Μια προσωπική επιλογή απόψεων που δημοσιεύτηκαν σε ελληνικά και ξένα blogs και εφημερίδες, καθώς και αποσπασμάτων από βιβλία που δίνουν τροφή στη σκέψη.
Ενίοτε και προσωπικές απόψεις, σχόλια, άρθρα.
Αφορμή για την σημερινή ανάρτηση ένα σχόλιο που μου ζητούσε πληροφορίες για το καινούργιο φρούτο τον ειδήσεων, την εταιρεία Stanleybet. Δυστυχώς ή καλύτερα ευτυχώς δεν είμαι πρακτορείο ειδήσεων για να δίδω πληροφορίες αλλά ότι ψίχουλο γνώσης έχω διατίθομαι να το μοιραστώ μαζί σας και μέσω της συζήτησης να το διευρύνω!
Έτσι λοιπόν έχουμε μία είδηση που κυριάρχησε τις τελευταίες μέρες αλλά οπου κι αν γράφηκε όπου κι αν τυπώθηκε είχε πάνω κάτω αυτήν την μορφή. Ας την σχολιάσουμε λίγο. Το θέμα λοιπόν είναι ότι μια ιδιώτική εταιρεία στοιχήματος (δηλ. τζόγου) μπήκε δυναμικά στην ελληνική αγορά ενώ κάτι τέτοιο απαγορεύεται από την νομοθεσία, η οποία επιτρέπει την εκμετάλλευση στον ΟΠΑΠ μέχρι το 2021. Η εν λόγω εταιρεία φυσικά δεν ήρθε χωρίς λόγο στην Ελλάδα αφού έχει κερδίσει ανάλογη δικαστική διαμάχη στην Ιταλία.
Αυτή ήταν η είδηση (πληροφορία). Σ'εμένα τον αφελή μου ακούγετε σαν πρώτης τάξεως διαφήμιση! Ποιός θα ήξερε αυτήν την εταιρεία χωρίς αυτήν την πληροφορία; Τι άλλο σκοπό έχει αυτή η είδηση να εξυπηρετήσει; Να προστατέψει τον πολίτη πάντως από το πάθος του τζόγου, ούτε λόγος! Το πρόβλημα των ειδησεογραφικών πρακτορείων είναι πια θα είναι η έκβαση αυτής της διαφαινόμενης κόντρας κράτους - ιδιωτικής εταιρείας , για τι άλλο, το χρήμα του έλληνα που πιστεύει στην Θεά τύχη...
Και είμαστε από τους πιο τζογαδόρικους λαούς. Πασίγνωστη η παράσταση όπου ο Αχιλλέας (αριστερά) και ο Αίας, παίζουν ένα παιχνίδι με ζάρια, περιμένοντας τον απόπλου για την Τροία. Προσέξτε στο διάστημα ανάμεσα στα δυο πρόσωπα που είναι γραμμένες οι λέξεις που προφέρουν : ΤΕΣΣΕΡΑ (λέει ο Αχιλλέας) και ΤΡΙΑ (λεει ο Αίας).Έργο του Εξεκία, λεπτομέρεια από έναν Αθηναϊκό μελανόμορφο αμφορέα, από το Vulci της Ιταλίας, γύρω στο 540-530 π.Χ. [Μουσείο Βατικανού, Ρώμη].
Αλλά έχουμε και ωραία έθιμα και παραδόσεις για να μαθαίνουμε από μικροί να παίζουμε με χρήματα. Για την πατροπαράδοτη πρωτοχρονίατικη τριανταμία μιλάω που γαλουχεί όλους τους μελλοντικούς "παίκτες". Βλέπετε εδώ στο εξωτερικό το ρόλο αυτό τον έχει αναλάβει η τηλεόραση με σειρές πόκερ τύπου ριάλιτι όπου ο νικητής τα παίρνει όλα...
Για να δούμε όμως πόσο μεγάλη είναι αυτή η πίτα. Μια πρόχειρη αναζήτηση (στοιχεία του 2006 νομίζω) μας δίνει το μέγεθος της βλακείας του έλληνα... 1,4 δις ευρώ ο ετήσιος τζίρος του ΟΠΑΠ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ! Και σ'αυτό συμπληρώστε άλλο ένα 1,5 δις του παράνομου στοιχήματος! Καταλαβαίνετε τώρα τι ήρθε να κάνει η stanleybet εδώ και γιατί την συμφέρει ν'ακουστεί τ'όνομα της!
Και έπειτα είναι και αυτό το ψεύτικο υποκριτικό ενδιαφέρον για τον ΟΠΑΠ. Τον Ελληνικό οργανισμό που μπορεί να μας παίρνει τα λεφτά με την βούλα του κράτους - προστάτη του πολίτη, αλλά τουλάχιστον μένουν στην μαμά πατρίδα και γίνονται και αθλητικά έργα. Και να μην ξεχνάμε και την φορολόγηση των κερδών... Ενδιαφέρον έχει εδώ να παραθέσω πως αντιμετωπίζουν εδώ στην Ολλανδία το ίδιο θέμα. Στο κρατικό λόττο το οποίο παίζεται μέσω τηλεόρασης η διαφήμιση είναι ότι τα λεφτά πάνε σε αγαθοεργείες. Ο καθένας πατάει εκεί που πονάει ο καταναλωτής για να πουλήσει, με ότι αυτό υπαινίσσεται για τις συγκρίσεις... Η υποκρισία αυτή είναι η ίδια ακριβώς με το τσιγάρο για το οποίο τώρα το κράτος μας πληροφορεί (με μεγάλα γράμματα) ότι σκοτώνει και επειδή θέλει να μας προστατέψει το φορολογεί και βαριά, ενώ όλοι ξέρουμε ότι τα μεγαλύτερα έσοδα του κράτους είναι από τους έμμεσους φόρους αυτού του τύπου.
Τελικά από τι μας προστατεύει αυτό το κράτος ήθελα να ξέρω που μας φορολογεί μ' αυτό το σκεπτικό. Ένα από τα μεγαλύτερα πάθη του ανθρώπου - το εύκολο κέρδος που είναι πάθος γιατί μια φορά κερδίζεις και τις περισσότερες χάνεις αλλά η γλύκα της μιας φοράς δεν σε αφήνει τόσο εύκολα - όχι μόνο δεν φροντίζει να το περιορίσει αλλά ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ μαζί φυσικά με τον άπληστο και ανεξέλεγκτο ιδιωτικό τομέα, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ..."ευκαιρίες" σε ωριαία πλέον βάση, για να απομυζά μαθηματικά το μεροκάματο το μικρομεσαίου και αγρότη αλλά και τις άκοπες περιουσίες των μεγιστάνων του πλούτου , που έτσι ασυνείδητα παίζουν αστρονομικά ποσά σε όλους αυτούς τους ναούς της "τύχης"...
Να μια είδηση που δεν διαβάζετε κάθε μέρα στην εφημερίδα ή στα ΜΜΕ τα οποία είναι γεμάτα με προβλέψεις, ποσοστά και "σίγουρα" κέρδη αλλά φυσικά και διαφημήσεις των ναών αυτών που πληρώνουν τα περισσότερα... Γιατί όλα στη ζωή μας τα έχουμε αξιολογήσει με βάση το χρήμα. Όλοι θέλουν το "εύκολο" κέρδος. Εμείς από την τύχη, οι ναοί μαθηματικά από τα κορόιδα και τα ΜΜΕ από την διαφήμιση...
Πληροφοριακά και σε σύνδεση με το προηγούμενο άρθρο "μάθε παιδί μου γράμματα" η φράση του τίτλου αυτής της ανάρτησης ("Οι δε εις κύβους εξοκέλλουσι") ανήκει στον Πλούταρχο. Στο βιβλίο του "Περί παίδων αγωγής" προειδοποιεί για τον κίνδυνο που διατρέχουν τα παιδιά με τις κακές συναναστροφές να εκτραπούν στα ζάρια. Λόγια σοφά, λόγια γνώσης ειπωμένα πριν 2000 χρόνια. Μια απορία έχω μόνο. Μα τόσο πιο πολύ μπροστά από εμάς ήταν τότε οι άνθρωποι;
Μ'αυτήν την ατάκα προσπαθεί ο πατέρας να νουθετήσει στην ομόνυμη και διαχρονική ταινία του Θ. Μαραγκού. Πώς μου' ρθε όμως και την θυμήθηκα, θ'αναρωτιέστε;
Διαβάζω καθημερινά ειδήσεις, αναρτήσεις, σχόλια και emails. Αυτό που διαπιστώνω είναι η φοβερή προκατάληψη που διαποτίζει όλα τα γραφόμενα. Όλοι γράφουν για να δικαιολογήσουν τις θέσεις τους, τα πιστεύω τους και πάνω απ´όλα τα συμφέροντα τους (αληθινά ή υποτιθέμενα). Και ίσως δεν υπάρχει τόσο μεγάλο κακό σ'αυτά, παρά μόνο γιαυτούς που λόγω έλλειψης παιδείας δεν έχουν μάθει να διαβάζουν. Και όταν λέμε να διαβάζουν εννοούμε να διαβάζουν και ταυτόχρονα να σκέφτονται. Γιατί όλοι σχεδόν έχουμε πάει σχολείο και έχουμε μάθει να διαβάζουμε. Να καταλαβαίνουμε όμως; Αυτό δεν μας το μάθανε στο σχολείο γιατί προσωπικά νομίζω δεν συμφέρει το σύστημα. Δεν συμφέρει να έχει σκεπτόμενους ανθρώπους για να μπορεί να βομβαρδίζει τον ανυποψίαστο πολίτη με χιλιάδες μη ελεγχόμενες πληροφορίες που αναγκαστικά θα δεχθεί αφού δεν έχει τον χρόνο να αναλύσει για να αποδεκτεί ή να απορρίψει.
Να σας δώσω ένα παράδειγμα.
Το ποτήρι ξεχείλισε όταν πήρα ένα email σήμερα σχετικά μ'έναν ιό που κυκλοφορεί στον ιστό και ότι δεν πρέπει να το ανοίξουμε και... ας μην συνεχίσω γιατί είμαι σίγουρος ότι όλοι έχετε λάβει τουλάχιστον από ένα αυτού του είδους.
Όλοι σε κάποια φάση (και ο υποφαινόμενος) με τρόμο το προωθήσαμε σε όλες τις επαφές μας, λόγω της καλοσύνης που μας διέπει προς τον φίλο. Και ως εδώ καλά. Το διαβάσαμε όμως; Εννοώ σκεφτήκαμε αυτά που διαβάσαμε;
Ας πιάσουμε μερικές από τις προτάσεις που κατά την άποψη των ειδικών θα έπρεπε να δώσουμε λίγο παραπάνω σημασία...
1. "H πληροφορία αυτή έφασε σήμερα το πρωί, από τη Microsoft και Norton"
Μήπως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε, που έφτασε αυτή η πληροφορία; Πιο πρωινό συγκεκριμένα; (αν κάνετε μια μικρή αναζήτηση στον ιστό θα δείτε ότι πολλά από αυτά τα μηνύματα κυκλοφορούν από το 2000)
Επιπλέον η microsoft δεν είναι εταιρεία που ασχολείται με ιούς, και η norton είναι ένας όμιλος επιχειρήσεων ο οποίος έχει ένα πρόγραμμα εντοπισμού ιών που ονομάζεται symantec.
2. "Σας παρακαλώ να το στείλετε σε όλους όσους γνωρίζετε ότι έχουν πρόσβαση στο ιστό"
Σας φαίνεται εσάς σωστός αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης προβλήματος από μια μεγάλη εταιρία; Είναι δυνατόν μια μεγάλη εταιρία να διανέμει πληροφορίες μ'αυτόν τον τρόπο;
3. "Ενδέχεται να λάβετε ένα φαινομενικά ακίνδυνο email με μια παρουσίαση του PowerPoint που ονομάζεται Lifeisbeautiful.pps"
Εκτός του ότι το πρόβλημα (αν πραγματικά υπήρχε) θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί πρόχειρα με ενημερώσεις στους μεγάλους providers οι οποίοι σημειωτέον ελέγχουν για ιούς τα email που κατεβάζουμε, τι εμποδίζει εμένα που θέλω να σε βλάψω να σου στείλω το ίδιο αρχείο με άλλο όνομα;
4. "H UOL έχει ήδη επιβεβαιώση την επικινδυνότητα του, και τα διάφορα προγράμματα antivirus δεν είναι σε θέση να τον καταστρέψουν"
Ας μην σχολιάσουμε ότι η UOL είναι απλώς ένας email provider οπότε δεν έχει την τεχνογνωσία να μιλάει για μεγέθη επικινδυνότητας ιών. Αλλά τα διάφορα προγράμματα antivirus αφενός μπορούν να αναγνωρίζουν ιούς που δεν υπάρχουν και αφετέρου οι περισσότερες αν όχι όλες ενημερώνονται ώρες αφού βρεθεί ένας καινούργιος ιός. Τώρα το ότι δεν είναι σε θέση να τον καταστρέψουν ή να τον βάλουν σε καραντίνα νομίζω ότι βασίζεται πάνω στην άγνοια μας για τέτοια θέματα...
Επιπλέον τέτοιου είδους email προσπαθούν να μας περάσουν το μήνυμα ότι είμαστε αβοήθητα και αθώα θύματα ενός κακού hacker (μήπως σας θυμίζει κάτι άλλο αυτό;). Επίσης η συχνότητα με την οποία τα λαμβάνουμε αποτελεί ένδειξη ότι αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης μπορεί να παρομοιαστεί με μια πινακίδα σε νοσοκομείο που προειδοποιεί για πιθανή μόλυνση από ιό!
Συνοψίζοντας, αυτού του είδους τα email ονομάζονται hoax (= ξεγελώ) υπάρχουν πολλού είδους (όπως για παράδειγμα αυτά που προσπαθούν να σας αποσπάσουν προσωπικές πληροφορίες λέγοντας ότι δήθεν κερδίσατε κάτι). Επίσης, δεν υπάρχει υποκατάστατο για λογισμικό antivirus. Το χρειάζεστε ειδικά εσείς που χρησιμοποιείται windows αλλά μπορείτε να βρείτε ένα καλό και τσάμπα. Μην στέλνετε προειδοποιήσεις ιών. Να σπάσουμε αυτές τις αλυσίδες που το μόνο που εξυπηρετούν είναι εταιρείες που μπορούν να πάρουν μέσω αυτών των email εύκολα και γρήγορα πολλές διευθύνσεις ταυτόχρονα για να στείλουν τα ενοχλητικά τους email για viagra και άλλα άχρηστα και επικίνδυνα προϊόντα.
Επιπλέον πρέπει να μάθουμε να στέλνουμε ομαδικό email. Βάζουμε τον εαυτό μας αποδέκτη στο πεδίο To: και τους υπόλοιπους αποδέκτες στο πεδίο BCC: (κάποιοι ίσως χρειαστεί αυτό το τελευταίο να το ανοίξουν πατώντας το ανάλογο πλήκτρο). M'αυτόν τον τρόπο δεν μπορεί κάποιος να "κλέψει" διευθύνσεις.
και να διαβάζουμε και κανένα σοβαρό βιβλίο (που μας αναγκάζει να σκεφτόμαστε) γιατί το σωστό διάβασμα βλάπτει σοβαρά την βλακεία...
Ευχαριστώ για την έμπνευση το φίλο που έστειλε το email σήμερα. Καταρχήν ότι έκανε αυτός, έκανα και εγώ και μάλιστα αρκετές φορές. Επιπλέον ο Αϊνστάιν έλεγε ότι η ανθρώπινη βλακεία και το σύμπαν είναι άπειρα . Μόνο που για το δεύτερο δεν ήταν και τόσο σίγουρος...
Το πασίγνωστο (ελπίζω) Zeitgeist απέκτησε και μικρό αδελφό. Το Zeitgeist II - Addendum κυκλοφορεί στον ιστό και με ελληνικούς υπότιτλους.
Μερικά λόγια για την ταινία: Η πρεμιέρα της ταινίας έγινε κατά το 5η Ετήσιο Artivist Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Λος Άντζελες, στην Καλιφόρνια στις 2 Οκτωβρίου 2008, και κυκλοφόρησε δωρεάν στον ιστό στις 4 Οκτωβρίου 2008. Σύμφωνα με το σκηνοθέτη Peter Joseph, η ταινία "προσπαθεί να εντοπίσει τα βαθύτερα αίτια αυτής της διαδεδομένης κοινωνικής διαφθοράς, ενώ προσφέρει μια λύση ". Εν κατακλείδι, "Το πνεύμα των καιρών - προσθήκη" τονίζει την ανάγκη για συστήματα πεποιθήσεων για να αγκαλιάσει τις ιδέες της ανάδυσης και της αλληλεξάρτησης και περιγράφει συγκεκριμένα βήματα που μπορούν να ληφθούν για να αποδυναμώσει το νομισματικό σύστημα. Η αποτυχία του κόσμου μας στην επίλυση των ζητημάτων του πολέμου, της φτώχειας και της διαφθοράς, για ν' αρχίσουμε με κάτι, βασίζεται στην άγνοια για το τι καθοδηγεί την ανθρώπινη συμπεριφορά. To "Zeitgeist-προσθήκη 'ασχολείται με την πραγματική πηγή της αστάθειας στην κοινωνία μας, προσφέροντας παράλληλα και τη μόνη θεμελιώδη, μακροπρόθεσμη λύση. Η λύση ακούει στο όνομα Venus project και είναι ιδέα του Jacque Fresco. (εμφανίζεται σε διάφορα σημεία της ταινίας και αναλύει σκέψεις και φυσικά το σχέδιο του)
Tο σχόλιο μου είναι ότι η ταινία πιάνει το πνεύμα της εποχής όπως δηλώνει και ο τίτλος του. Όσο αναφορά τη λύση του όμως κρατώ μικρό καλάθι γιατί αφ'ενός είναι κάτι που μόλις άκουσα και επομένως πρέπει να επεξεργαστώ, και αφ'ετέρου "θεοποιεί" την τεχνολογία κάτι που έχει ήδη κάνει και το παρόν σύστημα. Φυσικά η ταινία αναφέρει ότι το παρόν σύστημα έχει θεοποιήσει την τεχνολογία με σκοπό το συμφέρον του αλλά διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για την έλεγχο της καινούργιας τεχνολογίας και την δύναμη αυτή προσφέρει αφού κάποιες ομάδες ανθρώπων αναμφισβήτητα θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν.Δεν θα ήθελε κανένας μας πιστεύω να βάλει πάνω από το κεφάλι του μια άλλη αυθεντία.Αντί για την θρησκεία και στη συνέχεια τους οικονομολόγους, να βάλουμε τώρα άλλους επιστήμονες στην θέση τους. Παρόλα αυτά η ταινία είναι θαυμάσια τροφή για σκέψη αλλά μόνο για σκέψη και συζήτηση και όχι για τυφλή αποδοχή ή απόρριψη...
Ένα ακόμα link σε περίπτωση που δεν λειτουργούν τα άλλα δύο εδώ.
Σήμερα καθώς περπατούσα πλάι στα κανάλια του Άμστερνταμ, είδα ένα μπουκάλι να επιπλέει. Το κοίταξα καλύτερα γιατί είχε πώμα και ένα χαρτί διπλωμένο μέσα. Η περιέργεια νίκησε την αδιάφορη γενικά φύση μου και το μάζεψα. Όταν το άνοιξα και έβγαλα το χαρτί δεν πίστευα τα μάτια μου. Ένα γράμμα στα ελληνικά με αποδέκτη τον ελληνικό λαό! Και απ' όλο το τσούρμο που σουλατσάριζε γύρω μου μόνον εγώ, πιθανόν ο μόνος Έλληνας, το πήρε χαμπάρι. Αυτό δεν είναι σύμπτωση είπα και έφυγα γραμμή για το σπίτι όπου το αντέγραψα για σας, τον Ελληνικό λαό. Έγραφε λοιπόν το γράμμα:
"Ελληνικέ λαέ σου γράφει ένας γραφικός ξενιτεμένος. Ένας αφελής ξενιτεμένος ο οποίος δεν άντεξε από αυτά που έβλεπε και άκουγε γύρω του και αποχωρίστηκε την μεγάλη του αγάπη την Ελλάδα. Δεν είναι μόνο τα σκάνδαλα, τα ΜΜΕ, ο πολιτισμός που πλέον δεν υπάρχει, αλλά κυρίως η συμπεριφορά σου, αγαπητέ λαέ μου.
Και εξηγούμαι.Καταρχήν όταν λέω Ελληνικέ λαέ απευθύνομαι κυριώς στους ψηφοφόρους της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Όλοι μαζί αριθμούν κοντά στα 6.000.000 ψυχές. Όχι ότι το άλλο 1.οοο.οοο ψηφοφόροι δεν μ' έχει απογοητεύσει αλλά εν πάσει περιπτώσει υπάρχουν κάποια μικρά ελαφρυντικά! Εσάς κατηγορώ κάθε μέρα που ξυπνάω εδώ στην ξενιτιά. Και πριν προλάβετε να μου πείτε σαν πολλά δεν μας τα 'πες ρε ψώνιο σας κατηγορώ και για ότι στραβό έχει η χώρα μας. Και έχει τόσα πολλά! Σας λέω ότι εσείς φταίτε από το ότι η διάβαση για τον ανάπηρο είναι μπλοκαρισμένη από κάποιο παρκαρισμένο αμάξι, μέχρι και για το πλαστικό μπουκάλι που θα δω πεταμένο στο δάσος ή στην παραλία. Εσείς φταίτε για την γραφειοκρατία, την έλλειψη ισότητας, ισονομίας και δημοκρατίας στον τόπο μας. Είστε τόσο μικρόψυχοι και ανεγκέφαλοι όλοι σας που με κάνατε να σας μουτζώσω και να φύγω. Μόνο αηδία μου προκαλούσατε. Σας έβλεπα κάθε μέρα στα κανάλια, στο ίντερνετ να βρίζεστε και να αλληλοκατηγορείστε αλλά να μην κάνετε τίποτα και ντρέπομουν που μιλάω την ίδια μ'εσάς γλώσσα!
Κιόμως , τι περίεργο πράμα. Άμα κοιτούσα τον καθένα σας ξεχωριστά δεν είσασταν πάντα έτσι όπως σας περιγράφω. Σχεδόν όλοι σας έχετε διαλέξει κάποια πρόσωπα που προτιμάτε για να τους δείχνετε αγάπη και παρατηρώντας σας βλέπω έναν άλλο εαυτό σας, έναν ανώτερο άνθρωπο που τι έκπληξη, χαίρεσαι να τον βλέπεις!Σ'αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο, τον ανώτερο απευθύνομαι μ' αυτό το γράμμα που γνωρίζω καλά ότι υπάρχει στον καθένα από εμάς, καλά κρυμμένος, κάτω από επιθυμίες, καθημερινές σκοτούρες και μικροπρεπισμούς.
Για ένα και μοναδικό λόγο σας γράφω που όμως τυχαίνει να είναι κοινός σε όλους μας. Σας γράφω για την Ελλάδα μας. Δεν είμαι εθνικιστής, είμαι ένας πατριώτης έστω και μακρυά απ'την πατρίδα του, αλλά γνωρίζω ότι όλοι ενδιαφέρεστε για αυτόν τον τόπο που τόσα έχει τραβήξει, γιατί τον θέλετε καλύτερο για εσάς, για τα παιδιά σας, για τις μελλοντικές γενιές. Εδώ νομίζω όλοι συμφωνούμε, όλοι γινόμαστε ΈΝΑ!Μόνο έτσι ενωμένους (μ'ενα υψηλό ιδανικό) δεν μπορεί να μας χωρίσει μια γελοία πολιτική προτίμηση η οποία παρά τα χτυπητά της χρώματα είναι τελείως άχρωμη! Ναι ακόμα και τα ονόματα που χρησιμοποιούν είναι κατ' ευφημισμό! Εγώ, όχι αυτοί, θέλω μια ΝΕΑ δημοκρατία σ'αυτόν τον τόπο. Εγώ, όχι αυτοί, θέλω ένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ σοσιαλισμό στην Ελλάδα που θα δουλεύει για τους πολίτες και όχι για την παράταξη. Αλλά αυτοί που φέρουν αυτά τα βαρυσήμαντα ονόματα για να μας χαϊδεύουν τ' αυτιά, έχουν προ πολλού ξεπεράσει το στάδιο της ακαταλληλότητας. Εδώ και πολλά χρόνια παίζουν πάνω στα τεντωμένα νεύρα μας το κατεστρεπτικό τους παιχνίδι ως οι επικινδυνότεροι!
Σε μια ηλιθιότητα σας βρίσκουν έδαφος και πατάνε. Στην ξεροκέφαλη προτίμηση σας που χάνεται στα βάθη των χρόνων και κληρονομείται από πατέρα σε υιό! Μ' αυτήν την ηλίθια προτίμηση μπορούν και σας κυβερνούν 50 χρόνια τώρα. Είστε τόσο κοντόφθαλμοι που πολλοί από εσάς είναι περήφανοι που διώξατε το βασιλιά αλλά δεν καταλαβαίνετε ότι έχετε 2 στη θέση του, που εναλλάσονται!
Αλλά δεν εθελοτυφλείτε μόνο στις πολιτικές σας προτιμήσεις. Είστε τυφλοί και στον τρόπο που ζείτε. Έχετε βρει πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα για να επιθυμείτε, όνειρα για να κυνηγάτε. Ώ, ανθρωπάκια, ανακαλύψατε τον υλικό κόσμο και σας άρεσε τόσο πολύ που είστε διατεθιμένοι να δουλεύετε μια ζωή σαν σκλάβοι γιαυτόν! Θέλετε μεγάλο αμάξι, μεγάλο σπίτι, μεγάλη τηλεόραση, πλυντήριο πιάτων, και ότι άλλο σας κατέβει στο άδειο σας κεφάλι. Λεφτά, λεφτά και πως θα τ' αποκτήσετε είναι η μοναδική σας έγνοια. Και δεν έχει σημασία αν τα έχετε ή όχι γιατί ούτως ή άλλως όρθιοι, καταμεσήμερο ονειρεύεστε ξυπνητοί και κάνετε χιλιάδες υπολογισμούς για το πως θα τα ξοδέψετε, αν φτάνουν γιαυτό ή για εκείνο και σπαταλάτε το νόμισμα που είναι πολύ πιο πολύτιμο, το χρόνο σας, την ίδια σας την ζωή!
Σε τι διλήμματα αμφιταλαντεύεστε άνθρωποι; Τόσο πολύ έχετε χάσει τον δρόμο σας πλέον; Έχετε ξεχάσει ότι προέρχεστε από προγόνους που τους άρεζε να φιλοσοφούν την ζωή, να μιλάνε για την αρετή; Τι θ'απαντήσετε σ'ένα παιδί που θα σας ζητήσει ένα καλύτερο μέλλον και θα σας ρωτήσει γιατί δεν ζείτε με τις αξίες που σας άφησαν διαθήκη οι πρόγονοί σας; Τι σας παίρνει τα μυαλά και έχετε επιλέξει αυτό τον τρόπο ζωής; Το ψέμα πάνω απ'την αλήθεια, το κέρδος πάνω απ'τη βοήθεια, την επιθυμία πάνω από την αρετή. Δεν βλέπετε τυφλοί ότι αυτός ο τρόπος ζωής ευθύνεται για όλα τα στραβά για τα οποία καθημερινά διαμαρτύρεστε; Δεν βλέπετε ότι ζείτε την μοναξιά σε μια κοινωνία που συνωστίζεται στα supermarket; Δεν ακούτε ότι ενώ μπορείτε πλέον να βάλετε στο τραπέζι σας ότι σκεφτεί ο νους σας γύρω σας οι άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε γίνονται όλο και περισσότεροι; Δεν νοιώθετε ότι παρά την πολυδιαφημισμένη ευμάρεια που έχει κατακτήσει ο πολιτισμός μας γινόμαστε κάθε μέρα όλο και πιο δυστυχισμένοι; Τόσο πολύ έχετε χάσει το φως σας; Μετανοείτε κύριοι! Όχι με την έννοια που μας έχουν μάθει δηλαδή λυπάμαι, μετανιώνω για κάποιο κακό που έκανα, αισθάνομαι θλίψη γι΄ αυτό και επιδιώκω να το επανορθώσω. Όχι, προς Θεού! απλά αλλάζοντας μυαλά (νόηση), ότι ακριβώς εννοεί και η λέξη...
Αρκετά! Αυτό το γράμμα το γράφω για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι για να σας φέρω προ των ευθυνών σας, αν υπάρχει ακόμα ελπίδα να γίνει κάτι τέτοιο! Θα πρέπει ο καθένας σας πριν βρίσει και κοροϊδέψει (τι θα κοροϊδέψεις όμως νεοέλληνα, που άλλο τίποτα δεν έμαθες να κάνεις στη ζωή σου; έναν αφελή ξενιτεμένο;) να σκεφτεί πολύ σοβαρά αυτά που διάβασε, να τα συζητήσει με φίλους και γνωστούς, στη δουλειά, στο σχολείο, στο καφενείο, στο σπίτι του. Για αρκετό διάστημα. Πρέπει να κατανοήσει τι είδους αλλαγή θα επιφέρει αυτό στη ζωή του. Στην συνέχεια θα κληθεί από την ίδια την συνείδηση του (όση του έχει απομείνει) να πάρει μια απόφαση για το αν θέλει να παραμείνει ως έχει, ή αν θέλει ν' αλλάξει ζωή.
Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την διευκόλυνση του πρώτου. Γιατί δεν αρκεί η έντιμη στάση ζωής που ούτως ή άλλως δεν μπορεί να επιτευχθεί από την μια μέρα στην άλλη. Πρέπει να υπάρχουν και συνθήκες που θα κάνουν την μετάβαση αν όχι πιο εύκολη τουλάχιστον πιθανή. Και αυτή η συνθήκη είναι η θεραπεία του ασθενή. Κύριοι το πολιτικό μας σύστημα νοσεί. Έχει γάγγραινα. Είναι ώρα για γενναίες αποφάσεις και το συφοριασμένο μέλος πρέπει να κοπεί από την ρίζα! Μιλάω για πλήρη απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος. Αλλαγή του εκλογικού νόμου τώρα. Όχι πλέον διάσημα ή έστω γνωστά πρόσωπα στο πολιτικό σκηνικό. Εν ανάγκη επιστροφή στις ρίζες μας. Κλήρωση σε πρώτο στάδιο αντί για ψηφοφορία. Οι λύσεις υπάρχουν ή θα βρεθούν, σημαντικότερο είναι να ξεφορτωθούμε την σαπίλα. Και την εσωτερική μας αλλά κυρίως την εξωτερική, επειδή μας προκαλεί.Αν δεν φροντίσουν γιαυτό αυτοί οι χαραμοφάηδες που εσύ έχεις εκλέξει, τότε στις επόμενες εκλογές δείξε έμπρακτα την απαξίωση σου. ΛΕΥΚΟ - ΑΚΥΡΟ - ΑΠΟΧΗ. Τίποτα άλλο. Καμμία πλεόν ανοχή! Αυτή είναι η απόφαση που πρέπει να πάρεις και να τηρήσεις Ελληνικέ λαέ και αν δεν την πάρεις, μάρτυς μου ο Θεός, ΤΟ ΚΡΙΜΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΣΟΥ!
ΥΓ.1. Όπως θα προσέξες ελληνικέ λαέ, το γράμμα είναι ανώνυμο αλλά τις μομφές είμαι σίγουρος ότι προσυπογράφουν όλοι οι πρόγονοι μας αλλά και όλοι οι μελλοντικοί απόγονοι μας!
ΥΓ. 2. Αυτό το γράμμα είναι άποψη του συγγραφέα του ότι πρέπει να το διαδώσεις όπου μπορείς. Αν σε άγγιξε και νομίζεις ότι μπορεί να καταφέρει κάτι η συζήτηση του, στείλτο όπου μπορείς, συζήτα το όσο μπορείς."
Sniffing around internet I came across this video... Needless to say that this opinion IS food for thought
Richard Wolff a professor of economics at UMass Amherst talks on the current "financial" crisis and capitialism in general. A form of socia...all »Richard Wolff is a professor of economics at U Mass Amherst and he talks on the current "financial" crisis and capitalism in general. A form of socialism is presented as a possible alternative. This talk was presented by the Association for Economic and Social Analysis and the journal Rethinking Marxism
Η παρακάτω άποψη είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα αλλά και καλογραμμένη από τον nightporter ως σχόλιο στην αναζήτηση του Ρο (Ροΐδη Εμμονές) για τις φυλακές. Ο σχολιαστής έχει το πλεονέκτημα της 15ετούς εμπειρίας σε φυλακή/-ές ως υπάλληλος του υπουργείου Δικαιοσύνης (;) (το ερωτηματικό που ο ίδιος χρησιμοποιεί ήδη λέει πολλά...)
Τούτο το post δεν κατάφερε να με αφήσει αδιάφορο για τα εν Ελλάδι τεκταινόμενα. Ο 15ετής οικειοθελής εγκλεισμός μου σε “σωφρονιστικό κατάστημα”, επέφερε δυστυχώς για μένα τα αντίθετα του σωφρονισμού αποτελέσματα. Και εξηγούμαι: Μία των ημερών όταν κάποια σταγόνα έκανε το ποτήριον να ξεχειλίσει, εθελουσίως και πάλιν την φοράν αυτή αξιοπρεπώς αναχώρησα πλούσιος σε εμπειρίες σωφρονισμού, αφού ιδίοις όμμασιν διαπίστωσα τη συμφορά του σε όλο του το μεγαλείο.
Η φυλακή αυτό το επίτηδες ξεχασμένο κοινωνικό κομμάτι που στο κάτοπτρό της εμφανίζεται η κοινωνία αυτή η κοινωνία που αρνείται πεισματικά να δεί το πρόσωπό της και να αναλάβει δράσεις και ευθύνες για τα συμβαίνοντα εκεί και όχι στο υπερπέραν. Σαν ανέκδοτο μπορεί να ειπωθεί το γεγονός ότι κατά την χουντική περίοδο μερίδα διανοουμένων συντρόφων γεύτηκαν τας ελληνικάς φυλακάς, έχοντας αποκτήσει άμεση εμπειρία της επικρατούσης κατάστασης. Κατά την μεταπολιτευτική περίοδο ορισμένοι από αυτούς ( ονόματα δεν λέμε ) ανέλαβαν θέσεις στις παρυφές αν όχι και στην κορυφή της πυραμίδας που λέγεται δικαιοσύνη. Τι τα θέλετε όμως; Απραξία και πλήρης σιγή επικράτησε. Δεν θέλησαν να κάνουν την “απογουρονοποίηση” του σωφρονιστικού συστήματος. Κάθε που εκ των έσω η κατάσταση εμφανιζόταν επικίνδυνη και τεταμένη διαπίστωναν ελλείψεις στο σύστημα και διαμέσου των επιτειδίων διαφημιστών-δημοσιογράφων τους υποσχόταν “ριζικές αλλαγές”.
Τα λαμβανόμενα μέτρα ήτανε οι οδηγίες της Ευρωπαΐκής Ενωσης και που δεν είχανε καμιά πρακτική εφαρμογή λόγω απουσίας υποδομών. Στοιβαγμένοι σε κελιά οι κρατούμενοι χωρίς καμιά μέριμνα, χωρίς τον λεγόμενο και πάντοτε υποσχόμενο διαχωρισμό, χωρίς ένα πρόγραμμα κοινωνικής επανένταξης, χωρίς να μεταμελούνται για τίποτα και για κανέναν. Για ποιο λόγο άλλωστε; Η φυλακή αυτή η σχολή μετεκπαίδευσης για νέες επιχειρησιακές εγκληματικές δράσεις μετά την κάθε αποφυλάκιση.
Ο αποκαλούμενος “σωφρονιστικός υπάλληλος” ανθρωποφύλακας πιό σωστά άνευ παιδείας και γνώσεων εξειδικευμένων. Διορισμένος υπαλληλάκος δημοσίου από τους λαμόγιους κομματικούς συνδικαλιστές.Οι τελευταίοι τούτοι ότι ελεεινότερον παρήγαγε το σύγχρονο ελληνικό κράτος. ( Με τούτους το υπουργείο διοικούσε τις φυλακές. Ενα είδος ενδιάμεσου κρίκου μεταξύ υπουργείου και φυλακής. Παρακάμπτοντας την διοικητική ιεραρχία.) Ο ανθρωποφύλακας κρύβεται πίσω από το χέρι του στα τόσα άδικα που καθημερινά βιώνει στη φυλακή. Κάποιες φορές πολλαπλασιάζει τον μισθό του ως είθισται στη Ψωροκόσταινα κουβαλώντας σαν φορτηγίδα τα απαγορευμένα.
Οι δικηγόροι που αφιλοκερδώς υπερασπίζονται τους μη έχοντας και που τυχαίνει να τα πληρώνει ο έχων, που κατά τύχη διάβηκε την θύρα. Φυλακή ο κόσμος της αδικίας. Αυτοί, που διαβαίνουνε την πύλη της, όταν βρίσκονται έξω ένοιωθαν αδικημένοι και με το χέρι τους έπαιρναν το δίκιο τους. Στη φυλακή αισθάνονται δυο φορές αδικημένοι. Κανένας δεν τους παρέχει την δυνατότητα να σκεφτούν το λάθος τους.
Οι διάφοροι κοινωνικοί λειτουργοί εργάζονται σαν μεσίτες ελεημοσύνης κάτι σαν μεσάζοντες μεταξύ κρατουμένων και των διαφόρων ” αγαθοεργών ” ιδρυμάτων, που φέρουν τίτλους οσιομαρτύρων. Η βία ωμή ή συγκαλυμμένη και από τις δύο πλευρές δημιουργούν την κόλαση, που είναι οι φυλακές.
Κανείς δεν επιθυμεί να αγγίξει το θέμα. Είναι φλέγον και τα συμφέροντα πολλαπλά και διαπλεκόμμενα. Οι καρεκλοκένταυροι εξουσιαστές και διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας είναι συνένοχοι στο συντελούμενο διαρκές έγκλημα, που κατ΄ευφημισμό καλείται «σωφρονιστικό σύστημα».
Σήμερα κάτι εκτός κλίματος του ιστολογίου αλλά εξίσου σημαντικό. Αν μου επιτραπεί η έκφραση θα το χαρακτήριζα τροφή για την ψυχή. Μια πολύ σημαντική συναυλία της jazz στο Πάλλας στην Αθήνα στις 2/11 και στην Χάγη στις 3/11 από τον Chick Corea, ένα ζωντανό θρύλο της jazz μαζί με τον πασίγνωστο κιθαρίστα John McLaughlin. (Πρώην Mahavinshu Orchestra). Νομίζω ότι κανένας λάτρης της jazz (αλλά και άλλων ειδών μουσικής όπως jazz-rock, afrocuban, fusion κτλ. γιατί κανένας δεν ξέρει τι ακριβώς θα "βγει") δεν πρέπει να χάσει. Εγώ πάντως σίγουρα θα είμαι εκεί... Παραθέτω μια συνέντευξη του στο Ποντίκι και για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε εδώ και εδώ. Για τον McLaughlin εδώ. Για να πάρετε μια ιδέα περί της μουσικής των εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ!
Συνέντευξη: Τσικ Κορία (Ποντίκι, 23.10.2008)
Για πολλούς είναι η τζαζ είδηση της χρονιάς: Ο πιανίστας Τσικ Κορία συναντά τον κιθαρίστα Τζον ΜακΛάφλιν, ύστερα από 40 χρόνια, από την εποχή που, παρέα με τον Μάιλς Ντέιβις σε ανήσυχη φάση, έβαζαν τις βάσεις για να ανοίξει η τζαζ στον ηλεκτρικό ήχο και να συναντηθεί με το ροκ, μέσα από ιστορικά πλέον άλμπουμ, όπως το «Bitches Brew» και το «In Α Silent Way». Στο διάστημα που μεσολάβησε ο πιανίστας Τσικ Κορία έκανε σχεδόν τα πάντα: δημιούργησε ηλεκτρικά και ακουστικά σχήματα, έπαιξε ακουστικό και ηλεκτρικό πιάνο, έκανε σόλο αυτοσχεδιαστικές συναυλίες,…
…δοκίμασε διάφορα μουσικά στυλ, μέχρι και ρεσιτάλ κλασικής μουσικής έκανε. Έφτιαξε τους Circle και τους Return To Forever τη δεκαετία του ’70, δύο συγκροτήματα που άφησαν τη σφραγίδα τους στον ήχο της τζαζ εκείνη τη δύσκολη και μεταβατική περίοδο, καθώς η ροκ λαίλαπα σάρωνε κάθε τι στο πέρασμά της.
Την επόμενη δεκαετία, με δύο διαφορετικά σχήματα, την Elektric και την Acoustic Band, πέτυχε να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στις δύο τάσεις, καθώς με έναν μαγικό τρόπο –που οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στο χάρισμα της επικοινωνίας με το κοινό– κατόρθωσε να παραμείνει εξαιρετικά δημοφιλής σε μια περίοδο που η τζαζ πάσχιζε από τη μία να ανανεωθεί και από την άλλη να κρατήσει τις ορδές (σχήμα λόγου) των πιστών της οι οποίοι λιποτακτούσαν προς πάσα μουσική κατεύθυνση. Η τζαζ επανήλθε στο προσκήνιο από τα τέλη του ’80, όμως ο Τσικ Κορία δεν είχε φύγει ποτέ, ούτε και κανείς από τους πιστούς του. Ζωντανή απόδειξη ότι οι μεγάλοι μουσικοί είναι πάντοτε μεγάλοι, πέρα και έξω από μόδες. Ταλέντο και αδιάκοπη, σκληρή δουλειά, έκαναν τον Κορία μια πατρική φιγούρα για πολλούς νέους πιανίστες, σεβαστό απ’ όλους και εκλεκτικό όσο ελάχιστοι. Έναν αξιοζήλευτο μουσικό χαμαιλέοντα, με αμέτρητες εργατοώρες στα ένσημά του, τα οποία θα αργήσει να καταθέσει παρά τα 67 του χρόνια. Στις 2 Νοεμβρίου εμφανίζεται στο Παλλάς, με ένα ακόμη καινούργιο σχήμα, τη Five Peace Band, που εκτός του κιθαρίστα Τζον ΜακΛάφλιν περιλαμβάνει τρεις σπουδαίους μουσικούς: τον μπασίστα Κρίστιαν ΜακΜπράιντ, τον ντράμερ Βίνι Κολαγιούτα και τον σαξοφωνίστα Κένι Γκάρετ.
Με την ποικιλία που έχετε εμφανίσει στη δουλειά σας, μας έχετε συνηθίσει να μη γνωρίζουμε τι να περιμένουμε. Και κάθε φορά που ανακοινώνεται μία συναυλία σας το ερώτημα είναι: «Τι θα παίξει αυτή τη φορά;». Λοιπόν, τι;
Τ.Κ.: Ένα από τα στοιχεία που με συναρπάζουν σε αυτό το σχήμα είναι ότι δεν ξέρω πώς θα καταλήξει να ακούγεται ο ήχος μας. Ο Τζον κι εγώ έχουμε δοκιμάσει καινούργιες μουσικές ιδέες, αλλά γνωρίζουμε και οι δύο ότι παίζοντας με μουσικούς τέτοιου διαμετρήματος, ε, τα πάντα μπορούν να συμβούν, και μάλλον κάτι τέτοιο θα συμβεί. Μαζί με τον Τζον έχουμε δουλέψει κάποια μουσικά θέματα για τις αρχικές μας συναυλίες, ορισμένα δικά του και ορισμένα δικά μου, αλλά θα παίξουμε επίσης και παλιότερα κομμάτια και των δυο μας, τα οποία είμαι βέβαιος ότι θα ακουστούν πολύ διαφορετικά με το συγκεκριμένο σχήμα.
Η επανασύνδεση με τον Τζον ΜακΛάφλιν, από την εποχή που παίζατε μαζί στο σχήμα του Μάιλς Ντέιβις, ήταν έκπληξη. Πώς ξαναβρεθήκατε και αποφασίσατε να κάνετε αυτή την περιοδεία;
Τ.Κ.: Ήμουν θαυμαστής της μουσικής και του στυλ που έπαιζε ο Τζον από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στη Νέα Υόρκη, το 1969 νομίζω. Γνωριστήκαμε σε ένα κλαμπ του Χάρλεμ, ο Τζον είχε μόλις έρθει από το Λονδίνο για να παίξει με τον ντράμερ Τόνι Γουίλιαμς και τον κιμπορντίστα Λάρι Γιανγκ και παρ’ όλο που παίξαμε και μαζί σε πολύ σημαντικές δουλειές, αν και βραχύβιες, στην πραγματικότητα δεν είχαμε την ευκαιρία να συνεργαστούμε τόσο εκτεταμένα όσο τώρα, και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτή την ευκαιρία. Φυσικά είχαμε κρατήσει επαφή όλα αυτά τα χρόνια· τελικά βρεθήκαμε πέρυσι και μέσα από τις συζητήσεις μας προέκυψε η δουλειά που θα ακούσετε.
Η οποία είναι, σε κάποιο βαθμό, ένα αφιέρωμα στον Μάιλς Ντέιβις;
Τ.Κ.: Όχι, αν και πρόκειται να παίξουμε κομμάτια του Μάιλς. Αυτό που πρωτίστως με ενδιαφέρει στη μουσική είναι η «μουσική χημεία», την οποία προτιμώ να αποκαλώ «πνευματική χημεία». Φυσικά τη μουσική τη φτιάχνουν άνθρωποι, οι οποίοι όταν έχουν αμοιβαία έλξη και συγγένεια, όπως νιώθω ότι έχουμε ο Τζον κι εγώ, η μουσική είναι εκεί, παρούσα και έτοιμη να εξερευνηθεί. Αυτό θα κάνουμε σ’ αυτή τη συναυλία.
Σας αρέσουν οι επανασυνδέσεις, όπως με την Elektric Band, τον Γκάρι Μπάρτον και τώρα με τον Τζον ΜακΛάφλιν;
Τ.Κ.: Δεν θεωρώ ότι πρόκειται για επανασυνδέσεις, αλλά περισσότερο για προέκταση των μουσικών δημιουργιών που κάναμε στο παρελθόν.
Είναι, υποθέτω, δύσκολο να συνοψίσετε την εμπειρία σας από την εποχή που μαζί με τον Τζον ΜακΛάφλιν παίζατε με τον Μάιλς Ντέιβις, εποχή μεταβατική και για τη μουσική και για τον ίδιο. Μπορείτε όμως να πείτε τι ήταν τελικά το σημαντικότερο για εσάς;
Τ.Κ.: Το ότι βρισκόμουν εκεί τότε. Κάνοντας τη δική μου ανασκόπηση, θεωρώ ότι ήταν μια εποχή ραγδαίων αλλαγών και πειραματισμών στη μουσική. Ο Μάιλς ενθάρρυνε και έδινε ο ίδιος πρώτος το παράδειγμα για αυτούς τους πειραματισμούς. Νομίζω ότι ταυτόχρονα ήθελε να απευθυνθεί και σε πιο νεανικό κοινό. Ο Μάιλς ποτέ δεν ικανοποιούσε τις ταπεινές ορέξεις του κατεστημένου, δεν περίμενε ούτε ζητούσε ποτέ έγκριση για τη μουσική του. Κρατούσε την καλλιτεχνική του προσωπικότητα πάντοτε ανέπαφη. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που διδάχθηκα από εκείνον, όχι μόνο παίζοντας ή κάνοντας παρέα μαζί του, αλλά και μέσα από τη σπουδαία μουσική κληρονομιά που μας άφησε.
Έχετε πει ότι για εσάς «η μουσική είναι επικοινωνία». Ποιος είναι ο ρόλος του θεατή σε αυτή την επικοινωνία;
Τ.Κ.: Κάθε μορφή τέχνης είναι επικοινωνία. Νιώθεις άφατη χαρά όταν βλέπεις σε μια συναυλία το κοινό να χαμογελά και να έχει κέφι. Είναι υπέροχη εμπειρία να προσφέρεις σε κάποιον έστω και μια στιγμή χαράς.
Πιστεύετε ότι η μουσική σήμερα αντικατοπτρίζει την εποχή, όπως συνέβαινε στις δεκαετίες του ’60 και του ’70;
Τ.Κ.: Θα έπρεπε, εφόσον οι καλλιτέχνες εξελίσσουμε διαρκώς τη δημιουργία μας, αλλά δεν μπορούμε όμως να αγνοούμε τα έργα και τους μουσικούς του παρελθόντος. Η μουσική, για μένα, είναι παντοτινή, είτε φτιάχτηκε πριν δύο δευτερόλεπτα είτε πριν 200 χρόνια. Αυτή είναι η ομορφιά της τέχνης.
Συμφωνείτε ότι τριάντα και σαράντα χρόνια πριν οι άνθρωποι έδειχναν περισσότερο πρόθυμοι να εκτεθούν σε μουσικούς πειραματισμούς απ’ ό,τι σήμερα;
Τ.Κ.: Αλήθεια; Εγώ βρίσκω πως παρ’ όλο που περνούν τα χρόνια εξακολουθώ να χαίρομαι τις περιοδείες που κάνω στον κόσμο και να βλέπω το κοινό επίσης να χαίρεται τους αυτοσχεδιασμούς που κάνουμε με τους μουσικούς.
Το «πνεύμα της ελευθερίας» που υπήρχε έντονο στη μουσική του ’60 και του ’70 και το οποίο φαινομενικά αντανακλούσε την ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, σταδιακά αντικαταστάθηκε από τον συντηρητισμό και τη συμβατικότητα στην τέχνη. Υπάρχει κάπου ζωντανό αυτό το πνεύμα σήμερα;
Τ.Κ.: Ναι, είναι ζωντανό στην τζαζ.
Ποιος ήταν εκείνος που σας επηρέασε να γίνετε μουσικός;
Τ.Κ.: Μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο μουσική. Ο πατέρας μου ήταν τρομπετίστας και είχε δική του ορχήστρα. Ήταν ο δάσκαλός μου σε ηλικία τεσσάρων ετών, όταν άρχισα να παίζω πιάνο. Μικρός ακόμη χαιρόμουν πολύ την παρέα του πατέρα μου και των μουσικών του. Επέστρεφαν σπίτι μετά από κάποια συναυλία και η μητέρα μου, η Άννα, τους έφτιαχνε αυγά με πατάτες, κάτι σαν ιταλικού τύπου ισπανική ομελέτα. Μου άρεσε αυτή η παρεΐστικη ατμόσφαιρα και ήθελα να του μοιάσω. Κατά κάποιον τρόπο το κλίμα της τζαζ κουβαλούσε πάντοτε μια ανθρώπινη ειλικρίνεια – έτσι μου άρεσε να ζω πάντα.
Και ποιους είχατε για ήρωες στο πιάνο;
Τ.Κ.: Είναι πάρα πολλοί, αλλά οι πρώτες μου επιρροές ήταν ο Μπαντ Πάουελ, ο Δελόνιους Μονκ, ο Χόρας Σίλβερ και βέβαια ο παλιός μου φίλος Μάιλς Ντέιβις, αν και δεν είναι γνωστός ως πιανίστας.
Και αυτή η εντυπωσιακή ποικιλία στη μουσική σας από πού προήλθε;
Τ.Κ.: Υπήρξα τυχερός να δουλέψω με τη λάτιν χορευτική ορχήστρα του Φιλ Μπαρμπόζα όταν πήγαινα ακόμη σχολείο, στο Τσέλσι της Μασαχουσέτης. Ο Μπιλ Φιτς που έπαιζε κόνγκα μου πρωτοέμαθε την αφροκουβανέζικη μουσική. Οι φανταστικοί της ρυθμοί που έκαναν τον κόσμο να χορεύει στην πίστα ήταν μια υγιής εναλλακτική απέναντι στην αντίστοιχη σοβαρότητα της τζαζ.
Γράφοντας μουσική και παίζοντας σε τόσα διαφορετικά στυλ είναι σαν να αλλάζετε ρόλους, να γινόσαστε διαφορετικός άνθρωπος κάθε φορά. Σας έχουν αποκαλέσει «χαμαιλέοντα». Νιώθετε έτσι;
Τ.Κ.: Πλάκα έχει. Είστε ο δεύτερος δημοσιογράφος που μου αναφέρει τη λέξη «χαμαιλέων»! Σε όλη μου τη ζωή άλλαζα κατευθύνσεις και δεν το θεωρώ μειονέκτημα. Μου αρέσει, χαίρομαι να αντιμετωπίζω διαφορετικές μουσικές προκλήσεις, γιατί μου δίνουν την ευκαιρία να μαθαίνω καινούργια πράγματα και αυτός είναι ένας από τους εγωιστικούς λόγους που με κάνουν να θέλω πολύ να παίξω με τον Τζον, τον Κένι, τον Βίνι και τον Κρίστιαν.
Η ζωντανή μουσική είναι ακόμη... ζωντανή; Ικανή να παρακινεί τους ανθρώπους να σηκωθούν από τον καναπέ τους;
Τ.Κ.: Το κάνω εδώ και πενήντα χρόνια σχεδόν και δεν είδα να υπάρχει τώρα λιγότερο ενδιαφέρον για τη ζωντανή μουσική απ’ ό,τι στο παρελθόν.
Η πολιτική ξαναμπήκε δυναμικά στην ατζέντα στις ΗΠΑ από τη στιγμή που ο Μπαράκ Ομπάμα εμφανίστηκε στο προσκήνιο. Ως καλλιτέχνης αλλά και ως πολίτης νιώθετε την ανάγκη να έχετε λόγο στις πολιτικές εξελίξεις;
Τ.Κ.: Είναι καθήκον κάθε πολίτη, ανεξάρτητα από το επάγγελμα που κάνει, να έχει λόγο στα πράγματα και να τον χρησιμοποιεί. Σήμερα όμως οι κυβερνήσεις δεν αντιπροσωπεύουν πάντοτε τις απόψεις των πολιτών.
Την ημέρα που θα φτάνετε στην Αθήνα οι ΗΠΑ θα βρίσκονται μερικά 24ωρα πριν την εκλογή νέου προέδρου. Τι περιμένετε από τον επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ;
Τ.Κ.: Μερικές φορές αυτά που περιμένουμε να κάνουν οι πρόεδροι και αυτά που τελικά κάνουν είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Ξέρω ότι δεν θέλω να γίνονται πόλεμοι, γιατί πληγώνουν τους ανθρώπους, διαταράσσουν την οικονομία και το επίπεδο ζωής των πολιτών.
Υπάρχει λοιπόν δημοκρατία; Σ' όποιον θέσεις το ερώτημα θα πάρεις την απάντηση: "Μα φυσικά! Αφού έχουμε εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια, ψηφίζουμε και η πλειοψηφία (αυτό δεν είναι δημοκρατία;) θα αποφασίσει για τον πρωθυπουργό." Δηλαδή δημοκρατία σημαίνει πλειοψηφία! Αλλά δεν θα σήμαινε και δικτατορία της κοινής γνώμης; Είσαι τρελλός θα μου ανταπαντήσετε, πως είναι δυνατόν να είναι δικτατορία αφού είναι πλειοψηφία! Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή...
Η δημοκρατία στην ύψιστη της μορφή δημιουργήθηκε στην αρχαία Αθήνα τον χρυσό αιώνα. Βέβαια υπήρχαν οι δούλοι αλλά εξαιτίας αυτού του γεγονότος ήταν πιο εφικτή η δημοκρατία. Οι άνθρωποι είχαν περισσότερο χρόνο να αφιερώσουν στις κρατικές υποθέσεις, να συζητήσουν στην αγορά, να πάρουν αποφάσεις. Όμως και εκεί (Πλάτων - Φαίδρος) υπήρχαν οι εκπαιδευμένοι ρήτορες οι οποίοι προσπαθούσαν να δημαγωγήσουν τον λαό. Αναφέρει λοιπόν ο Πλάτων ότι "όταν λοιπόν ο ρήτορας άνδρας,που δεν γνωρίζει το καλό και το κακό, αφού βρει μια πόλη να τρέφει την ίδια μ'εκείνον άγνοια, τη συμβουλεύσει..." Τι καταλαβαίνω από αυτό το κομμάτι είναι ότι και ο πολιτικός και ο δημαγωγός αλλά κυρίως ο "λαός" έχουν άγνοια για πολλά ζητήματα. Παρόλα αυτά καλείται να ψηφίσει και να αναδείξει "δημοκρατικά" την κυβέρνηση. Σήμερα είναι τα πράγματα ακόμα χειρότερα, αφού ούτε χρόνο έχουμε να ασχοληθούμε με τα κοινά αφού ο αγώνας της βιοπάλης γίνεται όλο και σκληρότερος, ούτε περισσότερες γνώσεις για να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις. Τουναντίον έχουμε τον μέγα δημαγωγό ΜΜΕ να μας κατευθύνει στα συμφέροντα του εκάστοτε πολιτικού ή επιχειρηματία με πληροφορίες και δημοσκοπήσεις (δες και ένα σχετικό ερώτημα εδώ) παρουσιάζοντας το άσπρο μαύρο και την δικτατορία της κοινής γνώμης ως δημοκρατία.
Επίσης πάλι ο Πλάτων στην Πολιτεία του αναφέρει ότι μόνοι οι φιλόσοφοι μπορούν ν' ασχοληθούν με την διακυβέρνηση της πολιτείας. Φυσικά λόγω καταγωγής του και λόγω αυτών των απόψεων δεν ήταν δύσκολο για την κοινή γνώμη να τον στιγματίσει ως ολιγαρχικό...
Ύστερα έχουμε και τα σχολεία που μας μιλάνε για δημοκρατία και για νόμους που την διέπουν. Η θεωρία όμως διαφέρει από την πράξη. Εγώ βλέπω άλλα μέτρα και σταθμά για τους ισχυρούς και άλλα για τους φτωχούς. Βλέπω ότι όλοι είμαστε κάτω από την προστασία της ομπρέλλας του νόμου, η οποία έχει τρύπες για να διαφέυγουν οι επιτήδειοι και κάποιους όπως οι βουλευτές, οι αγαπητοί κυβερνήτες μας, να βρίσκονται πάνω από τον νόμο. Αυτό αποκαλείτε εσείς δημοκρατία;
Θέλετε και άλλα; Βεβαίως, ας πιάσουμε τον εκλογικό νόμο (ελέω σταθερότητας, άλλη μια μπαρούφα της κοινής γνώμης). Ο Μέγας Μαζικός Εξημερωτής μας πληροφόρησε ότι στις τελευταίες εκλογές το πρώτο κόμμα που έλαβε 152 από της βουλής τα έδρανα πήρε 3 εκατομμύρια ψήφους με 42%. Το δεύτερο, τρίτο, τέταρτο και πέμπτο μαζί είχαν 4 εκατομμύρια ψήφους. Τώρα προσθέστε και τα 2,5 περίπου εκατομμύρια που δεν ψηφίσαν και έχεις την συνταγή της δημοκρατίας. τα 3 εκατομμύρια με την όση άγνοια τους, εξέλεξαν την κυβέρνηση που θα αποφασίζει και για τα υπόλοιπα 6,5 εκατομμύρια. Και αυτό η κοινή γνώμη το ονομάζει δημοκρατία...
Είπε ο μεγάλος φιλόσοφος Πλούταρχος: "Να κρατάτε μακριά τα παιδιά από τις πανηγυρικές φλυαρίες (δοκησίσοφων ρητόρων). Γιατί, αν αρέσει κάτι στους πολλούς, αυτόματα δεν είναι σωστό για τους σοφούς." Τον καλύπτει απόλυτα ο σοφός ποιητής Ευριπίδης όταν λέει "Δεν είμαι αρεστός όταν μιλώ σε όχλο, σε ομοίους μου όμως και λίγους είμαι πιό σοφός" Και συνεχίζει: "Βλέπω εγώ τουλάχιστον αυτούς που καταφέρνουν να μιλούν αρεστά και κολακευτικά προς τα ανθρώπινα μπουλούκια ότι και στη ζωή τους καταντούν με την μεγαλύτερη συχνότητα άσωτοι και φιλήδονοι. Και, μα τον Δία, εύλογα. Γιατί, αν κάποιοι αμελούν για την αρετή ετοιμάζοντας καλοπέραση για τους άλλους, δύσκολα θα πρόσθεταν το σωστό και το ηθικό πάνω από την προσωπική τους ευχαρίστηση και τρυφηλή ζωή ή θα επιδίωκαν την σύνεση αντί για την απόλαυση." Πριν 2000 χρόνια γραμμένα, νομίζω ότι δεν ήταν ποτέ πιο επίκαιρα από σήμερα στην δημοκρατία των σκανδάλων...
Τελειώνοντας ας αναφέρουμε και την περίπτωση (συνέβει αρκετές φορές στην αμερική αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη και σε όλες τις "δημοκρατίες") να μην υπάρχει κατάλληλος υποψήφιος! Εξάλλου σκεφτείτε πως ανεβαίνει ο πολιτικός τα σκαλοπάτια της εξουσίας; Με το όνομα; (κληρονομικά όπως οι βασιλιάδες) με την φήμη; (ηθοποιοί - αθλητές) Με τα λεφτά που ξοδεύει σε μια προεκλογική εκστρατεία; (Τα οποία προέρχονται από το μεγάλο κεφάλαιο που θα ζητήσει μετά την εκλογή το αντίτιμο) Που προσέλαβε τους καλύτερους διαφημιστές για να του φτιάξουν το καλύτερη δυνατή εικόνα που πρέπει να περνάει προς τα έξω; Τι γίνεται τότε, πως θα λειτουργήσει η δημοκρατία; Το μη χείρον βέλτιστο; Φυσικά κυβέρνηση χωρίς πολίτες δεν μπορεί να υπάρξει, πολίτες όμως χωρίς κυβέρνηση; Αυτό περνάει από κανενός το μυαλό; μπα δεν αποτελεί κοινή γνώμη άρα δεν υπάρχει καν σαν γνώμη...
Στην εποχή λοιπόν της "μοναξιάς του συνωστισμού", "της λιμοκτονίας της αφθονίας" και "της δυστυχίας της ευμάρειας" η κοινή γνώμη καθοσιώθηκε στο έπακρο και πλέον το άσκεπτο άρχισε να "σκέπτεται" και το απερίσκεπτο να "παίρνει αποφάσεις" (για περισσότερα παράδοξα των καιρών μας εδώ). Όλα αυτά σαν αποτέλεσμα της τρομερής αύξησης πληθυσμού, η οποία δημιούργησε μεγαλύτερες μάζες και επέφερε την καθημερινότητα σαν στείρα αναπαραγωγή του τετριμμένου στη δουλειά και τις σχέσεις. Αυτή με την σειρά της έφερε την αποκτήνωση και τον ξεπεσμό στο επίπεδο της απόλαυσης των αισθήσεων με συνέπεια τον περιορισμό της ελεύθερης σκέψης. Την θέση της γνώσης πήρε πλέον η πληροφορία μέσω της οποίας πλέον πέρνουμε τις αποφάσεις μας. Όλα αυτά μπορούν ν'αλλάξουν αν αποφασίσει ο άνθρωπος να γυρίσει πίσω στις αρχές τις φιλοσοφίας. Δεν είναι οπισθοδρομισμός αφού οι αξίες και η γνώση που προσφέρει είναι διαχρονικές. Και ο πιο εύπλαστος άνθρωπος για ν' αλλάξει είναι το παιδί. Δυστυχώς όμως το σχολείο δεν μπορεί να κάνει τίποτα παρά να μαζικοποιεί και να δημιουργεί ανθρώπους ρομπότ χωρίς συνείδηση και χωρίς δυνατότητα σκέψης. Η οικογένεια πιθανόν να έχει άγνοια, άρα σε μας που μας αρέσει η αρετή και οι αξίες της παραπάνω από το φθαρτό και το κοινό, σε μας πέφτει ο κλήρος ν' αναλάβουμε αυτό τον δύσκολο ρόλο της διδασκαλίας. Εκεί θα πρέπει να επικεντρωθούμε, ο καθένας μας χωριστά, αν θέλουμε να υπάρξει κάποτε μια κοινωνία η οποία θα ζήσει για να χαρεί την έννοια της λέξης δημοκρατίας...
Τα παρακάτω σκίτσα μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. Δεν είμαι μεγάλος λάτρης του είδους, αλλά στους δημιουργούς των παρακάτω βγάζω το καπέλο. Είναι όπως με τις παραβολές ή τις μεταφορές των ποιητών, που με μιά εικόνα μπορούν να πουν πολλά και να εννοήσουν ακόμα περισσότερα. Εξού και οι πολλές θερμίδες που αναφέρω στην ανάρτηση... Καλή ανάγνωση δεν μπορώ να ευχηθώ αυτή τη φορά, γιαυτό λοιπόν: καλή παρατήρηση και στοχασμό!
αφορμή για αυτήν την ανάρτηση στάθηκαν οι εμπειρίες που αποκόμισα στις διακοπές μου, και η "ανάγκη" του ανθρώπου να διατηρήσει την ανάμνηση αυτών. Καταρχήν θέλω να ξεκαθαρίσω ότι διακοπές για εμένα δεν είναι μόνο η παραλία και το μπάνιο, το φαγητό στο εστιατόριο ή η επίσκεψη σ' ένα μουσείο. Η συζήτηση με ανθρώπους του τόπου που επισκέπτεσαι, η παρατήρηση των συνηθειών τους και του έργου που παράγουν αποτελεί για εμένα το καλύτερο και πιο ευχάριστο τμήμα των διακοπών μου. Δεν θα σας αναλύσω τις εμπειρίες μου παρά μόνο μία, η οποία όμως νομίζω έχει να μας προσφέρει τροφή, που αλλού; - στη σκέψη...
Λόγω της ανάγκης που πολλοί νοιώθουν να διατηρήσουν την μνήμη των διακοπών τους μ' ένα αναμνηστικό, αλλά και επειδή δεν ήθελα να γυρίσω με άδεια χέρια σε εσάς, έψαξα να βρώ κάτι να σας φέρω. Μην νομίζετε όμως ότι ξοδεύτηκα! Α! το φραγκοφονιά θα πείτε... Αλλά μην βιάζεστε. Έχω ένα καλό λόγο που δεν ξοδεύτηκα και ενώ σκεφτόμουν πως πρέπει να σας τον γράψω ήρθε ο Νίτσε να με βγάλει από την δύσκολη θέση με μια φράση: "Ότι έχει τιμή, έχει μικρή αξία" γράφει ο μεγάλος αυτός ποιητής. Έτσι και εγώ σας έφερα κάτι "τζάμπα" αλλά θέλω να ελπίζω με μεγάλη αξία.
Αξιοσημείωτο δε είναι το γεγονός ότι ενώ το 99,9% των διακοπών μου το πέρασα στο ελληνικό μέρος της Κύπρου, μόλις 2 ωρίτσες στα κατεχόμενα μου έφτασαν για να μας πάρω ένα "δωράκι". Σε κάνει ν' αναρωτιέσαι γιατί με τόσο χρόνο και χώρο στη διάθεση μου δεν μπόρεσα να βρω κάτι ανάλογο στο ελληνικό τμήμα. Μήπως επειδή εκεί είναι τόσο υλιστές οι άνθρωποι; Αν μου επιτρέπετε να εξάγω ένα συμπέρασμα, εκεί που καλλιεργούν τον υλισμό, ξεριζώνουν σαν αγριόχορτα κάθε τι πνευματικό...
Αλλά αρκετά σας κούρασα. Ας πάμε στο "δώρο" λοιπόν. Ο Mevlana ήταν sufi δηλαδή πνευματικός άνθρωπος των μουσουλμάνων. Γεννήθηκε ατις 29 Σεπτεμβρίου του 1207 στη Balkh σημερινό Αφγανιστάν και πέθανε στις 17 Δεκεμβρίου του 1273 στην Konya σημερινή Τουρκία. Ένας φιλόσοφος και μυστικιστής του ισλάμ άλλα όχι ένας ορθόδοξος μουλσουμάνος. Η διδασκαλία του υποστήριζε την απεριόριστη ανοχή, τη θετική σκέψη, την καλοσύνη, τη φιλανθρωπία και η ευαισθητοποίηση μέσω της αγάπης. Σε αυτόν και τους μαθητές του, όλες οι θρησκείες, διδάσκουν περισσότερο ή λιγότερο την αλήθεια. Κοιτώντας αμερόληπτα τους μουσουλμάνους, εβραίους και χριστιανούς, η ειρηνική και ανεκτική του διδασκαλία είχε απήχηση σε όλες τις αιρέσεις και σέκτες. Το δώρό του, το οποίο "βρέθηκε" στο "δρόμο" μου είναι το παρακάτω:
Στη γενναιοδωρία και στη βοήθεια προς τους άλλους να είσαι σαν το ποτάμι.
Στη συμπόνοια και στη χάρη να είσαι σαν τον ήλιο.
Όταν καλύβεις τα λάθη των άλλων να είσαι σαν την νύχτα.
Στο θυμό και την οργή να είσαι σαν το θάνατο.
Στη μετριοπάθεια και την ταπεινότητα να είσαι σαν τη γη.
Στην ανοχή να είσαι σαν τη θάλασσα.
Είτε να υπάρχεις όπως είσαι ή να είσαι όπως φαίνεσαι.
Την έμπνευση γι' αυτήν την ανάρτηση μου έδωσε ένας αναγνώστης με την ανάρτηση του εδώ η οποία τράβηξε την προσοχή μου. Ο Kevin Carter (στη φωτογραφία) κέρδισε το βραβείο Pulitzer για τη φωτογραφία (παρακάτω) που τράβηξε στο Σουδάν το 1993 και η οποία δημοσιεύτηκε στους New York Times στις 26 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς. Το βραβείο έμαθε ότι το κέρδισε στις 12 Απριλίου του 1994. Το παρέλαβε στις 14 Μαίου και μετά δύο μήνες, στις 27 Ιουλίου, αυτοκτόνησε. Όταν ο Κevin έβγαλε την φωτογραφία δεν δούλευε για λογαριασμό κανενός περιοδικού και με τις φωτογραφίες του ήθελε να δείξει την πείνα που υπήρχε στο Σουδάν και στην Αφρική γενικά. Ολόκληρη την ιστορία του (αγγλικά) μπορείτε να την διαβάσετε εδώ.
Η φωτογραφία του προκάλεσε σωρία σχολίων, συναισθημάτων, αντιδράσεων και ενεργειών για το πρόβλημα της πείνας στην Αφρική. Η φωτογραφία απεικονίζει ένα υποσιτισμένο κοριτσάκι που σέρνεται για να φτάσει σε κέντρο διανομής τροφής ενώ παρακολουθείται από ένα όρνεο το οποίο περιμένει το θάνατο της για να μπορέσει να ζήσει αυτό.
Ο Kevin ήθελε με την δουλειά του να ξυπνήσει συνειδήσεις και να προσφέρει λύσεις στο πρόβλημα του υποσιτισμού στην Αφρική. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανένας. Όμως υπήρξε μεγάλη αντίδραση από μεγάλη μερίδα του κόσμου σχετικά με το αν έπρεπε να βοηθήσει ή να τραβήξει την φωτογραφία (η οποία παρεπιπτόντως χρειάστηκε 10 λεπτά για να τραβηχτεί και ο ίδιος δήλωσε ότι περίμενε άλλα 10' μήπως και το όρνεο ανοίξει τα φτερά του). Στη συνέχεια έδιωξε το όρνεο, και κάθησε κάτω από ένα δέντρο και έκλαψε. Δεν βοήθησε γιατί απαγορευόταν να αγγίζουν υποσιτισμένους για τον φόβο διάδοσης ασθενειών. Εξάλλου είχε μόλις 30' καιρό πριν αναχωρήσει το ελικόπτερο ανθρωπιστικής βοήθειας που τους μετέφερε. Είμαι σίγουρος ότι πέρασε και από το μυαλό του ότι μπορεί να θυσιαστεί μια ζωή αν είναι στη θέση της να σωθούν χιλιάδες. Όμως παραμένει αναμφισβήτητο γεγονός ότι δεν βοήθησε τον συνάνθρωπό του την στιγμή που χρειαζόταν. Αυτό ήταν και το ψυχοφθόρο στην δουλειά του Kevin. Στο γράμμα που βρέθηκε στο αυτοκίνητο που αυτοκτόνησε γράφει ότι τον στοιχειώναν ζωντανές αναμνήσεις από γεγονότα σαν το παραπάνω, σκοτωμούς, πτώματα, θυμό, πόνο, τρελλών ανθρώπων που τους αρέσει να τραβούν την σκανδάλη... Η ζωή του επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές, αφού ήταν γεμάτη προβλήματα ενώ ο ίδιος έκανε όλο και μεγαλύτερη χρήση ναρκωτικών (white pipe) για να ανταπεξέλθει. Οι ενοχές του σε συνδιασμό με την επιτυχία της φωτογραφίας του, όταν δηλαδή είδε εκτός από τις θετικές επιπτώσεις στο πρόβλημα του υποσιτισμού και όλες τις άλλες, όπως τον θαυμασμό από τον χώρο του, τον χλευασμό από συνανθρώπους, πως άνοιγαν οι πόρτες στη δουλειά του κ.ο.κ. τον οδήγησαν στην αυτοκτονία. Χαρακτηριστικό ένα άλλο απόσπασμα από το γράμμα που βρέθηκε στο αμάξι: "Ο πόνος της ζωής ξεπερνά την χαρά στο βαθμό που η χαρά δεν υπάρχει πιά..."
Θέλοντας να αντλήσω συμπεράσματα από την απίστευτη αυτή ιστορία κατέληξα στα παρακάτω:
Μπορούμε να συνοψίσουμε ότι από πλευράς χρησιμότητας άξιζε ο θάνατος του παιδιού για να ξυπνήσει ο κόσμος αλλά από την υπαρξιακή πλευρά του φωτογράφου, οι ενοχές ήταν τόσο πολλές που τον οδήγησαν στην αυτοκτονία.
Η δουλειά δεν μπορεί ποτέ να προηγείται της ανθρωπιάς, ακόμη και αν μπορεί στο μέλλον να επανορθώσει στο πολλαπλάσιο.
Πρέπει να έχεις συνείδηση ότι η δουλειά σου δεν προκαλεί κακό στην κοινωνία και δεν είναι παραπάνω απ'όσο χρειάζεται για να συντηρηθείς. Τις υπόλοιπες, πολύ μεγαλύτερες, ανάγκες της ψυχής σου μπορεί θαυμάσια να τις αναπληρώσει η εθελοντική εργασία.
Ασε την φωτογραφία να κάνει αυτό για το οποίο τραβήχτηκε - να σ'αγγίξει. Αν είσαι συγκινημένος/-η από την τεράστια φτώχεια και την αγωνία που προβάλλει αυτή η δυναμική και επιβλητική φωτογραφία, να ευαισθητοποιείς για να κάνεις κάτι γι' αυτό. Χρησιμοποιήστε αυτήν την εικόνα ως ξεκίνημα, μια έμπνευση, για να αλλάξεις τις δικές σου συνήθειες. Για να αλλάξουμε τα πράγματα πρέπει να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι, και για να το κάνουμε πρέπει να θέλουμε να το κάνουμε. Αυτή η φωτογραφία με κάνει, όπως και πολλούς άλλους που την είδαν, να εξοργίζονται. Αυτό το συναίσθημα θα πρέπει να διατηρήσουμε και αφού το εκλογικεύσουμε, να πράξουμε αναλόγως. Να γνωρίζετε, αλλά το πιο σημαντικό, να είστε ενεργοί!
Άφησα για το τέλος το επίκαιρο θέμα με την οικονομική κρίση. Όταν όλα τα λεφτά που δώθηκαν για να σώσουν τις τράπεζες μπορούσαν να σώσουν όλους τους υποσιτισμένους του κόσμου, όταν όλα τα λεφτά που μπορούσαν να μορφώσουν τον κόσμο στις αξίες της ζωής θα σπαταληθούν σε νέα καταναλωτικά δάνεια, τότε είναι απολύτως κατανοητό: α.) να βλέπουμε χιλιάδες αφίσες στις τερατούπολεις μας οι οποίες διαφημίζουν το τελευταίο μοντέλο κινητού οδηγώντας τις νέες γενιές σε μεγαλύτερο αμοραλισμό και άγνοια και β.) μ'αυτό τον τρόπο θα συνεχίσουν να υπάρχουν φωτογράφοι σαν τον Kevin και υποσιτισμένα κοριτσάκια σαν αυτό στη φωτογραφία του, που θα υποφέρουν και θα πεθαίνουν για να μας κάνουν να εξοργιζόμαστε, επειδή μας ενόχλησαν τον ύπνο.
Κάνοντας μια βόλτα στο ιστιοχώρο βρήκα ότι η φωτογραφία και η ζωή του Kevin Carter συγκίνησαν και άλλους, ιδιαίτερα μουσικούς. Έτσι αναφέρω ότι οι Savatage έχουν κάνει μια δουλειά που ονομάζεται Poets and Madmen (είναι μια φανταστική ιστορία που βασίζεται όμως στον Kevin Carter). Επίσης παραθέτω τους στίχους δύο συγκροτημάτων που αναφέρονται στο θέμα.
Manic Street Preachers "Kevin Carter"
Hi Time magazine hi Pulitzer Prize Tribal scars in Technicolor Bang bang club AK 47 hour
Kevin Carter
Hi Time magazine hi Pulitzer Prize Vulture stalked white piped lie forever Wasted your life in black and white
Kevin Carter
The elephant is so ugly he sleeps his head Machetes his bed Kevin Carter kaffir lover forever Click click click click click Click himself under
Kevin Carter
Caliko 2003 "JEFFREY’S BAY"
The lesser-known of two songs written about Kevin Carter.
If you saw my face would you remember me From a photograph you’d taken years ago Beneath the shadow of a crowd of gathering birds Where everything we tried just failed to grow I looked for you in Durban and Johannesburg I followed you from there to Jeffrey’s Bay And now I’m standing and you never knew and I never knew They picked you up and carried you away Somebody told me that’s not good enough Somebody told me I was wrong
-
[image: trofigiaskepsi.blogspot.com]
Η τροφή για την σκέψη έχει επιστρέψει ανανεωμένη στην μορφή ενός περιοδικού.
Όλη η θεματολογία με παλιά και νέα άρθρα ...
-
Η τροφή για την σκέψη έχει επιστρέψει ανανεωμένη στην μορφή ενός περιοδικού.
Όλη η θεματολογία με παλιά και νέα άρθρα βρίσκεται συγκεντρωμένη σε έναν
ιστ...
-
[image: trofigiaskepsi.blogspot.com]
Η τροφή για την σκέψη έχει επιστρέψει ανανεωμένη στην μορφή ενός περιοδικού.
Όλη η θεματολογία με παλιά και νέα άρθρα β...
Ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους: εγωιστής και με πολλά ελαττώματα. Μέχρι τα 25 μου έζησα εντελώς ασυνείδητα. Σιγά σιγά όμως άρχισα να ανακαλύπτω ότι η ζωή έχει πολλά παραπάνω να μου προσφέρει. Πήρα την απόφαση ότι έπρεπε να αλλάξω. Δυστυχώς για εμένα ήταν απαραίτητο να αλλάξω και τόπο διαμονής. Έτσι πήρα των ομματιών μου και την έκανα από την Ελλάδα. Εδώ στον νέο τόπο με νέο όνομα και καινούργια ζωή άρχισα να ψάχνω ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να ζήσει κανείς ώστε να γίνει πραγματικός άνθρωπος...
Αφορμή για την σημερινή ανάρτηση ένα σχόλιο που μου ζητούσε πληροφορίες για το καινούργιο φρούτο τον ειδήσεων, την εταιρεία Stanleybet.
Τ.Κ.
