Το τελευταίο γνωμικό που κατατέθηκε

Ο Χρύσιππος ο Σολεύς είπε: " "Θα συμπεραίναμε στην περίπτωση ενός όμορφου σπιτιού ότι χτίστηκε για τους ιδιοκτήτες τους και όχι για ποντίκια. Οφείλουμε επομένως, με τον ίδιο τρόπο, να θεωρούμε το σύμπαν σαν το σπίτι των θεών.""

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Το δικό μας παιχνίδι

Ο Νίτσε έγραψε για τις τρεις μεταμορφώσεις του πνεύματος. Θα τις χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα για να πω τι νοιώθω. Από εσένα αναγνώστη θέλω να διαβάσεις το κείμενο χωρίς προκατάληψη, να το σκεφτείς καλά, και μετά μπορείς να αποφασίσεις για τον εαυτό σου.

Ο Νίτσε μίλησε για την μεταμόρφωση της καμήλας σε λιοντάρι και από λιοντάρι σε παιδί εννοώντας το πνεύμα του ανθρώπου. Ήταν τα τρία στάδια που πρέπει να περάσει ο άνθρωπος για να γίνει ο Υπερ-άνθρωπος. Όμως ο αγώνας που συντελείται στην πατρίδα μας αυτές τις μέρες είναι κιαυτός ένας αγώνας πνεύματος. Το πνεύμα που βρίσκεται μέσα σου φίλε αναγνώστη είναι αχόρταγο και διψά. Διψά για ένα από τα μεγαλύτερα ιδανικά του ανθρώπου: την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αυτή που δεν έχεις αλλά ψάχνεις στα τυφλά να την βρεις γιατί είναι αφηρημένη ιδέα. Δεν έχει μορφή. Δεν μπορείς να την ψηλαφίσεις. Μπορείς μόνο να την δημιουργήσεις. Γιαυτό χιλιάδες χρόνια τώρα σε εκμεταλλεύονται κάθε μορφής σωτήρες επειδή παίζουν με μια αφηρημένη ιδέα και στην παρουσιάζουν όπως αυτοί θέλουν. Την παρουσιάζουν λες και υπάρχει μία ελευθερία που κάνει για όλα τα γούστα.

Ο άνθρωπος που θα αποφασίσει να κυνηγήσει τα ανώτερα ιδανικά του πνεύματος γίνεται πρώτα σαν την καμήλα. Νοιώθει ότι μπορεί να σηκώσει όλο το βάρος μόνος του. Ρωτάει το πνεύμα: τι είναι δύσκολο; και γονατίζει για να φορτωθεί. Ότι του φαίνεται δύσκολο θα το κάνει. Θα σηκώσει ηρωικά τα φορτία που φαντάζεται ότι θα τον αγαλλιάσουν. Έτσι και εσύ αναγνώστη, χρόνια έχεις σηκώσει φορτία παραπάνω από τις δυνάμεις σου και σαν την καμήλα έτρεχες στην έρημο. Η δουλειά, η ανεργεία, η φτώχεια, οι εξευτελισμοί, οι ψεύτικες υποσχέσεις, οι αδικίες, η ακρίβεια, τα δάνεια, η κοινωνική αδικία σε όλα τα επίπεδα, η λιτότητα, η αλλαγή όλα αυτά τα σήκωνες αγόγγυστα. Από σένα λοιπόν αναγνώστη - καμήλα τώρα βλέπω την ευκαιρία να αλλάξεις και να μεταμορφωθείς σε λιοντάρι.

Είναι άνθρωποι ανάμεσα μας που το έχουν καταφέρει. Γίνανε λιοντάρια γιατί χρειαζόντουσαν μιά άλλου είδους δύναμη. Την δύναμη του να κατακτήσουν την ελευθερία τους και να γίνουν οι αφέντες της ερήμου τους. Αυτοί οι άνθρωποι ψάξανε να βρούνε τον τελευταίο αφέντη τους για να τον εξοντώσουνε. Για ανώτατη νίκη θέλουν να πολεμήσουν τον μεγάλο δράκο. Ποιός είναι ο μεγάλος δράκος που το πνεύμα δεν θέλει πιά να αποκαλεί αφέντη; Είναι αυτός που υπαγορεύει τις πράξεις του. Αυτός που του λέει τι πρέπει και τι δεν πρέπει. Αυτός που δεν τον αφήνει να πει: ΘΕΛΩ. Πάνω στο δράκο λαμπυρίζουν χρυσές φολίδες και κάθε μία λέει: Πρέπει ή δεν πρέπει. Αξίες, χιλιάδων χρόνων παλιές λάμπουν πάνω του. Και λέει ο δράκος: Όλη η αξία όλων των πραγμάτων λάμπει πάνω μου. Όλες οι αξίες έχουν εδώ και πολύ καιρό δημιουργηθεί, αληθώς δεν θα υπάρξει άλλο "θέλω".

Είναι το σύστημα ο δράκος φίλε αναγνώστη. Αυτός που έχει την μορφή της εξουσίας, της θρησκείας, των ΜΜΕ που σε γεμίζουν το κεφάλι με ψεύτικες αξίες, ψεύτικα πρέπει και δεν πρέπει. Που άλλα λένε και άλλα εννοούνε. Που άλλα λένε και άλλα κάνουνε. Που σου δείχνουν πως πρέπει να ζεις. Υποκριτές.

Γιαυτό δεν είναι αρκετή η καμήλα που έχει ως αξίες την αυταπάρνηση και την ταπεινότητα. Όμως να δημιουργήσει νέες αξίες ούτε το λιοντάρι μπορεί. Αλλά η δημιουργία της ελευθερίας για τον εαυτό του είναι μέσα στο φάσμα των δυνάμεων του.Η δημιουργία της ελευθερίας του και ένα ιερό "Όχι" ακόμα και στο καθήκον - γιαυτό, φίλοι μου είναι απαραίτητο το λιοντάρι. Να διεκδικήσει το δικαίωμα σε νέες αξίες. Παλιά αγαπούσε το κάθε πρέπει και δεν πρέπει, τώρα όμως πρέπει να βρει την ψευδαίσθηση και το καπρίτσιο ακόμα και στα πιο ιερά. Αυτή η ελευθερία από τις πρώην αγάπες του ας γίνει το θήραμά του.

Να ανακαλύψουμε τις ψεύτικες αξίες που μας έχουνε γεμίσει και που τις αγαπάμε πιο πολύ όχι μόνο από την ζωή του συνανθρώπου μας αλλά ακόμα και από την δική μας ζωή (αφού δεν ξέρουμε να ζούμε) αυτό πρέπει να είναι το θήραμα μας. Από σας αγαπητά λιοντάρια - αναγνώστες, ζητάω να γίνετε παιδιά!

Αλλά τι μπορεί να κάνει αδέλφια το παιδί που δεν μπορεί να κάνει το λιοντάρι; Γιατί πρέπει το λιοντάρι να γίνει παιδί; Το παιδί είναι αθώο και ξεχνάει, είναι μιά καινούργια αρχή, ένα παιχνίδι, μια αυτο-περιστρεφόμενη ρόδα, η πρώτη κίνηση, ένα ιερό "Ναι". Γιατί για το παιχνίδι της δημιουργίας, αδέλφια μου, ένα ιερό "Ναι" χρειάζεται: το πνεύμα τώρα θέλει τη δικιά του βούληση, και αυτός που ήταν χαμένος στον κόσμο (ψάχνοντας στα τυφλά, μη ξέροντας τι ψάχνει) τώρα κατακτά τον δικό του κόσμο.

Αδέλφια διαδηλώστε για να φύγει η αρρώστεια από τον τόπο μας μπας και αναπνέυσουμε αέρα ελευθερίας. Όλοι οι δήθεν σωτήρες. Παλιοί και νέοι. Διαδηλώστε ειρηνικά σαν παιδιά γιατί έτσι μπορεί κάτι να δημιουργηθεί. Η καταστροφή είναι εύκολη, το κτίσιμο θέλει μάστορα. Μην δειλιάζετε και υποκύπτετε στη βία των προκλήσεων τους. Αυτό είναι το δικό τους παιχνίδι. Κάντε την καινούργια αρχή στο νέο παιχνίδι. Στο δικό μας παιχνίδι!

Το έχει η μοίρα μου τα λεγόμενα μου να μου φέρνουν στίχους από τραγούδια στο μυαλό. Επειδή ο λόγος μου προσπαθεί να μιλήσει στη λογική πάντα θέλω και το κατάλληλο τραγούδι για να μιλήσει στο συναίσθημα.

Μωρά στη Φωτιά - Μανιφέστο

Γεννιόμαστε σα λύκοι και πεθαίνουμε σαν τα σκυλιά
κι η ζωή είναι εφιάλτης, σταματάει μονάχα όταν ξυπνάς
Έχω δει οργή και πόνο κι αμαρτία
μα μπορείς ν' ανακαλύψεις μόνος σου τον κόσμο

Ταξιδεύουμε για νέα εποχή
και θα ψάχνουμε για πάντα
κάτι που δεν βρίσκεται ποτέ
Μα-νι-φέ-στο

Γεννιέσαι, μεγαλώνεις και μετά πεθαίνεις
και μοιάζει να' ναι αδύνατο μα εγώ πιστεύω
παρόλα αυτά που ξέρω κάτι μας ενώνει
οι λύκοι που γλιτώσανε απ' το κυνήγι
και κατεβαίνουνε στην πόλη λυσσασμένοι

Ταξιδεύουμε για νέα εποχή
και θα ψάχνουμε για πάντα
κάτι που δεν βρίσκεται ποτέ
Μα-νι-φέ-στο

Στείλτε αυτό το μήνυμα στο δύο χιλιάδες
μη φοβάσαι για ότι έρθει
χόρεψε και κοίτα ίσια μπροστά
Μα-νι-φέ-στο

Ταξιδεύουμε για νέα εποχή
για μια νέα εποχή
με καινούργιους μύθους και ρυθμούς
Μα-νι-φέ-στο

7 σχόλια:

  1. « Παιδός η βασιλείη»
    (Ηράκλειτος)

    Η βασιλεία ανήκει στο παιδί, λέει ο Ηράκλειτος.
    Το παιδί που κινείται λεύτερα. Χωρίς δεσμεύσεις και συμφέροντα και σκοπιμότητες. Που δημιουργεί λεύτερα και λεύτερα καταστρέφει: Από τα παιχνίδια, μέχρι τα φύλλα των δένδρων και τα πέταλα των λουλουδιών και τις δοξασμένες πολιτείες και αυτοκρατορίες. Πηγαίνοντας, όπου πηγαίνει η καρδιά του. Έξω απ’ τους νόμους και τα καλούπια και τους κανόνες της ανθρώπινης λογικής.
    Μέσα στην αρμονία του οποίου οι άνθρωποι «ζουν και κινούνται και υπάρχουν», όπως θα ’λεγε κι ο Παύλος. Χωρίς να υποπτεύονται την παρουσία του. Και γι αυτό ζουν αταίριαστα με την πραγματικότητα. Και γι’ αυτό συγκρούονται με την πραγματικότητα. Και γι’ αυτό πονούν και υποφέρουν. Ενώ θα μπορούσαν να εναρμονιστούν με την πραγματικότητα του παγκόσμιου Λόγου. Να εναρμονιστούν με το παγκόσμιο παιχνίδι. Που αρχίζει απ’ την κούνια και φτάνει μέχρι την αιωνιότητα…
    Είδατε τι κάνει ο Χριστός, όταν του ζητούν να δείξει πώς είναι η βασιλεία του Θεού; Παίρνει ένα παιδί και το βάζει στη μέση. Και τους λέει: «Να πώς είναι η βασιλεία του Θεού. Σαν αυτό το παιδί». Σαν το κάθε παιδί που ζει μέσα στην αθωότητα και τη χαρά του αιώνιου παιχνιδιού. Μέχρις ότου η «λογική» των μεγάλων τα ξεστρατίσει και τα παγιδέψει μέσα στα αδιέξοδα των σκοπιμοτήτων και των συμφερόντων.
    Και ο Χριστός κάλεσε τους ανθρώπους, που τον περιτριγύριζαν να πάρουν μέρος στο παιχνίδι της αιωνιότητας: « Εάν, τους είπε, δεν γυρίσετε πίσω και δεν ξαναγίνετε παιδιά, δεν μπορείτε να μπείτε στη βασιλεία του Θεού».
    Πώς όμως μπορεί να ξαναγίνει κανείς παιδί; Την απάντηση ο Χριστός την έδωσε στο Νικόδημο, τον ευσχήμονα βουλευτή. Παιδί μπορεί να ξαναγίνει κάποιος, αν αναγεννηθεί. Αν αναγεννιέται κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Αυτός που γεννιέται μια φορά γερνάει και πεθαίνει. Αυτός που αδιάλειπτα αναγεννιέται, δεν γερνάει ποτέ και ποτέ δεν πεθαίνει. Γίνεται μέτοχος της αιώνιας ζωής και της αιώνιας νεότητας.
    Και μην πούμε πώς θα αναγεννηθούμε. Τα κλειδιά της βασιλείας δεν τα κατέχουν οι φαρισαίοι της κάθε εποχής. Τα κλειδιά της βασιλείας είναι στα δικά μας τα χέρια. Είναι αναπαλλοτρίωτο κτήμα μας. «Η βασιλεία του Θεού, λέει ο Χριστός, είναι μέσα σας». Είναι μέσα στην καρδιά σας. Αφουγκραστείτε την καρδιά σας. Κι ακολουθείστε τη.
    Ξυπνήστε το παιδί, που κοιμάται μέσα σας. Και παίξτε μαζί του. Από τώρα μέχρι την αιωνιότητα. Γκρεμίστε και χτίστε μαζί του. Γκρεμίστε με την επανάσταση και χτίστε με την παιδεία. Η επανάσταση είναι νομοτελειακά σύμφυτη με τη νεότητα. Και η παιδεία συνώνυμη με τα παιδιά. ΄Όχι μόνο της μικρής ηλικίας αλλά και τα ισόβια, τα αιώνια παιδιά. Τα «αεί διδασκόμενα».
    Τα Χριστούγεννα είναι ακριβώς η γιορτή του αιώνιου παιδιού και της αιώνιας παιδείας και επανάστασης. Το γκρέμισμα του παλιού και το χτίσιμο του καινούργιου. Το γκρέμισμα των ανήθικων συμβάσεων και των κατά συνθήκη ψευδών. Και το χτίσιμο του καινούργιου κόσμου: της απλότητας και της σοφίας.
    Είδατε ποιοι υποκλίθηκαν στο νεογέννητο βασιλιά της Βηθλεέμ; Οι τσοπάνηδες και οι μάγοι. Οι εκπρόσωποι της απλότητας και της σοφίας. Και είδατε ποιοι θορυβήθηκαν; Ο Ηρώδης και το φαρισαϊκό κατεστημένο. Αυτοί που αντιπροσώπευαν την υποκρισία και το έγκλημα Οι αιματοβαμμένοι «άγιοι» και οι γαλαζοαίματοι. Που αφαιρούν από εκατομμύρια παιδιών όχι μόνο το δικαίωμα στην παιδεία και το παιχνίδι αλλά και την ίδια τη ζωή! Που ούτε οι ίδιοι εισέρχονται ούτε τους άλλους αφήνουν να εισέλθουν, στη βασιλεία του Θεού και του παιδιού…
    Λοιπόν; Να σας ευχηθούμε «χρόνια πολλά» για τα Χριστούγεννα»! Αν είναι για τα μελομακάρονα και τα τσουρεκάκια και τον άλλο φολκλορικό διάκοσμο, δεν έχει κανένα νόημα. Αν όμως μαζί με το Χριστό και τον Ηράκλειτο και το Νίτσε πιστεύουμε στη βασιλεία του παιδιού κι αν ψάχνουμε να βρούμε αυτό το παιδί μέσα μας, για να αναγεννηθούμε κι αν αφεθούμε με όλη μας την ψυχή και την καρδιά στο αιώνιο παιχνίδι, τότε τα Χριστούγεννα, τα δικά μας Χριστούγεννα θα είναι όχι μόνο καλά αλλά και αληθινά. Κι όχι απλά για «χρόνια πολλά», αλλά μέχρι την αιωνιότητα!…
    Και στα παιδιά; Να τους ευχηθούμε να κάμουν για πάντα δικό τους το αιώνιο παιχνίδι. Και να τ’ αφήσουμε να παίξουν με το Αιώνιο Παιδί. Απ’ το οποίο εμείς οι μεγάλοι τα απομακρύναμε. Γιατί τους μάθαμε πως ο χριστιανισμός δεν είναι όμορφος, γελαστός και ανθρώπινος. Σαν το παιδί. Αλλά κατσούφικος, άκαμπτος και απάνθρωπος.
    ΄Όπως εμείς οι μεγάλοι καταντήσαμε με την υποκριτική σοβαροφάνειά μας το χριστιανισμό και τη ζωή των παιδιών….


    παπα-Ηλίας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε παπα-Ηλία,

    έτσι να μας δίνεις λίγο από το φως σου για να βρίσκουμε το δρόμο. Να αναγιεννιόμαστε λοιπόν, κάθε μέρα, κάθε στιγμή και προπάντων ν'αφουγκραζόμαστε την καρδιά μας και να φτιάχνουμε τον κόσμο μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σχετικά με το προηγούμενο σχόλιό μου, θέλω να παρατηρήσω τα εξής:
    Πρώτα-πρώτα να ζητήσω συγνώμη για το μέγεθος του σχολίου. Γιατί ο σωστός διάλογος απαιτεί σύντομες απαντήσεις. Ήμουνα όμως κουρασμένος, για να κάνω ένα σύντομοσχόλιο και υπέκυψα στον πειρασμό να αναρτήσω το σχετικό κείμενο. Που βέβαια ταιριάζει στο πνεύμα του θέματος, αλλά είναι σχοινοτενές. Και από αυτή την άποψη κουραστικό.
    Και απόδειξη της θέσης μου αυτής αποτελεί το γεγονός ότι οι συνήθως συμμετέχοντες στο διάλογο, δεν πήραν μέρος.
    Δεν πειράζει. "Μικρός" είμαι. Σιγά-σιγά θα μάθω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε παπά-Ηλία,

    εσύ σ'ενα σχόλιο ανέφερες δύο παραδείγματα ενώ εγώ έγραψα ένα μακροσκελή άρθρο για ένα...
    Ο διάλογος δεν είναι πάντα εφικτός και δεν μπορούμε να τον προκαλέσουμε. Επιπλέον το θέμα είναι δύσκολο. Εμένα μου πήρε μήνες να καταλάβω τι σήμαιναν οι τρεις μεταμορφώσεις και για να σου πω την αλήθεια ενώ το παράδειγμα του Χριστού με το παιδί το ήξερα και το καταλάβαινα με την καρδιά και βλέποντας τα παιδιά ποτέ δεν το κατανόησα τόσο καλά όσο όταν κατάλαβα τον Νίτσε... Τι να πω λοιπόν και εγώ που είμαι και μικρός και "μικρός";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εξαιρετική η ανάλυση,
    στο πνεύμα του μεγάλου αντάρτη,
    Νίτσε
    Ιπτάμενε στοχαστή!

    Το παιδί είναι η Ιερό!
    Είναι μέσα μας!
    Η ικανότητα να βλέπουμε τον κόσμο σαν καινούργιο κάθε φορά,
    με αθωώτητα και ξεγνοιασιά.

    Αυτό προυποθέτει μια καθαρή καρδιά
    εξαγνιστική "παρθενικότητα" στο πνεύμα,
    αυθορμητισμό,
    ειλικρίνια , νεανικότητα.

    Είναι "ο Τηλέμαχος" της ζωής μας
    και μερικοί προσπαθούν να τον εξοντώσουν νωρίς
    ...και έχουν
    τους λογους τους;)

    Αφουγκραστείτε την καρδιά σας. Κι ακολουθείστε τη.
    Ξυπνήστε το παιδί, που κοιμάται μέσα σας. Και παίξτε μαζί του. Από τώρα μέχρι την αιωνιότητα. Γκρεμίστε και χτίστε μαζί του. Γκρεμίστε με την επανάσταση και χτίστε με την παιδεία. Η επανάσταση είναι νομοτελειακά σύμφυτη με τη νεότητα. Και η παιδεία συνώνυμη με τα παιδιά. ΄Όχι μόνο της μικρής ηλικίας αλλά και τα ισόβια, τα αιώνια παιδιά. Τα «αεί διδασκόμενα».

    Εύγε παπά Ηλία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φίλοι El.ZIN,

    ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Κρατάω το "στο πνεύμα του αντάρτη" και το "αεί διδασκόμενα". Ο Νίτσε ήταν αντάρτης γιατί άκουγε την καρδιά του, τη βούληση του και δημιουργούσε...
    Το αεί διδασκόμενα είναι μια προτροπή που σου δίνει ζωή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ευχαριστώ κι εγώ τον ELZIN έστω και καθυστερημένα, αφού καθυστερημένα διάβασα το σχόλιό του.
    Συζητήσεις αυτού του είδους ανανεώνουν ακόμη κι εμάς τους γέρους. Πόσο μάλλον εσάς τους νεότερους.

    ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή μέσω email

Enter your email address:

Blog Widget by LinkWithin