Να ζεις.

Who is not busy being born, is busy dying.
(Όποιος δεν είναι απασχολημένος με το να γεννιέται,
είναι απασχολημένος με το να πεθαίνει.)

-Bob Dylan

Carpe diem, quam minimum credula postero 
(Άδραξε την ημέρα, έχοντας όσο το δυνατόν λιγότερη εμπιστοσύνη στο μέλλον)
- Οράτιος 

De mens wikt, maar God beschikt
(Ο άνθρωπος σχεδιάζει, αλλά ο Θεός αποφασίζει)
-Ολλανδική παροιμία

Το να έχεις μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό σου δεν είναι από μόνο του ούτε καλό, ούτε κακό. Μπορεί να γίνει σκαλί για να ανέβεις ψηλότερα με κίνδυνο να γίνεις αλαζόνας , αλλά μπορεί να γίνει και τροχοπέδη ρίχνοντάς σε στην απελπισία που με την σειρά της μπορεί να οδηγήσει σε νωθρότητα. Είναι απαραίτητο να περάσεις και τα δύο αυτά άκρα για να καταλάβεις ότι τελικά δεν είμαστε ούτε κτήνη, ούτε άγγελοι. Άνθρωποι είμαστε και προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα σ' αυτά τα δύο άκρα.
Έτσι μου συγχώρεσα και συνεχίζω να μου συγχωρώ τα στραβοπατήματα για να μπορώ να συνεχίζω να περπατάω.

Βρήκα στην θύμηση του θανάτου (memento mori)  έναν σύμμαχο που με βοηθά να θυμάμαι ότι πρέπει να ζω. Ο πόνος της απώλειας είναι που μας ωθεί να διεκδικήσουμε τη ζωή μας. Συνήθως αναρωτιόμαστε αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο αλλά δεν είναι πιο χρήσιμο να ξέρουμε πόσο ζωντανοί είμαστε πριν από τον θάνατο; Είναι τραγικό να ξυπνήσεις μια μέρα, να μάθεις ότι θα πεθάνεις και τότε μόνο να καταλάβεις ότι η ζωή είναι όμορφη και την σπατάλησες γιατί ζούσες σε άλλους "κόσμους", κυνηγώντας άπιαστα όνειρα. 

Κατανοώντας λοιπόν την παροδικότητά μας,  γινόμαστε ζωντανοί κάνοντας το αποφασιστικό βήμα για να αδράξουμε την ζωή (carpe diem). Αυτό είναι το τέλος της σκέψης ότι η ζωή είναι μικρή και μίζερη. Εκεί η ζωή γίνεται μεγάλη και μεγαλειώδης ταυτόχρονα. 

Αυτός ο σύμμαχος λοιπόν, καθώς και διάφορα περιστατικά στη ζωή, μου δίδαξαν τις έννοιες της αξιοπρέπειας και της (ε)αυτοθυσίας· μέχρι στιγμής τις υψηλότερες αρετές που μπόρεσα να ανακαλύψω, απαραίτητες για να μάθει κάποιος να ζει. 
Στην πραγματικότητα δεν νομίζω να υπάρχει άλλος τρόπος να ζεις αν δεν είσαι ευαίσθητος στον πόνο των άλλων. Ένας φίλος το είχε ονομάσει "ορισμό των Ανθρώπων". Ενώ ένας άλλος "απόλυτη ελευθερία γιατί ένα έλλογο ον επιλέγει". Αυτό σου δίνει αξιοπρέπεια στη ζωή και μαζί φαντάζομαι και έναν αξιοπρεπή θάνατο. Έναν ευτυχισμένο θάνατο γιατί η ψυχή σου ελεύθερη, λικνίζεται παιχνιδιάρικα πάνω σε μια κούνια. 

Δεν χρειάζονται τα μεγαλόπνοα σχέδια σε βάθος χρόνου. Δεν ξέρουμε αν θα έχουμε το χρόνο να τα ολοκληρώσουμε ενώ παράλληλα θα χάνουμε όλη την ουσία της ζωής αποβλέποντας σε ένα αβέβαιο και μακρινό μέλλον. Στα μικρά, καθημερινά, πράγματα φτιαγμένα με μεράκι και αγάπη, χωρίς ιδιοτέλειες  και ανταμοιβές κρύβεται όλο το νόημα του να ζεις... 


Το έναυσμα για όλα τα παραπάνω έδωσε μία καταπληκτική ταινία που συστήνω ανεπιφύλακτα. Σίγουρα δεν είναι μια γρήγορη ταινία δράσης από αυτές που έχουμε συνηθίσει να μας κόβουν την ανάσα, αλλά μια ταινία με καρδιά και ψυχή... 
  

ΥΓ.1 Μερικά από τα αποφθέγματα της ταινίας που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι τα παρακάτω:
- (ανέκδοτο σε δημόσια υπηρεσία)
"Δεν έχεις πάρει ποτέ μια μέρα άδεια, έτσι δεν είναι;" "Σωστά." "Γιατί; Είσαι μήπως αναντικατάστατος;" "Όχι. Δεν θέλω να καταλάβουν ότι μπορούν να κάνουν και χωρίς εμένα..."


- "Δεν έχω την πολυτέλεια να μισώ ανθρώπους. Δεν έχω αρκετό χρόνο."


ΥΓ.2 Κλικ στην εικόνα για πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με τον πίνακα του H. Steenwyck, Vanitas (1640) στα αγγλικά.


ΥΓ.3 Ένα ποίημα εδώ.

 

Λίγο πολύ, τρελούτσικοι...

Αγαπητέ αναγνώστη, δεν ξέρω αν έχει υποπέσει στην αντίληψη σου ότι είμαστε όλοι εν δυνάμει τρελοί. Μια λεπτή γραμμή μας χωρίζει από την τρέλα. Όποιος έχει μάθει να ατενίζει τον εαυτό του καλά θα διαπιστώνει συχνά - πυκνά πόσες 'τρέλες' κάνει.

Οι κοινωνία που ζούμε απαιτεί να "ρυθμιζόμαστε" σύμφωνα με αυτή αν θέλουμε να αποτελούμε μέρος της. Σκεφτείτε: κανόνες συμπεριφοράς, συμμόρφωση, συναίνεση, συγκατάθεση, αποδοχή. Όμως οι απαιτήσεις της είναι  τις περισσότερες φορές παράλογες! Η κοινωνία είναι στην ουσία οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Και όμως κυβερνιέται (!) και μάλιστα από ανθρώπους που αναζητούν την δύναμη, αντί την ευδαιμονία όλων. Οι ρυθμοί της είναι εντελώς αντίθετοι με αυτούς της φύσης, της οποίας μέρος είμαστε και εμείς. Τα πρότυπα που μας προβάλει (μίσος, φθόνος, δεισιδαιμονία, φιλοδοξία, λατρεία της δύναμης, της επιτυχίας, της ταχύτητας, του ύψους,  της ασφάλειας,  και επιστήμης) μαζί με τους φόβους και τις επιθυμίες που αυτά προκαλούν, κατακερματίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Μιλάμε για ένα κομμάτιασμα του ανθρώπου που τον αρρωσταίνει. 

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, δηλαδή η σύγχυση και οι αντιφάσεις που προκαλεί η κοινωνία, έχουμε και τις διάφορες μορφές φυγής από αυτό το σοβαρό πρόβλημα. Όλες αυτές οι μορφές διαφυγής (ασκητισμός, θρησκεία, επανάσταση, ρομαντικά μυθιστορήματα, ναρκωτικά, διασκεδάσεις, ρατσισμός, γήπεδα, δόγματα ακόμα και το ιστολογείν) δεν είναι παρά προβολές του νου. Ενός νου που θέλει να ξεφύγει από τον εαυτό του, από τον πραγματικό κύριο του. Ο νους είναι πονηρός και θέλει να έχει τον έλεγχο, να είναι αυτός ο κύριος. 

Η ψυχολογία - ψυχανάλυση βοηθά το απροσάρμοστο άτομο να επιστρέψει στην κοινωνία. Είναι όμως η κοινωνία υγιής;  Χωρίς να εξετάσει κανείς την υγεία της κοινωνίας ποιο το όφελος να βοηθάει τους άρρωστους να συμμορφωθούν με την κοινωνία;  Ποιο το όφελος να τους "ξανα-ρυθμίσει" για να μπορέσουν να ενταχθούν και πάλι σε ένα σύνολο που θα τους ξανα-καταστρέψει; 

Θα πει κάποιος: "Μα είναι το καθήκον του γιατρού να θεραπεύει. Η μεταρρύθμιση της κοινωνίας ανήκει σε άλλους, τους κοινωνιολόγους ή τους πολιτικούς για παράδειγμα."

Αυτή είναι η διάσπαση της επιστήμης. Να κάνει ο καθένας τη δουλειά του, χωρίς ερωτήσεις, χωρίς να είναι ικανός να δει το σύνολο της ζωής. Να ακόμα ένας τρόπος να διασπάται η ζωή και να κατακερματίζεται ο άνθρωπος. Αυτό μας αρρωσταίνει. 

Ακόμα και όταν τα βλέπουμε όλα αυτά με το νου μας, επιζητάμε να απελευθερωθούμε από κάτι συγκεκριμένο. Και άλλη διάσπαση. Έτσι πέφτουμε ξανά στην παγίδα. Η προσπάθεια μόνη της γεννά τη μέθοδο που στην ουσία είναι μια καινούργια προβολή του νου μας. Άλλο η εξέταση της δυνατότητας μιας πλήρους ελευθερίας και άλλο η αναζήτηση μιας μεθόδου που θα μας ελευθερώσει από κάτι. Η μέθοδος αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αλλά τότε κάθε εξέταση της δυνατότητας μιας πλήρους ελευθερίας σταματά.

Σαν άτομο τότε τι μπορεί να κάνει κανείς; Εκτός από μια γενική ενατένιση της ζωής θα πρέπει να προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να αποσπασθεί από την κοινωνία. Και όχι σε βάθος χρόνου. Αυτό είναι μια ακόμα υπεκφυγή. Πρέπει να ατενίζει τα γεγονότα στο τώρα, χωρίς να το χρωματίζει με κρίσεις και γνώμες. Όταν 'χρωματίζουμε' προβάλλουμε τον εαυτό μας στα πράγματα και στην ουσία δεν παρατηρούμε. Ενεργούμε πάνω στα πράγματα αντί να αφήνουμε τα πράγματα να ενεργήσουν στο νου μας, για να δούμε την αλήθεια τους.

Αφορμή για την ανάρτηση υπήρξε η παρακάτω βραβευμένη ταινία μικρού μήκους (όχι τόσο άσχετη όσο ίσως φανεί με την πρώτη προβολή), ενώ μεγάλη βοήθεια έδωσε ένα μικρό κείμενο του Κρισναμούρτι. 

Δείτε αν θέλετε και αυτό το ποίημα εδώ.

Inside (Μέσα) from Iptamenos Ollandos on Vimeo.

Νέο ιστολόγιο

Ένα νέο, πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο υπέπεσε στην αντίληψη μου και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

Είναι ο ραδιολόγος (από μια ομάδα Δημοσιογράφων) που πέρα από τα πολύ ενδιαφέροντα άρθρα του, έχει και ραδιο'Φονικές' εκπομπές καθημερινά 5μμ.-9μμ. Μια φωνή που έλειπε (ή καλύτερα μας έλειψε - σε έδωσα δεν άντεξα!) από το ίντερνετ. Για τις εκπομπές κάντε κλικ στην εικόνα. Προσοχή: μόνο για 'ευαίσθητα' αυτιά. Ενημέρωση - ανάσα, για την καθημερινή επ-ανάσταση.

Παλαιότερες εκπομπές μπορείτε να ακούσετε εδώ. (τσουλήστε και το ποντίκι λίγο προς τα κάτω ντε!)

Δεν υπάρχει κίνηση χωρίς ρυθμό.

Το ερώτημα είναι πότε θα τον βρω εγώ;;;

Κρετινισμός

"Προτού ξεκινήσω να μιλώ, 

έχω να πω κάτι πολύ σημαντικό". 

-Groucho Marx 

 

Αγαπητέ αναγνώστη, 

κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στη ζωή μας μπορούμε να δούμε πόσους "-ισμούς" λατρέψαμε. 

Θρησκεία:

"Δεν με ενδιαφέρει να ανήκω σε μια οργάνωση

που δέχεται σαν μέλη ανθρώπους σαν εμένα."

-Groucho Marx

Χριστιανισμός, μωαμεθανισμός, ιουδαϊσμός, ινδουισμός, βουδισμός ή ακόμα και αθεϊσμός. Μερικοί μάλιστα παίξανε σε περισσότερα από ένα ταμπλό ενώ άλλοι γίνανε και μπαλάκια του πινγκ- πονγκ από το πολύ μπρος πίσω. 

Φιλοσοφία:

 "Αυτές είναι οι αρχές μου. 

Αν δεν σου αρέσουν έχω και άλλες."

-Groucho Marx

Υπαρξισμός, σκεπτικισμός, πυρρωνισμός, μηδενισμός, εμπειρισμός, ορθολογισμός, στωικισμός, επικουρισμός, σχολαστικισμός, ουμανισμός και πολλά άλλα ρεύματα (κλείστε και καμιά πόρτα, μπάζει).

Πολιτική:

"Όλοι οι άνθρωποι έχουν γεννηθεί ίδιοι - εκτός από 

τους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς."

"Πολιτική είναι η τέχνη του να ψάχνεις για προβλήματα, 

να τα βρίσκεις παντού, να κάνεις λάθος διάγνωση 

και να εφαρμόζεις λάθος θεραπείες"

-Groucho Marx

Σοσιαλισμός, φιλελευθερισμός, κομμουνισμός, μαρξισμός, αναρχισμός, καπιταλισμός, φασισμός, εθνικοσοσιαλισμός, κοινωνική οικολογία και δεν θα αναφέρω τα παρακλάδια τους γιατί ...χαθήκαμε.

Μερικές σκέψεις:

"Και ένα παιδί πέντε χρονών μπορεί να το καταλάβει.

Στείλε να φέρουν ένα πεντάχρονο."

-Groucho Marx

Είναι άποψη μου ότι σε όλους τους παραπάνω κλάδους έχουμε να κάνουμε με ιδέες κάποιων λαμπρών ανθρώπων τις οποίες κάποιοι έκαναν ιδεολογίες με αποτέλεσμα να αποκτήσουν οπαδούς. Μπόρεσαν δηλαδή αυτοί που ακολούθησαν να κάνουν τους άβουλους ανθρώπους πρόβατα και να τα κλείσουν σε ένα μαντρί. Ο άβουλος δεν έχει προσωπική άποψη. Δανείζεται μια άποψη και την υπερασπίζεται μέχρι... τελικής πτώσης. Αν πέσει μαχόμενος τότε απλά αλλάζει αρχές. Είναι δε χαρακτηριστικό το γεγονός του ότι όταν μιλάς με κάποιον αυτός αυτόματα προσπαθεί να σε κατατάξει και σε ένα κοπάδι. Τόσο διαμορφωμένος είναι ο εγκέφαλος μας. 

Εν ολίγοις θα μπορούσαμε να πούμε ότι μια ιδεολογία ανησυχεί για το αύριο και προτείνει λύσεις. Όμως όπως έλεγε και ο Λ. Μπουσκάλια: "Η ανησυχία δεν κλέβει ποτέ το αύριο από την  θλίψη του. Το μόνο που κάνει είναι να απομυζεί το σήμερα από τη χαρά του..."

Ιδού το πρόβλημα μας που και ένα πεντάχρονο παιδί ακόμα μπορεί να καταλάβει. 

Κρετιν-ισμός from Iptamenos Ollandos on Vimeo.

Τελικά δεν είναι ότι ο κρετινισμός είναι ο μοναδικός "-ισμός" που δεν ακολουθήσαμε (όπως λέει και το απόσπασμα της πολύ ενδιαφέρουσας ταινίας - προσεχώς στο ιστολόγιο με τις ταινίες), αλλά μάλλον είναι ο μοναδικός "-ισμός" που ακολούθησε το σύνολο της ανθρωπότητας στη σύντομη ιστορία της. Αναρωτήσου γιατί δεν μπορείς να δεις όποια καλή ιδέα έχει να σου προσφέρει ο κάθε "-ισμός" και θέλεις να ακολουθήσεις ως μοναδική αλήθεια το σύνολο του - το οποίο σου υπενθυμίζω φτιάχτηκε μετέπειτα από τους διάφορους παραφραστές του - φράζοντας μάτια και αυτιά σε κάθε άλλο "-ισμό".

ΥΓ. Όπως σχεδόν πάντα ένα ενδιαφέρον ποίημα εδώ.

Guy de Maupassant - Le Horla (απόσπασμα)

12 Μαΐου.

Έχω λίγο πυρετό εδώ και κάποιες μέρες· υποφέρω ή καλύτερα αισθάνομαι λυπημένος. 

Από που έρχονται αυτές οι μυστήριες επιδράσεις που αλλάζουν αποθαρρύνοντας την ευτυχία και την αυτοπεποίθηση μας σε θλίψη; Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο αέρας, ο αόρατος αέρας είναι γεμάτος από άγνωστες Δυνάμεις, στων οποίων την μυστήρια παρουσία υποτασσόμαστε. Ξυπνάω γεμάτος ευθυμία, με διάθεση μέσα απ' την καρδιά μου να τραγουδήσω. -Γιατί;- Κατεβαίνω προς την όχθη του ποταμού· και ξαφνικά, μετά από μια μικρή βόλτα, επιστρέφω λυπημένος, σαν κάποια συμφορά να με περίμενε στο σπίτι. -Γιατί;- Είναι ένα κρύο αεράκι που, αγγίζοντας το δέρμα μου, έχει κλονίσει τα νεύρα μου και συσκοτίσει την ψυχή μου; Είναι το σχήμα των συννεφών, ή το χρώμα του ουρανού, το χρώμα των γύρω πραγμάτων, τόσο ευμετάβλητο, που, περνώντας μπρος από τα μάτια μου, προβληματίζει την σκέψη μου; Ποιος ξέρει; Όλα αυτά που μας περιτριγυρίζουν, όλα αυτά που βλέπουμε χωρίς να κοιτάμε, όλα αυτά που μας αγγίζουν χωρίς να το ξέρουμε, όλα αυτά που αγγίζουμε χωρίς να τα ψηλαφίζουμε, όλα αυτά που συναντούμε χωρίς να τα ξεχωρίζουμε, έχουν πάνω μας, πάνω στα όργανα μας και, μέσω αυτών, πάνω στις ιδέες μας, πάνω στην ίδια την καρδιά μας, γρήγορες, αιφνίδιες και ανεξήγητες επιδράσεις; 

Πόσο δύσκολο να κατανοηθεί είναι αυτό το μυστήριο του Αοράτου! Δεν μπορούμε να το εξερευνήσουμε με τις αξιολύπητες αισθήσεις μας· με τα μάτια μας που δεν ξέρουν να αντιληφθούν ούτε το πολύ μικρό, ούτε το πολύ μεγάλο, ούτε το πολύ μακρινό, ούτε τους κατοίκους ενός αστεριού, ούτε τους κατοίκους μιας σταγόνας νερού... με τα αυτιά μας που μας πλανεύουν, διότι μας αναμεταδίδουν τις δονήσεις του αέρα σε ηχηρές νότες. Είναι οι νεράιδες που κάνουν το θαύμα της αλλαγής σε ήχο αυτής της κίνησης και με αυτή τη μεταμόρφωση δίνουν γέννηση στη μουσική που αποδίδει μελωδικά την βουβή ταραχή της φύσης... με τη γεύση μας, η οποία μόλις και μετά βίας μπορεί να διακρίνει την ηλικία ενός κρασιού!

Αχ, αν είχαμε άλλα όργανα που θα εκπλήρωναν προς όφελος μας άλλα θαύματα, πόσα άλλα πράγματα θα μπορούσαμε να ανακαλύψουμε γύρω μας!

Μετάφραση: Ιπτάμενος Ολλανδός