Το τελευταίο γνωμικό που κατατέθηκε

Ο Χρύσιππος ο Σολεύς είπε: " "Θα συμπεραίναμε στην περίπτωση ενός όμορφου σπιτιού ότι χτίστηκε για τους ιδιοκτήτες τους και όχι για ποντίκια. Οφείλουμε επομένως, με τον ίδιο τρόπο, να θεωρούμε το σύμπαν σαν το σπίτι των θεών.""

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Μαγικές συμβουλές για το φθόνο


Τελικά ο κόσμος του διαδικτύου διαφέρει σε πολύ λίγα από τον πραγματικό κόσμο. Όταν στέλνεις τις σκέψεις σου και αυτά που σε απασχολούν  προς τα έξω τότε στην ουσία εκθέτεις τον εαυτό σου σε κάθε είδους ανθρώπους. Ακριβώς όπως όταν είσαι ένα δημόσιο πρόσωπο. 

Τα λόγια που λες αλλά και που δέχεσαι είναι ένα είδος μαγείας. Είναι βέλη που στέλνεις προς όλες τις κατευθύνσεις τα οποία ανάλογα με το που αποσκοπείς αλλά και την κατάσταση που είσαι μπορούν να είναι βουτηγμένα σε δηλητήριο ή σε ίαμα. Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε συνεχώς σε επαγρύπνηση ούτε χειριζόμαστε τόσο άψογα την γλώσσα, ώστε να αποφύγουμε να πληγώσουμε και να πληγωθούμε. Όταν όμως κάποιος ισχυρίζεται ότι έχει βγει από το "λήθαργο" θα πρέπει να προσέχει τις λέξεις του πολύ περισσότερο. Δεν ανήκω σ' αυτήν την κατηγορία παρά το γεγονός ότι παιδεύω τις λέξεις όσο περισσότερο μου επιτρέπουν οι εμπειρίες μου και οι γνώσεις μου. Προσπαθώ να είμαι όσο τον δυνατόν περισσότερο τέλειος στα δικά μου μέτρα. Και αν είστε καιρό αναγνώστες θα έχετε διαπιστώσει ότι δεν αναφέρομαι ποτέ προσωπικά σε κάποιον, αλλά ούτε και στο εαυτό μου. (παρά μόνο ίσως στα σχόλια όπου τις περισσότερες φορές χαλαρώνω και απαντώ άμεσα αφού δεν έχω τον χρόνο να κάνω έρευνα). Η εξήγηση είναι ότι έχω δημιουργήσει ένα alter ego, μια άλλη προσωπικότητα αν θέλετε, (Ιπτάμενος Ολλανδός) ο οποίος είναι μια εσωτερική ανακάλυψη στην οποία προσπαθώ να δώσω "υπόσταση" διαδικτυακά με σκοπό να την ανασύρω στην επιφάνεια και στόχο να στείλω βέλη θεραπευτικά στον κόσμο. Πολλές φορές σίγουρα δεν θα πετυχαίνω το στόχο μου και άλλες πάλι σφάλλω επειδή είμαι άνθρωπος. 

Όμως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αρέσκονται στο να στέλνουν "δηλητηριασμένα βέλη" και μάλιστα προσωπικά. Δεν διαθέτουν την ευγένεια να σου δείξουν που σφάλλεις, και φυσικά ούτε επιχειρήματα για να στηρίξουν την άποψη τους. Τα "μάγια" τους θα σε αρρωστήσουν αν τα πάρεις προσωπικά και ειδικά αν είσαι άνθρωπος ο οποίος δεν είναι τόσο σίγουρος για τον εαυτό του. Άνθρωπος "μοναχικός", όπως πολλοί από εμάς που ασχολούμαστε με τα ιστολόγια, όχι στο ότι δεν έχουμε παρέες ή φίλους, αλλά στο ότι δεν έχουμε κάποιον για να επικοινωνήσουμε την βαθύτερη σκέψη μας, κάποιον τον οποίο θα μας καταλάβει και θα μπορέσουμε να συνομιλήσουμε στο ίδιο επίπεδο. Κάποιον που θα είμαστε βέβαιοι ότι θα αντιληφθεί την ουσία και τις επιπτώσεις αυτού που λέμε. Είναι τόσο εύκολο να κάνεις συναισθηματική ζημιά σε κάποιον! Αν αυτός ο κάποιος είναι και αδύναμος (από την άποψη ότι δεν έχει ζήσει αρκετά στην ζωή του ή/και τυγχάνει να έχει μια πιο ευαίσθητη ψυχή από τους γύρω του) τότε η βλάβη στην ψυχή μπορεί να είναι και μόνιμη ή να οδηγήσει ως και σε ακραίες πράξεις (αυτοκτονία). 

Βασικό κίνητρο για την παραπάνω συμπεριφορά είναι ο φθόνος. Ο Φ. Μπαίηκον δίνει επιγραμματικά κάποιους λόγους που σε φέρνουν σ' αυτήν την κατάσταση. Λέει λοιπόν ότι τείνουν να φθονούν αυτοί:  που έχουν έλλειψη αρετής, ανησυχία σε συνδυασμό με περιέργεια (πολλά ενδιαφέροντα), καλύπτεται ή αλλάζει η διαφορά ανάμεσα σε δύο ανθρώπους (πχ. οι γεννημένοι ευγενείς φθονούν τους κοινωνικά ανερχόμενους, ή η άνοδος κάποιου που προηγουμένως ήταν κοινωνικά ίσος με κάποιον άλλο), φυσικά ελαττώματα και προσωπικές ατυχίες.

Γι' αυτούς δε, που έχουν χτυπηθεί από τέτοια βέλη, γράφει σε κάποιο σημείο: "όπως είπαμε και στην αρχή, η πράξη του φθόνου έχει μέσα της κάτι από μαγική τέχνη (!), και έτσι δεν υπάρχει άλλη θεραπεία για το φθόνο παρά η θεραπεία της μαγείας. Και αυτή είναι να απομακρύνει κανείς τα μάγια και να τα ρίξει αλλού." Βέβαια γράφοντας αυτές τις γραμμές σκεφτόταν βασιλείς και υπουργούς οι οποίοι έχουν και τα εξιλαστήρια θύματα τους (ανθρώπους υπό τις διαταγές τους) στους οποίους ρίχνουν τα βάρη του φθόνου. Ευτυχώς λοιπόν έχω "δημιουργήσει" έναν "υποτελή" για τέτοιου είδους περιπτώσεις. Τον λένε Ιπτάμενο Ολλανδό και δεν χαμπαριάζει τίποτα... Ωστόσο θα ήθελα να προσθέσω στο δοκίμιο του Μπαίηκον, από προσωπική εμπειρία, ότι τις περισσότερες φορές αρκεί η συνειδητοποίηση, ότι μία λεκτική "επίθεση" οφείλεται σε φθόνο, για να αφαιρέσει όλη την δραστική ικανότητα του δηλητηρίου.


Τελειώνοντας αυτή την σύντομη αναφορά στο φθόνο θα ήθελα να κάνω ένα διαχωρισμό ανάμεσα στην υγιή ζήλια, αυτή που φέρνει την άμιλλα και τον υγιή ανταγωνισμό, και τον αρρωστημένο φθόνο ο οποίος σε μαραζώνει (όπως ο έρωτας) γιατί απλούστατα είναι συναίσθημα το οποίο ριζώνει μέσα σου, είναι επίμονο και έχει μεγάλη διάρκεια.

Η φώτο είναι κλεμμένη από εδώ

25 σχόλια:

  1. ο φθονος ειναι αρρωστεια που κατατρωει την ψυχη και δυστυχως δεν νομιζω να υπαρχει φαρμακο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα Μαρία,

    πράγματι, έτσι φαίνεται αλλά δεν θέλω να το γνωρίσω ;-)
    Δυστυχώς διαπιστώνω με πίκρα ότι πολλές φορές ο φθόνος είναι το κίνητρο για πράξεις και λόγια που πληγώνουν από ανθρώπους που φαινομενικά δεν έχουν λόγο να κάνουν κάτι τέτοιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μη ολοκληρωμένοι άνθρωποι αναπτύσσουν το σπόρ που περιγράφεις φίλε μου..

    ο ολοκληρωμένος άνθρωπος γνωρίζει οτι υπάρχουν άλλοι, ένα βήμα μπροστά ή ένα βήμα πίσω και σέβεται και τους μέν και τους δέ..

    χάρηκα που βρεθήκαμε, στο έγραψα και στο ιστολόγιο μου..

    καλό ξημέρωμα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σε σαϊτεύω.
    Να ήταν η ζήλεια ψώρα θα γέμιζε όλη η χώρα:)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θαυμάζω την αβλάβεια των κειμένων σου. Πληγωνόμαστε και προχωράμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Ευρύνοος

    "ο ολοκληρωμένος άνθρωπος γνωρίζει οτι υπάρχουν άλλοι, ένα βήμα μπροστά ή ένα βήμα πίσω και σέβεται και τους μέν και τους δέ.."
    Το ξαναλέω γιατί μου αρέσει να το ακούω... ;-)

    Καλωσόρισες στο φτωχικό μου αδελφέ και η χαρά είναι αμοιβαία.


    @ Tiktos

    Αδελφέ, θα σαϊτέψω και εγώ γιατί ζήλεψα ;-)
    - Η αγάπη βλέπει από τηλεσκόπιο, ο φθόνος από μικροσκόπιο. (Josh Billings)
    - Δεν είναι αρκετό να πετύχεις. Οι άλλοι πρέπει να αποτύχουν. (Gore Vidal)
    - Όποιος δεν προκαλεί το φθόνο, δεν είναι σε θέση να προκαλέσει ούτε το θαυμασμό. (Αισχύλος)
    - Αν ξέραμε πόσο λίγο χαίρονται τα αγαθά τους εκείνοι που τα έχουν, δεν θα υπήρχε τόση ζήλια στον κόσμο. (Ανώνυμος)
    - Όταν σκέφτεσαι πόσοι είναι καλύτερα από σένα, να συλλογίζεσαι και πόσοι είναι χειρότερα από σένα. (Σενέκας)


    @ Αγης Γηος

    Εγώ αδελφέ δεν θαυμάζω τα κείμενα σου, τα ζηλεύω ;-)

    Πληγωνόμαστε, γλείφουμε τις πληγές και προχωράμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γεια σου αδελφέ Ιπτάμενε!

    Μου άρεσε πολύ το "Αν ξέραμε πόσο λίγο χαίρονται τα αγαθά τους εκείνοι που τα έχουν, δεν θα υπήρχε τόση ζήλια στον κόσμο. (Ανώνυμος)" από τα σχόλια... Νομίζω ότι ισχύει ταμάλα! Και ισχύει και ταμάλα για τους εσωτερικούς μας θησαυρούς... Τους κρύβουμε και δεν τους χαιρόμαστε μη τυχόν και φωτιστούν και πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη που φέρνουν!

    Όσο για τη ζήλια και τον φθόνο, έχω την εντύπωση ότι βρίσκονται στον αρνητικό πόλο του θαυμασμού! Νομίζω ότι έχουμε μάθει να μας είναι δύσκολο το "θετικό" (τουλάχιστον στην Ελλάδα).

    Φυσικά να μην παρεξηγηθώ γιατί ο προσποιητός θαυμασμός δεν μπαίνει σε αυτό που περιγράφω εδώ. Μιλάω για το γνήσιο συναίσθημα και όχι για την όποια εκδήλωσή του. Νομίζω ότι ο προσποιητός θαυμασμός μπορεί να κάνει εξίσου μεγάλη ζημιά με τη ζήλια ή τον φθόνο.

    Με αφορμή το θέμα, θα ήθελα να σου πω ότι ειλικρινά θαυμάζω τη δουλειά που έχεις κάνει και έχεις επενδύσει στο blog, και το πόσο ενημερωμένος είσαι "τεχνολογικά" με όλα τα κουμπιά και τις δυνατότητες που προσφέρεις ;) Και το λέω πάλι εγωκεντρικά (πόσο δύσκολα ξεφεύγει κανείς από αυτό) καθώς θα σου ζητήσω συμβουλές στο μέλλον :)

    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αδελφέ Ατόφιε,

    Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ η πρώτη σου παράγραφος, για τους εσωτερικούς θησαυρούς και την ευθύνη που φέρουμε γι' αυτούς. Άλμα και πτήση αντάξια ενός Ιπτάμενου... ;-)

    Αυτό που μάλλον λες στην δεύτερη παράγραφο και που ήθελα και εγώ να πω στην τελευταία της ανάρτησης το βρήκα άψογα ειπωμένο έτσι:
    "Άμιλλα είναι η τάση να φτάσει κανένας τον άλλον, που τον θαυμάζει, ή και να τον ξεπεράσει, χωρίς να αισθάνεται φθόνο, αν ο άλλος τον ξεπερνάει."
    (Αριστοτέλης)

    Όσο για το "θαυμασμό" για το ιστολόγιο, είναι απλά κλοπή... Τριγυρνώ στο διαδίκτυο, βρίσκω, κλέβω και επικολλώ... ;-)
    Ότι χρειαστείς εδώ είμαι...

    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλησπέρα Ιπτάμενε Ολλανδέ!
    Ο ολοκληρωμένος άνθρωπος στις μέρες μας φαντάζει λίγο σαν ουτοπία...
    Προφανώς θα πρέπει να διαθέτει αξίες
    ακλόνητες και δοκιμασμένες στο χρόνο
    και ίσως κάποιες που έχουν χαθεί
    και αξίζει να ανακαλυφθούν.
    Έχεις δίκιο με τα ιαματικά σου βέλη,
    θα άξιζε τον κόπο να οπλιστούμε
    όλοι μας με αυτά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλησπέρα Τάκη και καλωσόρισες.

    Έτσι έχουν τα πράγματα δυστυχώς. Οι αξίες που μπορούν να δημιουργήσουν έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο έχουν χαθεί. Και πραγματικά αν δεν γνώριζα κάποιον αληθινό άνθρωπο θα πίστευα ότι δεν μπορούν να βρεθούν...
    Τα ιαματικά βέλη τα έχουμε στη φαρέτρα (μαζί με τα άλλα) απλώς πρέπει να μάθουμε να τα ξεδιαλέγουμε και να τα χρησιμοποιούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μου θύμισες τους στίχους από το τραγούδι του Αλκίνοου:

    "Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
    τον άλλον μες τα μάτια,
    γιατί καθρέφτης γίνεσαι
    κι όλοι σε σπαν' κομμάτια".

    Καλό σου βράδυ Ιπτάμενε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ Μια φορά και έναν τρελό,

    πανέμορφο τραγούδι! Πραγματικά ταιριάζει με την ανάρτηση, νομίζω ειδικά οι στίχοι με τον άγγελο.
    Δεν το ήξερα...

    Το βάζω εδώ αλλά πάει και για ανάρτηση στο ιστολόγιο με τα ποιήματα!


    Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
    κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
    άλλος της πέταξε ψωμί
    κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
    απ' την ασχήμια να σωθούν.

    Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι,
    ένα παιδί
    Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
    ένα παιδί

    Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
    τι άσχημοι που μοιάζουν,
    αυτοί που σε σιχαίνονται
    μα στέκουν και κοιτάζουν.

    Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
    τον άλλον μες τα μάτια,
    γιατί καθρέφτης γίνεσαι
    κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.

    Μια μέρα ήρθε στο χωριό
    άγγελος πληγωμένος.
    Τον φέρανε σε ένα κλουβί
    κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
    την ομορφιά του για να δει.

    Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι,
    ένα παιδί
    Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
    ένα παιδί

    Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
    από την ομορφιά σου,
    πάρε τσεκούρι και σπαθί
    και κόψε τα φτερά σου.

    Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
    τον άλλο μες τα μάτια,
    γιατί καθρέφτης γίνεσαι
    κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.

    http://www.youtube.com/watch?v=2C_7uW-Dn-w


    Καλό σου βράδυ και σ' ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. καλημέρα Ιπτάμενε

    πόσο δίκιο έχεις...

    εγώ από την άλλη έχω το ιστολογιάκι μου για να ...ψυχαναλύομαι...

    κι επειδή γράφω επώνυμα...κάνω δημόσια ψυχανάλυση.

    έτσι εκτίθεμαι περισσότερο αλλά και εκθέτω τα μάλλα...

    και όταν μου απαντάνε ...επώνυμα...

    τι χαρά και τι γλυκειά εκδίκηση
    δες εδώ για να καταλάβεις
    http://www.zabetakis.net/?p=1952
    και
    http://www.zabetakis.net/?p=1915

    να σαι πάντα καλά, σύντροφε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πάρα πολλές φορές τυχαίνει να σκέφτομαι κάτι και μετά από λίγο να το κάνεις εγγραφή:)



    Όταν γράφεις στον υπολογιστή σου είσαι μέσα στον χώρο σου "ασφαλής" και ήρεμος συνήθως για να διορθώσεις κάτι που έγραψες σε αντίθεση με την ανασφάλεια που μπορείς να νιώσεις σε κάποιον εξωτερικό χώρο και την έλλειψη δυνατότητας να πατήσεις "backspace" σε κάτι που είπες:)Πιστεύω ότι και η αλληλεγγύη είναι πολύ πιο αναπτυγμένη στο internet από τον πραγματικό κόσμο γιατί κάποιοι θέλουν να βγάλουν έναν καλό εαυτό που σε πραγματικές συνθήκες δεν μπορούν να καταφέρουν να βγάλουν στον απόλυτο βαθμό.Το λέω και από προσωπική εμπειρία:)

    Οπότε νομίζω ότι πρέπει να έχει πολύ μεγάλο πρόβλημα κάποιος αν φτάσει στο σημείο να εκτοξεύει βέλη και μέσα στο internet πέρα από τον πραγματικό κόσμο.



    Το ότι δεν βρίσκουμε άτομα για να μιλήσουμε για βαθύτερες σκέψεις το σκεφτόμουνα πάλι πρόσφατα και έχει να κάνει κατά την γνώμη μου με την αποξένωση του ανθρώπου τα τελευταία χρόνια που δεν αντέχει να έχει φίλους και θέλει να έχει γνωστούς.Ξέρουμε πολλά άτομα που τους βλέπουμε που και που (σε αντίθεση με ανθρώπους που ζούσαν σε παλιότερες εποχές) αλλά δεν αντέχουμε την καθημερινή τριβή με έναν άνθρωπο και έτσι στον λίγο χρόνο που θα βρεθούμε με κάποιον 1 φορά την εβδομάδα πχ. δεν προλαβαίνουμε να αναπτύξουμε βαθιές σκέψεις στις συζητήσεις μας αλλά περιοριζόμαστε στα τυπικά.

    Στο διαδίκτυο γράφουμε πιο εύκολα βαθιές σκέψεις αλλά υπάρχει από πίσω η ασφάλεια της απόστασης και της μη πραγματικής επαφής για αυτό και το κάνουμε αυτό.

    Οπότε πρέπει να το δουλέψουμε αυτό κατά την γνώμη μου σαν άνθρωποι.

    Μου έδωσες να καταλάβω και γιατί δεν αναφέρεις το πραγματικό όνομα σου αλλά η φωτογραφία σου δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Yannis Zabetakis

    Αδελφέ εσύ όχι μόνο γράφεις με το όνομα σου αλλά καβάλα στο άλογο πολεμάς και ...τους ανεμόμυλους (αν κρίνω από τις απαντήσεις για το ηλ(ηθι)έλαιο) !
    Βέβαια πολλές φορές στην περίπτωση σου υπάρχουν "τομάρια" που ψεύδονται γιατί θέλουν να προστατέψουν το τομάρι τους ή την θεσούλα τους...
    Αν θυμάσαι σου είχα κάνει και ένα σχόλιο για την κίνηση σου να κατέβεις στις εκλογές. Και μου είχες απαντήσει ότι τα όργανα είχαν ήδη αρχίσει. Αυτό ακριβώς εννοούσα...
    Τι να σου πω; Χαρά στο κουράγιο σου (ζηλεύω :)), και καλή δύναμη για την συνέχεια.


    @ man

    Μεταξύ σοβαρού και αστείου:
    Από σένα κλέβω τις ιδέες; γιατί πραγματικά δεν ξέρω πως μου έρχονται οι περισσότερες, άσε που συνήθως λέω αποκλείεται να το έγραψα εγώ αυτό, όταν ξαναδιαβάζω τα γραπτά μου!

    Τελείως σοβαρά τώρα:
    Πολύ όμορφο σχόλιο man και συμφωνώ σε όλα. Και για το backspace, και για την αλληλεγγύη, και για τον καλό εαυτό που βγαίνει προς τα έξω, και για τις βαθύτερες σκέψεις που δεν "βγάζουμε" με φίλους μας.
    Πρέπει να δουλέψουμε πραγματικά πάνω σ' αυτό. Ωστόσο θέλει δύο για να πετύχει. Και πρέπει ο ένας να βαστάει τον άλλο για να μπορέσει να γίνει κάτι τέτοιο. Δεν κατηγορώ κανέναν αλλά θα πρέπει να έχουμε θέσει προτεραιότητα (εγώ και οι φίλοι μου) σε τέτοια πράγματα, αλλά πως είναι αυτό δυνατόν όταν εργάζεσαι σκληρά, έχεις οικογένεια και το χρόνο, που στην ουσία κλέβεις από αλλού, θέλεις να τον χρησιμοποιήσεις για διασκέδαση ή έστω χαλάρωση;
    Είναι νομίζω πολλοί παράμετροι ακόμα. Για παράδειγμα το σωστό άτομο. Δεν μπορείς με το καθένα να συζητήσεις. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν κάποιος θα σε καταλάβει αν δεν ξέρεις τις εμπειρίες του, τον τρόπο που σκέφτεται κοκ. Και πολλές φορές δεν ανοιγόμαστε τόσο ούτε σε φίλους μας!
    Πόση δουλειά θέλουμε ακόμα, ε;

    Όσο για την φωτογραφία της άλλαξα τα φώτα. Μην μου πεις ότι θα με αναγνωρίσεις στο δρόμο από αυτήν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αδελφέ,

    Ο Σωκράτης έλεγε... "Ο φθόνος είναι παιδί της αλαζονείας, εργάτης της εκδίκησης, αρχηγός μυστικής επανάστασης και διαρκές βάσανο της αρετής. Ο φθόνος είναι βόρβορος της ψυχής, δηλητήριο κι υδράργυρος που φθείρει τη σάρκα κι αποξηραίνει τον μυελό των οστών".

    Όπως έγραψες στην εισαγωγή σου το internet δεν διαφέρει από το πραγματικό κόσμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αδελφέ, τα λέω για να τα ακούω εγώ κυρίως... Γιατί δεν το πίστευα παλαιότερα. Πάντως υπάρχουν και διαφορές.

    Να είσαι καλά και καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Η πρώτη επαφή με το φθόνο σε κάνει σμπαράλια. Η δεύτερη σε κάνει καταθλιπτικό. Από την τρίτη και πέρα κάθε φθόνος είναι το σκαλοπάτι της μοναδικότητάς σου.
    Σου εύχομαι να μετρήσεις πολλά σκαλοπάτια στην ζωή σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αυτά τα λόγια σου αδελφέ με συγκίνησαν αφάνταστα. Δεν είναι μόνο ότι έχεις απόλυτο δίκιο είναι που μόνο κάποιος που έχει ανέβει πολλά σκαλοπάτια μοναδικότητας θα μπορούσε να τα πει τόσο σταράτα και απλά...

    Σου είμαι ευγνώμων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Σας μισώ και σας ζηλεύω θανάσιμα, ΕΣΕΝΑ, τον simple, τον Αγηγηος και αρκετούς ακόμη βλ(ο)βερούς για την ανύπαρκτη σκέψη των ηλιθίων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Φώντα αδελφέ, η αξία του φθονούμενου είναι ανάλογη της αξίας αυτού που φθονεί. Είναι τιμή μου να με ζηλεύεις και ακόμα μεγαλύτερη να με βάζεις στην ίδια κατηγορία με τα "ιερά τέρατα" που αναφέρεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Γεια σου Ιπταμενε!

    Στις σκοτεινές περιοχές του ανθρώπινου ψυχισμού, όπου βρίσκονται θαμμένα συναισθήματα, ο φθόνος συχνά «ζει» μεταμφιεσμένος, χωρίς να δείχνει το πρόσωπό του.

    Όταν ο φθόνος κρύβεται πολύ καλά, δεν μπορούμε ούτε να τον ονοματίσουμε. Απλά νιώθουμε ότι ορισμένοι άνθρωποι μας κάνουν να νιώθουμε «καπως»… Και υπαρχει δυσκολια αρκετες φορες να αποκαλυψουμε τον φθονο που είναι καλα κρυμμενος, γιατι για να τα καταφερει κανεις, χρειαζεται να σηκωσει αρκετα στρωματα μεταμφιεσης… Και η δυσκολια αυτη ειναι ακομη μεγαλυτερη στις διαδικτυακες σχεσεις οπου απουσιαζει η... γλωσσα του σωματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αδελφέ IANIS,
    συμφωνώ και επαυξάνω! Σημαντική και η σημείωση σου για την απουσία της γλώσσας του σώματος. Φαντάσου τώρα ο φθόνος να προέρχεται και από κάποιον που ζηλεύεις! Μπορεί να μην φτάσει και μία ζωή για να καταλάβεις το κίνητρο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Ως συνήθως έχω πολλες σκέψεις και επειδή δεν μπορώ να τις εκφράσω με μιας,απογοητεύομαι.Θελει δουλειά η σωστή έκφραση όπως είπες και εσύ.

    Λοιπόν,το θεωρώ ανόητο το συναίσθημα της ζήλιας και του φθόνου.Πιστεύω πως μονο η λογική φτάνει για να τα καταπολεμήσεις.Αυτό το λέω γιατί

    1)O κάθε άνθρωπος μπορεί να πετύχει αυτό που θέλει.Αρκεί να το θέλει,και όχι να νομίζει πως το θέλει.

    2)Ο δρόμος είναι η ουσία,η μαγεία,το παν.Ο προορισμός είναι απλά για να σου θυμίζει τον δρόμο που έκανες για να φτασεις εκεί.Δεν μπορείς να ζηλεύεις τον προορισμό του άλλου.Σου αρέσει να εστιάζεις στο τιποτα του άλλου(προορισμός,αυτό που ζηλευεις) και να χάνεις το παν το δικό σου μέσα από τα χέρια σου(ο δικός σου δρόμος);

    3)Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.Δεν μπορείς να ζηλεύεις τον άλλον για την ευφυία του πχ.Δεν θα γίνεις περισσότερο έξυπνος αν το ζηλεύεις αυτό το συγκεκριμένο άτομο.Αντιθέτως σε οδηγεί σε χειρότερα μονοπάτια.

    4)Το βασικότερο.Οταν ζηλεύεις ή φθονείς κάποιον,εστιάζεις σε αυτόν!Δλδ παραμελείς τον εαυτο σου,ασχολείσε με τον άλλον,προσπαθείς να τον μάθεις κτλ. μονο και μόνο για να τροφοδοτήσεις την ζήλεια και το φθόνο που νιώθεις.Στην ουσία αποπροσανατολίζεσε.Είναι δυνατόν να παρατάς τον εαυτό σου;Δλδ και ποσοτικά να το δεις,που λεει ο λόγος,ο άλλος ασχολείται που ασχολείται με τον εαυτό του ασχολήσε και εσύ με τον δικό του.Με τον δικό σου τι γινεται;Πότε θα προλάβεις να τον γνωρίσεις;

    Η ζηλεια και ο φθόνος έχει μόνο αρνητική σημασία νομίζω.

    Εγώ προσωπικά όταν βλέπω κάποιον που βρίσκεται σε επίπεδο πιο πάνω από μένα ''τρέχω'' να τον πιάσω να ανεβάσει και μένα.Δεν το βλέπω εγωιστικά.Είναι κάτι σαν πνευματική αλληλεγγύη.

    Μα πόσο λάθος είναι ο φθόνος!Είναι απλά ελλειψη ουσιώδους σκέψης πιστεύω.

    Α και κάτι τελευταίο.Γενικά έχω την τάση να λέω την γνώμη μου πάντα χωρίς συνεσταλμούς.Για φιλοσοφικής φυσεως ζητηματα αναφέρομαι επί το πλείστον.Είχα δεχτεί πλήθος αρνητικών σχολιασμών,σαρκασμών και απαξίωσης της σκέψης και της κοσμοθεωρίας μου.Να πω την αλήθεια με είχε παραξενέψει λίγο γιατί συνήθως έρχονταν και μου τα έλεγαν όλοι τους σε κατάσταση νευρική και ''εκτός εαυτού''.Πάντα διέκρινα μια κακία.Μια περίοδο άρχισα να σκέφτομαι πως μπορεί ''πραγματικα'' να πετάω στα σύννεφα όπως λένε.Εκείνη την περίοδο δεν μπορούσα να διανοηθώ πως μπορεί να με μισούσαν.Δεν είχα κάνει κάτι κακό,δεν τους είχα πάρει κάτι.Μετά από μερικές συζητησεις με δυο καλούς φίλους κατάλαβα κάτι.Με ζηλεύουν,με μισουν επειδή κάνω κάτι που αυτοί μυρίζονται πως μπορούν να το κάνουν,βλέπουν πως είναι ο μόνος δρόμος,αλλά φοβούνται να αφήσουν τα σίγουρα,τα σταθερά.

    Παντως κάτι μέσα μου συνεχώς μου έδινε δύναμη.Δεν ξέρω γτ αλλά δεν κράτησαν πολύ οι σκέψεις αμφισβήτησης του δρόμου που έχω πάρει.Είχα και έχω πάντα την βαθειά υπόνοια πως είμαι στον ''σωστό'' δρόμο ή τουλάχιστον βρίσκομαι στον δρόμο για κάτι περισσότερο αληθινό και ειλικρινές.Εχω πάντα αυτήν την πεποίθηση.Δεν ξέρω γτ και πως.Απλά είμαι σίγουρος.Και αυτό είναι η ασπίδα μου.

    Επίσης έχω παρατηρήσει πως όσο περισσότερο προχωράω,τόσο περισσότερο λαμβάνω ''κακές'' κριτικές αλλά ταυτόχρονα τόσο περισσότερο γνωρίζω τον εαυτό μου καλύτερα και έρχομαι αντιμέτωπος με ανθρώπους και καταστάσεις που με πάνε ''μπροστά''.


    Και όχι,δεν πετάω στα σύννεφα.Είμαστε όλοι κάτω στην γη.Απλά εγώ κοιτάω προς τα πάνω,προς τα σύννεφα,ενώ εσύ κοιτάς το χώμα.Εμένα με οδηγούν τα αστέρια,ενώ εσένα το πλήθος.

    Ευχαριστώ. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Jean καταρχήν καλωσόρισες.

    Αναφέρεις αρκετά πράγματα και συμφωνώ με τα περισσότερα. Θα εστιάσω σε ένα που μου έκανε περισσότερο εντύπωση γιατί το έχω περάσει και εγώ: την εντύπωση του σωστού δρόμου. Όλα είναι δρόμος (ήταν και τίτλος μιας ωραίας Ελληνικής ταινίας). Δεν υπάρχει σωστός και λάθος (από πριν). Αν ήξερες ότι κάτι που πας να κάνεις είναι σίγουρα λάθος, θα το έκανες; Όχι μάλλον. Μόνο εκ των υστέρων μπορείς να πεις ότι έκανες κάτι σωστά ή λάθος. Και άμα βρεις ότι έκανες ένα λάθος, αυτό δεν είναι κακό, ίσα-ίσα που σου δίνεται η δυνατότητα να μάθεις κάτι και να διορθωθείς...
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή μέσω email

Enter your email address:

Blog Widget by LinkWithin