Λίγο πολύ, τρελούτσικοι...

Αγαπητέ αναγνώστη, δεν ξέρω αν έχει υποπέσει στην αντίληψη σου ότι είμαστε όλοι εν δυνάμει τρελοί. Μια λεπτή γραμμή μας χωρίζει από την τρέλα. Όποιος έχει μάθει να ατενίζει τον εαυτό του καλά θα διαπιστώνει συχνά - πυκνά πόσες 'τρέλες' κάνει.

Οι κοινωνία που ζούμε απαιτεί να "ρυθμιζόμαστε" σύμφωνα με αυτή αν θέλουμε να αποτελούμε μέρος της. Σκεφτείτε: κανόνες συμπεριφοράς, συμμόρφωση, συναίνεση, συγκατάθεση, αποδοχή. Όμως οι απαιτήσεις της είναι  τις περισσότερες φορές παράλογες! Η κοινωνία είναι στην ουσία οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Και όμως κυβερνιέται (!) και μάλιστα από ανθρώπους που αναζητούν την δύναμη, αντί την ευδαιμονία όλων. Οι ρυθμοί της είναι εντελώς αντίθετοι με αυτούς της φύσης, της οποίας μέρος είμαστε και εμείς. Τα πρότυπα που μας προβάλει (μίσος, φθόνος, δεισιδαιμονία, φιλοδοξία, λατρεία της δύναμης, της επιτυχίας, της ταχύτητας, του ύψους,  της ασφάλειας,  και επιστήμης) μαζί με τους φόβους και τις επιθυμίες που αυτά προκαλούν, κατακερματίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Μιλάμε για ένα κομμάτιασμα του ανθρώπου που τον αρρωσταίνει. 

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, δηλαδή η σύγχυση και οι αντιφάσεις που προκαλεί η κοινωνία, έχουμε και τις διάφορες μορφές φυγής από αυτό το σοβαρό πρόβλημα. Όλες αυτές οι μορφές διαφυγής (ασκητισμός, θρησκεία, επανάσταση, ρομαντικά μυθιστορήματα, ναρκωτικά, διασκεδάσεις, ρατσισμός, γήπεδα, δόγματα ακόμα και το ιστολογείν) δεν είναι παρά προβολές του νου. Ενός νου που θέλει να ξεφύγει από τον εαυτό του, από τον πραγματικό κύριο του. Ο νους είναι πονηρός και θέλει να έχει τον έλεγχο, να είναι αυτός ο κύριος. 

Η ψυχολογία - ψυχανάλυση βοηθά το απροσάρμοστο άτομο να επιστρέψει στην κοινωνία. Είναι όμως η κοινωνία υγιής;  Χωρίς να εξετάσει κανείς την υγεία της κοινωνίας ποιο το όφελος να βοηθάει τους άρρωστους να συμμορφωθούν με την κοινωνία;  Ποιο το όφελος να τους "ξανα-ρυθμίσει" για να μπορέσουν να ενταχθούν και πάλι σε ένα σύνολο που θα τους ξανα-καταστρέψει; 

Θα πει κάποιος: "Μα είναι το καθήκον του γιατρού να θεραπεύει. Η μεταρρύθμιση της κοινωνίας ανήκει σε άλλους, τους κοινωνιολόγους ή τους πολιτικούς για παράδειγμα."

Αυτή είναι η διάσπαση της επιστήμης. Να κάνει ο καθένας τη δουλειά του, χωρίς ερωτήσεις, χωρίς να είναι ικανός να δει το σύνολο της ζωής. Να ακόμα ένας τρόπος να διασπάται η ζωή και να κατακερματίζεται ο άνθρωπος. Αυτό μας αρρωσταίνει. 

Ακόμα και όταν τα βλέπουμε όλα αυτά με το νου μας, επιζητάμε να απελευθερωθούμε από κάτι συγκεκριμένο. Και άλλη διάσπαση. Έτσι πέφτουμε ξανά στην παγίδα. Η προσπάθεια μόνη της γεννά τη μέθοδο που στην ουσία είναι μια καινούργια προβολή του νου μας. Άλλο η εξέταση της δυνατότητας μιας πλήρους ελευθερίας και άλλο η αναζήτηση μιας μεθόδου που θα μας ελευθερώσει από κάτι. Η μέθοδος αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αλλά τότε κάθε εξέταση της δυνατότητας μιας πλήρους ελευθερίας σταματά.

Σαν άτομο τότε τι μπορεί να κάνει κανείς; Εκτός από μια γενική ενατένιση της ζωής θα πρέπει να προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να αποσπασθεί από την κοινωνία. Και όχι σε βάθος χρόνου. Αυτό είναι μια ακόμα υπεκφυγή. Πρέπει να ατενίζει τα γεγονότα στο τώρα, χωρίς να το χρωματίζει με κρίσεις και γνώμες. Όταν 'χρωματίζουμε' προβάλλουμε τον εαυτό μας στα πράγματα και στην ουσία δεν παρατηρούμε. Ενεργούμε πάνω στα πράγματα αντί να αφήνουμε τα πράγματα να ενεργήσουν στο νου μας, για να δούμε την αλήθεια τους.

Αφορμή για την ανάρτηση υπήρξε η παρακάτω βραβευμένη ταινία μικρού μήκους (όχι τόσο άσχετη όσο ίσως φανεί με την πρώτη προβολή), ενώ μεγάλη βοήθεια έδωσε ένα μικρό κείμενο του Κρισναμούρτι. 

Δείτε αν θέλετε και αυτό το ποίημα εδώ.

Inside (Μέσα) from Iptamenos Ollandos on Vimeo.