Έχουμε σωφρονιστικό σύστημα;

Η παρακάτω άποψη είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα αλλά και καλογραμμένη από τον nightporter ως σχόλιο στην αναζήτηση του Ρο (Ροΐδη Εμμονές) για τις φυλακές. Ο σχολιαστής έχει το πλεονέκτημα της 15ετούς εμπειρίας σε φυλακή/-ές ως υπάλληλος του υπουργείου Δικαιοσύνης (;) (το ερωτηματικό που ο ίδιος χρησιμοποιεί ήδη λέει πολλά...)

Τούτο το post δεν κατάφερε να με αφήσει αδιάφορο για τα εν Ελλάδι τεκταινόμενα. Ο 15ετής οικειοθελής εγκλεισμός μου σε “σωφρονιστικό κατάστημα”, επέφερε δυστυχώς για μένα τα αντίθετα του σωφρονισμού αποτελέσματα. Και εξηγούμαι: Μία των ημερών όταν κάποια σταγόνα έκανε το ποτήριον να ξεχειλίσει, εθελουσίως και πάλιν την φοράν αυτή αξιοπρεπώς αναχώρησα πλούσιος σε εμπειρίες σωφρονισμού, αφού ιδίοις όμμασιν διαπίστωσα τη συμφορά του σε όλο του το μεγαλείο.

Η φυλακή αυτό το επίτηδες ξεχασμένο κοινωνικό κομμάτι που στο κάτοπτρό της εμφανίζεται η κοινωνία αυτή η κοινωνία που αρνείται πεισματικά να δεί το πρόσωπό της και να αναλάβει δράσεις και ευθύνες για τα συμβαίνοντα εκεί και όχι στο υπερπέραν.
Σαν ανέκδοτο μπορεί να ειπωθεί το γεγονός ότι κατά την χουντική περίοδο μερίδα διανοουμένων συντρόφων γεύτηκαν τας ελληνικάς φυλακάς, έχοντας αποκτήσει άμεση εμπειρία της επικρατούσης κατάστασης. Κατά την μεταπολιτευτική περίοδο ορισμένοι από αυτούς ( ονόματα δεν λέμε ) ανέλαβαν θέσεις στις παρυφές αν όχι και στην κορυφή της πυραμίδας που λέγεται δικαιοσύνη. Τι τα θέλετε όμως; Απραξία και πλήρης σιγή επικράτησε. Δεν θέλησαν να κάνουν την “απογουρονοποίηση” του σωφρονιστικού συστήματος. Κάθε που εκ των έσω η κατάσταση εμφανιζόταν επικίνδυνη και τεταμένη διαπίστωναν ελλείψεις στο σύστημα και διαμέσου των επιτειδίων διαφημιστών-δημοσιογράφων τους υποσχόταν “ριζικές αλλαγές”.

Τα λαμβανόμενα μέτρα ήτανε οι οδηγίες της Ευρωπαΐκής Ενωσης και που δεν είχανε καμιά πρακτική εφαρμογή λόγω απουσίας υποδομών. Στοιβαγμένοι σε κελιά οι κρατούμενοι χωρίς καμιά μέριμνα, χωρίς τον λεγόμενο και πάντοτε υποσχόμενο διαχωρισμό, χωρίς ένα πρόγραμμα κοινωνικής επανένταξης, χωρίς να μεταμελούνται για τίποτα και για κανέναν. Για ποιο λόγο άλλωστε; Η φυλακή αυτή η σχολή μετεκπαίδευσης για νέες επιχειρησιακές εγκληματικές δράσεις μετά την κάθε αποφυλάκιση.

Ο αποκαλούμενος “σωφρονιστικός υπάλληλος” ανθρωποφύλακας πιό σωστά άνευ παιδείας και γνώσεων εξειδικευμένων. Διορισμένος υπαλληλάκος δημοσίου από τους λαμόγιους κομματικούς συνδικαλιστές.Οι τελευταίοι τούτοι ότι ελεεινότερον παρήγαγε το σύγχρονο ελληνικό κράτος. ( Με τούτους το υπουργείο διοικούσε τις φυλακές. Ενα είδος ενδιάμεσου κρίκου μεταξύ υπουργείου και φυλακής. Παρακάμπτοντας την διοικητική ιεραρχία.) Ο ανθρωποφύλακας κρύβεται πίσω από το χέρι του στα τόσα άδικα που καθημερινά βιώνει στη φυλακή. Κάποιες φορές πολλαπλασιάζει τον μισθό του ως είθισται στη Ψωροκόσταινα κουβαλώντας σαν φορτηγίδα τα απαγορευμένα.

Οι δικηγόροι που αφιλοκερδώς υπερασπίζονται τους μη έχοντας και που τυχαίνει να τα πληρώνει ο έχων, που κατά τύχη διάβηκε την θύρα. Φυλακή ο κόσμος της αδικίας. Αυτοί, που διαβαίνουνε την πύλη της, όταν βρίσκονται έξω ένοιωθαν αδικημένοι και με το χέρι τους έπαιρναν το δίκιο τους. Στη φυλακή αισθάνονται δυο φορές αδικημένοι. Κανένας δεν τους παρέχει την δυνατότητα να σκεφτούν το λάθος τους.

Οι διάφοροι κοινωνικοί λειτουργοί εργάζονται σαν μεσίτες ελεημοσύνης κάτι σαν μεσάζοντες μεταξύ κρατουμένων και των διαφόρων ” αγαθοεργών ” ιδρυμάτων, που φέρουν τίτλους οσιομαρτύρων. Η βία ωμή ή συγκαλυμμένη και από τις δύο πλευρές δημιουργούν την κόλαση, που είναι οι φυλακές.

Κανείς δεν επιθυμεί να αγγίξει το θέμα. Είναι φλέγον και τα συμφέροντα πολλαπλά και διαπλεκόμμενα. Οι καρεκλοκένταυροι εξουσιαστές και διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας είναι συνένοχοι στο συντελούμενο διαρκές έγκλημα, που κατ΄ευφημισμό καλείται «σωφρονιστικό σύστημα».