Το τελευταίο γνωμικό που κατατέθηκε

Ο Χρύσιππος ο Σολεύς είπε: " "Θα συμπεραίναμε στην περίπτωση ενός όμορφου σπιτιού ότι χτίστηκε για τους ιδιοκτήτες τους και όχι για ποντίκια. Οφείλουμε επομένως, με τον ίδιο τρόπο, να θεωρούμε το σύμπαν σαν το σπίτι των θεών.""

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Ο Κύριος της Άμαξας


Ο Κύριος της άμαξας είναι μια παραβολή βασισμένη σ'ένα ινδικό μύθο. Δείχνει σ'εμένα προσωπικά την κατάσταση που βρίσκεται ο άνθρωπος καθώς και τον δρόμο της εσωτερικής αναζήτησης. Γνώριζα τον μύθο από βιβλία του Gurdjieff καθώς και από τις Ουπανισάδες ,τα φιλοσοφικά κείμενα των ιερών βιβλίων των ινδιών τις Vedas.
Μην αφήσετε να σας εξαπατήσει η φαινομενική απλότητα και γοητεία της ιστορίας. Ο θεατής, όπως και αμαξάς της ταινίας, ίσως κληθεί να θέσει μια σοβαρή ερώτηση: "Είμαι ο Κύριος του εαυτού μου;" (- Andrei Serban, Opera & Theatre Director.)
Παρακάτω ακολουθεί η μετάφραση από την ταινία του Cyril Lanier, την οποία μπορείτε να παρακολουθήσετε στο ιστολόγιο μου με τις ταινίες (πραγματικά μπορεί να αλλάξει την ζωή σας!). Η γλώσσα είναι αγγλικά και δυστυχώς δεν υπάρχουν υπότιτλοι. Για την ακρίβεια δεν μπόρεσα να βρω την ταινία πουθενά στο διαδύκτιο παρά μόνο για αγορά σε βιντεοκασσέτα. Θεωρείστε το ένα κέρασμα για τα επικείμενα γενέθλια μου...

*** Ανανέωση: Η ταινία με ελληνικούς υπότιτλους εδώ. ***


Ο Κύριος της Άμαξας.
(Σενάριο: Cyril Lanier, Gerard Deppierraz, Juan Martinez)
ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ
Πράξη 1
ΑΜαξάς: Κύριε! Φτάσαμε!
(ανοίγει την πόρτα και ένα τσούρμο άνθρωποι βγαίνουν από μέσα. Ένας νεαρός ζωγράφος, ένας αστυνομικός, ένας παπάς, μια κυρία με το παιδί της, ένας πλούσια ντυμένος κύριος συνοδευόμενος από μια κυρία) (Μένει μόνος του, να απορεί και να εξετάζει την άμαξα)


Πράξη 2
ΑΜ#2: Γειά σου. Τι τρέχει;
ΑΜ: Οταν άνοιξα την πόρτα της άμαξας ο Κύριος μου δεν ήταν μέσα. Δεν ξέρω τι έχω γίνει. Δεν ξέρω προς τα που να στραφώ.
ΑΜ#2: Κουταμάρες. Καταρχήν, εγώ είμαι ο Κύριος της άμαξας μου. Ο κύριος του κόσμου σήμερα είναι αυτό (βγάζει πουγγί) τα λεφτά. Γειά σου.

Πράξη 3
ΑΜ: Πες τε μου κύριε, έχετε εσείς Κύριο;
ΑΜ#3 (πίνει από μπουκάλι): Φυσικά κύριε. Και δύο μάλιστα. Είναι αυτό το ζευγάρι που κάθεται εκεί. Η Κυρία μου είναι από τις σπουδαιότερες κυρίες αυτής της πόλης. Και όσο για τον Κύριο μου, οι ικανότητες στη γνώση του ξεπερνούν οποιουδήποτε άλλου σ'αυτήν την πόλη.. Στην πραγματικότητα είμαι δεμένος μαζί τους ψυχή και πνεύματι. Κοίτα σε φωνάζουν Πήγαινε λοιπόν.


Πράξη 4
ΑΜ: Κυρία μου, Κύριε.
Κος: Κάτσε παρακαλώ, καλέ μου άνθρωπε.. Λοιπόν φίλε μου, σε τι οφείλουμε την τιμή;
ΑΜ: Ε, δεν είμαι και πολύ σίγουρος. Άνοιξα την πόρτα της άμαξας και ο Κύριος μου δεν ήταν εκεί. Στη θέση του ήταν ένα μάτσο ξένοι. Στα αλήθεια δεν ξέρω τι να κάνω.
Κα: (Γελώντας). Είναι αλήθεια. Είσαι ένα λυπητερό θέαμα αν αναλογιστούμε και την κατάσταση που βρίσκονται τα ρούχα σου.
Κος: (Γελώντας) Ώστε είσαι λίγο χαμένος. Ξέραμε ότι θα έρθεις και σε περιμέναμε. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα για εσένα. Άν έρθεις με εμάς δεν θα ξανανιώσεις χαμένος ποτέ. Κοίτα, κοίτα αυτόν τον άνθρωπο (δείχνει τον ΑΜ#3). Κοίτα πως αυτός βλέπει τον εαυτό του. (μεταμορφώνεται σε καλοντυμένο, το μπουκάλι γίνεται χρυσό ραβδί)
Κος: Ας σου προτείνουμε να γίνουμε εμείς οι Κύριοι σου. Θα δουλέυεις μαζί μας, για εμάς. Το μόνο που σου ζητάμε για αντάλλαγμα είναι να μας ανήκεις ψυχή και σώματι. Λοιπόν τι λες; Δεν είναι μια δελεαστική πρόταση; (Ο ΑΜ. φεύγει) Καλά λοιπόν Αμαξά. Στο επανειδείν, εσύ χάνεις.


Πράξη 5
ΧΩρικός: Τι τρέχει Κύριε δεν δείχνετε και πολύ καλά.
ΑΜ: Είναι αυτό το φρικτό ζευγάρι εκεί.
ΧΩ: Ω, ναι καταλαβαίνω... Πλησίαστε Κύριε. (του ψυθιρίζει:) Τους έχω δώσει παρατσούκλια. Αυτόν το φωνάζω Κύριο Αυτάρεσκο και αυτήν Κυρία Ματαιοδοξία. Όχι και άσχημα, ε; Πήγαινε να μιλήσεις σε αυτόν. (δείχνει ΑΜ#4) Ξέρει τα πάντα.
ΑΜ: Ευχαριστώ κύριε.


Πράξη 6
ΑΜ: Και εσάς κύριε, ποιός είναι ο Κύριος σας;
ΑΜ#4: Ω, ο Κύριος μου; Αυτή είναι μια πολλή καλή ερώτηση. Αλλά αν την κοιτούσαμε από μια πιο αφηρημένη σκοπιά; Φιλοσοφικά για να ανεβάσουμε και το επίπεδο της συζήτησης. (ανοίγει ένα βιβλίο) Εδώ είμαστε: "Όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει ότι του λείπει κάτι βασικό που θα του δώσει νόημα σε όλη του την ζωή, τότε μπορεί να ξεκινήσει την αναζήτηση για την εύρεση του εσωτερικού του Κυρίου." Λοιπόν τι νομίζεις;
ΑΜ: Δεν είμαι σίγουρος ακριβώς. Αλλά μοιάζετε να έχετε πολλές γνώσεις.
ΑΜ#4: Και εσύ είσαι έξυπνος άνθρωπος. Καλωσήρθες στην παρέα των λογικά σκεπτόμενων ανθρώπων, αυτών που βασίζονται σε βιβλία. (ανοίγει την πόρτα από την άμαξα και πέφτουνε βιβλία στο δρόμο) (μαζεύοντας τα βιβλία) Πάντα το ίδιο συμβαίνει όταν έχεις πολλά θέματα, μπερδεύονται μεταξύ τους...
ΑΜ: Θεέ και Κύριε (κοιτώντας το εσωτερικό της άμαξας που είναι γεμάτο βιβλία).
ΑΜ#4: (αρνούμενος να πάρει πίσω ένα βιβλίο που μάζεψε από κάτω ο ΑΜ.) σε παρακαλώ κράτησε το είναι δικό σου.
ΑΜ: Αλλά ...δεν έχεις καθόλου χώρο για τον Κύριο σου στην άμαξα!
ΑΜ#4 (ξαναρίχνοντας τα βιβλία) Τι;
ΑΜ: (φεύγοντας) Συγνώμη κύριε αλλά ψάχνω τον Κύριο μου.


Πράξη 7
ΑΜ: (καθισμένος σ'ένα παγκάκι διαβάζει το βιβλίο που του έδωσε ο ΑΜ#4. Ο τίτλος είναι ο Κύριος της άμαξας) "Πριν καιρό ο άνθρωπος λάτρευε τον Ήλιο σα Θεό και το ξημέρωμα θεωρούνταν ιερό. (σκέφτεται) Τα αρχαία χρόνια η πορεία του Ήλιου συχνά παρομοιαζόταν με μία άμαξα που την τραβούσαν φτερωτά άλογα, οδηγούμενη από τον Θεό Ήλιο. Σύμφωνα με αρχαίες παραδόσεις ο άνθρωπος περιέχει μέσα του τον ήλιο, τους πλανήτες όλο το σύμπαν. Στην αρχαία Ινδία, στα ιερά κείμενα η μορφολογία του ανθρώπου συγκρίνεται μ'αυτήν μιας άμαξας. Μόνο ο Εαυτός σαν Κύριος της άμαξας ξέρει το σκοπό του ταξιδιού της ζωής. 25 αιώνες μετά ο σκεφτόμενος άνθρωπος του Ροντέν (άγαλμα-φωτογραφία) μοιάζει να δίνει ένα σύμβολο της αμηχανίας του ανθρώπου αντιμέτωπος με την μοίρα του. Προσαρμόζοντας στην κατανόηση του σύγχρονου ανθρώπου, αυτή η παλιά παράδοση, παίρνει την μορφή μιας άμαξας σαν αυτές που κάποιος μπορεί να δει στους δρόμους της πόλης μας. Σ'αυτήν την αλληγορία η άμαξα είναι το σώμα. Το άλογο αντιπροσωπεύει τα συναισθήματα, το τι νιώθουμε. Όσο για τον αμαξά, αυτός αντιπροσωπεύει το μυαλό, το πνεύμα. Μόνον ο Κύριος που βρίσκεται μέσα στην άμαξα ξέρει το τέλος του ταξιδιού. Πολλές φορές όμως αυτός ο Κύριος απουσιάζει και έχει αντικατασταθεί από ένα αριθμό μικρών κυρίων. Ό αμαξάς και το άλογο μιλάνε διαφορετικές γλώσσες και συχνά δεν καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο. Ό αμαξάς χρησιμοποιεί λέξεις και ιδέες. (εμφανίζονται οι λέξεις - ιδέες; επιστήμες, πρόοδος, ισότητα, αγάπη, ελευθερία) Όταν δεν υπάρχει Κύριος, η σκέψη ενισχυμένη από τις βεβαιότητές της, πιστεύει ότι μόνο αυτή ξέρει τι είναι η πραγματικότητα."
ΑΜ: (περπατώντας) Έχω μπερδευτεί: Οι λέξεις, το άλογο, η άμαξα.... Οι λέξεις δεν φτάνουν για να σκεφτείς... Έχω άραγε πραγματικά Κύριο; Ξέρω τι είναι η σκέψη; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. (φτάνει στο άγαλμα του Ροντέν και κοιτά.) Ο σκεπτόμενος άνθρωπος. Πρέπει να είναι κάποιο είδος ...ειδικού! Αυτό είναι. Κάθεται. Αλλά εγώ; Σκέφτομαι; Τι περίεργη στάση!
ΑΜ: (κάθεται στην άμαξα και προσπαθεί να πάρει την πόζα του αγάλματος) Ναι, κάπως έτσι. Ωραία, τώρα σκέφτομαι... Χμμ ναι, σκέφτομαι (πέφτει στα γόνατα και κοιμάται).
ΑΜ: (ονειρεύεται: το άγαλμα, από πίσω του η γη. Το άγαλμα ζωντανεύει τον παίρνει στα χέρια του και τον σηκώνει. Βλέπει τον ήλιο και το άρμα του Θεού ήλιου. Μια σκάλα που οδηγεί στα αστέρια και σ'ένα φτερωτό άλογο.Ανεβαίνει στην κορυφή. Ακούγεται μια φωνή:) "Πάνω σου, όπως και στο βάθος της ύπαρξης σου, υπάρχει ένας κόσμος σιωπής που εμφανίζεται σαν ένα έσχατο μυστικό και μια πηγή που δεν μπορείς να αγγίξεις, χωρίς σχήμα, χωρίς χρόνο. Έτσι όταν κοιμάσαι ξαφνικά μεταφέρεσαι σε μακρινή εξορία. Δεν νομίζεις πια ότι ήταν μια ψευδαίσθηση. Ψευδαίσθηση είναι να πιστεύεις ότι ο ορατός (δρόμος;) είναι πιο αληθινός από το κρυμμένο χρυσάφι.

Πράξη 8
ΑΜ: (ξυπνάει και βλέπει ένα μαρμάρινο φτερωτό άλογο όπου μια όμορφη κυρία βάζει λουλούδια στην βάση του. Το άλογο ζωντανεύει και κουνάει τα φτερά του. Ο αμαξάς παίρνει την άμαξα και κατευθύνεται προς τα εκεί. Λίγο πριν φτάσει το άλογο αρχίζει να χλιμιντρίζει και δεν θέλει να προχωρήσει. Ο αμαξάς το χτυπάει και βρίζει, προσπαθεί ο ίδιος να σπρώξει την άμαξα, αλλά μετά από λίγο, εξαντλημένος κάθεται να ξαποστάσει. Ένας άνθρωπος ντυμένος Πέρσης πλησιάζει.)
ΠΕ: Τι σου συμβαίνει;
ΑΜ: Είναι το άλογο μου. Δεν με υπακούει πια.
ΠΕ: Ναι, καταλαβαίνω. Σκέφτηκες ότι το μέρος που θέλεις να πας είναι ίσως επικίνδυνο γι'αυτό (άλογο). Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ με την δική σου μόνο δύναμη. Ειδικά αν σκεφτείς ότι έχει να μεταφέρει όλα αυτά τα πράγματα. (Η άμαξα εμφανίζεται γεμάτη αντικείμενα, όπως αποσκευές, χρηματοκιβώτιο)
ΑΜ: Κύριε δεν ξέρω ποιός είστε αλλά χαίρομαι που σας γνωρίζω. (Γυρνώντας και κοιτώντας την άμαξα βλέπει για πρώτη φορά όλα αυτά που κουβαλάει. Έκπληκτος αναφωνεί:) Τι είναι όλα αυτά; Ποτέ μου δεν ήξερα ότι κουβαλούσα τόσα πράγματα!
ΠΕ: Ναι είναι αλήθεια, κάθε άνθρωπος κουβαλάει πολλά περισσότερα απ'όσα μπορεί ποτέ να φανταστεί. Αλλά υπάρχουν φορές που μπορεί να το συνειδητοποιήσει.
ΑΜ: Ναι αλλά τι να κάνω. Δεν έχω Κύριο, το άλογο μου δεν κάνει βήμα και τώρα έχω να κουβαλήσω και όλα αυτά τα πράγματα.
ΠΕ: Νεαρέ μου, πρώτα απ'όλα πρέπει να μάθεις να μιλάς την γλώσσα του αλόγου σου. Δεν το καταλαβαίνεις. Και σχετικά με τις αποσκευές σου, όταν θα βρεις τον Κύριο σου θα ξέρει τι να κάνει μ'αυτά. Πάρε αυτό. (του δίνει μιά πέτρα) Είναι μια πέτρα της μνήμης. Θα σε βοηθήσει να θυμάσαι την ουσιώδη ερώτηση που βρίσκεται μέσα σου.
ΑΜ: Την ουσιώδη ερώτηση;
ΠΕ: Γειά σου νεαρέ φίλε μου και καλή τύχη.
ΑΜ: Κύριε, μα ποιός είστε; Πως πρέπει να χρησιμοποιήσω την πέτρα της μνήμης; (Ο Πέρσης απομακρύνεται και ο αμαξάς πηγαίνει στο άλογο του)


ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
Πράξη 1
ΑΜ: (μιλώντας και χαϊδεύοντας το άλογο) Φίλε μου ντρέπομαι. Έλα πάμε. Σιγά σιγά. Έτσι μπράβο. (φτάνοντας κοντά στο φτερωτό άγαλμα βλέπει τον φύλακα που προχωράει πάνω κάτω με στρατιωτικό βηματισμό. Κοιτώντας το άλογο μονολογεί:) Θα βρώ άραγε το μονοπάτι που οδηγεί στον Κύριο μου; Η νεαρή γυναίκα δεν είναι πια εδώ. (πλησιάζει κι άλλο, αλλά τον σταματάει ο φύλακας.)
ΦΥ: Σταμάτα. Υποτίθεται ότι πρέπει να εμποδίζω οποιονδήποτε προσπαθήσει να πλησιάσει το άγαλμα.
ΑΜ: Κύριε είναι αδύνατο. Πρέπει οπωσδήποτε να μπω και να δω αυτό το άγαλμα.
ΦΥ: Όχι αποκλείεται. Απαγορεύεται οριστικά και αμετάκλητα. (τρέχει και και γυρνάει ένα μοχλό που κατεβάζει μια μπάρα που μπλοκάρει την είσοδο στο χώρο του αγάλματος. Ο αμαξάς φεύγει.)


Πράξη 2
ΑΜ: (κάτω από ένα ξεραμένο δέντρο αναστενάζει και μονολογεί:) Νοιώθω σαν αυτό το δέντρο, χωρίς φύλλα, γεμάτος κόμπους. (βγάζει την πέτρα της μνήμης και διαλογίζεται:) Τι μου είχε πει αυτός ο γέρος Πέρσης; Α ναι, να θυμάμαι την ουσιώδη ερώτηση. (σκέφτεται τους πολλούς κυρίους που βγήκαν από την άμαξα στην πρώτη πράξη του πρώτου μέρους. Ένας ήταν ζωγράφος ο οποίος ζωγραφίζει και τον κοιτάει, ο άλλος ήταν ο φύλακας που δεν τον άφησε να προχωρήσει προς το άγαλμα. Ένας άλλος ήταν ένας παπάς που τώρα χτυπάει μια καμπάνα και τον κοιτάει. Ήταν και μια κυρία με το παιδί της που τώρα κάνουν κούνια και μόλις τον βλέπουν αρχίζουν να πλησιάζουν. Όλοι αρχίζουν να πλησιάζουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τον πλούσια ντυμένο κύριο που συνοδεύεται από μια κυρία. Ο αμαξάς δεν δίνει σημασία και συνεχίζει να διαλογίζεται:) Που μπορεί να βρεθεί η ουσιώδης ερώτηση;


Πράξη 3
ΑΜ: (Ξαφνικά βρίσκεται σε ένα περίεργο μέρος με προτομές σοφών και περικυκλωμένο με νερό. Κατεβαίνει και πλησιάζει ένα άνθρωπο-φρουρό με καλυμένο με πανοπλία.)
ΦΡ: Είμαι ο φρουρός αυτού του μέρους. Τι αναζητάς;
ΑΜ: Αναζητώ αυτό που είναι το πιο πολύτιμο για εμένα αλλά που δεν μπορώ να φτάσω.
ΦΡ: Η πέτρα της μνήμης σε έφερε εδώ; σ'αυτό το μέρος που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο κόσμους. Ο χώρος που τώρα ανοίγεται μέσα σου είναι άχρονος. Μπορεί να βρεις αυτό που ψάχνεις αλλά γι'αυτό θα χρειαστείς το κλειδί. Και το κλειδί εμπλέκει το άλογο.
ΑΜ: Αλλά πως θα το βρω; Πράγματι είδα ένα φτερωτό άλογο στο όνειρο μου. Μιλούσε με την γλώσσα του Κυρίου μου. Και μετά ήταν και αυτή η όμορφη νεαρή κοπέλα στο άγαλμα του φτερωτού αλόγου. Είμαι σίγουρος ότι κινήθηκε... Αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να φτάσω κοντά τους.
ΦΡ: Είναι αλήθεια. Αυτό που μας είναι το πιο πολύτιμο, το βρίσκουμε σχεδόν αδύνατο να το φτάσουμε. Κοίτα γύρω σου. Όλοι αυτοί που βλέπεις (δείχνει με το σπαθί του τις προτομές σοφών) έχουν νιώσει μέσα τους αυτή την βαθειά λαχτάρα της ύπαρξης, που σκοπό έχει να τους ενώσει με την από καιρού χαμένη ενότητα τους. Πολλοί από αυτούς έχουν αφήσει σημάδια. Μια μαρτυρία της αναζήτησης τους. (ο αμαξάς κοιτάει τις προτομές του Δάντη και του Σωκράτη όσο ο φρουρός συνεχίζει:) Το παράδειγμα τους μπορεί να βοηθήσει άλλους αναζητητές. Κι όμως, ο καθένας πρέπει να ζήσει την δική του εμπειρία. Η αναζήτηση σου έχει γίνει ένας αγώνας ενάντια στη λήθη. Μιά μάχη που συντελείται κυρίως μέσα σου. Πρέπει να πεθάνεις σε σχέση με όλα αυτά που ξέρεις για να μπορέσεις να βρεις ένα μονοπάτι. Είναι πραγματικά ένα μεγάλο μυστήριο. Τώρα, πρέπει να γίνεις πολεμιστής. Πάρε αυτό το σπαθί και μάθε να πολεμάς (τον απειλεί με το σπαθί).
ΑΜ: Ω! όχι. Δεν ξέρω να το χρησιμοποιώ.
ΦΡ: Δεν έχεις άλλη επιλογή. Δεν μπορείς να γυρίσεις πλέον πίσω. (η μάχη αρχίζει και μετά από λίγο ο αμαξάς πεθαίνει. Ο φρουρός βγάζει την περικεφαλαία του και αποκαλύπτει το πρόσωπο του αμαξά)


Πράξη 4
ΑΜ:(ο αμαξάς πολεμιστής, πέρνει την άμαξα και ενώ προχωρεί βλέπει σε ένα μονοπάτι την όμορφη γυναίκα. Προσπαθώντας να την ακολουθήσει περνά μέσα από μια χαμηλή αψίδα όπου πέφτουν και όλες οι αποσκευές που υπήρχαν πάνω στην άμαξα. Προχωρώντας κι άλλο βρίσκει την γυναίκα, η οποία στέκεται πίσω από το άγαλμα του φτερωτού αλόγου. Του δίνει ένα κλειδί και ανοίγει την καγκελόπορτα όπου μέσα βρίσκεται το άλογο. Το άλογο ζωντανέυει και η σκηνή μεταφέρεται στο τέλος της δεύτερης πράξης του δεύτερου μέρους Εκεί που κάτω από το ξεραμένο δέντρο κρατώντας την πέτρα της μνήμης είχε αρχίσει να διαλογίζεται.)
(Εκεί το δέντρο έχει γεμίσει με φύλλα, οι αποσκευές βρίσκονται στο έδαφος και όλοι οι μικροί πρώην κύριοι του παρακολουθούν τον αμαξά να φεύγει. Ο αμαξάς απομακρύνεται ακολουθώντας το φτερωτό άλογο...)


Πράξη 5
ΑΜ: (Το φτερωτό άλογο τον οδηγεί σε μια πηγή απ'όπου ξεπροβάλλει κάτι σαν ναός. Ο αμαξάς με την άμαξα και το άλογο του, πετάνε προς αυτόν και μπαίνουν μέσα. Στην συνέχεια ο ναός εξαφανίζεται στο βάθος)
ΚΥριος: Ο χώρος μέσα μας είναι τόσο απέραντος όσο ο χώρος έξω από εμάς. Υπάρχει μια δύναμη που να οδηγεί πίσω στην πηγή;
ΑΜ: (Η άμαξα πλησιάζει στη σκηνή της πρώτης πράξης του πρώτου μέρους και σταματά.)
Κύριε! Φτάσαμε!

25 σχόλια:

  1. Να κουράζεσαι πάντα και να μας δίνεις αυτά τα αριστουργήματα. Για μια ακόμη φορά μπράβο Ιπτάμενε της σκέψης και της αγωγής της ψυχής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πραγματικά κουράστηκα γιαυτήν την ανάρτηση φίλε simpleman. Και τα καλά σου λόγια είναι αέρας στα... φτερά μου. Αλλά σκέφτομαι πόσο κουράστηκε η Cyril Lanier και ...προσγειώνομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ δουλειά Ιπτάμενε Ολλανδέ! Συγχαρητήρια! Έξοχη επιλογή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ατόφιε, σ'ευχαριστώ και να ευχαριστήσεις τον Ντέμη εκ μέρους μου, γιατί αυτός μας είχε δώσει το βίντεο πριν κάτι χρόνια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κάποιος κοινός θνητός μου είχε πει, κάποτε: Η ζωή είναι τέχνη. Η ασημαντότητά μου θα πω: Είναι παιχνίδι. Ατέλειωτο και αιώνιο. Που γίνεται τόσο περισσότερο ενδιαφέρον, όσο περισσότερο είναι ουσιαστικό και ανιαρό όσο γίνεται φλύαρο.
    Όταν κολλάμε εδώ κι εκεί, βαλτώνουμε. Ενώ όταν προχωράμε, ανακαλύπτουμε το μέσα μας και το έξω μας. Που είναι ανεξάντλητο. Και, που σε τελική ανάλυση, μπορεί να είναι και ο πραγματικός εαυτός μας. Γιατί, όπως φαίνεται, ο εαυτός μας δεν είναι στατικός αλλά δυναμικός. Δεν είναι σταθμός ή τέρμα, αλλά ταξίδι.
    Απαραίτητος όρος για το ταξίδι μας αυτό είναι να σεβόμαστε το άλογο στοιχείο του εαυτού μας. Που, κατά πάσα πιθανότητα, είναι πολύ λογικότερο απ’ το λογικό μας, πολύ σοφότερο απ’ τη σκέψη μας και πολύ ευγλωττότερο απ’ τις οποιεσδήποτε περίτεχνες λέξεις μας.
    Και, γι’ αυτό, αντί να το βρίζουμε το καλύτερο θα ήταν να μάθουμε τη γλώσσα του. Που μπορεί να είναι το κλειδί, για να συνεννοούμαστε με όλους και με όλα. Στο διηνεκές…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συμφωνώ και με τον φίλο σου και με εσένα, φίλε παπα-Ηλία: δηλ. η ζωή είναι και τέχνη και παιχνίδι. Δεν είναι άραγε μια μορφή τέχνης να παίζεις καλά ένα παιχνίδι; Και όσο σημαντικότερο το παιχνίδι τόσο πιο μεγάλη αξία δεν δίνει και στην τέχνη που το εξασκεί;

    Απαραίτητο να μάθουμε και την γλώσσα του αλόγου για να παίξουμε σωστά το παιχνίδι.
    Αλλά ας θυμηθούμε και τι μας είπε ο Νίτσε στην προηγούμενη ανάρτηση: "Το τι νοιώθει η αίσθηση και το τι ξέρει το "πνεύμα" σου, ποτέ δεν τελειώνουν. Αλλά η αίσθηση και το πνεύμα θα θελήσουν να σε πείσουν ότι είναι το τέλος όλων των πραγμάτων: τόσο ματαιόδοξα είναι."
    "Εργαλεία και παιχνίδια είναι: πίσω από αυτά βρίσκεται ο Εαυτός. Ακούει με τα αυτιά του πνεύματος και βλέπει με τα μάτια των αισθήσεων."
    Αυτά είναι κάποια από τα "σημάδια" που μας άφησαν για να βρούμε το δρόμο της εσωτερικής αναζήτησης οι παλαιότεροι όπως αναφέρει και η ταινία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καταπληκτικό ποστ...

    Όαση στο βροχερό απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μπράβο Ιπτάμενε Ολλανδέ! Φαίνεται ότι το κείμενο της ταινίας σου άρεσε αρκετά για να ξοδέψεις τόσο χρόνο γράφοντας το!! Εξαιρετική ταινία/κείμενο, άξια για στοχασμό βαθύ κι όχι ρηχό Καιρός είναι πια να μην αρκείται κανείς στα ψίχουλα αλλά να προβληματιστεί ουσιαστικά. Κακά τα ψέματα, αν δεν αρχίσει και γίνει η επανάσταση από μέσα όλες οι εξωτερικές δράσεις τρέφουν έναν φρούδο εγωκεντρισμό και τίποτα άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολλές φορές λέμε τα ίδια με διαφορετική έκφραση. Εγώ προτιμώ το παιχνίδι, γιατί το βρίσκω περισσότερο αυθόρμητο.
    Ο εαυτός μας είναι αέναη αοκαλυπτο-ανακάληψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Η σωστή λέξη στο προηγούμενο σχόλιο είναι: αποκαλυπτο-ανακάλυψη. "Ουκ έρχεται μόνον το γήρας"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ alchemist

    Σ'ευχαριστώ. Όχι μόνο μου άρεσε αλλά με επηρρέασε τόσο πολύ που μου άλλαξε τον τρόπο ζωής μου. Θα τολμούσα να πω ότι αυτός ο μύθος αποτέλεσε την δικιά μου "πέτρα της μνήμης"...

    Όσο για την εσωτερική επανάσταση που αναφέρεις δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Και για να το πω με τα λόγια του Τολστόι: "Μπορεί να υπάρξει μόνο μία μόνιμη επανάσταση - μιά ηθική: Η αναγέννηση του εσωτερικού ανθρώπου."


    @ παπα-Ηλίας

    Αφού συμφωνούμε, τα ίδια δεν θα λέμε;
    Ωραίος ο όρος: "αποκαλυπτο-ανακάλυψη"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ευχαριστούμε πολύ για το υπέροχο κέρασμα....ξέρεις πως να ευχαριστείς τους επισκέπτες σου...
    Χρόνια πολλά προκαταβολικά και να έχεις ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ευχαριστώ Χριστίνα.
    Και εσύ το ίδιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Εγώ πάλι δεν το κατάλαβα.. Δεν τα πάω πολύ καλά με τις αλληγορίες.. Τι ήταν αυτό που βρήκε; Ποιός/τι ήταν τελικά ο πραγματικός Αφέντης του;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Φίλε DerioUnbound,

    καταρχήν καλωσόρισες και μπράβο για το θάρρος που έχεις να παραδεχτείς ότι δεν μπορείς να καταλάβεις κάτι. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι τόσο ειλικρινείς...

    Η αλληγορία δεν είναι πάντα ευκολονόητη. Αλλά πολλές φορές είναι ο μόνος τρόπος για να πεις κάτι που αλλιώς δεν λέγεται.

    Στην ερώτηση σου τώρα: Ποιός ήταν τελικά ο αφέντης; Ο Αφέντης ήταν αυτός ο ίδιος. Ο πραγματικός του όμως Εαυτός. Στην αρχή του έργου δεν ήταν ο εαυτός του αλλά ένα συνοθύλευμα από απόψεις άλλων ανθρώπων. Είτε υπαρκτών, είτε δημιουργημάτων της φαντασίας του. Η αντικειμενικοποίηση όλων όσων σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε δημιουργεί ένα πέπλο που μας εμποδίζει να ατενίσουμε την πραγματικότητα. Μέσα από μια πορεία μάθησης ή όπως το θέτει ωραία ο παπα-Ηλίας "αποκαλυπτο-ανακάλυψης" του εαυτού μπορούμε κάποιες φορές να ανασηκώσουμε αυτό το πέπλο και να αντικρύσουμε την αλήθεια κατάματα.

    Αλλά ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Και ο καθένας από εμάς πρέπει να τον περπατήσει μόνος του αν θέλει να φτάσει ίσως κάποτε στην αλήθεια. Οδηγοί και χάρτες δεν υπάρχουν. Βοηθήματα υπάρχουν πολλά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις αν οδηγούν στο σωστό δρόμο ή όχι. Εδώ έγκειται και ο ρόλος της σκέψης. Εξάλλου εσύ πρέπει να σκεφτείς για τον εαυτό σου και ποτέ δεν πρέπει να αφήνεις τους άλλους να κάνουν την σκέψη για εσένα!
    Κάποιες από τις κυριότερες διαδρομές του αναφέρονται στο κείμενο. Αναφέρω επιγραμματικά: Η συνειδητοποίηση της έλλειψης νοήματος στη ζωή, η έρευνα, η σκέψη, η γλώσσα του αλόγου, η πέτρα της μνήμης, το φτερωτό άλογο, τα σημάδια που άλλοι αφήσανε πίσω τους για εμάς, ο πολεμιστής, ο θάνατος του εγώ, η αναγέννηση του Εαυτού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ιπτάμενε Ολλανδέ, σ'ευχαριστώ για την ερμηνία που δίνεις στο έργο, όμως και πάλι δεν καταλαβαίνω.. Μη σου πω πως μπερδεύτηκα περισσότερο..

    Πιστεύω πως, θέλοντας και μη, είμαστε το "συνοθύλευμα απόψεων άλλων ανθρώπων". Ο πολιτισμός μας είναι αυτό ακριβώς: ο συνιστάμενος κόπος και η σκέψη δισεκατομμυρίων άλλων (καιρό τώρα νεκρών ως επί το πλείστον) ατόμων. Χωρίς αυτά θα είμασταν το ζώο άνθρωπος, όχι η πολιτισμένη εκδοχή του. Δε νομίζω λοιπόν κατ'αρχήν πως υπάρχει κάποιος πιο "πραγματικός" εαυτός από αυτόν που διαμορφώνουμε καθώς αναπτυσσόμαστε και ωριμάζουμε.

    Μήπως εννοείς πως κάποιες από τις απόψεις αυτές των άλλων ανθρώπων μας επιβάλλονται (σε μικρή ηλικία ενδεχομένως) σαν ιερές (="αφέντες") χωρίς πραγματικά να τις έχουμε επιλέξει συνειδητά; Σ'αυτό θα συμφωνήσω, μιας και η ζωή μας όχι μόνο επηρεάζεται αλλά καθορίζεται από τη επιβολή τεχνητών περιορισμών και ταυτοτήτων (πχ θρησκεία, πατρίδα-κράτος, γλώσσα) που επιβάλλονται μαζικά από μικρή ηλικία με βάση κυρίως γεωγραφικά κριτήρια (πχ. βρέφος που γεννιέται στο γεωγραφικό μήκος και πλάτος 37Ν 27Ε = Έλλην-Χ.Ο., ενώ στο 37Ν 28Ε = Τούρκος-Μουσουλμάνος). Αυτές τις απόψεις όμως σπάνια τις αμφισβητούμε, κυρίως γιατί, αν τις αποτινάξουμε, δεν μένουν και πολλά για να ορίσουμε τον εαυτό μας...

    Πάντως μου κάνει πραγματικά εντύπωση που ο αμαξάς ψάχνει τον αφέντη του.. Φαίνεται να πάσχει από αμνησία, οδηγάει την άμαξα κι όμως δεν ξέρει τους επιβάτες της; Αναγνωρίζει πως κανείς τους δεν είναι ο "αφέντης" του χωρίς όμως να θυμάται πως μοιάζει; Πως συνέβη αυτό;

    Μήπως μια μέρα ξύπνησε και συνειδητοποίησε πως αυτούς που αναγνώριζε σαν αφέντες ως τότε δεν τον ικανοποιούν πια; Μήπως δηλαδή αναζητάει έναν καινούριο -πιο "αληθινό"; Ωραίο θα ήταν αυτό και αξιοθαύμαστο, όμως τι είναι αυτό που ανακαλύπτει τελικά; Ξέρει πως τα χρήματα δεν είναι αυτοσκοπός, απορρίπτει την αυταρέσκια κι απ'ότι φαίνεται η συσσωρευμένη γνώση (τα βιβλία) δεν του τραβάει το ενδιαφέρον για πολύ. Παρόλαυτά, το βιβλίο που παίρνει (τυχαία!?!) είναι αυτό που οδηγεί την υπόλοιπη αναζήτησή του. Ωραία, βρήκε το νόημα του, διαβάζει το βιβλίο και στο όνειρο που ακολουθεί επαληθεύει όλα αυτά που διάβασε. Τώρα το ερώτημα είναι, τι θα γινόταν αν έπαιρνε ένα οποιοδήποτε άλλο βιβλίο; Κάτι ανάλογο; Θα έβρισκε πάλι τον "αληθινό εαυτό" του, ενδεχομένως με διαφορετικό τρόπο; Ή θα ακολουθούσε μια εντελώς διαφορετική πορεία, με εντελώς διαφορετικό προορισμό; Είναι μία η αλήθεια ή πολλές; Ή μήπως είναι όντως μία αλλά υπάρχουν πολλά απατηλά είδωλά της, σχεδιασμένα να στερούν τους ανθρώπους από κάθε ελπίδα να την βρούν ποτέ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Φίλε Derio Unbound,

    Ας ξεκινήσουμε από εκεί που συμφωνούμε για να έχουμε μια βάση. Οι απόψεις λοιπόν μας επιβάλλονται σαν ιερές-σωστές. Αυτό δημιουργεί την προσωπικότητα μας. Τα χιλιάδες ναι και όχι που έχουμε πει για τις απόψεις που ακούσαμε, διαβάσαμε, μας μάθανε κτλ. Αυτά είναι η πείρα μας, η πραγματικότητα μας, η τεχνητή προσωπικότητα μας, η Ψεύτικη Ζωή μας.
    Αν υπάρχει αληθινός εαυτός από πίσω δεν μπορώ να στο αποδείξω.

    Ο αμαξάς αναρωτήθηκε μια ημέρα το αυτονόητο: "Που είναι ο Κύριος μου;" και αυτό τον έκανε να δει ότι μέχρι τότε είχε πολλούς διαφορετικούς αφέντες. Στην αναζήτηση του γνώρισε ανθρώπους που είχαν άλλους κυρίους (παγίδες) και ανθρώπους που τον βοηθήσανε. Η αναζήτηση του ήταν ο προσωπικός του δρόμος. Το τι βρίσκει κανένας όταν εξερευνεί το άγνωστο πάνω στο δικό του μονοπάτι είναι πολύ δύσκολο να ειπωθεί με λόγια, με μιά ταινία ή με μια αλληγορία. Χρειάζεται μια Αληθινή Ζωή και πρώτο απ'όλα να γνωρίσουμε τον εαυτό μας ...νομίζω εκεί στοχεύει και η ταινία ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Η σκέψη του DerioUnbound είναι γόνιμη.
    Ωστόσο σε μια αλληγορία ή παραβολή είναι πιθανό κάποια σημεία, να μην τα καταλαβαίνουμε.
    Όταν ο Σωκράτης διάβασε το βιβλίο του Ηράκλειτου, είπε: Αυτά που κατάλαβα είναι θαυμάσια. Μπορεί αυτά που δεν κατάλαβα να είναι θαυμασιότερα.
    Ο καθένας ακολουθεί φιαφορετικό δρόμο από τον άλλο, με αποτέλεσμα κάποια σημεία της σκέψης του να μας είναι δυσπρόσιτα.
    Εκείνο, που έχει σημασία, είναι ότι η επικοινωνία με τα πρόσωπα ή τα πράγματα, μας βοηθάει ως ένα
    βαθμό να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας. Το λάθος είναι η προσκόλληση.
    Σχετικά με τηνεπιλογή του βιβλίου απ' τον αμαξά;
    Συχνά ο εαυτός μας μας βοηθάει και μας υποδεικνύει το δρόμο, που πρέπει ν' ακολυθήσουμε.
    Ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια. Και όσο περισσότερο την ανακαλύπτει, τόσο πλησιέστερα φτάνει στην υπέρτατη αλήθεια. Που, κατά τον Πλάτωνα είναι το αγαθό, δηλαδή ο Θεός.
    Το μπέρδεμα γίνεται, όταν δεν ακολουθεί το δικό του δρόμο, αλλά απομιμείται δουλικά τη σκέψη άλλων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Πολύ εύστοχο σχόλιο φίλε παπα-Ηλία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αγαπητέ παπα-Ηλία, δεν συνηθίζω να συνδιαλέγομαι με ιερείς καθώς η ύπαρξη ενός όντος ταυτόχρονα πανάγαθου και πάντοδύναμου έχει αποδειχθεί λογικά αδύνατη από τα χρόνια του Επίκουρου, συνεπώς είναι δύσκολο να πάρω σοβαρά απόψεις ανθρώπων του το επάγγελμα-λειτούργημά τους είναι να διαιωνίζουν την πίστη στο παράλογο (για "θεραπεία" σε παραπέμπω στο βιβλίο "Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν παράξενα πράγματα" του Michael Shermer από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης).

    Όμως κανείς δεν είναι τέλειος (ακόμα κι εγώ έχω κάποια κιλάκια παραπάνω) γι'αυτό θα κάνω μια προσπάθεια. Πρώτα απ'όλα πρέπει να τονίσω πως η δική μου αλήθεια είναι η σωστή και όλοι οι υπόλοιποι είστε πλανημένοι.

    Τώρα που το ξεκαθαρίσαμε αυτό, μένει το πρόβλημα των διαφορετικών δρόμων. Οι εμπειρίες που έχουμε στη διάρκεια της ζωής μας, όπως ανέφερα στο προηγούμενο μου σχόλιο, μας καθορίζουν. Όσο και να χτυπιέμαι κάτω και να παραθέτω πηγές, δεδομένα και επιστημονική έρευνα δεν πρόκειται να πείσω κανένα ότι πχ. η "ψυχή" είναι θνητή, ο άνθρωπος είναι το προϊόν μιας φυσικής διεργασίας 4.5 δισεκατομμυρίων ετών, η θρησκεία είναι μια χρήσιμη αυταπάτη για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους κλπ, αν ο συνομιλητής μου δεν έχει ακολουθήσει μια παρόμοια διαδρομή στη ζωή του. Για τη συγκεκριμένη διαδρομή θα πρέπει να έχει δεχθεί πως αναζητούμε την αλήθεια συστηματικά με τους νόμους της λογικής, ακολουθούμε τα στοιχεία όπου κι αν μας βγάλουν, χωρίς προκαταλήψεις και είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε εντελώς τις απόψεις μας, αν τα δεδομένα το απαιτούν. Αυτός είναι ο δρόμος μου και πιστεύω πως αυτός είναι ο δρόμος για την αλήθεια, όμως δεν είναι ο καλύτερος δρόμος αν έχεις άλλα πράγματα στο μυαλό σου ("Αν αποδεικνύονταν πως η αλήθεια είναι έξω από το Χριστό, θα προτιμούσα να μείνω με το Χριστό παρά με την αλήθεια", Ντοστογιέφσκι).

    Γιατί το πιο ωραίο είναι ότι, στον κόσμο μου, δεν έχει καμία σημασία αν μια ιδέα είναι αληθινή. Αυτό που έχει σημασία είναι να επιβιώσει. Ο κόσμος είναι γεμάτος εξαιρετικά επιτυχημένα κλειστά ιδεολογικά συστήματα τα οποία είναι αδύνατον να καταριφθούν μια και η απόδειξη της αλήθειας τους εξαρτάται από την a priori αποδοχή της σαν αλήθεια. Είναι χρήσιμα, αδιαμφισβήτητα, και αυτό ήθελα να πω εν μέρει, όταν μιλούσα για "απατηλά είδωλα". Και εσύ, αγαπητέ παπα-Ηλία, τόσες χιλιάδες χρόνια μετά τη γένησή της, είσαι η απόδειξη πως η ιδέα που υπηρετείς είναι πολύ επιτυχημένη, πιο επιτυχημένη κι από την αλήθεια.

    Peace

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Φίλε DerioUnbound,

    δεν ξέρεις τον συνομιλητή σου και υποπτεύεσαι κάποια πράγματα γιαυτόν από την ιδιότητα του. Επίσης επειδή τον ξέρω λίγο παραπάνω από εσένα σε διαβεβαιώ ότι συμφωνεί σε αρκετά από αυτά που λες.
    Μην αφήνεις όμως μια άποψη σου να σου θολώνει την κρίση. Εσύ δεν λες ότι πρέπει χωρίς προκαταλήψεις να εξετάζουμε την αλήθεια;
    Μην προσκολλάσαι σε μία λέξη απ'όλο το σχόλιο, ειδικά όταν αυτό γράφτηκε για να απαντήσει μια απορία σου. Σκέφτηκες ποτέ ότι η ιδέα Θεός που έχεις εσύ είναι διαφορετική από αυτήν που έχω εγώ ή ο παπα-Ηλίας ή ο οποιοσδήποτε άλλος. Όταν κοροιδεύεις τον Θεό, καταλήγεις να κοροιδεύεις τον δικό σου Θεό, αυτήν την εικόνα που εσύ έχεις φτιάξει, έστω για τους άλλους.

    Μην με παρεξηγείς αλλά θα σε παρακαλούσα λίγο πιο κόσμια την επόμενη φορά γιατί κανείς μας δεν ξέρει την αλήθεια και ούτε ισχυρίστηκε ποτέ κάτι τέτοιο. Εδώ είναι τροφή για τη σκέψη. Και οι συνδαιτημόνες νομίζω ότι όταν τρώνε πρέπει να το κάνουν κόσμια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αγαπητέ Ι.Ο. δεν πιστεύω πως κορόιδεψα κάποιου το θεό, είπα μια άποψη, αρκετά διαδεδομένη και καθόλου πρωτότυπη. Δεν θεωρώ πως είμαι υποχρεωμένος να σέβομαι απόψεις που θεωρώ αστείες... Δε θα μπορούσα να πάρω σοβαρά ένα Σάιεντολόγο ή ένα οπαδό της Επίπεδης Γης. Τυγχάνει ο θεός στον οποίο αναφερόμουν (με τις συγκεκριμένες ιδιότητες πανάγαθος-παντοδύναμος) να έχει κάπως περισσότερους πιστούς από τα παραπάνω σούργελα. Ακόμα, μιας και ο παπα-Ηλίας υπογράφει μ'αυτό το όνομα, υποθέτω πως, κατά τη δική του γνώμη, δέχεται πως η ιδιότητά του τον ορίζει σ'ένα βαθμό (εκτός και αν είναι όπως ο παπα-Δράκος του 9euros.gr). Σε κάθε περίπτωση, η όποια επίθεση (που δεν την θεωρώ σαν τέτοια) σίγουρα δεν έχει στόχο κάποιο συγκεκριμένο άτομο, τον παπα-Ηλία δεν τον γνωρίζω και δεν έχω τίποτα εναντίον του. Θα έλεγα πως μάλλον "επιτέθηκα" στο πρώτο συνθετικό του ονόματός του.. Οι συνειρμοί δυστυχώς είναι πολλοί. Συγχωρέστε με αλλά με τις ιδέες του (ή όπως σωστά παρατήρησες, με τις ιδέες που υποπτευόμουν πως έχει) τα έβαλα και οι ιδέες εξ'ορισμού "παλεύουν".

    Κάτι ακόμα. Κατά τη γνώμη μου το σχόλιό μου είναι συνέχεια του προηγούμενου και αναφέρεται στον Κύριο της Άμαξας, μια και συνεχίζει να τον αναζητεί... Ο παπα-Ηλίας υποστηρίζει πως "Ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια" και στην ίδια ανάσα "όσο περισσότερο την ανακαλύπτει,... φτάνει στην υπέρτατη αλήθεια". Δηλαδή η υπέρτατη αλήθεια είναι μία και ο δρόμος να την ανακαλύψεις είναι να ακολουθήσεις τη δική σου προσωπική αλήθεια.. Τώρα αυτό εμένα γιατί μου φαίνεται αυθαίρετο;

    Ας το δούμε στατιστικά το θέμα. Οι περισσότεροι "αμαξάδες" κουβαλάνε τους ψεύτικους "αφέντες" τους σε όλη τους τη ζωή και ποτέ δε σκέφτονται να τους αμφισβητήσουν. Οι λίγοι που το κάνουν αργά ή γρήγορα πέφτουν πάνω σε κάποιο από τα "βιβλία" (κοσμοθεωρίες, θρησκείες, φιλοσοφικές σχολές) και ακολουθούν τη μία ή την άλλη (συνήθως την πρώτη που θα μελετήσουν πραγματικά ή ίσως αυτή που θα τους "μιλήσει"). Ελάχιστοι από αυτούς (σίγουρα όχι ο δικός μας "αμαξάς") θα ερευνήσουν πολλές φιλοσοφίες ζωής πριν αποφασίσουν. Και τότε θα είναι μπερδεμένοι καθώς κάθε φιλοσοφία έχει τις δικές της παραξενιές και είναι ασύμβατη με τις υπόλοιπες.. Πως ξεχωρίζεις τους δασκάλους από τους ψευτοδιδασκάλους (όπως λέει κι ο nespa);

    BTW, ο μόνος κανόνας που είναι κοινός σε πολλές κοσμοθεωρίες είναι ο λεγόμενος και "χρυσός": "να φέρεσαι στους άλλους όπως θέλεις να φέρονται σε σένα" (http://www.loyno.edu/twomey/blueprint/GoldenRule.jpg). Αυτός ο κανόνας θα ήταν καταπληκτικός για έναν πλανήτη όπου ζουν ροζ χνουδωτά λαγουδάκια αλλά είναι τελείως ακατάλληλος για τα "αιματοβαμμένα νύχια και δόντια" που κυριαρχούν στον κόσμο μας. Αυτό εξηγεί γιατί είναι μονάχα ένα ιδανικό και μάλιστα ανεφάρμοστο. Α, επίσης είναι ο πιο καταχρασμένος μια και η κάθε τυχαία λατρεία του θανάτου την πετάει κάπου στα ιερά της βιβλία και αμέσως μετασχηματίζεται σε θρησκεία της αγάπης, και μάλιστα με μονοπωλιακά δικαιώματα!

    Η απάντηση που υποστηρίξα εγώ στο προηγούμενο σχόλιο μου είναι ότι ο τρόπος για να ξεχωρίζεις τους ψευτοδιδασκάλους (που οδηγούν σε λάθος δρόμους και απατηλές αλήθειες) είναι διαθέσιμος σε μας τα τελευταία 200-300 χρόνια και ονομάζεται επιστημονική μέθοδος. Η αυθεντία, οποιαδήποτε είδους αυθεντία, είναι σε κάθε περίπτωση κατώτερη της πραγματικότητας.

    Πω πω, όσο ξαναδιαβάζω τα σχόλια σας συνειδητοποιώ πως σε αυτό το θέμα διαφωνώ με τον παπα-Ηλία αλλά και με εσένα Ιπτάμενε Ολλανδέ σε πολλά σημεία! Σίγουρα μου δώσατε άφθονη "τροφή για σκέψη" μιας και ποτέ πριν δεν είχα μπει στον κόπο να εκφράσω αυτές τις απόψεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Φίλε derioUnbound,

    Αυτό που εσύ λες παράλογο εμείς οι παπάδες το λέμε θαύμα. Και παράλογο για μας είναι να μην πιστεύει κάποιος στο θαύμα. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν κολυμπάμε μέσα στο θαύμα, όπως τα ψάρια μέσα στο νερό. Γιατί τι άλλο είναι το απέραντο μυστήριο, που μας περιβάλλει; Το εξωτερικό και το εσωτερικό!
    Εμείς πιστεύουμε ότι η λογική, όπως και η όραση και η ακοή μας, κλπ, έχουν μια ορισμένη, περιορισμένη εμβέλεια. Όση χρειάζεται, για να εξυπηρετούν τον άνθρωπο στην επίγεια διαδρομή του.
    Υπάρχει όμως μια βαθύτερη όραση και μια ανώτερη λογική-Λόγο τη λέει ο Ηράκλειτος-που μας οδηγεί πέρα απ’ το αυτονόητο των αισθήσεων: Στο ΟΝ, σύμφωνα με τον Παρμενίδη και στις Ιδέες, σύμφωνα με τον Πλάτωνα.
    Βέβαια κάποιοι επιλέγουν να ακολουθήσουν τη μηχανιστική ερμηνεία του Επίκουρου και πριν απ’ αυτόν του Δημόκριτου. Δικαίωμά τους. Πολύ περισσότερο μάλιστα, αφού στο χώρο του επιστητού έχει προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες. Μόνο που η λογική αυτή, στα πέραν του επιστητού θέματα, οδηγεί, όπως κι εσύ επισημαίνεις, σε αντιφάσεις. Ενώ η ηρακλειτική λογική οδηγεί σε συνθέσεις και εναρμονίσεις. Και για τις εντός και τις, πέραν του επιστητού, εξερευνήσεις.
    Και, όπως είναι φυσικό, σ’ αυτού του είδους τη λογική εμείς αναζητούμε η «θεραπεία» μας. Όπως βέβαια θεωρούμε σεβαστό το δικό σας δικαίωμα να την αναζητάτε στην επικούρεια. Ή οποιαδήποτε άλλη.

    Οι άνθρωποι, ακολουθώντας, ο καθένας το δρόμο της δικής του αλήθειας, δεν συγκρούονται μεταξύ τους. Και μάλιστα θα έλεγα αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο με σεβασμό. Οι συγκρούσεις είναι αποτέλεσμα των λαθεμένων διαδρομών και συμπεριφορών.

    Ο Ντοστογιέφσκι λέει πως η αλήθεια στον πνευματικό χώρο έχει προσωπικό χαρακτήρα και όχι αντικειμενικό. Είναι θέμα βιωματικής εμπειρίας και όχι πειραματικής απόδειξης.

    Κι όσο για μένα, σε διαβεβαιώ ότι αισθάνομαι περίφημα και με το Ντοστογιέφσκι και με τον Επίκουρο. Και τους ευγνωμονώ. Όπως και όλους εκείνους, που μου πρόσφεραν κάτι από το απόσταγμα της σκέψης τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Φίλε DerioUnbound,

    χαίρομαι που δεν με παρεξήγησες και ότι αυτό το ιστολόγιο σου δίνει ότι πραγματικά υπόσχεται ;-)

    Με πρόλαβε σε αρκετά θέματα ο παπα-Ηλίας, μα στο θέμα της φιλοσοφίας εγώ θα προσθέσω, σαν αρχάριος μελετητής της, ότι όσους περισσότερους διαβάζω τόσο λιγότερο διαφέρει το θέμα το οποίο επεξεργάζονται. Ίσως μόνο η γλώσσα που χρησιμοποιούν. Για παράδειγμα έπιασα με αφορμή την ταινία να διαβάζω μια μετάφραση του Δάντη (την Θεία Κωμωδία). Ένας απίστευτος θησαυρός και μόλις έφτασα στον πέμπτο κύκλο της κολάσεως...

    Όσο για το ανεφάρμοστο του "χρυσού" κανόνα, μπορεί να έχεις δίκιο αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ αν δεν το εφαρμόσουμε με ένα συλλογικό υποσυνείδητο. Είμαστε πολύ εγωιστές ακόμα για να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο...

    Για την θρησκεία τα έχω πει σ'αυτόν το ιστόλόγιο και βασικά συμφωνούμε. όπως και ότι η επιστήμη είναι σημαντική (δες και την καινούργια ανάρτηση). Αν έχεις υπόψιν σου το δέντρο της φιλοσοφίας (Ντεκάρτ, Χάϊντεγκερ κ.α.) όπου τα κλαδιά είναι οι διάφορες επιστήμες και οι ρίζες του δέντρου είναι η μεταφυσική. Η οποία πέρνει την τροφή από το έδαφος που είναι το Είναι (Being).
    εδώ

    Άραγε θα "συν-τρώγαμε" αν συμφωνούσαμε σε όλα;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή μέσω email

Enter your email address:

Blog Widget by LinkWithin