Το τελευταίο γνωμικό που κατατέθηκε

Ο Χρύσιππος ο Σολεύς είπε: " "Θα συμπεραίναμε στην περίπτωση ενός όμορφου σπιτιού ότι χτίστηκε για τους ιδιοκτήτες τους και όχι για ποντίκια. Οφείλουμε επομένως, με τον ίδιο τρόπο, να θεωρούμε το σύμπαν σαν το σπίτι των θεών.""

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Γιάννης Χαρούλης - Στις Χαραυγιές Ξεχνιέμαι


Στις χαραυγιές ξεχνιέμαι (Παπακωσταντίνου Θανάσης)

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ
της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο.

Bάρα καλή, βάρα γερή
μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία
του χαρτοπόλεμου τη βία.

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ
τη λογική απαρνιέμαι,
μ' ένα σαράκι αρμένικο
για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι.

Bάστα το νου, βάστα το νου
να μην γκρινιάξει του καιρού
πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα
και τσιγκουνεύεται στη γλύκα.


Το παραπάνω τραγούδι το έστειλε μια φίλη του ιστολογίου για το άρθρο με τίτλο "Τι είναι ο πολιτισμός" Φυσικά το τραγούδι μου άρεσε αλλά οι στίχοι του είναι ολόκληρο βιβλίο. Κάποιοι απ' αυτούς μου έδωσαν το έναυσμα για το επόμενο άρθρο.

Ζούμε σε μία εποχή που ο θεός έχει πεθάνει ή έχει ξεχαστεί (κάποιοι προτιμούν το ξεπεραστεί). Κανείς δεν θέλει ή δεν έχει το χρόνο να σκεφτεί τέτοια πράγματα πιά. Όμως στη θέση του έχουν έρθει άλλα πράγματα τα οποία οι άνθρωποι θεωρούν ως σημαντικά. Για παράδειγμα η απόκτηση υλικών αγαθών (με άλλα λόγια το χρήμα - ο Μαμμών) είναι ένα από αυτά. Δεν θα ασχοληθούμε μ' αυτό όμως σήμερα. Οι στίχοι του Θανάση Παπακωσταντίνου παραπέμπουν στο μεγάλο αντικαταστάτη του Θεού την Λογική. Πριν παρεξηγηθώ και ακούσω τα εξ αμάξης από τους "πιστούς" της, ξεκαθαρίζω ότι δεν καταδικάζω την Λογική. Ίσα - ίσα που μου αρέσει και την χρησιμοποιώ όσο καλύτερα μπορώ. Καταδικάζω όμως την λατρεία της ως Θεό, την ανακύρηξη της ως αυθεντία. Η Λογική μας ξεχωρίζει από τ' άλλα τα ζώα. Αυτή μας έχει κάνει την ζωή μας πιο εύκολη. Η Λογική μας χρειάζεται στα καθημερινά πάρε - δώσε. Γιατί όμως ο ποιητής τόσο ξεκάθαρα μας λέει:
Σκουπίδι η σκέψη την πετώ
τη λογική απαρνιέμαι
Είναι σίγουρα τροφή για τη σκέψη τα λόγια του!

Στη προηγούμενη ανάρτηση με τον Γκουρτζίεφ έχω βάλει ένα τρίλεπτο βιντεάκι από την ταινία του. Το θέμα που διαπραγματεύεται έχει σχέση με το θέμα μας σήμερα.
Συγκεκριμένα λέει ο μοναχός τον οποίο επισκέπτεται ο Γκουρτζίεφ ότι:
  • η πίστη δεν μπορεί να προέρθει από την σκέψη. Η πίστη προέρχεται από άμεση γνώση.
  • Η κατανόηση είναι άθροισμα της γνώσης και της εμπειρίας.
  • Επίσης την γνώση δεν μπορείς να την μεταδώσεις στον άλλο σαν πληροφορία. θα είναι όπως λέει στην ταινία σαν να προσπαθείς να ταΐσεις κάποιον κοιτώντάς τον.Ο μοναχός του Γκουρτζίεφ συνεχίζει και λέει ότι
  • η ποιότητα κατανόησης εξαρτάται και από την ποιότητα αυτού που μιλάει. Στη συνέχεια λέει μια ιστορία με δύο μοναχούς οι οποίοι περιπλανούνται και διδάσκουν. Ο ένας μιλάει και το στόμα του στάζει μέλι,όσοι τον ακούν μένουν με το στόμα ανοιχτό. Ο άλλος πάλι μιλάει δύσκολα, δεν κάνει καθόλου εντύπωση σε όποιον τον ακούει. Αλλά πράγμα περίεργο, αυτός που κάνει τόση εντύπωση τα λόγια του ξεχνιούνται γρήγορα, ενώ ο άλλος που δεν έκανε καθόλου, τα λόγια του παραμένουν χαραγμένα. Ο πρώτος μίλησε στο είναι, ο δεύτερος στο μυαλό.
  • Η σκέψη με την γνώση επομένως είναι διαφορετικά πράγματα.
  • Κάποιος που θέλει να γνωρίσει τον Θεό πρέπει να προσπαθήσει ν' αποκτήσει γνώση, γιατί με την σκέψη ή την λογική αυτό δεν είναι δυνατό.


Κρατώντας τα παραπάνω ας αλλάξουμε ...μοναχούς! Οι μοναχοί βουδιστές ή οι ζεν προσπαθούν με διάφορες τεχνικές διαλλογισμού να σταματήσουν την σκέψη. Επι τροχάδην εξηγώ ότι θέλουν να την σταματήσουν γιατί η σκέψη είναι ένας ατελέιωτος κύκλος που σ' εμποδίζει να έχεις συνείδηση του εαυτού σου. Δυστυχώς όλοι νομίζουμε ότι έχουμε συνείδηση του εαυτού μας ειδικά όταν μας μιλάει κάποιος γιαυτό. Οπότε γνωρίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να σας πείσω. Αλλά μπορείτε να βάλετε ένα ρολόι μπροστά σας και παρακολουθώντας το δείκτη δευτερολέπτου να σκέφτεστε είμαι ο "Ιπτάμενος Ολλανδός" και είμαι εδώ. Προσπαθείστε να μην έχετε καμμία άλλη σκέψη. Αν είστε επίμονοι μπορεί να τα καταφέρετε για 2 λεπτά. Αυτό είναι και το όριο της συνείδησης σας. Η σκέψη παίρνει τον έλεγχο και η συνείδηση μας χάνεται. Και τι κάνει συνήθως η σκέψη; Φαντάζεται. Και η φαντασία είναι πάντα είτε στο παρελθόν, είτε στο μέλλον. ΠΟΤΕ στο τώρα. Όποιος προσπαθήσει να φτάσει σε υψηλότερα επίπεδα συνειδητότητας θα διαπιστώσει ότι αυτό είναι μια συνεχής πάλη με την φαντασία!

Η σκέψη είναι επικίνδυνη, ψεύδεται. Βασισμένη σε κάποιο όνομα που μας βάφτησαν , στην αίσθηση του σώματος (παρόλο που μεγαλώνει, ζαρώνει με τον καιρό), στην ρουτίνα που διακρίνει την ζωή μας, μας λέει ότι είμαστε συνεχώς οι ίδιοι. Όμως αυτό δεν ισχύει, δεν είμαστε ένας, είμαστε πολλοί. Άλλοτε είμαστε χαρούμενοι, άλλοτε λυπημένοι, θυμωμένοι. Στις ίδιες καταστάσεις αντιδρούμε διαφορετικά. Κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα, κάθε αίσθηση, κάθε επιθυμία, κάθε τι που μας αρέσει, που δεν μας αρέσει είναι και ένα διαφορετικό εγώ. Και αυτά πολλές φορές συγκρούονται και μεταξύ τους.
Επιπλέον την ευχαρίστηση που νοιώθουμε μ' ένα πράγμα, η σκέψη προσπαθεί να την παρατείνει. Το σκέφτεται ξανά και ξανά για να γευτεί ακόμα περισσότερη ηδονή. Ζει στο παρελθόν για να στραγγίξει περισσότερο ευχαρίστηση από ένα τετελεσμένο γεγονός. Η προβάλλει την ηδονή στο μέλλον για να χαρεί. Στην ουσία ταυτοποιείται με το αντικείμενο ηδονής και δεν μπορεί πλέον να τα αποχωριστεί. Όμως κάποτε αυτό το παιχνίδι θα τελείωσει και ο πόνος του αποχωρισμού θα είναι μεγάλος. Η συνείδηση διαλύει όλη αυτή την ομίχλη και σαν φως αποκαλύπτει το αληθινό το ένα Εγώ, τον Εαυτό. Επομένως η συνείδηση μας επιτρέπει να είμαστε ο εαυτός μας και να ζούμε στο τώρα. Ε
πιπλέον αποκτά την γνώση να κρατάει απόσταση απ 'όλα τα πράγματα, δηλαδή μπορεί να τ' αποχωριστεί ανά πάσα στιγμή, για να ζήσει την επόμενη εμπειρία, χωρίς πόνο.
Η σκέψη μας βοηθάει στην καθημερινή ζωή μας και στα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Όμως έχει κάνει κατάληψη στο μυαλό μας και τις ώρες που δεν χρειάζεται και δεν θα φύγει χωρίς μάχη. Θα σκαρφιστεί κάθε ψέμα, θα διαστρεβλώσει κάθε αλήθεια. Αληθινά είναι ο ύψιστος αγώνας του ανθρώπου ο έλεγχος της!

Με τη σκέψη λοιπόν φανταζόμαστε και ζούμε σ' έναν άλλο κόσμο.
Γι 'αυτό ο ποιητής θέλει να την ξεφορτωθεί. Θέλει να την ξεφορτωθεί γιατί δεν μετέχει σ'αυτόν τον κόσμο της φαντασίας (καρναβάλι) τον οποίο ζούμε οι υπόλοιποι. Είναι ο εαυτός του, δεν έχει άλλα εγώ (μάσκα) να συμμετέχει. Χρειάζεται να ξεφορτωθεί την σκέψη για να μπορέσει να τρυγήσει την γνώση στη εμπειρία (θάλασσα) και στην συνείδηση (σιωπή - σιγή του νου).
Στην συνέχεια μας δείχνει έναν ιδανικό κόσμο. Τον κόσμο των παιδιών. Εκεί βασιλεύει η αθωότητα και το παιχνίδι (χαρτοπόλεμος, ντουφεκιά ζαχαρωτή). Δεν υπάρχει σκέψη και ειδικά σκέψη μοχθηρή. Όλα είναι ένα ατέλειωτο παιχνίδι ακόμα και ο ίδιος ο πόλεμος...
Έτσι βρίσκει την πίστη που του δείχνει ένα δρόμο που αυτός δεν είχε εξαρχής θελήσει (για δρόμους που δεν θέλησα). Αλλά τώρα έχει μάθει να ευχαριστιέται την ζωή (ξεχνιέται στις χαραυγές). Είναι ευτυχισμένος...
Πρέπει να σταματήσει να σκέφτεται (βάστα το νου), να μην έχει αρνητικά συναισθήματα (γκρινιάξει) στις αλλαγές καταστάσεων (καιρός), να θυσιάσει τον πόνο του αποχωρισμού από τα πάντα γιατί αυτό στερεί την ευχαρίστηση (γλύκα) από τα πράματα.

Προσπάθησα να το αναλύσω όσο καλύτερα μπορούσα. Ξέρω ότι το θέμα είναι δύσκολο, και ξέρω επίσης ότι μπορούσε κάποιος άλλος να το αναλύσει πολύ καλύτερα από εμένα. Δεν ξέρω αν οι απόψεις μου συμπίπτουν με του ποιητή, αλλά θα μ' ενδιέφερε ν' ακούσω τις δικές σας . Ευχαριστώ για ακόμη μια φορά την Aliente που μου επισήμανε αυτό το τραγούδι.

12 σχόλια:

  1. Σχολιο πανω στους στιχους "Σκουπιδι η σκεψη την πετω την λογικη απαρνιεμαι" οπως και στην Γκουρτζιεφ προταση:"Καποιος που θελει να γνωρισει τον Θεο πρεπει να αποκτηση γνωση γιατι με την σκεψη και την λογικη αυτο δεν ειναι δυνατο."

    Οι στιχοι ειναι θεσεις και των νηπτικων πατερων.
    Οι οποιοι ομως λενε οτι καποιος που θελει να γνωρισει τον Θεο πρεπει να απαλλαγη απο τα παθη.Αυτο ειναι το πρωτο σκαλι για να γνωρισει κανεις τον Θεο (για την Θεωση),αφου πρωτα συνειδητοποιηση την αμαρτωλοτητα του δηλαδη τα παθη που εχει μεσα του.Και αυτη ειναι η ειδοποιως διαφορα των νηπτικων πατερων με τον Γκουρτζιεφ.
    Αμεση γνωση σημαινει εμπειρια και νομιζω οτι κατανοηση σημαινει εμπειρια και Αγιο Πνευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε Ανώνυμε,

    Έτσι ακριβώς όπως τα λες. Δυστυχώς νομίζω ότι ο άνθρωπος είναι μικρός για να ανακαλύψει τις σωστές λέξεις για να ένα τόσο μεγάλο θέμα. Οπότε κάθε διευκρίνηση καλοδεχούμενη αφού βοηθάει στην κατανόηση του κειμένου.

    Μόνο μιά μικρή ένσταση. Ο Γκουρτζίεφ λέει ακριβώς το ίδιο μ' εσένα αφού και αυτός ήταν μελετητής της Φιλοκαλίας (σαν Ρώσος ορθόδοξος άλλα και λόγω του δασκάλου του που ήταν έλληνας παπάς). Δεν το προχώρησα εγώ τόσο πολύ (και πώς άλλωστε αφου θα έπρεπε να γράψω όλο το βιβλίο του). Η αυτοπαρατήρηση,αυτό το σκοπό έχει. Την διάγνωση των παθών. Η συγκέντρωση στην αυτοπαρατήρηση (με την βοήθεια μιάς ανώτερης δύναμης)θα σου δώσει την δύναμη να τα ξεριζώσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτά περί παρελθόντος & μέλλοντος σε αντιδιαστολή με το ΤΩΡΑ, μου φέρνουν στο νου το «ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας». Το μότο είναι «Δε δένεσαι με κανέναν και τίποτα για να μην πονάς την ώρα του αποχωρισμού». Ήμαρτον και πόση αξία έχει η ζωή έτσι; Γίνεσαι μεν αυτάρκης αλλά με μια ζωή στο βάθος της απόλυτα μοναχική. Διακρίνω σ΄αυτές τις απόψεις μικρή αντοχή στον ψυχικό πόνο και διαρκή το φόβο της απώλειας.

    Οι κοινωνίες υποκλίνονται ανά τους αιώνες στα έργα μεγάλων δημιουργών της τέχνης. Πώς έγιναν αυτά τα έργα; Χωρίς φαντασία; Χωρίς πάθη; Έγιναν με τη λογική μήπως;

    Και η σοφία και η γνώση πώς θα αποκτηθούν χωρίς την εμπειρία που ενέχει αναπόφευκτα και απώλειες;

    Διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως με την ερμηνεία που δόθηκε στο τραγούδι. Η δική μου άποψη είναι πως οι στίχοι του είναι δάκρυα πικρά. Και πως τα πράγματα που θίγει είναι: κοινωνική υποκρισία, μοναξιά, απολογισμός και λάθος επιλογές, στο παρά τρίχα μοιρολατρία, νοσταλγία και τέλος ελπίδα. Γι΄ αυτό άλλωστε χρησιμοποιεί τη «Χαραυγή» κι όχι το «Δειλινό».

    Μπορεί να πέφτω κι έξω, αλλά έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Ρισκάρεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλη Aliente,

    Καταρχήν συγχαρητήρια για το θάρρος της γνώμης σου. Και πίστεψε με αυτός που στο λέει παλαιότερα δεν είχε το θάρρος να πεί αυτά που σήμερα γράφει... Το σχόλιο σου αρχίζει συζήτηση, μόνο που θέτεις πολλά θέματα και θα μας πάρει καιρό!

    Ας είναι όμως. Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι αν δεν κατάλαβες κάτι από αυτά που γράφω φταίω εγώ. Προσπάθησα να γράψω κάτι που στην ουσία δεν λέγεται μέσα σε μία σελίδα. Όπότε θα σηκώσω το βάρος της ευθύνης και θα αναλύσω εκτενέστερα όπου νομίζω ότι αξίζει.
    Για να λές ότι το τώρα σημαίνει ότι φάμε και ότι πιούμε προφανώς έχω ξεχάσει κάπου να αναφέρω την ηθική. Βέβαια το έννοώ με τον Θεό αλλά το να εννοείς δεν φτάνει. Πάντως δεν νομίζω να δίνω εντύπωση τέτοιου τύπου ε;-)

    Όταν λέω δεν δένομαι με τίποτα εννοώ παραπάνω απ´ ότι χρειάζεται. Αλλιώς πως θα πάρεις την "γλύκα" από τις εμπειρίες; Ο ίδιος ο ποιητής ξεχνιέται στις χαραυγές, αλλά μετά λες να κάθεται και να τις αναπολεί; Ή να τις προβάλλει στο μέλλον λέγοντας πάντα έτσι θέλω να είναι όπως ήταν σήμερα;
    Έπειτα μ' αυτό τον τρόπο δεν γίνεσαι αυτάρκης αλλά αντικειμενικός, οξύνους, δεν φοβάσαι να αποδευσμευτείς από την μεγαλύτερη ευχαρίστηση σου. Γίνεσαι ένας πολεμιστής του φωτός κατά την έκφραση του Κοέλιο.

    Τώρα το μοναχική είναι θέμα προς συζήτηση αλλά ας πω προς το παρόν ότι ουκ εν τω πολλώ το ευ (αλλά εν το ευ το πολύ). Ξέρεις ειδικά στην εποχή μας όπου έχεις 423 "φίλους" στο facebook...
    Ίσως πάντως και οι δρόμοι που ο ποιητής λέει ότι δεν θέλησε, να είναι της μοναξιάς. Μόνο ο ίδιος μπορεί να μας λύσει την απορία.

    Η φαντασία χωρίζεται σε δημιουργική και σε άχρηστη. (άλλη μια παράλειψη μου, αλλά τι να πρωτογράψω ο άμοιρος). Την άχρηστη δεν θέλουμε. Και η άχρηστη ξεχωρίζεται από την δημιουργική γιατί η μιά ψεύδεται και η άλλη δημιουργεί. Και μπορεί να έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε την φαντασία δημιουργική αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα γιατί η δημιουργική είναι πολύ λίγη σε σχέση με την άχρηστη. Σκέψου πόσους καλλιτέχνες ξέρεις και πόσους ανθρώπους που φαντάζονται και σύγκρινε.

    Τώρα θα ήθελα να δεχτώ την δικιά σου ερμηνεία αλλά θα ήταν κρίμα την προσπάθεια μου ε;-) Σοβαρά τώρα θα πρέπει μα μου πεις κάτι παραπάνω για να με πείσεις. Όπως για παράδειγμα από που συμπεραίνεις τα πικρά δάκρυα; ή την νοσταλγία; Γιατί απαρνιέται την λογική και ποιό το νόημα του ποιήματος;

    Μην ξεχνάς ότι ούτε εγώ έχω δίκιο κατά πάσα πιθανότητα, οπότε μην διστάσεις να υποστηρίξεις την άποψη σου. Εξάλλου έχεις ένα πόντο από την μουσική η οποία είναι μελαγχολική...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Για τη νοσταλγία: Το τραγούδι κυκλοφόρησε αρχικά στο δίσκο του Θ. Παπακωνσταντίνου «Αγία Νοσταλγία». Νοσταλγική είναι η αναφορά του ρεφραίν στην παιδική ηλικία (παρελθόν), η αναφορά στη θάλασσα, κατ΄ ουσία στο νερό, όπου ανασύρεται η αίσθηση της προστασίας και της ασφάλειας της μήτρας που μας φιλοξένησε (παρελθόν). Ακόμα και το αρμένικο σαράκι νοσταλγική αναφορά είναι στην παράδοση ενός λαού με σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά και μαρτυρική διαδρομή στην ιστορία.

    Για τη φαντασία: Η μετουσίωση της φαντασίας σε τέχνη, δεν είναι κάτι απλό. Παίζουν ρόλο οι συνθήκες, ο χαρακτήρας, πολλά. Κατά συνέπεια, πολλοί εν δυνάμει καλλιτέχνες είναι μη αναγνωρίσιμοι, γιατί παρέμειναν στα σχέδια. Αυτό δεν σημαίνει ότι η φαντασία τους δεν είναι δημιουργική, αλλά ότι η δημιουργική τους φαντασία, δε βρήκε το δρόμο της.
    Ωραίο αυτό του Νίτσε πάντως: «Έχουμε την τέχνη για να μην πεθάνουμε απ΄ την αλήθεια».

    Για την ηθική: Απελπίζομαι όταν προσπαθώ να συλλάβω αυτή την έννοια. Ίσως επειδή τη διακρίνει το χαρακτηριστικό της ελαστικότητας. Προτιμώ να μην αναφερθώ. Με ξεπερνά.

    Για τα δάκρυα: σχήμα λόγου. Ο ειλικρινής νιώθει απογοήτευση και μοναξιά μέσα στο καρναβάλι της κοινωνίας. Μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Προγραμματισμένο να επι-κοινωνεί, οπότε η μοναξιά είναι κάτι δυσάρεστο όταν επιβάλλεται από μια οικτρή πραγματικότητα και δεν είναι καθαρή επιλογή.

    Για τη λογική: την απαρνιέται γιατί προτιμά να αισθάνεται και να συναισθάνεται.

    Για τους δρόμους: Για δρόμους που δεν θέλησε στις χαραυγές ξεχνιέται, σημαίνει πως προτιμά να ξεχνά- με τις χαραυγές- τους δρόμους που πήρε. Είναι ένας μέχρι στιγμής απολογισμός.

    Πού είσαι ρε Θανάση να μας δώσεις επιτέλους την εξήγηση του δημιουργού;
    «Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος έχει μέσα του πράγματα που δεν τα έχει πει ποτέ, ίσως γι΄ αυτό οι εξομολογήσεις να είναι τόσο διεγερτικές, γιατί είναι ένα βαρύ φορτίο αυτό. Εγώ, επειδή δεν έχω μπει σε τέτοιες διαδικασίες, έχω δηλαδή πολύ πράγμα μέσα, κάθισα κι έγραψα ένα τραγούδι που λέγεται Ορυχεία. Λέει: Σε ορυχεία σκοτεινά /πετάω τα σκουπίδια/ όσα μου έφερε η ζωή/ μα όσα κι εγώ της πήγα.
    Και τελειώνω: Πολλές φορές προσπάθησα / μα αυτά τα γαμημένα / αντί να βγουν στα χείλη μου / φυτρώνουν στον αυχένα. Δεν είναι τα άλατα λοιπόν που δημιουργούν το αυχενικό, είναι αυτά που δεν βρίσκουν δρόμο να βγουν έξω». ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

    Συμπέρασμα: Ανεξάρτητα από το αν καταφέρω να πείσω, έχω γλυτώσει στάνταρ το αυχενικό :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θέε μου τι ωραία ανάλυση!
    Αυτό μάλιστα! Είναι τροφή για σκέψη.

    Δεν νομίζω ότι διαφωνούμε σε πολλά πάντως. Είπες βέβαια στο πρώτο σχόλιο ότι διαφωνείς εντελώς με την δική μου ερμηνεία αλλά νομίζω ότι έδωσες στην ανάλυση ότι λείπει από την δικιά μου. Εσύ έδωσες την συναισθηματική πλευρά ενώ εγώ θέλω να πιστεύω την λογική. Αλλά μπορεί να έχω και άδικο. Βέβαια σημείωσε στην απολογία μου ότι η ανάλυση είχε και ένα σκοπό διαφορετικό από του ποιητή οπότε μπορώ να πω ότι μ'έπεισες.

    Δεν διαφωνώ σε τίποτα από τα σχόλια σου για την νοσταλγία, την ηθική, την μοναξιά και την λογική. Μόνο στην λογική λες να ζήσει με συναισθήματα, ας προσθέσουμε και την λέξη θετικά (για να τα διαχωρίσουμε απο τα αρνητικά) που όπως έγραψα και εγώ εννοεί με το γκρινιάξει. Όσο για την φαντασία εγώ εννοώ κάτι άλλο που δεν μπορώ να στο δώσω να καταλάβεις.

    Τελικά σ'ευχαριστώ διπλά και για το τραγούδι και για την ερμηνεία.
    Να ξέρεις ότι οι απόψεις σου πλεόν μετράνε πολύ σ'αυτό το ιστολόγιο γιαυτό και τις θέλω πιο τακτικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φίλε Ι.Ο.
    Επειδή έχω μέρες να ασχοληθώ εκτενώς με τα ιστολόγια, όντως λογόκρινες το σχόλιό που άφησα εδώ ή κατάλαβα λάθως;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φίλε Ανορθόδοξε,

    Έλαβα μόνο 2 σχόλια σου, για τις αναρτήσεις: Βρέθηκε Άνθρωπος και Γκουρτζίεφ.
    Δεν θα τολμούσα να λογοκρίνω. Τον μετριασμό τον έχω για βρισιές (δεν μου συνέβηκε ακόμα και για άσχτα σχόλια (διαφημίσεις, πολιτικά, κα)
    Αν το έστειλες στην σωστή διέυθυνση δεν ξέρω τι να πω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλά, συγγνώμη. Μάλλον κάποιο λάθος με τον blogger. Το σχόλιο μου ήταν:

    «Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
    κάτω απ' τη μάσκα που φοράς...»
    Τρύπες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλά ήταν δυνατόν να μετριάσω σχόλιο που αναφέρεται στη μπάντα που με μεγάλωσε;

    Έτσι είναι φίλε ανορθόδοξε, και πόσο δύσκολο είναι να βγάλουμε όλες αυτές τις μάσκες...

    Ο Νίτσε τις ονομάζει "πλάκες" (από τους νόμους τις παλαιάς διαθήκης) που πρέπει να σπάσουμε. Δυστυχώς έχουμε από μικρή ηλικία εξημερωθεί και αποδεχτεί όλες αυτές τις μάσκες που δεν μπορούμε να δούμε, κυρίως στον εαυτό μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Took me time to read the whole article, the article is great but the comments bring more brainstorm ideas, thanks.

    - Johnson

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ Johnson

    I appreciate your time, effort and patience to read an article in a foreign language! Thanks for your kind words.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή μέσω email

Enter your email address:

Blog Widget by LinkWithin