Να ζεις.

Who is not busy being born, is busy dying.
(Όποιος δεν είναι απασχολημένος με το να γεννιέται,
είναι απασχολημένος με το να πεθαίνει.)

-Bob Dylan

Carpe diem, quam minimum credula postero 
(Άδραξε την ημέρα, έχοντας όσο το δυνατόν λιγότερη εμπιστοσύνη στο μέλλον)
- Οράτιος 

De mens wikt, maar God beschikt
(Ο άνθρωπος σχεδιάζει, αλλά ο Θεός αποφασίζει)
-Ολλανδική παροιμία

Το να έχεις μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό σου δεν είναι από μόνο του ούτε καλό, ούτε κακό. Μπορεί να γίνει σκαλί για να ανέβεις ψηλότερα με κίνδυνο να γίνεις αλαζόνας , αλλά μπορεί να γίνει και τροχοπέδη ρίχνοντάς σε στην απελπισία που με την σειρά της μπορεί να οδηγήσει σε νωθρότητα. Είναι απαραίτητο να περάσεις και τα δύο αυτά άκρα για να καταλάβεις ότι τελικά δεν είμαστε ούτε κτήνη, ούτε άγγελοι. Άνθρωποι είμαστε και προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα σ' αυτά τα δύο άκρα.
Έτσι μου συγχώρεσα και συνεχίζω να μου συγχωρώ τα στραβοπατήματα για να μπορώ να συνεχίζω να περπατάω.

Βρήκα στην θύμηση του θανάτου (memento mori)  έναν σύμμαχο που με βοηθά να θυμάμαι ότι πρέπει να ζω. Ο πόνος της απώλειας είναι που μας ωθεί να διεκδικήσουμε τη ζωή μας. Συνήθως αναρωτιόμαστε αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο αλλά δεν είναι πιο χρήσιμο να ξέρουμε πόσο ζωντανοί είμαστε πριν από τον θάνατο; Είναι τραγικό να ξυπνήσεις μια μέρα, να μάθεις ότι θα πεθάνεις και τότε μόνο να καταλάβεις ότι η ζωή είναι όμορφη και την σπατάλησες γιατί ζούσες σε άλλους "κόσμους", κυνηγώντας άπιαστα όνειρα. 

Κατανοώντας λοιπόν την παροδικότητά μας,  γινόμαστε ζωντανοί κάνοντας το αποφασιστικό βήμα για να αδράξουμε την ζωή (carpe diem). Αυτό είναι το τέλος της σκέψης ότι η ζωή είναι μικρή και μίζερη. Εκεί η ζωή γίνεται μεγάλη και μεγαλειώδης ταυτόχρονα. 

Αυτός ο σύμμαχος λοιπόν, καθώς και διάφορα περιστατικά στη ζωή, μου δίδαξαν τις έννοιες της αξιοπρέπειας και της (ε)αυτοθυσίας· μέχρι στιγμής τις υψηλότερες αρετές που μπόρεσα να ανακαλύψω, απαραίτητες για να μάθει κάποιος να ζει. 
Στην πραγματικότητα δεν νομίζω να υπάρχει άλλος τρόπος να ζεις αν δεν είσαι ευαίσθητος στον πόνο των άλλων. Ένας φίλος το είχε ονομάσει "ορισμό των Ανθρώπων". Ενώ ένας άλλος "απόλυτη ελευθερία γιατί ένα έλλογο ον επιλέγει". Αυτό σου δίνει αξιοπρέπεια στη ζωή και μαζί φαντάζομαι και έναν αξιοπρεπή θάνατο. Έναν ευτυχισμένο θάνατο γιατί η ψυχή σου ελεύθερη, λικνίζεται παιχνιδιάρικα πάνω σε μια κούνια. 

Δεν χρειάζονται τα μεγαλόπνοα σχέδια σε βάθος χρόνου. Δεν ξέρουμε αν θα έχουμε το χρόνο να τα ολοκληρώσουμε ενώ παράλληλα θα χάνουμε όλη την ουσία της ζωής αποβλέποντας σε ένα αβέβαιο και μακρινό μέλλον. Στα μικρά, καθημερινά, πράγματα φτιαγμένα με μεράκι και αγάπη, χωρίς ιδιοτέλειες  και ανταμοιβές κρύβεται όλο το νόημα του να ζεις... 


Το έναυσμα για όλα τα παραπάνω έδωσε μία καταπληκτική ταινία που συστήνω ανεπιφύλακτα. Σίγουρα δεν είναι μια γρήγορη ταινία δράσης από αυτές που έχουμε συνηθίσει να μας κόβουν την ανάσα, αλλά μια ταινία με καρδιά και ψυχή... 
  

ΥΓ.1 Μερικά από τα αποφθέγματα της ταινίας που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι τα παρακάτω:
- (ανέκδοτο σε δημόσια υπηρεσία)
"Δεν έχεις πάρει ποτέ μια μέρα άδεια, έτσι δεν είναι;" "Σωστά." "Γιατί; Είσαι μήπως αναντικατάστατος;" "Όχι. Δεν θέλω να καταλάβουν ότι μπορούν να κάνουν και χωρίς εμένα..."


- "Δεν έχω την πολυτέλεια να μισώ ανθρώπους. Δεν έχω αρκετό χρόνο."


ΥΓ.2 Κλικ στην εικόνα για πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με τον πίνακα του H. Steenwyck, Vanitas (1640) στα αγγλικά.


ΥΓ.3 Ένα ποίημα εδώ.