Στο θεατρικό έργο του Arthur Miller με τίτλο The Crucible, 1953 (ελλ. μετάφ.: Οι μάγισσες του Σάλεμ) ο συγγραφέας δραματοποιεί μια μελανή σελίδα στην ιστορία του ανθρώπου. Το κυνήγι των μαγισσών του Σάλεμ έλαβε χώρα μεταξύ 1692 και 1693 στην ομώνυμη και άλλες γειτονικές πόλεις. Το έργο γράφτηκε σε μια δύσκολη εποχή, την εποχή του Μακαρθισμού (McArthur) στις ΗΠΑ, όπου απλώς οι κομμουνιστές πήραν τη θέση των μαγισσών.
Επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται (όπως μας δείχνει και αυτή η ανάρτηση) και την θέση των κομμουνιστών διαδέχονται άλλοι (τρομοκράτες, μουσουλμάνοι, ομοφυλόφιλοι, αναρχικοί κοκ) ανάλογα με τους καιρούς και τις ορέξεις της εξουσίας, θεωρώ ότι είναι κρίμα να μην την γνωρίζουμε.
Παραθέτω εδώ μία μετάφραση μου από την εισαγωγή της πρώτης πράξης αρκετά διαφωτιστική για πολλά από τα γεγονότα που συνέβησαν αλλά και θα συμβούν. Κατά την άποψη μου δυο ή το πολύ τρεις λέξεις αλλάζουν ανάλογα με την περίσταση...
Η τραγωδία του Σάλεμ, η οποία πρόκειται να ξεκινήσει σ' αυτές τις σελίδες, δημιουργήθηκε από ένα παράδοξο. Είναι ένα παράδοξο στη δαγκάνα του οποίου ζούμε ακόμα και δεν υπάρχει καν προοπτική ότι θα ανακαλύψουμε τη διάλυση του. Απλά, ήταν αυτό: για καλούς σκοπούς, ακόμα και για υψηλούς σκοπούς οι πολίτες του Σάλεμ ανέπτυξαν μια θεοκρατία, ένα συνδυασμό πολιτικής και θρησκευτικής δύναμης που η λειτουργία της ήταν να κρατήσει την κοινωνία ενωμένη και να εμποδίσει κάθε είδος διάσπασης που θα μπορούσε να οδηγήσει στην καταστροφή της από υλικούς ή ιδεολογικούς εχθρούς. Είχε σφυρηλατηθεί για έναν αναγκαίο σκοπό και τον έφερε εις πέρας. Άλλα όλη η οργάνωση είναι και πρέπει να είναι βασισμένη στην ιδέα του αποκλεισμού και της απαγόρευσης, όπως δύο αντικείμενα δεν μπορούν να καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο. Προφανώς είχε έρθει η ώρα στη Νέα Αγγλία που η καταπίεση της τάξης ήταν βαρύτερη απ' ότι έμοιαζαν να δικαιολογούν οι κίνδυνοι απέναντι στους οποίους η τάξη είχε οργανωθεί. Το κυνήγι των μαγισσών ήταν μια διεστραμμένη εκδήλωση του πανικού που ρίζωσε σε όλες τις κοινωνικές τάξεις όταν η ισορροπία άρχισε να γέρνει προς τη μεριά της μεγαλύτερης ατομικής ελευθερίας.
Όταν κάποιος υπερβεί την ατομική αχρειότητα, μπορεί μόνο να τους λυπηθεί όλους, όπως θα λυπηθούν και εμάς μια μέρα. Είναι ακόμα αδύνατο για τον άνθρωπο να οργανώσει την κοινωνική ζωή του χωρίς καταπιέσεις, και η ισορροπία ανάμεσα στην τάξη και την ελευθερία μένει ακόμα να επιτευχθεί.
Η ελευθερία τελικά είναι ένα πράμα που φοβίζει τους ανθρώπους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως γιατί ο δρόμος που οδηγεί σ΄αυτή είναι ανήφορος. Ίσως γιατί πρώτα από όλα σε βάζει να κυνηγήσεις τις δικές σου μάγισσες.
Ίσως τελικά γιατί ψυχανεμίζεσαι πως ελευθερία είναι τόπος χτισμένος από τον εαυτό σου. Τον από μέσα εαυτό...
Μα είναι τόσο εύκολο να κυνηγάς ξένες μάγισσες. Και βολικό, γιατί δεν σου αφήνει χρόνο να κυνηγήσεις τις δικές σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να τους φοβίσει πρέπει πρώτα να την κυνηγήσουν, αλλά νομίζω ότι δεν ψάξανε ποτέ μόνοι τους, να βρουν τι είναι.
Όταν σε μια πόλη ή ένα κράτος δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι, όταν οι πιστοί της κάθε θρησκείας ή ιδεολογίας δεν ανέχονται τη θρησκεία και την ιδεολογία των άλλων, όταν κυνηγούν αυτόν ή αυτούς που έχουν αντίθετη άποψη με αποτέλεσμα να ριζώσει μέσα τους το αίσθημα του κυνηγιμένου και να φανατιστούν πιο πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ, τότε αρχίζει το κυνήγι των μαγισσών.
Mερικοί στίχοι του Ν. Πορτοκάλογλου
ΑπάντησηΔιαγραφήπου μου ήρθαν στο μυαλό διαβάζοντάς σε...
"δεν είναι η Αγάπη
φυλακή
δεν είναι Ελευθερία
μα Ελευθερία μέσ’την φυλακή"...
let's define freedom... :)
let's defiine "βαθμοί ελευθερίας" :)
όχι με μια φυσικοχημική ματιά αλλά με μια κοινωνιολογική τοιούτη...
δύσκολο;
@ Tiktos
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδελφέ, οι κοινωνία δεν είναι παρά οι σχέσεις μεταξύ των ατόμων. Όταν αρχίζει να κυνηγάει ο ένας τον άλλο καταλαβαίνεις τι είδους κοινωνία έχουμε.
Όμως δεν πρέπει να μας ξεφεύγει ότι οι σπόροι του μίσους σπείρονται πολλές φορές από εξουσίες και μεγάλα συμφέροντα, για να μας χωρίζουν και να μας κυβερνάν πιο εύκολα...
@ Yannis Zabetakis
Δεν νομίζω ότι είναι τόσο δύσκολο αδελφέ. Αλλά αυτόν τον τελευταίο στίχο του Πορτοκάλογλου πόσοι άραγε τον καταλαβαίνουν; Και από αυτούς πόσοι βάζουν συνειδητά ή ασυνείδητα θρησκείες, ιδεολογίες και τα συναφή στη θέση της φυλακής;
Κάνε τις πράξεις και βρες μου το υπόλοιπο...
Οι μάγισσες φτιάχνουν τους ιεροδικαστές και πάντα αυτοί θα τους φτιάχνουν. Δεν κοντράρεις το σύστημα, το σύστημα περιορίζει εσένα. Κι εγώ δεν θυμάμαι που έχω καταχωνιάσει εκείνη την σκούπα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλύτερα στην πυρά παρά στο στασίδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ φόβος λοιπόν..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός τελικά κυβερνάει όλους μας.
Μα πιο πολύ τους επιτιθέμενους.
Ετοιμάζεται,οπλίζεται,θέλει να εξοντώσει.
Τι απάντηση μπορείς να έχεις εάν είσαι στους λίγους και αδύνατους?
Νομίζω την τόλμη!
Είναι σίγουρο ότι ο επιτιθέμενος
φοβάται πιο πολύ από σένα!
Καλησπέρα σε όλους.
@ Simpleman
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδελφέ νομίζω ότι τις περισσότερες φορές οι μάγισσες δεν υπάρχουν καν. Και ακόμα κι αν υπάρχουν, όταν ανάψει η πυρά με την καλοσύνη που διακρίνει τους συνανθρώπους μας, να είσαι σίγουρος ότι λάθος άνθρωποι θα καούν...
Αυτό που νομίζω ότι συμβαίνει είναι ότι "η καταπίεση της 'προστασίας' είναι βαρύτερη απ' ότι μοιάζει να δικαιολογούν οι κίνδυνοι απέναντι στους οποίους αυτή έχει οργανωθεί". Και αυτό δεν είναι πλέον περιορισμός αλλά σκλαβιά.
Α! και κάτι ακόμα: με τέτοια που γράφεις δεν τη γλυτώνεις και ας ψάχνεις για τη σκούπα σου παλιοματζίκα_ντε_σπελ.
Στα πόδια σου είναι! ;-)
@ OXIA
ή στην θέση του υπαλληλάκου που βάζει τη φωτιά...
@ Takis Tyrtaios
Έχεις δίκιο αδελφέ. Και την τόλμη στη δίνει μόνο μια καθαρή συνείδηση. Θα φοβηθείς αλλά αν ανήκεις στη κατηγορία αυτών που την καλλιέργησαν τότε δεν μπορείς να την προδώσεις. Σίγουρα ο επιτιθέμενος είναι τόσο φοβισμένος που δρα ...προληπτικά!
Α, μια σκούπα!
ΑπάντησηΔιαγραφή:))
Α! τα πράσινα παπούτσια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ! μια ζαρντινιέρα...
Α! μια λευκή τσάντα με μολότοφ...
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4550410&ct=1
Ελευθερία! Είναι τόσο σύνθετο το νόημα της λέξης αυτής που πολλές φορές την ορίζουμε τελείως λάθος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ελευθερία ξεκινάει από μέσα μας.
Είναι ο μαγικός τρόπος που θα εξαφανίσει το φόβο της απόρριψης από τους άλλους αλλά πρώτα από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Είναι τόσο μεγάλη η δύναμη του φόβου αυτού που αν τον ξεπεράσουμε ίσως καταφέρουμε να πλησιάσουμε να γνωρίσουμε ένα ψήγμα του εαυτού μας.
Πόσες φορές έχετε κοιταχτεί στον καθρέφτη κάνοντας διάφορες γκριμάτσες? Αν το κάνετε και φορέσετε στο πρόσωπο ένα ψεύτικο χαμόγελο θα καταλάβετε τί εννοώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ψευτιά έχει για τα καλά μπεί μέσα μας. Και δυστυχώς δύο τινά υπάρχουν. ΄Η αρχίζουμε να υποκρινόμαστε προκειμένου να γίνουμε αποδεκτοί, ή οδηγούμαστε στην θεληματική απομόνωση.
Αποσπάσματα από τον εξαιρετικό ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΗ του Ζαν Ζενέ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Σχοινοβάτης του Ζαν Ζενέ .
Μετάφραση : Χριστόφορος Λιοντάκης
Εκδόσεις Καστανιώτη
............
Αλίμονο , είσαι καλλιτέχνης , και δεν γίνεται πια να αγνοήσεις την ανελέητη άβυσσο των ματιών σου . Νάρκισσος χορεύει ; Δεν είναι ωστόσο φιλαρέσκεια , εγωισμός και φιλαυτία , μα κάτι άλλο . Μήπως ο ίδιος ο θάνατος ; Χόρευε λοιπόν ολομόναχος . Χλωμός , πελιδνός , γεμάτος αγωνία αν θ' αρέσεις στην εικόνα σου - δηλαδή θα χορέψει η εικόνα σου για σένα .
....................
Ωστόσο πρέπει να εκθέτεις τον εαυτό σου στον κίνδυνο του σωματικού , του οριστικού θανάτου . Το απαιτεί η δραματουργία του Τσίρκου . Το τσίρκο , όπως η ποίηση , ο πόλεμος και η ταυρομαχία είναι από τα λίγα σκληρά παιχνίδια που επιζούν .
...................
Αν πέσεις , θα σου εκφωνήσουν τον πιο συμβατό επικήδειο : βάλτος από χρυσάφι κι αίμα , τέλμα όπου το ηλιοβασίλεμα … μην περιμένεις τίποτ' άλλο . Το τσίρκο είναι όλο συμβατικότητες .
.................
- κοίτα να γίνεις διάσημος …
- γιατί;
- Για να προξενείς το κακό.
- Πρέπει οπωσδήποτε να βγάλω λεφτά ;
- Απαραιτήτως . θα εμφανίζεσαι στο συρματόσχοινό σου και θα σε ραντίζει μια χρυσή βροχή . Κι επειδή θα σε ενδιαφέρει μονάχα ο χορός , τη μέρα θα σαπίζεις .
...................
Το κοινό - που χάρη σ' αυτό υπάρχεις , γιατί χωρίς το κοινό δε θα καταχτούσες ποτέ τη μοναξιά - είναι το κτήνος που εσύ στο τέλος θα το εξοντώσεις . Η τελειότητα κι η τόλμη σου όση ώρα εμφανίζεσαι το εκμηδενίζουν .
...........................
ΚΑΠΩΣ ΣΑΝ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΖΩΗ????
@ Silena
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα και καλωσόρισες.
Συμφωνώ απόλυτα με τα δύο πρώτα σχόλια σου (οι παραπομπές του τρίτου μου άρεσαν αλλά δεν έχω διαβάσει το βιβλίο)
Ωστόσο θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σου σε κάτι, κατά την γνώμη μου, πολύ σημαντικό (το έχω αναφέρει σε κάποιες από τις αναρτήσεις μου για την ελευθερία και για την κοινωνία).
Στο μυαλό μου (ή στη φαντασία μου, όπως προτιμάς) υπάρχουν δύο είδη ελευθερίας.
Το πρώτο είναι η ελευθερία της ψυχής μας (καρδιάς, πνεύματος ή ακόμα και εικόνας που αναφέρει ο Ζενέ, πάντα όπως προτιμάς). Το δεύτερο είναι η γήινη (εγκόσμια) ελευθερία που καταπιέζεται από τα δεσμά της κοινωνίας. Αυτό το τελευταίο δεν είναι "κακό" από μόνο του. "Κακό" γίνεται όταν αυτά τα δεσμά δεν τα βάζουν οι ίδιες οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους (=κοινωνία), αλλά ιδεολογίες, θρησκείες, συμφέροντα κοκ. Η ελευθερία που αναφέρεις είναι το πρώτο είδος. Ο Μίλλερ νομίζω ότι μιλάει εδώ για το δεύτερο. Αν θεωρείς ότι για να φτιάξουμε το δεύτερο πρέπει να περάσουμε από το πρώτο έχεις μάλλον δίκιο.
Καλό σου απόγευμα.
Καλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω πως η ελευθερία είναι ΜΙΑ και μόνη. Ξεκινά από την ψυχή και παίρνει τη θέση της αργά, διακριτικά στα διάφορα κομμάτια της ζωής που ζούμε μέσα στη συγκεκριμένη κοινωνία. Όμως προσοχή!Η ελευθερία ξέρει τα όρια. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς πολλές φορές τα ξεπερνάμε. Θέλω να πω ότι η ελευθερία σε μια δομημένη κοινωνία (που σαφώς μας καταπιέζει πολλές φορές)ξέρει πότε φθάνει στην ασυδοσία. Όμως δεν έχει τον τρόπο (ένα μπιπ ας πούμε!)να μας υπενθυμίσει ότι εδώ ξεκινάει η ελευθερία του άλλου, δίπλα μας και θα πρέπει αυτό να το σεβαστούμε.
Πρέπει να παραδεχθώ ότι έχω πολύ τρομάξει με την αδιαφορία, τον εγωκεντρισμό και τον "ωχ αδερφισμό" των περισσότερων ανθρώπων.Σε καμία περίπτωση δεν προσπαθώ να παραστήσω την "υπεράνω μικροτήτων" και άλλων σχετικών συμπεριφορών, όμως στ'αλήθεια τρομάζω με την έλλειψη συναισθημάτων.
Καλησπέρα Silena,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατανοώ τι θέλεις να πεις (και συμφωνώ), αλλά εγώ το βλέπω και από μια άλλη οπτική γωνία. Για να σου δώσω να καταλάβεις ας το πω διαφορετικά ξεκινώντας από αυτό που λες εσύ, δηλαδή ότι η ελευθερία είναι μία. Χωρίς να έχω διαβάσει τον Ζενέ, κρατιέμαι από μία λέξη του: την εικόνα (όπως αυτή περιγράφεται στο πρώτο απόσπασμα που μου έστειλες).
Δεν ξέρω τι καταλαβαίνεις εσύ από αυτή τη λέξη αλλά εγώ καταλαβαίνω τον προορισμό, τη μοίρα, το πεπρωμένο το οποίο είναι αποτυπωμένο στην ψυχή του άνθρωπου ίσως και πριν τη γέννηση του (κατά τον Πλατωνικό μύθο). Ελευθερία του ανθρώπου είναι να εκπληρώσει αυτή την εικόνα όπως αυτός μπορεί. Είναι σαν να υπάρχει ένας εξωτερικός και ένας εσωτερικός άνθρωπος και ο σκοπός του πρώτου είναι να ελευθερώσει το δεύτερο.
Όμως η κοινωνία δημιουργεί και αυτή μία "εικόνα" για τον άνθρωπο και μάλιστα πολλές φορές την ίδια για όλους τους ανθρώπους που ανήκουν σ' αυτή. Στην ουσία θέλει και το καταφέρνει να δημιουργήσει ανθρώπους ρομπότ (έτσι φτάνουμε στην κατάσταση που περιγράφεις στη δεύτερη παράγραφο του σχολίου σου). Μέσα σε μια τέτοια κοινωνία, όποιος διαφέρει, απειλεί άμεσα την εικόνα που θέλει αυτή να περάσει και επομένως με διάφορους τρόπους του στερεί την δυνατότητα να ελευθερώσει την ξεχωριστή εικόνα που έχει ο καθένας μέσα του.
Και δεν είναι απαραίτητο να γίνεται αυτό μόνο με διώξεις, αλλά υπάρχουν τα ψυχιατρεία, οι εξευτελισμοί, οι μη-δοθείσες ευκαιρίες, οι πυρές κοκ. Ούτε είναι απαραίτητο να είναι η κοινωνία (με την μορφή της εξουσίας) αυτή που θα σε εμποδίσει: μπορεί να είναι οι γονείς, το σχολείο, οι φίλοι κοκ.
Ελπίζω να βγάζω νόημα και συγνώμη για την πολυλογία ;-)
Καλό σου βράδυ!
Συμφωνώ στοο ότι η κοινωνία δημιουργεί και αυτή μία "εικόνα" για τον άνθρωπο και μάλιστα "πασχίζει" και συνήθως τα καταφέρνει να πείσει τον άνθρωπο ότι έτσι τελικά είναι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όταν το καταφέρει τότε όπως είπα ξανά, οδηγεί τον άνθρωπο σε μονοπάτια οδυνηρά (απομόνωσης, απόρριψης ίσως και τρέλλας.Ξέρεις, κάποιες φορές αναρωτιέμαι για το τί άμυνες πρέπει τελικά να έχουμε για να κρατήσουμε ψηλά το κεφάλι και να πάμε αντίθετα στο ρεύμα (θυμήθηκα το Midnight Express, όπου ο ήρωας περπατούσε ανάποδα από τους άλλους φυλακισμένους). Πολλές φορές (όλοι μας πιστεύω) έχουμε βρεθεί να είμαστε πολύ ευάλωτοι σ'αυτό τον πόλεμο που λέγεται απορρόφηση κάθε διαφορετικού ανθρώπου.
Ελευθερία(;) ή πράσινα αγγούρια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά αδερφέ ήταν πολύ επίκαιρη η ανάρτησή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν παρακολούθησες την συνέντευξη τύπου του πρωθυπουργού από τις Βρυξέλες θα κατάλαβες τι εννοώ.
@ Silena
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά συμφωνούμε σε όλα ;-) Απλώς οι λέξεις και ο τρόπος που τις χρησιμοποιούμε διαφέρουν. Πάντα σε μια πρώτη επαφή είναι σημαντικό να ακούς τον άλλο και να προσπαθείς να εισέρχεσαι στο βάθος της σκέψης του πριν μπορέσεις να επικοινωνήσεις με επιτυχία...
Μου αρέσουν και οι σκέψεις σου και ο τρόπος που τις εκφράζεις.
Χρειαζόμαστε απίστευτες άμυνες αλλά η καλύτερη νομίζω ότι είναι κυρίως η πίστη στην τρέλα μας. Όχι μια τυφλή πίστη που βουλώνει τα αυτιά μας στα λόγια των άλλων αλλά μια πίστη που θέλει ταυτόχρονα να μαθαίνει από τους άλλους (γιατί όλοι έχουν κάτι να σου πουν).
@ Kakalon
αγγούρια φυσικά! και τι αγγούρια, καλυβιώτικα 3 και 75 το μέτρο...
Πολύ καλή η ανάρτηση σου.
http://kakalon.blogspot.com/2009/12/blog-post_13.html
@ Tiktos
Αδελφέ δεν είμαι εγώ επίκαιρος. Και πως θα μπορούσα άλλωστε με μια ανάρτηση που αναφέρεται σε ένα γεγονός που έγινε το 1692 και σ' ένα θεατρικό έργο πριν από 56 χρόνια.
Αυτοί είναι α-παίδευτοι, άσχετοι, μικροπρεπείς, συμφεροντολόγοι και επικίνδυνα φιλόδοξοι. Μόνο έτσι μπορείς να επαναλαμβάνεις τα εγκλήματα της ιστορίας.
Και την συνέντευξη είδα αλλά και την "προστασία" παρακολούθησα τις τελευταίες μέρες... ;-(
Χαίρομαι που επιτέλους ακούω και έναν άνθρωπο να λέει ότι είναι "σημαντικό να ακούς τον άλλο και να προσπαθείς να φθάσεις στο βάθος της σκέψης του πριν μπορέσεις να επικοινωνήσεις με επιτυχία..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά διαπιστώνω και εγώ καθημερινά ότι όποιος μπορεί να ακούει (χωρίς να "κατεβάζει ρολά" ή να διακόπτει κάθε στιγμή)έχει το χάρισμα και τη διάθεση φυσικά της επικοινωνίας. Το χαρακτήρισα χάρισμα γιατί σπανίζει και γιατί πιστεύω ότι δεν μπορούν όλοι (τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό) να επικοινωνούν.
Το κωμικό στοιχείο εμπεριέχεται σε κάθε είδος εξουσίας, όπως και σε πολλές μορφές ατομικής και κοινωνικής συμπεριφοράς. Αλλωστε από τον τρόπο με τον οποίο οι παρενέργειές του επεκτείνονται στη συνείδηση και στον ψυχικό βίο εξαρτάται συχνά και η εικόνα που σχηματίζουμε για τον κόσμο. Επομένως η διακωμώδηση, ως πράξη ατομικής απελευθέρωσης εξ ορισμού, είναι αδύνατο να μείνει χωρίς συνέπειες.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Silena
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ τέχνη του να ακούς είναι δύσκολη αλλά σημαντική. Ίσως πρώτα απ' όλα πρέπει να μάθουμε να αφουγκραζόμαστε τον εαυτό μας, γιατί ούτε αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε. Πρέπει βλέπεις πρώτα να μείνουμε σιωπηλοί και εδώ βρίσκεται η δυσκολία. (κάποιος έλεγε ότι όλη η δυστυχία του ανθρώπου είναι ότι δεν μπορεί να κάτσει ήσυχος σε ένα δωμάτιο...)
Ίσως σου φανεί περίεργο αλλά παρά το γεγονός ότι "συντηρώ" 4 ιστολόγια αφιερώνω πολύ παραπάνω ώρα στο να "ακούω" άλλα ιστολόγια.
ΑΡΘΟΥΡΟΣ ΡΕΜΠΩ (απόσπασμα)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλοτε,αν θυμάμαι καλά,η ζωή μου ηταν γιορταστικό τραπέζι όπου ανοίγονταν όλες οι καρδιές ,πίνονταν όλα τα κρασιά. Ενα βράδυ,κάθισα την Ομορφιά ,στα γονατά μου-και τη βρήκα πικρή-και την έβρισα. Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Και τράπηκα σέ φυγή. Ω μάγισσες ,ω μιζέρια,.ω μίσος στη φύλαξή σας δόθηκε ο θησαυρός μου! Κατάφερα να σβήσει μες στό πνεύμα μου όλη η ανθρώπινη ελπίδα.Πάνω σε κάθε χαρά ,για να την στραγγαλίσω πήδησα αθόρυβα ,οπως τα αγρίμια. Κάλεσα τούς δήμιους για να δαγκώσουν ,πεθαίνοντας από βίαιο θάνατο,τα κοντάκια των τουφεκιών τους. Κάλεσα τίς μάστιγες για να με πνίξουν με την αμμο ,το αίμα. Η δυστυχία ηταν ο θεόςμου. Πλάγιασα μέσα στη λάσπη.Στέγνωσα στον άνεμο του εγκλήματος .Κι έπαιξα έξυπνες φάρσες στην τρέλα. Κι η άνοιξη μου έφερε το φριχτό γέλιο του ηλίθιου. Ετσι ,εντελώς πρόσφατα,ενώ ήμουνα έτοιμος να τα τινάξω,σκέφτηκα να αναζητήσω το κλειδί από το παλιό γιορτάσι ,ίσως και μου ανοιγόταν πάλι η όρεξη. Το έλεος είναι τούτο το κλειδί.Κι αυτή η έμπνευση αποδεικνύει ότι ονειρεύτηκα. Θα παραμείνεις ύαινα,κτλ..ανέκραξε ο δαίμονας ,που με είχε στέψει με ευγενικές παπαρούνες. Θα καταχτήσεις το θάνατο με όλες τίς ορμές σου,και τον εγωισμό σου ,και όλα τα θανάσιμα αμαρτήματα.Αχ!πήρα μεγάλη δόση-μα αγαπητέ μου Σατανά,σε καθικετεύω,μη με αγριοκοιτάς τόσο! Και εν αναμονή κάποιων καθυστερημένων μικροδειλιών,εσείς που αγαπάτε στόν συγγραφέα την απουσία των περιγραφικών ή διδακτικών ικανοτήτων,κόβω για εσάς αυτά τα λίγα φύλλα από το σημειωματάριο μου ως κολασμένου.
Arthur Rimbaud
μετάφραση Γιώργος Σπανός
Εκδοσεις πλέθρον
"Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει, κι η κάθε σκέψη μου κοντά σου τριγυρίζει"
ΑπάντησηΔιαγραφήΙπτάμενε γράφε και ανέβαζε. Τα κείμενά σας τα έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη τώρα που ξεβρακώθηκαν και οι τελευταίοι "ελεύθεροι βλογεράδες" αφού είναι πια στην εξουσία με τον πάνχαζο.
@Iptamenos Ollandos
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα,
η ποιητική μου διάθεση σήμερα με παρασέρνει να αναρωτηθώ αλλά και να ρωτήσω ερωτήσεις του τύπου:
γιατί η ποίηση είναι είδος με πολύ λιγότερους οπαδούς από ότι άλλα είδη γραπτού λόγου?
Και ποιά η σχέση της με την ανθρώπινη μοναξια?
Μήπως βοηθάει ο πόνος, η στέρηση, η μοναξιά να δημιουργήσεις?
Καταφεύγω στην καχύποπτη σκέψη ότι ο ποιητής θέλοντας να φορτιστεί συναισθηματικά (από έλλειψη ή ανεπάρκεια συναισθημάτων)προσπαθεί μέσω της ποίησης να στήσει "παγίδα" στο συναίσθημα ή και στην αυταπάτη που μέσα του έχει ριζώσει, ότι το όνειρο δεν είναι όνειρο?
@ Silena
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφα κείμενα από άνθρωπο που του αρέσει να διαβάζει, να ακούει και να μαθαίνει.
Δεν σε προλαβαίνω!!
Όσο αναφορά την ποίηση όνειρο μέσα σε όνειρο είμαστε. (Πόε)
Είμαι της άποψης ότι η ποίηση είναι παρεξηγημένο λογοτεχνικό είδος γιατί είναι δύσκολο να αποκρυπτογραφηθεί. Απαιτεί τεράστιες γνώσεις.
Νομίζω ότι ο ποιητής μέσω της μοναξιάς του και των χαρισμάτων που αποκτά από αυτήν, μπορεί και βλέπει καλύτερα από όλους μας. Μέσα σ' αυτή τη μοναξιά λοιπόν, θέλει να μοιραστεί το όραμα του με εμάς και πετάει μποτίλιες με μηνύματα στη θάλασσα...
@ Φώντας
Αδελφέ το μεγάλο γέλιο πέφτει λίγο πριν τις εκλογές όπου οι περισσότεροι ξεβρακώνονται χωρίς αιδώ ;-)
Τι είναι να είσαι ελεύθερος; Το να μην προσκολλάσαι σε τίποτα.
Ευχαριστώ για το κουράγιο που μου δίνεις. Δεν θέλω και πολύ ακόμα για να πάρουν τα μυαλά μου αέρα... ;-)
Ένα αριστούργημα του Pablo Neruda, απολαύστε το !
ΑπάντησηΔιαγραφήΑργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.
έχω κάποιο πρόβλημα με την δημοσίευση κάθε σχολίου. Μου ζητάει να περάσω κάθε φορά το e-mail & password..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως πρέπει να αλλάξω κάποια παράμετρο?
@ Silena
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ποίημα (υπέροχο) υπάρχει ήδη στη μικρή συλλογή μου:
http://monopoihmata.blogspot.com/2009/02/blog-post_2373.html
Για το πρόβλημα που αναφέρεις αν δεν κάνω λάθος θα πρέπει να είσαι ήδη συνδεδεμένη στο λογαριασμό σου (gmail) για το ιστολόγιο σου για να μην τα ξαναπληκτρολογείς. Εναλλακτικά μπορείς απλώς να γράφεις στο αντίστοιχο πεδίο το όνομα σου, αλλά έτσι δεν δίνεις σύνδεσμο για τον blogger.
Μην παρεξηγήσεις την παραξενιά μου αλλά θα προτιμούσα τα σχόλια που είναι άσχετα στην ανάρτηση να έρχονται απευθείας στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (iptamenosollandos@yahoo.com)
Είσαι νέα ακόμη αλλά ξέρω ότι μαθαίνεις γρήγορα ;-)
@ Iptamenos Ollandos
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν πας στο You Tube και ψάξεις για Arthur Rimbaud "Le Dormeur du val" French Poem Animation, θα ξετρελαθείς!!!
Κάθε φόβος ξεκινάει από το φόβο του ανθρώπου για το θάνατο (εμπεριέχεται σ'αυτό και ο φόβος της απόλυτης ελευθερίας). Ο συμβιβασμός με την ιδέα του θανάτου βοηθάει την απελευθέρωση του ανθρώπου από τις δειλίες της καθημερινότητάς του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκολουθεί ένα ποίημα του Τσέζαρε Παβέζε
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑ'ΡΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ'ΧΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ (Καστανιώτης 2004)
Ο θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου – αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει απ’ το πρωί ως το βράδυ , άγρυπνος , κρυφός , σαν μια παλιά τύψη ή μια παράλογη συνήθεια .
Τα μάτια σου
θα ‘ναι μια άδεια λέξη ,
κραυγή που έσβησε , σιωπή .
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωινό
όταν μονάχη σκύβεις
στον καθρέφτη .
Ω αγαπημένη ελπίδα ,
αυτή τη μέρα θα μάθουμε και εμείς
πως είσαι η ζωή κι είσαι το τίποτα .
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα .
Ο θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου .
Θα ‘ναι σαν ν’ αφήνεις μια συνήθεια ,
σαν ν’ αντικρίζεις μέσα στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό ,
σαν ν’ ακούς ένα κλεισμένο στόμα .
Θα κατέβουμε στην άβυσσο βουβοί .
ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ
@ Silena
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφο το ποίημα. Ιταλός ο Παβέζε;
Για μια φιλοσοφική θεώρηση του θανάτου δες αυτό:
http://moviesthatcanchangeyourlife.blogspot.com/2009/02/blog-post_12.html
Καθώς και την έβδομη σφραγίδα εδώ:
http://moviesthatcanchangeyourlife.blogspot.com/2009/12/blog-post.html
Μία μετάφραση μου από τα Ολλανδικά εδώ:
http://monopoihmata.blogspot.com/2009/05/de-tuinman-en-de-dood.html
Ιπτάμενε η αναρτήσεις σου είναι όαση.Μπαίνω στις σελίδες σου πολύ καιρό τώρα και αξίζουν συγχαρητήρια για τη δουλειά σου.Εύχομαι να είσαι καλά και να συνεχίσεις να τρέφεις το μυαλό μας.Φιλιά από την πατρίδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήStaxti, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Τις περισσότερες φορές αισθάνομαι ανίκανος να σκεφτώ. Ενώ όταν "σκέφτομαι" μηχανικά ποτέ δεν βγαίνει σε καλό. Έτσι προτιμώ να διαβάζω, να μεταφράζω, και να σκέφτομαι πάνω σε αυτά. Αν μου αρέσουν και τα θεωρώ σημαντικά, τότε κάτι με σπρώχνει να τα μοιραστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνέχισε και εσύ την πολλή καλή δουλειά σου την οποία και διαβάζω ανελλιπώς. Όσες περισσότερες φωνές τόσο μεγαλύτερη ελευθερία.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο πολύ που αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν οι πρόγονοί μας να είναι οι αρχαίοι Ελληνες που αντιπροσωπεύουν την ανδρεία, τον πολιτισμό και όλα εκείνα τα "υψηλά" .
ΑπάντησηΔιαγραφήΠού είναι τα μεγαλεία του παρελθόντος!
Η γενναιότητα και ο ηρωισμός!
Η αγωνιστικότητα και η ελπίδα!
Έχουμε μετατραπεί σε "φτωχούς συγγενείς" της Ευρώπης και όχι μόνο.
Silena, το τελευταίο σχόλιο σου το μετέφερα στην ανάρτηση "Χωρίς λόγια (http://sobaresapopseis.blogspot.com/2009/12/blog-post_17.html) γιατί νομίζω ότι εκεί ήθελες να το στείλεις...
ΑπάντησηΔιαγραφή