Who is not busy being born, is busy dying.
(Όποιος δεν είναι απασχολημένος με το να γεννιέται,
είναι απασχολημένος με το να πεθαίνει.)
(Όποιος δεν είναι απασχολημένος με το να γεννιέται,
είναι απασχολημένος με το να πεθαίνει.)
-Bob Dylan
Carpe diem, quam minimum credula postero
(Άδραξε την ημέρα, έχοντας όσο το δυνατόν λιγότερη εμπιστοσύνη στο μέλλον)
- Οράτιος
De mens wikt, maar God beschikt
(Ο άνθρωπος σχεδιάζει, αλλά ο Θεός αποφασίζει)
-Ολλανδική παροιμία
Έτσι μου συγχώρεσα και συνεχίζω να μου συγχωρώ τα στραβοπατήματα για να μπορώ να συνεχίζω να περπατάω.
Βρήκα στην θύμηση του θανάτου (memento mori) έναν σύμμαχο που με βοηθά να θυμάμαι ότι πρέπει να ζω. Ο πόνος της απώλειας είναι που μας ωθεί να διεκδικήσουμε τη ζωή μας. Συνήθως αναρωτιόμαστε αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο αλλά δεν είναι πιο χρήσιμο να ξέρουμε πόσο ζωντανοί είμαστε πριν από τον θάνατο; Είναι τραγικό να ξυπνήσεις μια μέρα, να μάθεις ότι θα πεθάνεις και τότε μόνο να καταλάβεις ότι η ζωή είναι όμορφη και την σπατάλησες γιατί ζούσες σε άλλους "κόσμους", κυνηγώντας άπιαστα όνειρα.
Κατανοώντας λοιπόν την παροδικότητά μας, γινόμαστε ζωντανοί κάνοντας το αποφασιστικό βήμα για να αδράξουμε την ζωή (carpe diem). Αυτό είναι το τέλος της σκέψης ότι η ζωή είναι μικρή και μίζερη. Εκεί η ζωή γίνεται μεγάλη και μεγαλειώδης ταυτόχρονα.
Αυτός ο σύμμαχος λοιπόν, καθώς και διάφορα περιστατικά στη ζωή, μου δίδαξαν τις έννοιες της αξιοπρέπειας και της (ε)αυτοθυσίας· μέχρι στιγμής τις υψηλότερες αρετές που μπόρεσα να ανακαλύψω, απαραίτητες για να μάθει κάποιος να ζει.
Στην πραγματικότητα δεν νομίζω να υπάρχει άλλος τρόπος να ζεις αν δεν είσαι ευαίσθητος στον πόνο των άλλων. Ένας φίλος το είχε ονομάσει "ορισμό των Ανθρώπων". Ενώ ένας άλλος "απόλυτη ελευθερία γιατί ένα έλλογο ον επιλέγει". Αυτό σου δίνει αξιοπρέπεια στη ζωή και μαζί φαντάζομαι και έναν αξιοπρεπή θάνατο. Έναν ευτυχισμένο θάνατο γιατί η ψυχή σου ελεύθερη, λικνίζεται παιχνιδιάρικα πάνω σε μια κούνια.
Δεν χρειάζονται τα μεγαλόπνοα σχέδια σε βάθος χρόνου. Δεν ξέρουμε αν θα έχουμε το χρόνο να τα ολοκληρώσουμε ενώ παράλληλα θα χάνουμε όλη την ουσία της ζωής αποβλέποντας σε ένα αβέβαιο και μακρινό μέλλον. Στα μικρά, καθημερινά, πράγματα φτιαγμένα με μεράκι και αγάπη, χωρίς ιδιοτέλειες και ανταμοιβές κρύβεται όλο το νόημα του να ζεις...
Το έναυσμα για όλα τα παραπάνω έδωσε μία καταπληκτική ταινία που συστήνω ανεπιφύλακτα. Σίγουρα δεν είναι μια γρήγορη ταινία δράσης από αυτές που έχουμε συνηθίσει να μας κόβουν την ανάσα, αλλά μια ταινία με καρδιά και ψυχή...
ΥΓ.1 Μερικά από τα αποφθέγματα της ταινίας που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι τα παρακάτω:
- (ανέκδοτο σε δημόσια υπηρεσία)
"Δεν έχεις πάρει ποτέ μια μέρα άδεια, έτσι δεν είναι;" "Σωστά." "Γιατί; Είσαι μήπως αναντικατάστατος;" "Όχι. Δεν θέλω να καταλάβουν ότι μπορούν να κάνουν και χωρίς εμένα..."
- "Δεν έχω την πολυτέλεια να μισώ ανθρώπους. Δεν έχω αρκετό χρόνο."
ΥΓ.2 Κλικ στην εικόνα για πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με τον πίνακα του H. Steenwyck, Vanitas (1640) στα αγγλικά.
ΥΓ.3 Ένα ποίημα εδώ.
"να ζεις"... κι όχι να σκέφτεσαι και να ερμηνεύεις ότι ζεις
ΑπάντησηΔιαγραφήη ζωή είναι κύλισμα και το μυαλό - κύριος εκφραστής των πολλών μας εγώ - το λάθος όχημα για ετούτο το ταξίδι
Η ζωή είναι το όνειρο και η σκέψη της το όνειρο μέσα στο όνειρο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα μαμούφι, και πολλά φιλιά στο μαμουφάκι :))
Το σκεπτικό σου με βρίσκει σύμφωνη. Μόνο που αυτό:"Δεν έχω την πολυτέλεια να μισώ ανθρώπους. Δεν έχω αρκετό χρόνο.", δε με βρίσκει σύμφωνη. Διότι τι θα ήταν η ζωή μου αν δεν παίδευα μέχρι θανάτου τις κολάσεις της ζωής μου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Οχιά,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι πολύ σοφά πράττεις και τις παιδεύεις. Δεν θα μπορούσες όμως να το κάνεις χωρίς μίσος; Το χιούμορ για παράδειγμα, το βρίσκω πιο δυνατό γιατί είναι πιο αποτελεσματικό. Εξάλλου, νομίζω ότι όταν πολεμάς είναι σοφότερο να μην χάνεις χρόνο και ενέργεια στο μίσος.
κάνοντας το αποφασιστικό βήμα κι επιλεγοντας τη ζωη που θελουμε να ζησουμε, μεγαλειωδη και μεγαλη ή μη, λες κάπου. Αυτο μου φαινεται πως ταιριάζει:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Το να εισαι πολεμιστης δεν ειναι απλως ζητημα επιθυμιας. Ειναι μαλλον μια αεναη παλη που διαρκει μεχρι και την τελευταια στιγμη της ζωης μας.Κανεις δεν γεννιεται πολεμιστης, ακριβως οπως κανεις δεν γεννιεται μεσος ανθρωπος.Εμεις οι ιδιοι κανουμε τον εαυτο μας το ενα η το αλλο..." Κάρλος Καστανεντα
πολυ ωραιος ο τρόπος γραφής σου Ιπτάμενε,
λιτος και μεστος. Μπραβο σου!
καλησπερα και καληνυχτα σου!(και καλημερα, μαζι και ταυτοχρονως!!!!!)
Όμορφο απόσπασμα Πεταλούδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μετά λες ότι ο δικός μου τρόπος γραφής είναι λιτός και μεστός...:))
Ζωή είναι ο καθημερινός αγώνας για την επιλογή ανάμεσα στο φόβο και στην αγάπη.
Να είσαι καλά και καλή εσπερονυχτομέρα :))
Σωστά όλα αυτά, σύμφωνη με βρίσκεις, αναρωτιέμαι όμως πόσο εύκολο είναι τελικά να ζούμε την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή, όταν η επιβίωση κοντεύει να γίνει αυτοσκοπός. Υπάρχει άραγε λύση γι' αυτό;
ΑπάντησηΔιαγραφή(αχχ.. είναι και μεγάλη η ταινία, δεν προλαβαίνω να τη δω απόψε, φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα, θα επανέλθω όμως με περισσότερα σχόλια..)
Πράγματι Ειρήνη είναι δύσκολο. Σιγά σιγά ξεφορτωνόμαστε όλα τα αχρείαστα πράγματα που μας δένουν με την ύλη. Όλους αυτούς τους άχρηστους και παράλογους συμβιβασμούς που έχουμε κάνει. Απλά θέλει να έχουμε εμπιστοσύνη. Τότε θα βρούμε τη γαλήνη και μαζί έρχεται και η δύναμη. Και επαναλαμβάνω σιγά σιγά. Δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην ταινία δες την με την ησυχία σου. Δεν θα φύγει από εκεί :))
Καλό σου βράδυ.
Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω!Απλά δηλώνω πως με συγκινει το ότι βρήκα άτομα με τα οποία εκπέμπω στο ίδιο μήκος κύματος.Μαζί σου αδελφε!Η ζωή είναι κάτι πολύ απλό.Μόλις βάλεις σκέψη απευθείας μπαίνεις σε ένα ''υποσύνολο'' της ζωής.Στην ουσία σου λέει πως πρέπει να το προσεγγίσεις αλλιώς.Οχι με σκέψη.Με κατι άλλο.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Jean
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλωσόρισες και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Δες αυτό το ποίημα που νομίζω ότι απαντά ακριβώς στο ερώτημα και στις σωστές σου σκέψεις.
Να είσαι καλά.