Το τελευταίο γνωμικό που κατατέθηκε

Ο Χρύσιππος ο Σολεύς είπε: " "Θα συμπεραίναμε στην περίπτωση ενός όμορφου σπιτιού ότι χτίστηκε για τους ιδιοκτήτες τους και όχι για ποντίκια. Οφείλουμε επομένως, με τον ίδιο τρόπο, να θεωρούμε το σύμπαν σαν το σπίτι των θεών.""

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν;

"Αδικία οπουδήποτε, 
είναι απειλή για τη δικαιοσύνη παντού."
- Μ. Λ. Κίνγκ

Η ερώτηση βρίσκεται στο κατά Λουκά ευαγγέλιο 3:10. Την απευθύνουν όλοι όσοι έρχονται να βαφτιστούν στον Ιωάννη τον πρόδρομο ο οποίος δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί τον άρχοντα Ηρώδη για τις ανομίες του. Το τι έπαθε ο Ιωάννης (παρά το φόβο του Ηρώδη) φαντάζομαι ότι οι μετέχοντες της "ελληνικής" παιδείας το ξέρουν.

Την ίδια ερώτηση έθεσε ο Τολστόι στο βιβλίο του (κλικ για να το κατεβάσετε στα αγγλικά) με τον ομώνυμο τίτλο. Στο πρώτο μέρος περιγράφει αριστοτεχνικά ένα ταξίδι του το 1886 στη Μόσχα όπου είδε την φτώχεια και την πείνα των συνανθρώπων του. Στο δεύτερο μέρος προσπαθεί να δώσει κάποιες απαντήσεις (η αλήθεια είναι όχι και τόσο ικανοποιητικές) αλλά το σημαντικό είναι ότι αποφάσισε να γίνει με την πένα του πολέμιος του Τσάρου. Ο Τσάρος είπε να μην πειραχτεί ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά του Τολστόι, ο οποίος είχε μεγάλη απήχηση στο λαό, γιατί ως έξυπνος άνθρωπος που ήταν δεν ήθελε να τον κάνει μάρτυρα ξεσηκώνοντας και άλλο την κοινή γνώμη.

Ακόμα πιο πρόσφατα υπάρχει το παράδειγμα των κατοίκων χωριών της βόρειας Χαλκιδικής οι οποίοι κατάφεραν με τις κινητοποιήσεις τους να εμποδίσουν μεγάλες εταιρίες εξόρυξης χρυσού να καταστρέψουν τον πραγματικό θησαυρό της γης τους που βρίσκεται πάνω και όχι στα σπλάχνα της γης, τη φύση. Το ντοκιμαντέρ "Κυνήγι Θησαυρού" όπου περιγράφεται αυτή η προσπάθεια των κατοίκων (ας είναι καλά ο Θόδωρος που το ανάρτησε στο ιστολόγιο του) μπορείτε να το δείτε και εδώ.

Αν και διαφορετικές εποχές, διαφορετικοί λαοί και διαφορετικά αποτελέσματα υπάρχουν κάποια κοινά στοιχεία στις παραπάνω ιστορίες (που είναι απλά μια μικρή επιλογή ανάμεσα στις χιλιάδες γνωστές και άγνωστες που υπάρχουν). Είναι η διαμαρτυρία όλων αυτών που η συνείδησή τους δεν τους επέτρεπε να γίνονται βουβοί μάρτυρες  αδικίας και ανομίας. Και ίσως το σημαντικότερο όχι αδικίας ή ανομίας που γινόταν σε αυτούς, αλλά αδικίας ή ανομίας που γινόταν σε τρίτους! Γιατί η συνείδηση αν και αναπτύσσεται από "μέσα"  έχει κατάληξη "έξω". Δηλαδή, αν και ασχολείσαι με το να αναλύεις και να ψάχνεις τον εαυτό σου καλλιεργώντας την συνείδηση σου καταλήγεις (ανεξάρτητα του δρόμου που θα πάρεις) στον Άλλο. Η συνείδηση που καλλιεργείται σπάει τα στενά όρια του Εγώ όταν κατανοήσει ότι ο Άλλος είμαι Εγώ. Και αυτός ο Άλλος δεν είναι αποκλειστικά ο Συνάνθρωπος. Υπάρχει ένα μεγαλύτερο σύνολο που περιέχει το Όλο, και συνήθως το αποκαλούμε Φύση.  

Αυτή η "αδικία και ανομία" υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων οι πλειοψηφία των ανθρώπων την έχει συνηθίσει και τη θεωρεί "φυσιολογική" από την άποψη ότι δεν τη θεωρεί σημαντική για να της αφιερώσει λίγο χρόνο για μια δεύτερη σκέψη. Έτσι μας μάθανε, έτσι βλέπουμε και κάνουμε από το παράδειγμα γύρω μας. Όποιος όμως μπόρεσε να ξυπνήσει λίγο την κοιμισμένη του συνείδηση σίγουρα αναρωτήθηκε τα παρακάτω: Ως πότε οι Άρχοντες μας θα συνεχίζουν τις ανομίες τους; Πότε θα γυρίσει η δικαιοσύνη; Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν;

Η απάντηση με ένα παραμύθι από το τέλος της ταινίας "Κυνήγι Θησαυρού" το οποίο διηγείται αριστοτεχνικά μια σύγχρονη παραμυθού η Ανθή με την συνοδεία μουσικής του Παναγιώτη.


ΥΓ. Αυτοί που δεν φοβούνται τις λέξεις που στάζουν πανικό μπορούν να διαβάσουν ίσως μια απάντηση και σε αυτό το ποίημα.

7 σχόλια:

  1. το μονοπάτι της Συνειδητότητας σημαίνει διεύρινση, άπλωμα, πολύ πέρα από τα στενά όρια του εαυτού.
    ναι σημαίνει κι Αναρχία - έτσι όπως το λέει στο ποίημα της η Γώγου.

    η πάλη για να ανοίξω μονοπάτια στα σκοτάδια του εαυτού μου είναι ότι πιο επαναστατικό, αναρχικό και αντιδραστικό υπάρχει για τη φτιαξιά τούτου του κόσμου.
    και μόνο η σιωπή, ο φόβος και η φυγοπονία δεν της αξίζουν.
    αλλιώς είναι ένα ψέμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το ηθικό δίκαιο, το κοινό δίκαιο είναι αυτό που καταλαβαίνω ως συνείδηση.
    Αλλά άλλοι ποτίζουν την διαμαρτυρία με δάκρυ και αίμα, να τρανέψει να θεριέψει, για να φέρει κάποτε την δικαιοσύνη στην γη, και κάποιοι πάνε βράδυ και κατουράνε στην ρίζα της και την μαραίνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ Μια φορα κι εναν τρελο...

    Έρωτας, Γνώση και Εργασία το αντίδοτο λοιπόν. Θα το έχω υπόψιν μου στο μονοπάτι...


    @ Tiktos

    Είσαι ένας γλύκας :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πρέπει να μην λογαριάζεις την ζωή σου για να περπατήσεις σε τόσο σκοτεινά και ειλικρινή μονοπάτια.
    Ιπτάμενε Ολλανδέ, έκανες έγκαιρη ανάρτηση. Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τη Ζωή τη λογαριάζω καλή μου Ντάλια. Το μάθημα που μας έπεισαν ότι είναι δικιά ΜΑΣ έχω σταματήσει να λογαριάζω :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Από την στιγμή που η Δικαιοσύνη έγινε έννομη τότε έπαψε και η διαμαρτυρία να γιγαντώνεται. Και με διαμαρτυρία νάνο, δικαιοσύνη εκ φύσεως δεν υπάρχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο δικαστής για την δικαιοσύνη είναι ότι ο κριτικός για την τέχνη: αχρείαστος και επικίνδυνος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή μέσω email

Enter your email address:

Blog Widget by LinkWithin