"Προτού ξεκινήσω να μιλώ,
έχω να πω κάτι πολύ σημαντικό".
-Groucho Marx
Αγαπητέ αναγνώστη,
κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στη ζωή μας μπορούμε να δούμε πόσους "-ισμούς" λατρέψαμε.
Θρησκεία:
"Δεν με ενδιαφέρει να ανήκω σε μια οργάνωση
που δέχεται σαν μέλη ανθρώπους σαν εμένα."
-Groucho Marx
Χριστιανισμός, μωαμεθανισμός, ιουδαϊσμός, ινδουισμός, βουδισμός ή ακόμα και αθεϊσμός. Μερικοί μάλιστα παίξανε σε περισσότερα από ένα ταμπλό ενώ άλλοι γίνανε και μπαλάκια του πινγκ- πονγκ από το πολύ μπρος πίσω. Φιλοσοφία:
"Αυτές είναι οι αρχές μου.
Αν δεν σου αρέσουν έχω και άλλες."
-Groucho Marx
Υπαρξισμός, σκεπτικισμός, πυρρωνισμός, μηδενισμός, εμπειρισμός, ορθολογισμός, στωικισμός, επικουρισμός, σχολαστικισμός, ουμανισμός και πολλά άλλα ρεύματα (κλείστε και καμιά πόρτα, μπάζει).
Πολιτική:
"Όλοι οι άνθρωποι έχουν γεννηθεί ίδιοι - εκτός από
τους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς."
"Πολιτική είναι η τέχνη του να ψάχνεις για προβλήματα,
να τα βρίσκεις παντού, να κάνεις λάθος διάγνωση
και να εφαρμόζεις λάθος θεραπείες"
-Groucho Marx
Σοσιαλισμός, φιλελευθερισμός, κομμουνισμός, μαρξισμός, αναρχισμός, καπιταλισμός, φασισμός, εθνικοσοσιαλισμός, κοινωνική οικολογία και δεν θα αναφέρω τα παρακλάδια τους γιατί ...χαθήκαμε.
Μερικές σκέψεις:
"Και ένα παιδί πέντε χρονών μπορεί να το καταλάβει.
Στείλε να φέρουν ένα πεντάχρονο."
-Groucho Marx
Είναι άποψη μου ότι σε όλους τους παραπάνω κλάδους έχουμε να κάνουμε με ιδέες κάποιων λαμπρών ανθρώπων τις οποίες κάποιοι έκαναν ιδεολογίες με αποτέλεσμα να αποκτήσουν οπαδούς. Μπόρεσαν δηλαδή αυτοί που ακολούθησαν να κάνουν τους άβουλους ανθρώπους πρόβατα και να τα κλείσουν σε ένα μαντρί. Ο άβουλος δεν έχει προσωπική άποψη. Δανείζεται μια άποψη και την υπερασπίζεται μέχρι... τελικής πτώσης. Αν πέσει μαχόμενος τότε απλά αλλάζει αρχές. Είναι δε χαρακτηριστικό το γεγονός του ότι όταν μιλάς με κάποιον αυτός αυτόματα προσπαθεί να σε κατατάξει και σε ένα κοπάδι. Τόσο διαμορφωμένος είναι ο εγκέφαλος μας. Εν ολίγοις θα μπορούσαμε να πούμε ότι μια ιδεολογία ανησυχεί για το αύριο και προτείνει λύσεις. Όμως όπως έλεγε και ο Λ. Μπουσκάλια: "Η ανησυχία δεν κλέβει ποτέ το αύριο από την θλίψη του. Το μόνο που κάνει είναι να απομυζεί το σήμερα από τη χαρά του..."
Ιδού το πρόβλημα μας που και ένα πεντάχρονο παιδί ακόμα μπορεί να καταλάβει.
Κρετιν-ισμός from Iptamenos Ollandos on Vimeo.
Τελικά δεν είναι ότι ο κρετινισμός είναι ο μοναδικός "-ισμός" που δεν ακολουθήσαμε (όπως λέει και το απόσπασμα της πολύ ενδιαφέρουσας ταινίας - προσεχώς στο ιστολόγιο με τις ταινίες), αλλά μάλλον είναι ο μοναδικός "-ισμός" που ακολούθησε το σύνολο της ανθρωπότητας στη σύντομη ιστορία της. Αναρωτήσου γιατί δεν μπορείς να δεις όποια καλή ιδέα έχει να σου προσφέρει ο κάθε "-ισμός" και θέλεις να ακολουθήσεις ως μοναδική αλήθεια το σύνολο του - το οποίο σου υπενθυμίζω φτιάχτηκε μετέπειτα από τους διάφορους παραφραστές του - φράζοντας μάτια και αυτιά σε κάθε άλλο "-ισμό".
ΥΓ. Όπως σχεδόν πάντα ένα ενδιαφέρον ποίημα εδώ.
αδερφε,τον τελευταίο χρόνο όλα τα -ισμός μου προκαλούν αλλεργία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάλι αδελφέ δεν έχω πρόβλημα με τους "-ισμούς" όταν διαβάζω την πηγή και όχι τις παραφράσεις. Έχω πρόβλημα με τους -"ιστές" όπως εύστοχα δίνει να καταλάβουμε το ποίημα που αναφέρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως οι ιδέες γεννούν -ισμούς, έτσι και οι -ισμοί μπορεί να γεννήσουν ιδέες -όταν φυσικά δεν γίνεσαι πρόβατο, όπως πολύ σωστά είπες. Οπότε προσωπικά προτιμώ να τους αντιμετωπίζω σαν αναγκαίο κακό, που προσφέρει όμως κάποιες ευκαιρίες "τροφής για σκέψη" (όπως καλή ώρα)..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου :)
Καλησπέρα Ειρήνη,
ΑπάντησηΔιαγραφήμα φυσικά αυτό λέω και στον Τίκτο ποιο πάνω. Μόνο μια μικρή ένσταση: δεν είναι ούτε καν αναγκαίο κακό. Δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό. Όταν πιστεύουμε τυφλά, δογματικά κάτι που δεν είναι δικό μας απλά δεν είμαστε. Γινόμαστε κάτι άλλο έξω από εμάς. Εξάλλου η αλήθεια δεν είναι κάτι που μπορεί να το γνωρίζεις εκ των προτέρων. Ή κάτι που θα το φτάσεις εν καιρώ. Τότε θα ήταν κάτι στάσιμο ή κάτι νεκρό. Την αλήθεια μπορείς να την γνωρίσεις μόνο στο παρόν. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ :)
Ξέρω το ερέθισμα τής ανάρτησης, αλλά αυτό είναι... εκτός θέματος. Θα πω μόνο πως η ταμπελομανία που έχουν οι άνθρωποι, είναι εφηβικό σύνδρομο και αποδεικνύει πως δεν έχει έρθει η ώρα ακόμη για μία πραγματική ανέλιξη. Ο έφηβος νους προσπαθεί να ενταχθεί κάπου ώστε να καθοδηγείται η συμπεριφορά του, ο τρόπος σκέψης του, και σε τελική όλο του το είναι γιατί πολύ απλά απαξιώνει τον ίδιο του τον εαυτό. Και έτσι, μαντρώνεται από την εξουσία η οποία ελέγχει τους ποιμένες εξασφαλίζοντας τη διαιώνισή της. Ο άνθρωπος ενώ συνεχώς λαμβάνει ερεθίσματα ώστε να διαπιστώσει τη νοητική του σκλαβιά, τα προσπερνά τυφλωμένος στηρίζοντας τους κλειδοκράτορες των πεποιθήσεων και του τρόπου σκέψης του. Καμία ελπίδα απελευθέρωσης. Προς το παρόν τουλάχιστον. Και το κακό είναι πως δε γίνεται να απελευθερωθεί ένας μόνο. Ή όλοι μαζί θα το κάνουμε ή η σκλαβιά των πολλών θα αλυσοδένει και τους υπόλοιπους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα φίλε.
Ναι αδελφέ μπορείς να το πεις ερέθισμα αλλά μια ζωή (από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου) πολεμάω απέναντι σε αυτή την ανίκητη βλακεία. Και στους 3 ιδεολογικούς κλάδους που αναφέρω. Φυσικά όχι μόνο τους άλλους αλλά καταρχήν με τον εαυτό μου αφού έχω πέσει και εγώ ουκ ολίγες φορές στην παγίδα, όπως εξάλλου γράφω στην ανάρτηση. Πρώτα άρχισα με την θρησκεία, μετά την πολιτική και τώρα πια με την φιλοσοφία. Ίδιοι και απαράλλαχτοι όλοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο που δεν συμφωνώ απόλυτα με την τελευταία σου πρόταση. Ο άνθρωπος πιστεύω μπορεί να απελευθερωθεί μόνος του. Συμφωνώ ότι οι άλλοι γύρω του θα προσπαθήσουν να του στερήσουν την ελευθερία του και απαιτείται τεράστια δύναμη να την διεκδικείς καθημερινά. Αυτή τη δύναμη νομίζω επιδεικνύει και ο Πεσσόα στο ποίημα του. Ο Θ. Παπακωσταντίνου στο τραγούδι του για τον Πεσσόα λέει: "–ο φόρος της διάνοιας πληρώνεται μ’ αγρύπνια–/
αγρίμι είναι που κρύβεται σε σώμα λογιστή." http://www.youtube.com/watch?v=8qSJclH-9ws
και οι στίχοι: http://pampalaionero.wordpress.com/2010/12/13/%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%83-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%85-rua-da-bella-vista/
Την καλημέρα μου και να προσέχεις τις παγίδες του δογματισμού...
Ε ναι, έχεις απόλυτο δίκιο. Ακόμη και η φιλοσοφία δογματίζει. Πως πέθανε ο Ηράκλειτος άλλωστε; Όλοι μουρλούτσικοι είναι. Ο άλλος ο Σωκράτης ήταν μουρλός και με τη βούλα. Και η λίστα δε σταματάει πουθενά. Πάντως ευτυχώς υπάρχουν και φιλόσοφοι που δεν περνούσαν τον εαυτό τους για σοφό... Το θέμα είναι να μπορεί κανείς να μασάει ότι κι αν τού δίνουν. Προφανώς είναι θεμιτό να πλησιάζει η τοποχρονική μας σκέψη σε κάποια ιδεολογία, όμως το δόγμα είναι θάνατος τού μυαλού. Το όρισα κάποτε έτσι: "Τα απαραβίαστα πλαίσια που ορίζουν ένα σύστημα σκέψης, τα οποία έχουν καθοριστεί εκ των προτέρων, από τους πρωτεργάτες του. Εμπεριέχουν ένα συγκεκριμένο τρόπο όχι μόνο σκέψης αλλά και δράσης, καθώς και πίστη σε συγκεκριμένα γεγονότα. Τα πλαίσια αυτά, αλλάζουν μόνο από τους οριστές του δόγματος, ή από άλλους, στους οποίους έχει δοθεί αυτή η δυνατότητα, μέσω χρίσματος... Στα πλαίσια αυτά οφείλουν να παραμένουν, όσοι θέλουν να ανήκουν στο εκάστοτε δόγμα. (Δογματικοί)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε άλλα λόγια, η πίστη σε ένα δόγμα, είναι μία αυταλυσόδεση των σκέψεων σε ένα σύνδεσμο (link) που οδηγεί στον εγκέφαλο κάποιου-ων άλλων και παράδοση του κλειδιού στον εμπνευστή-ές ή τους συνεχιστές του δόγματος..."
Οπότε μην ανησυχείς, ξέρω τους κινδύνους τού δόγματος, θα το αποφεύγω πάντα. Πάντως συγχαρητήρια για τον τρόπο που σκέφτεσαι. Είσαι πολύ ψηλά. (Βέβαια, κι αυτή μου η διαπίστωση εξαρτάται από τις δικές μου πεποιθήσεις και θα μπορούσε να είναι λάθος, όπως και όλο μου το είναι...)
Όσο για την προσωπική απελευθέρωση, το σκεφτόμουν τελευταία. Μόνο ως αετός... Όπως κι αν το σκεφτώ, καταλήγω πως η σκέψη και συμπεριφορά των συνανθρώπων, με κρατούν φυλακισμένο αφού όλοι αποτελούμε σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων. Αλλά δε θα σταματήσω να ψάχνω τρόπους. Μακάρι να κάνω λάθος και η απελευθέρωση να είναι εφικτή.
Τελικά η ποίηση μεταφράζεται ε;
Καλημέρα φίλε
Καλημέρα αδελφέ,
ΑπάντησηΔιαγραφήδίκιο απόλυτο, και υψηλή σκέψη αμφιβάλλω. Και διαβάζοντας καθημερινά σχεδόν στοχαστές, χάνω και αυτή την αμφιβολία και είμαι ...σίγουρος :)
Παρ' όλη τη σχετικότητα και τη ρευστότητα των πραγμάτων, η γνώση είναι όμως και πάλι που κάνει το μεγαλείο του ανθρώπου. Μόνο που αυτή η γνώση πρέπει να ξεκινάει από τη γνώση της "αθλιότητας" μας. Και αυτό προσπαθούσε να δείξει ο Σωκράτης στους συνανθρώπους του και γινόταν τόσο "ενοχλητικός" ;-)
Έτσι, όσο μου επιτρέπει το αργόστροφο κεφάλι μου, μπορώ όχι μόνο να μασάω αλλά και να φτύνω κιόλας ότι δεν είναι κατάλληλο για τροφή. Έχουμε βλέπεις την γεύση (σκέψη) που μας βοηθάει πολλές φορές στο να απορρίπτουμε ότι δεν είναι εδώδιμο.
Η ποίηση όταν μεταφράζεται χάνει πολλά από τα νοήματα της, αλλά και την ιδιαιτερότητα της να μιλάει την γλώσσα της ψυχής ή της καρδιάς αν προτιμάς. Μεταφράζεται βλέπεις πάντα στη γλώσσα της λογικής. Και η λογική αυτή δεν μας επιτρέπει να ακούμε τους "εσωτερικούς ψιθύρους της ψυχής μας". Αυτή είναι νομίζω και η παγίδα που πέφτουμε (και που οδηγεί στο δογματισμό) όταν μεταφράζουμε τα ιερά κείμενα. Ο Νίτσε εξάλλου αναφέρει ότι η λογική δεν είναι παρά ένα παιχνίδι που έχουμε στη διάθεση μας. Δεν είναι αυτοσκοπός...