Ο Αχνός στον Καθρέφτη

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μετάφραση της εισαγωγής του βιβλίου του Don Miguel Ángel Ruiz (φώτο). Μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστιοσελίδα του για το βιβλίο κάνοντας κλικ στην φωτογραφία του.
Μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στο πολύ ενδιαφέρον αυτό βιβλίο (Oι Τέσσερις Συμφωνίες) κάνοντας κλικ στην εικόνα του βιβλίου. Ο συγγραφέας του μοιράζεται μαζί μας κάποιες από τις σοφίες που είχανε συλλάβει οι πρόγονοι του οι Τολτέκοι και που όπως υποστηρίζει μεταδόθηκαν από δάσκαλο σε μαθητή στην πορεία όλων αυτών των χρόνων.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο Αχνός Πάνω στον Καθρέφτη

Τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, υπήρχε ένας άνθρωπος ακριβώς σαν εσένα και μένα ο οποίος ζούσε σε μια πόλη περιτρυγιρισμένη από βουνά. Ο άνθρωπος αυτός σπούδαζε για να γίνει σαμάνος (γιατρός), να μάθει την γνώση των προγόνων του, αλλά δεν συμφωνούσε απόλυτα με αυτά που μάθαινε. Μέσα στην καρδιά του, ένοιωθε ότι πρέπει να υπάρχει κάτι περισσότερο.

Μια μέρα καθώς κοιμόταν σε μια σπηλιά, ονειρεύτηκε ότι είδε το σώμα του να κοιμάται. Βγήκε από την σπηλιά μια νύχτα με νέο φεγγάρι. Ο ουρανός ήταν καθαρός και μπορούσε να δει εκατομμύρια αστέρια. Τότε κάτι συνέβηκε μέσα του, το οποίο του άλλαξε την ζωή για πάντα. Κοιταξε τα χέρια του, ένοιωσε το σώμα του και άκουσε την φωνή του να λέει: "Είμαι φτιαγμένος από φως. Είμαι φτιαγμένος από αστέρια".

Κοίταξε τα αστέρια ξανά και συνειδητοποίησε ότι δεν είναι τα αστέρια που δημιουργούν το φως αλλά μάλλον το φως είναι που δημιουργεί τ'αστέρια. "Όλα είναι φτιαγμένα από το φως", είπε, "και ο χώρος ανάμεσα δεν είναι κενός". Και ήξερε ότι ότι υπάρχει είναι ένα ζωντανό πλάσμα, και ότι το φως είναι ο αγγελιαφόρος της ζωής, επειδή είναι ζωντανό και περιέχει όλες τις πληροφορίες.

Μετά κατάλαβε αν και φτιαγμένος από αστέρια, δεν ήταν αυτά τα αστέρια. "Είμαι ανάμεσα στα αστέρια", σκέφτηκε. Έτσι ονόμασε τα αστέρια tonal και το φως ανάμεσα τους nagual, και ήξερε ότι αυτό που δημιουργούσε την αρμονία και τον χώρο ανάμεσα στα δύο είναι Ζωή ή Πρόθεση. Χωρίς Ζωή, το tonal και το nagual δεν θα υπήρχαν. Ζωή είναι η δύναμη του απόλυτου, του ανώτατου, του Δημιουργού που δημιουργεί τα πάντα.

Αυτό είχε ανακαλύψει: Ότι υπάρχει είναι μια εκδήλωση (φανέρωση) του ενός ζωντανού όντος που ονομάζουμε Θεό. Όλα είναι Θεός. Και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ανθρώπινη αντίληψη είναι απλώς φως που αντιλαμβάνεται φως. Επίσης είδε ότι η ύλη είναι καθρέφτης - όλα είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά το φως και δημιουργεί εικόνες από αυτό το φως - και ο κόσμος της ψευδαίσθησης, το Όνειρο, είναι απλώς σαν τον αχνό ο οποίος δεν μας αφήνει να δούμε αυτό που πραγματικά είμαστε. "Ο αληθινός εαυτός μας είναι αγνή αγάπη, αγνό φως", είπε.

Αυτή η συνειδητοποίηση του άλαξε την ζωή. Όταν έμαθε τι ήταν στην πραγματικότητα, κοίταξε γύρω του τους άλλους ανθρώπους και το υπόλοιπο της φύσης, και ενθουσιάστηκε με αυτό που έβλεπε. Είδε τον εαυτό του σε όλα - σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε ζώο, σε κάθε δέντρο, στο νερό, στην βροχή, στα σύννεφα, στη γη. Και είδε ότι η Ζωή ανακάτεψε το tonal και το nagual με διαφορετικούς τρόπους για να δημιουργήσει δισεκατομμύρια εκδηλώσεις της Ζωής.

Μέσα σ'αυτά τα λίγα λεπτά κατανόησε τα πάντα. Είχε ενθουσιαστεί και η καρδιά του γέμισε με ειρήνη. Δεν μπορούσε να περιμένει να πει στους συνανθρώπους του, τι είχε ανακαλύψει. Αλλά δεν υπήρχαν λέξεις να το εξηγήσει. προσπάθησε να το πει σε άλλους, αλλά δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν. Μπορούσαν να δουν ότι είχε αλλάξει, ότι κάτι όμορφο εκπέμπανε τα μάτια του και η φωνή του. Παρατηρήσανε ότι δεν είχε πλέον κρίση για οτιδήποτε και για κανέναν. Δεν ήταν σαν κανένα άλλον πλέον.

Μπορούσε να τους καταλάβει όλους πολύ καλά, αλλά κανένας δεν μπορούσε να τον καταλάβει. Πίστεψαν ότι ήταν μια ενσάρκωση του Θεού, και χαμογέλασε όταν το άκουσε και είπε: "Είναι αλήθεια. Είμαι Θεός. Αλλά και εσείς είστε Θεός. Είμαστε το ίδιο, εσείς και εγώ. Είμαστε εικόνες του φωτός. Είμαστε Θεός." Αλλά ακόμα οι άνθρωποι δεν τον καταλαβαίναν.

Είχε ανακαλύψει ότι ήταν καθρέφτης για τους υπόλοιπους ανθρώπους, ένας καθρέφτης μέσα στον οποίο μπορούσε να δει τον εαυτό του. "Όλοι είναι ένας καθρέφτης", είπε. Έβλεπε τον εαυτό του στον καθένα, αλλά κανένας δεν έβλεπε αυτόν σαν τον εαυτό τους. Και κατάλαβε ότι όλοι ονειρευόντουσαν, αλλά χωρίς επίγνωση, χωρίς να ξέρουν τι πραγματικά είναι. Δεν μπορούσαν να τον δούνε σαν τους εαυτούς τους επειδή υπήρχε ένας τοίχος από καπνό ή αχνό ή ομίχλη ανάμεσα στους καθρέφτες. Και αυτός ο αχνός δημιουργήθηκε από την ερμηνεία των εικόνων του φωτός - το Όνειρο των ανθρώπων.

Μετά κατάλαβε ότι σύντομα θα ξεχνούσε όλα αυτά που έμαθε. Ήθελε να θυμάται όλα τα οράματα που είχε, έτσι αποφάσισε να ονομάσει τον εαυτό του ο Αχνός στον Καθρέπτη έτσι ώστε πάντα να ξέρει ότι η ύλη είναι καθρέπτης και ο αχνός είναι αυτό που μας εμποδίζει να μάθουμε τι είμαστε. Είπε: "Είμαι ο Αχνός στον Καθρέφτη, επειδή βλέπω τον εαυτό μου σε όλους εσάς, αλλά δεν αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλο εξαιτίας του αχνού. Αυτός ο αχνός είναι το Όνειρο ,και ο καθρέφτης είστε εσείς, ο ονειρευτής."

Εν αρχή ην ο Λόγος που μετά έγινε ... Κουτσομπολιό!

Εν αρχή ην ο Λόγος. Έτσι ξεκινάει η Γένεσις, έτσι και το ευαγγέλιο του Ιωάννη. Ο λόγος είναι λοιπόν η δύναμη της δημιουργίας. Ο λόγος είναι ότι μας διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα ζώα.
Επειδή λοιπόν είναι δύναμη και δημιουργία, θα έπρεπε να τον χρησιμοποιούμε σωστά. Όχι μόνο σε ότι λέμε και πως το λέμε, αλλά και σε ότι ακούμε. Γιατί η δύναμη του μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καλό και για κακό σκοπό. Κάθε λέξη είναι σαν μαγικό ξόρκι. Μας τραβάει την προσοχή, εισέρχεται στο μυαλό μας και μπορεί να αλλάξει τα πιστεύω μας προς το καλό ή το χειρότερο. Το ανθρώπινο μυαλό είναι σαν ένα γόνιμο έδαφος όπου σπόροι φυτεύονται. Όμως έχουμε το δικαίωμα να διαλέξουμε τι είδους σπόρους θα φυτέψουμε. Τι διαλέγεις αγαπητέ αναγνώστη, τους σπόρους της αρετής και της αγάπης, ή της κακίας, του φόβου και του μίσους;
Αυτά σαν εισαγωγή για να μπούμε στο κυρίως θέμα που είναι το κουτσομπολιό.

κουτσομπολιό=κακόβουλος συνήθ. σχολιασμός των πράξεων και της συμπεριφοράς τρίτων || ανεύθυνες και κακόβουλες διαδόσεις.
(κουτσόμπολα είναι τα μπαλκόνια στα στενά σοκάκια της Κέρκυρας. Οι κυράδες βγαίνανε σ’ αυτά και κουβεντιάζανε.)

Αντιγράφω από το ιστολόγιο eaglestefanos:
Μια γυναίκα κουτσομπόλευε με τη φίλη της έναν άνδρα που ελάχιστα ήξεραν (ξέρω ότι κανένας από σας δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο!...). Εκείνη τη νύχτα, είχε ένα όνειρο: ένα μεγάλο χέρι εμφανίστηκε πάνω απ’ αυτήν και έδειχνε προς αυτήν. Αμέσως της γεννήθηκε μια συντριπτική αίσθηση ενοχής. Την επόμενη ημέρα, λοιπόν, πήγε για εξομολόγηση σε έναν ηλικιωμένο ιερέα, τον πατέρα O' Rourke, και του είπε τι είχε συμβεί. “Είναι αμαρτία το να κουτσομπολεύει κανείς;” ρώτησε τον ηλικιωμένο ιερά. “Ήταν εκείνο που είδα να με δείχνει, το χέρι του Θεού; Θα πρέπει να ζητήσω άφεση αμαρτιών, πάτερ; Έχω κάνει κάτι λάθος;”. “Ναι”, της απάντησε ο πατέρας O’Rourke. “Ναι, έχετε κατηγορήσει τον γείτονά σας. Θέσατε σε αμφιβολία και κίνδυνο την υπόληψή του και πρέπει να νιώθετε μεγάλη ντροπή γι’ αυτό”. H γυναίκα, τότε, δήλωσε ότι λυπάται και ζήτησε από τον ιερέα συγχώρεση. “¨Οχι τόσο γρήγορα”, απάντησε ο ιερέας. “Θέλω να πας στο σπίτι σου, να πάρεις ένα μαξιλάρι, να ανεβείς στη στέγη του σπιτιού, να το ανοίξεις με ένα μαχαίρι και μετά να επιστρέψεις εδώ, σε μένα”. Έτσι, η γυναίκα γύρισε, πράγματι, στο σπίτι της, πήρε ένα μαξιλάρι από το κρεβάτι της και ένα μαχαίρι από το συρτάρι, ανέβηκε στη στέγη της και έσκισε με το μαχαίρι το μαξιλάρι. Κατόπιν πήγε πίσω στον γέρο ιερέα, ο οποίος την ρώτησε: “Έσκισες το μαξιλάρι με το μαχαίρι;”. “Ναι, πάτερ” απάντησε εκείνη. “Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;”. “Φτερά, πάτερ”. “Φτερά, λοιπόν”, επανέλαβε εκείνος. “Και τώρα θέλω από σένα να γυρίσεις πάλι πίσω και να μαζέψεις όλα αυτά τα φτερά, μέχρι και το τελευταίο”. “Μα αυτό δεν γίνεται, πάτερ! Δεν ξέρω πού μπορεί να έχουν πάει. Ο αέρας τα πήρε και τα σκόρπισε εδώ κι εκεί”. “Αυτό”, σχολίασε ο πατέρας O' Rourke, “αυτό είναι το κουτσομπολιό!”

Κουτσομπολεύουμε λοιπόν; Ω ναι! το βλέπουμε παντού γύρω μας. Είναι τόσο συχνό το φαινόμενο που το κάνουμε ασυνείδητα, μηχανικά γιατί το θεωρούμε απολύτως φυσιολογικό. Κοιτάξτε απλώς άρθρα εφημερίδων, εκπομπές στην τηλεόραση, τα κοινωνικά δίκτυα (ιστολόγια, forums, facebook και άλλα) Διαβάστε και μια άποψη της Kαθημερινής.

Μια βόλτα στο διαδύκτιο και θα βρούμε ανθρώπους με διπλώματα ψυχολόγου να μας λένε ότι πολλές φορές είναι καλό. Ας δούμε μερικούς από τα επιχειρήματά τους, που μπόρεσα να αλιεύσω. Ταυτόχρονα ας προσπαθήσουμε να τις αποκρυπτογραφήσουμε γιατί οφείλω να ομολογήσω ότι εκ πρώτης όψεως φαίνονται τόσο αληθοφανή!

• Σε κάνει να νιώθεις ότι ανήκεις σ'ένα σύνολο. Αληθώς! Αλλά σκέφτηκες ότι σε απομακρύνει από ένα άλλο; Ξέχασες ότι η ανθρωπότητα είναι ένα σύνολο; Μήπως γι'αυτό επιζητείς απεγνωσμένα να ανήκεις κάπου;
• Είναι εργαλείο για συμμαχία με άλλους. Αληθώς! Αλλά είναι και ο πιό σίγουρος τρόπος να δημιουργήσεις εχθρούς.
• Γίνεσαι δημοφιλής. Αληθώς! Αλλά για να μείνεις δημοφιλής θα πρέπει να συνεχίσεις να το κάνεις και με όλο και αυξανόμενη ένταση...
• Βοηθάει στον κοινωνικό έλεγχο. Αληθώς! Αλλά όπως καταλαβαίνουμε και από τα παραπάνω οδηγεί και σε κοινωνική διάσπαση.
• Βοηθάει στη βελτίωση του εαυτού γιατί συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους.. Αληθώς! Αλλά ταυτόχρονα μ'αυτό τον τρόπο δικαιολογούμε τα σφάλματα μας. (Αν το έκανε για παράδειγμα και ένας διάσημος το δικό μας ολόιδιο σφάλμα δεν μετράει πια τόσο!)
  
• Μας δίνει θέμα για συζήτηση σε μια παρέα. Αληθώς! Αλλά σύμφωνα με τα παραπάνω αυτή η παρέα δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα άλλο από συζήτηση μόνο για την συζήτηση. Ο διάλογος δεν είναι αυτοσκοπός. Ο διάλογος θα έπρεπε να είναι επιμορφωτικός. Όταν δεν έχεις κάτι να πεις είναι πολύ καλύτερο να σωπαίνεις. Θυμίσου η σιωπή είναι χρυσός.
  
• Δημιουργεί μια αίσθηση εμπιστοσύνης και οικιότητας. Χμ. Όχι σε μένα τουλάχιστον. Δεν θα εμπιστευόμουν κάποιον που μαχαιρώνει πισώπλατα κάποιον που δεν βρίσκεται εκεί για να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Αντίθετα σιγουρεύει το γεγονός ότι γιατί την επόμενη φορά που δεν θα είμαι εκεί μπορεί να συμβεί το ίδιο μ'εμένα στη θέση του θύματος. Εξάλλου τι εμπιστοσύνη να έχεις σ'έναν άνθρωπο που προδίδει τα εσώψυχα που του εκμυστηριεύτηκε κάποιος που τον νόμιζε φίλο του. Οικιότητα; Ίσως, αλλά χτισμένη σε σάπια θεμέλια...
• Αποτελεί διασκέδαση και ψυχαγωγία. Διασκέδαση ίσως, αλλά της χαμηλότερης μορφής. Ψυχαγωγία; Σίγουρα όχι, τουλάχιστον με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Στην ουσία μαραζώνει την ψυχή...

Ας δούμε όμως γιατί έχει πάρει τόσο σημαντική θέση στην ζωή μας. Η άποψη μου είναι ότι φταίει:

• η ονειροπόληση: ο άνθρωπος λατρεύει να ονειροπολεί. Οπότε παίρνοντας πληροφορίες (και όχι γνώσεις) μπορεί να συνεχίσει την αγαπημένη του ενασχόληση η οποία σημειωτέον εμποδίζει την σκέψη.
• η έμφυτη ανησυχία μας: (η μεγαλύτερη δυστυχία του ανθρώπου είναι ότι δεν μπορεί να κάτσει μέσα σ'ένα δωμάτιο ήσυχος - Σ. Μπωβουάρ). Θέλουμε να κάνουμε πάντα κάτι και επειδή η δημιουργία είναι δύσκολη, βρίσκουμε καταφύγιο σε εύκολους τρόπους, συνήθως αντίθετους προς την δημιουργία και επομένως καταστροφικούς.
  
• η τάση μας για μηχανική ομιλία: ο άνθρωπος λατρεύει να μιλά. Έτσι νοιώθει ότι βρίσκεται στο κέντρο της προσοχής. Εξάλλου λίγα τα καλά παραδείγματα ομιλίας γύρω μας και επομένως ο άνθρωπος που μαθαίνει κυρίως από την μίμηση είναι λογικό να μάθει λάθος. Υπάρχουν άνθρωποι τόσο εθισμένοι στην ομιλία που όταν δεν υπάρχει κάποιος γύρω τους, μιλάνε στον εαυτό τους!
  
• τα αρνητικά συναισθήματα όπως για παράδειγμα η ζήλεια, ο φόβος, η καχυποψία, θυμός, ενόχληση, βαριεστημάρα κ.α.τα οποία πολλές φορές οι άνθρωποι για να τα καλύψουν τα ονομάζουν ειλικρίνεια (ενώ θα έπρεπε να τους αντιστέκονται όσο το δυνατόν με περισσότερο σθένος). Ας δούμε πιο αναλυτικά μερικά από αυτά τα συναισθήματα:
  

1. Φόβος: Τι είδους; Ας ονομάσω μερικούς επιγραμματικά: Ο φόβος του σφάλματος, της μοναξιάς, του να μην είμαστε ενδιαφέροντες στους άλλους, του να πάμε κόντρα στο ρεύμα, του να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, του αγνώστου και πολλοί άλλοι οι οποίοι φωλιάζουν στην ψυχή μας και μας κρατάνε δέσμιους.
2. Βαριεστημάρα: Να πούμε κάτι να περάσει η ώρα. Πολλές φορές οδηγεί και στην περιαυτολογία.
3. Θυμός: Είναι γνωστό ότι πρόκειται για κακό σύμβουλο.
   
4. Καχυποψία και ζήλεια: Προκύπτουν όταν ασχολούμαστε με τους άλλους και το πως θα τους βλάψουμε αντί να ασχολούμαστε με το πως θα βελτιώσουμε τον εαυτό μας .

Καταλήγοντας θα ήθελα να τονίσω ότι θα πρέπει να σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε, ότι υπάρχει μια ηθική απόφαση πίσω από αυτό που θα πούμε. Ας μην ξεχνάμε ότι η γνώση είναι σημαντική και όχι η πληροφορία. Η πρώτη δίνει την δυνατότητα για νοητική παραγωγική διαδικασία ενώ η δεύτερη μας κάνει αντιπαραγωγικούς. Μην φλυαρείς! Το κουτσομπολιό συνορεύει με την προδοσία (όπως μας λέει και η ρώσικη αφίσα δίπλα)

Η μέθοδος της τριπλής διύλισης του Σωκράτη (κυκλοφορεί ευρέως σε email) μας προσφέρει έναν έξυπνο τρόπο να αναλύουμε μια πληροφορία:
Μια μέρα ο Σωκράτης έκανε τη βόλτα του, όταν κάποιος γνωστός του, του ανακοίνωσε ότι κάτι σημαντικό είχε αν του πει για έναν από τους μαθητές του. Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να του κάνει το τεστ της «τριπλής διύλισης».
- Τριπλή διύλιση; Ρώτησε εκείνος με απορία.
- Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό και να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις.
- Εντάξει δάσκαλε.
- Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι λοιπόν, εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;
- Ε… όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και …
- Μάλιστα, άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα. Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;
- Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον …
- Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου, αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.
Ο τύπος έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.
- Παρόλα αυτά, συνέχισε ο Σωκράτης, μπορεί ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο. Το φίλτρο της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις κάτι που μπορεί να φανεί χρήσιμο σε κάτι;
- Όχι, δεν νομίζω …
- Άρα, λοιπόν, αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, δεν είναι ούτε καλό, ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;
Κι εκείνος έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα.

Ας δούμε και τι άλλο αλίευσα από το διαδύκτιο που έχει σχέση με το θέμα μας:
Από το ιστολόγιο dgz10 και το πολύ καλό άρθρο του για το κουτσομπολιό.
Διογένης : «Απ' τ' άγρια θηρία το χειρότερο δάγκωμα το κάνει ο συκοφάντης, απ' τα ήμερα ο κόλακας»...
Σωκράτης : «Ο κακολόγος σκοτώνει την τιμή ενός ανθρώπου, ενώ ο φονιάς τη ζωή. Αλλά επειδή η τιμή είναι ανώτερη από τη ζωή, η κακολογία είναι σοβαρότερη από το φόνο, γιατί ο φονιάς σκοτώνει με μεγάλο κίνδυνο της ζωής του μόνο τους ζωντανούς, ενώ ο κακολόγος με μια κουβέντα του και με μεγάλη ασφάλεια σκοτώνει και ζωντανούς και πεθαμένους»…
Χίλων της Σπάρτης : «Διαβολήν μίσει» (να μισείς τη συκοφαντία).
Ενώ όταν ο Αριστοτέλης όταν έμαθε ότι κάποιοι τον συκοφαντούσαν, απάντησε: «Καθόλου δεν με νοιάζει! Όταν είμαι απών, δέχομαι ακόμα και να με μαστιγώνουν».
Τζορτζ Σουίφτ: «Η συκοφαντία συνήθως χτυπάει τους άξιους ανθρώπους, όπως τα σκουλήκια ρίχνονται πάνω στα καλύτερα φρούτα».
Α. Κοτσέμπου: «Να συκοφαντήσεις έναν έντιμο άνθρωπο, είναι το ίδιο εύκολο όπως και να σκοτώσεις εκείνον που κοιμάται».
Μέγας Ναπολέων : «Οι επιδέξιοι κόλακες συνήθως είναι το ίδιο επιδέξιοι συκοφάντες».

Από άλλες σελίδες:
"Το κουτσομπολιό είναι γοητευτικό! Η ιστορία είναι εν μέρει κουτσομπολιό.... Αλλά το σκάνδαλο είναι κουτσομπολιό που έγινε βαρετό από την ηθικότητα." - Όσκαρ Ουάιλντ
"Τα κουτσομπολιά δεν χρειάζονται βαγόνι (για να κυκλοφορήσουν)." - Ρώσικη παροιμία.
"Κουτσομπολεύει από συνήθεια. Του λείπει εκείνη η σοφία που θα σταματήσει την κίνηση του πιο μεγάλου εχθρού του ανθρώπου: της ίδιας της γλώσσας του" - Mark Twain
"Κανένας δεν κουτσομπολεύει για τις κρυφές αρετές κάποιου" - Bernard Russel
"Και όλοι όσοι το ξαναείπαν πρόσθεσαν κάτι καινούργιο. Επίσης και όλοι όσοι το ακούσαν το μεγαλοποιήσαν." - Alexander Pope
"Σε κανέναν δεν αρέσουν τόσο τα μυστικά όσο σ'αυτόν που δεν σκοπεύει να τα κρατήσει" - Charles Caleb Colton
"Όποιος κουτσομπολεύει σε σένα θα κουτσομπολέψει και για σένα" - Ισπανική και Ιρλανδική παροιμία

Από την Αγία Γραφή:
Παροιμίαι 18:8 "Του συκοφάντη τα λεγόμενα είναι σαν λιχουδιές, που ως της κοιλιάς τα βάθη κατεβαίνουν"
Προς Ρωμαίους 1:28-32 "Και αφού θεώρησαν περιττό να γνωρίσουν το Θεό ενσυνείδητα, τους παρέδωσε ο θεός στη μωρία τους, και έτσι κάνουν ανάρμοστα πράγματα. Είναι γεμάτοι από κάθε λογής αδικία, πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κακία. Είναι γεμάτοι φθόνο, φόνο, φιλονικία, απάτη και κακοήθεια. Κακολογούν και κατηγορούν ο ένας τον άλλο, μισούν το Θεό, είναι κακοποιοί, υπερήφανοι, αλάζονες, σκέφτονται μόνο πως θα βλάψουν τους άλλους, είναι ανυπάκουοι στους γονείς τους. Άνθρωποι χωρίς σύνεση, δεν κρατούν το λόγο τους, δεν έχουν στοργή, διαλλακτικότητα και έλεος. Και ενώ γνωρίζουν καλά την θεϊκή προειδοποίηση, πως όσοι συμπεριφέρονται έτσι είναι καταδικασμένοι σε αιώνιο θάνατο, όχι μόνο κάνουν όλα όσα αναφέραμε, αλλά και επιδοκιμάζουν όσους βλέπουν να συμπεριφέρονται έτσι"

Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας

Του Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay).

- "Δεν μπορώ" του είπα. "Δεν μπορώ!"
- "Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός.
- "Ναι. Πολύ θα ήθελα να να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!"

Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε: "Να σου πω μια μια ιστορία..."
Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται:
Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών.
Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...
Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος.
Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.
Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.
Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο.
Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;
Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων.
Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα.
Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.
Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;"
Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση.
Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα - ευτυχώς για μένα - ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.
Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.
Έκλεισα τα μάτια και φανάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι.
Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί.
Μα, παρόλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο...
…Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.
Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του.
Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.
Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του...

"Έτσι είναι, Ντεμιάν. Όλοι είμαστε λίγο - πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου.
Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία.
Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ένα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα.
Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα:
"Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω."
Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθησε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε:
"Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή...Με όλη σου την ψυχή!

Υπερπληθυσμός, Οικονομική Αναπτυξη, Δημοκρατία, Ενέργεια και Μαθηματικά

ή για όποιον απόρησε με τον τίτλο, πως θα του φαινόταν ο άλλος που ήταν διαθέσιμος: Η Αμοιβή του Πέρση Εφευρέτη, Οι Ερωτήσεις του Bartlett στο Παράδειγμα με τα Βακτήρια και Η Μεταφορά του Μπάνιου του Ασίμωφ...

Στην διάλεξη που έχω αναρτήσει στο άλλο μου ιστολόγιο ο εισηγητής Dr. Albert A. Bartlett διαλέγει σαν θέμα του την προσπάθεια να αποδείξει ότι η μη κατανόηση της εκθετικής συνάρτησης (γεωμετρική πρόοδος - διάγραμμα αριστερά) από τους ανθρώπους ευθύνεται για πολλά από τα προβλήματα μας.

Θα αναφερθώ σε ορισμένα σημεία μόνο της διάλεξης για να εξοικειώσω αυτούς που θα θελήσουν να την παρακολουθήσουν αλλά και να δώσω μια ιδέα σε αυτούς που δεν έχουν την δυνατότητα να το κάνουν στα αγγλικά.

Ο ομιλητής ξεκινάει να μας εξοικιώνει με την ιδέα της εκθετικής συνάρτησης με παραδείγματα και τύπους. Εξηγεί ότι μια ετήσια σταθερή ποσοστιαία αύξηση ισοδυναμεί με εκθετική συνάρτηση. Έτσι μια σταθερή ετήσια αύξηση της τάξεως του 7% οδηγεί σε διπλασιασμό του, ότι εξ' αρχής αυξήσαμε, μέσα σε 10 χρόνια. Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι η εφημερίδα δεν γράφει έχουμε τα τελευταία 10 χρόνια σταθερή ετήσια αύξηση της εγληματικότητας 7% γιατί κανένας δεν θα καταλάβαινε τίποτα. Αντίθετα γράφει ότι η εγκληματικότητα διπλασιάστηκε την τελευταία δεκαετία.

Αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε είναι ότι μετά από πολλούς διαδοχικούς διπλασιασμούς η ποσότητα ξεφεύγει της σύλληψης μας. Συμβολίζεται γραφικά δε, όπως είδαμε, με την καμπύλη που πέρνει ξαφνικά ύψος και τείνει στο άπειρο.

Μήπως αυτή η εδώ καμπύλη που αναπαριστά την αύξηση του πληθυσμού της γης σε δισεκατομύρια
μας θυμίζει την εκθετική συνάρτηση;
Είναι σαν το παράδειγμα της αμοιβής που, λέει ο θρύλος, ότι ζήτησε ο μαθηματικός που είχε εφεύρει το σκάκι από τον πέρση βασιλιά, ο οποίος, ενθουσιασμένος από το παιχνίδι, θέλησε να τον ανταμείψει.
Αυτός του ζήτησε να του δώσει όλους τους κόκκους του σιταριού που θα μαζευτούν αν βάλει ένα σπυρί σιταριού στο πρώτο τετράγωνο της σκακιέρας, 2 στο δεύτερο, 4 στο τρίτο και έτσι διπλασιάζοντας να φτάσει μέχρι το τελευταίο τετράγωνο (64). Ο βασιλιάς θα γέλασε με την αφέλεια του μαθηματικού που ενώ ήθελε πραγματικά να τον πλουτίσει, αυτός ζήτησε για αμοιβή λίγους κόκκους σιταριού. Πόσοι όμως είναι, αυτοί οι κόκκοι; Σύμφωνα με τον Bartlett μπορούν να υπολογιστούν περίπου στο τετραπλάσιο της παγκόσμιας παραγωγής του 1992.

Αυτό είναι το νόημα της εκθετικής συνάρτησης. Ο Bartlett, θεωρεί απαραίτητο να μορφωθούν όλοι οι άνθρωποι ως προς έναν γρήγορο υπολογισμό. Όποτε διαβάζουμε για σταθερή ετήσια αύξηση να διαιρούμε το εβδομήντα με το ποσοστό που διαβάζουμε βρίσκοντας έτσι τα χρόνια που η αρχική ποσότητα θα έχει διπλασιαστεί (70 / % ετήσιας αύξησης = χρόνια διπλασιασμού αρχικής ποσότητας). Και Η αύξηση σε κάθε διπλασιασμό είναι μεγαλύτερη από το σύνολο της μέχρι τότε αύξησης! (1 κόκκος, 2 , 4>1+2, 8>1+2+4, 16>1+2+4+8 ...)


Κοιτώντας το παρακάτω διάγραμμα που παρουσιάζει τoν ρυθμό αύξησης του πληθυσμού ανά δεκαετία, μπορούμε αντίστροφα και κατά προσέγγιση, να υπολογίσουμε το ετήσιο ποσοστό αύξησης του πληθυσμού της γης κατά τον τελευταίο διπλασιασμό του.

1960: 3 δις
2000: 6 δις.

40 χρόνια. 40 επί χ (%) = 70. => χ=1,75. Δηλαδή με ετήσια αύξηση 1,75% τα 3 δις γίνανε 6 δις σε 40 χρόνια.

Το 1999 μια μελέτη έρχεται να μας καθυσηχάσει: Ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού της γης έπεσε στο 1,3%. Δηλαδή; Διπλασιασμός του πληθυσμού κάθε 54 χρόνια αντί για 40. Ή για να παίξουμε με αριθμούς σε 780 χρόνια κάθε κάτοικος της γης θα έχει 1 τετραγωνικό μέτρο γης στη διάθεση του ή σε 2400 χρόνια η μάζα των κατοίκων της γης θα είναι ίση με την μάζα της γης...

Πάμε να δούμε τι σημαίνει αυτό σε μια άλλη χρονική κλίμακα με τις ερωτήσεις του εισηγητή πάνω στο εξής παράδειγμα του "περιορισμένου περιβάλλοντος". Έχουμε ένα δοκιμαστικό σωλήνα και στις 11:00 βάζουμε ένα βακτήριο που ξέρουμε ότι διπλασιάζεται κάθε λεπτό. Στις 12:00 ο σωλήνας είναι γεμάτος. Οι ερωτήσεις που ακολουθούν είναι οι εξής:

1.
- Τι ώρα ήταν όταν ο πληθυσμός στο σωλήνα είχε φτάσει στο μισό;
- Αυτή είναι έυκολη. Ακριβώς στο 11:59. Ξέρουμε ότι διπλασιάζεται κάθε λεπτό άρα ήταν μισό ένα ολόκληρο λεπτό πριν γεμίσει.

2.
- Αν είσασταν ένα "μέσο" βακτήριο μέσα στο σωλήνα, τι ώρα θα πρωτοπαίρνατε χαμπάρι ότι ο χώρος τελειώνει;
Έχετε τις παρακάτω επιλογές: όταν ο χώρος που καταλαμβάνουν στο σωλήνα είναι 1,6%, 3,1%, 6,3%, 12,5%, 25% ή 50%;
Για την ιστορία τα παραπάνω ποσοστά αντιστοιχούν στις παρακάτω ώρες:
11:54, 11:55, 11:56, 11:57, 11:58, 11:59. Θυμηθείτε ότι σε μια ιστορία 10000 χρόνων το λεπτό της παραπάνω ιστορίας αντιστοιχεί με 167 χρόνια.

3.
- Υποθέστε ότι στις 11:58 κάποια από τα βακτήρια καταλαβαίνουν ότι σε λίγο δεν θα έχουν χώρο. Έτσι κάνουν μια αποστολή για την αναζήτηση καινούργιων σωλήνων. Και ας πούμε ότι βρίσκουν τρεις! Μιλάμε για μια απίστευτη ανακάλυψη όταν όλη σου την ιστορία ήξερες ότι υπήρχε μόνο μία.
Πόσο ακόμα μπορεί να συνεχιστεί αυτός ο ρυθμός αύξησης, σαν αποτέλεσμα της ανακάλυψης των καινούργιων δοκιμαστικών σωλήνων;
- 11:59 Μισός σωλήνας γεμάτος
12:00 Ένας σωλήνας γεμάτος
12:01 Δύο σωλήνες γεμάτοι
12:02 Και οι τέσσερις γνωστοί σωλήνες γεμάτοι.

Και όπως τελειώνει ο χώρος, τελείωνει και η ενέργεια, οι πηγές πρώτων υλών, το φαγητό ακόμα και η δημοκρατία. Αλλά γι'αυτό το τελευταίο θα μας μιλήσει παρακάτω ο Ι. Ασίμωφ. Συμπέρασμα αυτά τα πράγματα δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ. Θα γίνει κάποτε 0% ο ρυθμός αύξησης. Θα φροντίσει η φύση γιαυτό. Το παράδειγμα από το μάθημα της οικολογίας στο πανεπιστήμιο διαφωτιστικό. Όταν ο πληθυσμός των λαγών σ'ένα οικοσύστημα με χορτάρι αρχίζει να αυξάνει επικίνδυνα λόγω έλλειψης φυσικών εχθρών, το χορτάρι παράγει μια ουσία που δεν επιτρέπει στους λαγούς να το τρώνε. Έτσι το σύστημα με κάποια σκαπανεβάσματα που τείνουν να είναι όλο και λιγότερο βίαια επανέρχεται σε μια ισορροπία πληθυσμού.

Το ερώτημα του Bartlett ανησυχητικό: Είμαστε ικανοί να το σταματήσουμε όσο υπάρχει ακόμα ανοιχτός χώρος γύρω μας ή θα περιμένουμε μέχρι που θα είμαστε τόσο στιμωγμένοι ώστε να πεθαίνουμε από ασφυξία;

Ο ομιλητής κάνει μια λίστα με όλα όσα βοηθάνε τον υπερπληθυσμό και όλα όσα τον αποτρέπουν και καταλήγει ότι η πρώτη λίστα είναι ότι θεωρούμε "καλό" στον πολιτισμό μας ενώ η δεύτερη ότι θεωρούμε "κακό". Στην δεύτερη λίστα όμως θα στραφεί η φύση να κοιτάξει για τρόπους να επαναφέρει την χαμένη ισορροπία. Και έχει να διαλέξει ανάμεσα από αποχή, έκτρωση, μικρές οικογένειες, σταμάτημα μεταναστευτικού κύματος, αρρώστειες, πόλεμοι, φόνοι/βία, λιμός, ατυχήματα/φυσικές καταστροφές, μόλυνση(κάπνισμα). Η άλλη λίστα έχει γενικώς ότι θεωρείται καλό και σίγουρα είναι, αν πρόκειται για την δική μου ζωή. Μητρότητα, μεγάλες οικογένειες, μετανάστευση, φάρμακα, δημόσια υγεία, υγιεινή, ειρήνη, νόμοι, ασφάλεια, τεχνολογική γεωργία, πρόληψη ατυχημάτων, καθαρός αέρας, άγνοια του προβλήματος. Και καταλήγει σε ένα απίστευτο βάθος συλλογισμού, αναρωτούμενος, σε ποιά λίστα θα έπρεπε να βάλει την εκπαίδευση...

Βασικά συμπεράσματα του ομιλητή:

• Δεν είναι διατηρήσιμη από το οικοσύστημα μια σταθερή αύξηση είτε του πληθυσμού, είτε της κατανάλωσης, είτε των πρώτων υλών.

• Πρέπει να μορφώσουμε τους ανθρώπους να εξετάζουν προσεκτικά τους ισχυρισμούς των τεχνολογικά αισιόδοξων που μας βεβαιώνουν ότι η επιστήμη και η τεχνολογία πάντα θα λύνουν το πρόβλημα του υπερπληθυσμού, φαγητού, ενέργειας και πρώτων υλών.

• Δεν είναι δυνατόν να μας μιλάνε για κρίση ή ύφεση κάθε φορά που ο δείκτης πέφτει κάτω από το 3%.

Για να φτάσουμε στη μεταφορά του μπάνιου του Ισαάκ Ασίμωφ. Ερωτηθείς, υπό του B. Μοyers ("A World of Ideas" NY, 1969 p.276), τι πιστεύει ότι συμβαίνει στην ιδέα της αξιοπρέπειας στο ανθρώπινο είδος, αν η αύξηση του πληθυσμού συνεχίσει με τους τότε ρυθμούς, απάντησε τα παρακάτω:

"Θα καταστραφεί εντελώς. Θα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτό που ονομάζω: η μεταφορά του μπάνιου. Αν έχουμε ένα σπίτι με δύο ανθρώπους όπου υπάρχουν και δύο μπάνια, τότε και οι δύο έχουν την ελευθερία του μπάνιου. Μπορείς να πας ότι ώρα σου καπνίσει, να κάτσεις εκεί όση ώρα θέλεις και να κάνεις ότι σου χρειάζεται. Και όλοι πιστεύουν στην ελευθερία του μπάνιου. Θα έπρεπε να είναι κατοχυρωμένο στο σύνταγμα."
"Αλλά αν έχεις 20 ανθρώπους στο ίδιο σπίτι, όσο κιαν πιστεύουν στην ελευθερία του μπάνιου, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Πρέπει να βάλουμε διάρκεια για κάθε άνθρωπο, θα πρέπει να χτυπάμε την πόρτα: 'Άντε ακόμα να τελειώσεις;' κ.ο.κ"
"Κατά τον ίδιο τρόπο, η δημοκρατία δεν μπορεί να επιζήσει του υπερπληθυσμού. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν μπορεί να επιζήσει του υπερπληθυσμού. Η ευκολία και η ευπρέπεια δεν μπορούν να επιζήσουν του υπερπληθυσμού. Όσο βάζεις όλο και περισσότερους ανθρώπους στον κόσμο, η αξία της ζωής δεν ελαττώνεται απλά, αλλά εξαφανίζεται. Δεν πειράζει αν κάποιος πεθάνει, όσο πιο πολλοί άνθρωποι, τόσο λιγότερη αξία έχει ένας άνθρωπος."

Άλλα συμπεράσματα του ομιλητή:

• Η απλή αριθμητική μας κάνει ολοφάνερο ότι είναι αδύνατη η διατήρηση του περιβάλλοντος για μεγάλο διάστημα κάτω από συνεχιζόμενη αύξηση πληθυσμού. Αυτό είναιτο πρόβλημα όλων των οικονομικών και ενεργειακών κρίσεων.
• οι άνθρωποι με τη μεγαλύτερη κατακεφαλήν κατανάλωση αποτελούν το μεγαλύτερο πρόβλημα του υπερπληθυσμού. Δηλαδή ένα παιδί γεννημένο στο δυτικό καταναλωτικό κόσμο συνεισφέρει παραπάνω στο συνολικό πρόβλημα.
• Εμείς οι άνθρωποι είμαστε σημαντικοί. Μπορούμε να σκεφτούμε. Και είναι ευθύνη μας σαν πολίτες σε μια δημοκρατία να σκεφτόμαστε.
• Αναρωτηθείτε απλά: μπορεί τίποτα, οτιδήποτε, να γίνει καλύτερο με την αύξηση του πληθυσμού;

Τελειώνοντας παραθέτει κάποιες απόψεις σχετικές με την ομιλία του:

• Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο ίδιος Θεός που μας εμπιστεύτηκε την αίσθηση, τη λογική και τη διάνοια, μας προόριζε για όντα που ξεχάσαν να τα χρησιμοποιούν. - Γαλιλαίος
  
• Τα γεγονότα δεν σταματάν να ισχύουν επειδή απλά επιλέγουμε να τα αγνοήσουμε - Αldus Huxley
• Είναι στη φύση των ανθρώπων να απορρίπτουν ότι είναι αληθινό αλλά δυσάρεστο και να δέχονται ότι είναι προφανώς λάθος αλλά βολικό- H. L. Mencken
• Η κυριώτερη πηγή προβλημάτων είναι οι λύσεις. - Enc. Serareid's Law (πολύ ενδιαφέρον η άποψη του Bartlett εδώ για το πρόβλημα του Νείλου με το φράγμα του Ασουάν, περισσότερα στην ταινία.)
• Αντίθετα από τις αρρώστειες του μεσαίωνα ή τις τωρινές τις οποίες ακόμα δεν καταλαβαίνουμε, η μοντέρνα αρρώστεια του υπερπλυθησμού είναι δυνατόν να γιατρευτεί με μέσα που έχουμε ήδη ανακαλύψει και με πρώτες ύλες που διαθέτουμε. Αυτό που λείπει, δεν είναι σαφής γνώση για την λύση, αλλά η συλλογική συνείδηση της σοβαρότητας του προβλήματος και η μόρφωση των δισεκατομυρίων που είναι τα θύματα του. - Dr. Martin Luther King Jr.
  

Για αυτούς που λατρεύουν τα διαγράμματα:
http://www.prb.org/Publications/GraphicsBank/PopulationTrends.aspx
Για αυτούς που λατρεύουν τoυς αριθμούς:
http://world-gazetteer.com/
http://www.census.gov/ipc/www/idb/

Ο Κύριος της Άμαξας

Ο Κύριος της άμαξας είναι μια παραβολή βασισμένη σ'ένα ινδικό μύθο. Δείχνει σ'εμένα προσωπικά την κατάσταση που βρίσκεται ο άνθρωπος καθώς και τον δρόμο της εσωτερικής αναζήτησης. Γνώριζα τον μύθο από βιβλία του Gurdjieff καθώς και από τις Ουπανισάδες ,τα φιλοσοφικά κείμενα των ιερών βιβλίων των ινδιών τις Vedas.

Μην αφήσετε να σας εξαπατήσει η φαινομενική απλότητα και γοητεία της ιστορίας. Ο θεατής, όπως και αμαξάς της ταινίας, ίσως κληθεί να θέσει μια σοβαρή ερώτηση: "Είμαι ο Κύριος του εαυτού μου;" (- Andrei Serban, Opera & Theatre Director.)

Παρακάτω ακολουθεί η μετάφραση από την ταινία του Cyril Lanier, την οποία μπορείτε να παρακολουθήσετε στο ιστολόγιο μου με τις ταινίες (πραγματικά μπορεί να αλλάξει την ζωή σας!). Η γλώσσα είναι αγγλικά και δυστυχώς δεν υπάρχουν υπότιτλοι. Για την ακρίβεια δεν μπόρεσα να βρω την ταινία πουθενά στο διαδύκτιο παρά μόνο για αγορά σε βιντεοκασσέτα. Θεωρείστε το ένα κέρασμα για τα επικείμενα γενέθλια μου...

*** Ανανέωση: Η ταινία με ελληνικούς υπότιτλους εδώ. ***

Ο Κύριος της Άμαξας.

(Σενάριο: Cyril Lanier, Gerard Deppierraz, Juan Martinez)

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

Πράξη 1

ΑΜαξάς: Κύριε! Φτάσαμε!
(ανοίγει την πόρτα και ένα τσούρμο άνθρωποι βγαίνουν από μέσα. Ένας νεαρός ζωγράφος, ένας αστυνομικός, ένας παπάς, μια κυρία με το παιδί της, ένας πλούσια ντυμένος κύριος συνοδευόμενος από μια κυρία) (Μένει μόνος του, να απορεί και να εξετάζει την άμαξα)

Πράξη 2

ΑΜ#2: Γειά σου. Τι τρέχει;
ΑΜ: Οταν άνοιξα την πόρτα της άμαξας ο Κύριος μου δεν ήταν μέσα. Δεν ξέρω τι έχω γίνει. Δεν ξέρω προς τα που να στραφώ.
ΑΜ#2: Κουταμάρες. Καταρχήν, εγώ είμαι ο Κύριος της άμαξας μου. Ο κύριος του κόσμου σήμερα είναι αυτό (βγάζει πουγγί) τα λεφτά. Γειά σου.

Πράξη 3

ΑΜ: Πες τε μου κύριε, έχετε εσείς Κύριο;
ΑΜ#3 (πίνει από μπουκάλι): Φυσικά κύριε. Και δύο μάλιστα. Είναι αυτό το ζευγάρι που κάθεται εκεί. Η Κυρία μου είναι από τις σπουδαιότερες κυρίες αυτής της πόλης. Και όσο για τον Κύριο μου, οι ικανότητες στη γνώση του ξεπερνούν οποιουδήποτε άλλου σ'αυτήν την πόλη.. Στην πραγματικότητα είμαι δεμένος μαζί τους ψυχή και πνεύματι. Κοίτα σε φωνάζουν Πήγαινε λοιπόν.

Πράξη 4

ΑΜ: Κυρία μου, Κύριε.
Κος: Κάτσε παρακαλώ, καλέ μου άνθρωπε.. Λοιπόν φίλε μου, σε τι οφείλουμε την τιμή;
ΑΜ: Ε, δεν είμαι και πολύ σίγουρος. Άνοιξα την πόρτα της άμαξας και ο Κύριος μου δεν ήταν εκεί. Στη θέση του ήταν ένα μάτσο ξένοι. Στα αλήθεια δεν ξέρω τι να κάνω.
Κα: (Γελώντας). Είναι αλήθεια. Είσαι ένα λυπητερό θέαμα αν αναλογιστούμε και την κατάσταση που βρίσκονται τα ρούχα σου.
Κος: (Γελώντας) Ώστε είσαι λίγο χαμένος. Ξέραμε ότι θα έρθεις και σε περιμέναμε. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα για εσένα. Άν έρθεις με εμάς δεν θα ξανανιώσεις χαμένος ποτέ. Κοίτα, κοίτα αυτόν τον άνθρωπο (δείχνει τον ΑΜ#3). Κοίτα πως αυτός βλέπει τον εαυτό του. (μεταμορφώνεται σε καλοντυμένο, το μπουκάλι γίνεται χρυσό ραβδί)
Κος: Ας σου προτείνουμε να γίνουμε εμείς οι Κύριοι σου. Θα δουλέυεις μαζί μας, για εμάς. Το μόνο που σου ζητάμε για αντάλλαγμα είναι να μας ανήκεις ψυχή και σώματι. Λοιπόν τι λες; Δεν είναι μια δελεαστική πρόταση; (Ο ΑΜ. φεύγει) Καλά λοιπόν Αμαξά. Στο επανειδείν, εσύ χάνεις.

Πράξη 5

ΧΩρικός: Τι τρέχει Κύριε δεν δείχνετε και πολύ καλά.
ΑΜ: Είναι αυτό το φρικτό ζευγάρι εκεί.
ΧΩ: Ω, ναι καταλαβαίνω... Πλησίαστε Κύριε. (του ψυθιρίζει:) Τους έχω δώσει παρατσούκλια. Αυτόν το φωνάζω Κύριο Αυτάρεσκο και αυτήν Κυρία Ματαιοδοξία. Όχι και άσχημα, ε; Πήγαινε να μιλήσεις σε αυτόν. (δείχνει ΑΜ#4) Ξέρει τα πάντα.
ΑΜ: Ευχαριστώ κύριε.

Πράξη 6

ΑΜ: Και εσάς κύριε, ποιός είναι ο Κύριος σας;
ΑΜ#4: Ω, ο Κύριος μου; Αυτή είναι μια πολλή καλή ερώτηση. Αλλά αν την κοιτούσαμε από μια πιο αφηρημένη σκοπιά; Φιλοσοφικά για να ανεβάσουμε και το επίπεδο της συζήτησης. (ανοίγει ένα βιβλίο) Εδώ είμαστε: "Όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει ότι του λείπει κάτι βασικό που θα του δώσει νόημα σε όλη του την ζωή, τότε μπορεί να ξεκινήσει την αναζήτηση για την εύρεση του εσωτερικού του Κυρίου." Λοιπόν τι νομίζεις;
ΑΜ: Δεν είμαι σίγουρος ακριβώς. Αλλά μοιάζετε να έχετε πολλές γνώσεις.
ΑΜ#4: Και εσύ είσαι έξυπνος άνθρωπος. Καλωσήρθες στην παρέα των λογικά σκεπτόμενων ανθρώπων, αυτών που βασίζονται σε βιβλία. (ανοίγει την πόρτα από την άμαξα και πέφτουνε βιβλία στο δρόμο) (μαζεύοντας τα βιβλία) Πάντα το ίδιο συμβαίνει όταν έχεις πολλά θέματα, μπερδεύονται μεταξύ τους...
ΑΜ: Θεέ και Κύριε (κοιτώντας το εσωτερικό της άμαξας που είναι γεμάτο βιβλία).
ΑΜ#4: (αρνούμενος να πάρει πίσω ένα βιβλίο που μάζεψε από κάτω ο ΑΜ.) σε παρακαλώ κράτησε το είναι δικό σου.
ΑΜ: Αλλά ...δεν έχεις καθόλου χώρο για τον Κύριο σου στην άμαξα!
ΑΜ#4 (ξαναρίχνοντας τα βιβλία) Τι;
ΑΜ: (φεύγοντας) Συγνώμη κύριε αλλά ψάχνω τον Κύριο μου.

Πράξη 7

ΑΜ: (καθισμένος σ'ένα παγκάκι διαβάζει το βιβλίο που του έδωσε ο ΑΜ#4. Ο τίτλος είναι ο Κύριος της άμαξας) "Πριν καιρό ο άνθρωπος λάτρευε τον Ήλιο σα Θεό και το ξημέρωμα θεωρούνταν ιερό. (σκέφτεται) Τα αρχαία χρόνια η πορεία του Ήλιου συχνά παρομοιαζόταν με μία άμαξα που την τραβούσαν φτερωτά άλογα, οδηγούμενη από τον Θεό Ήλιο. Σύμφωνα με αρχαίες παραδόσεις ο άνθρωπος περιέχει μέσα του τον ήλιο, τους πλανήτες όλο το σύμπαν. Στην αρχαία Ινδία, στα ιερά κείμενα η μορφολογία του ανθρώπου συγκρίνεται μ'αυτήν μιας άμαξας. Μόνο ο Εαυτός σαν Κύριος της άμαξας ξέρει το σκοπό του ταξιδιού της ζωής. 25 αιώνες μετά ο σκεφτόμενος άνθρωπος του Ροντέν (άγαλμα-φωτογραφία) μοιάζει να δίνει ένα σύμβολο της αμηχανίας του ανθρώπου αντιμέτωπος με την μοίρα του. Προσαρμόζοντας στην κατανόηση του σύγχρονου ανθρώπου, αυτή η παλιά παράδοση, παίρνει την μορφή μιας άμαξας σαν αυτές που κάποιος μπορεί να δει στους δρόμους της πόλης μας. Σ'αυτήν την αλληγορία η άμαξα είναι το σώμα. Το άλογο αντιπροσωπεύει τα συναισθήματα, το τι νιώθουμε. Όσο για τον αμαξά, αυτός αντιπροσωπεύει το μυαλό, το πνεύμα. Μόνον ο Κύριος που βρίσκεται μέσα στην άμαξα ξέρει το τέλος του ταξιδιού. Πολλές φορές όμως αυτός ο Κύριος απουσιάζει και έχει αντικατασταθεί από ένα αριθμό μικρών κυρίων. Ό αμαξάς και το άλογο μιλάνε διαφορετικές γλώσσες και συχνά δεν καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο. Ό αμαξάς χρησιμοποιεί λέξεις και ιδέες. (εμφανίζονται οι λέξεις - ιδέες; επιστήμες, πρόοδος, ισότητα, αγάπη, ελευθερία) Όταν δεν υπάρχει Κύριος, η σκέψη ενισχυμένη από τις βεβαιότητές της, πιστεύει ότι μόνο αυτή ξέρει τι είναι η πραγματικότητα."
ΑΜ: (περπατώντας) Έχω μπερδευτεί: Οι λέξεις, το άλογο, η άμαξα.... Οι λέξεις δεν φτάνουν για να σκεφτείς... Έχω άραγε πραγματικά Κύριο; Ξέρω τι είναι η σκέψη; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. (φτάνει στο άγαλμα του Ροντέν και κοιτά.) Ο σκεπτόμενος άνθρωπος. Πρέπει να είναι κάποιο είδος ...ειδικού! Αυτό είναι. Κάθεται. Αλλά εγώ; Σκέφτομαι; Τι περίεργη στάση!
ΑΜ: (κάθεται στην άμαξα και προσπαθεί να πάρει την πόζα του αγάλματος) Ναι, κάπως έτσι. Ωραία, τώρα σκέφτομαι... Χμμ ναι, σκέφτομαι (πέφτει στα γόνατα και κοιμάται).
ΑΜ: (ονειρεύεται: το άγαλμα, από πίσω του η γη. Το άγαλμα ζωντανεύει τον παίρνει στα χέρια του και τον σηκώνει. Βλέπει τον ήλιο και το άρμα του Θεού ήλιου. Μια σκάλα που οδηγεί στα αστέρια και σ'ένα φτερωτό άλογο.Ανεβαίνει στην κορυφή. Ακούγεται μια φωνή:) "Πάνω σου, όπως και στο βάθος της ύπαρξης σου, υπάρχει ένας κόσμος σιωπής που εμφανίζεται σαν ένα έσχατο μυστικό και μια πηγή που δεν μπορείς να αγγίξεις, χωρίς σχήμα, χωρίς χρόνο. Έτσι όταν κοιμάσαι ξαφνικά μεταφέρεσαι σε μακρινή εξορία. Δεν νομίζεις πια ότι ήταν μια ψευδαίσθηση. Ψευδαίσθηση είναι να πιστεύεις ότι ο ορατός (δρόμος;) είναι πιο αληθινός από το κρυμμένο χρυσάφι.

Πράξη 8

ΑΜ: (ξυπνάει και βλέπει ένα μαρμάρινο φτερωτό άλογο όπου μια όμορφη κυρία βάζει λουλούδια στην βάση του. Το άλογο ζωντανεύει και κουνάει τα φτερά του. Ο αμαξάς παίρνει την άμαξα και κατευθύνεται προς τα εκεί. Λίγο πριν φτάσει το άλογο αρχίζει να χλιμιντρίζει και δεν θέλει να προχωρήσει. Ο αμαξάς το χτυπάει και βρίζει, προσπαθεί ο ίδιος να σπρώξει την άμαξα, αλλά μετά από λίγο, εξαντλημένος κάθεται να ξαποστάσει. Ένας άνθρωπος ντυμένος Πέρσης πλησιάζει.)
ΠΕ: Τι σου συμβαίνει;
ΑΜ: Είναι το άλογο μου. Δεν με υπακούει πια.
ΠΕ: Ναι, καταλαβαίνω. Σκέφτηκες ότι το μέρος που θέλεις να πας είναι ίσως επικίνδυνο γι'αυτό (άλογο). Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ με την δική σου μόνο δύναμη. Ειδικά αν σκεφτείς ότι έχει να μεταφέρει όλα αυτά τα πράγματα. (Η άμαξα εμφανίζεται γεμάτη αντικείμενα, όπως αποσκευές, χρηματοκιβώτιο)
ΑΜ: Κύριε δεν ξέρω ποιός είστε αλλά χαίρομαι που σας γνωρίζω. (Γυρνώντας και κοιτώντας την άμαξα βλέπει για πρώτη φορά όλα αυτά που κουβαλάει. Έκπληκτος αναφωνεί:) Τι είναι όλα αυτά; Ποτέ μου δεν ήξερα ότι κουβαλούσα τόσα πράγματα!
ΠΕ: Ναι είναι αλήθεια, κάθε άνθρωπος κουβαλάει πολλά περισσότερα απ'όσα μπορεί ποτέ να φανταστεί. Αλλά υπάρχουν φορές που μπορεί να το συνειδητοποιήσει.
ΑΜ: Ναι αλλά τι να κάνω. Δεν έχω Κύριο, το άλογο μου δεν κάνει βήμα και τώρα έχω να κουβαλήσω και όλα αυτά τα πράγματα.
ΠΕ: Νεαρέ μου, πρώτα απ'όλα πρέπει να μάθεις να μιλάς την γλώσσα του αλόγου σου. Δεν το καταλαβαίνεις. Και σχετικά με τις αποσκευές σου, όταν θα βρεις τον Κύριο σου θα ξέρει τι να κάνει μ'αυτά. Πάρε αυτό. (του δίνει μιά πέτρα) Είναι μια πέτρα της μνήμης. Θα σε βοηθήσει να θυμάσαι την ουσιώδη ερώτηση που βρίσκεται μέσα σου.
ΑΜ: Την ουσιώδη ερώτηση;
ΠΕ: Γειά σου νεαρέ φίλε μου και καλή τύχη.
ΑΜ: Κύριε, μα ποιός είστε; Πως πρέπει να χρησιμοποιήσω την πέτρα της μνήμης; (Ο Πέρσης απομακρύνεται και ο αμαξάς πηγαίνει στο άλογο του)

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Πράξη 1

ΑΜ: (μιλώντας και χαϊδεύοντας το άλογο) Φίλε μου ντρέπομαι. Έλα πάμε. Σιγά σιγά. Έτσι μπράβο. (φτάνοντας κοντά στο φτερωτό άγαλμα βλέπει τον φύλακα που προχωράει πάνω κάτω με στρατιωτικό βηματισμό. Κοιτώντας το άλογο μονολογεί:) Θα βρώ άραγε το μονοπάτι που οδηγεί στον Κύριο μου; Η νεαρή γυναίκα δεν είναι πια εδώ. (πλησιάζει κι άλλο, αλλά τον σταματάει ο φύλακας.)
ΦΥ: Σταμάτα. Υποτίθεται ότι πρέπει να εμποδίζω οποιονδήποτε προσπαθήσει να πλησιάσει το άγαλμα.
ΑΜ: Κύριε είναι αδύνατο. Πρέπει οπωσδήποτε να μπω και να δω αυτό το άγαλμα.
ΦΥ: Όχι αποκλείεται. Απαγορεύεται οριστικά και αμετάκλητα. (τρέχει και και γυρνάει ένα μοχλό που κατεβάζει μια μπάρα που μπλοκάρει την είσοδο στο χώρο του αγάλματος. Ο αμαξάς φεύγει.)

Πράξη 2

ΑΜ: (κάτω από ένα ξεραμένο δέντρο αναστενάζει και μονολογεί:) Νοιώθω σαν αυτό το δέντρο, χωρίς φύλλα, γεμάτος κόμπους. (βγάζει την πέτρα της μνήμης και διαλογίζεται:) Τι μου είχε πει αυτός ο γέρος Πέρσης; Α ναι, να θυμάμαι την ουσιώδη ερώτηση. (σκέφτεται τους πολλούς κυρίους που βγήκαν από την άμαξα στην πρώτη πράξη του πρώτου μέρους. Ένας ήταν ζωγράφος ο οποίος ζωγραφίζει και τον κοιτάει, ο άλλος ήταν ο φύλακας που δεν τον άφησε να προχωρήσει προς το άγαλμα. Ένας άλλος ήταν ένας παπάς που τώρα χτυπάει μια καμπάνα και τον κοιτάει. Ήταν και μια κυρία με το παιδί της που τώρα κάνουν κούνια και μόλις τον βλέπουν αρχίζουν να πλησιάζουν. Όλοι αρχίζουν να πλησιάζουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τον πλούσια ντυμένο κύριο που συνοδεύεται από μια κυρία. Ο αμαξάς δεν δίνει σημασία και συνεχίζει να διαλογίζεται:) Που μπορεί να βρεθεί η ουσιώδης ερώτηση;

Πράξη 3

ΑΜ: (Ξαφνικά βρίσκεται σε ένα περίεργο μέρος με προτομές σοφών και περικυκλωμένο με νερό. Κατεβαίνει και πλησιάζει ένα άνθρωπο-φρουρό με καλυμένο με πανοπλία.)
ΦΡ: Είμαι ο φρουρός αυτού του μέρους. Τι αναζητάς;
ΑΜ: Αναζητώ αυτό που είναι το πιο πολύτιμο για εμένα αλλά που δεν μπορώ να φτάσω.
ΦΡ: Η πέτρα της μνήμης σε έφερε εδώ; σ'αυτό το μέρος που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο κόσμους. Ο χώρος που τώρα ανοίγεται μέσα σου είναι άχρονος. Μπορεί να βρεις αυτό που ψάχνεις αλλά γι'αυτό θα χρειαστείς το κλειδί. Και το κλειδί εμπλέκει το άλογο.
ΑΜ: Αλλά πως θα το βρω; Πράγματι είδα ένα φτερωτό άλογο στο όνειρο μου. Μιλούσε με την γλώσσα του Κυρίου μου. Και μετά ήταν και αυτή η όμορφη νεαρή κοπέλα στο άγαλμα του φτερωτού αλόγου. Είμαι σίγουρος ότι κινήθηκε... Αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να φτάσω κοντά τους.
ΦΡ: Είναι αλήθεια. Αυτό που μας είναι το πιο πολύτιμο, το βρίσκουμε σχεδόν αδύνατο να το φτάσουμε. Κοίτα γύρω σου. Όλοι αυτοί που βλέπεις (δείχνει με το σπαθί του τις προτομές σοφών) έχουν νιώσει μέσα τους αυτή την βαθειά λαχτάρα της ύπαρξης, που σκοπό έχει να τους ενώσει με την από καιρού χαμένη ενότητα τους. Πολλοί από αυτούς έχουν αφήσει σημάδια. Μια μαρτυρία της αναζήτησης τους. (ο αμαξάς κοιτάει τις προτομές του Δάντη και του Σωκράτη όσο ο φρουρός συνεχίζει:) Το παράδειγμα τους μπορεί να βοηθήσει άλλους αναζητητές. Κι όμως, ο καθένας πρέπει να ζήσει την δική του εμπειρία. Η αναζήτηση σου έχει γίνει ένας αγώνας ενάντια στη λήθη. Μιά μάχη που συντελείται κυρίως μέσα σου. Πρέπει να πεθάνεις σε σχέση με όλα αυτά που ξέρεις για να μπορέσεις να βρεις ένα μονοπάτι. Είναι πραγματικά ένα μεγάλο μυστήριο. Τώρα, πρέπει να γίνεις πολεμιστής. Πάρε αυτό το σπαθί και μάθε να πολεμάς (τον απειλεί με το σπαθί).
ΑΜ: Ω! όχι. Δεν ξέρω να το χρησιμοποιώ.
ΦΡ: Δεν έχεις άλλη επιλογή. Δεν μπορείς να γυρίσεις πλέον πίσω. (η μάχη αρχίζει και μετά από λίγο ο αμαξάς πεθαίνει. Ο φρουρός βγάζει την περικεφαλαία του και αποκαλύπτει το πρόσωπο του αμαξά)

Πράξη 4

ΑΜ:(ο αμαξάς πολεμιστής, πέρνει την άμαξα και ενώ προχωρεί βλέπει σε ένα μονοπάτι την όμορφη γυναίκα. Προσπαθώντας να την ακολουθήσει περνά μέσα από μια χαμηλή αψίδα όπου πέφτουν και όλες οι αποσκευές που υπήρχαν πάνω στην άμαξα. Προχωρώντας κι άλλο βρίσκει την γυναίκα, η οποία στέκεται πίσω από το άγαλμα του φτερωτού αλόγου. Του δίνει ένα κλειδί και ανοίγει την καγκελόπορτα όπου μέσα βρίσκεται το άλογο. Το άλογο ζωντανέυει και η σκηνή μεταφέρεται στο τέλος της δεύτερης πράξης του δεύτερου μέρους Εκεί που κάτω από το ξεραμένο δέντρο κρατώντας την πέτρα της μνήμης είχε αρχίσει να διαλογίζεται.)
(Εκεί το δέντρο έχει γεμίσει με φύλλα, οι αποσκευές βρίσκονται στο έδαφος και όλοι οι μικροί πρώην κύριοι του παρακολουθούν τον αμαξά να φεύγει. Ο αμαξάς απομακρύνεται ακολουθώντας το φτερωτό άλογο...)

Πράξη 5

ΑΜ: (Το φτερωτό άλογο τον οδηγεί σε μια πηγή απ'όπου ξεπροβάλλει κάτι σαν ναός. Ο αμαξάς με την άμαξα και το άλογο του, πετάνε προς αυτόν και μπαίνουν μέσα. Στην συνέχεια ο ναός εξαφανίζεται στο βάθος)
ΚΥριος: Ο χώρος μέσα μας είναι τόσο απέραντος όσο ο χώρος έξω από εμάς. Υπάρχει μια δύναμη που να οδηγεί πίσω στην πηγή;
ΑΜ: (Η άμαξα πλησιάζει στη σκηνή της πρώτης πράξης του πρώτου μέρους και σταματά.)
Κύριε! Φτάσαμε!

Ακούς το Σώμα σου;

Αγαπητοί αναγνώστες,

η σημερινή ανάρτηση είναι μια βουτιά σε πιο βαθειά νερά. Διαβάστε απλά και "εγκυκλοπαιδικά" τις σύντομες αναφορές στα δύο πρώτα βιβλία και μετά βουτήξτε στη σκέψη του Νίτσε για να απαντήσετε στην ερώτηση της ανάρτησης. Όχι επειδή ό Νίτσε ξέρει καλύτερα από εμάς, αλλά επειδή αφενός είχε το θάρρος να σταθεί και να αντικρύσει την άβυσσο που κρύβουμε μέσα μας και αφετέρου γιατί αποτελεί πρώτης τάξεως τροφή για σκέψη. Παρεπιπτόντως μην αποθαρρυνθείτε από μια πιθανή δυσκολία στην κατανόηση του Νίτσε. Λίαν συντόμως θα ακολουθήσει διαφωτιστική ανάρτηση με ταινιούλα. Καλή ανάγνωση.

Στο βιβλίο του Ουσπέσνκυ "Η ψυχολογία της πιθανής εξέλιξης του ανθρώπου", γίνεται αναφορά για τα 3 κέντρα του ανθρώπου. Το "Λογικό", το "Αισθαντικό" και του "Σώματος". Αναφέρεται δε σε διαφορετικές "ταχύτητες" των κέντρων όπου με παραδείγματα της καθημερινής ζωής φαίνεται πόσο πιο αργά ή γρήγορα αντιδρούν αυτά τα κέντρα. Επίσης αναφέρονται οι λειτουργίες του κάθε κέντρου καθώς και παραδείγματα μη σωστής χρησιμοποίησης τους.

Στο βιβλίο "Η σοφία των Βέδας" του J.C.Chatterij, αναφέρεται ο όρος "Άτμαν" τον οποίο και προσδιορίζεi σαν:

1. "μια Οντότητα", σαν "ένα Είναι" (sat) η οποία "δεν αλλάζει" (επομένως άχρονη), "είναι μία και κοινή για όλους τους ανθρώπους" (ονομάζεται επίσης Εαυτός και δεν έχει άμεση σχέση με το "εγώ"), και "είναι τόσο μικρή που δεν μπορεί να μετρηθεί αλλά ταυτόχρονα και άπειρα μεγάλη" (επομένως δεν έχει διαστάσεις).
   
2. "Αυτή η απώτερη Οντότητα είναι και αντίληψη / συναίσθηση / συνειδητότητα" (chit). Είναι " το πραγματικό και απώτατο υποκείμενο που έχει εμπειρίες μέσα σε ένα άτομο".
   
3. "Αυτή η απώτερη Οντότητα είναι επίσης αίσθηση η οποία είναι η αίσθηση της χαράς" (ananda). Αφού η χαρά "είναι η ρίζα όλης της αγάπης, ειρήνης και ευτυχίας". Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι "υποφέρουμε μόνο όταν δεν μπορούμε να ζήσουμε όπως θα θέλαμε." Και ότι "η δυστυχία δεν είναι η ουσιώδης φύση του Είναι".

Ας συνδιάσουμε αυτό το τελευταίο με αυτό που έχει να μας πει ο Ζαρατούστρα (Νίτσε) για τους "περιφρονητές του σώματος". (τίτλος 4ου κεφαλαίου, πρώτου μέρους)
"(...)
"Το σώμα σου είναι μιά μεγάλη λογική, μια πληθωρικότητα με μια έννοια, ένας πόλεμος και μια ειρήνη, ένα κοπάδι και ένας βοσκός. Ένα όργανο του σώματος σου είναι και η μικρή λογική, αδελφέ μου, την οποία ονομάζεις "πνεύμα" - ένα μικρό εργαλείο και παιχνίδι της μεγάλης λογικής."
"Λες "Εγώ", και είσαι περήφανος για την λέξη. Αλλά είναι μεγαλύτερο αυτό στο οποίο δεν θέλεις να πιστέψεις - στο σώμα σου και τη μεγάλη του λογική: αυτό δεν λέει "Εγώ", αλλά κάνει "Εγώ"."
"Το τι νοιώθει η αίσθηση και το τι ξέρει το "πνεύμα" σου, ποτέ δεν τελειώνουν. Αλλά η αίσθηση και το πνεύμα θα θελήσουν να σε πείσουν ότι είναι το τέλος όλων των πραγμάτων: τόσο ματαιόδοξα είναι."
"Εργαλεία και παιχνίδια είναι: πίσω από αυτά βρίσκεται ο Εαυτός. Ακούει με τα αυτιά του πνεύματος και βλέπει με τα μάτια των αισθήσεων. Πάντα ακούει και ψάχνει: συγκρίνει, κυριαρχεί, κατακτά και καταστρέφει. Κυβερνά, και είναι κυβερνήτης του εγώ."
"Πίσω από τις σκέψεις και τα συναισθήματα, αδελφέ μου, στέκεται ένας ισχυρός κυβερνήτης, ένας άγνωστος σοφός- του οποίου το όνομα είναι Εαυτός. Μέσα στο σώμα σου βρίσκεται. Είναι το σώμα σου."
(...)
"Ο Εαυτός γελά με το εγώ σου και τα τολμηρά του ανασκιρτήματα. Τι είναι αυτά τα ανασκιρτήματα της σκέψης και οι πτήσεις της σκέψης για εμένα; ρωτάει. Μία παράκαμψη για το τέλος μου. Εγώ είμαι τα σχοινιά αυτής της μαριονέτας, εγώ και ο υποβολέας των ιδεών της."
"Ο Εαυτός λέει στο εγώ: "Νοιώσε πόνο εδώ!" Ύστερα το εγώ βασανίζεται και σκέφτεται πως θα μπορούσε να σταματήσει να υποφέρει- και αυτός είναι ο λόγος που φτιάχτηκε να σκέφτεται."
"Ο Εαυτός λέει στο εγώ: "Νοιώσε ηδονή εδώ!" Ύστερα το εγώ ευχαριστιέται και σκέφτεται πως θα μπορούσε να συχνά να ξαναευχαριστηθεί- και αυτός είναι ο λόγος που φτιάχτηκε να σκέφτεται."
(...)
"Ακόμα και εν μέσω της ανοησίας σας και της περιφρόνησής σας, εσείς οι περιφρονητές του σώματος, υπηρετείτε τον Εαυτό σας. Σας λέω: ο ίδιος ο Εαυτός σας θέλει να πεθάνει και στρέφει το πρόσωπο του μακρυά από την ζωή. Δεν είναι πια σε θέση να κάνει ότι θα ήθελε πάνω απ'όλα: να δημιουργήσει πέρα από τον Εαυτό του. Αυτό είναι που θα ήθελε να κάνει πάνω απ'όλα, αυτή είναι η πιο φλογερή του επιθυμία."
"Αλλά τώρα είναι πια αργά για αυτόν να το κάνει: έτσι ο Εαυτός σας θέλει να πάει κάτω, ω περιφρονητές του σώματος. Ο Εαυτός σας θέλει να πάει κάτω και γι'αυτό γίνατε περιφρονητές του σώματος! Γιατί δεν είστε πια ικανοί να δημιουργήσετε πέρα από τους εαυτούς σας."
"Και γι'αυτό είστε θυμωμένοι με την ζωή και με την γη. Μια ασυνείδητη ζήλεια μιλάει μέσα από την φθονερή ματιά της περιφρόνησής σας."
"Δεν θα ακολουθήσω το δρόμο σας, ω περιφρονητές του σώματος! Δεν είστε η γέφυρα για τον υπεράνθρωπο!"
"Τάδε έφη Ζαρατούστρα."

Η κατάκτηση του διαστήματος.

Έλαβα ένα email προχθές που έβγαλε στην επιφάνεια κάποιες παλιές μου σκέψεις. (Ευχαριστώ ψηλέ!)

Ο άνθρωπος, το λογικόν αυτό ζώο που κάνει τις μεγαλύτερες κουταμάρες, αφού είχε λύσει όλα του τα προβλήματα πάνω στη γη και ζούσε ειρηνικά με όλους τους συνανθρώπους του και την φύση, έστρεψε το κεφάλι του στον ουρανό και είπε: "Εκεί πρέπει να πάω" και έδειξε τα αστέρια και ...μια πρωτοφανή απαξίωση για το τι είχε και του τι συνέβαινε γύρω του.

Ήταν την δεκαετία του '60 που σφηνώθηκε αυτή η ιδέα στο μυαλό των ανθρώπων. Δεν ξέρουμε από ποιούς ξεκίνησε αλλά όταν οι Ρώσοι με το Spoutnik (Πρωτοπόρος) κάνανε την πρώτη βόλτα στο διάστημα, κατευθείαν ο εγωισμός των ανθρώπων έδειξε το πρόσωπο του. Έγινε μια μεγάλη κούρσα ποιός θα προλάβει να πάει πρώτος στο φεγγάρι. Ανταγωνισμός για την δύναμη, το γόητρο και την ιδεολογία!

Αν κάποιος έβλεπε κάτι παράλογο σε όλα αυτά, όπως για παράδειγμα: άχρηστα έξοδα, αρρωστημένο ανταγωνισμό, απαξίωση των επίγειων προβλημάτων, κυνήγι της δύναμης, καταστροφή της φύσης, κοκ έπαιρνε τις εξής απαντήσεις: "καλά θέλεις να πάνε οι άλλοι πρώτοι; Μήπως είσαι κουμμούνι / καπιταλιστής;" "Καλά δεν βλέπεις ότι έτσι θα κατακτήσουμε το διάστημα και θα αποκτήσουμε την τεχνολογία να ταξιδεύουμε εκεί μια μέρα;" κτλ κτλ.

Μάλιστα για να το διαδώσουν περισσότερο στη συνείδηση του ανθρώπου αρχίσαν οι σειρές επιστημονικής(;) φαντασίας όπου οι άνθρωποι είχαν ήδη κατακτήσει αυτή την τεχνολογία και ταξίδευαν στο διάστημα εντοπίζοντας καινούργιους πολιτισμούς... μπλα, μπλα, μπλα. Και επιβεβαιώνοντας το δεύτερο συνθετικό μόνο του είδους της ταινίας (φαντασία), εμείς οι τέλειοι άνθρωποι που ζούμε ειρηνικά και αδελφωμένα, βοηθούσαμε όλους τους εξωγήινους αν αντιμετωπίζαν προβλήματα. Άσχετο φυσικά αν σήμερα σκοτώνουμε πέρα από ανθρώπους και εκατομμύρια ζώα που ζουν κάτω από απαράδεκτες συνθήκες και που δικαιούνται τον τίτλο του γήινου. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία... Έτσι σιγά-σιγά πάψανε και οι ερωτήσεις και όλοι μας θεωρούμε φυσιολογικό να ξοδεύονται λεφτά για το διάστημα όταν πεινάνε συνάνθρωποι μας, όταν καταστρέφεται η γη, όταν σκοτώνουμε ψυχρά και προμελετημένα.

Στα πλαίσια αυτής της "λογικής" η Κίνα στέλνοντας ανθρώπους στο φεγγάρι για πρώτη φορά μέσα στο 2008 πανυγήρισε την "κατάκτηση του διαστήματος" (πομπώδη λόγια...). Την ίδια στιγμή που οι πολίτες της σκοτώνονταν από μολυσμένα γάλατα, εργατικά ατυχήματα, την πείνα και την "δημοκρατία", εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών πανυγήριζαν εκστασιασμένοι την "δύναμη" της χώρας τους και το ότι 2 συμπολίτες τους βγήκαν έξω από την ατμόσφαιρα της γης...

Ύστερα είναι και αυτή η "λογική" ότι η γη δεν μας χωράει και καταστρέφεται (μόνη της ε;) και άρα θα πρέπει να αναζητήσουμε νέους τόπους διαμονής. Όπως για παράδειγμα ο Άρης. Που είναι κοντά μας και αν είχε νερό θα μπορούσαμε μακροπρόθεσμα και με ήδη καλά οργανωμένα σχέδια να ζήσουμε εκεί. Ε, άπαιχτη λογική, οφείλετε να ομολογήσετε. Κάνετε σχέδια πως θα κάνετε αποικήσιμο τον Άρη (εδώ και χρόνια) την στιγμή που κάνετε την ζωή στη γη αδύνατη. Χρήματα, μόλυνση, αλλά κυρίως πλήρης απαξίωση και αποφυγή των πραγματικών προβλημάτων όπως για παράδειγμα ο υπερπληθυσμός. Και ο λαός χειροκροτά και κοιτά με ανοιχτό το στόμα, ελπίζει να βρεθεί αυτό το πολυπόθητο νερό για να σωθεί αν όχι αυτός, τουλάχιστον τα παιδιά του, ή τα παιδιά των παιδιών του τέλος πάντων.

Ε, δεν είμαστε καλά. Δηλαδή τι άλλο χρειάζεται για να δούμε ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτή τη "λογική" που έχουμε, μ'αυτά τα "μυαλά" που μας κυβερνούν. Και μη πει κανένας αυτά γίνονται σε Aμερική - Ρωσία ή στην Κίνα, γιατί και εμείς σαν Ευρώπη έχουμε το δικό μας πρόγραμμα, αλλά και γιατί ξέρω ότι ουκ ολίγες φορές μέσα από τέτοιου είδους "ύποπτες" ειδήσεις πήγαμε να δούμε φωτογραφίες της NASA...

Στα πλαίσια αυτής της έρευνας λοιπόν για νερό στον Άρη, τούτο εδώ το φτωχό ιστολόγιο έλαβε ένα email με τον τίτλο "Water on Mars: οι νέες ολοκαίνουργιες φωτογραφίες της ΝΑSA". Οφείλω να ομολογήσω ότι τις είδα, επειδή εμπιστεύομαι το γούστο του φίλου μου. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι ήταν πραγματικά καταπληκτικές. Δεν περίμενα να δω το θέαμα που αντίκρυσα.

Παρόλα αυτά, πιστός στις ιδέες μου, παραθέτω μόνο ένα σύνδεσμο από τον ιστότοπο της NASA και αυτό γιατί απλώς σκέφτομαι πόσο κόστισε αυτή η ρημάδα και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε με αυτά τα λεφτά.
Αυτά!
Beam me up Scotty!

http://apod.nasa.gov/apod/image/0504/WaterOnMars2_gcc.jpg

Μουλάς (Χότζα) Νασρεντίν

Ο Μουλάς Νασρεντίν είναι ένα πιθανώς φανταστικό πρόσωπο της ανατολής. Αποτελεί την ενσάρκωση της λαϊκής σοφίας της ανατολής. Οι ιστορίες του είναι απλές, διδακτικές και συχνά-πυκνά αστείες. Για εκατοντάδες χρόνια μεταφέρθηκαν στόμα με στόμα μεταξύ ανθρώπων που καθόντουσαν γύρω από την φωτιά και συζητούσαν.

Γενικά χαρακτηριστικά των ιστοριών.(1)
Τα ανέκδοτα που του αποδίδονται αποκαλύπτουν μια σατιρική προσωπικότητα με καυτηριάζουσα γλώσσα την οποία δεν φοβόταν να χρησιμοποιήσει ακόμα και στους πιο τυρρανικούς άρχοντες της εποχής του. Είναι σύμβολο της σατυρικής κωμωδίας της Μέσης Ανατολής και των επαναστατημένων αισθημάτων των ανθρώπων απέναντι στις δυναστείες που κυβερνούσαν.
Μερικές μυστικιστικές παραδόσεις χρησιμοποιούν αστεία, ιστορίες και ποίηση οι οποίες επιτρέπουν την παράκαμψη των κοινών μοτίβων σκέψης που "δια-κρίνουν". Η λογική που περιορίζει και αντικειμενοποιεί την διαδικασία σκέψης είναι αντίθετη προς την διαισθητική νοοτροπία "του όλου" την οποία ο μυστικός προσπαθεί να κινήσει, εισέλθει και διατηρήσει.
Με την ανάπτυξη μια σειράς επιπτώσεων που ενισχύουν ορισμένες βασικές ιδέες, το ορθολογικό μυαλό είναι απασχολημένο με μια επιφανειακή έννοια ενώ άλλες έννοιες εισάγονται. Έτσι, το παράδοξο, το μη αναμενόμενο, και εναλλακτικές λύσεις για συμβιβασμό, χρησιμοποιούνται. Αν και υπάρχουν πολλά βιβλία που επιχειρούν να θέσουν από κοινού τα πολλά ανέκδοτα που του καταλογίζονται, οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τα αστεία, στο πλαίσιο της καθημερινής τους ζωής. Συχνά, ένα αστείο του λέγεται από το ένα μέρος, όταν η άλλη πλευρά κάνει το είδος του λάθους που είχε παρωδήσει ο Νασρεντίν. Μερικές ιστορίες του Νασρεντίν έχουν επίσης προσαρμοστεί για να χρησιμοποιηθούν ως διδακτικές ιστορίες από οπαδούς του σουφισμού. Αυτό συμβαίνει τόσο τακτικά ώστε, δεδομένου της φύσεως πολλών από τις ιστορίες του, πολλαπλές ερμηνείες (ή περισσότερα "επίπεδα" κατανόησης) πρέπει να αναμένονται.

Σ'αυτήν την ανάρτηση επιχειρώ μια μικρή παράθεση αυτών που μου έκαναν την μεγαλύτερη εντύπωση και που σίγουρα αποτελούν τροφή για σκέψη.

Ιστορία 1η: Ο Έρωτας (2)
Ο μουλάς ταξίδεψε στον κόσμο για να βρει το νόημα της ζωής. Στο λιμάνι του Hamadan είδε ένα πλήθος από άνδρες, γυναίκες, παιδιά, καμήλες, όνους, άλογα, κατσίκες και κότες να τρέχουν πίσω από έναν νεαρό. Ο νεαρός, έκλαιγε, χόρευε και μιλούσε ακατάληπτα. Έπεφτε κάτω και ξανασηκωνόταν. Ξαναέκλαιγε, ξαναγελούσε και έτρεχε και έριχνε χώμα στο κεφάλι του.
Ο μουλάς σταμάτησε ένα γέρο και τον ρώτησε: "Αδελφέ, πες μου σε παρακαλώ, τι τρέχει με αυτόν το νεαρό;"
- "Το χτύπησαν τα βέλη του έρωτα. Όλοι έρχονται να κοιτάξουν για να γνωρίσουν την αγάπη."

Ιστορία 2η: Το Πεπρωμένο. (3)
-"Ποιά είναι η έννοια του πεπρωμένου, Μουλά;"
-"Εικασίες"
-"Πως αυτό;"
-"Υποθέτετε πως τα πράγματα πρόκειται να πανε καλά και δεν πηγαίνουν. Αυτό το λέτε κακή τύχη. Υποθέτετε ότι τα πράγματα πρόκειται να πάνε άσχημα και δεν πηγαίνουν. Αυτό το λέτε καλή τύχη. Υποθέτετε ότι κάποια συγκεκριμένα πράγματα πρόκειτε να συμβούν ή να μην συμβούν. Και σας λείπει τόσο η διαίσθηση ώστε να μην γνωρίζετε τι πρόκειται να συμβεί. Υποθέτετε πως το μέλλον είναι άγνωστο. Όταν αιφνιδιάζεστε αυτό το ονομάζετε Πεπρωμένο.

Ιστορία 3η: Αποφεύγετε Κάθε Πίστη στο Αναπόφευκτο. (4)
Ο Νασρεντίν περπατούσε σ'ένα σοκάκι όταν κάποιος έπεσε από μια στέγη και προσγειώθηκε στο σβέρκο του. Ο άνθρωπος δεν έπαθε τίποτα, αλλά ο μουλάς μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Μερικοί μαθητές του τον ρώτησαν, τι σοφία βλέπει στο συμβάν. Αυτός αποκρίθηκε: "Αποφεύγετε κάθε πίστη στο αναπόφευκτο, ακόμα κι όταν η αιτία και το αποτέλεσμα φαίνονται αναπόφευκτα. Εκείνος έπεσε από την σκεπή αλλά το δικό μου σβέρκο έσπασε. Μην δείχνετε εμπιστοσύνη σε θεωρητικές υποθέσεις όπως : « Αν κάποιος πέσει από την στέγη δεν θα σπάσει τον σβέρκο του;»"

Ιστορία 4η: Το σχοινί απλώματος. (5)
Ένας γείτονας ήθελε να δανειστεί το σχοινί του απλώματος των ρούχων. "Λυπάμαι" είπε ο Νασρεντίν "αλλά το χρησιμοποιώ. Στεγνώνω το αλεύρι." "Για το Θεό, πως μπορείς να στεγνώσεις αλεύρι πάνω στο σχοινί του απλώματος;" "Είναι λιγότερο δύσκολο απ'ότι νομίζεις αν δε θες να το δανείσεις..."

Ιστορία 5η: Αποφεύγετε να δεσμευτείτε. (6)
Το πλοίο φαινόταν έτοιμο να βυθιστεί και οι συνταξιδιώτες του Νασρεντίν που είχαν γελάσει με την προειδοποίηση του, ότι θα έπρεπε να ετοιμάσουν τις ψυχές τους για τον άλλο κόσμο, έπεσαν στα γόνατα και ζητούσαν βοήθεια. Στους θρήνους τους υπόσχονταν τι θα έκαναν αν σωζόνταν. "Σταθείτε φίλοι!" φώναξε ο μουλάς. "Τι γενναιοδωρία κι αυτή για τα υλικά σας αγαθά! Αποφεύγετε να δεσμευτείτε όπως κάνατε μέχρι τώρα στη ζωή σας. Εμπιστευτείτε με. Νομίζω πως βλέπω ξηρά!"

Ιστορία 6η: Το παιδί και η στάμνα. (7)
Ο Νασρεντίν έστειλε ένα παιδί να φέρει νερό από την πηγή. "Πρόσεξε να μην σπάσεις το σταμνί!" του φώναξε και έδωσε ένα σκαμπίλι στο παιδί. Ένας περαστικός ρώτησε το μουλά γιατί χτύπησε κάποιον που δεν έχει κάνει τίποτα. "Μα άνθρωπε μου" είπε ο μουλάς, "θα ήταν ανώφελο να τιμωρήσω το παιδί όταν θα είχε πια σπάσει το σταμνί, έτσι δεν είναι;"

Ιστορία 7η: Ο μουλάς δικάζει. (8)
Ο μουλάς ήταν δικαστής - διατητής σε μια διαμάχη. Πρώτα ο δικηγόρος της μιάς πλευράς έδωσε μια εύγλωττη ομιλία πάνω στις απαιτήσεις του πελάτη του. Ο μουλάς που άκουγε προσεκτικά συμφώνησε και είπε: "Σωστά." Στην συνέχεια πήρε το λόγο ο δικηγόρος της άλλης πλευράς και ο λόγος του ήταν εξίσου θαυμάσιος. Για ακόμα μια φορά ο μουλάς συμφώνησε λέγοντας, "Σωστά." Ο υπάλληλος που άκουσε τις απαντήσεις του μουλά σχολίασε: "Μα δεν μπορεί και οι δύο να έχουν δίκιο!" Και ο μουλάς συμφώνησε λέγοντας: "Σωστά."

Ιστορία 8η: Όταν αντιμετωπίζεις τα πράγματα μόνος. (9)
Μπορεί να έχασες το γάιδαρο σου, Νασρεντίν, αλλά δεν χρειάζεται να στεναχωριέσαι περισσότερο απ'όσο όταν έχασες την πρώτη σου γυναίκα. "Αν θυμάσαι, όταν έχασα την πρώτη μου γυναίκα, όλοι οι συγχωριανοί είπανε: Θα σου βρούμε κάποια άλλη. Μέχρι τώρα, κανένας δεν προσφέρθηκε να αντικαταστήσει τον γάιδαρο μου.

Ιστορία 9η: Η λάμπα και το Κλειδί. (10)
Ήταν ένας άνθρωπος που κάτω από το φως μιας λάμπας έψαχνε κάτι. Ο μουλάς τον πλησίασε και τον ρώτησε τι ήταν αυτό που έψαχνε. Εκείνος απάντησε ότι έψαχνε το κλειδί του. Ο μουλάς άρχισε να ψάχνει και αυτός αλλά μετά από μισή ώρα άκαρπης έρευνας τον ρώτησε που το είχε χάσει. Και εκείνος απάντησε: "Στο σπίτι μου." - "Μα καλά είσαι τρελλός άνθρωπέ μου" του είπε ο μουλάς "γιατί δεν ψάχνεις στο σπίτι σου τότε;"
Αυτή η ιστορία είναι μια αλληγορία για την "ανοησία" του ανθρώπου να ψάχνει πνευματικές αλήθειες έξω από τον εαυτό του.

Ιστορία 10η: Ταπεινότητα. (11)
Φίλοι μου, θυμάμαι πριν καιρό όταν ήμουν ακόμα μουλάς και ζούσα σε μια μικρή πόλη, ένα απόγευμα που μόλις είχαμε τελειώσει τις προσευχές μας. Τα αστέρια φαινόντουσαν καθαρά και λάμπανε στον ουρανό. Κάθησα δίπλα στο παράθυρο του ναού κοιτάζοντάς τα και σκεφτόμουν πόσο μακρυά από εμάς είναι και ότι το καθένα ήταν μεγαλύτερο από το δικό μας κόσμο. Σκέφτηκα πως περπατάμε σ'αυτήν τη γη, γεμάτοι υπεροψία για την σημασία μας, όταν δεν είμαστε παρά κόκκοι άμμου. Αν περπετήσεις λίγο μακρυά από την πόλη, όχι πολύ, μισή ώρα το πολύ, κοιτώντας πίσω σου βλέπεις την πόλη αλλά οι άνθρωποι είναι πολύ μικροί για να τους δεις ακόμα και από αυτήν την απόσταση. Όταν σκέφτομαι το πόσο αχανές είναι το σύμπαν, γεμίζω με δέος και θαυμασμό για την τόσο μεγάλη δύναμη. Αυτά σκεφτόμουν και συνειδητοποίησα ότι είχα πέσει στα γόνατα μου. "Είμαι ένα τίποτα, τίποτα!" φώναξα γεμάτος θαυμασμό και τρόμο.
Υπήρχε ένας άνθρωπος εύπορος στην πόλη, ένας άνθρωπος που ήθελε να τον σκέφτονται σαν πολύ θρήσκο. Τον ένοιαζε περισσότερο τι σκεφτόντουσαν οι άλλοι γι'αυτόν παρά τι ήταν στην πραγματικότητα. Έτυχε να περάσει από εκεί και ντράπηκα που με είδε. Αυτός όμως γονάτισε δίπλα μου και ρίχνοντας μια ελπιδοφόρα ματιά μπας και τον βλέπει κανένας αναφώνησε: "Είμαι ένα τίποτα! Είμαι ένα τίποτα!"
Φαίνεται ότι ένας φτωχός που καθάριζε το ναό, είχε ήδη μπει από την πλαϊνή πόρτα και είχε αρχίσει τη δουλειά του. Μας είδε και επειδή ήταν ένας άνθρωπος απλοϊκός που πίστευε αληθινά μοιράστηκε τις ίδιες σκέψεις που μου είχε στείλει ο Άλλαχ. Άφησε την σκούπα να πέσει και πέφτοντας στα γόνατα σε μια σκοτεινή γωνία είπε σιγανά: "Είμαι ένα τίποτα... ένα τίποτα!"
Ο εύπορος άνδρας δίπλα μου με σκούντηξε με τον αγκώνα του και μου είπε ψυθιριστά: "Κοίτα ποιός νομίζει ότι είναι τίποτα!''

Ιστορία 11η: Η δουλειά του αναζητητή της Αλήθειας. (12)
Μια μέρα, ρώτησε τον Νασρεντίν ένας μαθητής του: «Πες μου δάσκαλε: Πώς θα μπορούσες να περιγράψεις τη δουλειά ενός αναζητητή της Αλήθειας;» Ο Νασρεντίν κοίταξε για λίγο σιωπηλός τον μαθητή του κι ύστερα χαμογέλασε πονηρά και του είπε: «Σαν την ιστορία της κούκλας από αλάτι». «Δηλαδή;» ρώτησε ο μαθητής απογοητευμένος, νομίζοντας ότι ο δάσκαλός του τον κοροϊδεύει. «Άκου την ιστορία, λοιπόν», είπε ο Νασρεντίν, «όχι όμως με τ’ αυτιά σου, αλλά με την καρδιά σου». Και να η ιστορία που είπε ο Μουλά Νασρεντίν στον μαθητή του: «Μια κούκλα φτιαγμένη από αλάτι, ψάχνοντας να βρει την αλήθεια για το τι τέλος πάντων ήταν, ταξίδεψε χιλιάδες μίλια στεριάς, μέχρι που έφτασε και σταμάτησε στην άκρη της θάλασσας. Έμεινε ακίνητη κοιτάζοντας μαγεμένη εκείνη την υγρή κινούμενη μάζα που δεν έμοιαζε με τίποτα από όλα όσα είχε δει ως τότε και δεν ήξερε το όνομά της. «Τι είσαι εσύ;» ρώτησε η κούκλα από αλάτι τη θάλασσα. «Έλα μέσα και δες μόνη σου», απάντησε η θάλασσα με ένα χαμόγελο καλοσύνης κι αγάπης. Έτσι, η κούκλα από αλάτι προχώρησε, τσαλαβουτώντας στα νερά, προς τα μέσα. Όσο πιο βαθιά προχωρούσε, τόσο περισσότερο διαλυόταν μέχρι που έμεινε ένα μικρό κομματάκι από αυτή. Πριν διαλυθεί και το τελευταίο αυτό κομμάτι της και γίνει ένα με τη θάλασσα, η κούκλα από αλάτι πρόλαβε και φώναξε με θαυμασμό, μεθυσμένη από μια αλλόκοτη και πρωτόγνωρη χαρά: «Τώρα ξέρω τι είμαι»!

_______________________________________________________________

(1) Από την ιστοσελίδα:http://en.wikipedia.org/wiki/Nasreddin
(2) "Σφηνοειδής γραφή" βιβλίο του Ιρανού Kader Abdolah
(3),(4), (5),(6)&(7) "Οι Απίστευτες Ιστορίες του Μουλά Νασρεντίν" του Ιντρις Σαχ, Εκδόσεις Πύρινος Κόσμος
(8) & (9) Από την ιστοσελίδα:http://www.afghan-web.com/culture/jokes.html
(10) Από την ιστοσελίδα:http://www.nasruddin.org/
(11) Από την ιστοσελίδα:http://www.nasruddin.org/pages/stories/humble.html
(12) Από την ιστοσελίδα:http://www.paramithas.gr/
______________________________________________________________
­Άλλες ιστορίες του μουλά Νασρεντίν μπορείτε να βρείτε στα αγγλικά, στους παρακάτω συνδέσμους:
http://www.gutenberg.org/files/16244/16244.txt
http://www.nasruddin.org/pages/storylist.html

και στα ελληνικά:
http://clubs.pathfinder.gr/nasradin/670020