γράφει ο Simple Man με το μοναδικό του τρόπο!
Είμαι μειονότητα
Μπορεί να έχω ταυτότητα, ΑΦΜ, εθνικότητα καταγεγραμμένη (δεν ξέρω από ποιον), αλλά νιώθω μειονότητα μέσα στα γεωγραφικά αλλά και στα κοινωνικά όρια της χώρας. Δεν είμαι σε ομάδα, αλλά ούτε ανήκω σε πολιτικό χώρο. Δεν έχω κοινά ενδιαφέρονται με κανέναν και το μόνο που με δένει με τους υπόλοιπους είναι η γλώσσα. Θρησκεία δεν έχω επιλέξει αλλά τις σέβομαι όλες. Ο τόπος που θεωρώ πατρίδα απαρτίζεται από τις μνήμες μου και από πλάσματα (ζωντανά και νεκρά) που θα τα υπερασπιστώ με απόλυτο πάθος μέχρι το τέλος.Γνωρίζω ότι για την χώρα μου είμαι πολύτιμο ον μόνο κατά τις προεκλογικές περιόδους και έχω πλήρη συναίσθηση ότι για το υπόλοιπο χρονικό διάστημα είμαι μία μετακινούμενη καμπύλη στις δημοσκοπήσεις τους. Ποτέ άλλωστε δε με ρώτησαν ποιον θεωρώ κατάλληλο και ποιον αυστηρά ακατάλληλο για σκεπτόμενους ενηλίκους. Πολλοί με δελέασαν από τα εφηβικά μου χρόνια να ακολουθήσω την πολιτική τους γραμμή, μα όταν άρχισα να κάνω ερωτήσεις μου είπαν ότι η έξοδος είναι πρώτη πόρτα αριστερά όπως θα βγαίνω. Δε με έχουν ρωτήσει ποτέ πώς νιώθω για τις οικιστικές και περιβαλλοντικές παρεμβάσεις τους, παρά μόνο υπομένω τα έκτρωματά τους σαν Ινδός αποικοκρατούμενος από την Μεγάλη Βρετανία.Δεν υπήρξε ποτέ μία Κούρτοβικ για να υπερασπιστεί τις πολιτικές μου θέσεις όταν διώκομαι καθημερινά από την δήθεν δημοκρατία που κυβερνά τον τόπο που έτυχε να γεννηθώ και να μεγαλώσω, αλλά και ούτε ένας Βαλιανάτος να μου πάρει συνέντευξη υπερασπιζόμενος το δικαίωμα να μιλώ. Η δίωξη μου δεν θα είναι ούτε ρατσιστική, ούτε πολιτική όταν θα αποφασίσω να μην ξαναπληρώσω φόρους σε ένα Κράτος που δεν μου έχει εξοφλήσει τους λογαριασμούς των ονείρων μου και της ίδιας της ελευθερίας μου. Επειδή δεν ανήκω επίσημα σε ένα είδος προς εξαφάνιση, καμία Greenpeace δεν θα αναρτήσει πανό όταν θα με σέρνουν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο ψάχνοντας μία εντατική όταν θα την χρειασθώ. Και όταν πεθάνω δεν θα έχω το δικαίωμα να ζήτησω να θαφτώ κάτω από την βελανιδιά που παλιά σκαρφάλωνα επάνω της, αλλά θα με παραχώσουν σε ένα νεκροταφείο και οι δικοί μου θα πληρώνουν ενοίκιο.Δεν θα καταγραφτώ ποτέ ως μειονότητα γιατί κανένα σύστημα, εθνικό και διεθνές, δεν ταιριάζει στην περίπτωση μου. Είμαι σαν την μερίδα πατάτες που βρίσκεις σε κάθε κατάλογου εστιατορίου. Χωρίς gourmet γεύση, χωρίς ιδιαίτερο χρώμα και πάντα σε χαμηλή τιμή. Τόσο αναλώσιμο είδος και τόσο σίγουρα υπαρκτό, που κανείς δεν μου δίνει και ούτε πρόκειται να μου δώσει σημασία στα καλοστρωμένα τους γεύματα μιλώντας, ανάμεσα σε άλλα, για μειόνοτητες.
Αναρτήθηκε από Simple Man στις 3:10 μμ
Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008
Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008
Δικαιοσύνη - Μοντεσκιού
Τα Περσικά Γράμματα είναι ένα βιβλίο του Γάλλου συγραφέα Μοντεσκιού. Εκδόθηκε πρώτη φορά το 1721 και υποτίθεται ότι είναι συγκεντρωμένα γράμματα μεταξύ Περσών οι οποίοι ταξίδεψαν στην Ευρώπη (κυρίως Γαλλία) και έβλεπαν αυτόν τον νέο παράξενο κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια. Στην ουσία είναι οι απόψεις του Μοντεσκιού ο οποίος εκτός του ότι έγραφε με ψευδόνυμο, πρωτοέκδοσε το βιβλίο όχι στη γενέτειρα του αλλά στην Ολλανδία. Παρακάτω η μετάφραση του γράμματος 83.
Γράμμα 83
Usbek προς Rhedi, στη Βενετία
Usbek προς Rhedi, στη Βενετία
Αν υπάρχει Θεός, αγαπητέ μου Rhedi, πρέπει αναγκαστικά να είναι δίκαιος. Γιατί αν δεν ήταν, τότε θα ήταν το χειρότερο και πιο ατελές ον απ'όλα.
Η δικαιοσύνη είναι μια πραγματική σχέση, η οποία υπάρχει μεταξύ δύο πραγμάτων. Αυτή η σχέση είναι πάντα η ίδια, απ'όποιο ον και αν γίνεται αντιληπτή, είτε από τον Θεό, είτε από άγγελο, είτε από τον άνθρωπο.
Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι δεν βλέπουν αυτές τις σχέσεις πάντα. Συχνά, αληθώς, όταν τις βλέπουν, στρέφουν το βλέμμα τους από την άλλη και βλέπουν πάντοτε καλύτερα το συμφέρον τους. Η δικαιοσύνη υψώνει τη φωνή της, αλλά έχει δυσκολίες στο να ακουστεί εν μέσω του θορύβου των παθών.
Οι άνθρωποι είναι ικανοί να κάνουν άδικες πράξεις επειδή είναι συμφέρον τους να τις κάνουν και προτιμούν να ικανοποιούν τους εαυτούς τους από τους άλλους. Πάντα πράττουν με γνώμονα τους εαυτούς τους - κανένας δεν είναι αδικαιολόγητα κακός. Πρέπει να υπάρχει κάποιος καθοριστικός λόγος και αυτός ο λόγος είναι πάντα η ιδιοτέλεια.
Αλλά δεν είναι δυνατόν ποτέ ο Θεός να μπορεί να κάνει κάτι άδικο. Άπαξ και δεχθούμε ότι αντιλαμβάνεται τι είναι δίκαιο, θα πρέπει να δρα σε συμφωνία μ' αυτό, γιατί αφού δεν έχει ανάγκη από τίποτα και επαρκεί στον Εαυτό του, θα ήταν το χείριστο απ' όλα τα όντα αν ήταν άδικος χωρίς ιδιοτέλεια.
Συνεπώς, ακόμα και αν δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να αγαπάμε την δικαιοσύνη, στην ουσία δηλαδή, να κάνουμε προσπάθεια να μοιάσουμε σ' αυτό το ον του οποίου τόσο έχουμε εκθειάσει την σύλληψη του, και ο οποίος αν υπάρχει θα έπρεπε να είναι αναγκαστικά δίκαιος. Ακόμα και αν μπορούσαμε να ελευθερωθούμε από τους περιορισμούς της θρησκείας , δεν θα έπρεπε να ελευθερωθούμε από αυτούς που επιβάλλονται από την δικαιοσύνη.
Αυτό με οδήγησε, Rhedi, να σκεφτώ ότι η δικαιοσύνη είναι αιώνια και δεν μπορεί να εξαρτάται από κοινωνικές συμβάσεις. Ακόμα και αν έπρεπε να εξαρτάται από αυτές, αυτή η αλήθεια θα ήταν απαίσια, και θα έπρεπε να την κρύβουμε από τους εαυτούς μας.
Είμαστε περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους οι οποίοι είνα δυνατότεροι από εμάς. Μπορούν να μας βλαψουν με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους, και τα τρία τέταρτα των περιπτώσεων μπορούν να το κάνουν παραμένοντας ατιμώρητοι. Τι γαλήνη για το μυαλό μας θα είναι να γνωρίζουμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν στις καρδιές τους μια εσωτερική αρχή η οποία είναι με το μέρος μας, και μας προστατεύει από κάθε πράξη την οποία μπορεί να αναλάβουν εναντίον μας!
Αλλά γι' αυτό, θα πρέπει να φοβόμαστε συνεχώς. Θα πρέπει να περπατάμε ανάμεσα σε ανθρώπους σαν να είναι άγρια θηρία, και ποτέ δεν πρέπει να είμαστε σίγουροι ούτε ένα λεπτό για την ιδιοκτησία μας, την ευτυχία μας ή τις ζωές μας.
Όλοι αυτοί οι στοχασμοί με κάνουν ν' αγανακτώ με τους θεολόγους που παρουσιάζουν τον Θεό σαν ένα όν που χρησιμοποιεί τη δύναμη του τυρρανικά, κάνοντας τον να συμπεριφέρεται μ' ένα τρόπο που δεν θα έπρεπε να θέλουμε εμείς οι ίδιοι να συμπεριφερόμαστε από τον φόβο μήπως Τον προσβάλλουμε. Του αποδίδουν όλες τις ατέλειες τις οποίες τιμωρεί σ' εμάς, και αντιφατικά Τον παρουσιάζουν μερικές φορές σαν ένα κακό ον, μερικές φορές σαν ένα ον που μισεί το κακό και το τιμωρεί.
Όταν κάποιος εξετάζει τον εαυτό του, πόσο ικανοποίηση μπορεί να αντλήσει από την διαπίστωση ότι έχει δικαιοσύνη στην καρδιά του! - μπορεί να είναι μια λιτή ευχαρίστηση, αλλά είναι σίγουρο ότι θα του προκαλέσει χαρά, καθώς θα αντιλαμβάνεται ότι η κατάσταση του είναι τόσο ανώτερη από αυτούς χωρίς δικαιοσύνη όσο ανώτερη είναι από τις τίγρεις και τις αρκούδες. Αληθώς, Rhedi, αν ήμουν σίγουρος ότι θα μπορούσα να ασκώ ανελλιπώς και χωρίς σφάλματα αυτή τη δικαιοσύνη που μπορώ να οραματιστώ, θα θεωρούσα τον εαυτό μου ως τον υπέρτατο ανάμεσα στους ανθρώπους.
Η δικαιοσύνη είναι μια πραγματική σχέση, η οποία υπάρχει μεταξύ δύο πραγμάτων. Αυτή η σχέση είναι πάντα η ίδια, απ'όποιο ον και αν γίνεται αντιληπτή, είτε από τον Θεό, είτε από άγγελο, είτε από τον άνθρωπο.
Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι δεν βλέπουν αυτές τις σχέσεις πάντα. Συχνά, αληθώς, όταν τις βλέπουν, στρέφουν το βλέμμα τους από την άλλη και βλέπουν πάντοτε καλύτερα το συμφέρον τους. Η δικαιοσύνη υψώνει τη φωνή της, αλλά έχει δυσκολίες στο να ακουστεί εν μέσω του θορύβου των παθών.
Οι άνθρωποι είναι ικανοί να κάνουν άδικες πράξεις επειδή είναι συμφέρον τους να τις κάνουν και προτιμούν να ικανοποιούν τους εαυτούς τους από τους άλλους. Πάντα πράττουν με γνώμονα τους εαυτούς τους - κανένας δεν είναι αδικαιολόγητα κακός. Πρέπει να υπάρχει κάποιος καθοριστικός λόγος και αυτός ο λόγος είναι πάντα η ιδιοτέλεια.
Αλλά δεν είναι δυνατόν ποτέ ο Θεός να μπορεί να κάνει κάτι άδικο. Άπαξ και δεχθούμε ότι αντιλαμβάνεται τι είναι δίκαιο, θα πρέπει να δρα σε συμφωνία μ' αυτό, γιατί αφού δεν έχει ανάγκη από τίποτα και επαρκεί στον Εαυτό του, θα ήταν το χείριστο απ' όλα τα όντα αν ήταν άδικος χωρίς ιδιοτέλεια.
Συνεπώς, ακόμα και αν δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να αγαπάμε την δικαιοσύνη, στην ουσία δηλαδή, να κάνουμε προσπάθεια να μοιάσουμε σ' αυτό το ον του οποίου τόσο έχουμε εκθειάσει την σύλληψη του, και ο οποίος αν υπάρχει θα έπρεπε να είναι αναγκαστικά δίκαιος. Ακόμα και αν μπορούσαμε να ελευθερωθούμε από τους περιορισμούς της θρησκείας , δεν θα έπρεπε να ελευθερωθούμε από αυτούς που επιβάλλονται από την δικαιοσύνη.
Αυτό με οδήγησε, Rhedi, να σκεφτώ ότι η δικαιοσύνη είναι αιώνια και δεν μπορεί να εξαρτάται από κοινωνικές συμβάσεις. Ακόμα και αν έπρεπε να εξαρτάται από αυτές, αυτή η αλήθεια θα ήταν απαίσια, και θα έπρεπε να την κρύβουμε από τους εαυτούς μας.
Είμαστε περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους οι οποίοι είνα δυνατότεροι από εμάς. Μπορούν να μας βλαψουν με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους, και τα τρία τέταρτα των περιπτώσεων μπορούν να το κάνουν παραμένοντας ατιμώρητοι. Τι γαλήνη για το μυαλό μας θα είναι να γνωρίζουμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν στις καρδιές τους μια εσωτερική αρχή η οποία είναι με το μέρος μας, και μας προστατεύει από κάθε πράξη την οποία μπορεί να αναλάβουν εναντίον μας!
Αλλά γι' αυτό, θα πρέπει να φοβόμαστε συνεχώς. Θα πρέπει να περπατάμε ανάμεσα σε ανθρώπους σαν να είναι άγρια θηρία, και ποτέ δεν πρέπει να είμαστε σίγουροι ούτε ένα λεπτό για την ιδιοκτησία μας, την ευτυχία μας ή τις ζωές μας.
Όλοι αυτοί οι στοχασμοί με κάνουν ν' αγανακτώ με τους θεολόγους που παρουσιάζουν τον Θεό σαν ένα όν που χρησιμοποιεί τη δύναμη του τυρρανικά, κάνοντας τον να συμπεριφέρεται μ' ένα τρόπο που δεν θα έπρεπε να θέλουμε εμείς οι ίδιοι να συμπεριφερόμαστε από τον φόβο μήπως Τον προσβάλλουμε. Του αποδίδουν όλες τις ατέλειες τις οποίες τιμωρεί σ' εμάς, και αντιφατικά Τον παρουσιάζουν μερικές φορές σαν ένα κακό ον, μερικές φορές σαν ένα ον που μισεί το κακό και το τιμωρεί.
Όταν κάποιος εξετάζει τον εαυτό του, πόσο ικανοποίηση μπορεί να αντλήσει από την διαπίστωση ότι έχει δικαιοσύνη στην καρδιά του! - μπορεί να είναι μια λιτή ευχαρίστηση, αλλά είναι σίγουρο ότι θα του προκαλέσει χαρά, καθώς θα αντιλαμβάνεται ότι η κατάσταση του είναι τόσο ανώτερη από αυτούς χωρίς δικαιοσύνη όσο ανώτερη είναι από τις τίγρεις και τις αρκούδες. Αληθώς, Rhedi, αν ήμουν σίγουρος ότι θα μπορούσα να ασκώ ανελλιπώς και χωρίς σφάλματα αυτή τη δικαιοσύνη που μπορώ να οραματιστώ, θα θεωρούσα τον εαυτό μου ως τον υπέρτατο ανάμεσα στους ανθρώπους.
Από το Παρίσι, την πρώτη του πρώτου φεγγαριού της Jomada, 1715
Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008
Περί καιρών μας ο λόγος...
Το βρήκα εδώ και είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Πραγματική τροφή για σκέψη...
Πότε σας φταίν’ οι Αφγανοί και οι αγριανθρώποι,
πότε ο τρισκατάρατος και πότε ο Θεός,
σας φταίει κι η Αμερική, σας φταίει κι η Ευρώπη,
αλλά ποτέ δεν είπατε πως φταίει κι ο Ρωμηός.
Τα πταίσματα σας ρίχνετε στων άλλων την καμπούρα,
και έχετε αδιάκοπη παντοτινή μουρμούρα.
Στην δόξα των προγόνων σας τα τρόπαια ζητείτε,
φωνάζετε, ξεσχίζεσθε για τους παλιούς σας χρόνους,
και μόνο με τον ίσκιο τους ψωμοζητώντας ζήτε...
χαρά σ’ εκείνη τη γενιά που θάχει σας προγόνους!
Φαντάσου αν βρισκόμαστε στον κόσμο γεννημένοι
χωρίς κανένα πρόγονο, τι ήθελε να γένει!
Για κότες ακονίζετε μονάχα το σπαθί σας
και μες στο ίδιο αίμα σας βουτάτε τη λεπίδα,
εν όσω ζήτε δένετε με κόμπους το πουγγί σας,
και μόνον σαν πεθάνετε πλουτείτε την πατρίδα.
Πορνεύετε τα γράμματα, πορνεύετε τους νόμους,
Συνοδικοί στα σπίτια σας, Μακρακισταί στους δρόμους.
Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008
Welcome to the show
Δύο ήταν οι λόγοι της σημερινής ανάρτησης. Ο πρώτος το νόημα των λόγων του μεγάλου Παύλου Σιδηρόπουλου.
Ο άλλος λόγος είναι ένα σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση. Κάποιος ανώνυμος έγραψε: "Είναι δύσκολο να μπορείς να ξεχωρίζεις το μαύρο απ'το άσπρο τελικά". Συμφωνώ μαζί του και νομίζω ότι ένας από τους κύριους λόγους είναι ότι στο μυαλό μας κυριαρχεί μια ομίχλη. Οι ινδιάνοι της κεντρικής αμερικής (Τολτέκοι) την αποκαλούν mitote. Αυτή η ομίχλη είναι αποτέλεσμα χιλιάδων συμφωνιών που έχουμε κάνει με τον εαυτό μας. Συνειδητών αλλά κυρίως ασυνείδητων. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε πολλές αντικρουόμενες απόψεις μέσα μας. Στην ουσία κάθε συμφωνία είναι ένας ακόμη μικρός ανθρωπάκος μέσα μας ή αν θέλετε ένα ακόμη Εγώ. Έτσι αποτελούμαστε από χιλιάδες Εγώ που μιλάνε όλα ταυτόχρονα και προκαλούν την ομίχλη που δεν μας αφήνει να ξεχωρίσουμε το μαύρο από το άσπρο.
Ποιός ευθύνεται όμως γιαυτό; Ένας πολύ σοβαρός λόγος είναι το show που έχει στηθεί γύρω μας. Αυτό που σου δείχνει σε μια φωτογραφία το κέντρο μιας πανέμορφης πόλης και δεν δείχνει τον άστεγο ή τον μεθύστακα τρεις δρόμους πιο κάτω. Αυτό που ξοδεύει εκατομύρια για να σου δείχνει διαφημίσεις και διοργανώσεις τύπου Ευροβίζιον και δεν έχει να ταίσει τους πολίτες του. Αυτό που σου μαθαίνει θεωρία τον διαχωρισμό των τριών εξουσιών αλλά δεν το βλέπεις στην πράξη. Αυτό που σου δείχνει τους πολιτικούς σοβαρούς με γραβάτες αλλά τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο. Αυτό που σου δείχνει όμορφους λεπτούς ανθρώπους με στις διαφημίσεις. Αυτό που χρησιμοποιεί "πιασάρικα" σλόγκαν σε εφημερίδες και διαφημίσεις ("δεν θα ξέρεις τι έχεις"). Αυτό που σου δείχνει την ζωή σαν σαπουνόπερα. Χιλιάδες τα παραδείγματα. Απλά "κοίτα" γύρω σου!
Φταίνε κυρίως άνθρωποι που έχουν συμφέροντα αλλά φταίμε και εμείς οι ίδιοι. Γινόμαστε μέρος του show είτε ως βοηθοί είτε ως θεατές. Ως θεατές δίνοντας την προσοχή μας σε ότι μας λένε τους δυναμώνουμε και στην ουσία κάθε φορά που ακούμε κάτι κάνουμε μια συμφωνία. Συμφωνούμε ή όχι με ότι ακούμε την στιγμή που το ακούμε. Βλέπεις έχουμε επιλέξει να ζούμε γρήγορα την μικρή ζωούλα μας και δεν έχουμε χρόνο για σκέψη. Γιατί έτσι τους συμφέρει να μας δείχνουν την ζωή, μικρή. Συνεπώς πρέπει να την ζεις γρήγορα με όσο το δυνατόν περισσότερες υλικές απολαύσεις. (ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας). Έλεγε άλλος μεγάλος έλληνας μουσικός: "Η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι"
Έτσι είναι δυνατόν να ζούμε με τόσα παράδοξα. Να μιλάμε πχ. για ολυμπιακό ιδεώδες και για ρεκόρ την ίδια στιγμή. Για σφάλματα των άλλων και όχι δικά μας, για ειρήνη αλλά να στέλνουμε στρατιώτες σε πολέμους που δεν είναι δικοί μας. Για ακίνδυνη πυρηνική ενέργεια, για παιδεία και να έχουμε φροντιστήρια, για προστασία του πολίτη και τα τυχερά παιχνίδια να τα διαχειρίζεται το κράτος ή να σου πουλάει το τσιγάρο αλλά σου γράφει ότι βλάπτει την υγεία. Για θεό που θα σε στείλει στην κόλαση αλλά σε αγαπάει. Για ενημέρωση με δημοσκοπήσεις κ.ο.κ . Τα παραδείγματα είναι χιλιάδες...
Την πιο ωραία παρομοίωση την έκανε μια φίλη μου Ολλανδέζα. Ένας Άνθρωπος που εκτιμώ αφάνταστα. Είπε λοιπόν: "η ανθρωπότητα είναι ο Τιτανικός ο οποίος έχει χτυπήσει ήδη το παγόβουνο και βουλιάζει. Αλλά ώσπου να βουλιάξει και ενώ το νερό έχει φτάσει στα γόνατα η ορχήστρα συνεχίζει να παίζει μουσική..." Το show πάνω απ'όλα.
Παρακάτω τα λέει ο Παυλάρας "χύμα και σταράτα" σε μια σπάνια (νομίζω) μαγνητοσκόπηση
Σε παρένθεση τα λόγια που χρησιμοποιεί στο live.
Welcome to the show
Welcome to the show,
welcome to the show
Εδώ μετράνε μόνο τα σφάλματα ημών (με ήτα)
κι όλα τ' άλλα φήμες
εικοσιεννιά στατιστικών (/ απόρροια νόμων φυσικών)
άλλα σταθμά στα μέτρα
του ποιός ανάλογα με ποιόν
Welcome to the show
normal το σκηνικό
welcome to the show
Απ' όλα έχει ο θίασος
αναρχικούς (/ ηθοποιοί) με φάκελλο ανοιχτό (/λευκό)
θηριοδαμαστής ο γιός του Παπαχρόνη
με γάλα ραδιενέργειας βυζαχτό
σε γυάλα το μωρόψαρο γιατί δαγκώνει
αιμομιξία σ' ανώνυμο χωριό
μαύρο γυαλί να μην τυφλώνει (/ και ο αθλητικός τους χημικός ν'ανακατώνει)
των αποβλήτων το ακτινοβόλο ον (/ σε ογκομετρικό σωλήνα τα ρεκόρ)
σε πλανιτάριουμ κι ο πόλεμος των άστρων
για τ' άγρια γούστα των μιλιταριστών
Welcome to the show
normal το σκηνικό
welcome to the show
Διαθέτουν για bus-class κτηνοβασία
πατέρα κόρη μ' αδερφό
για special show
να δεις θα φταίει η τριλογία (/ ανεργία)
sex, drugs, Rock'n'roll (/ η ντίσκο, το χασίς, τα U.F.O.)
ψευδαίσθηση καμιά δεν τους αγχώνει
μέταλλο κρύο που δεν λιώνει
πυρηνικό το μανιτάρι, ένα λουλούδι
θα στο πουν κι αυτό
κι ο θίασος μεγαλώνει
το κρέας του αρχίζει να το τρώει ωμό
Welcome to the show
normal (τελείως normal) το σκηνικό
welcome to the show
Ο άλλος λόγος είναι ένα σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση. Κάποιος ανώνυμος έγραψε: "Είναι δύσκολο να μπορείς να ξεχωρίζεις το μαύρο απ'το άσπρο τελικά". Συμφωνώ μαζί του και νομίζω ότι ένας από τους κύριους λόγους είναι ότι στο μυαλό μας κυριαρχεί μια ομίχλη. Οι ινδιάνοι της κεντρικής αμερικής (Τολτέκοι) την αποκαλούν mitote. Αυτή η ομίχλη είναι αποτέλεσμα χιλιάδων συμφωνιών που έχουμε κάνει με τον εαυτό μας. Συνειδητών αλλά κυρίως ασυνείδητων. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε πολλές αντικρουόμενες απόψεις μέσα μας. Στην ουσία κάθε συμφωνία είναι ένας ακόμη μικρός ανθρωπάκος μέσα μας ή αν θέλετε ένα ακόμη Εγώ. Έτσι αποτελούμαστε από χιλιάδες Εγώ που μιλάνε όλα ταυτόχρονα και προκαλούν την ομίχλη που δεν μας αφήνει να ξεχωρίσουμε το μαύρο από το άσπρο.
Ποιός ευθύνεται όμως γιαυτό; Ένας πολύ σοβαρός λόγος είναι το show που έχει στηθεί γύρω μας. Αυτό που σου δείχνει σε μια φωτογραφία το κέντρο μιας πανέμορφης πόλης και δεν δείχνει τον άστεγο ή τον μεθύστακα τρεις δρόμους πιο κάτω. Αυτό που ξοδεύει εκατομύρια για να σου δείχνει διαφημίσεις και διοργανώσεις τύπου Ευροβίζιον και δεν έχει να ταίσει τους πολίτες του. Αυτό που σου μαθαίνει θεωρία τον διαχωρισμό των τριών εξουσιών αλλά δεν το βλέπεις στην πράξη. Αυτό που σου δείχνει τους πολιτικούς σοβαρούς με γραβάτες αλλά τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο. Αυτό που σου δείχνει όμορφους λεπτούς ανθρώπους με στις διαφημίσεις. Αυτό που χρησιμοποιεί "πιασάρικα" σλόγκαν σε εφημερίδες και διαφημίσεις ("δεν θα ξέρεις τι έχεις"). Αυτό που σου δείχνει την ζωή σαν σαπουνόπερα. Χιλιάδες τα παραδείγματα. Απλά "κοίτα" γύρω σου!
Φταίνε κυρίως άνθρωποι που έχουν συμφέροντα αλλά φταίμε και εμείς οι ίδιοι. Γινόμαστε μέρος του show είτε ως βοηθοί είτε ως θεατές. Ως θεατές δίνοντας την προσοχή μας σε ότι μας λένε τους δυναμώνουμε και στην ουσία κάθε φορά που ακούμε κάτι κάνουμε μια συμφωνία. Συμφωνούμε ή όχι με ότι ακούμε την στιγμή που το ακούμε. Βλέπεις έχουμε επιλέξει να ζούμε γρήγορα την μικρή ζωούλα μας και δεν έχουμε χρόνο για σκέψη. Γιατί έτσι τους συμφέρει να μας δείχνουν την ζωή, μικρή. Συνεπώς πρέπει να την ζεις γρήγορα με όσο το δυνατόν περισσότερες υλικές απολαύσεις. (ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας). Έλεγε άλλος μεγάλος έλληνας μουσικός: "Η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι"
Έτσι είναι δυνατόν να ζούμε με τόσα παράδοξα. Να μιλάμε πχ. για ολυμπιακό ιδεώδες και για ρεκόρ την ίδια στιγμή. Για σφάλματα των άλλων και όχι δικά μας, για ειρήνη αλλά να στέλνουμε στρατιώτες σε πολέμους που δεν είναι δικοί μας. Για ακίνδυνη πυρηνική ενέργεια, για παιδεία και να έχουμε φροντιστήρια, για προστασία του πολίτη και τα τυχερά παιχνίδια να τα διαχειρίζεται το κράτος ή να σου πουλάει το τσιγάρο αλλά σου γράφει ότι βλάπτει την υγεία. Για θεό που θα σε στείλει στην κόλαση αλλά σε αγαπάει. Για ενημέρωση με δημοσκοπήσεις κ.ο.κ . Τα παραδείγματα είναι χιλιάδες...
Την πιο ωραία παρομοίωση την έκανε μια φίλη μου Ολλανδέζα. Ένας Άνθρωπος που εκτιμώ αφάνταστα. Είπε λοιπόν: "η ανθρωπότητα είναι ο Τιτανικός ο οποίος έχει χτυπήσει ήδη το παγόβουνο και βουλιάζει. Αλλά ώσπου να βουλιάξει και ενώ το νερό έχει φτάσει στα γόνατα η ορχήστρα συνεχίζει να παίζει μουσική..." Το show πάνω απ'όλα.
Παρακάτω τα λέει ο Παυλάρας "χύμα και σταράτα" σε μια σπάνια (νομίζω) μαγνητοσκόπηση
Σε παρένθεση τα λόγια που χρησιμοποιεί στο live.
Welcome to the show
Welcome to the show,
welcome to the show
Εδώ μετράνε μόνο τα σφάλματα ημών (με ήτα)
κι όλα τ' άλλα φήμες
εικοσιεννιά στατιστικών (/ απόρροια νόμων φυσικών)
άλλα σταθμά στα μέτρα
του ποιός ανάλογα με ποιόν
Welcome to the show
normal το σκηνικό
welcome to the show
Απ' όλα έχει ο θίασος
αναρχικούς (/ ηθοποιοί) με φάκελλο ανοιχτό (/λευκό)
θηριοδαμαστής ο γιός του Παπαχρόνη
με γάλα ραδιενέργειας βυζαχτό
σε γυάλα το μωρόψαρο γιατί δαγκώνει
αιμομιξία σ' ανώνυμο χωριό
μαύρο γυαλί να μην τυφλώνει (/ και ο αθλητικός τους χημικός ν'ανακατώνει)
των αποβλήτων το ακτινοβόλο ον (/ σε ογκομετρικό σωλήνα τα ρεκόρ)
σε πλανιτάριουμ κι ο πόλεμος των άστρων
για τ' άγρια γούστα των μιλιταριστών
Welcome to the show
normal το σκηνικό
welcome to the show
Διαθέτουν για bus-class κτηνοβασία
πατέρα κόρη μ' αδερφό
για special show
να δεις θα φταίει η τριλογία (/ ανεργία)
sex, drugs, Rock'n'roll (/ η ντίσκο, το χασίς, τα U.F.O.)
ψευδαίσθηση καμιά δεν τους αγχώνει
μέταλλο κρύο που δεν λιώνει
πυρηνικό το μανιτάρι, ένα λουλούδι
θα στο πουν κι αυτό
κι ο θίασος μεγαλώνει
το κρέας του αρχίζει να το τρώει ωμό
Welcome to the show
normal (τελείως normal) το σκηνικό
welcome to the show
Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008
Arbeit macht frei
Κάτι πρέπει να ξέρανε παραπάνω από εμάς αυτοί οι αρχαίοι πρόγονοι όταν φτιάχνανε τις λέξεις. Κάνανε περίεργους αλλά και πετυχημένους συνδιασμούς. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι η δουλειά από την δουλεία διαφέρουν μόνο στον τόνο. Είναι όπως το φάρμακο το οποίο σε μικρή ποσότητα θεραπεύει ενώ αν δοθεί σε μεγαλύτερη ποσότητα γίνεται φαρμάκι. Έτσι ακριβώς και με τη δουλειά.Οι Γερμανοί είπαν το Arbeit macht frei: Η δουλειά σε απελευθερώνει. Αλλά σε ποσότητες μεγαλύτερες από την σωστή δόση φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από τα αναμενόμενα! Γίνεται σκλαβιά αφόρητη. Και όλα ξεκινάνε από διάφορες ψευδαισθήσεις - παρανοήσεις που έχουμε σχετικά με την εργασία.
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή όμως. Ας δούμε πρώτα τον ορισμό: Η εργασία είναι σωματική ή πνευματική δραστηριότητα, που το αποτέλεσμά της εξυπηρετεί κάποια συγκεκριμένη ανάγκη. Συνήθως αυτή η ανάγκη αποβλέπει στις βασικές ανάγκες της ζωής που είναι τροφή, στέγη και ρούχα. Ας το κρατήσουμε αυτό υπόψιν μια που επειδή είμαστε από τους τυχερούς αυτού του πλανήτη το ξεχνάμε πολύ εύκολα. (είχαμε όλες τις βασικές ανάγκες για σήμερα και επιπλέον σύνδεση, υπολογιστή, ώρα για να διαβάσουμε, να σκεφτούμε και να γράψουμε.) Άρα βλέπουμε ήδη ότι αυτός ο πολύ στοιχειώδης ορισμός δεν ανταποκρίνεται στην "πραγματικότητα" μας. Όχι εμείς δημιουργούμε ψεύτικες ανάγκες. Είτε για να μπούμε στο μάτι του γείτονα, είτε γιατί έτσι μας είπαν ότι είναι η ζωή, είτε γιατί αυτό είναι το μόνο παράδειγμα που βλέπουμε γύρω μας. Μεγαλύτερο αυτοκίνητο, σπίτι, ηλεκτρικές συσκευές, διακοπές, και η λίστα είναι ατελείωτη... Αυτός νομίζω είναι ο λόγος που δουλεύουμε γιατί αν ήταν να για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες δεν θα χρειαζόταν ούτε υπερωρίες, ούτε διπλές δουλειές αλλά ούτε καριέρες. Χωρίς ενδιαφέροντα, παρά μόνο με υλικές επιδιώξεις η πρώτη μεγάλη ψευδαίσθηση της εργασίας είναι ότι μου χρειάζεται για να γεμίζω το χρόνο μου και για να μπορέσω να απολαύσω όσο το δυνατόν περισσότερα υλικά αγαθά.
Πώς εξηγείται από τους γονείς μας να δούλεψε στο μεγαλύτερο ποσοστό μόνο ο πατέρας αλλά μπορούσαν και τα φέρνανε βόλτα και οικονομικώς αλλά και μεγαλώνοντας παιδιά; Πως γίνεται να δουλεύουν σήμερα και τα δύο μέλη της οικογένειας και όχι χρόνο για παιδιά δεν έχουν αλλά δεν τα βγάζουν και πέρα. Αλλά ξέχασα, θέλουν από δύο κινητά, δύο αυτοκίνητα, λεφτά για νταντά, παιδικό σταθμό, δάνειο για σπίτι και για διακοπές κοκ. Αυτά οι γονείς μας δεν τα γνωρίσανε. Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτά! Εργασία λοιπόν και τα κεφάλια μέσα... Έτσι έχουμε οικογένειες που τα παιδιά δεν βλέπουν τους γονείς τους και οι γονείς δεν βλέπονται μεταξύ τους! Τα παιδιά μεγαλώνουν ή στις γιαγιάδες ή στους παιδικούς σταθμούς. Δηλαδή έχουμε υποχρεώσεις αφού έχουμε οικογένεια και πρέπει να την συντηρήσουμε αλλά σ'αυτές δεν περιλαμβάνονται οι σπουδαιότερες, που είναι να περνάμε ποιοτικές ώρες μαζί της, να ανατρέφουμε, να διαβάζουμε να χαιρόμαστε τα παιδιά μας! Τα αυτονόητα έχουν χαθεί πλέον. Γίνομαι γραφικός γιατί πρέπει να τα υπενθυμίζω...
Ύστερα είναι και οι φιλίες, η προσωπική ζωή σου. Ποιός μπορεί με τέτοια ωράρια να κρατήσει φιλία. Εδώ είναι δύσκολο να κρατήσεις οικογένεια είναι δυνατόν να έχεις προσωπική ζωή; Λέμε πλεόν προσωπική ζωή τον χρόνο που περνούμε στο γραφείο. Φίλοι μας είναι οι συνάδελφοι και διασκέδαση μια μπύρα στα κλεφτά στο μπαρ κάτω από το γραφείο. Και η οικογενειάκη ζωή όση μας μένει, ξοδεύεται μέσα σε τηλεφωνήματα και email εκτός γραφείου, σε συσκευές τελευταίας τεχνολογίας όπως τα blackberry... Έτσι καταφέρνουμε να ζούμε για να δουλεύουμε και όχι να δουλεύουμε για να ζούμε.
Ένας από τους λόγους που με οδήγησαν να αλλάξω δουλειά και τρόπο ζωής ήταν η εκπόρνευση της ψυχής μου μέσω της δουλειάς. Σαν άνθρωπος που κατείχα μια ειδικότητα (θα αναλυθεί σε άλλη ανάρτηση), στάθηκε εύκολο να βρω μια δουλειά η οποία πλήρωνε καλά (πάνω από τον μέσο όρο). Δυστυχώς όμως όλες οι "καλοπληρωμένες" δουλειές ζητάνε σαν αντάλλαγμα κομμάτια από την ψυχή σου. "Πως μπορεί κάποια μέρα να δημιουργήσεις κάτι όμορφο και ωραίο όταν η ψυχή σου είναι σε επανάσταση με την δουλειά που κάνουν τα χέρια σου ή το μυαλό σου; Η σκλαβιά πνευματική ή σωματική δεν μπορεί ποτέ να οδηγήσει σε κάτι ωραίο (Μ. Τουαίην)". Αλλά βλέπετε από την άλλη μεγαλώνουμε μαθαίνοντας ότι μεγάλο και ωραίο είναι να γίνεις πετυχημένος, να ανεβείς γρήγορα τη σκάλα της κοινωνικής επιτυχίας μέσω της δουλειάς, να πάρεις προαγωγή, αύξηση κτλ Άλλη μία ψευδαίσθηση της εποχής μας. Ακούς μικρά παιδιά να σου λένε διαβάζω για να βρω καλή δουλειά και να πέρνω πολλά λεφτά! Και να πως πέρνονται αυτά τα λεφτά: είτε θα πρέπει να απολύεις κόσμο, είτε να χτυπάς με το μαστίγιο διευθύνοντας (σικ), είτε να πουλάς λέγοντας συνεχώς ψέμματα. Με λίγα λόγια δεν θα νοιώθεις όμορφα όταν θα κάνεις αυτό για το οποίο πληρώνεσαι. Είναι το απατηλό όνειρο της καριέρας. Αυτή η καραμέλα που έγινε ο σκοπός της ύπαρξης μας. Και που μάλιστα στην παγίδα της έπεσε και η απελευθερωμένη γυναίκα η οποία έχασε παιδί και οικογένεια για να σκλαβωθεί στο κυνήγι της καριέρας, ισάξια πλέον με τον άντρα...
Ξέρετε είναι της μόδας εδώ στην Ολλανδία η αρρώστια των μάνατζερ. Το περίφημο burn out. Δεν μπορούν από κάποιο διάστημα και μετά να αντέξουν τους ρυθμούς και κλατάρουν σαν μηχανές που κάηκαν από την πολύ χρήση. Με κάνει ν' αναρωτιέμαι όμως μήπως δεν φταίνε μόνο οι πολλές ώρες και οι ευθύνες αλλά είναι εν μέρη και ψυχική αυτή η αρρώστια.
Μα σαν να μην φτάνανε τα προβλήματα που δημιουργούμε μόνοι μας, έχουμε και τα προβλήματα που μας δημιουργεί το σύστημα. Έχουμε βλέπετε και τον καταμερισμό της εργασίας. Για ευκολία, ταχύτητα και μεγιστοποίηση της παραγωγής! Μειώνονται όμως τα ωράρια, οι θέσεις εργασίας, οι μισθοί και η δουλειά καταντάει όλο και πιο βαρετή. Σκεφτείτε την ταμία στο σουπερμάρκετ, τον νεαρό στα φάστ φουντ. Οι κινήσεις γίνονται σπασμωδικά, σχεδόν σαν ρομπότ που είναι όμως ανθρώπινο. Δεν είναι αστείο αλλά το κουσούρι της επαναλαμβανόμενης κίνησης είναι το λιγότερο που κάποιος θα πάθει. Αυτό που είναι πιο σοβαρό είναι η οριστική τελμάτωση του εγκεφάλου, ο αναπόφευκτος νευρικός κλωνισμός. Ποιός άραγε μπορεί να ξεχάσει την σκηνή από τους μοντέρνους καιρούς (1936 παρακαλώ!) του Τσάρλυ Τσάπλιν, ο οποίος βγαίνει από το εργοστάσιο όπου για ώρες έσφιγγε βίδες σ' ένα πόστο και συνεχίζει αντανακλαστικά να κάνει τις ίδιες κινήσεις μετά το πέρας της βάρδιας;
Η δουλειά είναι δικαίωμα ακούμε. Και έτσι είναι όλοι μας πρέπει να έχουμε ίσες ευκαιρίες στην εύρεση εργασίας. (Αλήθεια μάθατε για την νέα πρόεδρο του Ερυθρού Σταυρού;) Όλοι μας πρέπει να ξέρουμε τα δικαιώματα μας στη δουλειά αλλά και τις υποχρεώσεις μας. Αλίμονο όμως υπάρχει η ανεργία για να μας φοβίζει, τα δικαιώματα (που δεν συμφέρει να γνωρίζουμε) τα χάνουμε μέρα με την μέρα ελέω κυβερνήσεων, ενώ για τις υποχρεώσεις τι να πω; Ας αφήσω κάποιον "σοφό" να μιλήσει: "Καμμία δουλειά δεν είναι ντροπή για τον άνθρωπο. Δυστυχώς όμως πολύ συχνά ο άνθρωπος ντροπιάζει την δουλειά"
Τι φταίει όμως γι' αυτό; Γιατί ντροπιάζουμε τη δουλειά μας; Νομίζω ότι αποτελεί βασικό κομμάτι αυτού του προβληματισμού. Νομίζω ότι πάλι με ψευδαισθήσεις έχουμε να κάνουμε. Για παράδειγμα έχουμε μάθει να θεωρούμε τη χειρωνακτική εργασία κατώτερη. Κάτι που αρμόζει σε χαμηλού νοητικού επιπέδου ανθρώπους.
Την μάνα μου θυμάμαι που με νουθετούσε και έλεγε "να πας στο πανεπιστήμιο για να μην γίνεις σκουπιδιάρης". Κι όμως εγώ (μετά από τόσες σπουδές) βρίσκω ότι κοινωνικά το επάγγελμα του σκουπιδιάρη είναι από τα πιο ωφέλιμα και συνεπώς θα έπρεπε να είναι και αξιοσέβαστο. Ενώ αυτά για τα οποία μας εκπαίδευαν χρόνια στα σχολεία όχι μόνο είναι αναξιοπρεπή αλλά κυρίως κοινωνικά επικίνδυνα! Και δεν είναι μόνο αυτό. Με την χειρωνακτική εργασία, κουνιέσαι, χρησιμοποιείς το σώμα σου, κάποιοι μυς δουλεύουν. Ενώ στο γραφείο κάθεσαι στην καρέκλα όλη την ημέρα, καπνίζεις, τρως και μετά πέρνεις το αυτοκίνητο για να πας σπίτι και να καθήσεις στον καναπέ μπροστά στο χαζοκούτι. Και είναι άνθρωποι που αναρωτιούνται γιατί έχουμε τόσες ασθένειες στην εποχή μας. (από γρίπη μέχρι την επάρατη). Και ποιό είναι το παράλογο της υπόθεσης; Ότι τόσο καλύτερη και σημαντικότερη η δουλειά μας όσο περισσότερο δουλεύουμε με το κεφάλι! Για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη ανοησία και παρανόηση σχετικά με την δουλειά. Πως είναι δυνατόν να δουλεύεις με το κεφάλι; Μπορείς να πιάσεις εργαλείο με το κεφάλι; Μπορείς να σηκώσεις κάτι; Αν δεν με καταλαβαίνετε είναι γιατί χρησιμοποιείτε πολύ το κεφάλι σας...
Άλλος ένας βασικός παράγοντας είναι το βόλεμα. Μας γαλουχήσανε έτσι οι γονείς μας και το σύστημα. Όλοι βλέπουν τα πλεονεκτήματα των δημοσίων υπαλλήλων. Έχει γίνει το όνειρο μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιάς των 700 ευρώ, να θέλει να μπει στο δημόσιο! Μόνο αυτό τα λέει όλα νομίζω. Ανεργεία, ανασφάλεια από την μια και από την άλλη δημόσιο. Μα καλά εσύ τι θα διάλεγες, αναρωτιούνται πολλοί από εμάς. Ξεχνώντας ότι η ζωή είναι ένα ρίσκο. Ότι σήμερα ζούμε ενώ αύριο μπορεί όχι. Κάθε φορά που αγοράζουμε ασφάλεια, πουλάμε λίγο από την ζωή μας. Κάθε φορά που βολευόμαστε ο θάνατος ξεκαρδίζεται γιατί το ίδιο εύκολα θα μας ξεβολέψει.
Είμαι της άποψης ότι η δουλειά που μας ταιριάζει δεν μπορεί να βρεθεί χωρίς ψάξιμο. Από προσωπική εμπειρία είδα ότι είναι πολύ ενδιαφέρον ν'αλλάζεις δουλειές τακτικά. Μαθαίνεις πολύ περισσότερα πράγματα από το άν είσαι στην ίδια δουλειά συνέχεια. Ενώ στην αρχή είχα το φόβο πως θα ψάξω, τι θα πω και αν θα μ'αρέσει, όλα αυτά, με τις πολλές αλλάγες, χαθήκαν και αντικαταστάθηκαν με την λαχτάρα του να γνωρίσεις νέες εμπειρίες, ανθρώπους και χώρους εργασίας. Ας μην φοβόμαστε λοιπόν να ζήσουμε νέες εμπειρίες γιατί αλλιώς είναι σαν να φοβόμαστε την ίδια την ζωή.
Νομίζω ότι είπα πολλά. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να συνοψίσουμε. Η εργασία είναι πραγματικά κάτι που σε απελευθερώνει. Δεν είχαν άδικο αυτοί που το είπαν. Εμείς απλώς έχουμε πολλές λάθος ιδέες σχετικά μ 'αυτήν. Σε απελευθερώνει γιατί μπορεί να σου δώσει τα μέσα να ελευθερωθείς. Άμεσα και έμεσα. Έμεσα με την εξασφάλιση των βασικών αναγκών, σου δίνει το χρόνο και τη δυνατότητα να κυνηγήσεις την ευτυχία ή την τελείωση σου σαν άνθρωπος. Να ρωτάς λοιπόν: "Με βοηθάει η δουλειά μου να νοιώθω ευτυχισμένος;" Και φυσικά χρειάζεται να κάνεις ένα σαφή και απαράβατο διαχωρισμό μεταξύ του χρόνου εργασίας και του χρόνου που διαθέτεις για την προσωπική σου ζωή, τις προσωπικές σου επιδιώξεις.
Αλλά και άμεσα μπορεί να βοηθήσει η εργασία. Αλλά αυτό απαιτεί να έχεις βρει τη δουλειά που σου ταιριάζει. Μπορεί να κάνεις κάτι δημιουργικό ή κάτι που σου δίνει ευχαρίστηση. Ο Κομφούκιος έλεγε: "Βρες μια δουλειά που σου αρέσει και δεν θα δουλέψεις ούτε μια μέρα". Αλλά ακόμα και αν δεν ανήκεις σ'αυτή την κατηγορία, είναι λίγοι βλέπεις οι τυχεροί, να δίνουμε πάντα τον καλύτερο εαυτό μας. Αυτός είναι ο τρόπος που εγώ επιλέγω για να μην μπορώ αργότερα να πω "έφταιγα και εγώ γιατί δεν προσπάθησα αρκετά".
Σαν επίλογο πρέπει να αναφέρω ότι όλα όσα αναφέρονται σ'αυτό το άρθρο δεν μπορούν να ισχύουν για όλους μας. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός. Έχει τις ιδιαιτερότητες του, την ζωή του, τις υποχρεώσεις του. Δεν θέλω να επηρρεάσω κανένα να κάνει οτιδήποτε. Ο σκοπός μου είναι να δίνω τροφή για σκέψη και να προκαλώ σε σεμνά πλαίσια, κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Ευτυχώς δεν έχω αποκλειστικό δικαίωμα στην αλήθεια και δυστυχώς δεν έχω το προνόμοιο να την κατέχω. Έτσι δεν μπορώ για παράδειγμα να προτείνω σε κάποιον που έχει οικογένεια ή δάνειο στην τράπεζα ν' αλλάξει δουλειά αν αυτή δεν του αρέσει. Το άρθρο γράφτηκε (όπως και τα περισσότερα που γράφω) γιατί ήθελα να καταγράψω τους προβληματισμούς μου αλλά και να τους μοιραστώ μαζί σας. Έχω βλέπετε αυτή την τρελλή ιδέα ότι μπορεί και να γίνω λίγο σοφότερος από την καταγραφή τους αλλά και από τα σχόλια σας.
Πάλι πολλά είπα και θα το βουλώσω. Ας αφήσω να τα πει πολύ καλύτερα μ' ένα ποίημα ο John Lennon. To Working Class Hero.
As soon as your born they make you feel small,
By giving you no time instead of it all,
Till the pain is so big you feel nothing at all,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
They hurt you at home and they hit you at school,
They hate you if you're clever and they despise a fool,
Till you're so fucking crazy you can't follow their rules,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
When they've tortured and scared you for twenty odd years,
Then they expect you to pick a career,
When you can't really function you're so full of fear,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
Keep you doped with religion and sex and TV,
And you think you're so clever and classless and free,
But you're still fucking peasents as far as I can see,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
There's room at the top they are telling you still,
But first you must learn how to smile as you kill,
If you want to be like the folks on the hill,
A working class hero is something to be.
A working class hero is something to be.
If you want to be a hero well just follow me,
If you want to be a hero well just follow me.
Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008
Το καφενείο του Σουράτ*
*Το καφενείο του Σουράτ είναι μια παραβολή του Τολστόι.
Περιγράφει μια συζήτηση σ' ένα καφενείο κάπου στην ανατολή. Οι θαμώνες που ήταν απ' όλες τις φυλές της γης συζητούσαν και μάλωναν για το αν υπάρχει θεός και ποια θρησκεία ήταν πιο σωστή. Κανένας δεν συμφωνούσε με τον άλλο. Καθ 'όλη τη διάρκεια της συζήτησης ένας Κινέζος που καθόταν σε μια γωνιά άκουγε και δεν μιλούσε. Κάποια στιγμή ο τελευταίος που είχε μιλήσει παρατήρησε ότι ο Κινέζος δεν είχε μιλήσει και του ζήτησε να πει την γνώμη του. Όλοι οι άλλοι συμφωνήσαν και με αγωνία περίμεναν να ακούσουν τι είχε αυτός ο ξένος να πει...
Ο Κινέζος που ήταν μαθητής του Κομφούκιου, έκλεισε τα μάτια του, και σκέφτηκε λίγο. Ύστερα τα άνοιξε και πάλι, έβγαλε τα χέρια του από τα μακρυά μανίκια του ενδύματος του, και μίλησε ως εξής, με μια ήρεμη και ήσυχη φωνή.
Κύριοι, έχω την εντύπωση ότι η υπερηφάνεια είναι ουσιαστικά που αποτρέπει τους ανθρώπους να συμφωνήσουν μεταξύ τους για θέματα της πίστης. Αν φροντίσετε να με ακούσετε, θα σας πω μια ιστορία που θα το εξηγήσουμε αυτό με ένα παράδειγμα.
Ήρθα εδώ από την Κίνα σε αγγλικό βαπόρι που είχε κάνει το γύρο του κόσμου. Σταματήσαμε για γλυκό νερό, και δέσαμε, στην ανατολική ακτή της νήσου Σουμάτρα. Ήταν μεσημέρι, και ορισμένοι από εμάς, που κατεβήκαμε, καθίσαμε στη σκιά ενός δέντρου κοντά στην παραλία, όχι πολύ μακρυά από ένα χωριό ντόπιων. Ήμασταν ένα γκρουπ διαφορετικών εθνικοτήτων.
Καθώς καθόμασταν εκεί, ήρθε ένας τυφλός άνθρωπος σε εμάς. Μάθαμε αργότερα ότι είχε τυφλωθεί επειδή κοίταζε για μεγάλο χρονικό διάστημα και πολύ επίμονα τον ήλιο, προσπαθώντας να ανακαλύψει τι είναι, ώστε να μπορέσει να εκμεταλλευτεί το φως του. Όμως η φωτεινότητα του ήλιου κατέστρεψε τα μάτια του.
Στη συνέχεια είπε στον εαυτό του:
"Το φως του ήλιου δεν είναι υγρό. Γιατί αν ήταν υγρό θα ήταν δυνατόν να το αδειάσουν από ένα δοχείο σ' ένα άλλο, και επιπλέον θα μπορούσε τότε να μετακινηθεί, όπως το νερό από τον άνεμο. Επίσης, δεν είναι φωτιά. Για το εάν ήταν φωτιά, το νερό θα το έσβηνε. Δεν είναι ούτε πνεύμα, γιατί μπορούμε να το δούμε με τα μάτια. Εξάλλου, δεν είναι ύλη, γιατί δεν μπορεί να μετακινηθεί.
Ως εκ τούτου, αφού το φως του ήλιου δεν είναι ούτε υγρό, ούτε φωτιά, ούτε
πνεύμα, ούτε ύλη, είναι ...τίποτα! "
Αυτό ισχυρίστηκε, και, ως αποτέλεσμα του ότι πάντοτε κοιτούσε τον ήλιο και
πάντα το σκεφτόταν, έχασε και τα δύο του μάτια μαζί με την λογική του.
Έτσι όταν έγινε εντελώς τυφλός, πείστηκε ότι ο ήλιος δεν υπήρχε.
Μαζί με το τυφλό είχε έρθει και ένας δούλος, ο οποίος αφού τον έβαλε να κάτσει σε μία σκιά δέντρου, διάλεξε μια καρύδα από το έδαφος και άρχισε να την σκαλίζει για να τη μετατρέψει σε φανάρι για το βράδυ. Έστριψε ένα φιτίλι από τις ίνες της καρύδας και το μούσκεψε στο λάδι της καρύδας.
Όπως καθόταν ο δούλος και έκανε αυτά, ο τυφλός αναστέναξε και του είπε:
"Λοιπόν, δούλε, έχω δίκιο όταν σας είπα δεν υπάρχει ήλιος; Δεν βλέπεις πόσο σκοτεινά είναι; Ωστόσο, οι άνθρωποι λένε ότι υπάρχει ήλιος. . . . Αλλά αν ναι, τότε τι είναι; "
"Δεν ξέρω τι είναι ο ήλιος", είπε ο σκλάβος. "Αυτό δεν είναι δουλειά μου. Αλλά ξέρω τι είναι φως. Εδώ έχω φτιάξει ένα φανάρι, με τη βοήθεια του οποίου θα μπορώ να σας υπηρετήσω και να βρω ότι θέλω μέσα στην καλύβα. "
Και ο δούλος πήρε την καρύδα - φανάρι, λέγοντας:
"Αυτός είναι ο Ήλιος μου".
Ένας κουτσός άνδρας με δεκανίκια, που καθόταν δίπλα, άκουσε αυτά τα λόγια, και γέλασε:
"Έχετε προφανώς υπάρξει τυφλός όλη σας τη ζωή», είπε ότι στον τυφλό, "για να μην ξέρετε τι είναι ο ήλιος. Θα σας πω τι είναι. Ο ήλιος είναι μια μπάλα φωτιάς, που βγαίνει κάθε πρωί έξω από τη θάλασσα και πέφτει και πάλι στα βουνά του νησιού μας κάθε βράδυ. Εμείς όλοι το έχουμε δει αυτό, και αν είχατε την όρασή σας και εσείς θα το είχατε δει. "
Ένας ψαράς, ο οποίος άκουσε την συνομιλία, δήλωσε:
"Είναι σαφές ότι δεν έχετε πάει ποτέ πέρα από το δικό σας νησί. Αν δεν είσαστε κουτσός, και αν είχατε όπως εγώ ένα σκάφος, θα γνωρίζατε ότι ο ήλιος δεν πέφτει μεταξύ των βουνών του νησιού μας, δεδομένου όμως ότι σηκώνεται από τον ωκεανό κάθε πρωί έτσι πάλι πέφτει στη θάλασσα κάθε βράδυ. Αυτό που σας λέω είναι αλήθεια, γιατί το βλέπω κάθε μέρα με τα ίδια μου τα μάτια."
Τότε ήταν που ένας Ινδός από την παρέα μας, τον διέκοψε λέγοντας:
"Είμαι έκπληκτος από το γεγονός ότι ένας λογικός άνθρωπος μπορεί να λέει όλες αυτές τις ανοησίες. Πώς μπορεί μια μπάλα φωτιάς να πέφτει στο νερό και να μην σβήνει; Ο ήλιος δεν είναι μια μπάλα φωτιάς, είναι η Θεότητα με τ' όνομα Deva, ο οποίος κάνει βόλτες για πάντα σε ένα άρμα, γύρω από το χρυσό βουνό, Meru. Μερικές φορές τα κακά ερπετά Ragu και Ketu του επιτίθενται και τον καταπίνουν. Κατόπιν η γη είναι σκοτεινή. Αλλά οι ιερείς μας προσεύχονται ώστε η Θεότητα να μπορέσει να ελευθερωθεί, και έτσι γίνεται. Μόνο κάτι αμόρφωτοι άνδρες όπως εσείς, που δεν έχουν ποτέ πέρα από το νησί τους, μπορούν να φανταστούν ότι ο ήλιος λάμπει για τη χώρα τους και μόνο. "
Στη συνέχεια ένας επιβάτης του σκάφους, ένας Αιγύπτιος καπετάνιος, ο οποίος ήταν παρών, μίλησε με τη σειρά του.
"Όχι," είπε, "και εσύ λάθος κάνεις. Ο ήλιος δεν είναι Θεότητα, και δεν κινείται μόνο γύρω από την Ινδία και το χρυσό βουνό. Έχω ταξιδέψει πολύ, στη Μαύρη Θάλασσα, και κατά μήκος των ακτών της Αραβίας, και έχουν φτάσει ως τη Μαδαγασκάρη και τις Φιλιππίνες. Ο ήλιος φωτίζει ολόκληρο τον πλανήτη, και δεν της Ινδίας. Δεν κάνει κύκλο γύρω από ένα βουνό, αλλά ανατέλλει στην Ανατολή, πέρα από τα νησιά της Ιαπωνίας, και δύει πολύ, πολύ μακριά στη Δύση, πέρα από τα νησιά της Αγγλίας. Γι 'αυτό λένε οι Ιάπωνες τη χώρα τους "Nippon" σημαίνει, «η γέννηση του ήλιου». Το ξέρω αυτό λοιπόν, επειδή έχω δει πολλά, και μου το είχε πει και ο παππούς μου ο οποίος είχε φτάσει ως την άκρη της θάλασσας. "
Ήταν έτοιμος να συνεχίσει, αλλά ένας Άγγλος ναύτης από το πλοίο μας τον διέκοψε.
"Δεν υπάρχει καμία χώρα", είπε "όπου οι άνθρωποι γνωρίζουν τόσο πολύ για την ηλιακή κίνηση όπως στην Αγγλία. Ο ήλιος, όπως καθένας στην Αγγλία γνωρίζει, ανατέλλει από το πουθενά και δύει στο πουθενά. Πάντα κινείται γύρω από τη Γη. Μπορούμε να είμαστε σίγουροι για αυτό γιατί κάναμε το γύρο της γης και πουθενά δεν ακουμπήσαμε τον ήλιο. Όπου κι αν φτάσαμε, ο ήλιος φάνηκε επίσης το πρωί και το έκρυψε η ίδια νύχτα, όπως και εδώ. "
Και ο Άγγλος πήρε ένα ξύλο και, κάνοντας κύκλους πάνω στην άμμο, προσπάθησε να εξηγήσει πώς ο ήλιος κινείται στους ουρανούς και πηγαίνει γύρω από τη γη. Αλλά δεν ήταν σε θέση να το εξηγήσει με σαφήνεια, και δείχνοντας τον πλοίαρχο είπε:
"Αυτός ο άνθρωπος ξέρει περισσότερα για αυτό από εμένα. Μπορεί να το εξηγήσει σωστά."
Ο πλοίαρχος, ο οποίος ήταν ένας ευφυής άνθρωπος, είχε ακούσει χωρίς να μιλήσει μέχρι του ζητήθηκε να εξηγήσει. Τώρα όλοι στράφηκαν προς αυτόν, και είπε:
"Παραπλανάτε όλοι ο ένας τον άλλο, και τον ίδιο τον εαυτό σας. Ο ήλιος δεν γυρνά γύρω από τη γη, αλλά η γη γύρω από τον ήλιο, και γύρω από τον εαυτό της. Κατά τη διάρκεια εικοσιτεσσάρων ωρών κάνει ένα πλήρη κύκλο γύρω από τον εαυτό της. Όχι μόνο στην Ιαπωνία και τις Φιλιππίνες, και τη Σουμάτρα, όπου είμαστε τώρα, αλλά και την Αφρική και την Ευρώπη και την Αμερική, και από πολλά άλλα εδάφη. Ο ήλιος δεν λάμπει για ένα βουνό, ή για περίπου ένα νησί, ή για μια θάλασσα, ακόμη ούτε για μια Γη μόνη της, αλλά και για άλλους πλανήτες, όπως και για τη γη μας. Εάν μόνο κοιτάξετε τον ουρανό, αντί για το έδαφος κάτω από τα πόδια σας, ίσως όλοι το καταλάβετε αυτό, και δεν θα υποθέτετε πια ότι ο ήλιος λάμπει για σας, ή για τη χώρα σας μόνο. "
Έτσι μίλησε ο σοφός κυβερνήτης, ο οποίος είχε ταξιδέψει πολύ στον κόσμο, και είχε κοιτάξει πολλές φορές κατά τον ουρανό.
"Έτσι σε θέματα πίστεως," συνέχισε ο Κινέζος μαθητής του Κομφούκιου, "είναι η υπερηφάνεια που προκαλεί το σφάλμα των διαφωνιών μεταξύ των ανδρών. Όπως και με τον ήλιο, έτσι είναι και με το Θεό. Κάθε άνθρωπος θέλει να έχει δικό του έναν ειδικό Θεό, ή τουλάχιστον ένα ειδικό Θεό για την μητρική γη. Κάθε έθνος επιθυμεί να Τον περιορίσει στους δικούς του ναούς, τη στιγμή που όλος ο κόσμος δεν μπορεί να Τον χωρέσει.
"Μπορεί οποιοσδήποτε ναός να συγκριθεί με αυτόν που ο ίδιος ο Θεός οικοδόμησε για να ενώσει όλους τους ανθρώπους, μπορεί να συγκριθεί με μία πίστη και μία θρησκεία;
"Όλοι οι ανθρώπινοι ναοί οικοδομούνται σε αυτό το μοντέλο του ναού, το οποίο είναι ο κόσμος του ίδιου του Θεού. Κάθε ναός έχει το φόντο του, τη θολωτή οροφή, τους λαμπτήρες, τις εικόνες ή γλυπτά, τις επιγραφές, τα βιβλία του Νόμου, τις προσφορές, τους βωμούς και τους ιερείς. Αλλά σε ποιο ναό υπάρχει τέτοιο φόντο, όπως του ωκεανού; ένας τέτοιος θόλος, όπως ο ουρανός; τέτοιους λαμπτήρες όπως τον ήλιο, το φεγγάρι και τ' αστέρια; ή άλλες εικόνες που μπορούν να συγκριθούν με τους ζωντανούς, αγαπημένους, αμοιβαία χρήσιμους ανθρώπους; Πού υπάρχουν στοιχεία της καλοσύνης του Θεού τόσο εύκολο να τα καταλάβετε όσο οι ευλογίες που ο Θεός έχει σπείρει για την ευτυχία του ανθρώπου; Πού υπάρχει βιβλίο του νόμου τόσο σαφές σε κάθε άνθρωπο όσο αυτό που είναι γραμμένο στην καρδιά του; Τι θυσίες ισούνται με την άρνηση του Εγώ που αγαπημένοι μεταξύ τους άντρες και γυναίκες κάνουν ο ένας για τον άλλο; Και τι βωμός μπορεί να συγκριθεί με την καρδιά ενός καλού ανθρώπου, στην οποία ο Θεός ο ίδιος αποδέχεται τη θυσία;
"Όσο υψηλότερη η σύλληψη του Θεού από έναν άνθρωπο, τόσο καλύτερα θα Τον γνωρίζει. Και όσο καλύτερα ξέρει τον Θεό, τόσο πιο πολύ θα Τον πλησιάζει, μιμούμενος την καλοσύνη Του, το έλεος Του και την αγάπη Του για τον άνθρωπο."
"Επομένως, οποίος μπορεί να βλέπει το φως του ήλιου να γεμίζει ολόκληρο τον κόσμο,
ας απέχει από το να κατηγορεί ή να περιφρονεί τους προληπτικούς ανθρώπους, ο οποίος στο δικό του είδωλο βλέπει μία ακτίνα φωτός του ίδιου φωτός. Ας μην περιφρονεί ακόμη και τον άπιστο που είναι τυφλός και δεν μπορεί να δει τον ήλιο καθόλου. "
Έτσι μίλησε ο Κινέζος μαθητής του Κομφούκιου. Και όλοι όσοι ήταν στο καφενείο σιώπησαν, και δεν αμφισβητούσαν πια ο ένας τον άλλο ως προς ποιανού πίστη ήταν η καλύτερη.
Περιγράφει μια συζήτηση σ' ένα καφενείο κάπου στην ανατολή. Οι θαμώνες που ήταν απ' όλες τις φυλές της γης συζητούσαν και μάλωναν για το αν υπάρχει θεός και ποια θρησκεία ήταν πιο σωστή. Κανένας δεν συμφωνούσε με τον άλλο. Καθ 'όλη τη διάρκεια της συζήτησης ένας Κινέζος που καθόταν σε μια γωνιά άκουγε και δεν μιλούσε. Κάποια στιγμή ο τελευταίος που είχε μιλήσει παρατήρησε ότι ο Κινέζος δεν είχε μιλήσει και του ζήτησε να πει την γνώμη του. Όλοι οι άλλοι συμφωνήσαν και με αγωνία περίμεναν να ακούσουν τι είχε αυτός ο ξένος να πει...
Ο Κινέζος που ήταν μαθητής του Κομφούκιου, έκλεισε τα μάτια του, και σκέφτηκε λίγο. Ύστερα τα άνοιξε και πάλι, έβγαλε τα χέρια του από τα μακρυά μανίκια του ενδύματος του, και μίλησε ως εξής, με μια ήρεμη και ήσυχη φωνή.
Κύριοι, έχω την εντύπωση ότι η υπερηφάνεια είναι ουσιαστικά που αποτρέπει τους ανθρώπους να συμφωνήσουν μεταξύ τους για θέματα της πίστης. Αν φροντίσετε να με ακούσετε, θα σας πω μια ιστορία που θα το εξηγήσουμε αυτό με ένα παράδειγμα.
Ήρθα εδώ από την Κίνα σε αγγλικό βαπόρι που είχε κάνει το γύρο του κόσμου. Σταματήσαμε για γλυκό νερό, και δέσαμε, στην ανατολική ακτή της νήσου Σουμάτρα. Ήταν μεσημέρι, και ορισμένοι από εμάς, που κατεβήκαμε, καθίσαμε στη σκιά ενός δέντρου κοντά στην παραλία, όχι πολύ μακρυά από ένα χωριό ντόπιων. Ήμασταν ένα γκρουπ διαφορετικών εθνικοτήτων.
Καθώς καθόμασταν εκεί, ήρθε ένας τυφλός άνθρωπος σε εμάς. Μάθαμε αργότερα ότι είχε τυφλωθεί επειδή κοίταζε για μεγάλο χρονικό διάστημα και πολύ επίμονα τον ήλιο, προσπαθώντας να ανακαλύψει τι είναι, ώστε να μπορέσει να εκμεταλλευτεί το φως του. Όμως η φωτεινότητα του ήλιου κατέστρεψε τα μάτια του.
Στη συνέχεια είπε στον εαυτό του:
"Το φως του ήλιου δεν είναι υγρό. Γιατί αν ήταν υγρό θα ήταν δυνατόν να το αδειάσουν από ένα δοχείο σ' ένα άλλο, και επιπλέον θα μπορούσε τότε να μετακινηθεί, όπως το νερό από τον άνεμο. Επίσης, δεν είναι φωτιά. Για το εάν ήταν φωτιά, το νερό θα το έσβηνε. Δεν είναι ούτε πνεύμα, γιατί μπορούμε να το δούμε με τα μάτια. Εξάλλου, δεν είναι ύλη, γιατί δεν μπορεί να μετακινηθεί.
Ως εκ τούτου, αφού το φως του ήλιου δεν είναι ούτε υγρό, ούτε φωτιά, ούτε
πνεύμα, ούτε ύλη, είναι ...τίποτα! "
Αυτό ισχυρίστηκε, και, ως αποτέλεσμα του ότι πάντοτε κοιτούσε τον ήλιο και
πάντα το σκεφτόταν, έχασε και τα δύο του μάτια μαζί με την λογική του.
Έτσι όταν έγινε εντελώς τυφλός, πείστηκε ότι ο ήλιος δεν υπήρχε.
Μαζί με το τυφλό είχε έρθει και ένας δούλος, ο οποίος αφού τον έβαλε να κάτσει σε μία σκιά δέντρου, διάλεξε μια καρύδα από το έδαφος και άρχισε να την σκαλίζει για να τη μετατρέψει σε φανάρι για το βράδυ. Έστριψε ένα φιτίλι από τις ίνες της καρύδας και το μούσκεψε στο λάδι της καρύδας.
Όπως καθόταν ο δούλος και έκανε αυτά, ο τυφλός αναστέναξε και του είπε:
"Λοιπόν, δούλε, έχω δίκιο όταν σας είπα δεν υπάρχει ήλιος; Δεν βλέπεις πόσο σκοτεινά είναι; Ωστόσο, οι άνθρωποι λένε ότι υπάρχει ήλιος. . . . Αλλά αν ναι, τότε τι είναι; "
"Δεν ξέρω τι είναι ο ήλιος", είπε ο σκλάβος. "Αυτό δεν είναι δουλειά μου. Αλλά ξέρω τι είναι φως. Εδώ έχω φτιάξει ένα φανάρι, με τη βοήθεια του οποίου θα μπορώ να σας υπηρετήσω και να βρω ότι θέλω μέσα στην καλύβα. "
Και ο δούλος πήρε την καρύδα - φανάρι, λέγοντας:
"Αυτός είναι ο Ήλιος μου".
Ένας κουτσός άνδρας με δεκανίκια, που καθόταν δίπλα, άκουσε αυτά τα λόγια, και γέλασε:
"Έχετε προφανώς υπάρξει τυφλός όλη σας τη ζωή», είπε ότι στον τυφλό, "για να μην ξέρετε τι είναι ο ήλιος. Θα σας πω τι είναι. Ο ήλιος είναι μια μπάλα φωτιάς, που βγαίνει κάθε πρωί έξω από τη θάλασσα και πέφτει και πάλι στα βουνά του νησιού μας κάθε βράδυ. Εμείς όλοι το έχουμε δει αυτό, και αν είχατε την όρασή σας και εσείς θα το είχατε δει. "
Ένας ψαράς, ο οποίος άκουσε την συνομιλία, δήλωσε:
"Είναι σαφές ότι δεν έχετε πάει ποτέ πέρα από το δικό σας νησί. Αν δεν είσαστε κουτσός, και αν είχατε όπως εγώ ένα σκάφος, θα γνωρίζατε ότι ο ήλιος δεν πέφτει μεταξύ των βουνών του νησιού μας, δεδομένου όμως ότι σηκώνεται από τον ωκεανό κάθε πρωί έτσι πάλι πέφτει στη θάλασσα κάθε βράδυ. Αυτό που σας λέω είναι αλήθεια, γιατί το βλέπω κάθε μέρα με τα ίδια μου τα μάτια."
Τότε ήταν που ένας Ινδός από την παρέα μας, τον διέκοψε λέγοντας:
"Είμαι έκπληκτος από το γεγονός ότι ένας λογικός άνθρωπος μπορεί να λέει όλες αυτές τις ανοησίες. Πώς μπορεί μια μπάλα φωτιάς να πέφτει στο νερό και να μην σβήνει; Ο ήλιος δεν είναι μια μπάλα φωτιάς, είναι η Θεότητα με τ' όνομα Deva, ο οποίος κάνει βόλτες για πάντα σε ένα άρμα, γύρω από το χρυσό βουνό, Meru. Μερικές φορές τα κακά ερπετά Ragu και Ketu του επιτίθενται και τον καταπίνουν. Κατόπιν η γη είναι σκοτεινή. Αλλά οι ιερείς μας προσεύχονται ώστε η Θεότητα να μπορέσει να ελευθερωθεί, και έτσι γίνεται. Μόνο κάτι αμόρφωτοι άνδρες όπως εσείς, που δεν έχουν ποτέ πέρα από το νησί τους, μπορούν να φανταστούν ότι ο ήλιος λάμπει για τη χώρα τους και μόνο. "
Στη συνέχεια ένας επιβάτης του σκάφους, ένας Αιγύπτιος καπετάνιος, ο οποίος ήταν παρών, μίλησε με τη σειρά του.
"Όχι," είπε, "και εσύ λάθος κάνεις. Ο ήλιος δεν είναι Θεότητα, και δεν κινείται μόνο γύρω από την Ινδία και το χρυσό βουνό. Έχω ταξιδέψει πολύ, στη Μαύρη Θάλασσα, και κατά μήκος των ακτών της Αραβίας, και έχουν φτάσει ως τη Μαδαγασκάρη και τις Φιλιππίνες. Ο ήλιος φωτίζει ολόκληρο τον πλανήτη, και δεν της Ινδίας. Δεν κάνει κύκλο γύρω από ένα βουνό, αλλά ανατέλλει στην Ανατολή, πέρα από τα νησιά της Ιαπωνίας, και δύει πολύ, πολύ μακριά στη Δύση, πέρα από τα νησιά της Αγγλίας. Γι 'αυτό λένε οι Ιάπωνες τη χώρα τους "Nippon" σημαίνει, «η γέννηση του ήλιου». Το ξέρω αυτό λοιπόν, επειδή έχω δει πολλά, και μου το είχε πει και ο παππούς μου ο οποίος είχε φτάσει ως την άκρη της θάλασσας. "
Ήταν έτοιμος να συνεχίσει, αλλά ένας Άγγλος ναύτης από το πλοίο μας τον διέκοψε.
"Δεν υπάρχει καμία χώρα", είπε "όπου οι άνθρωποι γνωρίζουν τόσο πολύ για την ηλιακή κίνηση όπως στην Αγγλία. Ο ήλιος, όπως καθένας στην Αγγλία γνωρίζει, ανατέλλει από το πουθενά και δύει στο πουθενά. Πάντα κινείται γύρω από τη Γη. Μπορούμε να είμαστε σίγουροι για αυτό γιατί κάναμε το γύρο της γης και πουθενά δεν ακουμπήσαμε τον ήλιο. Όπου κι αν φτάσαμε, ο ήλιος φάνηκε επίσης το πρωί και το έκρυψε η ίδια νύχτα, όπως και εδώ. "
Και ο Άγγλος πήρε ένα ξύλο και, κάνοντας κύκλους πάνω στην άμμο, προσπάθησε να εξηγήσει πώς ο ήλιος κινείται στους ουρανούς και πηγαίνει γύρω από τη γη. Αλλά δεν ήταν σε θέση να το εξηγήσει με σαφήνεια, και δείχνοντας τον πλοίαρχο είπε:
"Αυτός ο άνθρωπος ξέρει περισσότερα για αυτό από εμένα. Μπορεί να το εξηγήσει σωστά."
Ο πλοίαρχος, ο οποίος ήταν ένας ευφυής άνθρωπος, είχε ακούσει χωρίς να μιλήσει μέχρι του ζητήθηκε να εξηγήσει. Τώρα όλοι στράφηκαν προς αυτόν, και είπε:
"Παραπλανάτε όλοι ο ένας τον άλλο, και τον ίδιο τον εαυτό σας. Ο ήλιος δεν γυρνά γύρω από τη γη, αλλά η γη γύρω από τον ήλιο, και γύρω από τον εαυτό της. Κατά τη διάρκεια εικοσιτεσσάρων ωρών κάνει ένα πλήρη κύκλο γύρω από τον εαυτό της. Όχι μόνο στην Ιαπωνία και τις Φιλιππίνες, και τη Σουμάτρα, όπου είμαστε τώρα, αλλά και την Αφρική και την Ευρώπη και την Αμερική, και από πολλά άλλα εδάφη. Ο ήλιος δεν λάμπει για ένα βουνό, ή για περίπου ένα νησί, ή για μια θάλασσα, ακόμη ούτε για μια Γη μόνη της, αλλά και για άλλους πλανήτες, όπως και για τη γη μας. Εάν μόνο κοιτάξετε τον ουρανό, αντί για το έδαφος κάτω από τα πόδια σας, ίσως όλοι το καταλάβετε αυτό, και δεν θα υποθέτετε πια ότι ο ήλιος λάμπει για σας, ή για τη χώρα σας μόνο. "
Έτσι μίλησε ο σοφός κυβερνήτης, ο οποίος είχε ταξιδέψει πολύ στον κόσμο, και είχε κοιτάξει πολλές φορές κατά τον ουρανό.
"Έτσι σε θέματα πίστεως," συνέχισε ο Κινέζος μαθητής του Κομφούκιου, "είναι η υπερηφάνεια που προκαλεί το σφάλμα των διαφωνιών μεταξύ των ανδρών. Όπως και με τον ήλιο, έτσι είναι και με το Θεό. Κάθε άνθρωπος θέλει να έχει δικό του έναν ειδικό Θεό, ή τουλάχιστον ένα ειδικό Θεό για την μητρική γη. Κάθε έθνος επιθυμεί να Τον περιορίσει στους δικούς του ναούς, τη στιγμή που όλος ο κόσμος δεν μπορεί να Τον χωρέσει.
"Μπορεί οποιοσδήποτε ναός να συγκριθεί με αυτόν που ο ίδιος ο Θεός οικοδόμησε για να ενώσει όλους τους ανθρώπους, μπορεί να συγκριθεί με μία πίστη και μία θρησκεία;
"Όλοι οι ανθρώπινοι ναοί οικοδομούνται σε αυτό το μοντέλο του ναού, το οποίο είναι ο κόσμος του ίδιου του Θεού. Κάθε ναός έχει το φόντο του, τη θολωτή οροφή, τους λαμπτήρες, τις εικόνες ή γλυπτά, τις επιγραφές, τα βιβλία του Νόμου, τις προσφορές, τους βωμούς και τους ιερείς. Αλλά σε ποιο ναό υπάρχει τέτοιο φόντο, όπως του ωκεανού; ένας τέτοιος θόλος, όπως ο ουρανός; τέτοιους λαμπτήρες όπως τον ήλιο, το φεγγάρι και τ' αστέρια; ή άλλες εικόνες που μπορούν να συγκριθούν με τους ζωντανούς, αγαπημένους, αμοιβαία χρήσιμους ανθρώπους; Πού υπάρχουν στοιχεία της καλοσύνης του Θεού τόσο εύκολο να τα καταλάβετε όσο οι ευλογίες που ο Θεός έχει σπείρει για την ευτυχία του ανθρώπου; Πού υπάρχει βιβλίο του νόμου τόσο σαφές σε κάθε άνθρωπο όσο αυτό που είναι γραμμένο στην καρδιά του; Τι θυσίες ισούνται με την άρνηση του Εγώ που αγαπημένοι μεταξύ τους άντρες και γυναίκες κάνουν ο ένας για τον άλλο; Και τι βωμός μπορεί να συγκριθεί με την καρδιά ενός καλού ανθρώπου, στην οποία ο Θεός ο ίδιος αποδέχεται τη θυσία;
"Όσο υψηλότερη η σύλληψη του Θεού από έναν άνθρωπο, τόσο καλύτερα θα Τον γνωρίζει. Και όσο καλύτερα ξέρει τον Θεό, τόσο πιο πολύ θα Τον πλησιάζει, μιμούμενος την καλοσύνη Του, το έλεος Του και την αγάπη Του για τον άνθρωπο."
"Επομένως, οποίος μπορεί να βλέπει το φως του ήλιου να γεμίζει ολόκληρο τον κόσμο,
ας απέχει από το να κατηγορεί ή να περιφρονεί τους προληπτικούς ανθρώπους, ο οποίος στο δικό του είδωλο βλέπει μία ακτίνα φωτός του ίδιου φωτός. Ας μην περιφρονεί ακόμη και τον άπιστο που είναι τυφλός και δεν μπορεί να δει τον ήλιο καθόλου. "
Έτσι μίλησε ο Κινέζος μαθητής του Κομφούκιου. Και όλοι όσοι ήταν στο καφενείο σιώπησαν, και δεν αμφισβητούσαν πια ο ένας τον άλλο ως προς ποιανού πίστη ήταν η καλύτερη.
Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008
Η παραβολή του τσίρκου.
Παλιά πήγαινα στο τσίρκο (1). Έχω χρόνια πια όμως που δεν πάω. Έχω όμως πιστεύω μια ολοκληρωμένη εικόνα. Από τι αποτελείται λοιπόν ένα τσίρκο; Έχει το αφεντικό (2) του φυσικά. Και έναν διευθυντή (3) που διευθύνει σύμφωνα με την βούληση του αφενικού. Προσλαμβάνει, απολύει και γενικώς φροντίζει να παραμένει το τσίρκο μια επικερδής επιχείρηση. Αλλά τι είναι ένα τσίρκο χωρίς ζώα (4); Και τι ζώα, άγρια θηρία ως επί το πλείστον. Κατ'ευφημισμό όμως μόνο, αφού κάθονται σούζα μπροστά στο μαστίγιο (5) του θηριοδαμαστή (6)! Με μια του κίνηση εφαρμόζουν κατά γράμμα τις εντολές του. Παίρνει κάποιο χρόνο να τα εκπαιδεύσεις, να ξεριζώσεις την άγρια φύση τους με την οποία γεννήθηκαν, αλλά όταν το καταφέρεις μπορείς να κάνεις θαύματα... Και συνήθως αυτό συμβαίνει πιο εύκολα αν αρχίσεις από μικρή ηλικία που είναι ακόμα αγαθά και εύπλαστα.Εδώ θα ήταν παράλειψη να ξεχάσουμε τους αφανείς εργάτες (7) που για ένα κομμάτι ψωμί αναλαμβάνουν τις πιο βρώμικες δουλειές. Βοηθούν τα μέγιστα στη διατροφή των ζώων, στην καθαριότητα, την μεταφορά και τόσα άλλα που είναι μεν παρασκηνιακά, απαραίτητα δε για την λειτουργία ενός τσίρκου.
Ύστερα είναι και οι ακροβάτες (8). Αυτοί που αψηφούν τον πόνο και τα όρια για να προσφέρουν θέαμα (9). Ύστερα είναι και οι κλόουν (10) που θα μας κάνουν να γελάσουμε, μέρος και αυτοί του θεάματος. Κάποιοι από αυτούς είναι αληθινοί καλλιτέχνες αλλά οι περισσότεροι αλληλοαντιγράφονται. Άμα δεις έναν όλοι οι υπόλοιποι σου φαίνονται ίδιοι.
Και τέλος είναι και οι θεατές (11). Αυτοί που θα πληρώσουν για να έχουμε όλο αυτό το σκηνικό. Γιατί χωρίς αυτούς όλα τα υπόλοιπα δεν υπάρχουν. Δεν έχουν λόγο ύπαρξης...
Είχα σκοπό να σας δώσω τις πραγματικές λέξεις που κρύβει η παρομοίωση αλλά αφενός η μασημένη τροφή προσωπικά δεν μου αρέσει και αφετέρου δεν είναι δα και τόσο δύσκολο...
Δυό λόγια ακόμα. Σε κάποια θηρία δεν αρέσει να μένουν φυλακισμένα και έχουν δύο επιλογές. Είτε δραπετεύουν με κίνδυνο της ζωής τους (η ελευθερία είναι υψηλό ιδανικό) και ψάχνουν το φυσικό τους περιβάλλον και την ισορροπία με την φύση, είτε κατασπαράζουν το θηριοδαμαστή (που όμως δεν είναι αναντικατάστατος).
Το μεγάλο ζήτημα όμως είναι οι θεατές (που στην ουσία είναι και αυτοί φυλακισμένα θηρία αλλά σε φυλακές που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει). Γιατί αν καταλάβουν ότι η "διασκέδαση" αυτού του είδους (πλην ελάχιστων περιπτώσεων) είναι ευτελής και προκαλεί ξεπεσμό στους ίδιους αλλά και πόνο σε ζώα τότε μπορούν απλώς να απέχουν από την παράσταση καταδεικνύοντας την ψευδαίσθηση που μας προσφέρει.
Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008
Τι είναι αναρχία;
Αφορμή για την σημερινή ανάρτηση, η προ ημερών ανάρτηση κάποιου ραδιοφωνικού παραγωγού καθώς και η ανταλλαγή ορισμένων σχολίων. Η ανάρτηση είχε τίτλο αναρχία ή αλητεία και ήταν μια επανάληψη των όσων ακούμε για τους κουκουλοφόρους που εκμεταλλέυονται το πανεπιστημιακό άσυλο κτλ. κτλ. Είναι τόσο γνωστά που δεν θα αναφερθώ.Σαν αντιπαράθεση στο προαναφερθέν άρθρο σχολίασα πάνω - κάτω τα εξής: "Δυστυχώς όταν υπάρχει διαμορφωμένη άποψη τείνουμε να την τεκμηριώνουμε με παραδείγματα που την επιβεβαιώνουν. Έτσι εσύ (ο αρθογράφος) επιλέγεις να την συνδιάζεις με 100 παιδαρέλια που το μυαλό δεν έχει πήξει ακόμα και που ανάθεμα αν ξέρουν τι είναι αναρχία (αν δεν είναι και προβοκάτορες) ενώ εγώ προτιμώ να την συνδιάζω με μεγάλους διανοητές - στοχαστές όπως ο Κροπότκιν, ο Μπακούνιν, ο Μαλατέστα, ο Προυντόν και ο Τολστόυ. Δεν λέω, και εγώ διαμορφωμένη άποψη έχω αλλά ποιος από τους δυο μας έχει τις περισσότερες πιθανότητες να βρεθεί πιο κοντά στην έννοια αναρχία; Μήπως γι' αυτό τελικά συγχέεις στον τίτλο του άρθρου σου, την αναρχία με την αλητεία;"
Οφείλω όμως εδώ ν' αναφέρω προς τιμήν του αρθρογράφου ότι παραδέχτηκε το σφάλμα του αφού ομολόγησε ότι το άρθρο το έγραψε "εν βρασμό ψυχής" και αμέσως μετά αφού είχε δεχτεί τα πυρά μιας τέτοιας ομάδας...
Στα πλαίσια της απάντησης που έδωσα θα κινηθώ λοιπόν για να δούμε μαζί τι είναι αυτό το πράγμα που ονομάζεται αναρχία. Δυστυχώς το θέμα είναι λεπτό και υπάρχει μεγάλη προκατάληψη που οφείλεται σε λάθος (εσκεμμένη και μη) ενημέρωση αλλά και παρανόηση της ίδιας της λέξης αναρχίας. Αναλαμβάνω δύσκολο έργο και το ξέρω γιατί είναι πιο δύσκολο να σπάσεις προκαταλήψεις από το να διασπάσεις το άτομο (έλεγε ο Αϊνστάϊν). Ας είναι όμως. Απλώς πριν ξεκινήσω να μιλάω για αναρχία, καταρχήν θέλω να σας ζητήσω να μην αφήσετε το πνεύμα σας να τυφλωθεί ή καλύτερα να υποδουλωθεί σε έννοιες, λέξεις ή "ετικέτες" και δεύτερον θέλω να δηλώσω, ότι ουδέποτε είχα σχέσεις με "αναρχικές ομάδες" και ουδείς δεν μου δίδαξε τίποτα σχετικά με αυτήν. Αυτό μου δίνει το πλεονέκτημα της αντικειμενικότητας αλλά και το μειονέκτημα της μη "έγκυρης" γνώμης πράγμα που όπως θα καταλάβετε στην συνέχεια θεωρώ ως ένα ακόμη πλεονέκτημα. Ότι θα γράψω προέρχεται από προβληματισμούς μου οι οποίοι υποχρεώθηκαν να απαντηθούν με ψάξιμο και διάβασμα.
Θα αρχίσουμε με τον ορισμό. Είναι σύνθετη λέξη και σημαίνει χωρίς αρχές. Αλλά δυστυχώς από εδώ ξεκινά η παρανόηση για πολλούς ανθρώπους αφού η αρχή έχει διπλή σημασία. Η πρώτη είναι όπως την χρησιμοποιούμε όταν λέμε άνθρωπος "χωρίς αρχές", χωρίς ηθική. Ενώ η δεύτερη εννοεί τις αρχές = εξουσίες που ως γνωστόν είναι τρεις (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική). Ξέρετε αυτές που πρέπει να είναι ανεξάρτητες και αυτόνομες σύμφωνα με τον Αριστοτέλη αλλά ακόμα πιο ξεκάθαρα με τον Μοντεσκιού (18ος αιώνας) για να έχουμε δημοκρατία. Πάντα με προβλημάτιζε το γεγονός όμως ότι κάνουν ευθαρσώς ιδεολογικές - κομματικές εκλογές, λες και η δικαιοσύνη μπορεί να είναι ιδεολογική...
Εδώ αξίζει να δούμε τις ιδέες του Errico Malatesta σχετικά με την ηθική που πρέπει να διέπει την αναρχία για να καταλάβουμε ποιές από τις δύο αρχές δεν θέλουν οι "αναρχικοί". Να συμπληρώσω εδώ ότι οι ιδέες του αξίζουν εκτός απ' την προσοχή μας και τη σκέψη μας ως τρόπος ζωής και όχι σαν ιδεολογία...
Αφού είδαμε μια άποψη για την ηθική ας πάμε στην επόμενη δυνατή έννοια που έρχεται απο έναν σύγχρονο του Μαλατέστα, έναν σύγχρονο σύντροφο του, τον Peter Kropotkin. Από το βιβλίο: Αμοιβαία Βοήθεια: Ένας παράγοντας εξέλιξης (1902) διαβάζουμε το συμπέρασμα.
"Στον κόσμο των ζώων είδαμε ότι η συντριπτική πλειονότητα των ειδών ζουν σε κοινωνίες, και ότι βρίσκουν σε συνεργασία τα καλύτερα όπλα για τον αγώνα για την ζωή: εννοείται, φυσικά, με την ευρεία έννοια του όρου δαρβίνειος - όχι ως ένας αγώνας για τα μέσα της ύπαρξής του, αλλά ως ένας αγώνας ενάντια σε όλες τις φυσικές συνθήκες που είναι δυσμενείς για το είδος. Τα είδη των ζώων, στα οποία ο ατομικός αγώνας έχει μειωθεί στα στενότερα όρια, και η πρακτική της αμοιβαίας βοήθειας έχει φτάσει τη μεγαλύτερη ανάπτυξη, είναι πάντα και τα πιο πολλά, τα πιο ευημερούσα και η πιο ανοικτά σε περαιτέρω πρόοδο. Η αμοιβαία προστασία που προκύπτει στην προκειμένη περίπτωση, η δυνατότητα για την επίτευξη του γήρατος και της συσσώρευσης εμπειριών, την υψηλότερη πνευματική ανάπτυξη, και την περαιτέρω ανάπτυξη του κοινωνικών συνηθειών, διασφαλίζουν τη διατήρηση των ειδών, την επέκταση, και με την περαιτέρω σταδιακή εξέλιξη. Τα ακοινώνητα είδη, αντιθέτως, είναι καταδικασμένα στην παρακμή. "
Ας προσθέσω εγώ τώρα, για όποιον κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, ότι τα ακοινώνητα είδη που εννοεί είμαστε εμείς, που από την φύση μας (όπως είπε ο Αριστοτέλης) είμαστε κοινωνικά όντα. Αλλά άλλο η φύση και άλλο το τι έχουμε καταφέρει στην πράξη...Με πολέμους, πείνα, μόλυνση, τερατουπόλεις, μοναξιά, ναρκωτικά και πάει λέγοντας. Εξάλλου κατά την ταπεινή μου άποψη ζούμε σε μια διαρκή παρακμή που στο τέλος θα μας εξαφανίσει σαν είδος "άχρηστο" από αυτόν τον πλανήτη. Και για όποιον έχει αντιρρήσεις του τύπου γιατί δεν έχουμε εξαφανιστεί ακόμα θα του υπενθυμίσω ότι το ζώο άνθρωπος μ'αυτή την μορφή που το γνωρίζουμε σήμερα έχει μόλις το τελευταίο δευτερόλεπτο (σε γήινο χρόνο) παρουσιαστεί πάνω στην γη...
O Τολστόι χαρακτηρίστηκε Χριστιανός αναρχικός. Πρότεινε βιβλία του Κροπότκιν και του Προυντόν (Proudhon) στους αναγνώστες του. Στο δοκίμιο του "Για την αναρχία" γράφει: "Οι Αναρχικοί έχουν δίκιο σε όλα. Kαι στην άρνηση της υπάρχουσας τάξης και στον ισχυρισμό ότι, χωρίς Αρχή, δεν θα μπορούσε να υπάρχει χειρότερη βία από αυτή της Αρχής κάτω από τις τωρινές συνθήκες. Κάνουν λάθος μόνο στο να νομίζουν ότι η Αναρχία μπορεί να ιδρυθεί μέσω επαναστάσεως. Αλλά μπορεί να ιδρυθεί μόνο με το να υπάρχουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι οι οποίοι δεν επιζητούν την προστασία της κυβέρνησης... Μπορεί να υπάρξει μόνο μία μόνιμη επανάσταση - μιά ηθική: Η αναγέννηση του εσωτερικού ανθρώπου."
Η τελευταία πρόταση του Τολστόυ συμφωνεί με την άποψη του Μπακούνιν ότι "πρέπει να διαδώσουμε τις αρχές μας, όχι με λέξεις αλλά με πράξεις, γιατί αυτή είναι η πιο δημοφιλής, η πιο ικανή, η πιο δύσκολη να της αντισταθείς μορφή προπαγάνδας". Και δεν νομίζω κανείς σκεπτόμενος άνθρωπος να θεωρεί πράξεις διάδωσης αρχών την ρίψη μολότωφ...
Εδώ ας δούμε και μία ιδέα από έναν από τους σύγχρονους πρωτεργάτες της αναρχίας, του Προυντόν. Συγκεκριμένα ήταν ο πρώτος θεωριτικός που χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο δηλώνοντας κατηγοριματικά: "Είμαι αναρχικός. Αυτή είναι μια σοβαρή και μετά από πολύ περίσκεψη διακύρηξη πίστης. Αν και είμαι πιστός φίλος της τάξης, είμαι (με την πλήρη έννοια της λέξης) αναρχικός".
Ανοίγω παρένθεση για την λέξη "σύγχρονοι" αναρχικοί. Χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη γιατί υπάρχουν και οι αρχαίοι "αναρχικοί" όπως ο Αντιφών, ο Ζήνων, ο Επίκτητος, και ο Διογένης. Για όποιον ενδιαφέρεται μπορεί να βρει πληροφορίες εδώ. Κλείνει η παρένθεση.
Η ιδέα λοιπόν του Προυντόν είναι ότι η ιδιοκτησία είναι κλοπή. (να προσθέσω ότι αυτή ήταν και η βασική ιδέα και των άγριων ινδιάνων της Αμερικής). Στο βιβλίο: Τι είναι Ιδιοκτησία γράφει: "Αν απαντήσω στην ερώτηση 'τι είναι δουλεία;' λέγοντας δολοφονία όλοι θα με καταλαβαίναν χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Γιατί λοιπόν δεν μπορώ να απαντήσω στην ερώτηση 'τι είναι ιδιοκτησία;' λέγοντας κλοπή χωρίς την σιγουριά ότι θα παρεξηγηθώ, αφού η μία είναι απόρροια της άλλης;"
Αλλού γράφει: "«Κεφάλαιο» ... στο πολιτικό πεδίο είναι ανάλογο με την «κυβέρνηση» ... Η οικονομική ιδέα του καπιταλισμού, η πολιτική της κυβέρνησης ή της εξουσίας, και την θεολογική ιδέα της Εκκλησίας είναι τρεις ταυτόσημες ιδέες, που συνδέονται με διάφορους τρόπους. Η επίθεση σε μία από αυτές ισοδυναμεί με επίθεση κατά του συνόλου αυτών. . . Ότι κάνει το κεφάλαιο στην εργασία, κάνει το κράτος στην ελευθερία και η Εκκλησία στο πνεύμα. Αυτή η τριάδα του απολυταρχισμού είναι ολέθρια, τόσο στην πράξη, όσο και στην φιλοσοφία. Το πιο αποτελεσματικό μέσο για την καταπίεση του λαού θα ήταν να υποδουλώσω ταυτόχρονα το σώμα, τη βούληση και την λογική."
Ο Μπακούνιν, ο Επίκτητος, ο Θορώ καθώς και πλήθος άλλων φιλοσόφων μιλούσαν για έναν νόμο πάνω απ'όλους τους άλλους. Το θείο νόμο ή νόμο της φύσης (ας μην επιτρέψουμε στους τίτλους να μας τυφλώνουν όπως σας ζήτησα και στην αρχή) για τον οποίο ο Μπακούνιν λέει: "Η ελευθερία του ανθρώπου αποτελείται μόνο από αυτό, ότι υπακούει τους νόμους της φύσης επειδή τους έχει αναγνωρίσει ως τέτοιους και όχι επειδή του έχουν επιβληθεί εξωτερικά από μία ξένη προς αυτόν βούληση, ανθρώπινη ή θεία, συλλογική ή ατομική."
Τελειώνοντας θα ήθελα να κλείσω με μερικές παρατηρήσεις μου βασισμένες στο τι έχουμε διαβάσει. Η αναρχία δεν είναι ιδεολογία, είναι τρόπος ζωής και μάλιστα τέτοιος που να έρχεται σε πλήρη συμφωνία με την φύση. Η φύση δεν έχει κάνει τίποτα ίδιο. Μπορεί να μοιάζουν τα φύλλα αλλά το κάθε ένα από αυτά είναι διαφορετικό. Έτσι είναι και οι άνθρωποι. Όποιος προσπαθεί να τους βάλει σε καλούπι ή να τους οργανώσει στην άλφα ή βήτα ιδεολογία (συμπεριλαμβανομένης της αναρχίας σαν την τάδε ερμηνεία την οποία πρέπει να ακολουθήσουμε) τότε ασκεί πάνω μας τυρανία και μας περιορίζει την ελευθερία. Εξάλλου σε μια τέτοια περίπτωση συμβαίνει αυτό ακριβώς που αποδείχθηκε με την επανάσταση στην Ρωσία και είχε προβλέψει ο Μπακούνιν λέγοντας "Αν δώσετε ακόμη και στον πιο ένθερμο επαναστάτη την εξουσία, μέσα σε ένα χρόνο θα είναι χειρότερος από τον ίδιο τον τσάρο."
Η αναρχία είναι η ηθική του ανθρώπου όπως αυτός θα την καλλιεργήσει και αναπτύξει προς όφελος της συνεργασίας με σκοπό την αρμονική συνύπαρξη μέσα στην κοινωνία.
Προσπάθησα, όσο μπορούσα, ακροβατώντας σ'ένα τεντωμένο σχοινί να μην δώσω μια συγκεκριμένη - ξεκάθαρη ερμηνεία της αναρχίας αλλά να αφήσω στον καθένα να αποφασίσει τι έχουν να μας πουν γι' αυτήν οι μεγάλοι αυτοί στοχαστές που αναφέρω. Εξάλλου ο ορισμός που εξάγω ως συμπέρασμα ερμηνεύεται σύμφωνα με την υποκειμενική κρίση του καθενός, και εδώ έγκειται η ελευθερία της αναρχίας. Στο ότι δηλαδή ο καθένας δομεί την δική του ηθική με την βούληση του. Γι'αυτό θα ήθελα αν κάπου παραστρατίζω στο άρθρο μου και ερμηνεύω, αυτό να αποτελέσει μόνο τροφή για σκέψη και το σημαντικότερο πρόκληση και οδηγό για περαιτέρω ψάξιμο. Ελπίζω να υπήρξα αντικειμενικός και είμαι ανοιχτός σε όλα τα σχόλια σας.
Σαν συμπληρωματική τροφή για σκέψη σας δίνω κάποια από τα γνωμικά του Προυντόν:
- The great are only great because we are on our knees. Let us rise!
- The chief condition on which, life, health and vigor depend on, is action. It is by action that an organism develops its faculties, increases its energy, and attains the fulfillment of its destiny.
- A common danger tends to concord. Communism is the exploitation of the strong by the weak. In Communism, inequality comes from placing mediocrity on a level with excellence.
- Communism is inequality, but not as property is. Property is exploitation of the weak by the strong. Communism is exploitation of the strong by the weak.
- All parties without exception, when they seek for power, are varieties of absolutism.
- Laws: We know what they are, and what they are worth! They are spider webs for the rich and mighty, steel chains for the poor and weak, fishing nets in the hands of the government.
- The possessions of the rich are stolen property.
Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008
Λεξικό πολιτικής
Ένας καλός φίλος μου έστειλε ένα σύνδεσμο για τον ιστότοπο Φίλοι του ανθρώπου. Αυτοί οι φίλοι λοιπόν, προσφέρουν στέγη στους πολιτικά άστεγους αλλά ταυτόχρονα αποτελούν και μια κοινότητα κομματικής απεξάρτησης. Γράφουν με συνθήματα που προκαλούν την σκέψη και καταφέρνουν να πουν με μία πρόταση περισσότερα απ'ότι άλλοι με σελίδες. Νομίζω ότι αξίζει την επίσκεψη σας έστω κι αν έχει πάνω από χρόνο να ενημερωθεί.
Παρακάτω (clopyright από τους Φίλους) παραθέτω για τους αναγνώστες με πολιτικές φιλοδοξίες ή απλώς γι' αυτούς που θα ήθελαν να διαπρέψουν στην μπουρδολογία το παρακάτω λεξικό Πολιτικής Γλώσσας.
Απλώς κάντε κλικ στην φωτογραφία και ακολουθήστε τις οδηγίες χρήσης που αναγράφονται στο τέλος...
Παρακάτω (clopyright από τους Φίλους) παραθέτω για τους αναγνώστες με πολιτικές φιλοδοξίες ή απλώς γι' αυτούς που θα ήθελαν να διαπρέψουν στην μπουρδολογία το παρακάτω λεξικό Πολιτικής Γλώσσας.
Απλώς κάντε κλικ στην φωτογραφία και ακολουθήστε τις οδηγίες χρήσης που αναγράφονται στο τέλος...
Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008
Όρνεα και αυτόχειρες
Ο λόγος του παπά-Ηλία Υφαντή βρίσκει πάντα στόχο. Το βρήκα στο ιστολόγιο Υπέρβαση και το δημοσιεύω αυτούσιο. Ο παραλληλισμός του έχει νομίζω πολλά να μας διδάξει. Ο ίδιος λέει ότι "Τον παραλληλισμό μου τον ενέπνευσε η εικόνα μια μπουλντόζας, που στάλθηκε απ' το Δήμο Αγρινίου, για να κατεδαφίσει το σπίτι μιας φτωχιάς οικογένειας."
Θα έχετε δει ή ακούσει- πιστεύω-για τη φωτογραφία με το ετοιμοθάνατο κοριτσάκι του Σουδάν, που προσπαθεί να φτάσει μέχρι το χώρο του επισιτισμού. Για να διεκδικήσει κάποια ψίχουλα απ' την τροφή και μια κάποια παράταση για τη ζωή του.
παπα- Ηλίας Υφαντής
Θα έχετε δει ή ακούσει- πιστεύω-για τη φωτογραφία με το ετοιμοθάνατο κοριτσάκι του Σουδάν, που προσπαθεί να φτάσει μέχρι το χώρο του επισιτισμού. Για να διεκδικήσει κάποια ψίχουλα απ' την τροφή και μια κάποια παράταση για τη ζωή του. Αλλά που-φευ- δεν μπορεί. Γιατί η πείνα του έχει «κόψει» τα πόδια. Αλλά και κανένας δεν του δίνει την παραμικρή σημασία. Εκτός από το όρνιο, που περιμένει την ολοκληρωτική κατάρρευσή του. Ή και που μπορεί να φοβάται απλά την παρουσία του φωτογράφου, που αποθανατίζει τη σκηνή.
Βάλτε, αν θέλετε, στη θέση του όρνιου την όποια τραπεζική μαφία. Ωσάν αυτές, και αυτούς, που προκάλεσαν την τελευταία οικονομική κρίση. 'Η αυτούς, που τώρα δα σφίγγουν ολοένα και περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό του λαού. Για να εξασφαλίσουν και επαυξήσουν τα υπερκέρδη τους. Ή τους πετρελαιάδες. Που ενώ η τιμή του πετρελαίου κατρακυλάει αυτοί επιμένουν στη ληστρική τους ακρίβεια. Ή τους άλλους λήσταρχους των σούπερ-μάρκετς. Ή τους εκπροσώπους της οποιασδήποτε ντόπιας ή διεθνούς εξουσίας. Που με τους άδικους και απάνθρωπους νόμους τους είναι αλληλέγγυοι και διαπλεκόμενοι με τα όρνια…
Και απέναντι-στη θέση του παιδιού- βάλτε τον απλό πολίτη. Που του αρπάζουν το σπιτάκι του για εξακόσια ευρώ. Εν ονόματι του νόμου. ΄Η που τον ληστεύουν καθημερινά με την αισχροκέρδεια. Στον όνομα της ελεύθερης αγοράς. Ή τα εκατομμύρια των ανθρώπων και ιδιαίτερα των παιδιών, που θυσιάζονται στο Μολώχ του μαμωνά. Και έχετε την ακτινογραφία της ντόπιας και τιεθνούς αλητείας αφενός και αφετέρου της ανθρώπινης τραγωδίας σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια.
Κι εμείς απέναντι σ' αυτή τη ληστρική αρπακτικότητα τι κάνουμε; Υπερασπιζόμαστε μήπως τα θύματα αυτού του παραλογισμού; Και σε τελική ανάλυση τον ίδιο τον εαυτό μας; Όχι! Κι ούτε καν- σαν το φωτογράφο -μένουμε ουδέτεροι. Αντίθετα μάλιστα. Είμαστε με την πλευρά των ανθρωποφάγων όρνιων! Αφού χειροκροτούμε και ψηφίζουμε τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς του οικονομικού κανιβαλισμού….
Που, σε τελική ανάλυση σημαίνει ότι δεν κάνουμε τίποτε άλλο, παρά ν' αυτοκτονούμε. Όχι βέβαια άμεσα, όπως ο φωτογράφος, ύστερα απ' την αφόρητη κρίση συνειδήσεως. Αλλά έμμεσα. Γιατί αυτός, που σκοτώνει μέσα του την ανθρωπιά δεν κάνει τίποτε άλλο παρά ουσιαστικά ν' αυτοκτονεί…παπα- Ηλίας Υφαντής
Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008
ΠΡΟΣΟΧΗ!!!
Έχουμε μια δύναμη μέσα μας πολύ σημαντική. Άλλοι σε μικρότερο και άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό την οποία χρησιμοποιούμε καθημερινά. Μόνο που την χρησιμοποιούμε ασυνείδητα γιατί απλούστατα δεν γνωρίζουμε ότι είναι δύναμη!Αυτή η δύναμη λοιπόν ονομάζεται προσοχή. Αυτή την δύναμη χρησιμοποιούμε για να κάνουμε οτιδήποτε από το πιό απλό πράγμα ως το πιο πολύπλοκο. Να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να δούμε μια ταινία, να ακούσουμε τι μας λένε, να εκτελέσουμε ένα χειρισμό ή μια εργασία. Όταν λέμε ότι την χρησιμοποιούμε ασυνείδητα εννοούμε ότι δεν την ελέγχουμε. Σκεφτείτε ένα μωρό που κλαίει και του τραβάμε την προσοχή με κόλπα για να ξεχαστεί. Είμαστε και εμείς όμως μωρά. Το κάθε τι μας τραβάει την προσοχή όπως μια μυρωδιά μας τραβάει από τη μύτη. Υπάρχουν χιλιάδες σύγχρονες σειρήνες γύρω μας που ο σκοπός τους είναι μονάχα αυτός: να μας τραβήξουν την προσοχή και να την κρατήσουν δέσμια για όσο το δυνατόν περισσότερο. Ένα απλό παράδειγμα είναι ο τίτλος και η φωτογραφία της ανάρτησης. Αλλά οι αληθινοί κάτοχοι αυτής της τέχνης είναι οι διαφημιστές και οι καλύτεροι από αυτούς πληρώνονται αδρά από πολιτικούς, ΜΜΕ και marketing για την προώθηση των συμφερόντων τους.
Όμως υπάρχει μια συγκεκριμένη ποσότητα αυτής της δύναμης στον καθένα μας καθημερινά. Με την χρήση της αρχίζει να πέφτει και η ποιότητα της. Για παράδειγμα το πρωί είμαστε πιο παραγωγικοί ποιοτικά και ποσοτικά σε σχέση με το βράδυ. Με τον ύπνο αυτή η ενέργεια ανανεώνεται. Με την εξάσκηση αυξάνει. Ας επιλέγουμε λοιπόν σοφά που την χρησιμοποιούμε.
Εκεί που θα αποφασίσουμε να την δώσουμε αυτόματα θα δώσουμε αξία και ισχύ... Πράγματι αυτός που του δίνουμε προσοχή γίνεται κατευθείαν δυνατός και παίρνει αξία. Πάρτε για παράδειγμα τον κάθε άσχετο που μας παρουσιάζουν σαν καινούργιο καλλιτέχνη, ηθοποιό, πολιτικό, ποδοσφαιριστή και ότι άλλο βάλει ο νους σας. Είναι δυνατόν ο Ροναλντίνιο να έπaiρνε τόσα εκατομμύρια αν ο κόσμος δεν του έδινε σημασία;
Αν δεν επιλέξουμε σωστά θα χάσουμε εμείς σε αξία και ισχύ! Δεν είναι λογικό επακόλουθο αν επιλέγουμε να "θεοποιούμε" τον κάθε Βας Βας που μας πλασσάρουν διαβάζοντας γι' αυτόν, συζητώντας γι' αυτόν, ακούγοντας τον στην τηλεόραση κοκ; Τι είδους άνθρωποι γινόμαστε τότε; Σαφώς μικρότερης αξίας γιατί χάνουμε σε δύναμη. Αφενός γιατί δεν την εξασκούμε (καμμία δυσκολία να καταλάβεις τι έχει να μας πει η εσπρέσσο για τον Παρασκευά) και αφετέρου γιατί αντί να την χρησιμοποιείς για την δικιά σου ανάταση την χαρίζεις γενναιόδωρα στον πρώτο τυχόντα.
Από τα παραπάνω νομίζω ότι γίνεται φανερό ότι δεν αξίζει να ασχολούμαστε με πράγματα που δεν μπορούμε να επηρρεάσουμε. Θα πρέπει αντίθετα να μας ενδιαφέρει να βρούμε πάνω σε τι έχουμε έλεγχο και το τι μπορούμε να αλλάξουμε. Και αυτό που είναι του χεριού μας αλλά και σε απόσταση "αναπνοής" είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ας χρησιμοποιήσουμε λοιπόν την προσοχή για να δούμε όσο μπορεί ο καθένας το εαυτό του. Είναι απείρως πιο όμορφο να γνωρίζεις τον εαυτό σου από οτιδήποτε άλλο πράγμα. Θα εκπλαγείτε από τα πόσο λίγο τον γνωρίζουμε. Πιο πολύ γνωρίζουμε τον φίλο μας από τον ίδιο μας τον εαυτό! Ο λόγος είναι ότι όλη η προσοχή μας είναι πάντα στραμμένη προς τα έξω. Έχει αυτό φυσικά την εξήγηση του αφού πρέπει να προστατευτούμε από εξωτερικούς κινδύνους και η προσοχή μας ψάχνει για αλλαγές που μπορούν να μας απειλήσουν. Ρίξτε όμως μια ματιά γύρω σας. Όλοι περπατούν κοιτάζοντας ή μιλώντας στο κινητό. Όλη η προσοχή μας χωράει σε ένα τόσο μικρό πραγματάκι που γίνεται όλο και πιο μικρό...
Ας στρέψουμε λοιπόν την προσοχή μας προς τα μέσα. Ίσως εκεί ανακαλύψουμε ότι η ασυνείδητη χρήση της προσοχής μας δημιούργησε ένα Εγώ το οποίο όμως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ένα Εγώ που διακατέχεται από επιθυμίες ξένες προς την φύση του. Ίσως ανακαλύψουμε καινούργιες επιθυμίες, νέες δυνατότητες. Ίσως δούμε ότι αυτό που υπάρχει μέσα μας είναι ένας απέραντος κόσμος που αξίζει να τον εξερευνήσουμε. Ίσως τελικά αυτός να είναι ο σκοπός του περάσματος μας από αυτόν τον κόσμο: να ανακαλύψουμε τον αληθινό Εαυτό.
Όμως υπάρχει μια συγκεκριμένη ποσότητα αυτής της δύναμης στον καθένα μας καθημερινά. Με την χρήση της αρχίζει να πέφτει και η ποιότητα της. Για παράδειγμα το πρωί είμαστε πιο παραγωγικοί ποιοτικά και ποσοτικά σε σχέση με το βράδυ. Με τον ύπνο αυτή η ενέργεια ανανεώνεται. Με την εξάσκηση αυξάνει. Ας επιλέγουμε λοιπόν σοφά που την χρησιμοποιούμε.
Εκεί που θα αποφασίσουμε να την δώσουμε αυτόματα θα δώσουμε αξία και ισχύ... Πράγματι αυτός που του δίνουμε προσοχή γίνεται κατευθείαν δυνατός και παίρνει αξία. Πάρτε για παράδειγμα τον κάθε άσχετο που μας παρουσιάζουν σαν καινούργιο καλλιτέχνη, ηθοποιό, πολιτικό, ποδοσφαιριστή και ότι άλλο βάλει ο νους σας. Είναι δυνατόν ο Ροναλντίνιο να έπaiρνε τόσα εκατομμύρια αν ο κόσμος δεν του έδινε σημασία;
Αν δεν επιλέξουμε σωστά θα χάσουμε εμείς σε αξία και ισχύ! Δεν είναι λογικό επακόλουθο αν επιλέγουμε να "θεοποιούμε" τον κάθε Βας Βας που μας πλασσάρουν διαβάζοντας γι' αυτόν, συζητώντας γι' αυτόν, ακούγοντας τον στην τηλεόραση κοκ; Τι είδους άνθρωποι γινόμαστε τότε; Σαφώς μικρότερης αξίας γιατί χάνουμε σε δύναμη. Αφενός γιατί δεν την εξασκούμε (καμμία δυσκολία να καταλάβεις τι έχει να μας πει η εσπρέσσο για τον Παρασκευά) και αφετέρου γιατί αντί να την χρησιμοποιείς για την δικιά σου ανάταση την χαρίζεις γενναιόδωρα στον πρώτο τυχόντα.
Από τα παραπάνω νομίζω ότι γίνεται φανερό ότι δεν αξίζει να ασχολούμαστε με πράγματα που δεν μπορούμε να επηρρεάσουμε. Θα πρέπει αντίθετα να μας ενδιαφέρει να βρούμε πάνω σε τι έχουμε έλεγχο και το τι μπορούμε να αλλάξουμε. Και αυτό που είναι του χεριού μας αλλά και σε απόσταση "αναπνοής" είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ας χρησιμοποιήσουμε λοιπόν την προσοχή για να δούμε όσο μπορεί ο καθένας το εαυτό του. Είναι απείρως πιο όμορφο να γνωρίζεις τον εαυτό σου από οτιδήποτε άλλο πράγμα. Θα εκπλαγείτε από τα πόσο λίγο τον γνωρίζουμε. Πιο πολύ γνωρίζουμε τον φίλο μας από τον ίδιο μας τον εαυτό! Ο λόγος είναι ότι όλη η προσοχή μας είναι πάντα στραμμένη προς τα έξω. Έχει αυτό φυσικά την εξήγηση του αφού πρέπει να προστατευτούμε από εξωτερικούς κινδύνους και η προσοχή μας ψάχνει για αλλαγές που μπορούν να μας απειλήσουν. Ρίξτε όμως μια ματιά γύρω σας. Όλοι περπατούν κοιτάζοντας ή μιλώντας στο κινητό. Όλη η προσοχή μας χωράει σε ένα τόσο μικρό πραγματάκι που γίνεται όλο και πιο μικρό...
Ας στρέψουμε λοιπόν την προσοχή μας προς τα μέσα. Ίσως εκεί ανακαλύψουμε ότι η ασυνείδητη χρήση της προσοχής μας δημιούργησε ένα Εγώ το οποίο όμως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ένα Εγώ που διακατέχεται από επιθυμίες ξένες προς την φύση του. Ίσως ανακαλύψουμε καινούργιες επιθυμίες, νέες δυνατότητες. Ίσως δούμε ότι αυτό που υπάρχει μέσα μας είναι ένας απέραντος κόσμος που αξίζει να τον εξερευνήσουμε. Ίσως τελικά αυτός να είναι ο σκοπός του περάσματος μας από αυτόν τον κόσμο: να ανακαλύψουμε τον αληθινό Εαυτό.
Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008
21st century the century of ...LESS
It is true..in the 21 st Century:
> Our communication - Wireless
> Our telephone - Cordless
> Our cooking - Fireless
> Our youth - Jobless
> Our Ladies - Topless
> Our food - Fatless
> Our labour - Effortless
> Our conduct - Worthless
> Our relation - Loveless
> Our attitude - Careless
> Our feelings - Heartless
> Our politics - Shameless
> Our education - Valueless
> Our follies - Countless
> Our arguments - Baseless
> Our boss - Brainless
> Our Job - Thankless
> Our Salary - Less and less
>
> our life - meaningless / pointless ??
> ------------------------------
> Our communication - Wireless
> Our telephone - Cordless
> Our cooking - Fireless
> Our youth - Jobless
> Our Ladies - Topless
> Our food - Fatless
> Our labour - Effortless
> Our conduct - Worthless
> Our relation - Loveless
> Our attitude - Careless
> Our feelings - Heartless
> Our politics - Shameless
> Our education - Valueless
> Our follies - Countless
> Our arguments - Baseless
> Our boss - Brainless
> Our Job - Thankless
> Our Salary - Less and less
>
> our life - meaningless / pointless ??
> ------------------------------
Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008
Εξέγερση στις φυλακές
Ένα άρθρο και ένα γράμμα σήμερα για την κατάσταση στις φυλακές της χώρας μας, δείκτης και αυτός της αποσύνθεσης που βασιλεύει σ' αυτόν τον τόπο. Η παρούσα ανάρτηση έρχεται να συμπληρώσει την προηγούμενη με τίτλο: "Έχουμε σωφρονιστικό σύστημα;"
Το άρθρο είναι από την Ελευθεροτυπία (3/11/08) ενώ το γράμμα είναι ανώνυμο μεν αλλά σταλμένο από σωφρονιστικούς υπαλλήλους της Κλειστής Φυλακής Πατρών και δημοσιευμένο στο Ήπειρος.gr
Το άρθρο είναι από την Ελευθεροτυπία (3/11/08) ενώ το γράμμα είναι ανώνυμο μεν αλλά σταλμένο από σωφρονιστικούς υπαλλήλους της Κλειστής Φυλακής Πατρών και δημοσιευμένο στο Ήπειρος.gr
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 03/11/2008
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 03/11/2008
Πρώτα βήματα για εξέγερση στις φυλακές
Να μην τους αφήσουμε μόνους! Για τους έγκλειστους, λέω, στα κατ' ευφημισμόν σωφρονιστικά καταστήματα. Για τους κολασμένους, που από σήμερα επιχειρούν πρωτόγνωρη για την ευρύτητά της αγωνιστική κινητοποίηση σε όλες τις φυλακές της χώρας.
Πρώτο βήμα, η αποχή από το συσσίτιο. Αν θα κλιμακωθεί σε απεργία πείνας ή και σε εξέγερση, αφού η κατάσταση στις φυλακές είναι ήδη εκρηκτική, θα εξαρτηθεί από δύο τινά:
* Από τη στάση της κυβέρνησης, που είναι ώς τώρα αρνητική και δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Και
* Από την κοινωνική συμπαράσταση στους κρατουμένους, που μπορεί να πειθαναγκάσει την κυβέρνηση να αντιμετωπίσει σοβαρά και υπεύθυνα τα αιτήματά τους.
Ξεπερνούσαν τα 40 αυτά τα αιτήματα πριν από ένα μόλις μήνα. Συνοψίστηκαν σε 16 στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε την περασμένη Πέμπτη η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων (από τα κόμματα της Βουλής εκπροσωπήθηκε μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ με τους βουλευτές του Θ. Δρίτσα, Περ. Κοροβέση και Γ. Μπανιά). Αιτήματα που αφορούν γενικά την επιλεκτική σύνθεση του ποινικού πληθυσμού και τη μετατροπή των φυλακών σε κολαστήρια, με συνθήκες διαβίωσης απάνθρωπες και εξοντωτικές. Θα μπορούσαν, άρα, να συνοψιστούν περαιτέρω σε δύο και πελώρια:
Σωστή λειτουργία της Δικαιοσύνης. Και
πλήρης εφαρμογή του Σωφρονιστικού Κώδικα.
Η διασφάλιση της δημοκρατικής νομιμότητας είναι δηλαδή το ζητούμενο. Για την ποιότητα της δημοκρατίας μας πρόκειται. Και μας αφορά όλους.
Να γιατί η κοινωνική συμπαράσταση στους αγώνες των κρατουμένων δεν είναι μόνο (;) θέμα ανθρωπιστικό.
Και στην ποινική καταστολή έχουμε τα θλιβερά πρωτεία στην Ευρώπη:
* Το υψηλότερο ποσοστό κρατουμένων (ένας στους χίλιους κατοίκους της χώρας) σε πλήρη αναντιστοιχία με τα ποσοστά παραβατικότητας.
* Τη μεγαλύτερη συμφόρηση (ξεπερνάμε και την Τουρκία) στις φυλακές: 13.000 κρατούμενοι με χωρητικότητα για 7.500.
* Το υψηλότερο ποσοστό αλλοδαπών κρατουμένων (45%) και φυλακισμένων για αδικήματα σχετικά με τα ναρκωτικά (πάνω από τους μισούς). Και
* Το μεγαλύτερο ποσοστό προφυλακισμένων (το ένα τρίτο των εγκλείστων) που παραμένουν στις φυλακές διπλάσιο χρόνο από τον μέσο όρο στην Ευρώπη.
Την τελευταία δεκαετία σχεδόν τριπλασιάστηκε ο ποινικός πληθυσμός. Και, βέβαια, η λύση στο πρόβλημα του υπερκορεσμού δεν είναι να χτίζουμε συνεχώς νέες φυλακές, όπως έκαναν και κάνουν στην ίδια περίοδο όλες οι κυβερνήσεις. Εύλογη και προφανής λύση είναι η αποσυμφόρηση των φυλακών, με δραστική μείωση του ποινικού πληθυσμού. Που είναι απολύτως εφικτό:
1. Αν οι αλλοδαποί, φτωχοδιάβολοι της λαθρομετανάστευσης οι περισσότεροι, όταν οδηγούνται στο εδώλιο έχουν πλήρη νομική και δικονομική προστασία και δεν αντιμετωπίζονται ρατσιστικά από τις διωκτικές Αρχές και τα δικαστήρια.
2. Αν, επιτέλους, αντιμετωπιστεί ορθολογικά και τολμηρά το πρόβλημα των ναρκωτικών, με αποποινικοποίηση της χρήσης τους. Η πολιτική της καταστολής είναι αδιέξοδη αυταποδείκτως: Προπύργιά της είναι οι φυλακές, όπου η διακίνηση ναρκωτικών από εγκληματικά κυκλώματα οργιάζει και η χρήση τους τείνει να γενικευθεί, και
3. Αν ανακριτές και εισαγγελείς εφαρμόζουν το μέτρο της προσωρινής κράτησης με φειδώ και σύνεση και με αξιωματικό γνώμονα το τεκμήριο αθωότητος κάθε κατηγορουμένου.
Με επώδυνη εμπειρία προφυλάκισης ο εργατολόγος Χρήστος Νικολουτσόπουλος, που πλήρωσε ακριβότερα απ' όλους την περιβόητη Ζαχοπουλιάδα, διατυπώνει μια τολμηρή πρόταση στο συνταρακτικό βιβλίο του: «Οι δυο μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο μου -σημειώσεις της φυλακής» που μόλις κυκλοφόρησε:
«...κανένας δεν θα μπορεί να γίνει δικαστής ή εισαγγελέας προτού περάσει το τελευταίο σοβαρό τεστ στο πλαίσιο της εκπαίδευσής του: Αφού τελειώσει τη σχολή δικαστών και μάθει τις σπουδαίες θεωρίες περί απονομής δικαιοσύνης, θα πρέπει να περνάει τρεις μήνες σε ειδική πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, φτιαγμένη ακριβώς όπως οι άλλες. Θα τρώει από το ίδιο φαγητό, θα στήνεται στις ουρές για να του πετάξουν την πλαστική καραβάνα, θα χέζει μπροστά στους άλλους, θα βλέπει τους δικούς του πίσω από τα διπλά βρώμικα τζάμια και θα μιλάει στα παιδιά του από το ψυχρό τηλέφωνο του επισκεπτηρίου, χωρίς να μπορεί να τ' αγκαλιάσει. Οσοι δεν αντέξουν, να πάνε σπίτι τους. Ομως όσοι αντέξουν, είναι βέβαιον ότι θα έχουν προσωπική αντίληψη τι σημαίνει φυλακή και σωφρονισμός των κρατουμένων. Ετσι, είναι σίγουρο ότι δεν θα μοιράζουν τα χρόνια φυλακής σαν καραμέλες και δεν θα προφυλακίζουν με το παραμικρό».
Το μόνο ανεμπόδιστο στα κολαστήρια είναι τα όνειρα...
Είναι και οι θάνατοι πίσω από τα κάγκελα. Πληθαίνουν από χρόνο σε χρόνο και πνίγονται στη σιωπή.
Γράφει ο Χρ. Νικολουτσόπουλος:
«Στον ένα μήνα, που έμεινα στο ψυχιατρείο των φυλακών, έζησα τρεις θανάτους. Οι δύο κρεμάστηκαν, ο τρίτος έπεσε από τον δεύτερο όροφο στο ισόγειο. Εγιναν και δεκατρείς απόπειρες μαζί με τη δική μου...».
Στο παράρτημα του βιβλίου φιλοξενεί συγκλονιστική επιστολή δεσμώτη με την υπογραφή «Δημήτρης» προς τη δική μας Ολγα Μπακομάρου, με τη γνωστή ευαισθησία και την τρυφερή γραφή.
Για την ανατριχιαστική κραυγή, λέει, που ξέσκισε τη θανατερή σιγή την απριλιάτικη νύχτα:
«Μάτκα πόποτς! Μάτκα πόποτς!» (Μάνα βοήθεια, μάνα βοήθεια...).
Στη δύσμοιρη μάνα η ύστατη σκέψη και εναγώνια επίκληση του δεκαπεντάχρονου αγοριού, που κρεμάστηκε απελπισμένο στην (άκου, άκου!) απομόνωση του ψυχιατρείου...
Για ψυχρές και ατιμώρητες δολοφονίες (πάνω από 50 πέρυσι) σε κτηνώδεις συνθήκες μίλησε στη συνέντευξη Τύπου ο Περ. Κοροβέσης.
Και γι' αυτή την ανείπωτη φρίκη ξεσηκώνονται από σήμερα οι φυλακισμένοι και προκαλούν την ανθρωπιά μας.
Να μη μείνουμε αδιάφοροι. Η σιωπή είναι συνενοχή...
Από σωφρονιστικούς υπαλλήλους της Κλειστής Φυλακής Πατρών, δεχθήκαμε την παρακάτω επιστολή. Επειδή τα όσα καταγγέλλουν τα θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντικά, αποφασίσαμε να την δημοσιεύσουμε αυτούσια για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του, αλλά και να πληροφορηθούν οι αρμόδιοι τι ακριβώς καταγγέλλουν οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι ώστε να ενσκήψουν πάνω από τα προβλήματά τους.
Αναλυτικά η επιστολή που έχει τίτλο «Έκκληση συμπαράστασης και ανθρωπισμού- Στις φυλακές δεν ζουν και δεν εργάζονται σκλάβοι» και είναι μία φωνή απόγνωσης από τους συγκεκριμένους υπαλλήλους, έχει ως εξής:
«Αξιότιμοι κύριοι,
συγχωρήστε μας που δεν δίνουμε τα ονόματα μας και αυτό για να μην μετατεθούμε εκδικητικά "λόγω υπηρεσιακών αναγκών", δεν σημαίνει όμως ότι περιγράφουμε παρακάτω δεν είναι αλήθεια. Είμαστε αναγκασμένοι μετά από τόσο καιρό που δεν λύνονται τα προβλήματα μας, να τα δημοσιοποιήσουμε, όχι για να "αποκαλυφθεί" ένα ακόμη σκάνδαλο αλλά για ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟΥΣ καθαρά λόγους.
Είμαστε νέοι εργαζόμενοι στο χώρο της Κλειστής Φυλακής Πατρών, άνθρωποι που όλοι μας έχουμε κάνει σπουδές, κύρια στην Ανωτέρα εκπαίδευση, και πού λόγω της υποαπασχόλησης και της ανεργίας υποβάλαμε τα χαρτιά μας εδώ και ένα χρόνο και προσληφθήκαμε ως Σωφρονιστικοί υπάλληλοι στη Πάτρα.
Δεν περιμέναμε να βρούμε μια τέτοια κατάσταση, γιατί όλοι μας λίγο η πολύ και σε εργοστάσια έχουμε δουλέψει και τετραωρίτες κ.λ.π.Παρόλο που είμαστε τελείως ανεκπαίδευτοι και προσπαθούμε με βάση το συναίσθημα να βοηθήσουμε στην καθημερινή διαβίωση των κρατουμένων (γι' αυτό ότι και εάν έκαναν, πάνω από όλα είναι άνθρωποι που χρίζουν τουλάχιστον το σεβασμό των στοιχειωδών δικαιωμάτων.
Εμείς ως εργαζόμενοι εκτός ότι είμαστε αναγκασμένοι να υποφέρουμε από την ΜΟΝΙΜΗ (που ούτε κτήνη δεν μπορούν να υποφέρουν) δυσωδία, να κάνουμε κυριολεκτικά ¨σλάλομ¨ ανάμεσα σε σάπια φαγητά, σκουλήκια, ποντίκια και κολλημένες ακαθαρσίες μηνών, πατώντας πάνω σε ένα μαύρο ζελέ βρωμιάς, το χειρότερο όμως όλων είναι το μεσαιωνικό ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ωράριο εργασίας, δηλαδή να μην παίρνουμε ΟΥΤΕ ΡΕΠΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΡΓΑΣΙΑ. Κάτι που δεν συμβαίνει σε κανένα άλλο εργασιακό χώρο. Αυτό φυσικά δεν υπόκειται σε αποφάσεις της ηγεσίας του Υπουργείου αλλά της Τοπικής Διεύθυνσης (Διευθυντής και Αρχιφύλακας).
Αν και παλιότεροι συνάδελφοι, καταθέσαν υπόμνημα στον προϊστάμενο Αρχιφύλακα για να βελτιωθεί το ωράριο, η απάντηση ήταν η πλήρης απαξίωση και αδιαφορία (λες και είμαστε σκλάβοι). Φανταστείτε λοιπόν εργαζόμενους που πρέπει καθημερινά να πρέπει να εξυπηρετούν πάνω από 800 κρατούμενους, και κάθε περίπτωση να χρήζει ξεχωριστής σημασίας, εμείς να είμαστε σε κατάσταση συνεχούς κούρασης, γιατί απλά ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ η τοπική διεύθυνση και αρχιφυλακείο.
Ότι υπάρχει όχι απλώς υπερκάλυψη στους χώρους κράτησης δεν αποτελεί, δυστυχώς είδηση, το ότι οι κρατούμενοι στοιβάζονται ανά 11 η 12 σε χώρους για 5 άτομα, εάν δεν είναι ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ τότε πως αλλιώς να χαρακτηρισθεί; Αυτό βέβαια έχει να κάνει με αποφάσεις της Κεντρικής Διοίκησης που ελπίζουμε σε λίγο καιρό θα βελτιωθεί με τη λειτουργία των νέων καταστημάτων.
Το ότι δίνεται ΕΝΑ ρολό χαρτί τουαλέτας σε κάθε κρατούμενο ΤΟ ΜΗΝΑ έχει να κάνει με αποφάσεις της Τοπικής Διεύθυνσης (Διευθυντής και Αρχιφύλακας).
Το ότι δεν λειτουργεί κανένα πρόγραμμα εκμάθησης η σεμινάριο η σχολείο δεύτερης ευκαιρίας, ποιός φταίει γι αυτό;
Το ότι δεν πλένονται οι κοινόχρηστοι χώροι (προαύλια κρατουμένων) με αποτέλεσμα να υπάρχει μια αφόρητη βρώμα που ούτε στα πιο βρώμικα βουστάσια δεν υπάρχει, αυτό έχει να κάνει με αδιαφορία της Τοπικής Διεύθυνσης (Διευθυντής και Αρχιφύλακας)
Οι ακαθαρσίες που έχουν κολλήσει στα προαύλια, συνέπεια της μη ύπαρξης ούτε ενός κάδου για απορρίμματα, με συνδυασμό είτε με τις υψηλές θερμοκρασίες είτε με την συνεχή υγρασία, δημιουργεί πρόβλημα όχι μόνο δυσωδίας αλλά για αρρώστιες που και λόγω του υπερπληθυσμού που από τη μια στιγμή στην άλλη θα δημιουργήσουν ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ-ΕΠΙΔΗΜΙΕΣ.
Η μη ύπαρξη κάδων μέσα στη φυλακή εάν δεν είναι θέμα της Τοπικής Διεύθυνσης (Διευθυντής και Αρχιφύλακας) τότε ποιανού είναι;
Εάν συλλογιστείτε ότι καθημερινά δύο φορές την ημέρα πετάγονται όγκοι σκουπιδιών, για 24 κάδους και πλέον, από ένα χώρο που "φιλοξενεί" πάνω από 800 άτομα (ένα κανονικό χωριό δηλαδή), χωρίς να γίνεται έστω υποτυπωδώς ανακύκλωση του χαρτιού και μετάλλου, φανταστείτε τι σπατάλη γίνεται;
Αξιότιμοι κύριοι,
των Μέσων Ενημέρωσης ελπίζουμε και σας ζητάμε να βοηθήσετε, έστω με την δημοσιοποίηση, αυτών των πιο στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σωφρονιστικοί Υπάλληλοι Κ.Φ.Πατρών
Υ.γ. Να μας συγχωρήσετε γιατί δεν δίνουμε τα ονόματα μας αλλά η μόνη αλήθεια είναι ότι ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ με όλη τη σημασία της λέξης να μην βρεθούμε "λόγω υπηρεσιακών αναγκών" μετατιθέμενοι εκδικητικά.
Δυστυχώς στην υπηρεσία μας ισχύει "ότι δεν ακούγεται σημαίνει ότι λειτουργεί καλά" και άρα το Υπουργείο θεωρεί ότι η τοπική διεύθυνση (Διευθυντής -Αρχιφύλακας) δουλεύει καλά, όσο δεν υπάρχουν παράπονα.
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Στις φυλακές δεν ζούν σκλάβοι, δεν εργάζονται σκλάβοι
ΑΝΘΡΩΠΟΙ είμαστε…»
Πρώτο βήμα, η αποχή από το συσσίτιο. Αν θα κλιμακωθεί σε απεργία πείνας ή και σε εξέγερση, αφού η κατάσταση στις φυλακές είναι ήδη εκρηκτική, θα εξαρτηθεί από δύο τινά:
* Από τη στάση της κυβέρνησης, που είναι ώς τώρα αρνητική και δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Και
* Από την κοινωνική συμπαράσταση στους κρατουμένους, που μπορεί να πειθαναγκάσει την κυβέρνηση να αντιμετωπίσει σοβαρά και υπεύθυνα τα αιτήματά τους.
Ξεπερνούσαν τα 40 αυτά τα αιτήματα πριν από ένα μόλις μήνα. Συνοψίστηκαν σε 16 στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε την περασμένη Πέμπτη η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων (από τα κόμματα της Βουλής εκπροσωπήθηκε μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ με τους βουλευτές του Θ. Δρίτσα, Περ. Κοροβέση και Γ. Μπανιά). Αιτήματα που αφορούν γενικά την επιλεκτική σύνθεση του ποινικού πληθυσμού και τη μετατροπή των φυλακών σε κολαστήρια, με συνθήκες διαβίωσης απάνθρωπες και εξοντωτικές. Θα μπορούσαν, άρα, να συνοψιστούν περαιτέρω σε δύο και πελώρια:
Σωστή λειτουργία της Δικαιοσύνης. Και
πλήρης εφαρμογή του Σωφρονιστικού Κώδικα.
Η διασφάλιση της δημοκρατικής νομιμότητας είναι δηλαδή το ζητούμενο. Για την ποιότητα της δημοκρατίας μας πρόκειται. Και μας αφορά όλους.
Να γιατί η κοινωνική συμπαράσταση στους αγώνες των κρατουμένων δεν είναι μόνο (;) θέμα ανθρωπιστικό.
Και στην ποινική καταστολή έχουμε τα θλιβερά πρωτεία στην Ευρώπη:
* Το υψηλότερο ποσοστό κρατουμένων (ένας στους χίλιους κατοίκους της χώρας) σε πλήρη αναντιστοιχία με τα ποσοστά παραβατικότητας.
* Τη μεγαλύτερη συμφόρηση (ξεπερνάμε και την Τουρκία) στις φυλακές: 13.000 κρατούμενοι με χωρητικότητα για 7.500.
* Το υψηλότερο ποσοστό αλλοδαπών κρατουμένων (45%) και φυλακισμένων για αδικήματα σχετικά με τα ναρκωτικά (πάνω από τους μισούς). Και
* Το μεγαλύτερο ποσοστό προφυλακισμένων (το ένα τρίτο των εγκλείστων) που παραμένουν στις φυλακές διπλάσιο χρόνο από τον μέσο όρο στην Ευρώπη.
Την τελευταία δεκαετία σχεδόν τριπλασιάστηκε ο ποινικός πληθυσμός. Και, βέβαια, η λύση στο πρόβλημα του υπερκορεσμού δεν είναι να χτίζουμε συνεχώς νέες φυλακές, όπως έκαναν και κάνουν στην ίδια περίοδο όλες οι κυβερνήσεις. Εύλογη και προφανής λύση είναι η αποσυμφόρηση των φυλακών, με δραστική μείωση του ποινικού πληθυσμού. Που είναι απολύτως εφικτό:
1. Αν οι αλλοδαποί, φτωχοδιάβολοι της λαθρομετανάστευσης οι περισσότεροι, όταν οδηγούνται στο εδώλιο έχουν πλήρη νομική και δικονομική προστασία και δεν αντιμετωπίζονται ρατσιστικά από τις διωκτικές Αρχές και τα δικαστήρια.
2. Αν, επιτέλους, αντιμετωπιστεί ορθολογικά και τολμηρά το πρόβλημα των ναρκωτικών, με αποποινικοποίηση της χρήσης τους. Η πολιτική της καταστολής είναι αδιέξοδη αυταποδείκτως: Προπύργιά της είναι οι φυλακές, όπου η διακίνηση ναρκωτικών από εγκληματικά κυκλώματα οργιάζει και η χρήση τους τείνει να γενικευθεί, και
3. Αν ανακριτές και εισαγγελείς εφαρμόζουν το μέτρο της προσωρινής κράτησης με φειδώ και σύνεση και με αξιωματικό γνώμονα το τεκμήριο αθωότητος κάθε κατηγορουμένου.
Με επώδυνη εμπειρία προφυλάκισης ο εργατολόγος Χρήστος Νικολουτσόπουλος, που πλήρωσε ακριβότερα απ' όλους την περιβόητη Ζαχοπουλιάδα, διατυπώνει μια τολμηρή πρόταση στο συνταρακτικό βιβλίο του: «Οι δυο μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο μου -σημειώσεις της φυλακής» που μόλις κυκλοφόρησε:
«...κανένας δεν θα μπορεί να γίνει δικαστής ή εισαγγελέας προτού περάσει το τελευταίο σοβαρό τεστ στο πλαίσιο της εκπαίδευσής του: Αφού τελειώσει τη σχολή δικαστών και μάθει τις σπουδαίες θεωρίες περί απονομής δικαιοσύνης, θα πρέπει να περνάει τρεις μήνες σε ειδική πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, φτιαγμένη ακριβώς όπως οι άλλες. Θα τρώει από το ίδιο φαγητό, θα στήνεται στις ουρές για να του πετάξουν την πλαστική καραβάνα, θα χέζει μπροστά στους άλλους, θα βλέπει τους δικούς του πίσω από τα διπλά βρώμικα τζάμια και θα μιλάει στα παιδιά του από το ψυχρό τηλέφωνο του επισκεπτηρίου, χωρίς να μπορεί να τ' αγκαλιάσει. Οσοι δεν αντέξουν, να πάνε σπίτι τους. Ομως όσοι αντέξουν, είναι βέβαιον ότι θα έχουν προσωπική αντίληψη τι σημαίνει φυλακή και σωφρονισμός των κρατουμένων. Ετσι, είναι σίγουρο ότι δεν θα μοιράζουν τα χρόνια φυλακής σαν καραμέλες και δεν θα προφυλακίζουν με το παραμικρό».
Το μόνο ανεμπόδιστο στα κολαστήρια είναι τα όνειρα...
Είναι και οι θάνατοι πίσω από τα κάγκελα. Πληθαίνουν από χρόνο σε χρόνο και πνίγονται στη σιωπή.
Γράφει ο Χρ. Νικολουτσόπουλος:
«Στον ένα μήνα, που έμεινα στο ψυχιατρείο των φυλακών, έζησα τρεις θανάτους. Οι δύο κρεμάστηκαν, ο τρίτος έπεσε από τον δεύτερο όροφο στο ισόγειο. Εγιναν και δεκατρείς απόπειρες μαζί με τη δική μου...».
Στο παράρτημα του βιβλίου φιλοξενεί συγκλονιστική επιστολή δεσμώτη με την υπογραφή «Δημήτρης» προς τη δική μας Ολγα Μπακομάρου, με τη γνωστή ευαισθησία και την τρυφερή γραφή.
Για την ανατριχιαστική κραυγή, λέει, που ξέσκισε τη θανατερή σιγή την απριλιάτικη νύχτα:
«Μάτκα πόποτς! Μάτκα πόποτς!» (Μάνα βοήθεια, μάνα βοήθεια...).
Στη δύσμοιρη μάνα η ύστατη σκέψη και εναγώνια επίκληση του δεκαπεντάχρονου αγοριού, που κρεμάστηκε απελπισμένο στην (άκου, άκου!) απομόνωση του ψυχιατρείου...
Για ψυχρές και ατιμώρητες δολοφονίες (πάνω από 50 πέρυσι) σε κτηνώδεις συνθήκες μίλησε στη συνέντευξη Τύπου ο Περ. Κοροβέσης.
Και γι' αυτή την ανείπωτη φρίκη ξεσηκώνονται από σήμερα οι φυλακισμένοι και προκαλούν την ανθρωπιά μας.
Να μη μείνουμε αδιάφοροι. Η σιωπή είναι συνενοχή...
Έκκληση συμπαράστασης και ανθρωπισμού. Ακούει κανείς;
Από σωφρονιστικούς υπαλλήλους της Κλειστής Φυλακής Πατρών, δεχθήκαμε την παρακάτω επιστολή. Επειδή τα όσα καταγγέλλουν τα θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντικά, αποφασίσαμε να την δημοσιεύσουμε αυτούσια για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του, αλλά και να πληροφορηθούν οι αρμόδιοι τι ακριβώς καταγγέλλουν οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι ώστε να ενσκήψουν πάνω από τα προβλήματά τους.Αναλυτικά η επιστολή που έχει τίτλο «Έκκληση συμπαράστασης και ανθρωπισμού- Στις φυλακές δεν ζουν και δεν εργάζονται σκλάβοι» και είναι μία φωνή απόγνωσης από τους συγκεκριμένους υπαλλήλους, έχει ως εξής:
«Αξιότιμοι κύριοι,
συγχωρήστε μας που δεν δίνουμε τα ονόματα μας και αυτό για να μην μετατεθούμε εκδικητικά "λόγω υπηρεσιακών αναγκών", δεν σημαίνει όμως ότι περιγράφουμε παρακάτω δεν είναι αλήθεια. Είμαστε αναγκασμένοι μετά από τόσο καιρό που δεν λύνονται τα προβλήματα μας, να τα δημοσιοποιήσουμε, όχι για να "αποκαλυφθεί" ένα ακόμη σκάνδαλο αλλά για ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟΥΣ καθαρά λόγους.
Είμαστε νέοι εργαζόμενοι στο χώρο της Κλειστής Φυλακής Πατρών, άνθρωποι που όλοι μας έχουμε κάνει σπουδές, κύρια στην Ανωτέρα εκπαίδευση, και πού λόγω της υποαπασχόλησης και της ανεργίας υποβάλαμε τα χαρτιά μας εδώ και ένα χρόνο και προσληφθήκαμε ως Σωφρονιστικοί υπάλληλοι στη Πάτρα.
Δεν περιμέναμε να βρούμε μια τέτοια κατάσταση, γιατί όλοι μας λίγο η πολύ και σε εργοστάσια έχουμε δουλέψει και τετραωρίτες κ.λ.π.Παρόλο που είμαστε τελείως ανεκπαίδευτοι και προσπαθούμε με βάση το συναίσθημα να βοηθήσουμε στην καθημερινή διαβίωση των κρατουμένων (γι' αυτό ότι και εάν έκαναν, πάνω από όλα είναι άνθρωποι που χρίζουν τουλάχιστον το σεβασμό των στοιχειωδών δικαιωμάτων.
Εμείς ως εργαζόμενοι εκτός ότι είμαστε αναγκασμένοι να υποφέρουμε από την ΜΟΝΙΜΗ (που ούτε κτήνη δεν μπορούν να υποφέρουν) δυσωδία, να κάνουμε κυριολεκτικά ¨σλάλομ¨ ανάμεσα σε σάπια φαγητά, σκουλήκια, ποντίκια και κολλημένες ακαθαρσίες μηνών, πατώντας πάνω σε ένα μαύρο ζελέ βρωμιάς, το χειρότερο όμως όλων είναι το μεσαιωνικό ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ωράριο εργασίας, δηλαδή να μην παίρνουμε ΟΥΤΕ ΡΕΠΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΡΓΑΣΙΑ. Κάτι που δεν συμβαίνει σε κανένα άλλο εργασιακό χώρο. Αυτό φυσικά δεν υπόκειται σε αποφάσεις της ηγεσίας του Υπουργείου αλλά της Τοπικής Διεύθυνσης (Διευθυντής και Αρχιφύλακας).
Αν και παλιότεροι συνάδελφοι, καταθέσαν υπόμνημα στον προϊστάμενο Αρχιφύλακα για να βελτιωθεί το ωράριο, η απάντηση ήταν η πλήρης απαξίωση και αδιαφορία (λες και είμαστε σκλάβοι). Φανταστείτε λοιπόν εργαζόμενους που πρέπει καθημερινά να πρέπει να εξυπηρετούν πάνω από 800 κρατούμενους, και κάθε περίπτωση να χρήζει ξεχωριστής σημασίας, εμείς να είμαστε σε κατάσταση συνεχούς κούρασης, γιατί απλά ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ η τοπική διεύθυνση και αρχιφυλακείο.
Ότι υπάρχει όχι απλώς υπερκάλυψη στους χώρους κράτησης δεν αποτελεί, δυστυχώς είδηση, το ότι οι κρατούμενοι στοιβάζονται ανά 11 η 12 σε χώρους για 5 άτομα, εάν δεν είναι ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ τότε πως αλλιώς να χαρακτηρισθεί; Αυτό βέβαια έχει να κάνει με αποφάσεις της Κεντρικής Διοίκησης που ελπίζουμε σε λίγο καιρό θα βελτιωθεί με τη λειτουργία των νέων καταστημάτων.
Το ότι δίνεται ΕΝΑ ρολό χαρτί τουαλέτας σε κάθε κρατούμενο ΤΟ ΜΗΝΑ έχει να κάνει με αποφάσεις της Τοπικής Διεύθυνσης (Διευθυντής και Αρχιφύλακας).
Το ότι δεν λειτουργεί κανένα πρόγραμμα εκμάθησης η σεμινάριο η σχολείο δεύτερης ευκαιρίας, ποιός φταίει γι αυτό;
Το ότι δεν πλένονται οι κοινόχρηστοι χώροι (προαύλια κρατουμένων) με αποτέλεσμα να υπάρχει μια αφόρητη βρώμα που ούτε στα πιο βρώμικα βουστάσια δεν υπάρχει, αυτό έχει να κάνει με αδιαφορία της Τοπικής Διεύθυνσης (Διευθυντής και Αρχιφύλακας)
Οι ακαθαρσίες που έχουν κολλήσει στα προαύλια, συνέπεια της μη ύπαρξης ούτε ενός κάδου για απορρίμματα, με συνδυασμό είτε με τις υψηλές θερμοκρασίες είτε με την συνεχή υγρασία, δημιουργεί πρόβλημα όχι μόνο δυσωδίας αλλά για αρρώστιες που και λόγω του υπερπληθυσμού που από τη μια στιγμή στην άλλη θα δημιουργήσουν ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ-ΕΠΙΔΗΜΙΕΣ.
Η μη ύπαρξη κάδων μέσα στη φυλακή εάν δεν είναι θέμα της Τοπικής Διεύθυνσης (Διευθυντής και Αρχιφύλακας) τότε ποιανού είναι;
Εάν συλλογιστείτε ότι καθημερινά δύο φορές την ημέρα πετάγονται όγκοι σκουπιδιών, για 24 κάδους και πλέον, από ένα χώρο που "φιλοξενεί" πάνω από 800 άτομα (ένα κανονικό χωριό δηλαδή), χωρίς να γίνεται έστω υποτυπωδώς ανακύκλωση του χαρτιού και μετάλλου, φανταστείτε τι σπατάλη γίνεται;
Αξιότιμοι κύριοι,
των Μέσων Ενημέρωσης ελπίζουμε και σας ζητάμε να βοηθήσετε, έστω με την δημοσιοποίηση, αυτών των πιο στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σωφρονιστικοί Υπάλληλοι Κ.Φ.Πατρών
Υ.γ. Να μας συγχωρήσετε γιατί δεν δίνουμε τα ονόματα μας αλλά η μόνη αλήθεια είναι ότι ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ με όλη τη σημασία της λέξης να μην βρεθούμε "λόγω υπηρεσιακών αναγκών" μετατιθέμενοι εκδικητικά.
Δυστυχώς στην υπηρεσία μας ισχύει "ότι δεν ακούγεται σημαίνει ότι λειτουργεί καλά" και άρα το Υπουργείο θεωρεί ότι η τοπική διεύθυνση (Διευθυντής -Αρχιφύλακας) δουλεύει καλά, όσο δεν υπάρχουν παράπονα.
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Στις φυλακές δεν ζούν σκλάβοι, δεν εργάζονται σκλάβοι
ΑΝΘΡΩΠΟΙ είμαστε…»
Ο Νέος Πλανητάρχης
Αγαπητοί φίλοι -ες του ιστολογίου σε αποκλειστικότητα (ως είθισται) σας παρουσιάζουμε σήμερα, πρώτοι απ' όλους τον νικητή των αμερικάνικων εκλογών και νέο πλανητάρχη. Το σύστημα μας είναι αλάνθαστο. Γι'αυτούς που οι γνώσεις των αγγλικών τους δεν τους βοηθούν και πολύ σας παραθέτουμε και μετάφραση!
Ψηφίστε τον _______ * γιατί το αξίζει.
* (όπου όνομα συμπληρώστε αυτόν που:)
Συγκέντρωσε για την καμπάνια του το περισσότερο εταιρικό χρήμα, ώστε να προσλάβει τους καλύτερους συμβούλους για να του κατασκευάσουν την καλύτερη δυνατή εικόνα που μπορεί να περάσει προς τα έξω, βασισμένη στην καλύτερη δημοσκόπηση που μπορεί κάποιος να εξαγοράσει...
Δεν σταματάμε όμως εκεί σας παρουσιάζουμε και μια ματιά στο μέλλον από την Κα Πυθία Δελφού η οποία μας είπε τα παρακάτω:
"Το εταιρικό κεφάλαιο που υποστήριξε το νικητή που σας προαναφέραμε θα απαιτήσει νέες πολεμικές εκστρατίες καθώς και την συνέχιση της κατοχής των ήδη κερδισμένων εδαφών και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Είναι εξάλλου λογικό αφού οι ΗΠΑ είναι ένας πολιτισμός που παράγει κυρίως όπλα. Στις ασθενείς αντιδράσεις του νέου πλανητάρχη "μα θα μας πάρουν με τις ντομάτες" η απάντηση ήταν "μην ανησυχείς υπάρχει και η προβοκάτσια, θα προκληθούμε από τον εχθρό όπως πάντα..."
Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008
Noam Chomsky - Συνέντευξη
Ο Νόαμ Τσόμσκι μιλά στον "Π". Μια πολύ καλή συνέντευξη από το πολίτης online (Κυπριακή ιστοσελίδα). Ο Νόαμ μιλάει για τις εκλογές, οικονομική κρίση, τρομοκρατία, πυρηνικές απειλές και του τελευταίους πολέμους των ΗΠΑ.
Ο Νόαμ Τσόμσκι (Avram Noam Chomsky), είναι καθηγητής στο τμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT). Έχει συγγράψει πλήθος βιβλίων και άρθρων και έχει δώσει εκτενείς διαλέξεις πάνω σε ένα ευρύτατο φάσμα θεμάτων, τα οποία περιλαμβάνουν την γλωσσολογία, τη φιλοσοφία και την ιστορία του πνεύματος.
Καταπέλτης εναντίον της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής εμφανίζεται ο διεθνούς κύρους καθηγητής του ΜIT Νόαμ Τσόμσκι, στην πρώτη συνέντευξη που παραχώρησε ποτέ σε κυπριακό ΜΜΕ.
Σχολιάζοντας τις αμερικανικές εκλογές, ο Τσόμσκι κάνει λόγο για μάρκετινγκ που έχει ως στόχο να δημιουργήσει απαίδευτους καταναλωτές, που επιδίδονται σε παράλογες επιλογές, υπονομεύοντας τους σκεπτόμενους πολίτες που κάνουν ορθολογικές επιλογές. Σαφέστατα απορρίπτει και τους δύο προεδρικούς υποψηφίους τους οποίους θεωρεί ως εντολοδόχους δύο επιχειρηματικών συμφερόντων τα οποίες κατευθύνουν τόσο το Ρεπουπλικανικό, όσο και το Δημοκρατικό Κόμμα. Στη συνέντευξη, ο Αμερικανός διανοούμενος μιλά για την παγκόσμια φτώχεια και μαστιγώνει ανελέητα την αντιφατική και καταστροφική εξωτερική πολιτική, για την καταδίκη της οποίας ίσως χρειαστεί κάποτε ένα νέο δικαστήριο τύπου Νυρεμβέργης μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο...
Μπροστά στις εκλογές
> Οι προεδρικές εκστρατείες των Ομπάμα και ΜακΚέιν φαίνεται να επικεντρώνονται περισσότερο στο ίματζ και στο θέαμα παρά σε πολιτικές ιδέες και απτές προτάσεις, σε βαθμό που το όποιο πολιτικό περιεχόμενο των εκλογών αντικαθίσταται από φετιχισμούς και είδωλα. Πώς σχολιάζετε αυτή την εμπορευματοποίηση των αμερικανικών εκλογών;
Ένα από τα ευφυέστερα σχόλια για τις εκλογές -και γενικότερα για τη σύγχρονη πολιτική- δημοσιεύτηκε σε ένα άρθρο των Financial Times του Λονδίνου (28 Οκτωβρίου) και έλεγε: "Ένα από τα άτομα που επωφελήθηκαν τα μέγιστα από τη "γενναιοδωρία" των Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, είναι η Έιμι η στιλίστρια. Οι εκθέσεις για τη χρηματοδότηση της εκστρατείας δείχνουν πως η Έιμι Στρότζι, την οποία οι Ρεπουμπλικάνοι "δανείστηκαν" από το ριάλιτι σόου "So You Think You Can Dance" για να φτιασιδώσει τη Σάρα Πέιλιν, έλαβε το απίστευτο ποσό των $22.800 - σχεδόν τα διπλάσια χρήματα από τον Ράντι Σιούνεμαν, τον σύμβουλο του ΜακΚέιν σε θέματα εξωτερικής πολιτικής". Ουσιαστικά, οι εκλογές διευθύνονται από τη βιομηχανία Δημοσίων Σχέσεων, η οποία "πουλά" τους υποψήφιους ακριβώς όπως πουλά αγαθά μέσω τηλεοπτικών διαφημίσεων. Ο στόχος του μάρκετινγκ είναι να δημιουργήσει απαίδευτους καταναλωτές που επιδίδονται σε παράλογες επιλογές, υπονομεύοντας τους σκεπτόμενους πολίτες που κάνουν ορθολογικές επιλογές. Οι ίδιες τεχνικές χρησιμοποιούνται για να υπονομεύσουν τη Δημοκρατία. Η εκστρατεία του ΜακΚέιν ήταν τουλάχιστον τίμια όταν ανήγγειλε πως τα πολιτικά ζητήματα δεν θα ήταν σημαντικά στην εκστρατεία, παρά μόνο οι προβαλλόμενες προσωπικότητες. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που εξηγούν γιατί τα πολιτικά ζητήματα αποκλείονται από την ατζέντα της εκστρατείας: για μια σειρά κρίσιμων ζητημάτων, και τα δύο κόμματα -δηλαδή, οι δύο κλίκες που εκπροσωπούν τον επιχειρηματικό κόσμο των ΗΠΑ- εκφράζουν πολύ πιο δεξιές απόψεις απ' ό,τι το εκλογικό σώμα. Αυτό αποκαλύπτεται από καιρού εις καιρόν από διάφορες μελέτες για την κοινή γνώμη. Οι διάφορες ελίτ των ΗΠΑ πάντα έβλεπαν τη δημοκρατία ως απειλή, και δικαιολογημένα. Οι ειδήμονες σε θέματα δημοκρατίας, από όλο το πολιτικό φάσμα, το παραδέχονται με ειλικρίνεια και χωρίς περιστροφές.
Πράγματι, υπ' αυτή την έννοια δεν υπάρχει αισθητή διαφορά ανάμεσα στους δύο υποψήφιους, και η προοπτική της "αλλαγής" είναι μηδαμινή. Η πολιτική που αναφέρατε, χρονολογείται από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο -κι ακόμα παλαιότερα. Για λόγους προπαγάνδας, ωστόσο, οι αυταπόδεικτες αυτές αλήθειες απορρίπτονται κατηγορηματικά από την πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ, καθώς δεν συνάδουν με το δόγμα της "αγνότητας των στόχων", το οποίο οι πολιτικοί αρέσκονται να διακηρύσσουν. Όμως, σε κρίσιμες στιγμές, οι σκληρές αλήθειες της εξωτερικής πολιτικής αποκαλύπτονται. Όπως, για παράδειγμα, αμέσως μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, όταν η διακυβέρνηση του (πρώτου) Μπους εξέδωσε μια νέα έκθεση Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας, όπου εξηγούσε πως μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης όλα θα συνέχιζαν όπως πριν, αλλά υπό μια νέα ρητορεία. Συγκεκριμένα, οι αμερικανικές δυνάμεις επέμβασης θα διατηρούνταν στη Μέση Ανατολή, μόνο που πλέον οι "απειλές στα συμφέροντά μας" που προέρχονταν από αυτή την περιοχή δεν μπορούσαν πλέον να χρεωθούν στο Κρεμλίνο, σε αντίθεση με τις προηγούμενες δεκαετίες όπου επικαλούνταν τον Ψυχρό Πόλεμο για να νομιμοποιήσουν την εξωτερική τους πολιτική στην εν λόγω περιοχή. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Καθώς γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο για την Ουάσινγκτον να διατηρήσει τα προσχήματα για την εισβολή στο Ιράκ, τα αίτια του πολέμου διατυπώνονται πλέον ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές και καρυκεύματα. Για παράδειγμα, οι εκδότες της Washington Post επέπληξαν πρόσφατα τον Ομπάμα λέγοντας πως διαπράττει σοβαρότατο σφάλμα με το να μετατοπίζει την προσοχή από τον πόλεμο του Ιράκ σε αυτόν του Αφγανιστάν, καθώς "η στρατηγική σημασία [του Αφγανιστάν] ωχριά σε σύγκριση με αυτήν του Ιράκ, το οποίο βρίσκεται στο γεωπολιτικό κέντρο της Μέσης Ανατολής και περιλαμβάνει τεράστια αποθέματα πετρελαίου". Ας σταματήσουμε λοιπόν όλες αυτές τις ανοησίες περί όπλων μαζικής καταστροφής και εκδημοκρατισμού.
Παγκόσμια οικονομική κρίση
> Από την εποχή της Ύφεσης του '29, η τρέχουσα παγκόσμια οικονομική κρίση είναι η χειρότερη του είδους της. Ο Δυτικός Κόσμος υποσχέθηκε να στηρίξει τις τράπεζές του με περισσότερα από 3 τρις δολάρια, την ώρα που δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι -μόνο στον ανεπτυγμένο κόσμο- υποφέρουν από πείνα και φτώχεια. Μόνο ένα μικρό μέρος αυτού του πραγματικά αμύθητου ποσού θα μπορούσε να διατεθεί για την καταπολέμηση της φτώχειας. Θα συμφωνούσατε πως δεν έχουμε την απαραίτητη πολιτική βούληση για ένα νέο, παγκόσμιο "New Deal";
Αυτό που λέτε είναι σωστό. Και είναι κάτι που δεν περνά απαρατήρητο σε περισσότερο πολιτισμένα μέρη του κόσμου. Στην Μπαγκλαντές η εφημερίδα Nation παρατηρεί ότι "Είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός ότι τρισεκατομμύρια έχουν ξοδευτεί μέχρι στιγμής για το μπάλωμα ηγεμονικών παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών οργανισμών, ενώ την ίδια στιγμή από το συγκριτικά μικρό ποσό των 12,3 δισεκατομμυρίων που έχει συμφωνηθεί νωρίτερα αυτό το χρόνο στην Ιταλία να δοθεί για την αντιστάθμιση της κρίσης της πείνας, μόνο 1 εκατομμύριο δολάρια έχουν παραδοθεί". Κατ' ακρίβεια, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στις ΗΠΑ. Τα ΜΜΕ υποστήριξαν με ενθουσιασμό τη βοήθεια προς τις τράπεζες, αλλά εναντιώνονται ηχηρά στην παραχώρηση βοήθειας στη φθίνουσα αυτοκινητοβιομηχανία. Η πραγματικότητα παρουσιάζεται πολύ καλά από τον οικονομολόγο Dean Baker, ο οποίος εξετάζει τις εκ διαμέτρου διαφορετικές αντιδράσεις: "Στο κάτω-κάτω, ο μέσος εργάτης σε αυτοκινητοβιομηχανία λαμβάνει εισόδημα 56.650 δολαρίων το χρόνο. Αυτό είναι σχεδόν όσα κερδίζει ο Robert Rubin σε μία ημέρα. Ποιοι νομίζουν ότι είναι αυτοί οι εργάτες των αυτοκινητοβιομηχανιών;". Ο Rubin είναι ο πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Citigroup, και ως ο άνθρωπος που διετέλεσε υπουργός Οικονομικών του Κλίντον, φέρει σημαντική ευθύνη για τη μανία απορρύθμισης που αποτέλεσε κρίσιμο παράγοντα για την υφιστάμενη καταστροφή. Από αυτή την κρίση επωφελήθηκε τα μέγιστα όταν μεταφέρθηκε από το Υπουργείο Οικονομικών του Κλίντον στην παρούσα του θέση. Αυτό οδήγησε τον επιφανή οικονομολόγο Tim Canova να θέσει το ερώτημα γιατί δεν έχουν απαγγελθεί καταγγελίες εναντίον του Rubin "για αυτές τις προφανείς παραβιάσεις του νόμου περί Ηθικής στη Διακυβέρνηση;".
> Πιστεύετε πως η οικονομική κρίση θα επηρεάσει την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ;
Ίσως να μην την επηρεάσει και πολύ. Η κρίση είναι εξίσου σοβαρή στην Ευρώπη, όσο είναι στις ΗΠΑ, και εξαπλώνεται και στον υπόλοιπο κόσμο, αν και ορισμένες χώρες που απορρίπτουν τη νεοφιλελεύθερη "συναίνεση της Ουάσινγκτον" -όπως η Κίνα- είναι πιο προστατευμένες από την κρίση, που προέρχεται από την απορρυθμισμένη χρηματοοικονομική φιλελευθεροποίηση. Προς το παρόν, οι επενδυτές που αποζητούν ασφάλεια στρέφονται στο Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, αναγνωρίζοντας το ηγεμονικό πλεονέκτημα των ΗΠΑ στο παγκόσμιο σύστημα. Ωστόσο, πολλά θα κριθούν από το κατά πόσον οι χώρες που συσσώρευσαν μεγάλα ξένα αποθέματα -Ιαπωνία, Κίνα, Ντουμπάι και άλλες- θα συνεχίσουν να δέχονται χαμηλές αποδόσεις στις επενδύσεις τους, χρηματοδοτώντας το χρέος των ΗΠΑ, προκειμένου να διατηρήσουν την αγορά των ΗΠΑ στην οποία στηρίζονται. Ένα άλλο στοίχημα που παραμένει ανοιχτό, είναι το κατά πόσο θα επιβιώσει η ισχύουσα παγκόσμια οικονομική τάξη, νοουμένου ότι το χρέος των ΗΠΑ υποστηρίζεται από ξένους δανειστές.
Κατά της τρομοκρατίας
> Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας παρουσιάζεται να εξαπολύεται στο όνομα της ίδιας της ανθρωπότητας, στην οποία ο (απόλυτα κακός) εχθρός δεν ανήκει. Με παρόμοιο τρόπο, ο Μπιν Λάντεν και άλλοι εξέχοντες ισλαμιστές ηγέτες αντιλαμβάνονται τον κόσμο με τον ίδιο μανιχαϊσμό, υιοθετώντας εξίσου απόλυτους όρους. Όπως οι ισλαμιστές κάνουν τη διάκριση μεταξύ "πιστών" και "απίστων", έτσι και ο Μπους διαίρεσε την υφήλιο σε "καλούς" και "κακούς". Μήπως αυτός ο πόλεμος μεταξύ των δύο πλευρών δεν είναι άλλο από μία "σύγκρουση φονταμενταλισμών";
Η ίδια ρητορική χρησιμοποιήθηκε από τον Ρέιγκαν όταν εξήγγειλε τον "Πόλεμο Κατά της Τρομοκρατίας" 20 χρόνια νωρίτερα: ισχυριζόταν πως καταπολεμούσε την (κρατικά κατευθυνόμενη) διεθνή τρομοκρατία, την "πανούκλα της σύγχρονης εποχής", την "επιστροφή της βαρβαρότητας", κτλ. Ο πρώτος "Πόλεμος Κατά της Τρομοκρατίας" εξουδετερώθηκε από την ίδια την ιστορία, επειδή μετατράπηκε πολύ γρήγορα σ' έναν άγριο τρομοκρατικό πόλεμο που ρήμαξε την κεντρική Αμερική, τη νότια Αφρική και άλλα μέρη. Η ισλαμική τρομοκρατία είναι πέρα για πέρα αληθινή, και αποτελεί μια σοβαρή απειλή, η οποία ωστόσο διογκώνεται και οξύνεται από την ίδια την αντίδραση της διακυβέρνησης Μπους. Αρκεί να αναφέρουμε πως τα κρούσματα τρομοκρατίας σε παγκόσμια κλίμακα εφταπλασιάστηκαν από την εισβολή στο Ιράκ το 2003. Ας επισημανθεί επίσης πως το κίνημα της Τζιχάντ ήταν ιδιαίτερα επικριτικό απέναντι στον τυχοδιωκτισμό και την εγκληματικότητα του Μπιν Λάντεν μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Αντί να αδράξει λοιπόν την ευκαιρία -προκειμένου να διασπάσει το ισλαμιστικό κίνημα και να κινητοποιήσει τις δυνάμεις αντίστασης κατά του Μπιν Λάντεν- ο Μπους αποφάσισε να λειτουργήσει ως πράκτορας στρατολόγησης του Οσάμα. Έτσι, οι ίδιοι οι σεβαστοί κληρικοί που εξέδιδαν φετβάδες (θρησκευτικά διατάγματα) κατά του Λάντεν, σύντομα άρχισαν να εκδίδουν φετβάδες κατά του Μπους. Η τρομοκρατία είναι έγκλημα. Η ορθή αντίδραση στα εγκλήματα είναι να εντοπίζονται οι δράστες, να συλλαμβάνονται και να κρίνονται ενώπιον της δικαιοσύνης. Μια ακόμη σοφότερη αντίδραση -ειδικά στην περίπτωση της τρομοκρατίας- θα ήταν να λαμβάνονταν υπόψη οι αδικίες τις οποίες επικαλούνται οι τρομοκράτες για τις πράξεις τους, κι αν είναι όντως έτσι, οι αδικίες αυτές να θίγονται και να αντιμετωπίζονται ενώπιον της κοινής γνώμης. Έτσι ακριβώς εξαλείφθηκε η τρομοκρατία στη Β. Ιρλανδία. Αλλά, δυστυχώς, τέτοια μέτρα δεν τα διανοούνται καν στις ΗΠΑ. Και οι λόγοι έχουν να κάνουν με τη δεύτερη ερώτηση που μου απευθύνατε: για τον έλεγχο των παγκόσμιων ενεργειακών πηγών, και την παγκόσμια κυριαρχία γενικότερα.
> Εκφράζεται συχνά η άποψη πως ο -οδηγούμενος από τις ΗΠΑ- "Πόλεμος Κατά της Τρομοκρατίας" δεν έφερε αποτελέσματα σε ό,τι αφορά το στόχο του για την προάσπιση της ασφάλειας και της ελευθερίας. Σπανιότερα, διατυπώνεται η άποψη πως το αληθινό αντίδοτο κατά της τρομοκρατίας θα ήταν η καταπολέμηση των ίδιων των δομών της αδικίας (πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής, ιστορικής) που τροφοδοτεί την τρομοκρατία. Πως σχολιάζετε;
Ο στόχος του Πολέμου Κατά της Τρομοκρατίας ποτέ δεν υπήρξε η διασφάλιση της ελευθερίας. Ακόμα και ο Στάλιν κι ο Χίτλερ έλεγαν πως προασπίζονται την ελευθερία. Τέτοιες διακηρύξεις είναι αναμενόμενες, κατά κανόνα κενολόγες και ανούσιες. Το αληθινό αντίδοτο στην τρομοκρατία θα ήταν ακριβώς αυτό που εισηγείστε. Και θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα μόνο εάν η εξάλειψη της τρομοκρατίας ήταν όντως προτεραιότητα της Δύσης. Όμως έχουμε ουσιαστικές ενδείξεις κι αποδείξεις πως δεν είναι. Εν τω μεταξύ, σημειώστε πως όλη αυτή η ρητορεία περί "τρομοκρατίας" είναι άκρως παραπλανητική, καθώς η ευρύτερη κοινή γνώμη υιοθετεί την προπαγανδιστική προσέγγιση της Δύσης, η οποία περιορίζει την έννοια της τρομοκρατίας στην τρομοκρατία ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ενάντια στις ΗΠΑ, χωρίς να περιλαμβάνουν τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ τρομοκρατία ενάντια Σ' ΑΥΤΟΥΣ -η οποία συχνά είναι μαζικότερη και κατά πολύ σκληρότερη. Ο "Πόλεμος Κατά της Τρομοκρατίας" του Ρέιγκαν βρίθει από τέτοια παραδείγματα.
Πυρηνικές απειλές
> Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έχει επιβάλει αλλεπάλληλες κυρώσεις στο Ιράν, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν απτές αποδείξεις πως η Ισλαμική Δημοκρατία χρησιμοποιεί την πυρηνική της τεχνολογία για τη δημιουργία ενός όπλου μαζικής καταστροφής. Από την άλλη, οι ΗΠΑ έχουν πρόσφατα υπογράψει συμφωνία με την Ινδία για να της πωλήσουν πυρηνική τεχνολογία, τη στιγμή που η Ινδία αρνείται να υπογράψει τις διεθνείς συμβάσεις για την ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας...
Το ζήτημα είναι ακόμη πιο παράλογο απ' όσο υπαινίσσεστε. Πριν από ένα χρόνο, η Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ παραδέχτηκε πως -τουλάχιστον από το 2003 και μετά- το Ιράν δεν αναπτύσσει πυρηνικό όπλο. Η συμφωνία ΗΠΑ-Ινδίας αποτελεί ένα ακόμη ισχυρό πλήγμα ενάντια στο καθεστώς της Μη-Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων, και υπογράφηκε για γεωστρατηγικούς και εμπορικούς λόγους. Είναι μία ακόμη απόδειξη για το πόσο χαμηλά βρίσκεται η διασφάλιση της ανθρώπινης επιβίωσης στις προτεραιότητες των ηγετών. Ας προσθέσουμε πως τα πυρηνικά όπλα του Πακιστάν αναπτύχθηκαν χωρίς κανένα εμπόδιο, χάρη στην απόφαση της διακυβέρνησης Ρέιγκαν να υποστηρίξει τον πιο βάναυσο των δικτατόρων του Πακιστάν, Zia ul-Haq, και των προσπαθειών του για ενίσχυση των εξτρεμιστικών ισλαμιστικών δυνάμεων στη χώρα. Και, φυσικά, οι Αμερικανοί δεν εμποδίζουν ούτε το Ισραήλ -τον αγαπημένο πελάτη της Ουάσινγκτον- από το να αναπτύσσει συνεχώς το πυρηνικό του οπλοστάσιο, παρά το γεγονός πως ούτε αυτό υπέγραψε τη Συνθήκη για τα πυρηνικά. Επίσης, η διακυβέρνηση Μπους έχει διαχρονικά προβεί σε ποικίλα διαβήματα προκειμένου να υπονομεύσει τη Συνθήκη για τα Πυρηνικά, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο ενός ολέθριου πυρηνικού πολέμου. Είναι γι' αυτόν ακριβώς το λόγο που αρκετοί κορυφαίοι Αμερικανοί στρατηγικοί αναλυτές έχουν προειδοποιήσει ότι ο επιθετικός μιλιταρισμός του Μπους οδηγεί στην "έσχατη καταδίκη", και κάνουν έκκληση για το σχηματισμό ενός συνασπισμού των ειρηνόφιλων εθνών για να τον αντιμετωπίσει - οδηγούμενος από την Κίνα! (βλ. John Steinbrunner και Nancy Gallagher, στο περιοδικό της Αμερικανικής Ακαδημίας των Τεχνών και των Επιστημών).
"Ο πόλεμος των Δις "
> Παρά την ανάπτυξη 150.000 Αμερικανών στρατιωτών και τη δαπάνη εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων (ενός τρισεκατομμυρίου, σύμφωνα με τον νομπελίστα οικονομολόγο Τζόσεφ Στίγκλιτς) το Ιράκ παραμένει μια χώρα βυθισμένη στο χάος. Η "εκπολιτιστική αποστολή" των ΗΠΑ, αποδείχτηκε σκανδαλώδες φιάσκο. Σε ό,τι αφορά την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θεωρείτε πως τα πράγματα είναι καλύτερα σήμερα απ' ό,τι υπό το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν;
Η "εκπολιτιστική αποστολή" έχει παρομοιαστεί με τις επιδρομές των Μογγόλων κατά τον 13° αιώνα. Δεν πρόκειται περί απλού φιάσκου, αλλά αποτελεί περίτρανο παράδειγμα αυτού που το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης κατονόμασε "υπέρτατο διεθνές έγκλημα" επιθετικότητας. Ερωτάτε αν είναι χειρότερα τα πράγματα τώρα σε σχέση με το καθεστώς του Χουσεΐν: είναι δύσκολο κι άσκοπο να συγκρίνουμε τα τερατουργήματα της κάθε πλευράς. Εάν οι ΗΠΑ ήθελαν πράγματι να ανατρέψουν το καθεστώς τού -για χρόνια φίλου και συμμάχου τους -Χουσεΐν, δεν θα επέβαλλαν για τόσα χρόνια αλλεπάλληλες κυρώσεις και εμπάργκο κατά του Ιράκ. Ένα εμπάργκο που χαρακτηρίστηκε ως "γενοκτονία" και από τους διακεκριμένους διπλωμάτες που ορίστηκαν από τον ίδιο τον Μπους, και οι οποίοι παραιτήθηκαν διαμαρτυρόμενοι. Οι αμερικανικές κυρώσεις ρήμαξαν και καταρράκωσαν την ιρακινή κοινωνία, ενίσχυσαν το τυραννικό καθεστώς και εξανάγκασαν τον ιρακινό λαό να στραφεί στον Σαντάμ για να επιβιώσει. Βέβαια, όλα αυτά δεν αναφέρονται πουθενά στην "ημερήσια διάταξη" των ΗΠΑ.
Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν
> Ποιοι, κατά τη γνώμη σας, είναι οι κύριοι παράγοντες που φαίνονται να οδηγούν στην ήττα των ΗΠΑ και του NATO στον πόλεμο του Αφγανιστάν;
Είναι πρόωρο να μιλάμε για οριστική ήττα. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που εξηγούν τις αποτυχίες στο Αφγανιστάν, όπως υπήρχαν λόγοι και για την αποτυχία της ρωσικής εισβολής τη δεκαετία του '80. Στο πλαίσιο αυτού του παραλληλισμού, θα ήταν χρήσιμο να αναλογιστούμε την πρόσφατη έκθεση για το Αφγανιστάν που ετοίμασε ο -ειδήμονας για το Αφγανιστάν- Sir Rodric Braithwaite, ο οποίος διετέλεσε πρέσβης του Ηνωμένου Βασιλείου στη Μόσχα (1988-1992), και μετά πρόεδρος της Βρετανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Στην έκθεση, ο Braithwaite σημειώνει πως "οι περισσότεροι Αφγανοί νιώθουν περιφρόνηση για τον πρόεδρο Καρζάι, τον οποίο μάλιστα συγκρίνουν με τον Σάχη Shujah, το "πιόνι" των Βρετανών στον πρώτο Αφγανικό Πόλεμο (1839-42)". Σύμφωνα με την έρευνα του Braithwaite, "οι περισσότεροι Αφγανοί σήμερα νιώθουν πως τα πράγματα ήταν καλύτερα υπό το καθεστώς των Σοβιετικών. Τότε, η Καμπούλ ήταν ασφαλής, οι γυναίκες συμμετείχαν στην αγορά εργασίας και τα παιδιά μπορούσαν να παίζουν άφοβα στους δρόμους. Οι Σοβιετικοί έκτισαν εργοστάσια, δρόμους, σχολεία και νοσοκομεία. Οι Ρώσοι στρατιώτες πολεμούσαν στο έδαφος με γενναιότητα, όπως οι αληθινοί πολεμιστές. Δεν σκότωναν γυναίκες και παιδιά από τον αέρα όπως συμβαίνει τώρα. Ακόμα και οι Ταλιμπάν δεν ήταν τόσο βάναυσοι, συγκριτικά: ήταν καλοί Μουσουλμάνοι, τηρούσαν την τάξη και σέβονταν τις γυναίκες -έστω με τον δικό τους τρόπο." Αυτές είναι οι αντιλήψεις και οι μνήμες του αφγανικού λαού σήμερα. Ακόμα κι αν πρόκειται περί μύθου, κι αν δεν αντανακλούν τις ιστορικές πραγματικότητες, αυτές οι συλλογικές απόψεις καταδεικνύουν μια βαθιά και αυξανόμενη απογοήτευση για τα "συμμαχικά" στρατεύματα και τις πολιτικές τους. Η σημαντική αυτή έκθεση του Braithwaite δημοσιεύτηκε στην Financial Times του Λονδίνου, όμως ουδεμία αναφορά έγινε στην αμερικανική έκδοση της εφημερίδας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
