Έλεγα στο εαυτό μου τις προάλλες, μήπως μπορούμε να κάνουμε κάτι για να σταματήσει αυτό το χάλι γύρω μας; Μήπως μπορέσουμε και γλιτώσουμε τον γκρεμό που πλησιάζουμε με ιλλιγιώδη ταχύτητα; Λέω μήπως...Όμως η συγκεκριμένη σκέψη (φαντάζομαι παρούσα σε πολλούς από εμάς) μας βάζει σ'ένα άσχημο καλούπι. Το καλούπι του "να κάνουμε κάτι". Και συνεχίζει κάπως έτσι: Τι να κάνουμε όμως; Και αρχίζει το μυαλό να δημιουργεί, τα πάντα: πολιτικές κινήσεις, προγράμματα, νόμους, θεσμικά πλαίσια, μέτρα, ιδεολογίες, πορείες, διαμαρτυρίες, κινήματα, οργανώσεις κ.ο.κ.
Όλο αυτό "το να κάνουμε" όμως είναι βία καλά κρυμμένη. Είναι βία γιατί είναι αντί-δραση. Είναι βία στον εαυτό μας, είναι βία στο μυαλό μας. Μήπως αν ότι κάναμε το κάναμε α-βίαστα; Πως όμως; Μήπως αν σκεφτόμασταν να μην κάνουμε; Μήπως αν σκεφτόμασταν: ΤΙ να ΜΗΝ κάνουμε; Λέω μήπως...
Αν για παράδειγμα σταματούσαμε να καταναλώνουμε; Να μην παίρναμε δάνεια; Να μην βλέπαμε τηλεόραση, ούτε να διαβάζαμε εφημερίδα; Να μην δουλεύαμε πολύ; Να μην είχαμε επιθυμίες και να μην ζούσαμε σύμφωνα με την γνώμη των πολλών; Να μην ψηφίζαμε; Να μην ελπίζαμε; Να μην ζητάμε να μας λύσουν τα προβλήματα οι άλλοι; Να μην σκεφτόμασταν τον εαυτό μας και τη ευκολία του; Να μην αποζητούσαμε την ασφάλεια σε κάθε μας κίνηση; Να μην φοβόμασταν; Μήπως τα πράγματα μετά γινόντουσαν λίγο πιο καθαρά; Λέω μήπως...
Μήπως έτσι βλέπαμε μια αλλαγή στον κόσμο; Και όλα αυτά χωρίς να κάνουμε τίποτα! Απλώς μη-κάνοντας. Βλέπετε ο άνθρωπος είναι ένα ανήσυχο πνεύμα που διαρκώς ζητά και ψάχνει. Μήπως όμως το οδηγήσαμε να ζητά και να ψάχνει άχρηστα πράγματα; Μήπως το μάθαμε να γεμίζει μ'αυτά την ζωή του; Λέω μήπως...
Για αναλογιστείτε λίγο τι θα γινόταν αν δεν κάναμε όλα αυτά τα πράγματα. Μήπως θα αρχίζαμε επιτέλους να μιλάμε πραγματικά μεταξύ μας; Μήπως θα κατανοούσε επιτέλους ο ένας τον άλλο; Μήπως θα γνωριζόμασταν καλύτερα; Μήπως θα σταματούσε η μοναξιά και μαζί της η αδικία, αφού όλοι θα ερχόμασταν πιο κοντά; Μήπως σταματούσαμε να κατηγορούμε πια τον άλλο; Μήπως θα κάναμε διάλογο και θα μαθαίναμε από αυτόν αντί να ακούμε κάποιον να μας μιλάει πίσω από το "γυαλί" που παρά το θαυμάσιο τονισμό της φωνής του η θεματολογία του παραμένει μονότονη; Μήπως θα βλέπαμε τα πράγματα επιτέλους με τα δικά μας μάτια; Μήπως θα ανακαλύπταμε νέες αξίες; Μήπως δεν θα είμασταν πια τόσο κουρασμένοι από την ζωή; Μήπως θα βρίσκαμε χρόνο να ασχοληθούμε επιτέλους με όλα αυτά που θέλαμε αλλά δεν προλαβαίναμε ποτέ; Μήπως αρχίζαμε να νιώθουμε πλήρεις και ευτυχισμένοι; Μήπως θα είμασταν ελεύθεροι; Μήπως θα είμασταν νοήμονες; Λέω μήπως...
Και αν αυτό γινόταν από την πλειοψηφία των ανθρώπων;
Ρε, λες μήπως;
ΥΓ. Δέστε αυτό το βίντεο (αγγλικά) όπου περιγράφεται απλά και γλαφυρά η ιστορία των πραγμάτων που γεμίζουν την ζωή μας και σκεφτείτε. Προτείνω και μια βόλτα στον σύνδεσμο που παραθέτω και απ'όπου προέρχεται το βίντεο.
http://www.storyofstuff.com/index.html
Η μετάλλαξη φταίει μάλλον αγαπημένε Ιπτάμενε. Μήπως πρέπει να θυμηθούμε πόσο ανθρώπινα έζησαν οι γενιές μέχρι πρόσφατα; Δεν αναφέρομαι σε πολύ παλιά χρόνια, στη γενιά των πατεράδων μας αναφέρομαι, όπου με "λιγότερα" "αγαθά" από το καλάθι του "πολιτισμού' είχαν πιο πλούσια ανθρώπινη ζωή υλική και πνευματική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέω μήπως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε αν είμαστε human-beings ή human-doings...; Κάνουμε ή είμαστε; Ποια είναι η κυρίαρχη λειτουργία μας;
Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι ρωτάμε τους ανθρώπους πια "τι κάνουν" αντί για το "πως είναι";
"Τι κάνεις;"
Αν κάνω κάτι εντυπωσιακό κερδίζω πόντους. Αν κάνω κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό χάνω πόντους.
Το "πως είσαι;" από την άλλη δεν είναι τόσο ενδιαφέρον. Χαρούμενος; Λυπημένος; Καλά; Υγιής; Ααα... Σιγά πια... Πες μας κάτι ενδιαφέρον!
Χμμμ...
Ο καταναλωτής προσομοιάζει τη μηχανή πολύ περισσότερο από το ανθρώπινο ον. Έχει αυτά που παίρνει στο σύστημα του, αυτά που δημιουργεί και αυτά που βγάζει ως παραπροϊόντα, τα σκουπίδια του... Πολύ βολικό για οποιονδήποτε θέλει να... ελέγξει δε νομίζετε? Και δε μιλάω για κάποια ομάδα ανθρώπων... γιατί και αυτοί μηχανές είναι :)
Τότε ποιος;
Και λέω μήπως...;
;)
Και για να επαναλάβω κάτι από τα σχόλια που μου έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση...
ΠΟΥ είναι το αύριο ΤΩΡΑ;
Αυτή η μετάλλαξη νομίζω και εγώ ότι άρχισε να συντελείται μεταπολεμικά στη χώρα μας φίλτατε Simpleman. Μόνο που έχει πάρει πλέον ανεξέλεκτες διαστάσεις και ρυθμούς. Μια γεωμετρική πρόοδος δηλαδή. Μήπως όμως κάθε "βίαιη λύση" του τύπου "θα κάνουμε" μας πηγαίνει ένα βήμα πιο κοντά στο γκρεμό ακόμα και αν επιδιώκει το αντίθετο; Λέω μήπως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο παράδειγμα σου με την γενιά το έχω ζήσει έτσι: Μέχρι την έλευση της τηλεόρασης ο κόσμος συγκεντρωνόταν στα σπίτια, μιλούσε, έτρωγε, γλεντούσε, χαιρόταν. Παράδειγμα το σόι μου που μαζευόταν, στις γιορτές τουλάχιστον. Μετά το χαζοκούτι, κοπήκαν όλα αυτά...
Ατόφιε, έγραψες!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "τι κάνεις τώρα" μπήκε στη ζωή μας τόσο καλά που αποτελεί κριτήριο αξιολόγησης...
Και αυτό το αγγλικό: human-beings σε αντιδιαστολή με το human-doings! "Γνώρισα σήμερα τρία νέα human-doings"!!!
Αν παρατήρησες, στο βιντεάκι φαίνεται πολύ καλά η μηχανικότητα του καταναλωτή. Γραφείο, σπίτι, τηλεόραση, κατανάλωση και φτου απ'την αρχή!
Αυτό το "θα κάνουμε" εκτός της βίας και της ομαδοποίησης εμπεριέχει και το αύριο ως την επιθυμητή κατάσταση προσέγγισης. ΠΟΥ είναι όμως αυτό το αύριο ΤΩΡΑ;
Μπράβο, φοβερό σχόλιο!
Πολύ καλή ανάρτηση και ενδιαφέρουσα προσέγγιση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφω κάπως γενικά, διότι με κάλυψε απόλυτα το σχόλιο του ΑΤΟΦΙΟΥ.
@ Run Boy Run
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ προσέγγιση είναι "ιδιαίτερη" πραγματικά. Δείχνει πόσο "προγραμματισμένοι" είμαστε να σκεφτόμαστε βίαια. Και η σκέψη είναι τόσο πονηρή που σε κάνει να πιστεύεις ότι προσπαθείς για το σωστό. Αυτό με ώθησε να κάνω την ανάρτηση.
Καλά ο Ατόφιος... έγραψε!
Όσα περισσότερα έχεις, τόσο λιγότερο ζεις. Αυτό είναι το δόλωμα που μας πετάνε και το καταπίνουμε όλοι μας. Διότι ως φοβιτσιάρικο είδος που είμαστε, μπαίνουμε σε ομαδούλες που ψάχνουν την μοναδικότητά τους μέσα από πλασματικά "ουσιώδη" πράγματα.Κι έτσι όσο πιο πολλά έχεις (θέσεις, ευθύνες, αντικείμενα, γκόμενες κ.λπ) τόσο ανεβαίνεις στην ιεραρχία της ομάδας. Θέλει κότσια και ΟΧΙ η Ατομικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήBora
@ Bora
ΑπάντησηΔιαγραφήBora την καλησπέρα μου. Πραγματικά δύσκολη η ατομικότητα. Αλλά ακόμα πιο δύσκολη όταν μονίμως φοβισμένοι, ψάχνουμε σε ΟΛΑ την ευκολία μας.
Όσο για τα πράγματα που μας "γεμίζουν" την ζωή, έλεγε κάποιος που του κλέψανε το σπίτι: Θα ήθελα αυτός που τα έκλεψε να τα κρατήσει παραπάνω από μένα...
Στο ερώτημά σου νομίζω έδωσε απάντηση ο Βούδας εδώ και χιλιάδες χρόνια.Η ανρώπινη κοινωνία όμως διαφωνεί,και αρνείται να την εφαρμόσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ απάντηση ίσως βρίσκεται "στις ερωτήσεις" του Τολσόϊ όπως τις διάβασα σε προηγούμενη ανάρτησή σου,αφού κατά τη γνώμη μου προσθέσουμε και μία τέταρτη.
1.Ποιό είναι το σημαντικώτερο πράγμα που πρέπει να κάνουμε.
2.Ποιόν πρέπει να ακούσουμε για το τι πρέπει να κάνουμε γι'αυτό.
3.Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να το κάνουμε, και
4.Ποιός θα το κάνει.
Γιατί ο "Βασιλιάς μπορεί να είνα γυμνός", και να χρειαστούμε νέο ικανό "Βασιλίά" για να κάνει αυτό που πρέπει.
Το σημαντικώτερο που έχουμε να κάνουμε σήμερα είναι να βρούμε τις αιτίες της οικονομικής κρίσης για να τις αντιμετωπίσουμε.
Δυστυχώς όμως δεν ξέρουμε ποιόν πρέπει να ακούσουμε για τις αιτίες.
Βαδίζοντας στο σκοτάδι κινδυνευουμε να πέσουμε σε γκρεμό.
Το να μην κάνουμε τίποτε είναι βούτυρο στο ψωμί αυτών που ευθύνονται για την σημερινή κρίση.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Ζήση,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο κειμενάκι μου ήθελα να μας δώσει να καταλάβουμε ότι υπέυθυνοι για όλο το χάλι είμαστε εμείς οι ίδιοι για όλα αυτά που "κάνουμε" ασυνείδητα. Μετά προσπαθούμε συνειδητά να "κάνουμε" άλλα πράγματα για να τα διορθώσουμε. Δεν είναι αυτό παράλογο και σχιζοφρενές από την στιγμή που αν σταματούσαμε να "κάνουμε" ασυνείδητα δεν θα χρειαζόταν να "κάνουμε" και συνειδητά;
Η ιστορία του Τολστόι που απ'ότι κατάλαβα σε άγγιξε έχει ως βαθύτερο νόημα την αλληλοβοήθεια προς τους συνανθρώπους μας. Επομένως στην τέταρτη ερώτηση σου η απάντηση είναι ο καθένας μας. Και πραγματικά αν ο καθένας βοηθούσε τον διπλανό του με ανιδιοτέλεια χωρίς να περιμένει ανταπόδωση ούτε στην μορφή μιας μελλοντικής βοήθειας τότε ο κόσμος θα ήταν παράδεισος και δεν θα είχαμε την ανάγκη κανενός "βασιλιά" για να μας σώσει...
Συμφωνώ απόλυτα με το γεγονός ότι βαδίζουμε σε γκρεμό. Ή όπως είχα διαβάσει κάπου: "οι "δυτικές" κοινωνίες δεν ξέρουν προς τα που πηγαίνουν αλλά έχουν βάλει ως στόχο να κάνουν ρεκόρ ταχύτητας φτάνοντας εκεί...
Αν θυμάμαι καλά η φράση "Ουέι ου ουέι" ήταν στο βιβλίο του Λάο Τσε. Σημαίνει "πράξη χωρίς πράξη". Για να το εξηγήσει έδωσε το εξής παράδειγμα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κόσμος είναι σαν μια λακούβα στο χώμα γεμάτη βρόχινο νερό. Αν προσπαθήσουμε να καθαρίσουμε το νερό πράττοντας οτιδήποτε, θα το ανακατέψουμε περισσότερο και θα γίνει λασπόνερο. Το καλύτερο είναι να περιμένουμε να ηρεμήσει, να κατακαθίσει η λάσπη και να καθαρίσει το νερό από μόνο του.
Αυτό είναι το νόημα του να πράττεις χωρίς να πράττεις.
Τέτοιου είδους φιλοσοφίες όμως είναι ιδιαίτερα δύσκολο να γίνεουν αντιληπτές από όσους έχουν γαλουχηθεί με το δυτικό πολιτισμό. Δεν κρίνω αν ο ένας τρόπος είναι καλύτερος από τον άλλο.
Ο καθένας μπορεί με τη μέθοδο της δοκιμής και του λάθους (trial and error)να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα...
Φίλη Kerato,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈξοχο το παράδειγμα σου / του. ;-)
Και θα συμφωνήσω ότι δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό από τον "με δυτικό τρόπο προγραμματισμένο" κόσμο.
Όσο για το κρίνω έχεις απόλυτο δίκιο γιαυτό μάλλον μου βγήκε και σε μορφή ερώτησης η ανάρτηση. (Λέω μήπως) Παρόλα αυτά και στην ανάρτηση αλλά και στο παράδειγμα σου ο σωστός τρόπος βγάζει μάτια.
Η δε προτροπή σου για προσωπικό πειραματισμό είναι άψογη και είναι ότι θέλει να κάνει και τούτο εδώ το φτωχό ιστολόγιο: Να προκαλέσει την σκέψη καταρχήν και μετά το πείραμα...
Χαίρομαι που "είδες" την ουσία του κειμένου τόσο καθαρά!
καλά αυτά τα βίντεο αλλά δεν ξέρω καλά αγγλικά να πάρει για να τα καταλάβω.Ο Αγγελάκας από τις τρύπες εκφράστηκε με παρόμοιο τρόπο στην μοναδική του τηλεοπτική συνέντευξη σε αυτό το κομμάτι της συνέντευξης του
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=MhhlYIFZfw0
Αρχικά είχα την εντύπωση ότι με την ανάρτησή σου αυτή ξαναγυρίζεις στον Είκουρο. Στο "λάθε βιώσας" του Επίκουρου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά με μια δεύτερη ματιά θα'λεγα ότι προχωρείς στη ζωή των κυνικών. Που ήταν μια ολοσχερής παραίτηση απ' όλα τα μη απαραίτητα.
Ο Διογένης, που το μόνο περιουσιακό του στοιχείο ήταν μια κούπα, όταν είδε ένα παιδάκι να πίνει νερό με τη φούχτα του, την πέταξε.
Η ζωή των κυνικών συνεχίστηκε με τους μοναχούς και αναχωρητές και ασκητές. Πρός την ίδια κατεύθυνση κινήθηκαν-τουλάχιστο θεωρητικά- ο Ρουσσώ και ο Φρόιντ.
Η ταπεινή μου γνώμη: Τα άκρα υπάρχουν, για να μας δίνουν το στίγμα της "μέσης οδού", όπως θα'λεγε και ο Αριστοτέλης. Πέρα απ' τις άμετρες και αμέτρητες περιμέτρους και παραμέτρους βρίσκεται το "μετρο" των "επτά σοφών".Και πέρα απ' την αρμονία, που εμείς τα "βιαστικά τα όντα της στιγμής", όπως θα'λεγε κι ο Καβάφης, προσπαθοπύμε να επιβάλουμε,βρίσκεται η "κρυμμένη και καλύτερη αρμονία", για την οποία μας μιλάει ο Ηράκλειτος. Στην οποία μπορεί να μας οδηγήσει ο ηρακλειτικός και ο ευαγγελικός Λόγος. Για να καταλήξουμε σταελάχιστα απαραίτητα. Και τελικά στο "εν ου εστί χρεία" την "αγαθή μερίδα" για την οποία μας μιλάει το Ευαγγέλιο. Όμως...
Το κοπάδι πάντα θ' ακολουθάει το θολό ποτάμι του συρμού...
@ Donmanolo
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλή επιλογή το video του Αγγελάκα φίλε Donmanolo. To είχα δει παλαιότερα και μου είχε κάνει εντύπωση. Σαν Μουσικός που είναι, "βλέπει" καθαρά!
Μπορεί να μιλάει κυρίως για τη μουσική βιομηχανία, αλλά στο ίδιο μήκος κύματος...
Σίγουρα μια καλή πρόταση για όσους δεν το έχουν δει.
@ παπα-Ηλία,
Παν μέτρον άριστον, η οδός της αρμονίας! Αν μπορείς να ζεις έτσι δεν αφήνεις αποτύπωμα πίσω σου. Πέφτεις σαν σταγόνα από το σύννεφο και περνά στα υπόγεια στρώματα χωρίς θόρυβο χωρίς τυμπανοκρουσίες. Και αυτό είναι η ευκολία. Όμως οι άνθρωποι ανακαλύψαν άλλες "ευκολίες" που τελικά μας τα έκαναν όλα πιο δύσκολα.
Όμως το κοπάδι θα ακολουθεί το θολό ποτάμι του συρμού... Ο Νίτσε προσπαθεί να τους νουθετήσει μιλώντας για τον "τελευταίο άνθρωπο". "Η γη έχει γίνει μικρή και πάνω της χοροπηδάει ο τελευταίος άνθρωπος, που φτιάχνει τα πάντα μικρά. Η φυλή του είναι αξερίζωτη σαν τα παράσιτα. Ο τελευταίος άνθρωπος ζει περισσότερο.
Έχουμε ανακαλύψει την ευτυχία λένε οι τελευταίοι άνθρωποι. Αφήσαν τις περιοχές που ήταν δύσκολο να ζεις γιατί όλοι χρειάζονται ζεστασιά.(...) Κανένας βοσκός και ένα κοπάδι. Όλοι θέλουν το ίδιο, όλοι είναι το ίδιο: όποιος αισθάνεται διαφορετικά πηγαίνει οικειοθελώς στο τρελλάδικο.
Παλαιότερα ο κόσμος ήταν τρελλός λένε οι πιο εξευγενισμένοι. (...)
Δώσε μας τον τελευταίο άνθρωπο Ζαρατούστρα του φώναξε το πλήθος με χαρά και πανηγύρια!
Και τότε ο Ζαρατούστρα στεναχωρέθηκε και είπε στην καρδιά του: Δεν με καταλαβαίνουν. Δεν είμαι το στόμα γι'αυτά τα αυτιά. Πρέπει να έχω ζήσει πάρα πολύ στα βουνά. Άκουσα πολλά ρυάκια και δέντρα: τώρα τους μιλάω σαν να μιλάω σε βοσκούς"(...)
Μήπως....?
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι...είναι η δική μου απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα..
Φίλη Χριστίνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που συμφωνούμε. Και γνωρίζω από τα γραφόμενα σου ότι ο λόγος δεν είναι ότι ξέρουμε που μπορεί να μας οδηγήσει μια καταφατική απάντηση στα πολλά ερωτήματά μου. Ο λόγος είναι ότι ξέρουμε που μας οδηγεί η βία, η αντίδραση, ο απερίσκεπτος τρόπος ζωής, τα "μέτρα" κατόπιν εορτής κοκ.
Καλό σου βράδυ!