Τροφή για τη σκέψη / Food for thought: Χωρίς λόγια

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Χωρίς λόγια

23 σχόλια:

OXΙά17 Δεκεμβρίου 2009 στις 5:42 μ.μ.
Το τελευταίο είναι καθίκι;

Υ.Γ: Γύρισε ο Πλάτανος!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Iptamenos Ollandos17 Δεκεμβρίου 2009 στις 6:32 μ.μ.
Άμα το γυρίσεις ανάποδα, φαίνεται σαν καπέλο. Αλλά καθίκι είναι γιατί αυτοί που μας κυβερνάνε τόσα χρόνια ξέρεις τι έχουν μέσα στο κεφάλι τους...
Και δυστυχώς έχουν κάνει και τους περισσότερους από εμάς "κατ' εικόνα και ομοίωση".
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Run Boy Run17 Δεκεμβρίου 2009 στις 7:00 μ.μ.
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ... και πάρα πολύ αληθινό.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
tiktos17 Δεκεμβρίου 2009 στις 8:34 μ.μ.
ΚΟΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΟ
στην αρχή γέλασα
στο τέλος ψυχοπλακώθηκα
ήρθε η ώρα για τσίπουρο
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Iptamenos Ollandos17 Δεκεμβρίου 2009 στις 8:46 μ.μ.
@ Run Boy Run

Πως μας κατάντησαν έτσι (και την χώρα και εμάς τους ίδιους) αδελφέ;

@ tiktos

την έχει αυτή την ιδιότητα η αλήθεια αδελφέ. Πιες και ένα για εμένα που μου λείπει!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ευρύνοος17 Δεκεμβρίου 2009 στις 9:17 μ.μ.
Φίλε Ιπτάμενε

μου το έστειλε ένας φίλος με μέιλ και σκεφτόμουν να το "πειράξω" λίγο..
να βρώ άλλη μία φωτό για την Ελλάδα στο μέλλον..
πώς το βλέπεις;

καλή άσκηση ε;

καλησπέρα :)
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Iptamenos Ollandos17 Δεκεμβρίου 2009 στις 9:47 μ.μ.
Αδελφέ, ίσως να έχω τις μαύρες μου σήμερα, αλλά νομίζω ότι το μέλλον δεν υπάρχει στη φωτογραφία γιατί... δεν υπάρχει μέλλον, τουλάχιστον ελεύθερο :-(

Καλό βράδυ και σου υπόσχομαι να το σκεφτώ αύριο που θα νιώθω καλύτερα ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
simple man18 Δεκεμβρίου 2009 στις 9:15 π.μ.
Βλέπω το σκίτσο και σκέφτομαι ότι σε περιόδους όπου οι Έλληνες χύνουν αίμα κρατά η χώρα την αξιοπρέπειά της. Φοβερή πατρίδα!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Φώντας18 Δεκεμβρίου 2009 στις 3:54 μ.μ.
Το τελευταίο είναι "ένδοξος απόγονος" του πρώτου;
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Silena18 Δεκεμβρίου 2009 στις 8:36 μ.μ.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο πολύ που αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν οι πρόγονοί μας να είναι οι αρχαίοι Ελληνες που αντιπροσωπεύουν την ανδρεία, τον πολιτισμό και όλα εκείνα τα "υψηλά" .
Πού είναι τα μεγαλεία του παρελθόντος!
Η γενναιότητα και ο ηρωισμός!
Η αγωνιστικότητα και η ελπίδα!
Έχουμε μετατραπεί σε "φτωχούς συγγενείς" της Ευρώπης και όχι μόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Iptamenos Ollandos18 Δεκεμβρίου 2009 στις 8:54 μ.μ.
@ Simpleman, Φώντα, Silena και λοιποί

Αδέλφια όπως τονίζει ο simpleman η αξιοπρέπεια έχει χαθεί. Μαζί της φυσικά και η δικαιοσύνη. Ο Φώντας (καλά δεν περίμενα και τίποτα άλλο από σένα;-)) μας θυμίζει ότι το μόνο που μας έμεινε από αυτήν την αξιοπρέπεια είναι να αναμασάμε το παρελθόν μας και να κοροϊδεύουμε τους άλλους που ...όταν εμείς είχαμε χοληστερίνη αυτοί τρώγανε σκαρφαλωμένοι στο δέντρο. Και η Silena μας προσγειώνει στην πραγματικότητα αντιστρέφοντας την προηγούμενη εικόνα. Άλλος είναι τώρα μπροστά και εμείς καταϊδρωμένοι και τελευταίοι σε ΟΛΑ! Αντί να φυτέψουμε κανένα σπόρο για να έχουμε να θερίσουμε, καταστρέφουμε ότι φυσικό στέκεται ακόμα όρθιο. Και πολύ σωστά λέει φτωχοί συγγενείς της Ευρώπης και όχι μόνο.

Γι' αυτό το "όχι μόνο" πάρτε το παρακάτω κειμενάκι που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και δείτε πως οι πιο φτωχοί έχουν αξιοπρέπεια και "ηγέτες" και γίνονται πιο πλούσιοι και από τους πλούσιους γιατί υπάρχουν άνθρωποι που φυτεύουν "σπόρους". Άξιζε να γίνει ανάρτηση αλλά δεν μπορώ να το κάνω μετά από αυτό το σκίτσο γιατί η ντροπή θα ήταν διπλή...

Στη μακρινή Βενεζουέλα εδώ και 30-τόσα χρόνια ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα, το El Sistema (Fundación del Estado para el Sistema Nacional de las Orquestas Juveniles e Infantiles de Venezuela).
Ένας ντόπιος μουσικός, ο Χοσέ Αμπρέου, βάλθηκε να μαζέψει παιδάκια στις πιο φτωχές, τις πιο απομακρυσμένες περιοχές, τις πιο βουτηγμένες στο έγκλημα και στο πάρε-δώσε των ναρκωτικών, και να τα κάνει μουσικούς. Το πράγμα προχώρησε σιγά-σιγά, χωρίς λεφτά και άρχισε να αποδίδει καρπούς.
Πέρασαν τα χρόνια, 250.000 (!) παιδάκια έμαθαν μουσική, και άρχισαν να φτιάχνονται σχολικές ορχήστρες. Οι ορχήστρες σε όλη τη χώρα ξεπέρασαν τις 100 και από αυτές οι 90 είναι συμφωνικές. Οι καλύτεροι από αυτούς τους νεαρούς μουσικούς μαζεύονται σε κεντρικές ορχήστρες, με κορυφή την Ορχήστρα Σιμόν Μπολιβάρ, που αυτή την εποχή διευθύνει άλλο ένα προϊόν del Sistema, ο 28χρονος μαέστρος Γουστάβο Ντουνταμέλ, που είναι επίσης εδώ και λίγους μήνες ο νέος μαέστρος της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες.
Έκαναν τουρνέ οι Βενεζουελάνοι πιτσιρικάδες με τον πιτσιρικά μαέστρο τους και παίξανε και στο Σάλτσμπουργκ. Μάλλον καλά θα έπαιξαν, γιατί οι απαιτητικοί Σαλτσμπουργκαίοι ζήτησαν και ανκόρ. Ξεκίνησε το ανκόρ με ένα ταρατατζούμ κάπως οικείο και με την πρώτη φράση των εγχόρδων οι Σαλτσμπουργκαίοι αναγνώρισαν το κομμάτι και χειροκρότησαν.
Μάλλον δεν περίμεναν ότι οι Ινδιάνοι πιτσιρικάδες θα τολμούσαν να παίξουν Στράους και μάλιστα στην Αυστρία. Και κάνει zoom-out η κάμερα και θολώνει ο νους. Πρόκειται για ΜΕΓΑΛΗ ορχήστρα, διπλή, καμμιά διακοσαριά άτομα. Και παίζουν καλά οι άτιμοι: http://www.youtube. com/watch? v=zKIChxFCGn4
Συνεπώς ενδιαφερόμεθα, διαβάζουμε, ψάχνουμε. Και βρίσκουμε ένα βιντεάκι από μία απονομή, με τους Ινδιάνους live από το Καράκας. Μόνο που δεν είναι οι ΣιμονΜπολιβάροι που είναι πιτσιρικάδες μεν, αλλά γύρω στα 20-25. Είναι οι από κάτω τους, αυτοί που πάνε ακόμα σχολείο. Η Ορχήστρα "Τερέσα Καρρένιο", έτσι τους λένε. Παιδάκια μικρά, μερικά εμφανώς αμούστακα. Ξεκινούν με Σοστακόβιτς, από τη 10η Συμφωνία το 2ο μέρος, που οι ειδικοί λένε ότι είναι ένα αποτρόπαιο μουσικό πορτραίτο του Στάλιν.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Iptamenos Ollandos18 Δεκεμβρίου 2009 στις 8:54 μ.μ.
(...συνέχεια)

Είναι ένα κομμάτι πολύ γρήγορο, βίαιο, άγριο, με εξαιρετικά απαιτητικά περάσματα, ειδικά για τα πνευστά, και ειδικότερα για τα ξύλινα, με πανδύσκολο ανσάμπλ. Τα μαθητούδια είναι ντυμένα με τα καθημερινά τους ρούχα, τα τζην τους τα σκισμένα, τα χαϊμαλιά τους, ό,τι φοράνε τα παιδιά σήμερα. Και παίζουν ηρωικά, ούτε μία νότα δεν φεύγει.
Χειροκροτήματα, περνάμε στο επόμενο κομμάτι, έναν (άγνωστό μου) Χορό ενός (αγνώστου μου) συνθέτη από το Μεξικό, ονόματι Αρτούρο Μάρκες. Τα Ινδιανάκια έχουν αλλάξει στο μεταξύ, έχουν φορέσει τη φόρμα της Εθνικής τους ομάδας, της Εθνικής Βενεζουέλας. Το κομμάτι είναι εξαιρετικό, με τη ρυθμική αγωγή που θα περίμενε κανείς από έναν χορό λατινοαμερικάνικο να ξεπροβάλλει καθώς η μουσική προχωρεί και τα παιδάκια παίζουν με ορμή.
Μπαίνουμε στο τελευταίο θέμα του χορού και καθώς η κάμερα απλώνει, συνειδητοποιείς ότι βλέπεις πάλι μια μεγάλη ορχήστρα, ίσως να μη φτάνει τα 200 άτομα των Μπολιβάρων, αλλά τα 150 τα ζυγώνει σίγουρα. Μα πώς παίζουν τόσο καλά, τόσα πολλά άτομα μαζί? Το κομμάτι κορυφώνεται και τα παιδάκια σείονται, τα δοξάρια δάσος ολόκληρο πηγαινοέρχονται σαν να τα δέρνει καταιγίδα κι όμως ούτε μισή νότα δεν ξεφεύγει ποτέ και να, φτάνουν τα τελευταία μέτρα και τα παιδάκια σηκώνονται όρθια και τελειώνουν το κομμάτι παίζοντας και χορεύοντας μαζί:
http://www.youtube. com/watch? v=amSqQ5XNaGE

Ωραία περάσατε? Εγώ να δείτε. Ας προσγειωθούμε λοιπόν στη χώρα των σκατάδων. Είναι μια χώρα που τα παιδάκια τα λένε Περικλήδες, Νεφέλες, Ιάσονες και Ιόλες. Παλιά χώρα, με ιστορία. όμορφη χώρα. Και οι Περικλήδες με τις Ιόλες μεγαλώνουν ακούγοντας Βίσση, παίζοντας Πάμε Στοίχημα, βλέποντας Τατιάνα Πουτανίδου, ακούγοντας τους γονείς τους να λένε πόσο καλύτερη είναι η δικιά τους μεζονέτα από τη μεζονέτα των Χατζηπαπαραίων, και ονειρεύονται να γίνουν μοντέλα. Ή μάνατζερ! Ή να τα προσλάβουν στα Stage. Στη χώρα αυτή υπάρχουν κάτι ορχηστρούλες που η και καλά καλύτερη στις καλές της βραδιές κάνει ένα φάλτσο ανά δεκάλεπτο και στις άσχημες κάνει μόνο φάλτσα.
Η λέξη "μουσικός" συνήθως σημαίνει "μπουζουξής", ο κύριος και η κυρία Χατζηπαπάρα πετάει γαρδένιες στον ΛεΠα, ο Περικλής βολοδέρνει στις καφετέριες και η Ιόλη διαβαζει ότι η Μακρυπούλια τα έφτιαξε με τον Νίνο και μετά οραματίζεται να βγει ως γλάστρα στη Μενεγάκη.
Το κατά κεφαλήν εισόδημα της Βενεζουέλας είναι το μισό από της χώρας των σκατάδων, που επί πλέον έχει χρεωκοπήσει.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος18 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:50 μ.μ.
@ Iptamenos Ollandos
Tο κείμενο που πραγματικά ήταν για ανάρτηση, παρουσιάζει ακριβώς την αλήθεια. Έτσι είναι σήμερα τα πράγματα στην Ελλάδα και πολύ φοβάμαι ότι θα χειροτερέψουν.Δε θέλω να κάνω την έξυπνη κάνοντας την κριτική που ακολουθεί αλλά είναι ακριβώς αυτά που πιστεύω και προσπαθώ να τα αλλάξω όπως μπορώ.
Πώς είναι δυνατόν να μή καταλήξουν οι Περικλήδες και οι Ιόλες να μεγαλώνουν ακούγοντας Βίσση, παίζοντας Πάμε Στοίχημα, βλέποντας Τατιάνα... όταν ποτέ οι γονείς τους δεν άκουσαν κάτι άλλο και δεν έκαναν κάτι,παρά κάθε στιγμή επιβεβαίωναν τη θεοποίηση του χρήματος. Πώς λοιπόν μπορεί κάτι σ'αυτή τη χώρα να πάει καλά όταν η παιδεία που εμείς κουβαλάμε είναι τέτοια!!! Η παιδεία δεν είναι αυτό που μάθαμε στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο. Η παιδεία είναι η συνεχής αναζήτηση, αυτή που όσο και να μεγαλώσεις θα εφαρμόζεις ακόμη το "γηράσκω αεί διδασκόμενος" και θα το κάνεις πράξη.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος19 Δεκεμβρίου 2009 στις 12:09 π.μ.
Όταν οι Ρωμαίοι έδειξαν ενθουσιασμό για τον ελληνικό πολιτισμό , ταυτόχρονα παρατήρησαν ότι υπήρχαν «περισσότεροι Ελληνίσκοι (Graeculi) παρά Έλληνες (Graeci)» ,εννοώντας σαν Ελληνίσκους τους «μικρούς Έλληνες» , δηλαδή αυτούς που δεν «έφεραν» τον ελληνικό πολιτισμό.
Πόσο επίκαιρη είναι σήμερα αυτή η θεώρηση! ΄Ετσι μπορεί να εξηγηθεί η παντελής άγνοια της ελληνικής πλειοψηφίας για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και την ευρύτερη ελληνική ιστορία!

Ο μέσος Νεοέλληνας είναι Έλλην ή ελληνίσκος , Έλληνας ή απλός επιβάτης του ελληνικού χώρου , ελληνόφων ή απλός χρήστης της νεοελληνικής γλώσσας ???

Μόλις είδα τη νέα σου ανάρτηση αμέσως σκέφτηκα ένα βιβλίο. Εντελώς αυθόρμητα μου ήρθε στο μυαλό και το προτείνω για διάβασμα (διότι το θεωρώ πολύ επίκαιρο στις μέρες μας) το βιβλίο είναι
"ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΛΕΦΤΗ" (Εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ) του Ηλία Πετρόπουλου
(ίσως να μας χρειαστεί!)
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
kakalon19 Δεκεμβρίου 2009 στις 8:46 π.μ.
ΟΙ Χοσέ Αμπρέου και κάποιοι σαν εσας ήταν και θα είναι η ελπίδα και η αξιοπρέπεια για την ανθρώπινη υπόσταση. Αυτό πρέπει να το κάνεις κανονική ανάρτηση.
Αν δεν το κάνεις θα το κλέψω. ΤΕΛΟΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Iptamenos Ollandos19 Δεκεμβρίου 2009 στις 2:44 μ.μ.
@ Silena,

Δεν ξέρω αλλά σήμερα αισθάνομαι πολύ λυπημένος. Δεν είναι μόνο η κατάσταση, η ανάρτηση ή το μέλλον. Αυτό το κομμάτι του Σοστακόβιτς λέει ότι είναι ένα μουσικό πορτραίτο του Στάλιν. Σίγουρα μοιάζει με μια θύελλα που παρασέρνει την ψυχή παρά την θέληση της δεξιά και αριστερά. Σαν ένα σαπιοκάραβο μέσα σε θεόρατα κύματα. Το έχω ακούσει πάνω από 10 φορές μόνο σήμερα και θα μπορούσε να περιγράφει την κατάσταση της χώρας μας...
Την παιδεία την ορίζεις άψογα. Ξέρεις ο πατέρας μου έλεγε από την πρώτη στιγμή που πέρασα πανεπιστήμιο, ότι το πανεπιστήμιο δεν θα σε μάθει παρά μόνο ένα πράγμα: Πως να διαβάζεις σωστά ένα βιβλίο. Όσο περνάνε τα χρόνια βλέπω πόσο δίκιο έχει. Πως είναι δυνατόν να γίνεσαι επιστήμονας αν δεν έχεις διδαχθεί βασικές αρχές φιλοσοφίας; Αν δεν έχεις μάθει να ζεις πρώτα; Αν δεν έχεις πρώτα απ' όλα γίνει άνθρωπος;
Δες αν θέλεις αυτό:
http://monopoihmata.blogspot.com/2009/09/blog-post_17.html

@ Kakalon

Σε παρακαλώ κάνε την ανάρτηση εσύ για να την ανεβάσουμε και στο Simple Post Man. Εμένα πονάει η καρδιά μου...
Βάλε και τα βίντεο απευθείας μην δίνεις συνδέσμους.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ20 Δεκεμβρίου 2009 στις 7:42 π.μ.
καλημερα ιπταμενε!
καταλαβαινω και τη λυπη σου και τις απαισιοδοξες σκεψεις τις δικες σου και των αλλων φιλων.
ομως ωραια.ερμηνευουμε το φαινομενο
ζουμε μεσα σε αυτο ισως και αθελα μας να το αναπαραγουμε.
τι κανουμε λοιπον?΄δεν ειναι ολα μαυρα.
η γενικη εικονα ναι καταμαυρη.
αλλά υπαρχουν και απειροελαχιστες αλλαγες.
και στο σχολειο.
και στα παιδια.
και στους ανθρωπους.
απειροελαχιστες αλλα υπαρχουν.
υπαρχουν και δασκαλοι που κανουν με τρελα τη δουλεια τους κι ας τρελαινονται-στην κυριολεξια,δεν αστειευομαι.
και γονεις που επικοινωνουν με αυτους τους δασκαλους κι ολοι με τα παιδια.
παλευουν πολλοι.
κι υπαρχουν κι ευγενεις χαμογελαστοι ανθρωποι.
κι υπαρχουν και παιδια που ακουνε τη λαικουρια και ταυτοχρονως-συνειδητα- σου λενε: ασε μαμα σημερα ειμαι σε φαση λαικουριας..
και καπακι μπορει να ακουσουν και καμια οπερα..κι επειτα τρανς..και δεν ξερω κι εγω τι...
κι εχουν συνειδηση και χιουμορ και ψαχνουν-εχετε δικιο-απο μας το δρομο.
και τον παιρνουν..
γι αυτο οσο πιο συνειδητος και ομορφος και δυσβατος και επιλεκτικος κι ευγενικος και περιεκτικος και αληθινος ειναι ο δικος μας ο δρομος τοσες περισσοτερες λεωφορους θα βρουν να επιλεξουν για τον δικο τους...
Υ.Γ το κρατος ειναι ενας "αορατος" θεσμος..
κι η "χωρα" το ιδιο..
Το Κρατος, Η Χωρα, Η Διαφθορα..
ναι ως εννοιες..
αλλα εμεις αποτελουμε ολα αυτα τελικα.
ε ας πιασουμε και καμια σκουπα.
απλα, ισως καποιοι απο μας να "σκουπισουμε" πιο πολυ ..
Υ.Γ2 τα νεα παιδια δεν ειναι ετσι οπως φαινονται..
απλα κανεις δεν τους εχει εξηγησει..
αν δεν το κανουν οι γονεις τους, καντε το εσεις-ως θειοι, νονοι, φιλοι της οικογενειας, ή με οποια αλλη σχεση τα εχετε κοντα σας.
δεν θελουν πολλα λογια,ειναι ετοιμα να καταλαβουν.
και βεβαια αισθανονται το γνησιο συναισθημα και το γνησιο ενδιαφερον με τη μια.
Υ.Γ ακομα και μια μικρουλα κουβεντουλα,ισως και κατι προσωρινα ακατανοητο για αυτα, μπορει οντως να αλλαξει τη ζωη τους..
Υ.Γ εις τη νιοστη: δεν εχουμε χρεος
μονο απεναντι στα δικα μας παιδια.
ΕΧΟΥΜΕ ΧΡΕΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.
τελος.
καλημερα ειπα?
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Iptamenos Ollandos20 Δεκεμβρίου 2009 στις 8:25 μ.μ.
Καλησπέρα Πεταλούδα.

Με τα περισσότερα που λες συμφωνώ. Τα παιδιά πράγματι είναι το μέλλον αλλά με το παρόν τι γίνεται; Ακόμα χειρότερα πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο, όχι τόσο πολύ εμείς όσο το μέλλον των παιδιών μας.
Από την άλλη πάλι, πως μπορεί κανείς να ξέρεις τι είναι καλό για τον καθένα; Πως είναι δυνατόν να ξέρει τον δρόμο του καθενός; Ξέρω βέβαια ότι μιλάς γενικά και καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς αλλά είναι που πιστεύω κυρίως στην διδασκαλία της εμπειρίας. Αν δεν πάθεις, δεν θα μάθεις όσο και αν σου το λέω και στο εξηγώ...

ΥΓ. Μου έλειψε αυτό το "καλημέρα είπα;". Δεν ξέρω, αλλά όποτε το διαβάζω μου φτιάχνει την διάθεση... :))
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος20 Δεκεμβρίου 2009 στις 9:35 μ.μ.
@ Πεταλούδα
Συμφωνώ με όσα λες αλλά η θεωρία απέχει αρκετά από την πράξη. Είναι καθοριστικό για μας και τις επόμενες γενιές να συνειδητοποιήσουμε ότι "οσο πιο συνειδητός και όμορφος και δύσβατος και επιλεκτικός κι ευγενικός και περιεκτικος και αληθινος ειναι ο δικος μας ο δρομος τοσες περισσοτερες λεωφορους θα βρουν να επιλεξουν για τον δικο τους..." (χρησιμοποιώ τα δικά σου λόγια), όμως ποιός θα μου χαρίσει (ή έστω θα μου μάθει πώς να κατακτήσω!) την ελπίδα, την ηρεμία, το selfesteem, την ψυχραιμία που χρειάζεται η σημερινή εποχή!
Καλησπέρα σε όλους!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Iptamenos Ollandos21 Δεκεμβρίου 2009 στις 9:21 π.μ.
http://www.youtube.com/watch? v=zKIChxFCGn4

είναι ο σωστός σύνδεσμος για το πρώτο βίντεο της ορχήστρας του Ντουνταμέλ...
Συγνώμες και καλημέρες
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ21 Δεκεμβρίου 2009 στις 9:56 π.μ.
καλημερα ιπταμενε
"υπαρχουν ανθρωποι που φυτευουν σποροι"
"γνωση ειναι η εμπειρια-αν δεν παθεις δεν θα μαθεις"
"πώς μπορεις να ξερεις τι ειναι καλο για τον καθενα?" λες ιπταμενε.
και μιλας για το ζοφερο παρον ως κρισιμο σημειο για το μελλον.
για το παρον μιλαω κι εγω.
κανεις δεν κερει τι ειναι καλο για τον αλλον.σωστα.
υπαρχει ομως μια βασικη αρχη της ανθρωπιστικης ηθικης:εδω ειμαστε για να γινουμε αυτο που εν δυναμει φερουμε μεσα μας.
να αυτο πραγματωθουμε.
"καλο" ειναι οτι μας φερνει πιο κοντα σε αυτον τον στοχο,
"κακο" ο,τι μας απομακρυνει.
απλουστευση?ισως.
η γνωση ειναι παντα βιωματικη.
κι ειναι η βιωμενη γνωση μαζι με τις εμπειριες και τα λαθη μας που οδηγουν στη σοφια,λενε.
η εμπειρια κι οχι τα λογια λες.
η οποια παρουσια μας στη ζωη ενος παιδιου-αλλα και γενικοτερα στην καθημερινη ζωη-
δεν ειναι μια εν τη γενεση εμπειρια?
τοσο για μας τους εμπειροτερους-και καλα-
οσο και για καποιον που βρισκεται στην αρχη?
εμεις οι ιδιοι δεν φυτευουμε σπορους
οπου κι αν βρισκομαστε?
ειτε ως σκεψη ειτε ως δραστηριοτητα ειτε ως πραξη/δραση?
εμεις
οπου και εαν βρισκομαστε
δεν πραττουμε ανα πασα στιγμη?
ακομα και το μπινελικομα δραστηριοτητα δεν ειναι και αυτο?
κι η ανταλλαγη αποψεων που κανουμε "σπορα" δεν ειναι?
απο ολα αυτα καπου οδηγουμαστε.
εδω ειμαστε
τωρα
οχι αυριο.
ας κανουμε
ο,τι καλυτερο μπορουμε
οπου και εαν βρισκομαστε.
ερμηνευοντας και κατανοωντας τα αιτια μιας καταστασης
και εμβαθυνοντας στα γιατι και στα διοτι της κοινωνικης δομης και καταστασης
νομιζω οτι βοηθαμε το μυαλο μας
να δει καθαροτερα τις ριζες της βρωμιας και της δυσωδιας.
ε
δεν πρεπει να αντι-Δρασουμε σε αυτα που βλεπουμε?
στο βαθμο που επιλεξουμε, θελουμε και μπορουμε?
και βεβαια δεν πρεσβευω το "μην κρινετε για να μην κριθειτε".
καθολου.
διοτι εαν δεν κρινεις
πώς θα διακρινεις τελικα?
κι επειδη μπορω να γραφω αεναως
κι επειδη πραγματι δεν θυμαμαι
μετα τον χειμαρρωδη ειρμο
της μεγαλειωδους σκεψης μου
ερωτω:
καλημερα ειπα???
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ21 Δεκεμβρίου 2009 στις 10:28 π.μ.
καλημερα silena!
η παιδεια ειναι λες "μια συνεχης αναζητηση" λες.
και ποιος να διαφωνησει με αυτο?
και "η θεωρια απεχει απο την πραξη".
δυστυχως στο ερωτημα "ποιος θα σε μαθει" η απαντηση ειναι και πικρη και μαυρη.
κανεις.
μα κανεις.
οχι εσενα προσωπικα βεβαια μονον.
δεν θα σου χαρισει κανεις τιποτα.
ουτε θα σε μαθει να σκεφτεσαι ελευθερα.
ουτε να εκτιμας, να αποδεχεσαι και να αγαπας τον εαυτο σου.
η γενικολογη απαντηση "ο ανθρωπος δεν εχει μαθει να σκεφτεται ελευθερα" οταν συζηταμε περι προσαρμογης, ανελευθεριας και συμμορφωσης στο "κοπαδι",
δεν μπορει να ειναι σχολιο/απαντηση.
δε συμφερει να διδαχτει η ελευθερη κριτικη σκεψη.
ουτε οι κοινωνικες δεξιοτητες.
ουτε η αυτοεκτιμηση και ο αυτοσεβασμος.
συμφερει ο φοβος και η δουλεία στην οποια τους μορφη.
συμφερει η υποταγη στο "κοπαδι", ο φοβος του "πατερα"/αυθεντια/εξουσια
με ανταμοιβη
την ψευδαισθηση της ασφαλειας-η οποια δεν υφισταται πουθενα-
και βεβαια η "πρωτιστη"
αμοιβη: η αποδοχη απο την ομαδα και η αισθηση του ανηκειν.
η επανασταση εαν δεν αρχισει απο μεσα μας
εναντια στην καθιερωμενη πρακτικη και σκεψη, απο πού περιμενουμε να αρχισει?
απο την κυβερνηση?
απο τις κοινωνικες δομες?
η θεωρια απεχει απο την πραξη.μαλιστα.ναι αλλα ομως
μεχρι να αρχισουμε να κανουμε πραξη αυτα που θεωρητικα πιστευουμε.δεν πρεπει να ξεκινησουμε καποτε?
καποιες απο τις αρχες και τα πιστευω μας.σιγα σιγα.
αν ο ανθρωπος παραμεινει εσωτερικα ιδιος
αν δεν κανει το δικο του προσωπικο αγωνα
να αυτο προσδιοριστει
δυσκολα θα αλλαξει κατι.τοσο στην προσωπικη ζωη/εαυτο
οσο και στην κοινωνια.
το κινητρο παντα πρεπει να ειναι εσωτερικο.
και αυτο γνωστικο.
να γινουμε "πατερας" και "μητερα" του εαυτου μας.
διατηρωντας την ψυχη και το γελιο του παιδιου μεσα μας.
παρολα τα στραπατσα,τις λυπες και τις απογοητευσεις.
αν οχι εμεις
ποιοι?
κι αν δεν ειπα
καλημερα σιλενα!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Iptamenos Ollandos21 Δεκεμβρίου 2009 στις 2:19 μ.μ.
Πεταλούδα με την μεγαλειώδη σκέψη :)) (καλά ο επίλογος με πέθανε μιλάμε!)
συμφωνώ σε όλα και ακριβώς έτσι τα σκέφτομαι και εγώ πάρα πολλές φορές.

Αλλά σκέψου και αυτό: Αν δεν ξέρουμε το στόχο μας ή τον σκοπό μας τότε πως μπορεί να ξέρουμε τι μας απομακρύνει ή τι μας φέρνει πιο κοντά σε αυτόν; (δηλ. το καλό και το το κακό όπως σωστά το όρισες) Η σκέψη μας ξεγελά αν την εμπιστευτούμε. Και μας πείθει πολύ εύκολα για το ποιο είναι καλό και ποιο κακό. Αν έχεις δε παρατηρήσει τον εαυτό σου για λίγο καιρό θα δεις ότι γιαυτό που σε έπεισε χθες ότι είναι κακό, σήμερα σου εξηγεί με σιγουριά και πειθώ ότι είναι καλό!
Από την στιγμή που θα πούμε πρέπει να κάνω αυτό, το χάσαμε το παιχνίδι (πάντα προσωπικές απόψεις εκφράζω και πιθανόν λανθασμένες). Θεωρώ τον εαυτό μου ανίκανο να του επιβάλλω την βούληση μου. Δεν εννοώ μ' αυτό ότι είμαι συνεχώς συνειδητός για την παραπάνω αλήθεια (μου). Ίσα - ίσα συμβαίνει πολλές φορές να "αποκοιμιέμαι" και να νομίζω ότι μπορώ και τότε απλώς τρώω τα μούτρα μου και ξυπνάω από τη χειμερία νάρκη).

Με λίγα λόγια:
Είμαι μια μαριονέτα του Σύμπαντος. Όποτε αρχίζω και σκέφτομαι (με έννοιες καλό-κακό) προσπαθώ να κινηθώ αυτόνομα και από εξάρτημα γίνομαι αυτόνομη μηχανή και τότε είναι που σαμποτάρω το Σύμπαν.

Καλημέρα σ' αυτό το σχόλιο είπα; Δεν είπα!
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις