Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν;

"Αδικία οπουδήποτε, 

είναι απειλή για τη δικαιοσύνη παντού."

- Μ. Λ. Κίνγκ

Η ερώτηση βρίσκεται στο κατά Λουκά ευαγγέλιο 3:10. Την απευθύνουν όλοι όσοι έρχονται να βαφτιστούν στον Ιωάννη τον πρόδρομο ο οποίος δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί τον άρχοντα Ηρώδη για τις ανομίες του. Το τι έπαθε ο Ιωάννης (παρά το φόβο του Ηρώδη) φαντάζομαι ότι οι μετέχοντες της "ελληνικής" παιδείας το ξέρουν.

Την ίδια ερώτηση έθεσε ο Τολστόι στο βιβλίο του (κλικ για να το κατεβάσετε στα αγγλικά) με τον ομώνυμο τίτλο. Στο πρώτο μέρος περιγράφει αριστοτεχνικά ένα ταξίδι του το 1886 στη Μόσχα όπου είδε την φτώχεια και την πείνα των συνανθρώπων του. Στο δεύτερο μέρος προσπαθεί να δώσει κάποιες απαντήσεις (η αλήθεια είναι όχι και τόσο ικανοποιητικές) αλλά το σημαντικό είναι ότι αποφάσισε να γίνει με την πένα του πολέμιος του Τσάρου. Ο Τσάρος είπε να μην πειραχτεί ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά του Τολστόι, ο οποίος είχε μεγάλη απήχηση στο λαό, γιατί ως έξυπνος άνθρωπος που ήταν δεν ήθελε να τον κάνει μάρτυρα ξεσηκώνοντας και άλλο την κοινή γνώμη.

Ακόμα πιο πρόσφατα υπάρχει το παράδειγμα των κατοίκων χωριών της βόρειας Χαλκιδικής οι οποίοι κατάφεραν με τις κινητοποιήσεις τους να εμποδίσουν μεγάλες εταιρίες εξόρυξης χρυσού να καταστρέψουν τον πραγματικό θησαυρό της γης τους που βρίσκεται πάνω και όχι στα σπλάχνα της γης, τη φύση. Το ντοκιμαντέρ "Κυνήγι Θησαυρού" όπου περιγράφεται αυτή η προσπάθεια των κατοίκων (ας είναι καλά ο Θόδωρος που το ανάρτησε στο ιστολόγιο του) μπορείτε να το δείτε και εδώ.

Αν και διαφορετικές εποχές, διαφορετικοί λαοί και διαφορετικά αποτελέσματα υπάρχουν κάποια κοινά στοιχεία στις παραπάνω ιστορίες (που είναι απλά μια μικρή επιλογή ανάμεσα στις χιλιάδες γνωστές και άγνωστες που υπάρχουν). Είναι η διαμαρτυρία όλων αυτών που η συνείδησή τους δεν τους επέτρεπε να γίνονται βουβοί μάρτυρες  αδικίας και ανομίας. Και ίσως το σημαντικότερο όχι αδικίας ή ανομίας που γινόταν σε αυτούς, αλλά αδικίας ή ανομίας που γινόταν σε τρίτους! Γιατί η συνείδηση αν και αναπτύσσεται από "μέσα"  έχει κατάληξη "έξω". Δηλαδή, αν και ασχολείσαι με το να αναλύεις και να ψάχνεις τον εαυτό σου καλλιεργώντας την συνείδηση σου καταλήγεις (ανεξάρτητα του δρόμου που θα πάρεις) στον Άλλο. Η συνείδηση που καλλιεργείται σπάει τα στενά όρια του Εγώ όταν κατανοήσει ότι ο Άλλος είμαι Εγώ. Και αυτός ο Άλλος δεν είναι αποκλειστικά ο Συνάνθρωπος. Υπάρχει ένα μεγαλύτερο σύνολο που περιέχει το Όλο, και συνήθως το αποκαλούμε Φύση.  

Αυτή η "αδικία και ανομία" υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων οι πλειοψηφία των ανθρώπων την έχει συνηθίσει και τη θεωρεί "φυσιολογική" από την άποψη ότι δεν τη θεωρεί σημαντική για να της αφιερώσει λίγο χρόνο για μια δεύτερη σκέψη. Έτσι μας μάθανε, έτσι βλέπουμε και κάνουμε από το παράδειγμα γύρω μας. Όποιος όμως μπόρεσε να ξυπνήσει λίγο την κοιμισμένη του συνείδηση σίγουρα αναρωτήθηκε τα παρακάτω: Ως πότε οι Άρχοντες μας θα συνεχίζουν τις ανομίες τους; Πότε θα γυρίσει η δικαιοσύνη; Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν;

Η απάντηση με ένα παραμύθι από το τέλος της ταινίας "Κυνήγι Θησαυρού" το οποίο διηγείται αριστοτεχνικά μια σύγχρονη παραμυθού η Ανθή με την συνοδεία μουσικής του Παναγιώτη.

Δικαιοσύνη from Iptamenos Ollandos on Vimeo.

ΥΓ. Αυτοί που δεν φοβούνται τις λέξεις που στάζουν πανικό μπορούν να διαβάσουν ίσως μια απάντηση και σε αυτό το ποίημα.