Το τελευταίο γνωμικό που κατατέθηκε

Ο Χρύσιππος ο Σολεύς είπε: " "Θα συμπεραίναμε στην περίπτωση ενός όμορφου σπιτιού ότι χτίστηκε για τους ιδιοκτήτες τους και όχι για ποντίκια. Οφείλουμε επομένως, με τον ίδιο τρόπο, να θεωρούμε το σύμπαν σαν το σπίτι των θεών.""

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Arbeit macht frei

Κάτι πρέπει να ξέρανε παραπάνω από εμάς αυτοί οι αρχαίοι πρόγονοι όταν φτιάχνανε τις λέξεις. Κάνανε περίεργους αλλά και πετυχημένους συνδιασμούς. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι η δουλειά από την δουλεία διαφέρουν μόνο στον τόνο. Είναι όπως το φάρμακο το οποίο σε μικρή ποσότητα θεραπεύει ενώ αν δοθεί σε μεγαλύτερη ποσότητα γίνεται φαρμάκι. Έτσι ακριβώς και με τη δουλειά.
Οι Γερμανοί είπαν το Arbeit macht frei: Η δ
ουλειά σε απελευθερώνει. Αλλά σε ποσότητες μεγαλύτερες από την σωστή δόση φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από τα αναμενόμενα! Γίνεται σκλαβιά αφόρητη. Και όλα ξεκινάνε από διάφορες ψευδαισθήσεις - παρανοήσεις που έχουμε σχετικά με την εργασία.

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή όμως. Ας δούμε πρώτα τον ορισμό: Η εργασία είναι σωματική ή πνευματική δραστηριότητα, που το αποτέλεσμά της εξυπηρετεί κάποια συγκεκριμένη ανάγκη. Συνήθως αυτή η ανάγκη αποβλέπει στις βασικές ανάγκες της ζωής που είναι τροφή, στέγη και ρούχα. Ας το κρατήσουμε αυτό υπόψιν μια που επειδή είμαστε από τους τυχερούς αυτού του πλανήτη το ξεχνάμε πολύ εύκολα. (είχαμε όλες τις βασικές ανάγκες για σήμερα και επιπλέον σύνδεση, υπολογιστή, ώρα για να διαβάσουμε, να σκεφτούμε και να γράψουμε.) Άρα βλέπουμε ήδη ότι αυτός ο πολύ στοιχειώδης ορισμός δεν ανταποκρίνεται στην "πραγματικότητα" μας. Όχι εμείς δημιουργούμε ψεύτικες ανάγκες. Είτε για να μπούμε στο μάτι του γείτονα, είτε γιατί έτσι μας είπαν ότι είναι η ζωή, είτε γιατί αυτό είναι το μόνο παράδειγμα που βλέπουμε γύρω μας. Μεγαλύτερο αυτοκίνητο, σπίτι, ηλεκτρικές συσκευές, διακοπές, και η λίστα είναι ατελείωτη... Αυτός νομίζω είναι ο λόγος που δουλεύουμε γιατί αν ήταν να για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες δεν θα χρειαζόταν ούτε υπερωρίες, ούτε διπλές δουλειές αλλά ούτε καριέρες. Χωρίς ενδιαφέροντα, παρά μόνο με υλικές επιδιώξεις η πρώτη μεγάλη ψευδαίσθηση της εργασίας είναι ότι μου χρειάζεται για να γεμίζω το χρόνο μου και για να μπορέσω να απολαύσω όσο το δυνατόν περισσότερα υλικά αγαθά.

Πώς εξηγείται από τους γονείς μας να δούλεψε στο μεγαλύτερο ποσοστό μόνο ο πατέρας αλλά μπορούσαν και τα φέρνανε βόλτα και οικονομικώς αλλά και μεγαλώνοντας παιδιά; Πως γίνεται να δουλεύουν σήμερα και τα δύο μέλη της οικογένειας και όχι χρόνο για παιδιά δεν έχουν αλλά δεν τα βγάζουν και πέρα. Αλλά ξέχασα, θέλουν από δύο κινητά, δύο αυτοκίνητα, λεφτά για νταντά, παιδικό σταθμό, δάνειο για σπίτι και για διακοπές κοκ. Αυτά οι γονείς μας δεν τα γνωρίσανε. Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτά! Εργασία λοιπόν και τα κεφάλια μέσα... Έτσι έχουμε οικογένειες που τα παιδιά δεν βλέπουν τους γονείς τους και οι γονείς δεν βλέπονται μεταξύ τους! Τα παιδιά μεγαλώνουν ή στις γιαγιάδες ή στους παιδικούς σταθμούς. Δηλαδή έχουμε υποχρεώσεις αφού έχουμε οικογένεια και πρέπει να την συντηρήσουμε αλλά σ'αυτές δεν περιλαμβάνονται οι σπουδαιότερες, που είναι να περνάμε ποιοτικές ώρες μαζί της, να ανατρέφουμε, να διαβάζουμε να χαιρόμαστε τα παιδιά μας! Τα αυτονόητα έχουν χαθεί πλέον. Γίνομαι γραφικός γιατί πρέπει να τα υπενθυμίζω...

Ύστερα είναι και οι φιλίες, η προσωπική ζωή σου. Ποιός μπορεί με τέτοια ωράρια να κρατήσει φιλία. Εδώ είναι δύσκολο να κρατήσεις οικογένεια είναι δυνατόν να έχεις προσωπική ζωή; Λέμε πλεόν προσωπική ζωή τον χρόνο που περνούμε στο γραφείο. Φίλοι μας είναι οι συνάδελφοι και διασκέδαση μια μπύρα στα κλεφτά στο μπαρ κάτω από το γραφείο. Και η οικογενειάκη ζωή όση μας μένει, ξοδεύεται μέσα σε τηλεφωνήματα και email εκτός γραφείου, σε συσκευές τελευταίας τεχνολογίας όπως τα blackberry... Έτσι καταφέρνουμε να ζούμε για να δουλεύουμε και όχι να δουλεύουμε για να ζούμε.

Ένας από τους λόγους που με οδήγησαν να αλλάξω δουλειά και τρόπο ζωής ήταν η εκπόρνευση της ψυχής μου μέσω της δουλειάς. Σαν άνθρωπος που κατείχα μια ειδικότητα (θα αναλυθεί σε άλλη ανάρτηση), στάθηκε εύκολο να βρω μια δουλειά η οποία πλήρωνε καλά (πάνω από τον μέσο όρο). Δυστυχώς όμως όλες οι "καλοπληρωμένες" δουλειές ζητάνε σαν αντάλλαγμα κομμάτια από την ψυχή σου. "Πως μπορεί κάποια μέρα να δημιουργήσεις κάτι όμορφο και ωραίο όταν η ψυχή σου είναι σε επανάσταση με την δουλειά που κάνουν τα χέρια σου ή το μυαλό σου; Η σκλαβιά πνευματική ή σωματική δεν μπορεί ποτέ να οδηγήσει σε κάτι ωραίο (Μ. Τουαίην)". Αλλά βλέπετε από την άλλη μεγαλώνουμε μαθαίνοντας ότι μεγάλο και ωραίο είναι να γίνεις πετυχημένος, να ανεβείς γρήγορα τη σκάλα της κοινωνικής επιτυχίας μέσω της δουλειάς, να πάρεις προαγωγή, αύξηση κτλ Άλλη μία ψευδαίσθηση της εποχής μας. Ακούς μικρά παιδιά να σου λένε διαβάζω για να βρω καλή δουλειά και να πέρνω πολλά λεφτά! Και να πως πέρνονται αυτά τα λεφτά: είτε θα πρέπει να απολύεις κόσμο, είτε να χτυπάς με το μαστίγιο διευθύνοντας (σικ), είτε να πουλάς λέγοντας συνεχώς ψέμματα. Με λίγα λόγια δεν θα νοιώθεις όμορφα όταν θα κάνεις αυτό για το οποίο πληρώνεσαι. Είναι το απατηλό όνειρο της καριέρας. Αυτή η καραμέλα που έγινε ο σκοπός της ύπαρξης μας. Και που μάλιστα στην παγίδα της έπεσε και η απελευθερωμένη γυναίκα η οποία έχασε παιδί και οικογένεια για να σκλαβωθεί στο κυνήγι της καριέρας, ισάξια πλέον με τον άντρα...
Ξέρετε είναι της μόδας εδώ στην Ολλανδία η αρρώστια των μάνατζερ. Το περίφημο burn out. Δεν μπορούν από κάποιο διάστημα και μετά να αντέξουν τους ρυθμούς και κλατάρουν σαν μηχανές που κάηκαν από την πολύ χρήση. Με κάνει ν' αναρωτιέμαι όμως μήπως δεν φταίνε μόνο οι πολλές ώρες και οι ευθύνες αλλά είναι εν μέρη και ψυχική αυτή η αρρώστια.

Μα σαν να μην φτάνανε τα προβλήματα που δημιουργούμε μόνοι μας, έχουμε και τα προβλήματα που μας δημιουργεί το σύστημα. Έχουμε βλέπετε και τον καταμερισμό της εργασίας. Για ευκολία, ταχύτητα και μεγιστοποίηση της παραγωγής! Μειώνονται όμως τα ωράρια, οι θέσεις εργασίας, οι μισθοί και η δουλειά καταντάει όλο και πιο βαρετή. Σκεφτείτε την ταμία στο σουπερμάρκετ, τον νεαρό στα φάστ φουντ. Οι κινήσεις γίνονται σπασμωδικά, σχεδόν σαν ρομπότ που είναι όμως ανθρώπινο. Δεν είναι αστείο αλλά το κουσούρι της επαναλαμβανόμενης κίνησης είναι το λιγότερο που κάποιος θα πάθει. Αυτό που είναι πιο σοβαρό είναι η οριστική τελμάτωση του εγκεφάλου, ο αναπόφευκτος νευρικός κλωνισμός. Ποιός άραγε μπορεί να ξεχάσει την σκηνή από τους μοντέρνους καιρούς (1936 παρακαλώ!) του Τσάρλυ Τσάπλιν, ο οποίος βγαίνει από το εργοστάσιο όπου για ώρες έσφιγγε βίδες σ' ένα πόστο και συνεχίζει αντανακλαστικά να κάνει τις ίδιες κινήσεις μετά το πέρας της βάρδιας;


Η δουλειά είναι δικαίωμα ακούμε. Και έτσι είναι όλοι μας πρέπει να έχουμε ίσες ευκαιρίες στην εύρεση εργασίας. (Αλήθεια μάθατε για την νέα πρόεδρο του Ερυθρού Σταυρού;) Όλοι μας πρέπει να ξέρουμε τα δικαιώματα μας στη δουλειά αλλά και τις υποχρεώσεις μας. Αλίμονο όμως υπάρχει η ανεργία για να μας φοβίζει, τα δικαιώματα (που δεν συμφέρει να γνωρίζουμε) τα χάνουμε μέρα με την μέρα ελέω κυβερνήσεων, ενώ για τις υποχρεώσεις τι να πω; Ας αφήσω κάποιον "σοφό" να μιλήσει: "Καμμία δουλειά δεν είναι ντροπή για τον άνθρωπο. Δυστυχώς όμως πολύ συχνά ο άνθρωπος ντροπιάζει την δουλειά"

Τι φταίει όμως γι' αυτό; Γιατί ντροπιάζουμε τη δουλειά μας; Νομίζω ότι αποτελεί βασικό κομμάτι αυτού του προβληματισμού. Νομίζω ότι πάλι με ψευδαισθήσεις έχουμε να κάνουμε. Για παράδειγμα έχουμε μάθει να θεωρούμε τη χειρωνακτική εργασία κατώτερη. Κάτι που αρμόζει σε χαμηλού νοητικού επιπέδου ανθρώπους.
Την μάνα μου θυμάμαι που με νουθετούσε και έλεγε "να πας στο πανεπιστήμιο για να μην γίνεις σκουπιδιάρης". Κι όμως εγώ (μετά από τόσες σπουδές) βρίσκω ότι κοινωνικά το επάγγελμα του σκουπιδιάρη είναι από τα πιο ωφέλιμα και συνεπώς θα έπρεπε να είναι και αξιοσέβαστο. Ενώ αυτά για τα οποία μας εκπαίδευαν χρόνια στα σχολεία όχι μόνο είναι αναξιοπρεπή αλλά κυρίως κοινωνικά επικίνδυνα! Και δεν είναι μόνο αυτό. Με την χειρωνακτική εργασία, κουνιέσαι, χρησιμοποιείς το σώμα σου, κάποιοι μυς δουλεύουν. Ενώ στο γραφείο κάθεσαι στην καρέκλα όλη την ημέρα, καπνίζεις, τρως και μετά πέρνεις το αυτοκίνητο για να πας σπίτι και να καθήσεις στον καναπέ μπροστά στο χαζοκούτι. Και είναι άνθρωποι που αναρωτιούνται γιατί έχουμε τόσες ασθένειες στην εποχή μας. (από γρίπη μέχρι την επάρατη). Και ποιό είναι το παράλογο της υπόθεσης; Ότι τόσο καλύτερη και σημαντικότερη η δουλειά μας όσο περισσότερο δουλεύουμε με το κεφάλι! Για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη ανοησία και παρανόηση σχετικά με την δουλειά. Πως είναι δυνατόν να δουλεύεις με το κεφάλι; Μπορείς να πιάσεις εργαλείο με το κεφάλι; Μπορείς να σηκώσεις κάτι; Αν δεν με καταλαβαίνετε είναι γιατί χρησιμοποιείτε πολύ το κεφάλι σας...

Άλλος ένας βασικός παράγοντας είναι το βόλεμα. Μας γαλουχήσανε έτσι οι γονείς μας και το σύστημα. Όλοι βλέπουν τα πλεονεκτήματα των δημοσίων υπαλλήλων. Έχει γίνει το όνειρο μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιάς των 700 ευρώ, να θέλει να μπει στο δημόσιο! Μόνο αυτό τα λέει όλα νομίζω. Ανεργεία, ανασφάλεια από την μια και από την άλλη δημόσιο. Μα καλά εσύ τι θα διάλεγες, αναρωτιούνται πολλοί από εμάς. Ξεχνώντας ότι η ζωή είναι ένα ρίσκο. Ότι σήμερα ζούμε ενώ αύριο μπορεί όχι. Κάθε φορά που αγοράζουμε ασφάλεια, πουλάμε λίγο από την ζωή μας. Κάθε φορά που βολευόμαστε ο θάνατος ξεκαρδίζεται γιατί το ίδιο εύκολα θα μας ξεβολέψει.

Είμαι της άποψης ότι η δουλειά που μας ταιριάζει δεν μπορεί να βρεθεί χωρίς ψάξιμο. Από προσωπική εμπειρία είδα ότι είναι πολύ ενδιαφέρον ν'αλλάζεις δουλειές τακτικά. Μαθαίνεις πολύ περισσότερα πράγματα από το άν είσαι στην ίδια δουλειά συνέχεια. Ενώ στην αρχή είχα το φόβο πως θα ψάξω, τι θα πω και αν θα μ'αρέσει, όλα αυτά, με τις πολλές αλλάγες, χαθήκαν και αντικαταστάθηκαν με την λαχτάρα του να γνωρίσεις νέες εμπειρίες, ανθρώπους και χώρους εργασίας. Ας μην φοβόμαστε λοιπόν να ζήσουμε νέες εμπειρίες γιατί αλλιώς είναι σαν να φοβόμαστε την ίδια την ζωή.

Νομίζω ότι είπα πολλά. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να συνοψίσουμε. Η εργασία είναι πραγματικά κάτι που σε απελευθερώνει. Δεν είχαν άδικο αυτοί που το είπαν. Εμείς απλώς έχουμε πολλές λάθος ιδέες σχετικά μ 'αυτήν. Σε απελευθερώνει γιατί μπορεί να σου δώσει τα μέσα να ελευθερωθείς. Άμεσα και έμεσα. Έμεσα με την εξασφάλιση των βασικών αναγκών, σου δίνει το χρόνο και τη δυνατότητα να κυνηγήσεις την ευτυχία ή την τελείωση σου σαν άνθρωπος. Να ρωτάς λοιπόν: "Με βοηθάει η δουλειά μου να νοιώθω ευτυχισμένος;" Και φυσικά χρειάζεται να κάνεις ένα σαφή και απαράβατο διαχωρισμό μεταξύ του χρόνου εργασίας και του χρόνου που διαθέτεις για την προσωπική σου ζωή, τις προσωπικές σου επιδιώξεις.
Αλλά και άμεσα μπορεί να βοηθήσει η εργασία. Αλλά αυτό απαιτεί να έχεις βρει τη δουλειά που σου ταιριάζει. Μπορεί να κάνεις κάτι δημιουργικό ή κάτι που σου δίνει ευχαρίστηση. Ο Κομφούκιος έλεγε: "Βρες μια δουλειά που σου αρέσει και δεν θα δουλέψεις ούτε μια μέρα". Αλλά ακόμα και αν δεν ανήκεις σ'αυτή την κατηγορία, είναι λίγοι βλέπεις οι τυχεροί, να δίνουμε πάντα τον καλύτερο εαυτό μας. Αυτός είναι ο τρόπος που εγώ επιλέγω για να μην μπορώ αργότερα να πω "έφταιγα και εγώ γιατί δεν προσπάθησα αρκετά".

Σαν επίλογο πρέπει να αναφέρω ότι όλα όσα αναφέρονται σ'αυτό το άρθρο δεν μπορούν να ισχύουν για όλους μας. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός. Έχει τις ιδιαιτερότητες του, την ζωή του, τις υποχρεώσεις του. Δεν θέλω να επηρρεάσω κανένα να κάνει οτιδήποτε. Ο σκοπός μου είναι να δίνω τροφή για σκέψη και να προκαλώ σε σεμνά πλαίσια, κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Ευτυχώς δεν έχω αποκλειστικό δικαίωμα στην αλήθεια και δυστυχώς δεν έχω το προνόμοιο να την κατέχω. Έτσι δεν μπορώ για παράδειγμα να προτείνω σε κάποιον που έχει οικογένεια ή δάνειο στην τράπεζα ν' αλλάξει δουλειά αν αυτή δεν του αρέσει. Το άρθρο γράφτηκε (όπως και τα περισσότερα που γράφω) γιατί ήθελα να καταγράψω τους προβληματισμούς μου αλλά και να τους μοιραστώ μαζί σας. Έχω βλέπετε αυτή την τρελλή ιδέα ότι μπορεί και να γίνω λίγο σοφότερος από την καταγραφή τους αλλά και από τα σχόλια σας.

Πάλι πολλά είπα και θα το βουλώσω. Ας αφήσω να τα πει πολύ καλύτερα μ' ένα ποίημα ο John Lennon. To Working Class Hero.



As soon as your born they make you feel small,
By giving you no time instead of it all,
Till the pain is so big you feel nothing at all,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
They hurt you at home and they hit you at school,
They hate you if you're clever and they despise a fool,
Till you're so fucking crazy you can't follow their rules,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
When they've tortured and scared you for twenty odd years,
Then they expect you to pick a career,
When you can't really function you're so full of fear,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
Keep you doped with religion and sex and TV,
And you think you're so clever and classless and free,
But you're still fucking peasents as far as I can see,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
There's room at the top they are telling you still,
But first you must learn how to smile as you kill,
If you want to be like the folks on the hill,
A working class hero is something to be.
A working class hero is something to be.
If you want to be a hero well just follow me,
If you want to be a hero well just follow me.

12 σχόλια:

  1. Ιπτάμενε επιτέλους είσαι πάλι στον "αέρα". Πολύ ωραία τα λες, εκτός από επανίδρυση εγκεφάλου, χρειαζόμαστε και μια καλή μυαλοαναρρόφηση σε ένα life style studio with S.P.A.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπά, ήρθε και στην Ελλάδα αυτή η ανάγκη; Μην τυχόν μας πουν και απολίτιστους!

    Φίλε μου δεν ξέρω αν τα λέω ωραία ή το σημαντικότερο σωστά, αλλά έχω την εντύπωση ότι όλο και περισσότεροι πρέπει να αρχίσουν να τα σκέφτονται. Για να διαλέγουν πλευρά όπως λες πολύ εύστοχα εσύ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με εκφράζουν πολύ οι απόψεις σου.Έχω διατυπώσει και εγώ παρόμοια πράγματα εδώ και καιρό στο blog μου στο www.genia700euro.pblogs.gr.
    Ασχετο αλλά έχω έναν γνωστό που πήγε να φτιάξει μια καινούρια ζωή όπως και εσύ στο Αμστερνταμ πριν απο λίγες εβδομάδες,ο άνθρωπος δεν έχει καταφέρει τίποτα μέχρις στιγμής.
    Μήπως μπορείς να του προτείνεις που πρέπει να απευθυνθεί;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ don manolo

    Καλώς ήρθες στο φτωχικό μου!

    Δεν είσαι μόνος σου φίλε μου. Όλος ο κόσμος ζει τις ίδιες εμπειρίες άρα απ'όλους περνάν αυτές οι ιδέες. Απλώς οι πολλοί είναι παραδομένοι στον ιλλιγιώδη ρυθμό, που τρόπο τεινά τους έχει επιβληθεί. Δεν βρίσκουν το χρόνο να ασχοληθούν μαζί τους. Οι υπόλοιποι όμως τον βρίσκουν γιατί και χρησιμοποιούν σωστά την δύναμη που όλοι μας διαθέτουμε και που λέγεται προσοχή.

    Όσο για το φίλο σου έχω προτάσεις. Πες του να μου στείλει email

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Προσυπογράφω τα λεγόμενα σου φίλε.
    Κάθε μέρα αυτό που βλέπω και στη δουλειά μου και στις κοινωνικές σχέσεις είναι η αυξανόμενη αποξένωση.
    Τα ζευγάρια πλέον ή στραβώνονται στην τηλεόραση ή επιλέγουν να μένουν ως αργά στη δουλειά για να μη συναντιούνται.
    Τελικά ούτε τα κινητά , ούτε τα αυτοκίνητα μας έχουν κάνει ευτυχείς.
    Εργαζόμαστε για να καλύπτουμε μόνο τις δανειακές μας υποχρεώσεις,αλλά κυρίως για να ξεχνάμε και να αποφεύγουμε τους γύρω μας και εν τέλει τον εαυτό μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Ανώνυμε

    Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια αλλά πολύ σωστά τα λες εσύ! Απόξένωση από τους συνανθρώπους μας και από τον Εαυτό μας! Για να ικανοποιήσουμε τι; Διάφορες απόψεις που μας επιβλήθηκαν σαν τρόπος ζωής. Αυτό νομίζω εννοούσε καποιος (όλο ξεχνάω ποιός) που είπε:"Αν ζησεις σύμφωνα με την φύση σου δεν θα σου λείπει τίποτα αλλά αν ζεις σύμφωνα με τους άλλους τίποτα δεν θα σου είναι αρκετό".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μπραβο Ιπταμενε Ολλανδε εκπληκτικη αναρτηση.Και βεβαια οι στιχοι του Lennon το ιδιο.
    Μονη λυση θελω να πιστευω ειναι η Παιδεια και οχι η εκπαιδευση.Και η Παιδεια πρεπει να αρχιζει απο το δημοτικο σχολειο.Ενας καλος μηχανικος,ιατρος,υδραυλικος ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ να ειναι καλος και ελευθερος πολιτης.
    Πρωτα λοιπον Classics και μετα Aeronautics.
    Και ειναι κριμα σε ενα τοπο που εβγαλε τον Πλατωνα και επρεπε να κουβαλαμε το πνευματικο του σπερμα μεσα μας εμεις (σαν λαος)εχουμε παραδοθει σε μια εκτρωση που μας την επιβαλουν μεσω ΜΜΕ και η οποια ΜΟΝΟ ΕΡΗΜΙΑ αφηνει μεσα μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. psile gia alli mia fora me vriskeis simfono ...
    mia protasi : psakse na vreis kai alla aksiologa blog kai valta sti lista sou gia na ginete kaliteri diktiosi olonon ...
    to palio sou filaraki apo sparti

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Φίλε μου με την Ιπτάμενη σκέψη,που ξέρει τόσο καλά και να προσγειώνεται με ασφάλεια!
    Η εργασία είναι το 50% της μάχης του σύγχρονου πολεμιστή!
    Εκεί θα νικήσει ή θα νικηθεί!
    Εκεί θα καταφέρει να δώσει ποιότητα ή όχι!
    Εκεί θα υποβάλλει την παραίτηση του ή θα συμβιβαστεί με όσα δε συμφωνεί!
    Η πίεση που δεχόμαστε είναι πραγματικά πάνω από κάθε όριο!
    Οι λανθασμένες αντιλήψεις για κατώτερες και ανώτερες δουλειές, βασανίζουν κάθε χώρο!
    Η ανεργία και η έλλειψη, καραδοκούν...
    Οι πραγματικές και πλασματικές ανάγκες άφθονες...
    Τα πολυεθνικά θηρία και οι μιμητές τους θέλουν να καταβροχθίσουν όλο
    τον ελεύθερο χρόνο των υπαλλήλων τους για να τους ξεζουμίζουν και ελέγχουν καλύτερα!
    Η τεχνική του καρότου και μαστίγιου δίνει και παίρνει!
    Το σύγχρονο δουλεμπόριο με τους σκλάβους με τη γραβάτα!
    Αξιος, άξιος, άξιος όποιος σπάει την πολιορκία του φόβου και της κοινωνικής καταξίωσης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπητε μου φιλε,
    Δυστυχως, ανηκω ακριβως στην κατηγορια που περιγραφεις τοσο καλα και εμπεριστατωμενα.
    Ενα βραδυ πριν απο 5 χρονια περιπου, ειδα γραμμενο στον καθρεφτη ενος bar το εξης" Ζωη ειναι αυτο που συμβαινει οταν εμεις κανουμε πλανα"
    Ειναι πολυ δυσκολο να ξεκουρασεις το μυαλο σου οταν εισαι σε τετοιο λουκι. Ειναι ομως πολυ ευκολο να μπορεσεις να καταλαβεις οτι εισαι αναλωσιμος και αναλογα να θεσεις τις προτεραιοτητες σου.
    Ειναι δυσκολο να μπορεις να ξεχωριζεις το μαυρο απ'το ασπρο τελικα.
    Σ'ευχαριστω για τη φιλοξενια, να εισαι καλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ Ανώνυμε 3:18

    Για την παιδεία φωνάζω και εγώ, και γιαυτό αποφάσισα ότι το σημαντικότερο στη ζωή μου είναι να την αποκτήσω. Έτσι μετά από 20 χρόνια στα σχολεία απόφάσισα να ξαναπάω (στο δικό μου αυτή τη φορά) και ν'αρχίσω από τα classics που γράφεις και εσύ. Και εκεί ανακάλυψα ότι σπουδάζω μαγεία, αγάπη, ομορφιά και το βασικότερο πως μπορεί κάποιος να ζει ελεύθερος.


    @ Ψηλέ (από την Σπάρτη)

    αυτό που λες προσπαθω να κάνω και κάθε φορά που θα κοιτάξω στο διαδύκτιο όλο και κάποιο καινούργιο διαμάντι θα βρω που πρώτα θα με κάνει να ντραπώ γιατί δεν ξέρω να γράφω τόσο ωραία και μετά το βάζω στη λίστα με τους ιστότοπους που παρακολουθώ... Αλλά είμαι μόνος φίλε και δεν μπορώ να τα προλάβω όλα...


    @ Stavrosn

    η εργασία είναι ένας από τους μικρούς τυρράνους (Δον Χουάν) που πρέπει να κερδίσουμε. Και πρέπει αν θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι...


    @ Ανώνυμε 7:49

    Όφείλω πάντως να πω ότι θεωρώ τις απόψεις μου δίκοπο μαχαίρι. Είμαι πεπεισμένος για την ορθότητα τους στην δικιά μου περίπτωση, αλλά δεν θέλω να πάρω κανένα στο λαιμό μου, που δεν ανήκει στην δικιά μου περίπτωση. Όπως λέει και ο Νίτσε: "Αυτός είναι ο δικός μου δρόμος. Ο δικός σου ποιός είναι;"

    Το ρητό στον καθρεπτη που αναφέρεις είναι κατά σύμπτωση του Lennon (τραγούδι της ανάρτησης)

    Παρόλα αυτά στο σχόλιο σου αναφέρεις χωρίς φυσικά να το γνωρίζεις 2 από τις αναρτήσεις που σχεδιάζω! Λες "Ειναι πολυ δυσκολο να ξεκουρασεις το μυαλο σου" & "Ειναι δυσκολο να μπορεις να ξεχωριζεις το μαυρο απ'το ασπρο τελικα." Φίλε μου εδώ είναι όλο το μυστικό! Να ηρεμήσεις το μυαλό σου για να δεις καθαρά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Η δουλειά είναι μεγάλη εκπαίδευση
    για ένα πολεμιστή
    που δεν θέλει να περάσει την ζωή του θεωρητικολογώντας συνέχεια
    και σίγουρα η ρουτίνα δεν είναι
    δεν είναι επιθυμητή
    γιατί λιμνάζει την ενέργεια πολύ.

    Είναι σημαντικό να κάνεις αυτό που αγαπάς,
    και ο πολεμιστής βρίσκει τρόπους να μιλάει πάντα με την καρδιά του ακόμη και σε δύσκολες συνθήκες εργασίας,
    αντιμέτωπος με σκληρούς τυρράνους;)

    Ποτέ όμως δεν "κάθεται άπρακτος"
    γιατί στην απραξία δεν υπάρχει ολοκλήρωση, γνώση και εξέλιξη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή μέσω email

Enter your email address:

Blog Widget by LinkWithin