Το τελευταίο γνωμικό που κατατέθηκε

Ο Χρύσιππος ο Σολεύς είπε: " "Θα συμπεραίναμε στην περίπτωση ενός όμορφου σπιτιού ότι χτίστηκε για τους ιδιοκτήτες τους και όχι για ποντίκια. Οφείλουμε επομένως, με τον ίδιο τρόπο, να θεωρούμε το σύμπαν σαν το σπίτι των θεών.""

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Λίγο πολύ, τρελούτσικοι...



Αγαπητέ αναγνώστη, δεν ξέρω αν έχει υποπέσει στην αντίληψη σου ότι είμαστε όλοι εν δυνάμει τρελοί. Μια λεπτή γραμμή μας χωρίζει από την τρέλα. Όποιος έχει μάθει να ατενίζει τον εαυτό του καλά θα διαπιστώνει συχνά - πυκνά πόσες 'τρέλες' κάνει.

Οι κοινωνία που ζούμε απαιτεί να "ρυθμιζόμαστε" σύμφωνα με αυτή αν θέλουμε να αποτελούμε μέρος της. Σκεφτείτε: κανόνες συμπεριφοράς, συμμόρφωση, συναίνεση, συγκατάθεση, αποδοχή. Όμως οι απαιτήσεις της είναι  τις περισσότερες φορές παράλογες! Η κοινωνία είναι στην ουσία οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Και όμως κυβερνιέται (!) και μάλιστα από ανθρώπους που αναζητούν την δύναμη, αντί την ευδαιμονία όλων. Οι ρυθμοί της είναι εντελώς αντίθετοι με αυτούς της φύσης, της οποίας μέρος είμαστε και εμείς. Τα πρότυπα που μας προβάλει (μίσος, φθόνος, δεισιδαιμονία, φιλοδοξία, λατρεία της δύναμης, της επιτυχίας, της ταχύτητας, του ύψους,  της ασφάλειας,  και επιστήμης) μαζί με τους φόβους και τις επιθυμίες που αυτά προκαλούν, κατακερματίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Μιλάμε για ένα κομμάτιασμα του ανθρώπου που τον αρρωσταίνει. 

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, δηλαδή η σύγχυση και οι αντιφάσεις που προκαλεί η κοινωνία, έχουμε και τις διάφορες μορφές φυγής από αυτό το σοβαρό πρόβλημα. Όλες αυτές οι μορφές διαφυγής (ασκητισμός, θρησκεία, επανάσταση, ρομαντικά μυθιστορήματα, ναρκωτικά, διασκεδάσεις, ρατσισμός, γήπεδα, δόγματα ακόμα και το ιστολογείν) δεν είναι παρά προβολές του νου. Ενός νου που θέλει να ξεφύγει από τον εαυτό του, από τον πραγματικό κύριο του. Ο νους είναι πονηρός και θέλει να έχει τον έλεγχο, να είναι αυτός ο κύριος. 

Η ψυχολογία - ψυχανάλυση βοηθά το απροσάρμοστο άτομο να επιστρέψει στην κοινωνία. Είναι όμως η κοινωνία υγιής;  Χωρίς να εξετάσει κανείς την υγεία της κοινωνίας ποιο το όφελος να βοηθάει τους άρρωστους να συμμορφωθούν με την κοινωνία;  Ποιο το όφελος να τους "ξανα-ρυθμίσει" για να μπορέσουν να ενταχθούν και πάλι σε ένα σύνολο που θα τους ξανα-καταστρέψει; 

Θα πει κάποιος: "Μα είναι το καθήκον του γιατρού να θεραπεύει. Η μεταρρύθμιση της κοινωνίας ανήκει σε άλλους, τους κοινωνιολόγους ή τους πολιτικούς για παράδειγμα."
Αυτή είναι η διάσπαση της επιστήμης. Να κάνει ο καθένας τη δουλειά του, χωρίς ερωτήσεις, χωρίς να είναι ικανός να δει το σύνολο της ζωής. Να ακόμα ένας τρόπος να διασπάται η ζωή και να κατακερματίζεται ο άνθρωπος. Αυτό μας αρρωσταίνει. 

Ακόμα και όταν τα βλέπουμε όλα αυτά με το νου μας, επιζητάμε να απελευθερωθούμε από κάτι συγκεκριμένο. Και άλλη διάσπαση. Έτσι πέφτουμε ξανά στην παγίδα. Η προσπάθεια μόνη της γεννά τη μέθοδο που στην ουσία είναι μια καινούργια προβολή του νου μας. Άλλο η εξέταση της δυνατότητας μιας πλήρους ελευθερίας και άλλο η αναζήτηση μιας μεθόδου που θα μας ελευθερώσει από κάτι. Η μέθοδος αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αλλά τότε κάθε εξέταση της δυνατότητας μιας πλήρους ελευθερίας σταματά.

Σαν άτομο τότε τι μπορεί να κάνει κανείς; Εκτός από μια γενική ενατένιση της ζωής θα πρέπει να προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να αποσπασθεί από την κοινωνία. Και όχι σε βάθος χρόνου. Αυτό είναι μια ακόμα υπεκφυγή. Πρέπει να ατενίζει τα γεγονότα στο τώρα, χωρίς να το χρωματίζει με κρίσεις και γνώμες. Όταν 'χρωματίζουμε' προβάλλουμε τον εαυτό μας στα πράγματα και στην ουσία δεν παρατηρούμε. Ενεργούμε πάνω στα πράγματα αντί να αφήνουμε τα πράγματα να ενεργήσουν στο νου μας, για να δούμε την αλήθεια τους.

Αφορμή για την ανάρτηση υπήρξε η παρακάτω βραβευμένη ταινία μικρού μήκους (όχι τόσο άσχετη όσο ίσως φανεί με την πρώτη προβολή), ενώ μεγάλη βοήθεια έδωσε ένα μικρό κείμενο του Κρισναμούρτι. 
Δείτε αν θέλετε και αυτό το ποίημα εδώ.

9 σχόλια:

  1. Ιπτάμενε, είναι ακριβώς το σκίτσο της κοινωνίας μας, αυτό που διαβάζω, μια παράνοια γεμάτη αντιφάσεις στην οποία πρέπει για να θεωρούμαστε "υγιείς" να συμμορφωνόμαστε και βέβαια να συναινούμε στις εκ των άνω συμβουλές, επιβολές, συμπεριφορές... κι όταν όλα αυτά γεμίσουν το μυαλό με ...απόγνωση τότε δύο τινά υπάρχουν, ή απόσυρση ή πρέσα!!!

    θα ήθελα να σου ζητήσω την άδεια να δημοσιεύσω το βίντεο και το ποίημα, φυσικά με λινκ στη δική σου ανάρτηση

    καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. δε ζητώ να δημοσιεύσω όλη την ανάρτηση γιατί πιστεύω πως ο αναγνώστης πρέπει να τη διαβάσει από το ιστολόγιο του δημιουργού της

    καληνύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Silena, άδεια δεν χρειάζεται να ζητάς. Όλα μπορείς να τα δημοσιεύσεις (και το κείμενο). Είμαι της άποψης ότι έτσι κι αλλιώς είναι για εμάς που έχουμε αποσυρθεί από αυτό το "υγιές" τσίρκο, οι πολλοί "πολυ-διασπασμένοι" δεν θα το καταλάβουν...

    Καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τις τελευταίες μέρες συνάντησα μετά από πολλά χρόνια ανθρωπους από το παρελθόν .Κοιτώντας τη ζωή μου κατάλαβα πως ότι μου έχει συμβεί ήταν αυτό που έπρεπε για την εξέλιξη της συνειδητότητας μου.
    Δεν ξέρω γιατί ένοιωσα την ανάγκη να αφήσω αυτό το σχόλιο εδώ που σε πρώτη προσέγγιση μοιάζει να μην έχει σχέση με την όμορφη ανάρτηση.
    Η μήπως έχει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλημέρα Κέλλυ,
    έχει σχέση γιατί φαντάζομαι ότι είδες την τρέλα μερικών.
    Έχω ένα φίλο που λέει: "μ' αρέσει να βλέπω φίλους από τα παλιά. Είναι σαν να ανοίγεις ένα παράθυρο στο παρελθόν και να βλέπεις όλη την πρόοδο αυτών, αλλά και την δικιά σου."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ά ρε ιπτάμενε, μαχαίρι στην πληγή γυρίζεις μ' αυτή σου την ανάρτηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ μια φορα κι εναν τρελο...

    Αν με την πληγή εννοείς την κοινωνία, καλά έκανα ο τρελός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. κι εσεις τρελός?
    χαιρω πολύ!
    Υ.Γ αψογη αναρτηση ιπτάμενος!
    φιλια!
    Καλη Πασχα στας Ολλανδίας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή μέσω email

Enter your email address:

Blog Widget by LinkWithin