Το τελευταίο γνωμικό που κατατέθηκε

Ο Χρύσιππος ο Σολεύς είπε: " "Θα συμπεραίναμε στην περίπτωση ενός όμορφου σπιτιού ότι χτίστηκε για τους ιδιοκτήτες τους και όχι για ποντίκια. Οφείλουμε επομένως, με τον ίδιο τρόπο, να θεωρούμε το σύμπαν σαν το σπίτι των θεών.""

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Χιούμορ

Με το χιούμορ, μου έγραψε μια φίλη τις προάλλες, μπορείς να πεις σοβαρά πράγματα που ίσως να "ντρεπόσουν" ή δεν μπορούσες να τα πεις αλλιώς...

Έτσι για να την δικαιώσω το παρακάτω βιντεοκλίπ μαζί με τις καλύτερες ευχές μου σε όλους σας!

Είναι απλά μια βόλτα from Iptamenos Ollandos on Vimeo.



Ολόκληρη η παράσταση εδώ

ΥΓ. Μου έγραψε η Στάχτη στις ευχές τις, να πετάμε όλοι μαζί όλο και πιο ψηλά, αλλά την πρόλαβε η Οχιά που μου έστειλε σε φωτογραφία τις συνέπειες μιας υψηλής πτήσης... Αλήθεια Οχιά που ήξερες ότι δουλεύω σε αεροδρόμιο, ε;;;
Παρεπιπτώντως αν δεν πάρετε δώρα φέτος, τώρα ξέρετε τι έφταιξε!


Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Προς τους απανταχού άθρησκους (αλλά όχι άθεους)


Από Νίτσε έχω διαβάσει το Τάδε έφη Ζαρατούστρα (1882)  και αν εξαιρέσεις κάποια κομμάτια που τα έχω συζητήσει για τα υπόλοιπα δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν έχω καταλάβει κάτι, παρά το γεγονός ότι αυτά που διάβαζα με ενθουσίαζαν... 
Πριν κάτι μήνες έπιασα να διαβάσω χωρίς μεγάλη όρεξη (λόγω της προηγούμενης εμπειρίας μου) το "Πέρα από το καλό και το κακό" (1886). Ξεκινώντας από τον πρόλογο είδα ότι όταν έγραψε αυτό το βιβλίο, (μετά τον Ζαρατούστρα που το θεωρούσε ως το αριστούργημα του) έστειλε ένα αντίγραφο στον μεγάλο ιστορικό Γιάκομπ Μπούκχαρτ γράφοντας στο συνοδευτικό γράμμα: "Παρακαλώ διαβάστε αυτό το βιβλίο (αν και λέει τα ίδια πράγματα με το Ζαρατούστρα μου, αλλά διαφορετικά, πολύ διαφορετικά)".
Διαβάζοντάς το, κατάλαβα ότι είχε δίκιο. Αν ο Ζαρατούστρα ήταν ένα ποίημα, αυτό το βιβλίο ήταν το κλειδί που θα μπορούσε να ξεκλειδώσει το ποίημα.


Ο Νίτσε είναι ο φιλόσοφος με το σφυρί γιατί δεν δίστασε να "διαλύσει" όλους τους προηγούμενους φιλοσόφους, τηρώντας τον κανόνα που αυτός έδωσε στον Ζαρατούστρα για την ελευθερία σε τρία στάδια που διανύει ο άνθρωπος κατά την εξέλιξη του: ανεξαρτητοποίηση από αυθεντίες και δασκάλους - την απόσχιση από αυτούς και την κατάκτηση της ελευθερίας (αρνητική ελευθερία, ελευθερία "από") - την επίτευξη των δικών του αξιών και του τελικού σκοπού (θετική ελευθερία, ελευθερία "προς")¹. ( Το τρίτο βήμα του  Νίτσε, σύμφωνα με το ιστορικό Στόριγκ, ήταν η συγγραφή του Τάδε Έφη Ζαρατούστρα.)

Όπως ήταν φυσιολογικό μια τέτοια δυναμική "εναντίον όλων" ( ο ίδιος έλεγε ότι: "όποιος πρέπει να είναι δημιουργός στο καλό ή στο κακό, αληθώς, πρέπει πρώτα να είναι ένας γκρεμιστής και  να σπάει αξίες ²) δημιούργησε εναντίον του μια κριτική η οποία συνοψίζεται σε εφτά αντί-:
1.) Αντι- μοραλιστής, 2.) αντι- δημοκρατικός, 3.) αντι- σοσιαλιστής, 4.) αντι- φεμινιστής, 5.) αντι- διανοητής, 6.) αντι- πεσιμιστής, 7.) αντι- χριστιανός (λόγω των όλων των παραπάνω...). Ίσως επειδή δεν γίνεται να τα θυμάσαι όλα οι άνθρωποι του κόλλησαν το παρατσούκλι του αντί- χριστου/ άθεου. Είπε βέβαια αυτό το περίφημο "ο Θεός πέθανε" αλλά άλλο εννοούσε. Δείτε αυτό για να καταλάβετε καλύτερα ή απλά στοχαστείτε στο παρακάτω κείμενο:


Υπάρχει μία μεγάλη σκάλα θρησκευτικής αγριότητας με πολλά σκαλιά. Αλλά τρία από αυτά είναι τα πιο σημαντικά. 


Κάποτε οι άνθρωποι θυσίαζαν ανθρώπους στους θεούς τους, ίσως αυτούς τους ανθρώπους που αγαπούσαν περισσότερο - η θυσία του πρωτότοκου³ παρούσα σε όλες τις προ-ιστορικές θρησκείες ανήκει εδώ, όπως και η θυσία του αυτοκράτορα Τιβέριου στη σπηλιά του Μίθρα στο νησί του Καπρί, ο πιο απαίσιος απ' όλους τους Ρωμαϊκούς αναχρονισμούς.


Αργότερα, στην ηθική εποχή της ανθρωπότητας, οι άνθρωποι θυσίαζαν στους θεούς τους τα ισχυρότερα ένστικτα που κατείχαν, την "φύση" τους. Η χαρά αυτής της γιορτής λαμπυρίζει στην  σκληρή ματιά του ασκητή, του εμπνευσμένου "αντι- νατουραλιστή". 


Τελικά: τι έμεινε να θυσιαστεί; Δεν έπρεπε τελικά κάποιος να θυσιάσει κάθε τι παρήγορο, άγιο, θεραπευτικό, όλη την ελπίδα, όλη την πίστη σε μια κρυμμένη αρμονία, σε μια μελλοντική ευτυχία και δικαιοσύνη; Δεν έπρεπε αυτός να θυσιάσει τον ίδιο τον Θεό και από αγριότητα στον εαυτό του να προσκυνήσει πέτρες, ηλιθιότητα, βαρύτητα, μοίρα, τίποτα; Να θυσιάσει το Θεό για τίποτα - αυτό το παράδοξο μυστήριο της εσχάτης αγριότητας έχει φυλαχτεί για την γενιά που ήδη άρχισε να έρχεται: όλοι ξέρουμε κάτι ήδη από αυτό.4




1 Από το "Η Ιστορία της Φιλοσοφίας" του Ιωακείμ Στόριγκ (Δεύτερο Μέρος, Τρίτο Κεφάλαιο: Διαφωτισμός, ΙΙ. Νίτσε)


2 Από το "Τάδε Έφη Ζαρατούστρα".


3 Οι Θεοί Βάαλ και Τανίτ. Ο Βάαλ σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες ιστορικούς ήταν το αντίστοιχο του Κρόνου που έτρωγε τα παιδιά του. Η Τανίτ ήταν θηλυκή σύντροφός του και προστάτης Θεά της αρχαίας Καρχηδόνας (5ος αι. π.Χ). Στην αρχαία Καρχηδόνα όπου αυτή η θρησκεία γνώρισε καινούργια άνθηση έχουν ανακαλυφτεί χιλιάδες τάφοι μικρών πρωτότοκων παιδιών.


4 Από το "Πέρα από το Καλό και το Κακό" (Τρίτο Μέρος: Η Θρησκευτική Φύση, Παράγραφος 55) Το κείμενο στα αγγλικά εδώ στην παράγραφο 55 

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι ένας πίνακας του Wenzel Hablik (1918) με τίτλο: "Το μονοπάτι της ιδιοφυΐας". Απαλλοτριώθηκε από εδώ.  



Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Κυνήγι μαγισσών (του 21ου αιώνα)



Στο θεατρικό έργο του Arthur Miller με τίτλο The Crucible, 1953 (ελλ. μετάφ.: Οι μάγισσες του Σάλεμ) ο συγγραφέας δραματοποιεί μια μελανή σελίδα στην ιστορία του ανθρώπου. Το κυνήγι των μαγισσών του Σάλεμ έλαβε χώρα μεταξύ 1692 και 1693 στην ομώνυμη και άλλες γειτονικές πόλεις. Το έργο γράφτηκε σε μια δύσκολη εποχή, την εποχή του Μακαρθισμού (McArthur) στις ΗΠΑ, όπου απλώς οι κομμουνιστές πήραν τη θέση των μαγισσών.

Επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται (όπως μας δείχνει και αυτή η ανάρτηση) και την θέση των κομμουνιστών διαδέχονται άλλοι (τρομοκράτες, μουσουλμάνοι, ομοφυλόφιλοι, αναρχικοί κοκ) ανάλογα με τους καιρούς και τις ορέξεις της εξουσίας, θεωρώ ότι είναι κρίμα να μην την γνωρίζουμε.
Παραθέτω εδώ μία μετάφραση μου από την εισαγωγή της πρώτης πράξης αρκετά διαφωτιστική για πολλά από τα γεγονότα που συνέβησαν αλλά και θα συμβούν. Κατά την άποψη μου δυο ή το πολύ τρεις λέξεις αλλάζουν ανάλογα με την περίσταση...


Η τραγωδία του Σάλεμ, η οποία πρόκειται να ξεκινήσει σ' αυτές τις σελίδες, δημιουργήθηκε από ένα παράδοξο. Είναι ένα παράδοξο στη δαγκάνα του οποίου ζούμε ακόμα και δεν υπάρχει καν προοπτική ότι θα ανακαλύψουμε τη διάλυση του. Απλά, ήταν αυτό: για καλούς σκοπούς, ακόμα και για υψηλούς σκοπούς οι πολίτες του Σάλεμ ανέπτυξαν μια θεοκρατία, ένα συνδυασμό πολιτικής και θρησκευτικής δύναμης που η λειτουργία της ήταν να κρατήσει την κοινωνία ενωμένη και να εμποδίσει κάθε είδος διάσπασης που θα μπορούσε να οδηγήσει στην καταστροφή της από υλικούς ή ιδεολογικούς εχθρούς. Είχε σφυρηλατηθεί για έναν αναγκαίο σκοπό και τον έφερε εις πέρας. Άλλα όλη η οργάνωση είναι και πρέπει να είναι βασισμένη στην ιδέα του αποκλεισμού και της απαγόρευσης, όπως δύο αντικείμενα δεν μπορούν να καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο. Προφανώς είχε έρθει η ώρα στη Νέα Αγγλία που η καταπίεση της τάξης ήταν βαρύτερη απ' ότι έμοιαζαν να δικαιολογούν οι κίνδυνοι απέναντι στους οποίους η τάξη είχε οργανωθεί. Το κυνήγι των μαγισσών ήταν μια διεστραμμένη εκδήλωση του πανικού που ρίζωσε σε όλες τις κοινωνικές τάξεις όταν η ισορροπία άρχισε να γέρνει προς τη μεριά της μεγαλύτερης ατομικής ελευθερίας.
Όταν κάποιος υπερβεί την ατομική αχρειότητα, μπορεί μόνο να τους λυπηθεί όλους, όπως θα λυπηθούν και εμάς μια μέρα. Είναι ακόμα αδύνατο για τον άνθρωπο να οργανώσει την κοινωνική ζωή του χωρίς καταπιέσεις, και η ισορροπία ανάμεσα στην τάξη και την ελευθερία μένει ακόμα να επιτευχθεί.

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Μαγικές συμβουλές για το φθόνο


Τελικά ο κόσμος του διαδικτύου διαφέρει σε πολύ λίγα από τον πραγματικό κόσμο. Όταν στέλνεις τις σκέψεις σου και αυτά που σε απασχολούν  προς τα έξω τότε στην ουσία εκθέτεις τον εαυτό σου σε κάθε είδους ανθρώπους. Ακριβώς όπως όταν είσαι ένα δημόσιο πρόσωπο. 

Τα λόγια που λες αλλά και που δέχεσαι είναι ένα είδος μαγείας. Είναι βέλη που στέλνεις προς όλες τις κατευθύνσεις τα οποία ανάλογα με το που αποσκοπείς αλλά και την κατάσταση που είσαι μπορούν να είναι βουτηγμένα σε δηλητήριο ή σε ίαμα. Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε συνεχώς σε επαγρύπνηση ούτε χειριζόμαστε τόσο άψογα την γλώσσα, ώστε να αποφύγουμε να πληγώσουμε και να πληγωθούμε. Όταν όμως κάποιος ισχυρίζεται ότι έχει βγει από το "λήθαργο" θα πρέπει να προσέχει τις λέξεις του πολύ περισσότερο. Δεν ανήκω σ' αυτήν την κατηγορία παρά το γεγονός ότι παιδεύω τις λέξεις όσο περισσότερο μου επιτρέπουν οι εμπειρίες μου και οι γνώσεις μου. Προσπαθώ να είμαι όσο τον δυνατόν περισσότερο τέλειος στα δικά μου μέτρα. Και αν είστε καιρό αναγνώστες θα έχετε διαπιστώσει ότι δεν αναφέρομαι ποτέ προσωπικά σε κάποιον, αλλά ούτε και στο εαυτό μου. (παρά μόνο ίσως στα σχόλια όπου τις περισσότερες φορές χαλαρώνω και απαντώ άμεσα αφού δεν έχω τον χρόνο να κάνω έρευνα). Η εξήγηση είναι ότι έχω δημιουργήσει ένα alter ego, μια άλλη προσωπικότητα αν θέλετε, (Ιπτάμενος Ολλανδός) ο οποίος είναι μια εσωτερική ανακάλυψη στην οποία προσπαθώ να δώσω "υπόσταση" διαδικτυακά με σκοπό να την ανασύρω στην επιφάνεια και στόχο να στείλω βέλη θεραπευτικά στον κόσμο. Πολλές φορές σίγουρα δεν θα πετυχαίνω το στόχο μου και άλλες πάλι σφάλλω επειδή είμαι άνθρωπος. 

Όμως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αρέσκονται στο να στέλνουν "δηλητηριασμένα βέλη" και μάλιστα προσωπικά. Δεν διαθέτουν την ευγένεια να σου δείξουν που σφάλλεις, και φυσικά ούτε επιχειρήματα για να στηρίξουν την άποψη τους. Τα "μάγια" τους θα σε αρρωστήσουν αν τα πάρεις προσωπικά και ειδικά αν είσαι άνθρωπος ο οποίος δεν είναι τόσο σίγουρος για τον εαυτό του. Άνθρωπος "μοναχικός", όπως πολλοί από εμάς που ασχολούμαστε με τα ιστολόγια, όχι στο ότι δεν έχουμε παρέες ή φίλους, αλλά στο ότι δεν έχουμε κάποιον για να επικοινωνήσουμε την βαθύτερη σκέψη μας, κάποιον τον οποίο θα μας καταλάβει και θα μπορέσουμε να συνομιλήσουμε στο ίδιο επίπεδο. Κάποιον που θα είμαστε βέβαιοι ότι θα αντιληφθεί την ουσία και τις επιπτώσεις αυτού που λέμε. Είναι τόσο εύκολο να κάνεις συναισθηματική ζημιά σε κάποιον! Αν αυτός ο κάποιος είναι και αδύναμος (από την άποψη ότι δεν έχει ζήσει αρκετά στην ζωή του ή/και τυγχάνει να έχει μια πιο ευαίσθητη ψυχή από τους γύρω του) τότε η βλάβη στην ψυχή μπορεί να είναι και μόνιμη ή να οδηγήσει ως και σε ακραίες πράξεις (αυτοκτονία). 

Βασικό κίνητρο για την παραπάνω συμπεριφορά είναι ο φθόνος. Ο Φ. Μπαίηκον δίνει επιγραμματικά κάποιους λόγους που σε φέρνουν σ' αυτήν την κατάσταση. Λέει λοιπόν ότι τείνουν να φθονούν αυτοί:  που έχουν έλλειψη αρετής, ανησυχία σε συνδυασμό με περιέργεια (πολλά ενδιαφέροντα), καλύπτεται ή αλλάζει η διαφορά ανάμεσα σε δύο ανθρώπους (πχ. οι γεννημένοι ευγενείς φθονούν τους κοινωνικά ανερχόμενους, ή η άνοδος κάποιου που προηγουμένως ήταν κοινωνικά ίσος με κάποιον άλλο), φυσικά ελαττώματα και προσωπικές ατυχίες.

Γι' αυτούς δε, που έχουν χτυπηθεί από τέτοια βέλη, γράφει σε κάποιο σημείο: "όπως είπαμε και στην αρχή, η πράξη του φθόνου έχει μέσα της κάτι από μαγική τέχνη (!), και έτσι δεν υπάρχει άλλη θεραπεία για το φθόνο παρά η θεραπεία της μαγείας. Και αυτή είναι να απομακρύνει κανείς τα μάγια και να τα ρίξει αλλού." Βέβαια γράφοντας αυτές τις γραμμές σκεφτόταν βασιλείς και υπουργούς οι οποίοι έχουν και τα εξιλαστήρια θύματα τους (ανθρώπους υπό τις διαταγές τους) στους οποίους ρίχνουν τα βάρη του φθόνου. Ευτυχώς λοιπόν έχω "δημιουργήσει" έναν "υποτελή" για τέτοιου είδους περιπτώσεις. Τον λένε Ιπτάμενο Ολλανδό και δεν χαμπαριάζει τίποτα... Ωστόσο θα ήθελα να προσθέσω στο δοκίμιο του Μπαίηκον, από προσωπική εμπειρία, ότι τις περισσότερες φορές αρκεί η συνειδητοποίηση, ότι μία λεκτική "επίθεση" οφείλεται σε φθόνο, για να αφαιρέσει όλη την δραστική ικανότητα του δηλητηρίου.


Τελειώνοντας αυτή την σύντομη αναφορά στο φθόνο θα ήθελα να κάνω ένα διαχωρισμό ανάμεσα στην υγιή ζήλια, αυτή που φέρνει την άμιλλα και τον υγιή ανταγωνισμό, και τον αρρωστημένο φθόνο ο οποίος σε μαραζώνει (όπως ο έρωτας) γιατί απλούστατα είναι συναίσθημα το οποίο ριζώνει μέσα σου, είναι επίμονο και έχει μεγάλη διάρκεια.

Η φώτο είναι κλεμμένη από εδώ

Εγγραφή μέσω email

Enter your email address:

Blog Widget by LinkWithin