Το τελευταίο γνωμικό που κατατέθηκε

Ο Χρύσιππος ο Σολεύς είπε: " "Θα συμπεραίναμε στην περίπτωση ενός όμορφου σπιτιού ότι χτίστηκε για τους ιδιοκτήτες τους και όχι για ποντίκια. Οφείλουμε επομένως, με τον ίδιο τρόπο, να θεωρούμε το σύμπαν σαν το σπίτι των θεών.""

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Ο Κόσμος όπως τον βλέπω εγώ. (Α. Αϊνστάιν)

"Μόνο το άτομο έχει αίσθηση υπεθυνότητας"
- Nietzsche


Αλβέρτος Αϊνστάιν (1925)  χωρίς περαιτέρω σχολιασμό:

Ο Κόσμος όπως τον βλέπω εγώ.

Σε τι  παράξενη κατάσταση βρισκόμαστε εμείς οι θνητοί! Καθένας από εμάς βρίσκεται εδώ για μια σύντομη επίσκεψη· δεν γνωρίζει για ποιο σκοπό, αν και μερικές φορές νομίζει ότι τον αισθάνεται. Αλλά από την οπτική γωνία της καθημερινής ζωής, χωρίς να εμβαθύνουμε, υπάρχουμε για τον συνάνθρωπο μας - καταρχάς για αυτούς στων οποίων τα χαμόγελα και την ευημερία στηρίζεται όλη η ευτυχία μας και αμέσως μετά για όλους αυτούς που δεν γνωρίζουμε προσωπικά και με την μοίρα των οποίων είμαστε ενωμένοι με τον δεσμό της συμπόνοιας. Εκατό φορές κάθε μέρα, θυμίζω στον εαυτό μου ότι η εσωτερική και εξωτερική ζωή μου εξαρτάται από την εργασία των άλλων ανθρώπων, ζωντανών και νεκρών, και ότι πρέπει να υπερβάλω εαυτόν για να μπορέσω να δώσω στο ίδιο μέτρο με το οποίο έχω λάβει και συνεχίζω να λαμβάνω. Με ελκύει η απλή ζωή και συχνά καταπιέζομαι από το αίσθημα ότι απορροφώ μια μη αναγκαία ποσότητα από την εργασία των συνανθρώπων μου. Θεωρώ τις ταξικές διαφορές αντίθετες προς την δικαιοσύνη και, σε τελική ανάλυση, βασισμένες στον εξαναγκασμό. Θεωρώ επίσης ότι η απέριττη ζωή κάνει καλό σε όλους, φυσικά και πνευματικά. 
Σίγουρα δεν πιστεύω στην ανθρώπινη ελευθερία με την φιλοσοφική έννοια. Όλοι δρουν όχι μόνο υπό την επιρροή ενός εξωτερικού καταναγκασμού αλλά επίσης σύμφωνα και με μια εσωτερική ανάγκη. Η ρήση του Σοπενχάουερ, ότι "ο άνθρωπος μπορεί να δρα όπως αυτός θέλει, αλλά όχι να θέλει όπως αυτός θέλει" αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για εμένα από την νεότητα μου και μια συνεχή παρηγοριά και μια αμείωτη πηγή υπομονής στις δυσκολίες της ζωής, της δικιάς μου και των άλλων. Αυτό το συναίσθημα φιλεύσπλαχνα μετριάζει την αίσθηση υπευθυνότητας που τόσο εύκολα μπορεί να σε παραλύσει, και μας εμποδίζει στο να πάρουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους ανθρώπους πολύ σοβαρά· συντελεί σε μια άποψη της ζωής στην οποία το χιούμορ, προπαντός, έχει την θέση που του αρμόζει. 
Το να αναρωτιέσαι το νόημα ή το αντικείμενο της ύπαρξης σου ή της δημιουργίας γενικά μου έμοιαζε πάντα παράλογο από αντικειμενικής απόψεως. Και όμως ο καθένας έχει συγκεκριμένα ιδανικά που καθορίζουν την κατεύθυνση των προσπαθειών του και των κρίσεων του. Υπό αυτήν την έννοια ποτέ δεν κοίταξα την ευκολία και την ευτυχία σαν αυτοσκοπούς - μια τέτοια ηθική βάση βρίσκω ως πιο αρμόζουσα για ένα κοπάδι γουρούνια. Τα ιδανικά που φώτισαν τον δρόμο μου και κατ' επανάληψη μου έδωσαν κουράγιο να αντιμετωπίζω την ζωή πρόσχαρα, ήταν η Αλήθεια, η Καλοσύνη και η Ομορφιά. Χωρίς την αίσθηση συντροφικότητας με ανθρώπους του ιδίου πνεύματος, της ενασχόλησης με τον στόχο, τον αιώνια ανέφικτο στον τομέα της τέχνης και της επιστημονικής έρευνας, η ζωή θα μου φαινόταν κενή. Τα συνηθισμένα αντικείμενα της ανθρώπινης προσπάθειας - ιδιοκτησία, εξωτερική επιτυχία, πολυτέλεια - μου φαινόντουσαν πάντα άξια περιφρονήσεως.
Η παθιασμένη αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και υπευθυνότητας πάντα αντιπαραβαλλόταν παράξενα με την σαφή μου ελευθερία από την ανάγκη για απευθείας επαφή με άλλα ανθρώπινα όντα και κοινότητες. Βαδίζω το δικό μου δρόμο και ποτέ δεν άνηκα στη χώρα μου, το σπίτι μου, τους φίλους μου ή ακόμα και στην οικογένεια μου, με όλη μου την καρδιά· αντιμέτωπος με όλους αυτούς τους δεσμούς ποτέ δεν έχασα το επίμονο αίσθημα της απόσπασης, της ανάγκης για μοναξιά - ένα αίσθημα που αυξάνεται με τα χρόνια. Οι άνθρωποι αποκτούν απότομα συνείδηση, χωρίς να το μετανιώσουν, των ορίων της πιθανότητας για αμοιβαία κατανόηση και συμπόνοια με τους συνανθρώπους τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος χωρίς αμφιβολία χάνει ένα μέρος της εγκαρδιότητας και της αθωότητας· από την άλλη, είναι κατά πολύ περισσότερο ανεξάρτητος από απόψεις, συνήθειες και κρίσεις των συνανθρώπων του και αποφεύγει τον πειρασμό να βασιστεί σε τέτοια ανασφαλή θεμέλια.
Το πολιτικό ιδεώδες μου είναι αυτό της δημοκρατίας. Ας είναι ο κάθε άνθρωπος σεβαστός σαν άτομο και κανένας να μην γίνεται είδωλο. Είναι μια ειρωνεία της μοίρας ότι εγώ ο ίδιος έχω γίνει αποδέκτης υπερβολικού θαυμασμού και σεβασμού από τους συνανθρώπους μου χωρίς εγώ ούτε να ευθύνομαι και ούτε να το αξίζω. Η αιτία για αυτό ίσως να είναι η επιθυμία, ανέφικτη για τους πολλούς, να κατανοήσουν την μία ή δύο ιδέες τις οποίες έχω με τις ασθενικές δυνάμεις μου επιτύχει μέσω ακατάπαυστου αγώνα. Γνωρίζω πολύ καλά ότι είναι απαραίτητο για την επιτυχία κάθε σύνθετου εγχειρήματος, ότι ένας άνθρωπος θα πρέπει να κάνει την σκέψη και να κατευθύνει και γενικά να φέρει την ευθύνη. Αλλά αυτοί που καθοδηγούνται δεν πρέπει να αναγκάζονται, θα πρέπει να μπορούν να διαλέγουν τον αρχηγό τους. Ένα αυταρχικό σύστημα καταναγκασμού, κατά την άποψη μου, σύντομα αποσυντίθεται. Γιατί η δύναμη πάντα έλκει ανθρώπους χαμηλής ηθικής, και πιστεύω ότι είναι ένας αμετάβλητος κανόνας ότι τους ιδιοφυείς τυράννους, τους διαδέχονται αχρείοι. Γι' αυτό το λόγο πάντα εναντιώθηκα σε συστήματα όπως αυτά που βλέπουμε στην Ιταλία και την Ρωσία σήμερα. Αυτό το οποίο έχει επιφέρει δυσφήμιση στην επικρατούσα σημερινή μορφή δημοκρατίας της Ευρώπης δεν μπορεί να αποδοθεί στην ιδέα της δημοκρατίας, αλλά στην έλλειψη σταθερότητας των αρχηγών των κυβερνήσεων και στον απρόσωπο χαρακτήρα του εκλογικού συστήματος. Πιστεύω ότι από αυτήν την άποψη οι ΗΠΑ έχουν οργανωθεί καλύτερα. Έχουν ένα υπεύθυνο Πρόεδρο που εκλέγεται για μια επαρκή περίοδο και έχει επαρκή αρμοδιότητα για να είναι υπεύθυνος στις πράξεις του. Από την άλλη, αυτό που εκτιμώ στο δικό μας πολιτικό σύστημα είναι η πιο εκτεταμένη πρόνοια που υπάρχει για το άτομο σε περίπτωση ασθένειας ή ανάγκης. Αυτό που πραγματικά αξίζει στην παρέλαση της ανθρώπινης ζωής μου φαίνεται ότι δεν είναι η Πολιτεία αλλά το δημιουργικό, ευαίσθητο άτομο, η ατομικότητα· αυτή μόνη της δημιουργεί το ευγενές και το μεγαλειώδες, ενώ το κοπάδι σαν τέτοιο παραμένει αμβλύ στη σκέψη και αμβλύ στο συναίσθημα.
Αυτό το θέμα με φέρνει στο χειρότερο γνώρισμα της φύσης του κοπαδιού, το στρατιωτικό σύστημα, το οποίο απεχθάνομαι. Το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να αντλήσει ευχαρίστηση στο να παρελαύνει σε σχηματισμό στον τόνο μιας μπάντας είναι αρκετό για να με κάνει να τον περιφρονήσω. Ο μεγάλος εγκέφαλος του, του δόθηκε από λάθος· μια σπονδυλική στήλη ήταν όλο κι όλο ότι χρειαζόταν. Αυτό το σημάδι πανώλης του πολιτισμού θα έπρεπε να καταργηθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ηρωισμός από διαταγή, παράλογη βία, και όλες οι δηλητηριώδεις ανοησίες που κάνει στο όνομα του πατριωτισμού - πόσο τα μισώ όλα αυτά! Ο πόλεμος μου φαίνεται ένα πρόστυχο και ποταπό πράγμα: Καλύτερα να με κόβανε κομμάτια από το να πάρω μέρος σε τέτοιο αποτροπιασμό. Και όμως, παρ' όλα αυτά, τόσο υψηλή είναι η άποψη μου για την ανθρώπινη φυλή που πιστεύω ότι αυτή η λάμια θα είχε από καιρό εξαφανιστεί, αν ο υγιής νους των εθνών δεν είχε συστηματικά διαφθαρεί από τα εμπορικά και πολιτικά συμφέροντα που ενεργοποιούνται μέσω των σχολείων και του Τύπου. 
Το ωραιότερο πράγμα που μπορούμε να έχουμε την εμπειρία του είναι το μυστηριώδες. Είναι το θεμελιώδες συναίσθημα το οποίο βρίσκεται στο λίκνο της αληθινής τέχνης και της αληθινής επιστήμης. Αυτός που το γνωρίζει και δεν μπορεί πια να το θαυμάσει, να αισθανθεί έκπληξη, είναι σαν νεκρός, ένα σβησμένο κερί. Η εμπειρία του μυστηρίου - ακόμα κι αν ήταν αναμεμειγμένη με φόβο - ήταν αυτή που προκάλεσε την θρησκεία. Η γνώση της ύπαρξης πραγμάτων στα οποία δεν μπορούμε να διεισδύσουμε, των εκδηλώσεων της βαθύτερης λογικής και της πιο αστραποβολούσας ομορφιάς , τα οποία είναι προσβάσιμα στη λογική μας στις πιο βασικές τους μορφές - είναι αυτή η γνώση και αυτό το συναίσθημα που συνιστούν την πραγματικά θρησκευτική συμπεριφορά· υπό αυτήν την έννοια και μόνο υπό αυτήν, είμαι ένας βαθύτατα θρησκευόμενος άνθρωπος. Δεν μπορώ να συλλάβω ένα Θεό που ανταμείβει και τιμωρεί τα δημιουργήματα του, ή έχει θέληση του ίδιου είδους μ' αυτή που εμείς αντιλαμβανόμαστε στους εαυτούς μας. Ένας άνθρωπος που μπορεί να επιζήσει του φυσικού θανάτου του είναι επίσης πέρα από την κατανόηση μου, ούτε θα επιθυμούσα να ήταν αλλιώς· τέτοιες ιδέες είναι για τους φόβους ενός παράλογου εγωισμού αδύναμων ψυχών. Είναι αρκετό για εμένα το μυστήριο της αιωνιότητας της ζωής, και ο υπαινιγμός της θαυμαστής δομής της πραγματικότητας, μαζί με την ειλικρινή προσπάθεια να κατανοήσω ένα μέρος, που δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο μικρό, του λόγου που αποκαλύπτει τον εαυτό του στη φύση.

The World as I see it
What an extraordinary situation is that of us mortals! Each of us is here for a
brief sojourn; for what purpose he knows not, though he sometimes thinks he
feels it. But from the point of view of daily life, without going deeper, we exist
for our fellow-men--in the first place for those on whose smiles and welfare all
our happiness depends, and next for all those unknown to us personally with
whose destinies we are bound up by the tie of sympathy. A hundred times
every day I remind myself that my inner and outer life depend on the labours
of other men, living and dead, and that I must exert myself in order to give in
the same measure as I have received and am still receiving. I am strongly
drawn to the simple life and am often oppressed by the feeling that I am
engrossing an unnecessary amount of the labour of my fellow-men. I regard
class differences as contrary to justice and, in the last resort, based on force. I
also consider that plain living is good for everybody, physically and mentally.
In human freedom in the philosophical sense I am definitely a disbeliever.
Everybody acts not only under external compulsion but also in accordance
with inner necessity. Schopenhauer's saying, that "a man can do as he will, but
not will as he will," has been an inspiration to me since my youth up, and a
continual consolation and unfailing well-spring of patience in the face of the
hardships of life, my own and others'. This feeling mercifully mitigates the
sense of responsibility which so easily becomes paralysing, and it prevents us
from taking ourselves and other people too seriously; it conduces to a view of
life in which humour, above all, has its due place.
To inquire after the meaning or object of one's own existence or of creation
generally has always seemed to me absurd from an objective point of view.
And yet everybody has certain ideals which determine the direction of his
endeavours and his judgments. In this sense I have never looked upon ease
and happiness as ends in themselves--such an ethical basis I call more proper
for a herd of swine. The ideals which have lighted me on my way and time
after time given me new courage to face life cheerfully, have been Truth,
Goodness, and Beauty. Without the sense of fellowship with men of like mind,
of preoccupation with the objective, the eternally unattainable in the field of art
and scientific research, life would have seemed to me empty. The ordinary
objects of human endeavour--property, outward success, luxury--have
always seemed to me contemptible.
My passionate sense of social justice and social responsibility has always
contrasted oddly with my pronounced freedom from the need for direct
contact with other human beings and human communities. I gang my own gait
and have never belonged to my country, my home, my friends, or even my
immediate family, with my whole heart; in the face of all these ties I have never
lost an obstinate sense of detachment, of the need for solitude--a feeling
which increases with the years. One is sharply conscious, yet without regret,
of the limits to the possibility of mutual understanding and sympathy with one's
fellow-creatures. Such a person no doubt loses something in the way of
geniality and light-heartedness ; on the other hand, he is largely independent of
the opinions, habits, and judgments of his fellows and avoids the temptation to
take his stand on such insecure foundations.
My political ideal is that of democracy. Let every man be respected as an
individual and no man idolized. It is an irony of fate that I myself have been the
recipient of excessive admiration and respect from my fellows through no
fault, and no merit, of my own. The cause of this may well be the desire,
unattainable for many, to understand the one or two ideas to which I have
with my feeble powers attained through ceaseless struggle. I am quite aware
that it is necessary for the success of any complex undertaking that one man
should do the thinking and directing and in general bear the responsibility. But
the led must not be compelled, they must be able to choose their leader. An
autocratic system of coercion, in my opinion, soon degenerates. For force
always attracts men of low morality, and I believe it to be an invariable rule
that tyrants of genius are succeeded by scoundrels. For this reason I have
always been passionately opposed to systems such as we see in Italy and
Russia to-day. The thing that has brought discredit upon the prevailing form of
democracy in Europe to-day is not to be laid to the door of the democratic
idea as such, but to lack of stability on the part of the heads of governments
and to the impersonal character of the electoral system. I believe that in this
respect the United States of America have found the right way. They have a
responsible President who is elected for a sufficiently long period and has
sufficient powers to be really responsible. On the other hand, what I value in
our political system is the more extensive provision that it makes for the
individual in case of illness or need. The really valuable thing in the pageant of
human life seems to me not the State but the creative, sentient individual, the
personality; it alone creates the noble and the sublime, while the herd as such
remains dull in thought and dull in feeling.
This topic brings me to that worst outcrop of the herd nature, the military
system, which I abhor. That a man can take pleasure in marching in formation
to the strains of a band is enough to make me despise him. He has only been
given his big brain by mistake; a backbone was all he needed. This
plague-spot of civilization ought to be abolished with all possible speed.
Heroism by order, senseless violence, and all the pestilent nonsense that does
by the name of patriotism--how I hate them! War seems to me a mean,
contemptible thing: I would rather be hacked in pieces than take part in such
an abominable business. And yet so high, in spite of everything, is my opinion
of the human race that I believe this bogey would have disappeared long ago,
had the sound sense of the nations not been systematically corrupted by
commercial and political interests acting through the schools and the Press.
The fairest thing we can experience is the mysterious. It is the fundamental
emotion which stands at the cradle of true art and true science. He who
knows it not and can no longer wonder, no longer feel amazement, is as good
as dead, a snuffed-out candle. It was the experience of mystery--even if
mixed with fear--that engendered religion. A knowledge of the existence of
something we cannot penetrate, of the manifestations of the profoundest
reason and the most radiant beauty, which are only accessible to our reason in
their most elementary forms--it is this knowledge and this emotion that
constitute the truly religious attitude; in this sense, and in this alone, I am a
deeply religious man. I cannot conceive of a God who rewards and punishes
his creatures, or has a will of the type of which we are conscious in ourselves.
An individual who should survive his physical death is also beyond my
comprehension, nor do I wish it otherwise; such notions are for the fears or
absurd egoism of feeble souls. Enough for me the mystery of the eternity of
life, and the inkling of the marvellous structure of reality, together with the
single-hearted endeavour to comprehend a portion, be it never so tiny, of the
reason that manifests itself in nature.

19 σχόλια:

  1. Βάση αυτών που διάβασα,ως ένα σημείο τον θεωρώ αναρχικό.

    καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ένα "διαμάντι" ολόκληρο αυτό το κείμενο φίλε Ιπτάμενε Ολλανδέ !

    Ευχαριστώ που το ξέθαψες

    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εξαιρετική η ανάρτησή σου, θα με συγχωρήσεις που τη δανείστηκα και για το δικό μου blog αλλά πραγματικά ενθουσιάστηκα τόσο πολύ!
    μπράβο μέσα από την καρδιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ Tiktos
    Αδελφέ, εγώ τον θεωρώ ως το καλύτερο παράδειγμα αναρχικού. Ήθελα να σχολιάσω αλλά δεν ήθελα να προϊδεάσω και να χρωματίσω ένα τέτοιο κείμενο.
    Την καλημέρα μου.

    @ Delta
    "Κατεργασμένο" από εξαιρετικό τεχνίτη. Η αντικειμενικότητα του και η δίψα του για την Αλήθεια είναι διάχυτη σε όλο το κείμενο.
    Την καλημέρα μου.

    @ Silena
    Δεν σε συγχωρώ.
    Ελπίζω μόνο να το κάνουν και άλλοι :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Υπέροχες λέξεις από ένα υπέροχο ΑΝΘΡΩΠΟ. Αλήθεια πόσο διαφορετικός θα ήταν ο πλανήτης αν υπήρχαν περισσότεροι ΑΝΘΡΩΠΟΙ σαν τον Αϊνστάιν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αδελφέ πράγματι. Αν γινόμασταν πιο απλοί και είχαμε το πάθος του για την αλήθεια τότε θα ήταν σίγουρα ένας διαφορετικός Κόσμος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ε=MC2
    Έλληνας=ΜάCa2

    Η λύση είχε από τότε βρεθεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Για τους Έλληνες σωστά λες ότι ισχύει η ίδια εξίσωση μόνο που ξέχασες να προσθέσεις την μεταβλητή λ κάπου ανάμεσα...
    (λ= μεταβλητή που η τιμή της εξαρτάται από παράγοντες όπως ο πατριωτισμός, η αγοραστική δύναμη, η φιλοδοξία κοκ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αναρχικός;
    Είχα καλύτερη εντύπωση για τους αναρχικούς...
    Δεν λέω τίποτα παραπάνω για να μη χαλάσω το όνειρο και τη σούπα..
    Ετυχε κάποτε να διαβάσω τί έκανε ,και τί αγνόησε και εγκατέλειψε για να κοιτάξει την καριέρα του... από κει και πέρα όλα μηδέν...(για μένα βέβαια)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ελίτσα μου σίγουρα δεν ήταν άγιος! Κανένας μας δεν είναι. Αλλά θα με ενδιέφερε να μοιραστείς μαζί μας αυτό που ξέρεις. Βέβαια προτιμώ να τονίζω την καλή πλευρά του ανθρώπου όχι για να μην χαλάσω την σούπα, αλλά γιατί την κακή πλευρά είναι τόσο εύκολο να την δεις. Και ξέρεις συνήθως "κολλάμε" σ' αυτήν την πλευρά και τότε όλα ...μηδέν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μα την κακή πλευρά, δεν είναι εύκολο να δεις
    Εκτός αν κάποιος κουβαλάει μέσα του ψήγματα
    Και πώς να δώσεις εμπιστοσύνη σε κάποιον που όσα και καλά να έχει ,
    έχει και το ένα, μισό έστω, απ τα χειρότερα κακά..
    Όχι δεν τον θαυμάζω ότι και να έχει κάνει..
    Και αν ωφελήθηκα το ρίχνω στην τύχη και όχι στη φιλοδοξία κανενός

    ΥΓ
    (Έμαθες τι εννοώ….. για να μη μοιάζουν άσχετα τα σχόλια)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δεν ξέρω αν το κείμενο είναι αυθεντικό, αλλά είναι εξαιρετικό και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο στο σύνολό του - και όχι μόνο στη θεωρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @ Ελίτσα
    Κανένα να μην θαυμάζεις. Για να είσαι αυθεντική και αυτό φαίνεται καθαρά πάνω σου. Ωστόσο δεν είναι κακή ιδέα να μαζεύεις και κανένα όμορφο λουλούδι όπου το βρίσκεις και ας έχει φυτρώσει δίπλα σε κοπριά.
    Αυτό με την τύχη και την φιλοδοξία δεν το έπιασα. Είπαμε είμαι αργόστροφος...:))

    @ Darthiir the Abban
    Αδελφέ, το κείμενο είναι αυθεντικό. Έκανα την μετάφραση χρησιμοποιώντας το αγγλικό που είδες αλλά και ένα ολλανδικό που έχω δανειστεί από την εδώ βιβλιοθήκη. Ο τίτλος του βιβλίου είναι "Η δική μου ματιά στον κόσμο" και είναι συλλογή από διάφορα γραπτά του, ομιλίες, άρθρα του σε εφημερίδες κοκ από το 1914 ως το 1933. Όλο το βιβλίο μπορείς να το βρεις εδώ: http://hotfile.com/dl/17170832/227de2a/The_World_as_I_see_It_-_Albert_Einstein.rar.html
    Το κομμάτι που μετέφρασα πρωτοδημοσιεύτηκε στο 13ο τόμο της σειράς Living Philosophies (New York 1931)

    Στην πράξη βέβαια είναι που πρέπει να σε βρίσκει σύμφωνο. ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αρκετα μετα τον Μαιο του 2010 σχολιαζω ενα υπεροχο κειμενο ενος ανθρωπου και νομιζω οτι αυτη η λεξη ειναι η πιο σημαντικη, ανθρωπος. Μη ριχνουμε στη πυρα τους παντες και τα παντα, ελιτσα μου, μη ξεχνας οτι οι μεγαλυτεροι βαρβαροι της ιστοριας αφησαν και καποια ομορφα πραματα πισω τους και οι μεγαλυτεροι αγιοι αφησαν "αμαρτιες" σοκαριστικες. Δε χρειαζεται να κρινουμε αυτον που το λεει χρειαζεται απλα να ακουσουμε τι ειπε, μη κοιτας το προσωπο, μη βλεπεις το στομα απλα ακου τα λογια, και ποιος ξερει μπορει να μαθεις αληθειες που ουτε περιμενες οτι θα ακουσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ανώνυμε συμφωνώ απόλυτα!

    Συγνώμη για την καθυστέρηση να απαντήσω αλλά ήμουν διακοπές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. εντάξει παιδιά..δίκιο έχετε.
    Απλά εγώ δεν εμπιστευομαι κάποιον (!)
    που ενώ έκανε ότι έκανε στην προσωπική του ζωή αγνοώντας ίσως ότι κάποτε θα τα μάθουμε ή και αδιαφορώντας έγραψε μετά και τις σοφίες του γνωρίζοντας πολύ καλά την τύχη τους.
    οκ δικάστε με..

    ( και δεν μου λέτε..αν αυτός ήταν βασανιστής ζώων αφού δεν μας νοιαζουν τα παιδιά θα λέγαμε τα ίδια?? Ναι! πιστεύω εεεεε???)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Καλησπέρα Ελίτσα,

    χωρίς παρεξήγηση, εγώ προσωπικά δεν "δικάζω" κανέναν. Ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτός που "δικάζει" στην προκείμενη είσαι εσύ. Και δεν είναι κακό να "δικάζεις" κάποιον βλέποντας τα αποτελέσματα μιας πράξης του, αλλά σίγουρα δεν είναι ευχάριστο να δικάζεις κάποιον όχι για αυτά που λέει αλλά για αυτά που έκανε παλαιότερα. Όλοι μας έχουμε κάνει πράγματα που ίσως αξίζαμε να "δικαστούμε", πρέπει όμως εξαιτίας αυτών να μην δίνουν οι άλλοι σημασία στα λόγια μας; Τότε κανένας δεν θα έπρεπε να ακούει κανέναν!
    Πόσο μάλλον εμάς τους "ανώνυμους" μπλόγκερ που ένας θεός ξέρει τι έχει κάνει ο καθένας μας :))

    Φιλια (ο τόνος όπου θες)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ιπτάμενε :))
    Αν εγώ έστω και σαν ανώνυμη μπλόγκερ
    άλλα κάνω και άλλα γράφω-λέω ε! τότε ειμαι για φτύσιμο
    Τι τόνους μου λές ??
    η μου στέλνεις φιλιά ή φιλία.
    και τα δυό ευπρόσδεκτα ,αλλά οτι θές εσύ βέβαια ..
    :Ρ :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αφού είναι ευπρόσδεκτα τότε και τα δύο Ελίτσα!

    Μαζί και την καλημέρα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή μέσω email

Enter your email address:

Blog Widget by LinkWithin