18/12 Demonstration in all Europe

Thursday 18/12 Demonstration in all Europe
Άντισταση Resistance Resistencia Weerstand Widerstand Resistenza Odporność Resistência Cопротивление Otpor Odpor Modstand Motstand Rezistenţă Oтпор Odpornost Resistens Oпір

Ο Κυρ-Παντελής

Φίλοι μου για δέστε τι βρίσκει κανείς στο διαδύκτιο. Είπα να το μοιραστώ μαζί σας αν και οι μεγαλύτεροι από εσάς πιθανόν να το γνωρίζετε...

Στίχοι: Πάνος Τζαβέλας
Μουσική: Πάνος Τζαβέλας
Πρώτη εκτέλεση: Πάνος Τζαβέλας





Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις κατάστημα κάπου στη γη
πουλάς εμπόρευμα, βγάζεις λεφτά
πολλά λεφτά, πολλά λεφτά
Τις Κυριακές πρωί στην εκκλησιά
σταυροκοπιέσε στην Παναγιά

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις και σύζυγο, κόρη, παιδί
μοντέρνα έπιπλα, έγχρωμη TV,
τρως τροφή πνευματική.
Μακρυά από κόμματα μην βρεις μπελά,
"Πατρίς,θρησκεία και φαμελιά"

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
τι κι αν πεθαίνουνε πάνω στη γη
χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς ψωμί,
μαύροι, λευκοί ή κίτρινοι.
Ο γιος σου μοναχά να 'ναι καλά
ν' αφήσεις τ' όνομα και τον παρά.

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
σκεύρωσες, σάπισες στο μαγαζί
τη νιότη ξόδεψες και την ορμή
για τη δραχμή, για το πετσί
δίπλα σου τ' όνειρο, η ζωή και το φως
μα εσύ στο κουφάρι σου κλεισμένος εντός.

Ξέρεις πως δώσανε κυρ-Παντελή
άλλοι τα νιάτα τους και τη ζωή
να γίνει τ' όνειρο φέτα ψωμί
να φας και ' συ κυρ-Παντελή;

Κι εσύ τι έδωσες κυρ-Παντελή;
πες μας τι έκανες σ' αυτή τη γη;
πες μας τι άφησες κληρονομιά
που να εμπνέει τη νέα γενιά

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έντρομ, άβουλε συ φασουλή
βρώμισες τ' όνειρο και την ψυχή
άδειο πετσί χωρίς πνοή.

Έντιμοι άνθρωποι, νέα γενιά
θάψτε τους έντιμους μες στα σπαρτά
κι αυτούς που φτιάξανε τον Παντελή
σκουλήκι άχρηστο σ' αυτή τη γη.

Η πανούκλα

Όποιος έχει διαβάσει το ομώνυμο βιβλίο του Καμύ σίγουρα θα είδε τις κοινωνικές αναζητήσεις του συγγραφέα μέσα από ένα χρονογράφημα. Έτσι και εγώ θα επιχειρήσω να δώσω τις δικές μου μέσα από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.

Εν μέσω ενός θρησκευτικοπολιτικού σκανδάλου όπου ηγούμενος μοναστηριού υπό τις ευλογίες του κράτους (αλληλοευλογιόντουσαν) κερδοσκοπούσε σαν μεγαλομεσίτης (!), ακούστηκε μια πιστολιά. Αστυνομική σφαίρα από αυτές που προορίζονται για να προστατεύουν πολίτες (!) (ποιός πολίτης απειλήθηκε αλήθεια και τον σώσανε με σφαίρες;) σκότωσε 15χρονο.

Και ο κόσμος ξεσηκώθηκε. Πολλά διαφορετικά στρώματα της κοινωνίας (μαθητές, φοιτητές, αναρχικοί, αριστεροί, φτωχοί, μετανάστες αλλά και άνθρωποι με συνείδηση) κατέβηκαν στους δρόμους να υπερασπιστούν την ελευθερία τους και το δικαίωμα για ζωή (!). Κάποιοι από αυτούς που ξεσηκωθήκανε είπανε ότι η λύση (δεν μας είπαν πια είναι) είναι η βία (!). Και ενώ αναρωτιώμουν τι είδους λύση είναι αυτή, κάποιοι από αυτούς που διαδηλώνανε αρχίζοντας έτσι ένα κοινωνικό αγώνα ενάντια στην καταπίεση και στην πλουτοκρατία άρχισαν παράλληλα και να πλιατσικολογούν (!)

Το κράτος στεναχωρέθηκε από τα γεγονότα (!), υποσχέθηκε λύσεις και προειδοποίησε τους πολίτες του ότι κινδυνεύουν από πιθανή κατάλυση του δημοκρατικού (μίζες πολιτικών) πολιτεύματος. Η αξιωματική αντιπολίτευση κατηγόρησε την κυβέρνηση αλλά στην ουσία συμφώνησε μαζί της για τον κίνδυνο της δημοκρατίας (γιατί είναι η σειρά της να βασιλέψει και δεν ήθελε φυσικά να χάσει τη μάσα). Παρεπιπτώντως, οι δύο αρχηγοί των κομμάτων είναι απόγονοι (!) των προηγούμενων πρωθυπουργών που κοντραρίζονταν σε παρόμοιες περιπτώσεις. Εντυπωσιακό το γεγονός ότι τα αριστερά κόμματα αλληλοκατηγορόντουσαν για τα επεισόδια (!) επειδή φυσικά θέλουν την αίγλη του επαναστάτη χωρίς την ρετσινιά του καταστροφέα για το ποιός θα πάρει μεγαλύτερο (μικρό) κομμάτι στην επόμενη μοιρασιά της πίτας. Κάποιος μάλιστα πρότεινε και ως λύση την ψήφο από τα 16 (!)

Ο δικηγόρος που ανέλαβε την υπεράσπιση του αστυνομικού (χαλάει την πιάτσα γιατί αφενός έχει και άλλες ιδιότητες και αφετέρου δεν ζήτησε και αμοιβή) είπε ότι η δικαιοσύνη θα αποφανθεί για το αν άξιζε να πεθάνει ο 15χρονος (!). Το δικαστικό σώμα τον παρέπεμψε ομόφωνα (η υποκρισία σ'όλο της το μεγαλείο γιατί αυτός είναι ο τρόπος υπεράσπισης στα δικαστήρια, τα οποία στην ουσία δεν ψάχνουν την αλήθεια (!) αλλά τον πιο αληθοφανή αντίλογο) ενώ εκκρεμεί ήδη παραπομπή του εδώ και ένα χρόνο (!) (αθάνατη γραφειοκρατεία).

Οι πολίτες εντωμεταξύ είχαν διχαστεί από τα γεγονότα και μερικοί από αυτούς βλέποντας την ανικανότητα πολιτείας και αστυνομίας είπανε να τους βοηθήσουνε (!) και σε πόλεις μάλιστα που δεν συνέτρεχε λόγος (!). Άλλοι δεν κουνήθηκαν από τον καναπέ, ενώ σίγουρα υπήρξαν και αυτοί που δεν τους άγγιξαν τα γεγονότα καθόλου. "Μοιραζόντουσαν όμως ένα αίσθημα φόβου και ανησυχίας, αλλά πάντα έβαζαν σε πρώτη μοίρα τις ατομικές τους έγνοιες. Οι περισσότεροι ήταν προπάντως ευαίσθητοι με τα πράγματα που τους χαλούσαν τις συνήθειες τους ή έβλαπταν τα συμφέροντα τους." (Καμύ)

Η αστυνομία που εξαιτίας της αρχίσανε τα γεγονότα, δεν μπόρεσε (;) να αντιδράσει και ενώ είχαμε ένα νεκρό πριν τα γεγονότα (!), με τόσες ταραχές είχαμε μόνο συλλήψεις και ξυλοδαρμούς παιδιών (!). Α! ξέχασα, μπόρεσαν και ξεφορτώθηκαν και τα ληγμένα (!) χημικά που τους είχανε μείνει στοκ από την εποχή που εξοπλίζονταν χωρίς να υπάρχει ανάγκη προφανώς (παρά μόνο για μίζες). Ο αστυνομικός θυμίζοντας εποχές χούντας έκανε αντί για δήλωση μετάνοιας, το φάκελλο του νεκρού.

Το ρόλο του χρονογράφου φυσικά έπαιξαν η τηλεόραση (ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι είδε πολύ τηλεόραση τις τελευταίες μέρες...) και οι εφημερίδες. Με χαρακτηριστική αργοπορία ενημερώθηκαν τα ίδια (!). Η άποψη που πρωτοπαρουσιάσανε ήταν φυσικά η άποψη της αστυνομίας (!). Στη συνέχεια, με δρακρύβρεχτες ιστορίες και ισοπεδώνοντας τα πάντα, άρπαξαν την ευκαιρία να ασελγήσουν στο πτώμα του νεκρού, για να "πουλήσουν" παραπάνω. Κερδοσκοπία στη θέση της ενημέρωσης. Λένε ότι ο κόσμος διαδηλώνει μόνο για τον θάνατο του 15χρονου και όχι για την ανεργία την ακρίβεια την αδικία και το σάπιο πολιτικό σύστημα. Παρουσιάζουν τα γεγονότα μονόπλευρα και καθολικά (όλοι οι διαδηλωτές είναι αναρχικοί πετάνε μολότωφ - σπάνε μαγαζιά και τα ληστεύουν, όλοι οι μπάτσοι είναι δολοφόνοι, δίνουν βήμα στο προαναφερθέντα δικηγόρο μα όχι σ'αυτούς που διαμαρτύρονται, δείχνουν μια προτίμηση στην προβολή των καταστροφών, τα εξάρχεια και η ανοχή του κράτους απέναντι τους ευθύνονται για τις ταραχές, όταν δεκάδες πόλεις στην Ελλάδα έχουν ξεσηκωθεί, κοκ) και κάνουν έτσι το ψέμα αλήθεια (!).

Μπορεί να είμαι συναισθηματικά δεμένος με την Ελλάδα, αλλά ζώντας στο εξωτερικό προσπαθώ να δω τα γεγονότα αντικειμενικά και σ'αυτό βοηθάει ότι δεν είμαι τόσο εκτεθιμένος στα ΜΜΕ. Υπάρχει ένας νοήμων άνθρωπος που να αμφισβητεί τα παραπάνω παράλογα-παράδοξα; Με βάση τα παραπάνω ποιός λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει ότι μιλάμε για μια πανουκλιασμένη κοινωνία;

Δεν μπορείτε να εμπιστεύεστε πλέον τα ΜΜΕ ή τους πολιτικούς σας. Έχουν αποδειχτεί αναξιόπιστοι και επικίνδυνοι. Ούτε την ελεγχόμενη από το συμφέρον , την ασφάλεια ή την κοινή γνώμη σκέψή σας μπορείτε να εμπιστεύεστε. Όποιος δεν το καταλαβαίνει εθελοτυφλεί... Ψάξτε και βρέστε για τον εαυτό σας την αλήθεια. Αν φοβάστε μην χαθείτε ή παρασυρθείτε απλώς ακούστε την καρδιά σας και ακολουθείστε την συμβουλή της. Η καρδιά σου λέει το σωστό, πρόσεχε γιατί αν επιλέγεις να μην την ακούς πουλάς την συνείδηση σου. Και αυτό έχει κάνει ένα ανησυχητικά μεγάλο ποσοστό του Ελληνικού λαού με συνέπεια η πανούκλα να μας απειλεί όλους.

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο κριτικής των ΜΜΕ σε εφημερίδα εδώ (!) - εκεί έχουμε φτάσει, να απορούμε που υπάρχουν και τέτοια άρθρα στην εφημερίδα.

Αφού δεν βρέθηκε ούτε ένας Έλληνας να συνοψίσει τόσο καλά τα γεγονότα, ας αφήσουμε έναν Νεοζηλανδό συγγραφέα / ακτιβιστή (μεταξύ άλλων) ο οποίος ζει στα εξάρχεια εδώ και 6 χρόνια να μας τα πει. Ευχαριστώ την φίλη Χριστίνα (επίσης κάτοικο εξαρχείων) η οποία μου έστειλε το email. Προσοχή το κείμενο που ακολουθεί είναι άκρως διαφωτιστικό και γραμμένο σε τέλεια αγγλικά! Ακολουθεί μετάφραση στα ελληνικά.

Rant about Athens Riots

By Rowan Thorpe

Dec 8, 2008 (12:44 PM)

On 6 December 2008, a youth was shot dead by police in Exarcheia. According to police this was after a group of "approximately 30 stone-throwing people" charged their patrol car. According to other sources it was "a small group". According to other sources it was after an argument. This has escalated into rioting in several parts of Greece, particularly in Athens. Regarding these absurd events I am, as usual, most disgusted by how the mass media are relishing the chance to manipulate their viewers/readers by perverting stories and stirring up biased, sensationalist opinions.

To the actual concerned parties, I have three things to say...

...to the so-called "police", I quote:

The lawgiver, of all beings, most owes the law allegiance. He of all men should behave as though the law compelled him. But it is the universal weakness of mankind that what we are given to administer we presently imagine we own.
- H.G. Wells

...to the so-called "anarchists", I quote:

The mark of the immature man is that he wants to die nobly for a cause, while the mark of a mature man is that he wants to live humbly for one.
- Wilhelm Stekel

...to the so-called "reporters", I quote:

There is always hope when people are forced to listen to both sides; it is when they attend only to one that errors harden into prejudices, and truth itself ceases to have the effect of truth, by being exaggerated into falsehood.
- John Stuart Mill ("On Liberty"), 1859

By the way, I deliberately referred to "police", "anarchists", and "reporters" in quotation-marks, with a deliberate sarcasm, because as far as I've seen, an alarming majority of all three of these parties are not actually being what they claim to be. Disturbingly, most of them are in fact immature, uneducated pretenders running around playing "cops-and-robbers", making the situation steadily worse for those of us who are actually trying to make a real, lasting, positive difference.

I've lost count of how many times I've been in discussion with young people who make grand, heroic claims about the level of knowledge and motivation held by themselves and their peers regarding their "anarchist cause", but when I query the depth of their knowledge about actual Anarchist theory (as a system of political and economic concepts dating from as early as the 1600's, possibly earlier, and which doesn't necessarily have anything to do with chaotic violence), they quickly revert to breathless ranting, amounting to no more than "down with the system, man!". Equally, I've had several opportunities to be a bystander and witness young excitable police bordering on instigating violent reactions, in areas such as Omonoia and Exarcheia, and have been able to discern that the biggest reason they put themselves through police-academy was so they could legally carry a gun. For these people I quote (from http://www.wikipedia.org):

The word "anarchy" is often used by non-anarchists as a pejorative term, intended to connote a lack of control and a negatively chaotic environment. Because of this, some activists have self-identified as libertarian socialists. In more recent times anti-authoritarian has offered another similar self-identification. However, anarchists still argue that anarchy does not imply nihilism, anomie, or the total absence of rules, but rather an anti-authoritarian society that is based on the spontaneous order of free individuals in autonomous communities, operating on principles of mutual aid, voluntary association, and direct action.

...and my advice to all of these people is:

Educate yourselves. Don't claim to wave a flag for a cause you don't even understand. Equally, don't claim a level of authority which extends beyond your level of maturity and responsibility. It offends those who actually understand the causes, and actually have a sense of responsibility. If you use a trendy-sounding name as an excuse to vent your anger every time you don't get everything you ask for in life, then you are not an Anarchist, Socialist, an anything-"ist", or a "Police Authority" either. You are merely an uneducated vandal, destroying the hard-earned efforts of the mature members of this society who are quietly trying to make this a better place for our children to live in.

After living in Exarcheia for several years, and watching the farcical events that would unfold below my window every 17 November, I was left with one impression. With the exception of literally only one or two people, here was an excuse for a team of young thugs in balaclavas to have a bit of a "punch-up" with a team of young thugs in uniforms. That would in turn provide an opportunity for hordes of irresponsible "reporters" to write or broadcast absurdly unrealistic "articles" (complete with Mahler soundtracks and fast-cut special effects) about this mighty "clash of the titans", which would give all the couch-potatoes at home a brief moment's excitement, to stir them out of the frustrating boredom of their lives for at least a day or two. The level of bad-taste is so far off the scale that it makes me feel ill. Meanwhile, the biggest crime of all is that "the men behind the curtain" (politicians and international money-shifters) always systematically use these events to whitewash, cover-up and distract the public while carefully pushing through their most seedy policies and legislations. If you people in the streets realised just how much you are being used in this perverse chess-game, as pawns of distraction in order for the kings and queens (on both sides) to do exactly what they want (and have always wanted), then you would be really angry. And then you would actually want to do something more substantial than throwing firebombs and wielding police-truncheons. And if you "reporters" were to realise just how much your malleability is being cynically exploited by rich, powerful men for increasing their wealth and control, you would perhaps also be angry enough to free yourself from the money-fuelled mass-media circus and actually report some Truth.

Violence and impulsiveness is not Big, and it's not Clever. It's childish, and when everyone behaves childishly for long enough children inevitably end up being killed, and everyone childishly points the finger at all the wrong people.

Educate yourselves. Or we will all drown in hate-filled ignorance...


Μετάφραση:
Πομπώδη λόγια για τις ταραχές στην Αθήνα
Του Rowan Thorpe

Στις 6 Δεκεμβρίου 2008, ένας νεαρός έπεσε νεκρός από πυροβολισμούς από την αστυνομία στα Εξάρχεια. Σύμφωνα με την αστυνομία ήταν μια ομάδα "από περίπου 30 άτομα που ρίχνουν πέτρες" προς το περιπολικό. Σύμφωνα με άλλες πηγές, ήταν "μια μικρή ομάδα". Σύμφωνα με άλλες πηγές ήταν μετά από λογομαχία. Αυτό έχει κλιμακωθεί σε ταραχές σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, ιδιαίτερα στην Αθήνα. Όσον αφορά αυτές τις παράλογες εκδηλώσεις , ως συνήθως, είμαι αηδιασμένος από τον τρόπο που τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης δράττωνται της ευκαιρίας να χειραγωγήσουν τους θεατές / αναγνώστες διαστρεβλώνοντας ιστορίες και υποκινώντας προκαταλείψεις, και απόψεις εντυπωσιασμού.
Για τα πραγματικά εμπλεκόμενα μέρη, έχω να πω τρία πράγματα ...
... για τη λεγόμενη "αστυνομία", παραθέτω:

Ο νομοθέτης, απ'όλους τους ανθρώπους, οφείλει περισσότερη υποταγή στο δίκαιο. Αυτόν περισσότερο απ'όλους πρέπει να υποχρεώνει ο νόμος. Αλλά είναι καθολική αδυναμία της ανθρωπότητας, αυτό που μας δίνεται για να διαχειριστούμε να το φανταζόμαστε δικό μας.
- H. G. Wells

... και για τους λεγόμενους "αναρχικούς", παραθέτω:

Το σήμα του ανώριμου ανθρώπου είναι ότι θέλει να πεθάνει ευγενικά για μια αιτία, ενώ το σήμα του ώριμου ανθρώπου είναι να θέλει να ζήσει ταπεινά για ένα.
- Wilhelm Stekel

... και για τους λεγόμενους "δημοσιογράφους", παραθέτω:

Πάντα υπάρχει ελπίδα όταν οι άνθρωποι αναγκάζονται να ακούσουν και τις δύο πλευρές. Είναι όταν παρίστανται μόνο σε μία που ισχυροποιούν τα λάθη σε προκαταλήψεις, και έτσι η ίδια η αλήθεια παύει να έχει ως αποτέλεσμα την αλήθεια, διότι μεγαλοποιείται σε ψεύδος.
- John Stuart Mill ( "On Liberty"), 1859

Κατά τα άλλα αναφέρομαι στην "αστυνομία", "αναρχικούς", και "δημοσιογράφους" σε εισαγωγικά, με σκόπιμο σαρκασμό, επειδή όσο μπορώ να δω, μια ανησυχητική πλειοψηφία όλων αυτών των τριών κατηγοριών δεν είναι πράγματι αυτό που ισχυρίζονται ότι είναι. Ανησυχητικά, οι περισσότεροι από αυτούς είναι στην πραγματικότητα ανώριμα άτομα, αγράμματοι ημιμαθείς που τρέχουν και παίζουν "κλέφτες και αστυνόμους", κάνοντας την κατάσταση να επιδεινώνεται σταθερά για εμάς που προσπαθούμε να κάνουμε μια πραγματική, διαρκή, θετική διαφορά.
Έχω χάσει τον λογαριασμό πόσες φορές έχω έλθει σε συζήτηση με νέους που κάνουν μεγάλους, ηρωικούς ισχυρισμούς για το επίπεδο των γνώσεων και των κινήτρων που διακατέχονται αυτοί και οι συμμαθητές τους όσον αφορά τον "αναρχικό σκοπό", αλλά όταν διερεύνησα το βάθος των γνώσεών τους σχετικά με την πραγματική αναρχική θεωρία (ως ένα σύστημα πολιτικών και οικονομικών εννοιών που χρονολογείται από το 1600 κιόλας, ενδεχομένως και νωρίτερα, και η οποία δεν έχει τίποτα να κάνει με τη χαοτική βία), γρήγορα επανέρχονται χωρίς ανάσα και με στόμφο,σε τίποτα άλλο παρά "κάτω το σύστημα, φίλε!". Επίσης, είχα πολλές ευκαιρίες να παρευρίσκομαι και να παρακολουθώ ευερέθιστους μικρούς σε ηλικία αστυνομικούς να κάνουν πράγματα που συνορεύουν με βίαιες αντιδράσεις, σε τομείς όπως η Ομόνοια και Εξάρχεια, και μπόρεσα να διακρίνω ότι ο μεγαλύτερος λόγος που βάζουν τον εαυτό τους μέσα στην αστυνομική ακαδημία ήταν ότι θα μπορούσαν νόμιμα να φέρουν όπλο. Για αυτούς τους ανθρώπους παραθέτω (από http://www.wikipedia.org):

Η λέξη "αναρχία" χρησιμοποιείται συχνά από μη αναρχικούς ως υποτιμητικός όρος, που προορίζεται να υποδηλώνει την έλλειψη ελέγχου και αρνητικά χαοτικό περιβάλλον. Για αυτό το λόγο, ορισμένοι ακτιβιστές έχουν αυτο-προσδιοριστεί ως σοσιαλιστές ελευθερίας. Σε πιο πρόσφατες περιόδους η λέξη αντιεξουσιαστές έχει προσφέρει άλλο ένα παρόμοιο αυτο-προσδιορισμό. Ωστόσο, οι αναρχικοί υποστηρίζουν ακόμη ότι αναρχία δεν σημαίνει μηδενισμός, ανομία, ή η πλήρης απουσία κανόνων, αλλά μάλλον μία αντι-εξουσιαστική κοινωνία που βασίζεται στην αυθόρμητη τάξη των ελεύθερων ατόμων σε αυτόνομες κοινότητες, που λειτουργούν υπό τις αρχές της αμοιβαίας βοήθειας, του εθελοντικού συναιτερισμού, και της άμεσης δράσης.

... και η συμβουλή μου προς όλους αυτούς τους ανθρώπους είναι:
Εκπαιδεύστε τους εαυτούς σας. Μην ισχυρίζεστε κρατάτε μια σημαία για μια αιτία που δεν καταλαβαίνετε ακόμη. Επίσης, μην ισχυρίζεστε ότι έχετε ένα επίπεδο αρχής, η οποία εκτείνεται πέρα από το επίπεδο ωριμότητας και ευθύνης σας. Αυτό προσβάλλει όσους πραγματικά έχουν κατανοήσει τα αίτια, και έχουν στην πραγματικότητα το αίσθημα της ευθύνης. Εάν χρησιμοποιείτε ένα μοντέρνο όνομα ως δικαιολογία για να βρίσκει διέξοδο ο θυμός σας κάθε φορά που δεν έχετε ότι ζητάτε από τη ζωή, τότε δεν είσαι αναρχικός, σοσιαλιστής ή "Αστυνομική Αρχή". Είστε απλώς ένας αμόρφωτος βάνδαλος, που καταστρέψει ότι κέρδισαν με σκληρή προσπάθεια τα ώριμα μέλη αυτής της κοινωνίας που είναι ήσυχα και προσπαθούν να φτιάξουν ένα καλύτερο μέρος για να ζήσουν τα παιδιά μας.
Αφού έζησα στα Εξάρχεια για αρκετά χρόνια, και βλέποντας τα γελοία γεγονότα που γινόταν κάτω από το παράθυρο μου κάθε 17 Νοεμβρίου, εχω μείνει με μια εντύπωση. Με εξαίρεση κυριολεκτικά, ενός ή δύο ατόμων μόνο, ήταν μια δικαιολογία για μια ομάδα νέων κακοποιών με κουκούλες για να έχουν μια κάποια "μάχη" με μια ομάδα νέων κακοποιών με στολές. Αυτό με τη σειρά του θα δώσει την ευκαιρία σε ορδές ανεύθυνων "Ρεπόρτερ" να γράψουν ή να μεταδώσουν με παράλογο τρόπο μη ρεαλιστικά "άρθρα" (με τη μουσική υπόκρουση Mahler soundtracks και ειδικά εφέ) σχετικά με τούτη τη "σύγκρουση των Τιτάνων", η οποία θα δώσει όλους τους "καναπεδάκηδες" στο σπίτι μια σύντομη στιγμή ενθουσιασμού, να τους "ταράξει" από την απογοητευτική ανία της ζωής τους για τουλάχιστον μία ημέρα ή δύο. Το επίπεδο της κακογουστιάς είναι τόσο υψηλό που με αρρωσταίνει. Εν τω μεταξύ, το μεγαλύτερο έγκλημα όλων είναι ότι "οι άνδρες πίσω από την κουρτίνα" (πολιτικοί και διεθνείς διακινητές χρημάτων) πάντα χρησιμοποιούν συστηματικά τα γεγονότα αυτά για να ξεπλύνουν, να καλύψουν, και να αποπροσανατολίσουν την προσοχή του κοινού, ενώ ταυτόχρονα προωθούν τις πιο ελεεινές πολιτικές και νομοθεσίες. Εάν εσείς, οι άνθρωποι στους δρόμους συνειδητοποιήσετε πόσο πολύ σας χρησιμοποιούν σε αυτό το διεστραμμένο παιχνίδι σκακιού, ως πιόνια περισπασμού ώστε οι βασιλιάδες και βασίλισσες (και στις δύο πλευρές) να κάνουν ακριβώς αυτό που θέλουν (και πάντα ήθελαν), τότε θα θυμώσετε πραγματικά. Και τότε πραγματικά θα θέλετε να κάνετε κάτι πιο ουσιαστικό απ' το να πετάτε μολότωφ και να καδραίνετε αστυνομικά ρόπαλα. Και αν ήταν οι "ρεπόρτερ" να συνειδητοποιήσουν πόσο πολύ η ελατότης τους γίνεται κυνικά αντικείμενο εκμετάλλευσης από πλούσιους, ισχυρούς άνδρες για την αύξηση του πλούτου τους και τον έλεγχο, θα είσασταν ίσως αρκετά θυμωμένοι ώστε να ελευθερώσετε τον εαυτό σας από το με χρήματα τροφοδοτούμενο τσίρκο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και να αναφέρετε πράγματι κάποια Αλήθεια.
Η βία και ο αυθόρμητισμός δεν είναι Μεγάλοι, και δεν είναι Έξυπνοι. Είναι παιδιάστικο και όταν ο καθένας συμπεριφέρεται παιδαριωδώς για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, τα παιδιά αναπόφευκτα καταλήγουν να χάσουν τη ζωή, και όλοι παιδαριωδώς δείχνουν με το δάχτυλο όλους τους λάθος ανθρώπους.
Εκπαιδεύστε τους εαυτούς σας. Ή όλοι θα πνιγούμε σε μια γεμάτη μίσος άγνοια ...

Το δικό μας παιχνίδι

Ο Νίτσε έγραψε για τις τρεις μεταμορφώσεις του πνεύματος. Θα τις χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα για να πω τι νοιώθω. Από εσένα αναγνώστη θέλω να διαβάσεις το κείμενο χωρίς προκατάληψη, να το σκεφτείς καλά, και μετά μπορείς να αποφασίσεις για τον εαυτό σου.

Ο Νίτσε μίλησε για την μεταμόρφωση της καμήλας σε λιοντάρι και από λιοντάρι σε παιδί εννοώντας το πνεύμα του ανθρώπου. Ήταν τα τρία στάδια που πρέπει να περάσει ο άνθρωπος για να γίνει ο Υπερ-άνθρωπος. Όμως ο αγώνας που συντελείται στην πατρίδα μας αυτές τις μέρες είναι κιαυτός ένας αγώνας πνεύματος. Το πνεύμα που βρίσκεται μέσα σου φίλε αναγνώστη είναι αχόρταγο και διψά. Διψά για ένα από τα μεγαλύτερα ιδανικά του ανθρώπου: την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αυτή που δεν έχεις αλλά ψάχνεις στα τυφλά να την βρεις γιατί είναι αφηρημένη ιδέα. Δεν έχει μορφή. Δεν μπορείς να την ψηλαφίσεις. Μπορείς μόνο να την δημιουργήσεις. Γιαυτό χιλιάδες χρόνια τώρα σε εκμεταλλεύονται κάθε μορφής σωτήρες επειδή παίζουν με μια αφηρημένη ιδέα και στην παρουσιάζουν όπως αυτοί θέλουν. Την παρουσιάζουν λες και υπάρχει μία ελευθερία που κάνει για όλα τα γούστα.

Ο άνθρωπος που θα αποφασίσει να κυνηγήσει τα ανώτερα ιδανικά του πνεύματος γίνεται πρώτα σαν την καμήλα. Νοιώθει ότι μπορεί να σηκώσει όλο το βάρος μόνος του. Ρωτάει το πνεύμα: τι είναι δύσκολο; και γονατίζει για να φορτωθεί. Ότι του φαίνεται δύσκολο θα το κάνει. Θα σηκώσει ηρωικά τα φορτία που φαντάζεται ότι θα τον αγαλλιάσουν. Έτσι και εσύ αναγνώστη, χρόνια έχεις σηκώσει φορτία παραπάνω από τις δυνάμεις σου και σαν την καμήλα έτρεχες στην έρημο. Η δουλειά, η ανεργεία, η φτώχεια, οι εξευτελισμοί, οι ψεύτικες υποσχέσεις, οι αδικίες, η ακρίβεια, τα δάνεια, η κοινωνική αδικία σε όλα τα επίπεδα, η λιτότητα, η αλλαγή όλα αυτά τα σήκωνες αγόγγυστα. Από σένα λοιπόν αναγνώστη - καμήλα τώρα βλέπω την ευκαιρία να αλλάξεις και να μεταμορφωθείς σε λιοντάρι.

Είναι άνθρωποι ανάμεσα μας που το έχουν καταφέρει. Γίνανε λιοντάρια γιατί χρειαζόντουσαν μιά άλλου είδους δύναμη. Την δύναμη του να κατακτήσουν την ελευθερία τους και να γίνουν οι αφέντες της ερήμου τους. Αυτοί οι άνθρωποι ψάξανε να βρούνε τον τελευταίο αφέντη τους για να τον εξοντώσουνε. Για ανώτατη νίκη θέλουν να πολεμήσουν τον μεγάλο δράκο. Ποιός είναι ο μεγάλος δράκος που το πνεύμα δεν θέλει πιά να αποκαλεί αφέντη; Είναι αυτός που υπαγορεύει τις πράξεις του. Αυτός που του λέει τι πρέπει και τι δεν πρέπει. Αυτός που δεν τον αφήνει να πει: ΘΕΛΩ. Πάνω στο δράκο λαμπυρίζουν χρυσές φολίδες και κάθε μία λέει: Πρέπει ή δεν πρέπει. Αξίες, χιλιάδων χρόνων παλιές λάμπουν πάνω του. Και λέει ο δράκος: Όλη η αξία όλων των πραγμάτων λάμπει πάνω μου. Όλες οι αξίες έχουν εδώ και πολύ καιρό δημιουργηθεί, αληθώς δεν θα υπάρξει άλλο "θέλω".

Είναι το σύστημα ο δράκος φίλε αναγνώστη. Αυτός που έχει την μορφή της εξουσίας, της θρησκείας, των ΜΜΕ που σε γεμίζουν το κεφάλι με ψεύτικες αξίες, ψεύτικα πρέπει και δεν πρέπει. Που άλλα λένε και άλλα εννοούνε. Που άλλα λένε και άλλα κάνουνε. Που σου δείχνουν πως πρέπει να ζεις. Υποκριτές.

Γιαυτό δεν είναι αρκετή η καμήλα που έχει ως αξίες την αυταπάρνηση και την ταπεινότητα. Όμως να δημιουργήσει νέες αξίες ούτε το λιοντάρι μπορεί. Αλλά η δημιουργία της ελευθερίας για τον εαυτό του είναι μέσα στο φάσμα των δυνάμεων του.Η δημιουργία της ελευθερίας του και ένα ιερό "Όχι" ακόμα και στο καθήκον - γιαυτό, φίλοι μου είναι απαραίτητο το λιοντάρι. Να διεκδικήσει το δικαίωμα σε νέες αξίες. Παλιά αγαπούσε το κάθε πρέπει και δεν πρέπει, τώρα όμως πρέπει να βρει την ψευδαίσθηση και το καπρίτσιο ακόμα και στα πιο ιερά. Αυτή η ελευθερία από τις πρώην αγάπες του ας γίνει το θήραμά του.

Να ανακαλύψουμε τις ψεύτικες αξίες που μας έχουνε γεμίσει και που τις αγαπάμε πιο πολύ όχι μόνο από την ζωή του συνανθρώπου μας αλλά ακόμα και από την δική μας ζωή (αφού δεν ξέρουμε να ζούμε) αυτό πρέπει να είναι το θήραμα μας. Από σας αγαπητά λιοντάρια - αναγνώστες, ζητάω να γίνετε παιδιά!

Αλλά τι μπορεί να κάνει αδέλφια το παιδί που δεν μπορεί να κάνει το λιοντάρι; Γιατί πρέπει το λιοντάρι να γίνει παιδί; Το παιδί είναι αθώο και ξεχνάει, είναι μιά καινούργια αρχή, ένα παιχνίδι, μια αυτο-περιστρεφόμενη ρόδα, η πρώτη κίνηση, ένα ιερό "Ναι". Γιατί για το παιχνίδι της δημιουργίας, αδέλφια μου, ένα ιερό "Ναι" χρειάζεται: το πνεύμα τώρα θέλει τη δικιά του βούληση, και αυτός που ήταν χαμένος στον κόσμο (ψάχνοντας στα τυφλά, μη ξέροντας τι ψάχνει) τώρα κατακτά τον δικό του κόσμο.

Αδέλφια διαδηλώστε για να φύγει η αρρώστεια από τον τόπο μας μπας και αναπνέυσουμε αέρα ελευθερίας. Όλοι οι δήθεν σωτήρες. Παλιοί και νέοι. Διαδηλώστε ειρηνικά σαν παιδιά γιατί έτσι μπορεί κάτι να δημιουργηθεί. Η καταστροφή είναι εύκολη, το κτίσιμο θέλει μάστορα. Μην δειλιάζετε και υποκύπτετε στη βία των προκλήσεων τους. Αυτό είναι το δικό τους παιχνίδι. Κάντε την καινούργια αρχή στο νέο παιχνίδι. Στο δικό μας παιχνίδι!

Το έχει η μοίρα μου τα λεγόμενα μου να μου φέρνουν στίχους από τραγούδια στο μυαλό. Επειδή ο λόγος μου προσπαθεί να μιλήσει στη λογική πάντα θέλω και το κατάλληλο τραγούδι για να μιλήσει στο συναίσθημα.

Μωρά στη Φωτιά - Μανιφέστο

Γεννιόμαστε σα λύκοι και πεθαίνουμε σαν τα σκυλιά

κι η ζωή είναι εφιάλτης, σταματάει μονάχα όταν ξυπνάς

Έχω δει οργή και πόνο κι αμαρτία

μα μπορείς ν' ανακαλύψεις μόνος σου τον κόσμο

Ταξιδεύουμε για νέα εποχή

και θα ψάχνουμε για πάντα

κάτι που δεν βρίσκεται ποτέ

Μα-νι-φέ-στο

Γεννιέσαι, μεγαλώνεις και μετά πεθαίνεις

και μοιάζει να' ναι αδύνατο μα εγώ πιστεύω

παρόλα αυτά που ξέρω κάτι μας ενώνει

οι λύκοι που γλιτώσανε απ' το κυνήγι

και κατεβαίνουνε στην πόλη λυσσασμένοι

Ταξιδεύουμε για νέα εποχή

και θα ψάχνουμε για πάντα

κάτι που δεν βρίσκεται ποτέ

Μα-νι-φέ-στο

Στείλτε αυτό το μήνυμα στο δύο χιλιάδες

μη φοβάσαι για ότι έρθει

χόρεψε και κοίτα ίσια μπροστά

Μα-νι-φέ-στο

Ταξιδεύουμε για νέα εποχή

για μια νέα εποχή

με καινούργιους μύθους και ρυθμούς

Μα-νι-φέ-στο

Η ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι"
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο
για τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε,
ΞΕΧΑΣΑΤΕ!
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,
να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,
έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε
τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε
δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Που είναι οι γονείς; Που είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;
ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα
ΕΜΕΙΣ
κλαίμε κι από μόνοι μας.

Προς αυτούς που σπιλώνουν την μνήμη του Αλέξανδρου

Συγκλονισμένος παρακολούθησα τα νέα χθες καθώς και τις αντιδράσεις των συνανθρώπων μας στο διαδύκτιο. Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση είναι η σπίλωση του ονόματος ενός νεκρού συνανθρώπου μας.
Ο Αλέξανδρος ήταν 16 χρονών. Δεν ξέρουμε αν είχε πετάξει ποτέ μολότωφ στη ζωή του ή αν είχε σπάσει ποτέ καμμιά βιτρίνα. Φανταζόμαστε χωρίς να είμαστε και σίγουροι, όσοι μπορούμε να σκεφτούμε ακόμα, ότι ήταν ένας οργισμένος νέος ο οποίος μοιάζει σε πολλά με τον νέο που όλοι μας είμασταν κάποτε και που το αίμα του "έβραζε". Ξέρουμε ότι σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού.

Και ξεκινάει η σπίλωση του ονόματος του από:
1. "Φιλήσυχους, νομοταγείς πολίτες" οι οποίοι τον βρίζουν λες και δεν πέθανε ο ίδιος αλλά αντίθετα σκότωσε κάποιον! Αν υποθέσουμε ότι ήταν ένας αλήτης έχει τα ελαφρυντικά της ηλικίας του. Αυτοί που δεν έχουν ελαφρυντικά είναι όλοι αυτοί οι "φαρισαίοι" "ώριμοι" πολίτες που το παίζουν αναμάρτητοι. Για το ότι πιθανόν ήταν οργισμένος ο Αλέξανδρος ξέρουμε τώρα ποιός φταίει. Μια κοινωνία που έχει ξεχάσει να συγχωρεί το λάθος ακόμα και σε παιδιά (!) και έχει μάθει εύκολα να καταδικάζει χωρίς να έχει στοιχεία, χωρίς να βλέπει τα γεγονότα αλλά επιλέγοντας να δει τα λάθη μόνο των άλλων, απλώς για να μπορεί να συνεχίζει να ζει ξεχνώντας τα δικά της αμαρτήματα.
2. Τις δήθεν αναρχικές ομάδες που σπιλώνουν το θάνατο του συναθρώπου τους για να απαντήσουν στη βία με βία διατηρώντάς την και δίνοντας "πατήματα" για περαιτέρω καταπάτηση των ελευθεριών μας.
3. την πολιτεία που με το αίμα ζεστό ακόμα στους δρόμους της Αθήνας δεν αναγνωρίζει ευθύνες και προσπαθεί να λύσει ένα κοινωνικό πρόβλημα για πολλοστή φορά με υποσχέσεις.
4. τα ΜΜΕ που ασχολούνται όχι με το πρόβλημα και τις λύσεις του αλλά με τα επακόλουθα του προς χάριν της ακροαματικότητας, θάβοντας έτσι το πρόβλημα.
5. εμένα τον ίδιο που εκμεταλλεύομαι τον θάνατό του για να βγάλω μία ανάρτηση όπου το συμπέρασμα της είναι ότι όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης.

Αλέξανδρε ήσουν παιδί και σαν παιδί σίγουρα ήσουν τις περισσότερες φορές ένα γελαστό παιδί. Ας γίνει ο θάνατος σου η αιτία για περισυλλογή στο καθένα μας και ας μας συγχωρέσεις για την εκμετάλλευση του ονόματός Σου! Υιέ του Ανθρώπου σε σταυρώνουν ακόμα με κάθε ευκαιρία.


Γράφοντας αυτές τις γραμμές μου ήρθε στο νου ένα τραγούδι των Buffalo Springfield το οποίο αναφέρεται στο δολοφονία από την αστυνομία νεαρών σπουδαστών στις ΗΠΑ, που διαμαρτύρονταν ενάντια στην επέμβαση στην Καμπότζη. Είναι το Kent state shootings . Ψάχνοντας στο διαδύκτιο βρήκα ότι τελικά αναφερόταν σε άλλες ταραχές μεταξύ νεαρών και αστυνομίας. Σημασία έχει να σκεφτούμε λίγο πάνω στους στίχους του τραγουδιού.

For What Its Worth

There's somethin' happenin' here
What it is ain't exactly clear
There's a man with a gun, over there
Tellin' me I got to beware

(I think it's time we)
Stop, children, what's that sound?
Everybody look - what's goin' down?

There's battle lines bein' drawn
Nobody's right if everybody's wrong
Young people speakin' their minds
Gettin' so much resistance from behind

(It's time we)
Stop, hey, what's that sound?
Everybody look - what's goin' down?

What a field day for the heat
A thousand people in the street
Singin' songs and carryin' signs
Mostly sayin', "hooray for our side"

(It's time we)
Stop, hey, what's that sound?
Everybody look - what's goin' down?

Paranoia strikes deep
Into your life it will creep
It starts when you're always afraid
Step out of line, the man come and take you away

(We better)
Stop, hey, what's that sound?
Everybody look - what's goin' down?
(We better)
Stop, hey, what's that sound?
Everybody look - what's goin' down?
(We better)
Stop, now, what's that sound?
Everybody look - what's goin' down?
(We better)
Stop, children, what's that sound?
Everybody look - what's goin' down?

Σπουδάζω Ελευθερία

Τι είναι ελευθερία; Έχουμε ελευθερία; Είναι μερικά από τα ερωτήματα που πάντα με βασάνιζαν. Τόσο πολύ ώστε αποφάσισα αντί να "ζω" όπως μου "ορίστηκε", να "σπουδάσω" ελευθερία.

Προτού μιλήσουμε για ελευθερία ας κάνουμε τον εξής διαχωρισμό. Ας χωρίσουμε την ελευθερία σε ελευθερία πολιτική - κοινωνική και σε φιλοσοφική. Θεωρώ απαραίτητο έναν τέτοιο διαχωρισμό γιατί απλούστατα η πρώτη αναφέρεται σε κοινωνικές ομάδες και η δεύτερη είναι σε καθαρά προσωπικό επίπεδο. Επίσης ας δεχτούμε ότι η πραγματική ελευθερία έχει να κάνει με τις πραγματικές έννοιες της δημοκρατίας, ανεξαρτησίας, ελευθερίας βούλησης και σκέψης.

Ξεκινώντας από την πολιτική ελευθερία μπορούμε να δώσουμε τον παρακάτω ορισμό: Τα μέλη της κοινωνικής ομάδας υπό εξέταση θα πρέπει να έχουν πλήρη κυριαρχία πάνω στη δημόσια και προσωπική ζωή τους. Είναι πολλοί που την παρομοιάζουν με την δημοκρατία. Με την οποία συνδέουν και τα διάφορα δικαιώματα - ελευθερίες του πολίτη. Αναφέρω μερικές από αυτές: Ελευθερία εκλογής, Τύπου, λόγου, διαδήλωσης, ψήφου, μετακίνησης, ιδιοκτησίας, μόρφωσης, θρησκείας, σκέψης.

Ας τα δούμε μερικά επί τροχάδην και πάντα σε σχέση με το αν υφίστανται και τηρούνται πραγματικά.
Ελευθερία εκλογής - ψήφου: Φαινομενικά υπάρχει αφού όλοι μπορούν να εκλέξουν και να εκλεγούν. Όμως για να εκλεγείς χρειάζεσαι κεφάλαια οπότε η ανεξαρτησία σου πλέον χάνεται. Και για να εκλέξεις όμως φροντίζουν να σου κατασκευάσουν γνώμη. Γιαυτό υπάρχουν τα γκάλοπ που έχουν πάρει προ πολλού την θέση της ενημέρωσης που αποτελεί και την βάση της δημοκρατίας.
Τέλος δεν θα αναφερθώ στον παράλογο εκλογικό νόμο καθώς και τη μη εκπροσώπηση στη βουλή μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού (περίπου 30%) οι οποίοι θεωρούν ότι δεν αντιπροσωπεύονται από κανένα πολιτικό κόμμα και το δηλώνουν εμπράκτως με αποχή, λευκό ή άκυρο... (έχουν θιχθεί σε άλλες αναρτήσεις)

Ελευθερία Τύπου - Λόγου: Φαινομενικά υπάρχει. Έχουμε πληθώρα εφημερίδων και καναλιών καθώς και βιβλίων. Όμως η πραγματικότητα είναι ζοφερή. Τα ΜΜΕ έχουν θέσει ως προτεραιότητα την βιωσιμότητα τους με λογική συνέπεια την εξάρτηση τους από το κεφάλαιο. Έτσι η βασική προτεραιότητα για αντικειμενική ενημέρωση άλλαξε σε ελεγχόμενη εξημέρωση... Και όσο για τα βιβλία μπορεί να τυπώνονται χιλιάδες αλλά η ελευθερία φαίνεται από τα 2-3 τα οποία κάθε τόσο (με δικαστικές αποφάσεις) απαγορεύονται να εκδωθούν ή αποσύρονται. Βέβαια αυτές είναι ειδήσεις που δεν ακούγονται τόσο πολύ... (δείτε για παράδειγμα αυτό)

Ελευθερία Μόρφωσης: Ο Επίκτητος έλεγε ότι μόνο οι μορφωμένοι είναι ελεύθεροι. Η παιδεία είναι η βάση της ελευθερίας. Και αν κάποιος δεν θέλει ελεύθερους πολίτες πρέπει να χτυπήσει το "κακό" στη ρίζα του. Κρίνετε μόνοι σας: Ιδιωτικοποίηση πανεπιστημίων, παραπαιδεία (φροντιστήρια), μη επαρκής αριθμός καθηγητών, απεργίες σε κάθε σχολική χρονιά, απολαβές καθηγητών χαμηλότερες από τις απολαβές υδραυλικού κοκ.

Ελευθερία Θρησκείας - Γνώμης: Καλά αυτό κι αν δεν είναι για γέλια. Μία είναι η θρησκεία και αυτή διδάσκεται και στα σχολεία επί 9 συναπτά έτη αν δεν κάνω λάθος...Το μάθημα των θρησκευτικών είναι μάθημα ορθοδοξίας. Και πως να μην είναι έτσι όταν η εκκλησία με την δύναμη και την επιβολή της πάνω στο κράτος, αφορίζει πολιτικούς και ανθρώπους των γραμμάτων (Καζαντζάκης, Βενιζέλος, Ροΐδης, Λασκαράτος, Κολοκοτρώνης) και προειδοποιεί το ποίμνιο από "κακές" επιρροές επιλεκτικά (πχ. Σκορτσέζε, Μπράουν αλλά όχι από την τηλεόραση και τον αηδιαστικό τρόπο ζωής που αυτή προβάλλει...)

Ελευθερία Ιδιοκτησίας: Χμ εδώ έχω αντιρρήσεις ως προς το δικαίωμα αυτό καθ'αυτό. Βλέπετε πιστεύω ότι αυτό το δικαίωμα οδηγεί αναπόφεκτα σε αντιφάσεις και συγκρούσεις. Για παράδειγμα τα δικαιώματα του εργοδότη και του εργάτη. Η ελευθερία της ιδιοκτησίας έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την "ελευθερία της φύσης" και κατ'επέκταση με τα δικαιώματα του ανθρώπου.

Ελευθερία Σκέψης: Ε! θα μου πείτε ώρα είναι να μας πεις ότι ούτε να σκεφτούμε δεν είμαστε ελεύθεροι. Ποιός είμαι εγώ για να πω κάτι τέτοιο. Ας αφήσω τον Noam Chomsky να μας πει: "Για εκείνους που πεισματικά επιδιώκουν την ελευθερία, δεν υπάρχει πιο επείγον καθήκον από το να κατανοήσουν τους μηχανισμούς και τις πρακτικές της κατήχησης - εξημέρωσης. Αυτά είναι εύκολο για κάποιον να τις αντιληφθεί σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, πολύ λιγότερο όμως στο σύστημα της «πλύσης εγκεφάλου υπό την ελευθερία», στις οποίες όλοι υπόκεινται και τις οποίες πολύ συχνά υπηρετούμε είτε ως πρόθυμα είτε ως χωρίς επίγνωση όργανα."

Αυτή η τελευταία ελευθερία μας πηγαίνει από μόνη της απ'το συλλογικό στο ατομικό επίπεδο. Ας το χρησιμοποιήσουμε λοιπόν για να αλλάξουμε κατηγορία και να μιλήσουμε για την φιλοσοφική ελευθερία.

Η φιλοσοφική ή προσωπική ελευθερία όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ έχει να κάνει με την ανεξαρτησία βούλησης και σκέψης. Οι έννοιες της γνώσης, αλήθειας, λογικής, ηθικής, αρετής και πάθους (καθώς και άλλων) οφείλουν επίσης να κατακτηθούν κατά την διάρκεια μιας πορείας προς την ελευθερία. Από αυτά προκύπτει ένας ακόμα διαχωρισμός. Η ελευθερία από (αρνητική) και η ελευθερία προς (θετική) ( Isaiah Berlin )

Προσωπικά πιστεύω ότι ένα τέτοιο ταξίδι πρέπει να ξεκινήσει από την αυτογνωσία. Πρέπει να μάθουμε τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να τον νικήσουμε! Και η νίκη απέναντι στον εαυτό απαιτεί μεγαλύτερη γεναιότητα από τον κάθε εχθρό. Να νικήσεις το εγώ σου (ιδιοτέλεια) και τα πάθη σου σημαίνει να κερδίσεις σε δύναμη και αυτοεκτίμηση. Πλήρης έλεγχος από φόβους, ελπίδες και πάθη. Αυτό είναι το επόμενο βήμα για την ελευθερία.

Βαδίζοντας αυτό το δρόμο μαθαίνεις για την αρετή. Μαθαίνεις να επαγρυπνείς για να την προστατεύεις. Καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Όπως λέει ο Κίρκεγκαρντ: "Η συνειδητοποίηση της ελευθερίας οδηγεί σε υπαρξιακό άγχος"! Είναι η ανακάλυψη της χαμένης ηθικής. Το τέλος της παρόρμησης των αισθήσεων που είχε προέλθει από την ανελευθερία της σκέψης.

Η επιδίωξη και η κατάκτηση της ελεύθερης βούλησης και σκέψης θα μπορέσει με την σειρά της να μας δώσει την δύναμη να μπορούμε να δρούμε σε συμφωνία με την ηθική λογική. Και αυτό θα μας απελευθερώσει από τα δεσμά της τύχης. Θα μας δείξει ότι ως τώρα δεν κάναμε τίποτα, όλα απλώς γινόντουσαν από μόνα τους, ακριβώς όπως οι ινδιάνοι πίστευαν ότι με το χορό προκαλούσαν τη βροχή.

Αυτές είναι προσωπικές απόψεις και επιδέχονται διορθώσεων (για να μην πω απαιτούν!).Εξάλλου το θέμα είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορεί να αναλυθεί σε βιβλία, όχι σε μία ανάρτηση. Ο σκοπός της όπως πάντα να ξεκινήσει τον διάλογο.
Εδώ ν' αναφέρω ότι υπάρχουν φιλοσοφικά ρεύματα που υποστηρίζουν ότι είμαστε ελεύθεροι από τη στιγμή που έχουμε το δικαίωμα της επιλογής (ακόμα και αν υπάρχουν νόμοι για να μας τιμωρήσουν) ή ότι η ελευθερία είναι μια ουτοπία. Ίσως αυτό το τελευταίο να ισχύει με την έννοια της "ελευθερίας προς". Ένας αδιάκοπος αγώνας επαγρύπνησης και μάθησης προς ένα ιδανικό. Αλλά σίγουρα ένα από τα σπουδαιότερα που δημιούργησε το ανθρώπινο μυαλό.

Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι θα ήταν άδικο για την ιστορία να μην αναγνωρίσουμε την πρόοδο που έχει γίνει στο τομέα των ελευθεριών, πολιτικών και φιλοσοφικών. Δεν μου αρέσει να γκρινιάζω αλλά ούτε θέλω όπως ορισμένοι να υπερασπιστώ τα κεκτημένα και να μείνω εκεί. Θέλω να προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα από αυτό που βρήκα. Σύμμαχος μου η αιώνια "κατάρα" του ανθρώπου για βελτιώση και όλοι οι προγενέστεροι άξιοι άνθρωποι που δεχτήκαν αυτή την μοίρα, την αγάπησαν και εργάστηκαν επιμελώς γι'αυτήν...


Σαν κερασάκια στη σημερινή τούρτα του στοχασμού τα παρακάτω γνωμικά:

- Δεν φοβάμαι, δεν ελπίζω τίποτε. Είμαι ελεύθερος.
- Και ποιά είναι η πιό αψηλή εντολή; Ν'αρνηθείς όλες τις παρηγοριές - θεούς, πατρίδες, ηθικές, αλήθειες - ν'απομείνεις μόνος και ν'αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μονάχα τη δύναμη σου, ένα κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου... Ποιά είναι η πιό αντρίκια χαρά; Ν'αναλαμβάνεις την πάσα ευθύνη.

Ν. Καζαντζάκης

- Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία

Α. Κάλβος

- Όποιος ελέυθερα συλλογάται συλλογάται καλά.
- Καλλιῶναι μίας ὥρας ἐλεύθερη ζωή, παρὰ σαράντα χρόνοι σκλαβιά, καὶ φυλακή.

Ρ. Φεραίος

- Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα.

Δ. Σολωμός

- Τ' αληθινό μπόι τ' ανθρώπου μετριέται πάντα με το μέτρο της λευτεριάς.

Γ. Ρίτσος

- Είναι αδύνατο να θεωρείται ελεύθερος αυτός που είναι δούλος στα πάθη του και κυριαρχείται από αυτά.

Πυθαγόρας

Κανείς από εκείνους που υποδουλώνονται στο σώμα, δεν είναι ελεύθερος.

Σένεκας

- Όσο πιο πολύ αυτοέλεγχο, τόσο πιο πολύ ελευθερία.

Μ. von Ebner Eschenbach

- Η μεγαλύτερη επαναστατική φιλοδοξία μου είναι να δω τον άνθρωπο απελευθερωμένο από την αλλοτρίωση του.

Che Guevara

- Δεν αξίζει να έχεις ελευθερία, αν αυτή δεν περιέχει την ελευθερία του να σφάλλεις.

Μ. Gandhi

- Αιώνια επαγρύπνηση είναι το τίμημα της ελευθερίας.

Άγνωστος

- Όσο οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται να εξασκήσουν την ελευθερία τους, αυτοί που επιθυμούν να είναι τύρρανοι, θα το κάνουν. Γιατί οι τύρρανοι είναι ενεργοί και καίγονται από πόθο, και θα αφιερώσουν τον εαυτό τους στο όνομα οποιουδήποτε από τους πολλούς θεούς, θρησκευτικούς ή άλλους, για να βάλουν δεσμά στους κοιμισμένους ανθρώπους.

Βολταίρος

- Οι άνθρωποι σπάνια κάνουν χρήση των ελευθεριών που έχουν. Για παράδειγμα, την ελευθερία της σκέψης. Στην θέση της απαιτούν την ελευθερία του λόγου σαν παρηγοριά.

S. Kirkegaard

- Ελευθερία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι.

Α. Camus

Είμαι μειονότητα

γράφει ο Simple Man με το μοναδικό του τρόπο!

Είμαι μειονότητα

Μπορεί να έχω ταυτότητα, ΑΦΜ, εθνικότητα καταγεγραμμένη (δεν ξέρω από ποιον), αλλά νιώθω μειονότητα μέσα στα γεωγραφικά αλλά και στα κοινωνικά όρια της χώρας. Δεν είμαι σε ομάδα, αλλά ούτε ανήκω σε πολιτικό χώρο. Δεν έχω κοινά ενδιαφέρονται με κανέναν και το μόνο που με δένει με τους υπόλοιπους είναι η γλώσσα. Θρησκεία δεν έχω επιλέξει αλλά τις σέβομαι όλες. Ο τόπος που θεωρώ πατρίδα απαρτίζεται από τις μνήμες μου και από πλάσματα (ζωντανά και νεκρά) που θα τα υπερασπιστώ με απόλυτο πάθος μέχρι το τέλος.Γνωρίζω ότι για την χώρα μου είμαι πολύτιμο ον μόνο κατά τις προεκλογικές περιόδους και έχω πλήρη συναίσθηση ότι για το υπόλοιπο χρονικό διάστημα είμαι μία μετακινούμενη καμπύλη στις δημοσκοπήσεις τους. Ποτέ άλλωστε δε με ρώτησαν ποιον θεωρώ κατάλληλο και ποιον αυστηρά ακατάλληλο για σκεπτόμενους ενηλίκους. Πολλοί με δελέασαν από τα εφηβικά μου χρόνια να ακολουθήσω την πολιτική τους γραμμή, μα όταν άρχισα να κάνω ερωτήσεις μου είπαν ότι η έξοδος είναι πρώτη πόρτα αριστερά όπως θα βγαίνω. Δε με έχουν ρωτήσει ποτέ πώς νιώθω για τις οικιστικές και περιβαλλοντικές παρεμβάσεις τους, παρά μόνο υπομένω τα έκτρωματά τους σαν Ινδός αποικοκρατούμενος από την Μεγάλη Βρετανία.Δεν υπήρξε ποτέ μία Κούρτοβικ για να υπερασπιστεί τις πολιτικές μου θέσεις όταν διώκομαι καθημερινά από την δήθεν δημοκρατία που κυβερνά τον τόπο που έτυχε να γεννηθώ και να μεγαλώσω, αλλά και ούτε ένας Βαλιανάτος να μου πάρει συνέντευξη υπερασπιζόμενος το δικαίωμα να μιλώ. Η δίωξη μου δεν θα είναι ούτε ρατσιστική, ούτε πολιτική όταν θα αποφασίσω να μην ξαναπληρώσω φόρους σε ένα Κράτος που δεν μου έχει εξοφλήσει τους λογαριασμούς των ονείρων μου και της ίδιας της ελευθερίας μου. Επειδή δεν ανήκω επίσημα σε ένα είδος προς εξαφάνιση, καμία Greenpeace δεν θα αναρτήσει πανό όταν θα με σέρνουν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο ψάχνοντας μία εντατική όταν θα την χρειασθώ. Και όταν πεθάνω δεν θα έχω το δικαίωμα να ζήτησω να θαφτώ κάτω από την βελανιδιά που παλιά σκαρφάλωνα επάνω της, αλλά θα με παραχώσουν σε ένα νεκροταφείο και οι δικοί μου θα πληρώνουν ενοίκιο.Δεν θα καταγραφτώ ποτέ ως μειονότητα γιατί κανένα σύστημα, εθνικό και διεθνές, δεν ταιριάζει στην περίπτωση μου. Είμαι σαν την μερίδα πατάτες που βρίσκεις σε κάθε κατάλογου εστιατορίου. Χωρίς gourmet γεύση, χωρίς ιδιαίτερο χρώμα και πάντα σε χαμηλή τιμή. Τόσο αναλώσιμο είδος και τόσο σίγουρα υπαρκτό, που κανείς δεν μου δίνει και ούτε πρόκειται να μου δώσει σημασία στα καλοστρωμένα τους γεύματα μιλώντας, ανάμεσα σε άλλα, για μειόνοτητες.
Αναρτήθηκε από Simple Man στις 3:10 μμ

Δικαιοσύνη - Μοντεσκιού

Τα Περσικά Γράμματα είναι ένα βιβλίο του Γάλλου συγραφέα Μοντεσκιού. Εκδόθηκε πρώτη φορά το 1721 και υποτίθεται ότι είναι συγκεντρωμένα γράμματα μεταξύ Περσών οι οποίοι ταξίδεψαν στην Ευρώπη (κυρίως Γαλλία) και έβλεπαν αυτόν τον νέο παράξενο κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια. Στην ουσία είναι οι απόψεις του Μοντεσκιού ο οποίος εκτός του ότι έγραφε με ψευδόνυμο, πρωτοέκδοσε το βιβλίο όχι στη γενέτειρα του αλλά στην Ολλανδία. Παρακάτω η μετάφραση του γράμματος 83.

Γράμμα 83
Usbek προς Rhedi, στη Βενετία

Αν υπάρχει Θεός, αγαπητέ μου Rhedi, πρέπει αναγκαστικά να είναι δίκαιος. Γιατί αν δεν ήταν, τότε θα ήταν το χειρότερο και πιο ατελές ον απ'όλα.
Η δικαιοσύνη είναι μια πραγματική σχέση, η οποία υπάρχει μεταξύ δύο πραγμάτων. Αυτή η σχέση είναι πάντα η ίδια, απ'όποιο ον και αν γίνεται αντιληπτή, είτε από τον Θεό, είτε από άγγελο, είτε από τον άνθρωπο.
Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι δεν βλέπουν αυτές τις σχέσεις πάντα. Συχνά, αληθώς, όταν τις βλέπουν, στρέφουν το βλέμμα τους από την άλλη και βλέπουν πάντοτε καλύτερα το συμφέρον τους. Η δικαιοσύνη υψώνει τη φωνή της, αλλά έχει δυσκολίες στο να ακουστεί εν μέσω του θορύβου των παθών.
Οι άνθρωποι είναι ικανοί να κάνουν άδικες πράξεις επειδή είναι συμφέρον τους να τις κάνουν και προτιμούν να ικανοποιούν τους εαυτούς τους από τους άλλους. Πάντα πράττουν με γνώμονα τους εαυτούς τους - κανένας δεν είναι αδικαιολόγητα κακός. Πρέπει να υπάρχει κάποιος καθοριστικός λόγος και αυτός ο λόγος είναι πάντα η ιδιοτέλεια.
Αλλά δεν είναι δυνατόν ποτέ ο Θεός να μπορεί να κάνει κάτι άδικο. Άπαξ και δεχθούμε ότι αντιλαμβάνεται τι είναι δίκαιο, θα πρέπει να δρα σε συμφωνία μ' αυτό, γιατί αφού δεν έχει ανάγκη από τίποτα και επαρκεί στον Εαυτό του, θα ήταν το χείριστο απ' όλα τα όντα αν ήταν άδικος χωρίς ιδιοτέλεια.
Συνεπώς, ακόμα και αν δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να αγαπάμε την δικαιοσύνη, στην ουσία δηλαδή, να κάνουμε προσπάθεια να μοιάσουμε σ' αυτό το ον του οποίου τόσο έχουμε εκθειάσει την σύλληψη του, και ο οποίος αν υπάρχει θα έπρεπε να είναι αναγκαστικά δίκαιος. Ακόμα και αν μπορούσαμε να ελευθερωθούμε από τους περιορισμούς της θρησκείας , δεν θα έπρεπε να ελευθερωθούμε από αυτούς που επιβάλλονται από την δικαιοσύνη.
Αυτό με οδήγησε, Rhedi, να σκεφτώ ότι η δικαιοσύνη είναι αιώνια και δεν μπορεί να εξαρτάται από κοινωνικές συμβάσεις. Ακόμα και αν έπρεπε να εξαρτάται από αυτές, αυτή η αλήθεια θα ήταν απαίσια, και θα έπρεπε να την κρύβουμε από τους εαυτούς μας.
Είμαστε περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους οι οποίοι είνα δυνατότεροι από εμάς. Μπορούν να μας βλαψουν με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους, και τα τρία τέταρτα των περιπτώσεων μπορούν να το κάνουν παραμένοντας ατιμώρητοι. Τι γαλήνη για το μυαλό μας θα είναι να γνωρίζουμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν στις καρδιές τους μια εσωτερική αρχή η οποία είναι με το μέρος μας, και μας προστατεύει από κάθε πράξη την οποία μπορεί να αναλάβουν εναντίον μας!
Αλλά γι' αυτό, θα πρέπει να φοβόμαστε συνεχώς. Θα πρέπει να περπατάμε ανάμεσα σε ανθρώπους σαν να είναι άγρια θηρία, και ποτέ δεν πρέπει να είμαστε σίγουροι ούτε ένα λεπτό για την ιδιοκτησία μας, την ευτυχία μας ή τις ζωές μας.
Όλοι αυτοί οι στοχασμοί με κάνουν ν' αγανακτώ με τους θεολόγους που παρουσιάζουν τον Θεό σαν ένα όν που χρησιμοποιεί τη δύναμη του τυρρανικά, κάνοντας τον να συμπεριφέρεται μ' ένα τρόπο που δεν θα έπρεπε να θέλουμε εμείς οι ίδιοι να συμπεριφερόμαστε από τον φόβο μήπως Τον προσβάλλουμε. Του αποδίδουν όλες τις ατέλειες τις οποίες τιμωρεί σ' εμάς, και αντιφατικά Τον παρουσιάζουν μερικές φορές σαν ένα κακό ον, μερικές φορές σαν ένα ον που μισεί το κακό και το τιμωρεί.
Όταν κάποιος εξετάζει τον εαυτό του, πόσο ικανοποίηση μπορεί να αντλήσει από την διαπίστωση ότι έχει δικαιοσύνη στην καρδιά του! - μπορεί να είναι μια λιτή ευχαρίστηση, αλλά είναι σίγουρο ότι θα του προκαλέσει χαρά, καθώς θα αντιλαμβάνεται ότι η κατάσταση του είναι τόσο ανώτερη από αυτούς χωρίς δικαιοσύνη όσο ανώτερη είναι από τις τίγρεις και τις αρκούδες. Αληθώς, Rhedi, αν ήμουν σίγουρος ότι θα μπορούσα να ασκώ ανελλιπώς και χωρίς σφάλματα αυτή τη δικαιοσύνη που μπορώ να οραματιστώ, θα θεωρούσα τον εαυτό μου ως τον υπέρτατο ανάμεσα στους ανθρώπους.

Από το Παρίσι, την πρώτη του πρώτου φεγγαριού της Jomada, 1715

Περί καιρών μας ο λόγος...

Το βρήκα εδώ και είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Πραγματική τροφή για σκέψη...

Πότε σας φταίν’ οι Αφγανοί και οι αγριανθρώποι,
πότε ο τρισκατάρατος και πότε ο Θεός,
σας φταίει κι η Αμερική, σας φταίει κι η Ευρώπη,
αλλά ποτέ δεν είπατε πως φταίει κι ο Ρωμηός.
Τα πταίσματα σας ρίχνετε στων άλλων την καμπούρα,
και έχετε αδιάκοπη παντοτινή μουρμούρα.

Στην δόξα των προγόνων σας τα τρόπαια ζητείτε,
φωνάζετε, ξεσχίζεσθε για τους παλιούς σας χρόνους,
και μόνο με τον ίσκιο τους ψωμοζητώντας ζήτε...
χαρά σ’ εκείνη τη γενιά που θάχει σας προγόνους!
Φαντάσου αν βρισκόμαστε στον κόσμο γεννημένοι
χωρίς κανένα πρόγονο, τι ήθελε να γένει!

Για κότες ακονίζετε μονάχα το σπαθί σας
και μες στο ίδιο αίμα σας βουτάτε τη λεπίδα,
εν όσω ζήτε δένετε με κόμπους το πουγγί σας,
και μόνον σαν πεθάνετε πλουτείτε την πατρίδα.
Πορνεύετε τα γράμματα, πορνεύετε τους νόμους,
Συνοδικοί στα σπίτια σας, Μακρακισταί στους δρόμους.

Welcome to the show

Δύο ήταν οι λόγοι της σημερινής ανάρτησης. Ο πρώτος το νόημα των λόγων του μεγάλου Παύλου Σιδηρόπουλου.

Ο άλλος λόγος είναι ένα σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση. Κάποιος ανώνυμος έγραψε: "Είναι δύσκολο να μπορείς να ξεχωρίζεις το μαύρο απ'το άσπρο τελικά". Συμφωνώ μαζί του και νομίζω ότι ένας από τους κύριους λόγους είναι ότι στο μυαλό μας κυριαρχεί μια ομίχλη. Οι ινδιάνοι της κεντρικής αμερικής (Τολτέκοι) την αποκαλούν mitote. Αυτή η ομίχλη είναι αποτέλεσμα χιλιάδων συμφωνιών που έχουμε κάνει με τον εαυτό μας. Συνειδητών αλλά κυρίως ασυνείδητων. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε πολλές αντικρουόμενες απόψεις μέσα μας. Στην ουσία κάθε συμφωνία είναι ένας ακόμη μικρός ανθρωπάκος μέσα μας ή αν θέλετε ένα ακόμη Εγώ. Έτσι αποτελούμαστε από χιλιάδες Εγώ που μιλάνε όλα ταυτόχρονα και προκαλούν την ομίχλη που δεν μας αφήνει να ξεχωρίσουμε το μαύρο από το άσπρο.

Ποιός ευθύνεται όμως γιαυτό; Ένας πολύ σοβαρός λόγος είναι το show που έχει στηθεί γύρω μας. Αυτό που σου δείχνει σε μια φωτογραφία το κέντρο μιας πανέμορφης πόλης και δεν δείχνει τον άστεγο ή τον μεθύστακα τρεις δρόμους πιο κάτω. Αυτό που ξοδεύει εκατομύρια για να σου δείχνει διαφημίσεις και διοργανώσεις τύπου Ευροβίζιον και δεν έχει να ταίσει τους πολίτες του. Αυτό που σου μαθαίνει θεωρία τον διαχωρισμό των τριών εξουσιών αλλά δεν το βλέπεις στην πράξη. Αυτό που σου δείχνει τους πολιτικούς σοβαρούς με γραβάτες αλλά τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο. Αυτό που σου δείχνει όμορφους λεπτούς ανθρώπους με στις διαφημίσεις. Αυτό που χρησιμοποιεί "πιασάρικα" σλόγκαν σε εφημερίδες και διαφημίσεις ("δεν θα ξέρεις τι έχεις"). Αυτό που σου δείχνει την ζωή σαν σαπουνόπερα. Χιλιάδες τα παραδείγματα. Απλά "κοίτα" γύρω σου!

Φταίνε κυρίως άνθρωποι που έχουν συμφέροντα αλλά φταίμε και εμείς οι ίδιοι. Γινόμαστε μέρος του show είτε ως βοηθοί είτε ως θεατές. Ως θεατές δίνοντας την προσοχή μας σε ότι μας λένε τους δυναμώνουμε και στην ουσία κάθε φορά που ακούμε κάτι κάνουμε μια συμφωνία. Συμφωνούμε ή όχι με ότι ακούμε την στιγμή που το ακούμε. Βλέπεις έχουμε επιλέξει να ζούμε γρήγορα την μικρή ζωούλα μας και δεν έχουμε χρόνο για σκέψη. Γιατί έτσι τους συμφέρει να μας δείχνουν την ζωή, μικρή. Συνεπώς πρέπει να την ζεις γρήγορα με όσο το δυνατόν περισσότερες υλικές απολαύσεις. (ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας). Έλεγε άλλος μεγάλος έλληνας μουσικός: "Η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι"

Έτσι είναι δυνατόν να ζούμε με τόσα παράδοξα. Να μιλάμε πχ. για ολυμπιακό ιδεώδες και για ρεκόρ την ίδια στιγμή. Για σφάλματα των άλλων και όχι δικά μας, για ειρήνη αλλά να στέλνουμε στρατιώτες σε πολέμους που δεν είναι δικοί μας. Για ακίνδυνη πυρηνική ενέργεια, για παιδεία και να έχουμε φροντιστήρια, για προστασία του πολίτη και τα τυχερά παιχνίδια να τα διαχειρίζεται το κράτος ή να σου πουλάει το τσιγάρο αλλά σου γράφει ότι βλάπτει την υγεία. Για θεό που θα σε στείλει στην κόλαση αλλά σε αγαπάει. Για ενημέρωση με δημοσκοπήσεις κ.ο.κ . Τα παραδείγματα είναι χιλιάδες...

Την πιο ωραία παρομοίωση την έκανε μια φίλη μου Ολλανδέζα. Ένας Άνθρωπος που εκτιμώ αφάνταστα. Είπε λοιπόν: "η ανθρωπότητα είναι ο Τιτανικός ο οποίος έχει χτυπήσει ήδη το παγόβουνο και βουλιάζει. Αλλά ώσπου να βουλιάξει και ενώ το νερό έχει φτάσει στα γόνατα η ορχήστρα συνεχίζει να παίζει μουσική..." Το show πάνω απ'όλα.

Παρακάτω τα λέει ο Παυλάρας "χύμα και σταράτα" σε μια σπάνια (νομίζω) μαγνητοσκόπηση
Σε παρένθεση τα λόγια που χρησιμοποιεί στο live.

Welcome to the show

Welcome to the show,
welcome to the show
Εδώ μετράνε μόνο τα σφάλματα ημών (με ήτα)
κι όλα τ' άλλα φήμες
εικοσιεννιά στατιστικών (/ απόρροια νόμων φυσικών)
άλλα σταθμά στα μέτρα
του ποιός ανάλογα με ποιόν

Welcome to the show
normal το σκηνικό
welcome to the show

Απ' όλα έχει ο θίασος
αναρχικούς (/ ηθοποιοί) με φάκελλο ανοιχτό (/λευκό)
θηριοδαμαστής ο γιός του Παπαχρόνη
με γάλα ραδιενέργειας βυζαχτό
σε γυάλα το μωρόψαρο γιατί δαγκώνει
αιμομιξία σ' ανώνυμο χωριό
μαύρο γυαλί να μην τυφλώνει (/ και ο αθλητικός τους χημικός ν'ανακατώνει)
των αποβλήτων το ακτινοβόλο ον (/ σε ογκομετρικό σωλήνα τα ρεκόρ)
σε πλανιτάριουμ κι ο πόλεμος των άστρων
για τ' άγρια γούστα των μιλιταριστών

Welcome to the show
normal το σκηνικό
welcome to the show

Διαθέτουν για bus-class κτηνοβασία
πατέρα κόρη μ' αδερφό
για special show
να δεις θα φταίει η τριλογία (/ ανεργία)
sex, drugs, Rock'n'roll (/ η ντίσκο, το χασίς, τα U.F.O.)
ψευδαίσθηση καμιά δεν τους αγχώνει
μέταλλο κρύο που δεν λιώνει
πυρηνικό το μανιτάρι, ένα λουλούδι
θα στο πουν κι αυτό
κι ο θίασος μεγαλώνει
το κρέας του αρχίζει να το τρώει ωμό

Welcome to the show
normal (τελείως normal) το σκηνικό
welcome to the show

Arbeit macht frei

Κάτι πρέπει να ξέρανε παραπάνω από εμάς αυτοί οι αρχαίοι πρόγονοι όταν φτιάχνανε τις λέξεις. Κάνανε περίεργους αλλά και πετυχημένους συνδιασμούς. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι η δουλειά από την δουλεία διαφέρουν μόνο στον τόνο. Είναι όπως το φάρμακο το οποίο σε μικρή ποσότητα θεραπεύει ενώ αν δοθεί σε μεγαλύτερη ποσότητα γίνεται φαρμάκι. Έτσι ακριβώς και με τη δουλειά.
Οι Γερμανοί είπαν το Arbeit macht frei: Η δουλειά σε απελευθερώνει. Αλλά σε ποσότητες μεγαλύτερες από την σωστή δόση φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από τα αναμενόμενα! Γίνεται σκλαβιά αφόρητη. Και όλα ξεκινάνε από διάφορες ψευδαισθήσεις - παρανοήσεις που έχουμε σχετικά με την εργασία.

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή όμως. Ας δούμε πρώτα τον ορισμό: Η εργασία είναι σωματική ή πνευματική δραστηριότητα, που το αποτέλεσμά της εξυπηρετεί κάποια συγκεκριμένη ανάγκη. Συνήθως αυτή η ανάγκη αποβλέπει στις βασικές ανάγκες της ζωής που είναι τροφή, στέγη και ρούχα. Ας το κρατήσουμε αυτό υπόψιν μια που επειδή είμαστε από τους τυχερούς αυτού του πλανήτη το ξεχνάμε πολύ εύκολα. (είχαμε όλες τις βασικές ανάγκες για σήμερα και επιπλέον σύνδεση, υπολογιστή, ώρα για να διαβάσουμε, να σκεφτούμε και να γράψουμε.) Άρα βλέπουμε ήδη ότι αυτός ο πολύ στοιχειώδης ορισμός δεν ανταποκρίνεται στην "πραγματικότητα" μας. Όχι εμείς δημιουργούμε ψεύτικες ανάγκες. Είτε για να μπούμε στο μάτι του γείτονα, είτε γιατί έτσι μας είπαν ότι είναι η ζωή, είτε γιατί αυτό είναι το μόνο παράδειγμα που βλέπουμε γύρω μας. Μεγαλύτερο αυτοκίνητο, σπίτι, ηλεκτρικές συσκευές, διακοπές, και η λίστα είναι ατελείωτη... Αυτός νομίζω είναι ο λόγος που δουλεύουμε γιατί αν ήταν να για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες δεν θα χρειαζόταν ούτε υπερωρίες, ούτε διπλές δουλειές αλλά ούτε καριέρες. Χωρίς ενδιαφέροντα, παρά μόνο με υλικές επιδιώξεις η πρώτη μεγάλη ψευδαίσθηση της εργασίας είναι ότι μου χρειάζεται για να γεμίζω το χρόνο μου και για να μπορέσω να απολαύσω όσο το δυνατόν περισσότερα υλικά αγαθά.

Πώς εξηγείται από τους γονείς μας να δούλεψε στο μεγαλύτερο ποσοστό μόνο ο πατέρας αλλά μπορούσαν και τα φέρνανε βόλτα και οικονομικώς αλλά και μεγαλώνοντας παιδιά; Πως γίνεται να δουλεύουν σήμερα και τα δύο μέλη της οικογένειας και όχι χρόνο για παιδιά δεν έχουν αλλά δεν τα βγάζουν και πέρα. Αλλά ξέχασα, θέλουν από δύο κινητά, δύο αυτοκίνητα, λεφτά για νταντά, παιδικό σταθμό, δάνειο για σπίτι και για διακοπές κοκ. Αυτά οι γονείς μας δεν τα γνωρίσανε. Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτά! Εργασία λοιπόν και τα κεφάλια μέσα... Έτσι έχουμε οικογένειες που τα παιδιά δεν βλέπουν τους γονείς τους και οι γονείς δεν βλέπονται μεταξύ τους! Τα παιδιά μεγαλώνουν ή στις γιαγιάδες ή στους παιδικούς σταθμούς. Δηλαδή έχουμε υποχρεώσεις αφού έχουμε οικογένεια και πρέπει να την συντηρήσουμε αλλά σ'αυτές δεν περιλαμβάνονται οι σπουδαιότερες, που είναι να περνάμε ποιοτικές ώρες μαζί της, να ανατρέφουμε, να διαβάζουμε να χαιρόμαστε τα παιδιά μας! Τα αυτονόητα έχουν χαθεί πλέον. Γίνομαι γραφικός γιατί πρέπει να τα υπενθυμίζω...

Ύστερα είναι και οι φιλίες, η προσωπική ζωή σου. Ποιός μπορεί με τέτοια ωράρια να κρατήσει φιλία. Εδώ είναι δύσκολο να κρατήσεις οικογένεια είναι δυνατόν να έχεις προσωπική ζωή; Λέμε πλεόν προσωπική ζωή τον χρόνο που περνούμε στο γραφείο. Φίλοι μας είναι οι συνάδελφοι και διασκέδαση μια μπύρα στα κλεφτά στο μπαρ κάτω από το γραφείο. Και η οικογενειάκη ζωή όση μας μένει, ξοδεύεται μέσα σε τηλεφωνήματα και email εκτός γραφείου, σε συσκευές τελευταίας τεχνολογίας όπως τα blackberry... Έτσι καταφέρνουμε να ζούμε για να δουλεύουμε και όχι να δουλεύουμε για να ζούμε.

Ένας από τους λόγους που με οδήγησαν να αλλάξω δουλειά και τρόπο ζωής ήταν η εκπόρνευση της ψυχής μου μέσω της δουλειάς. Σαν άνθρωπος που κατείχα μια ειδικότητα (θα αναλυθεί σε άλλη ανάρτηση), στάθηκε εύκολο να βρω μια δουλειά η οποία πλήρωνε καλά (πάνω από τον μέσο όρο). Δυστυχώς όμως όλες οι "καλοπληρωμένες" δουλειές ζητάνε σαν αντάλλαγμα κομμάτια από την ψυχή σου. "Πως μπορεί κάποια μέρα να δημιουργήσεις κάτι όμορφο και ωραίο όταν η ψυχή σου είναι σε επανάσταση με την δουλειά που κάνουν τα χέρια σου ή το μυαλό σου; Η σκλαβιά πνευματική ή σωματική δεν μπορεί ποτέ να οδηγήσει σε κάτι ωραίο (Μ. Τουαίην)". Αλλά βλέπετε από την άλλη μεγαλώνουμε μαθαίνοντας ότι μεγάλο και ωραίο είναι να γίνεις πετυχημένος, να ανεβείς γρήγορα τη σκάλα της κοινωνικής επιτυχίας μέσω της δουλειάς, να πάρεις προαγωγή, αύξηση κτλ Άλλη μία ψευδαίσθηση της εποχής μας. Ακούς μικρά παιδιά να σου λένε διαβάζω για να βρω καλή δουλειά και να πέρνω πολλά λεφτά! Και να πως πέρνονται αυτά τα λεφτά: είτε θα πρέπει να απολύεις κόσμο, είτε να χτυπάς με το μαστίγιο διευθύνοντας (σικ), είτε να πουλάς λέγοντας συνεχώς ψέμματα. Με λίγα λόγια δεν θα νοιώθεις όμορφα όταν θα κάνεις αυτό για το οποίο πληρώνεσαι. Είναι το απατηλό όνειρο της καριέρας. Αυτή η καραμέλα που έγινε ο σκοπός της ύπαρξης μας. Και που μάλιστα στην παγίδα της έπεσε και η απελευθερωμένη γυναίκα η οποία έχασε παιδί και οικογένεια για να σκλαβωθεί στο κυνήγι της καριέρας, ισάξια πλέον με τον άντρα...
Ξέρετε είναι της μόδας εδώ στην Ολλανδία η αρρώστια των μάνατζερ. Το περίφημο burn out. Δεν μπορούν από κάποιο διάστημα και μετά να αντέξουν τους ρυθμούς και κλατάρουν σαν μηχανές που κάηκαν από την πολύ χρήση. Με κάνει ν' αναρωτιέμαι όμως μήπως δεν φταίνε μόνο οι πολλές ώρες και οι ευθύνες αλλά είναι εν μέρη και ψυχική αυτή η αρρώστια.

Μα σαν να μην φτάνανε τα προβλήματα που δημιουργούμε μόνοι μας, έχουμε και τα προβλήματα που μας δημιουργεί το σύστημα. Έχουμε βλέπετε και τον καταμερισμό της εργασίας. Για ευκολία, ταχύτητα και μεγιστοποίηση της παραγωγής! Μειώνονται όμως τα ωράρια, οι θέσεις εργασίας, οι μισθοί και η δουλειά καταντάει όλο και πιο βαρετή. Σκεφτείτε την ταμία στο σουπερμάρκετ, τον νεαρό στα φάστ φουντ. Οι κινήσεις γίνονται σπασμωδικά, σχεδόν σαν ρομπότ που είναι όμως ανθρώπινο. Δεν είναι αστείο αλλά το κουσούρι της επαναλαμβανόμενης κίνησης είναι το λιγότερο που κάποιος θα πάθει. Αυτό που είναι πιο σοβαρό είναι η οριστική τελμάτωση του εγκεφάλου, ο αναπόφευκτος νευρικός κλωνισμός. Ποιός άραγε μπορεί να ξεχάσει την σκηνή από τους μοντέρνους καιρούς (1936 παρακαλώ!) του Τσάρλυ Τσάπλιν, ο οποίος βγαίνει από το εργοστάσιο όπου για ώρες έσφιγγε βίδες σ' ένα πόστο και συνεχίζει αντανακλαστικά να κάνει τις ίδιες κινήσεις μετά το πέρας της βάρδιας;


Η δουλειά είναι δικαίωμα ακούμε. Και έτσι είναι όλοι μας πρέπει να έχουμε ίσες ευκαιρίες στην εύρεση εργασίας. (Αλήθεια μάθατε για την νέα πρόεδρο του Ερυθρού Σταυρού;) Όλοι μας πρέπει να ξέρουμε τα δικαιώματα μας στη δουλειά αλλά και τις υποχρεώσεις μας. Αλίμονο όμως υπάρχει η ανεργία για να μας φοβίζει, τα δικαιώματα (που δεν συμφέρει να γνωρίζουμε) τα χάνουμε μέρα με την μέρα ελέω κυβερνήσεων, ενώ για τις υποχρεώσεις τι να πω; Ας αφήσω κάποιον "σοφό" να μιλήσει: "Καμμία δουλειά δεν είναι ντροπή για τον άνθρωπο. Δυστυχώς όμως πολύ συχνά ο άνθρωπος ντροπιάζει την δουλειά"

Τι φταίει όμως γι' αυτό; Γιατί ντροπιάζουμε τη δουλειά μας; Νομίζω ότι αποτελεί βασικό κομμάτι αυτού του προβληματισμού. Νομίζω ότι πάλι με ψευδαισθήσεις έχουμε να κάνουμε. Για παράδειγμα έχουμε μάθει να θεωρούμε τη χειρωνακτική εργασία κατώτερη. Κάτι που αρμόζει σε χαμηλού νοητικού επιπέδου ανθρώπους.
Την μάνα μου θυμάμαι που με νουθετούσε και έλεγε "να πας στο πανεπιστήμιο για να μην γίνεις σκουπιδιάρης". Κι όμως εγώ (μετά από τόσες σπουδές) βρίσκω ότι κοινωνικά το επάγγελμα του σκουπιδιάρη είναι από τα πιο ωφέλιμα και συνεπώς θα έπρεπε να είναι και αξιοσέβαστο. Ενώ αυτά για τα οποία μας εκπαίδευαν χρόνια στα σχολεία όχι μόνο είναι αναξιοπρεπή αλλά κυρίως κοινωνικά επικίνδυνα! Και δεν είναι μόνο αυτό. Με την χειρωνακτική εργασία, κουνιέσαι, χρησιμοποιείς το σώμα σου, κάποιοι μυς δουλεύουν. Ενώ στο γραφείο κάθεσαι στην καρέκλα όλη την ημέρα, καπνίζεις, τρως και μετά πέρνεις το αυτοκίνητο για να πας σπίτι και να καθήσεις στον καναπέ μπροστά στο χαζοκούτι. Και είναι άνθρωποι που αναρωτιούνται γιατί έχουμε τόσες ασθένειες στην εποχή μας. (από γρίπη μέχρι την επάρατη). Και ποιό είναι το παράλογο της υπόθεσης; Ότι τόσο καλύτερη και σημαντικότερη η δουλειά μας όσο περισσότερο δουλεύουμε με το κεφάλι! Για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη ανοησία και παρανόηση σχετικά με την δουλειά. Πως είναι δυνατόν να δουλεύεις με το κεφάλι; Μπορείς να πιάσεις εργαλείο με το κεφάλι; Μπορείς να σηκώσεις κάτι; Αν δεν με καταλαβαίνετε είναι γιατί χρησιμοποιείτε πολύ το κεφάλι σας...

Άλλος ένας βασικός παράγοντας είναι το βόλεμα. Μας γαλουχήσανε έτσι οι γονείς μας και το σύστημα. Όλοι βλέπουν τα πλεονεκτήματα των δημοσίων υπαλλήλων. Έχει γίνει το όνειρο μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιάς των 700 ευρώ, να θέλει να μπει στο δημόσιο! Μόνο αυτό τα λέει όλα νομίζω. Ανεργεία, ανασφάλεια από την μια και από την άλλη δημόσιο. Μα καλά εσύ τι θα διάλεγες, αναρωτιούνται πολλοί από εμάς. Ξεχνώντας ότι η ζωή είναι ένα ρίσκο. Ότι σήμερα ζούμε ενώ αύριο μπορεί όχι. Κάθε φορά που αγοράζουμε ασφάλεια, πουλάμε λίγο από την ζωή μας. Κάθε φορά που βολευόμαστε ο θάνατος ξεκαρδίζεται γιατί το ίδιο εύκολα θα μας ξεβολέψει.

Είμαι της άποψης ότι η δουλειά που μας ταιριάζει δεν μπορεί να βρεθεί χωρίς ψάξιμο. Από προσωπική εμπειρία είδα ότι είναι πολύ ενδιαφέρον ν'αλλάζεις δουλειές τακτικά. Μαθαίνεις πολύ περισσότερα πράγματα από το άν είσαι στην ίδια δουλειά συνέχεια. Ενώ στην αρχή είχα το φόβο πως θα ψάξω, τι θα πω και αν θα μ'αρέσει, όλα αυτά, με τις πολλές αλλάγες, χαθήκαν και αντικαταστάθηκαν με την λαχτάρα του να γνωρίσεις νέες εμπειρίες, ανθρώπους και χώρους εργασίας. Ας μην φοβόμαστε λοιπόν να ζήσουμε νέες εμπειρίες γιατί αλλιώς είναι σαν να φοβόμαστε την ίδια την ζωή.

Νομίζω ότι είπα πολλά. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να συνοψίσουμε. Η εργασία είναι πραγματικά κάτι που σε απελευθερώνει. Δεν είχαν άδικο αυτοί που το είπαν. Εμείς απλώς έχουμε πολλές λάθος ιδέες σχετικά μ 'αυτήν. Σε απελευθερώνει γιατί μπορεί να σου δώσει τα μέσα να ελευθερωθείς. Άμεσα και έμεσα. Έμεσα με την εξασφάλιση των βασικών αναγκών, σου δίνει το χρόνο και τη δυνατότητα να κυνηγήσεις την ευτυχία ή την τελείωση σου σαν άνθρωπος. Να ρωτάς λοιπόν: "Με βοηθάει η δουλειά μου να νοιώθω ευτυχισμένος;" Και φυσικά χρειάζεται να κάνεις ένα σαφή και απαράβατο διαχωρισμό μεταξύ του χρόνου εργασίας και του χρόνου που διαθέτεις για την προσωπική σου ζωή, τις προσωπικές σου επιδιώξεις.
Αλλά και άμεσα μπορεί να βοηθήσει η εργασία. Αλλά αυτό απαιτεί να έχεις βρει τη δουλειά που σου ταιριάζει. Μπορεί να κάνεις κάτι δημιουργικό ή κάτι που σου δίνει ευχαρίστηση. Ο Κομφούκιος έλεγε: "Βρες μια δουλειά που σου αρέσει και δεν θα δουλέψεις ούτε μια μέρα". Αλλά ακόμα και αν δεν ανήκεις σ'αυτή την κατηγορία, είναι λίγοι βλέπεις οι τυχεροί, να δίνουμε πάντα τον καλύτερο εαυτό μας. Αυτός είναι ο τρόπος που εγώ επιλέγω για να μην μπορώ αργότερα να πω "έφταιγα και εγώ γιατί δεν προσπάθησα αρκετά".

Σαν επίλογο πρέπει να αναφέρω ότι όλα όσα αναφέρονται σ'αυτό το άρθρο δεν μπορούν να ισχύουν για όλους μας. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός. Έχει τις ιδιαιτερότητες του, την ζωή του, τις υποχρεώσεις του. Δεν θέλω να επηρρεάσω κανένα να κάνει οτιδήποτε. Ο σκοπός μου είναι να δίνω τροφή για σκέψη και να προκαλώ σε σεμνά πλαίσια, κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Ευτυχώς δεν έχω αποκλειστικό δικαίωμα στην αλήθεια και δυστυχώς δεν έχω το προνόμοιο να την κατέχω. Έτσι δεν μπορώ για παράδειγμα να προτείνω σε κάποιον που έχει οικογένεια ή δάνειο στην τράπεζα ν' αλλάξει δουλειά αν αυτή δεν του αρέσει. Το άρθρο γράφτηκε (όπως και τα περισσότερα που γράφω) γιατί ήθελα να καταγράψω τους προβληματισμούς μου αλλά και να τους μοιραστώ μαζί σας. Έχω βλέπετε αυτή την τρελλή ιδέα ότι μπορεί και να γίνω λίγο σοφότερος από την καταγραφή τους αλλά και από τα σχόλια σας.

Πάλι πολλά είπα και θα το βουλώσω. Ας αφήσω να τα πει πολύ καλύτερα μ' ένα ποίημα ο John Lennon. To Working Class Hero.



As soon as your born they make you feel small,
By giving you no time instead of it all,
Till the pain is so big you feel nothing at all,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
They hurt you at home and they hit you at school,
They hate you if you're clever and they despise a fool,
Till you're so fucking crazy you can't follow their rules,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
When they've tortured and scared you for twenty odd years,
Then they expect you to pick a career,
When you can't really function you're so full of fear,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
Keep you doped with religion and sex and TV,
And you think you're so clever and classless and free,
But you're still fucking peasents as far as I can see,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
There's room at the top they are telling you still,
But first you must learn how to smile as you kill,
If you want to be like the folks on the hill,
A working class hero is something to be.
A working class hero is something to be.
If you want to be a hero well just follow me,
If you want to be a hero well just follow me.

Το καφενείο του Σουράτ*

*Το καφενείο του Σουράτ είναι μια παραβολή του Τολστόι.

Περιγράφει μια συζήτηση σ' ένα καφενείο κάπου στην ανατολή. Οι θαμώνες που ήταν απ' όλες τις φυλές της γης συζητούσαν και μάλωναν για το αν υπάρχει θεός και ποια θρησκεία ήταν πιο σωστή. Κανένας δεν συμφωνούσε με τον άλλο. Καθ 'όλη τη διάρκεια της συζήτησης ένας Κινέζος που καθόταν σε μια γωνιά άκουγε και δεν μιλούσε. Κάποια στιγμή ο τελευταίος που είχε μιλήσει παρατήρησε ότι ο Κινέζος δεν είχε μιλήσει και του ζήτησε να πει την γνώμη του. Όλοι οι άλλοι συμφωνήσαν και με αγωνία περίμεναν να ακούσουν τι είχε αυτός ο ξένος να πει...

Ο Κινέζος που ήταν μαθητής του Κομφούκιου, έκλεισε τα μάτια του, και σκέφτηκε λίγο. Ύστερα τα άνοιξε και πάλι, έβγαλε τα χέρια του από τα μακρυά μανίκια του ενδύματος του, και μίλησε ως εξής, με μια ήρεμη και ήσυχη φωνή.

Κύριοι, έχω την εντύπωση ότι η υπερηφάνεια είναι ουσιαστικά που αποτρέπει τους ανθρώπους να συμφωνήσουν μεταξύ τους για θέματα της πίστης. Αν φροντίσετε να με ακούσετε, θα σας πω μια ιστορία που θα το εξηγήσουμε αυτό με ένα παράδειγμα.

Ήρθα εδώ από την Κίνα σε αγγλικό βαπόρι που είχε κάνει το γύρο του κόσμου. Σταματήσαμε για γλυκό νερό, και δέσαμε, στην ανατολική ακτή της νήσου Σουμάτρα. Ήταν μεσημέρι, και ορισμένοι από εμάς, που κατεβήκαμε, καθίσαμε στη σκιά ενός δέντρου κοντά στην παραλία, όχι πολύ μακρυά από ένα χωριό ντόπιων. Ήμασταν ένα γκρουπ διαφορετικών εθνικοτήτων.

Καθώς καθόμασταν εκεί, ήρθε ένας τυφλός άνθρωπος σε εμάς. Μάθαμε αργότερα ότι είχε τυφλωθεί επειδή κοίταζε για μεγάλο χρονικό διάστημα και πολύ επίμονα τον ήλιο, προσπαθώντας να ανακαλύψει τι είναι, ώστε να μπορέσει να εκμεταλλευτεί το φως του. Όμως η φωτεινότητα του ήλιου κατέστρεψε τα μάτια του.

Στη συνέχεια είπε στον εαυτό του:

"Το φως του ήλιου δεν είναι υγρό. Γιατί αν ήταν υγρό θα ήταν δυνατόν να το αδειάσουν από ένα δοχείο σ' ένα άλλο, και επιπλέον θα μπορούσε τότε να μετακινηθεί, όπως το νερό από τον άνεμο. Επίσης, δεν είναι φωτιά. Για το εάν ήταν φωτιά, το νερό θα το έσβηνε. Δεν είναι ούτε πνεύμα, γιατί μπορούμε να το δούμε με τα μάτια. Εξάλλου, δεν είναι ύλη, γιατί δεν μπορεί να μετακινηθεί.
Ως εκ τούτου, αφού το φως του ήλιου δεν είναι ούτε υγρό, ούτε φωτιά, ούτε
πνεύμα, ούτε ύλη, είναι ...τίποτα! "

Αυτό ισχυρίστηκε, και, ως αποτέλεσμα του ότι πάντοτε κοιτούσε τον ήλιο και
πάντα το σκεφτόταν, έχασε και τα δύο του μάτια μαζί με την λογική του.
Έτσι όταν έγινε εντελώς τυφλός, πείστηκε ότι ο ήλιος δεν υπήρχε.

Μαζί με το τυφλό είχε έρθει και ένας δούλος, ο οποίος αφού τον έβαλε να κάτσει σε μία σκιά δέντρου, διάλεξε μια καρύδα από το έδαφος και άρχισε να την σκαλίζει για να τη μετατρέψει σε φανάρι για το βράδυ. Έστριψε ένα φιτίλι από τις ίνες της καρύδας και το μούσκεψε στο λάδι της καρύδας.

Όπως καθόταν ο δούλος και έκανε αυτά, ο τυφλός αναστέναξε και του είπε:

"Λοιπόν, δούλε, έχω δίκιο όταν σας είπα δεν υπάρχει ήλιος; Δεν βλέπεις πόσο σκοτεινά είναι; Ωστόσο, οι άνθρωποι λένε ότι υπάρχει ήλιος. . . . Αλλά αν ναι, τότε τι είναι; "

"Δεν ξέρω τι είναι ο ήλιος", είπε ο σκλάβος. "Αυτό δεν είναι δουλειά μου. Αλλά ξέρω τι είναι φως. Εδώ έχω φτιάξει ένα φανάρι, με τη βοήθεια του οποίου θα μπορώ να σας υπηρετήσω και να βρω ότι θέλω μέσα στην καλύβα. "

Και ο δούλος πήρε την καρύδα - φανάρι, λέγοντας:

"Αυτός είναι ο Ήλιος μου".

Ένας κουτσός άνδρας με δεκανίκια, που καθόταν δίπλα, άκουσε αυτά τα λόγια, και γέλασε:

"Έχετε προφανώς υπάρξει τυφλός όλη σας τη ζωή», είπε ότι στον τυφλό, "για να μην ξέρετε τι είναι ο ήλιος. Θα σας πω τι είναι. Ο ήλιος είναι μια μπάλα φωτιάς, που βγαίνει κάθε πρωί έξω από τη θάλασσα και πέφτει και πάλι στα βουνά του νησιού μας κάθε βράδυ. Εμείς όλοι το έχουμε δει αυτό, και αν είχατε την όρασή σας και εσείς θα το είχατε δει. "

Ένας ψαράς, ο οποίος άκουσε την συνομιλία, δήλωσε:

"Είναι σαφές ότι δεν έχετε πάει ποτέ πέρα από το δικό σας νησί. Αν δεν είσαστε κουτσός, και αν είχατε όπως εγώ ένα σκάφος, θα γνωρίζατε ότι ο ήλιος δεν πέφτει μεταξύ των βουνών του νησιού μας, δεδομένου όμως ότι σηκώνεται από τον ωκεανό κάθε πρωί έτσι πάλι πέφτει στη θάλασσα κάθε βράδυ. Αυτό που σας λέω είναι αλήθεια, γιατί το βλέπω κάθε μέρα με τα ίδια μου τα μάτια."

Τότε ήταν που ένας Ινδός από την παρέα μας, τον διέκοψε λέγοντας:

"Είμαι έκπληκτος από το γεγονός ότι ένας λογικός άνθρωπος μπορεί να λέει όλες αυτές τις ανοησίες. Πώς μπορεί μια μπάλα φωτιάς να πέφτει στο νερό και να μην σβήνει; Ο ήλιος δεν είναι μια μπάλα φωτιάς, είναι η Θεότητα με τ' όνομα Deva, ο οποίος κάνει βόλτες για πάντα σε ένα άρμα, γύρω από το χρυσό βουνό, Meru. Μερικές φορές τα κακά ερπετά Ragu και Ketu του επιτίθενται και τον καταπίνουν. Κατόπιν η γη είναι σκοτεινή. Αλλά οι ιερείς μας προσεύχονται ώστε η Θεότητα να μπορέσει να ελευθερωθεί, και έτσι γίνεται. Μόνο κάτι αμόρφωτοι άνδρες όπως εσείς, που δεν έχουν ποτέ πέρα από το νησί τους, μπορούν να φανταστούν ότι ο ήλιος λάμπει για τη χώρα τους και μόνο. "

Στη συνέχεια ένας επιβάτης του σκάφους, ένας Αιγύπτιος καπετάνιος, ο οποίος ήταν παρών, μίλησε με τη σειρά του.

"Όχι," είπε, "και εσύ λάθος κάνεις. Ο ήλιος δεν είναι Θεότητα, και δεν κινείται μόνο γύρω από την Ινδία και το χρυσό βουνό. Έχω ταξιδέψει πολύ, στη Μαύρη Θάλασσα, και κατά μήκος των ακτών της Αραβίας, και έχουν φτάσει ως τη Μαδαγασκάρη και τις Φιλιππίνες. Ο ήλιος φωτίζει ολόκληρο τον πλανήτη, και δεν της Ινδίας. Δεν κάνει κύκλο γύρω από ένα βουνό, αλλά ανατέλλει στην Ανατολή, πέρα από τα νησιά της Ιαπωνίας, και δύει πολύ, πολύ μακριά στη Δύση, πέρα από τα νησιά της Αγγλίας. Γι 'αυτό λένε οι Ιάπωνες τη χώρα τους "Nippon" σημαίνει, «η γέννηση του ήλιου». Το ξέρω αυτό λοιπόν, επειδή έχω δει πολλά, και μου το είχε πει και ο παππούς μου ο οποίος είχε φτάσει ως την άκρη της θάλασσας. "

Ήταν έτοιμος να συνεχίσει, αλλά ένας Άγγλος ναύτης από το πλοίο μας τον διέκοψε.

"Δεν υπάρχει καμία χώρα", είπε "όπου οι άνθρωποι γνωρίζουν τόσο πολύ για την ηλιακή κίνηση όπως στην Αγγλία. Ο ήλιος, όπως καθένας στην Αγγλία γνωρίζει, ανατέλλει από το πουθενά και δύει στο πουθενά. Πάντα κινείται γύρω από τη Γη. Μπορούμε να είμαστε σίγουροι για αυτό γιατί κάναμε το γύρο της γης και πουθενά δεν ακουμπήσαμε τον ήλιο. Όπου κι αν φτάσαμε, ο ήλιος φάνηκε επίσης το πρωί και το έκρυψε η ίδια νύχτα, όπως και εδώ. "

Και ο Άγγλος πήρε ένα ξύλο και, κάνοντας κύκλους πάνω στην άμμο, προσπάθησε να εξηγήσει πώς ο ήλιος κινείται στους ουρανούς και πηγαίνει γύρω από τη γη. Αλλά δεν ήταν σε θέση να το εξηγήσει με σαφήνεια, και δείχνοντας τον πλοίαρχο είπε:

"Αυτός ο άνθρωπος ξέρει περισσότερα για αυτό από εμένα. Μπορεί να το εξηγήσει σωστά."

Ο πλοίαρχος, ο οποίος ήταν ένας ευφυής άνθρωπος, είχε ακούσει χωρίς να μιλήσει μέχρι του ζητήθηκε να εξηγήσει. Τώρα όλοι στράφηκαν προς αυτόν, και είπε:

"Παραπλανάτε όλοι ο ένας τον άλλο, και τον ίδιο τον εαυτό σας. Ο ήλιος δεν γυρνά γύρω από τη γη, αλλά η γη γύρω από τον ήλιο, και γύρω από τον εαυτό της. Κατά τη διάρκεια εικοσιτεσσάρων ωρών κάνει ένα πλήρη κύκλο γύρω από τον εαυτό της. Όχι μόνο στην Ιαπωνία και τις Φιλιππίνες, και τη Σουμάτρα, όπου είμαστε τώρα, αλλά και την Αφρική και την Ευρώπη και την Αμερική, και από πολλά άλλα εδάφη. Ο ήλιος δεν λάμπει για ένα βουνό, ή για περίπου ένα νησί, ή για μια θάλασσα, ακόμη ούτε για μια Γη μόνη της, αλλά και για άλλους πλανήτες, όπως και για τη γη μας. Εάν μόνο κοιτάξετε τον ουρανό, αντί για το έδαφος κάτω από τα πόδια σας, ίσως όλοι το καταλάβετε αυτό, και δεν θα υποθέτετε πια ότι ο ήλιος λάμπει για σας, ή για τη χώρα σας μόνο. "

Έτσι μίλησε ο σοφός κυβερνήτης, ο οποίος είχε ταξιδέψει πολύ στον κόσμο, και είχε κοιτάξει πολλές φορές κατά τον ουρανό.

"Έτσι σε θέματα πίστεως," συνέχισε ο Κινέζος μαθητής του Κομφούκιου, "είναι η υπερηφάνεια που προκαλεί το σφάλμα των διαφωνιών μεταξύ των ανδρών. Όπως και με τον ήλιο, έτσι είναι και με το Θεό. Κάθε άνθρωπος θέλει να έχει δικό του έναν ειδικό Θεό, ή τουλάχιστον ένα ειδικό Θεό για την μητρική γη. Κάθε έθνος επιθυμεί να Τον περιορίσει στους δικούς του ναούς, τη στιγμή που όλος ο κόσμος δεν μπορεί να Τον χωρέσει.

"Μπορεί οποιοσδήποτε ναός να συγκριθεί με αυτόν που ο ίδιος ο Θεός οικοδόμησε για να ενώσει όλους τους ανθρώπους, μπορεί να συγκριθεί με μία πίστη και μία θρησκεία;

"Όλοι οι ανθρώπινοι ναοί οικοδομούνται σε αυτό το μοντέλο του ναού, το οποίο είναι ο κόσμος του ίδιου του Θεού. Κάθε ναός έχει το φόντο του, τη θολωτή οροφή, τους λαμπτήρες, τις εικόνες ή γλυπτά, τις επιγραφές, τα βιβλία του Νόμου, τις προσφορές, τους βωμούς και τους ιερείς. Αλλά σε ποιο ναό υπάρχει τέτοιο φόντο, όπως του ωκεανού; ένας τέτοιος θόλος, όπως ο ουρανός; τέτοιους λαμπτήρες όπως τον ήλιο, το φεγγάρι και τ' αστέρια; ή άλλες εικόνες που μπορούν να συγκριθούν με τους ζωντανούς, αγαπημένους, αμοιβαία χρήσιμους ανθρώπους; Πού υπάρχουν στοιχεία της καλοσύνης του Θεού τόσο εύκολο να τα καταλάβετε όσο οι ευλογίες που ο Θεός έχει σπείρει για την ευτυχία του ανθρώπου; Πού υπάρχει βιβλίο του νόμου τόσο σαφές σε κάθε άνθρωπο όσο αυτό που είναι γραμμένο στην καρδιά του; Τι θυσίες ισούνται με την άρνηση του Εγώ που αγαπημένοι μεταξύ τους άντρες και γυναίκες κάνουν ο ένας για τον άλλο; Και τι βωμός μπορεί να συγκριθεί με την καρδιά ενός καλού ανθρώπου, στην οποία ο Θεός ο ίδιος αποδέχεται τη θυσία;

"Όσο υψηλότερη η σύλληψη του Θεού από έναν άνθρωπο, τόσο καλύτερα θα Τον γνωρίζει. Και όσο καλύτερα ξέρει τον Θεό, τόσο πιο πολύ θα Τον πλησιάζει, μιμούμενος την καλοσύνη Του, το έλεος Του και την αγάπη Του για τον άνθρωπο."

"Επομένως, οποίος μπορεί να βλέπει το φως του ήλιου να γεμίζει ολόκληρο τον κόσμο,
ας απέχει από το να κατηγορεί ή να περιφρονεί τους προληπτικούς ανθρώπους, ο οποίος στο δικό του είδωλο βλέπει μία ακτίνα φωτός του ίδιου φωτός. Ας μην περιφρονεί ακόμη και τον άπιστο που είναι τυφλός και δεν μπορεί να δει τον ήλιο καθόλου. "

Έτσι μίλησε ο Κινέζος μαθητής του Κομφούκιου. Και όλοι όσοι ήταν στο καφενείο σιώπησαν, και δεν αμφισβητούσαν πια ο ένας τον άλλο ως προς ποιανού πίστη ήταν η καλύτερη.