Ήταν κάποτε ένας κακός μάγος. Ζούσε σε μια φάρμα μέσα στα βουνά και στα δάση και είχε χιλιάδες πρόβατα. Αλλά το πρόβλημα ήταν ότι τα πρόβατα του φοβόντουσαν τον μάγο επειδή κάθε μέρα βλέπανε ότι κάποιο από αυτά σφαζόταν για το πρωινό του, κάποιο για το μεσημεριανό του. Έτσι φύγανε από την φάρμα του και ήταν δύσκολη δουλειά να τα βρει μέσα στα δάση. Σαν μάγος που ήταν, χρησιμοποίησε μαγικά. Υπνώτισε όλα τα πρόβατα και τους είπε πρώτα ότι όλα είναι αθάνατα και ότι δεν θα παθαίναν τίποτα αν τους έβγαζε το δέρμα, τουναντίον ότι ήταν καλό και ακόμα ευχάριστο. Μετά τους είπε ότι ο μάγος ήταν ένας καλός αφέντης που αγαπούσε το κοπάδι του και θα έκανε τα πάντα για αυτά. Τέλος τους είπε ότι ότι και αν τους συνέβαινε δεν θα τους συνέβαινε τουλάχιστον εκείνη την ημέρα και έτσι δεν χρειάζεται να το σκέφτονται.
Στη συνέχεια είπε σε μερικά: "Εσείς είστε άνθρωποι, δεν χρειάζεστε να φοβάστε. Μόνο τα πρόβατα θα σφαχτούν και θα φαγωθούν, όχι εσείς. Είστε άνθρωποι όπως και εγώ" Σε κάποια άλλα είπε: "Είστε λοντάρια, μόνο τα πρόβατα φοβούνται. Αυτά δραπετεύουν, είναι φοβητσιάρικα. Εσείς είστε λιοντάρια, θα προτιμήσετε να πεθάνετε παρά να δραπετεύσετε. Δεν ανήκετε στα πρόβατα. Έτσι δεν είναι πρόβλημα σας όταν σκοτώνονται. Αυτή είναι η μοίρα τους, αλλά εσείς είστε οι πιο αγαπημένοι φίλοι μου στο δάσος". Μ'αυτό τον τρόπο, είπε σε κάθε πρόβατο διαφορετικές ιστορίες, και από την επόμενη τα πρόβατα σταμάτησαν να φεύγουν από την φάρμα.
Συνέχιζαν να βλέπουν πρόβατα να σφαγιάζονται, αλλά δεν ήταν πρόβλημα τους πιά. Κάποιο ήταν λιοντάρι, κάποιο τίγρης, άλλο ήταν άνθρωπος κ.ο.κ. Κανένα δεν ήταν πρόβατο εκτός από αυτό που σκοτωνόταν. Μ'αυτό τον τρόπο χωρίς να έχει υπηρέτες κατάφερνε να διατηρεί χιλιάδες πρόβατα. Πηγαίναν στο δάσος για τροφή και νερό αλλά πάντα θα γυρνούσαν πίσω πιστεύοντας ότι κάποιο πρόβατο θα σφαχτεί και όχι αυτοί. Αυτά δεν ανήκαν στα πρόβατα. Αυτά ήταν λιοντάρια - που είχαν το σεβασμό, την τιμή και την φιλία του μεγάλου μάγου. Έτσι λυθήκαν τα προβλήματα του μάγου και τα πρόβατα δεν ξαναφύγαν.
Η παραβολή αυτή είναι από το βιβλίο του P. Ouspensky: "Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού - In search of the miraculous" (κεφ.12, σελ. 342 στην ελληνική έκδοση) και αποδίδεται στον Γκουρτζίεφ, ενώ συχνά την αναφέρει και ο Osho στις ομιλίες του.
Είναι μια πολύ καλή ερμηνεία της κατάστασης του ανθρώπου. Ο οποίος είναι υπνωτισμένος. Δεν πρέπει δηλαδή να αφυπνιστεί αλλά να αφυπνωτιστεί. Και είναι τόσα πολλά πράγματα που μας υπνωτίζουν. Ποιός είναι λοιπόν αυτός ο κακός μάγος; Ναι σίγουρα το μυαλό ολονών μας πάει - και όχι αδίκως - στον μεγάλο υπνωτιστή τα ΜΜΕ όπου η ύπνωση μπορεί να είναι εύκολη, γρήγορη μα πάνω απ'όλα μαζική. Δεν θα έπρεπε όμως να διαθέτουμε ένα νου οξύ που να διαθέτει κρίση και φρόνηση ώστε να τα αποφεύγει όλες αυτού του είδους τις "κακοτοπιές";
Άρα άλλος είναι ο μάγος της παραβολής. Ο μάγος είναι το ίδιο το μυαλό μας. Είναι η κακή λειτουργία του με την επίδραση της φαντασίας. Δεν είναι η φαντασία από μόνη της κάτι το μεμπτό. Αλλά η φαντασία της υποβολής με την τάση για εφησυχασμό και την αυταρέσκεια όταν αρχίζει και κυριαρχεί στην σκέψη μας δεν μας αφήνει να βλέπουμε τα πράγματα πλέον με διαύγεια. Η φαντασία παίρνει την θέση μιας πραγματικής λειτουργίας. Ονειρευόμαστε αντί να "είμαστε". Τα όνειρα παίρνουν την θέση της πραγματικότητας. ("Η Ζωή είναι Πραγματική Μόνο όταν Είμαι" τίτλος ενός από τα βιβλία του Γκουρζίεφ).Έτσι μπορεί παραδείγματος χάριν να φανταζόμαστε ότι είμαστε ξεχωριστοί γιατί είμαστε σπουδαίοι, έχουμε μια θέση στην κοινωνία. Ή πάλι ότι ο πόλεμος που γίνεται σε κάποια γωνιά της γης δεν μας αφορά αφού εκείνοι είναι "πρόβατα" και εμείς "λιοντάρια" κ.ο.κ. Ακόμα η φαντασία μας ταυτίζει με διάφορα πράγματα. Με τα βάσανα μας για παράδειγμα, ή με την βλακεία μας, ή με τις απόψεις μας, τις πεποιθήσεις μας, τα γούστα μας κ.ο.κ. Δηλαδή όλες αυτές οι σκέψεις που πονηρά μας ξεγελούν και μας διαχωρίζουν από τους συνανθρώπους μας. Ξέρετε: έξυπνοι - χαζοί, τούρκοι - έλληνες, πλούσιοι - φτωχοί, χριστιανοί - μωαμεθανοί, δεξιοί - αριστεροί και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Ακόμα συμβαίνει πολλές φορές μέσα μας βαθειά, να μην αισθανόμαστε καλά μ'αυτές τις σκέψεις ωστόσο έρχονται οι συνήθειες να επιδράσουν καταλυτικά για να μας "ελευθερώσουν" από τις τύψεις μας. Τόσο πολύ μάλιστα που ενοχλούμαστε και από πάνω αν κάποιος αρχίσει και μας τις χαλάει, αν κάποιος μας υπενυθμίζει αυτά τα πράγματα. Το παράδειγμα του Σωκράτη γνωστό. Καταδικάστηκε σε θάνατο στην κοιτίδα της δημοκρατίας γιατί "ενοχλούσε", διέφθειρε την νεολαία και εισήγαγε καινά δαιμόνια.
Ή ακόμα και ο τρόπος της ζωής μας με τους ιλλιγγιώδεις ρυθμούς, που δεν μας αφήνουν να ξαποστάσουμε και να σκεφτούμε. Τρέχουμε να προλάβουμε να ζήσουμε και ακολουθούμε το παράδειγμα των άλλων γιατί αυτοί σίγουρα θα ξέρουν καλύτερα...
Ποιά όμως είναι τα πρόβατα τα οποία ο μάγος θέλει να διαφυλάξει; Και γιατί θέλει να τα διαφυλάξει; Ο μάγος εξηγήσαμε ότι είναι η κακή χρήση του μυαλού μας. Όπως επίσης εξηγήσαμε ότι αυτή η κακή χρήση δημιουργεί την ταύτιση και τις προσκολλήσεις με διάφορα πράγματα. Αυτό όμως με την σειρά του δημιουργεί και διατηρεί μέσα μας ζωντανά ισάριθμα και διαφορετικά εγώ, τα οποία εξαιτίας της διαφορετικότητάς τους οδηγούν με τις αντιφάσεις τους στην εσωτερική σύγκρουση. Αυτά τα διαφορετικά εγώ είναι λοιπόν τα "πρόβατα" και ο μάγος πρέπει να τα διαφυλάξει αλλιώς θα πεθάνει. Αν δεν τρέφεται από αυτά τα πρόβατα τότε μοιραία θα πεθάνει.
Ο θάνατος του μάγου συνεπάγεται τη γέννηση του Εγώ, της αληθινής ουσίας που βρίσκεται μέσα μας από γεννήσεως μας. Μόνο έτσι μπορεί να αρχίσει μια νέα ανάπτυξη της ουσίας μας που οδηγεί στην έναρξη της εμφάνισης ενός αδιαίρετου και συνεπώς χωρίς συγκρούσεις Εγώ. Έτσι λοιπόν ο δρόμος εν συντομία μπορεί να δοθεί από τρία διαδοχικά στάδια. "Ξυπνάω", "πεθαίνω", "γεννιέμαι".
Σύνδεσμοι για τον Ouspensky και μια σύνοψη για το συγκεκριμένο βιβλίο του στα αγγλικά.
Η νέα εκδοχή του μύθου,
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι κατά πολύ υπεραπλουστευμένη και ομογενοποιημένη.
Το μαντρί έχει αντικατασταθεί από ένα σύγχρονο ορνιθοτροφείο,
με τα συμπαθή πτηνά, να ασχολούνται,
πέρα από τις κλασσικές ορνιθοασχολίες
με μια υποτυπώδη, απλοϊκή, ρηχή
εγωκεντρική, αδύναμη... «σκέψη»
στερούμενης παντελής επεξεργασίας, ανάλυσης, σύνθεσης, συνδυασμού, βάθους, τολμηρότητας,
και πρωτογενούς επαναστατικότητας.
Αναμασόμενη, τα "εξ απαλών ονύχων" αποστηθίσεις, αντιγραφές και εγωκεντρικές αυταρέσκειες και άσκοπες επιδείξεις.
Η ισότητα των διαφορετικών είναι διαφορετική από την ισότητα των ...ομοίων.
Το πρώτο είναι δικαιοσύνη,δύναμη, ελευθερία, αξιοπρέπεια.
Το δεύτερο είναι πολτοποίηση βόλεμα, μαζικοποίηση και συμβιβασμός, ντυμένος με
χρυσόχαρτα και χαμομήλι για ένα ύπνο στον καναπέ και οδηγεί σε ένα θερμοδυναμικό θάνατο
...την οριακή κατάληξη της εντροπίας.
Καλημέρα Ολλανδέ- Έλληνα!
Καλημέρα...από Ελλάδα,
που θέλει να σκέφτεται, να αναρωτιέται και να εξερευνεί όλους τους χώρους του Λαβύρινθου,
μέσα και έξω απο αυτόν,
με φτερά Αετού- Δαιδάλου!
Καλημέρα κι από εμένα...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια άλλη ερμηνεία είναι ότι ο κακός Μάγος είναι ο Διάβολος. Τι όμως είναι ο Διάβολος; Προσωπική άποψη - Η συλλογική σκιά του ανθρώπου.
Και επιτρέψτε μου να εξηγήσω - κάθε ομάδα θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί μια νέα οντότητα. Αυτή η νέα οντότητα έχει κύτταρα ή μέλη το κάθε ξεχωριστό άτομο αυτής. Η οντότητα αυτή έχει τη φωτεινή και τη σκιώδη πλευρά της όπως ακριβώς και το κάθε μέλος της. Η σκιώδης πλευρά τρέφεται ή ενισχύεται από τον εγωκεντρισμό των μελών της.
Το ίδιο ισχύει για την πανανθρώπινη κοινότητα. Η συλλογική σκιά είναι ο διάβολος και υπνωτίζει προκειμένου να παραμείνει στη σκιά. Είναι ο κακός Μάγος που για να συνεχίσει να υπάρχει πρέπει να πείσει για τη χωριστικότητα ή την ομοιότητα (ανάλογα με το συμφέρον της επιβίωσης του κάθε στίγμη).
Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσω το διάβολο είναι σε προσωπικό επίπεδο - πολεμώντας τον εγωκεντρισμό μου με παραφύλαξη και ταπεινότητα... Και ίσως αν μπορέσω να αντιμετωπίσω, να αγκαλιάσω και να φέρω στο φως την προσωπική μου σκιά, να βοηθήσω να φωτιστεί κατά ένα λιθαράκι η συλλογική σκιά.
Απλώς μια άποψη πάνω σε αυτά που αναφέρεις Ιπτάμενε!
Χαιρετισμούς και φιλιά!
Φίλε EL.ZIN,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς έτσι είναι όπως τα λες. Και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από το "ορνιθοτροφείο". Βλέπεις είναι απείρως πιο εύκολο να μην σκέφτεσαι. Να τα βρίσκεις όλα έτοιμα, να μην προσπαθείς.
Αλλά από την άλλη είναι ορισμένα κείμενα που έχουν μια ξεχωριστή επίδραση και δεν θα ήταν απολύτως σωστό να χαρακτηρίσουμε την αντιγραφή ως άσκοπη επίδειξη.
Η ουσία λοιπόν είναι τι μπορεί να κάνει ο καθένας με αυτά, πως μπορεί να τα χρησιμοποιήσει. Πως μπορεί αν θέλεις, να τα μετουσιώσει σε πράξη. Ή για να το πω σύμφωνα με τον τίτλο του ιστολογίου: πως μπορεί καλύτερα ο καθένας να μασήσει την τροφή που του δίδεται. Άλλοι την κατεβάζουν αμάσητη και άλλη την αλέθουν με τις πέτρες της "σκέψης" τους που είναι αλήθεια ότι διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Γιατί απλούστατα αυτές οι πέτρες είναι σαν μύες το μέγεθος των οποίων είναι ανάλογο της εξάσκησης που τους προσφέρει ο καθένας...
Σου εύχομαι μια υπέροχη μέρα!
Ωραία η παρέμβαση σου Ατόφιε και οδηγεί την ανάρτηση σε ένα πιο συλλογικό επίπεδο εξηγώντας πολλά από τα στραβά της κοινωνίας μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά όμως η λύση στην τραγωδία της "συλλογικής σκιάς" έρχεται από το κάθε άτομο και την προσπάθεια που κάνει να φέρει στο Φως την προσωπική του Σκιά.
Καλό σου μεσημέρι!
Ο Ουσπένσκι και ο Γκουρτζίεφ,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν ανήκουν στην «σκέψη» του ορνιθοτροφείου και με την κατάλληλη επεξεργασία,
είναι δυνατή τροφή και όχι υπνωτικό χαμομήλι.
Άλλα... είναι αυτά που μας σερβίρονται σαν τροφή
...για κοτόπουλα.
Από τις καλύτερες επιλογές σου!
Και η σκέψη του Ατόφιου είναι αξιόλογη,
που συνδέει τον διάβολο με την σκιά.
Αν σκεφτούμε
και τον "ιπτάμενο"
του Δον Χουάν,
ίσως κατανοήσουμε,
πως μας κλέβει ενεργειακά το σκοτεινό μας μέρος και,
μέσω του εγωκεντρισμού, του νου και του λόγου.
Καλό βράδυ!
Πρόκειται για ένα πολύ σπουδαίο, κατά τη γνώμη μου, θέμα. Σχετικά με το οποίο θα καταθέσω κι εγώ κάποια, ενδεχομένως, απ’ τα…δικά μου πρόβατα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν καλά κατάλαβα, τη Βαβέλ του εξωτερικού μας κόσμου τη μεταφέρουμε στο εσωτερικό μας. Και μάλιστα φοβούμαι ότι ένα μέρος αυτής της μεταφοράς έχει συντελεστεί και μέσα απ’ τις κληρονομικές μας καταβολές. Οπότε μιλούμε και για ένα είδος προπατορικού αμαρτήματος.
Ωστόσο κάτω απ’ αυτά τα μπάζα κληρονομικά ή επίκτητα βρίσκεται η ταυτότητά μας. Που πρέπει να την ξεθάψουμε, για να βρούμε τον πραγματικό εαυτό μας.
Απ’ τη σκοπιά του χριστιανισμού αυτή την ανασκαφή δεν μπορεί να την κάμει μόνος του ο άνθρωπος. Θα πελαγοδρομήσει. Κι ενώ θα πιστεύει ότι πλησιάζει στο στόχο του, μπορεί να οδεύει προς άλλη ή και την αντίθετη κατεύθυνση.
Ο παραδείσιος άνθρωπος μιλούσε τη συμπαντική γλώσσα. Βρισκόταν, δηλαδή, σε διαλεκτική σχέση με όλα. Μετά όμως το προπατορικό αμάρτημα, έχασε αυτό το χάρισμα. Αλλά διατήρησε το χάρισμα της συνεννόησης με τους συνανθρώπους του. Το οποίο και αυτό το έχασε με τον πύργο της Βαβέλ.
Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο τα χαρίσματα αυτά τα ξαναβρίσκει με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Οπότε και πάλι, ανάλογα με τη δεκτικότητά του, μπορεί να συνεννοηθεί με όλους τους ανθρώπους (ακόμη και ξενόγλωσσους), αλλά και με τα ζώα και τα πράγματα.
Και κάπου εδώ-νομίζω- βρίσκεται και το κλειδί για την αναγέννηση του ανθρώπου. Πράγμα, που πιστεύω, δεν αποτελεί υποδούλωση και εξάρτηση από κάτι, αλλά διαδικασία αδιάκοπης απελευθέρωσης απ το οτιδήποτε ψεύτικο….
Καλέ μου φίλε παπα-Ηλία,
ΑπάντησηΔιαγραφήόπως πάντα με την διορατικότητα σου προχωράς το θέμα ακόμα παραπέρα.
Βέβαια -κατά την ταπεινή μου άποψη - η επίδραση εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου είναι αμφίδρομη και επηρρεάζει η μία την άλλη. Η Βαβέλ όπως την ονομάζεις μας γαλουχεί και στην συνέχεια μόλις αποκτήσουμε κάποια "εξουσία" την συντηρούμε εμείς. Με αποτέλεσμα μία "ομίχλη" μέσα στο μυαλό μας που δεν μας αφήνει να δούμε τα πράγματα με την πραγματική τους όψη.
Το παράδειγμα σου με την συννενόηση μεταξύ ανθρώπων που δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα μου θύμισε την ιστορία του Ζορμπά με τον Ρώσσο ναυτικό που επειδή δεν μπορούσαν να συννενοηθούν χόρευαν ο ένας στον άλλο τι ήθελαν να πουν...
Η λύση που προτείνεις είναι μια "διαδικασία αδιάκοπης απελευθέρωσης" και είναι ακριβώς ότι ήθελα να πω σε μια προηγούμενη ανάρτηση μου με τίτλο: "Σπουδάζω Ελευθερία". Πραγματικά η ελευθερία είναι ύψιστο αγαθό και σαν τέτοιο δεν δωρίζεται αλλά κατακτιέται με αδιάκοπο αγώνα. Ο αγώνας δε, πρέπει να είναι αδιάκοπος γιατί η συνήθεια έχει την τάση να μας κοιμίζει...
Θα ήθελα όμως να σχολιάσω λίγο την άποψη σου για το γεγονός ότι δεν μπορούμε να βαδίσουμε μόνοι μας αυτό το δρόμο. Συμφωνώ απόλυτα με όσα λες απλώς θα ήθελα να τονίσω ότι και εκεί μέσα εγκυμονεί ένας κίνδυνος. Ο κίνδυνος το "διδασκάλου". Βλέπεις η εμπιστοσύνη σ'ενα διδάσκαλο εξ'ορισμού μας στερεί την ελευθερία παρά το γεγονός ότι μπορεί να μας κάνει καλό "ξελαφρώνοντας" μας. Άποψη μου είναι ότι μόνο με αλληλοβοήθεια μεταξύ ανθρώπων που προσπαθούν να ελευθερωθούν και να μάθουν μπορεί να υπάρξει πρόοδος. Πρέπει να δημιουργηθεί δηλαδή ένα είδος σχολής χωρίς διδάσκαλο. Και εδώ βρίσκεται η βασική διαφωνία μου με τα περισσότερα συστήματα τα οποία βασίζονται σε διδασκάλους. Δεν διαφωνώ ότι πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν προχωρήσει πολύ πιο μπροστά από εμένα, αλλά τι οφελεί να ακολουθείς τις συμβουλές τους αν το κάνεις χωρίς να καταλαβαίνεις τι είναι αυτό που κάνεις. Τότε δεν μαθαίνεις αλλά παπαγαλίζεις. Οπότε καταλήγω ότι ο σωστός δάσκαλος ποτέ δεν θα παραδεχτεί ότι είναι δάσκαλος. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε και έναν εσωτερικό διδάσκαλο που είναι η έμφυτη αρετή μας για το καλό το δικό μας και των άλλων...
Ο Γκουρτζίεφ, ο Τολστόι, ο Όμηρος, ο Χριστός, κλπ, είναι κάποιοι άλλοι. Ακόμη θα έλεγα και ο εαυτός μας είναι κάποιος άλλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι’ αυτό κι όταν είπαν στον Ηράκλειτο, για κάτι, γιατί το έκαμες αυτό, αποκρίθηκε: «Ρώτησα τον εαυτό μου».
Στην πραγματικότητα οι άλλοι δεν μας μαθαίνουν τίποτε. Απλώς μας βοηθούν να ανακαλύψουμε αυτό, που έχουμε μέσα μας. Την «έμφυτη αρετή μας», όπως λες εσύ. Ή τις Ιδέες, όπως λέει ο Σωκράτης.
Σε τελική ανάλυση η παιδεία μας είναι «μέθοδος άνευ διδασκάλου». Κανένας δεν μπορεί να σου μάθει αυτά, που δεν έμαθες από μόνος σου. Τα παπαγαλίσματα είναι πασαλείμματα. Δεν μας κάνουν έξυπνους, αλλά εξυπνάκηδες.
Βέβαια εγώ, στο εν λόγω σημείο, εννοώ το Άγιο Πνεύμα. Που και αυτό είναι ένας άλλος, όπως και κάθε άλλος. Αφού δεν με πειθαναγκάζει. Αλλά διαλέγεται μαζί μου, σεβόμενο την ελευθερία μου.
Προσωπικά είμαι εναντίον των αυθεντιών. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν έχουν καβαλήσει κάποιο καλάμι.
Ο χορός, το παιχνίδι, το γέλιο, το κλάμα, είναι κάποιες απ’ τις διεθνείς γλώσσες. Αλλά εγώ εννοούσα το φαινόμενο της γλωσσολαλίας, όπως το συναντάμε κατά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος,
Κάτι που αναφέρεται και σε περιπτώσεις σύγχρονων αγίων. Όπως ο Γέροντας Παΐσιος και ο Γέροντας Πορφύριος. Που βέβαια αμφισβητούνται από ορισμένους, που δεν έχουν ανάλογα, παραπλήσια βιώματα. Αλλά γι’ αυτούς, που μπορεί να έχουν, είναι δεδομένες πραγματικότητες.
Και βέβαια, σε κάθε περίπτωση, ο σεβασμός της διαφωνίας και της διαφορετικότητας είναι απαραίτητος όρος της ελευθερίας.
@ παπα-Ηλία
ΑπάντησηΔιαγραφή"σεβασμός της διαφωνίας και της διαφορετικότητας είναι απαραίτητος όρος της ελευθερίας"
Είσαι απίστευτος συνομιλητής παπα-Ηλία, και σου βγάζω το καπέλο!
Και εγώ το Άγιο Πνεύμα εννοοώ με τον εσωτερικό διδάσκαλο που συμπληρώνω στο τέλος του τελευταίου μου σχολίου. Βέβαια εγώ το ονομάζω Πνεύμα της Ζωής όπως αυτό ορίστηκε στην ανάρτηση μου "Δύναμη και Διάνοια". Και έχω τους λόγους μου γιαυτό. Βλέπεις οι κινέζοι ονόμασαν το "Άπειρο" Τάο που δεν σημαίνει τίποτα ακριβώς για τους ίδιους λόγους, για να μην έχει κανένας καμμιά εικόνα στο μυαλό του η οποία θα του περιορίσει την "ορατότητα".
Η διαφορετικότητα μας (αν υπάρχει) βρίσκεται στο σημείο ότι εγώ θεωρώ ότι ο καθένας μας αποτελεί μέρος αυτού του Πνεύματος (το Θείον και το Ανθρώπινο συνυπάρχουν σε κάθε άνθρωπο, βλ. Μπερδάγιεφ) και ότι ο καθένας "βλέπει" και "χρησιμοποιεί" μόνο τόσο όσο του επιτρέπει η πνευματική του εξέλιξη ή η Δύναμη της Διάνοιας του.
Κάπως έτσι κατα-νοώ και το φαινόμενο της γλωσσολαλίας που αναφέρεις και δεν είχα καταλάβει ότι εννούσες στο προηγούμενο σχόλιο σου.
Και για να συνδέσω λίγο τα παραπάνω με την ανάρτηση (γιατί βλέπω ότι έχουμε προχωρήσει αρκετά βήματα), ο κακός μάγος είναι που δεν μας αφήνει να βρούμε αυτό το θείο μέσα μας.
Καλό απόγευμα Ιπτάμενε Ολλανδέ καλέ μου σε σένα και σε όλους του γνωστούς και άγνωστους
ΑπάντησηΔιαγραφήφίλους που συναντώ εδώ!
Χαίρομαι που επισκέπτομαι το τόσο ενδιαφέρον ιστολόγιο σου
με τροφή για σκέψη και όχι
...τροφή για κοτόπουλα!
Θα έλεγα για το θέμα πως ίσως ο Μινώταυρος, που μας τρώει στον Λαβύρινθο
είναι ένα μέρος της σκιάς μας ,οι μνηστήρες του Οδυσσέα,το Λιοντάρι της Νεμέας του Ηρακλή, ο κ.Σμιθ του Νίο και ο όφις του Χριστιανισμού.
Και σίγουρα υπάρχει μαζί με το σκοτεινό μέρος του ανθρώπου και η φωτεινή του πλευρά καθώς και μια εσωτερική φωνή του πνεύματος που μπορεί να ακούσει μέσα από την σιωπή και να καθοδηγηθεί.
Όμως όλες "οι προσωποποιήσεις" να είναι για την κατανόηση και όχι να παίρνονται
κατά γράμμα, γιατί έτσι μεγεθύνουν το εγωκεντρισμό και δημιουργούν το φανατισμό
από τον οποίο έχει υποφέρει η ανθρωπότητα.
Όλες "οι προσωποποιήσεις" είναι πάντα θέμα της κουλτούρας κάποιου των καιρών,
των επιδράσεων και των επιρροών που έχει δεχθεί, της ηλικίας του κλπ
και βοηθούν όταν εξετάζονται με ευρύ πνεύμα.
Κανένας δεν μπορεί να μάθει ποδήλατο από σεμινάριο
ούτε μπορείς να βάλεις "άλλον" στην θέση του ποδηλάτου.
Αστραία
Τι μου θυμίζει; τι μου θυμίζει; τι τέλος πάντων μου θυμίζει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά Ιπτάμενε,μπράβο και για το ιστολόγιο με τα ντοκιμαντέρ και τις ταινίες.
@Self Knowledge
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή μου Αστραία, δεν μπορείς να φανταστείς τι τιμή αποτελεί για εμένα το γεγονός ότι οι σχολιαστές αυτού του ιστολογίου μπορούν να "δουν" τόσο καθαρά αυτές τις σκέψεις. Πιο καθαρά και από μένα! Και αυτό φαίνεται από την γλώσσα που χρησιμοποιείτε και τον τρόπο που εκφράζεστε!
Αυτές οι "προσωποποιήσεις" του κακού μάγου μας έχουν φυλακίσει το πνεύμα μας με τον "θόρυβο" τους και δεν μας αφήνουν να ακούσουμε στη σιωπή, όπως εύστοχα παρατηρείς, την αγωνιώδη κραυγή του για Ελευθερία.
Αποτελεί χαρά μου να μπορώ να μαθαίνω από τόσο φωτεινά πνεύματα σαν τα δικά σας.
@ simpleman
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε simpleman, εγώ σ'ευχαριστώ.
Μια ανάρτηση σου προ ημερών ήταν η γεννησιουργός αιτία αυτής της ανάρτησης. Απλώς μετέφερα το θέμα από την κοινωνία στο άτομο... Αυτό μάλλον σου θυμίζει :-)
Την κοινωνία που κατασκεύασαν μου θυμίζει αδερφέ Ιπτάμενε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις το νέο θαύμα της Ελληνικής "πολιτείας", πρόσφυγας στο ίδιο σου το σπίτι;
Ιπτάμενε
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες: Βλέπεις οι κινέζοι ονόμασαν το "Άπειρο" Τάο που δεν σημαίνει τίποτα ακριβώς για τους ίδιους λόγους, για να μην έχει κανένας καμμιά εικόνα στο μυαλό του η οποία θα του περιορίσει την "ορατότητα".
Αυτό είναι ακριβώς και ο Θεός. Αυτός, που θα σχηματίσει για το Θεό συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό του, γίνεται ειδωλολάτρης.
Βέβαια για τους ανθρώπους, που δεν μπορούν να σκεφθούν αφαιρετικά, επιστρατεύονται κάποιες εικόνες. Που όμως και αυτές σημαίνουν το ακαθόριστο. Όπως, όταν ο Χριστός λέει στη Σαμαρείτιδα: "Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν". Και το πνεύμα και η αλήθεια είναι μη στατικές έννοιες. Και υπονοούν το αέναο κυνηγητό, την αέναη περιπέτεια. Έτσι ώστε να μην κολλάμε ούτε στο ναό του Σολομώντα ούτε στο όρος Γαριζείν...
Και ασφαλώς το Άγιο Πνεύμα είναι πνεύμα ζωής. Ζωής χορηγό το λέμε στο "Βασιλεύ ουράνιε..".
@ simpleman
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλά το κατάλαβα φίλε μου.
Αλλά βλέπεις το άτομο είναι το θεμέλιο της κοινωνίας άρα κάτι δεν πάει καλά και πρωτίστως με εμάς τους ίδιους. Εξ ου και ο κακός μάγος...
Το έργο "πρόσφυγας στο ίδιο μου το σπίτι" παίζεται και εδώ πάνω στην Ολλανδία και φαντάζομαι παντού στις "δυτικές" κοινωνίες. Με την διαφορά όμως ότι ο Έλληνας λόγω της ιδιοσυγκρασίας του αλλά κυρίως λόγω της έλλειψης μέτρου, ελέγχου, υποδομών και φυσικά μισθού το αισθάνεται καλύτερα (ή μήπως πρέπει να πω πιο βαθειά;). Ίσως τελικά είμαστε λίγο πιο μπροστά από την εποχή μας.
Αυτό το τελευταίο κλισέ δεν είναι πάντα για καλό, ε; ;-)
@ παπα-Ηλία
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι ακριβώς καλέ μου φίλε, γίνεται ειδωλολάτρης και όχι μόνο στη θρησκεία αλλά και στην κοινωνία, στην πολιτική, στις σχέσεις του κοκ. Αυτή είναι η δύναμη του κακού μάγου...
Τώρα όσο αναφορά το "προσκυνείν" για εμένα δεν είναι η έννοια του αυτό που βλέπουμε στην εκκλησία, όπου οι άνθρωποι γονατίζουν και οδύρονται και προσκυνούν κυριολεκτικά. Αυτοί προσκυνάν κάτι στατικό όπως λες. Άλλη είναι η έννοια για εμένα. Άσε την καρδιά σου ανοικτή και άφησε να μπει μέσα σου αυτό το ζωοποιό πνεύμα. Έτσι και το λατρεύεις και το προσκυνάς και συνοδοιπορεύσαι μαζί του. Όχι από ανάγκη, όχι από φόβο αλλά από απρόσμετρη Αγάπη. Αλλά αυτό είναι φανερό από το λόγο σου ότι το ξέρεις ήδη...
Χαίρομαι, που μιλάμε την ίδια γλώσσα. Ή, αν θέλεις, κατά μεγίστη προσέγγιση. Για να μη σε αδικήσω, μια και είσαι νέος. Και τα δικά σου φτερά αντέχουν σε μεγαλύτερα πετάγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι παρα πολύ σημαντικό να συναντάς ανθρώπους, που λειτουργούν στην ίδια συχνότητα και μιλούν την ίδια γλώσσα.
Το "πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν" το μεταφράζω ως εξής:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ο Θεός είναι ελευθερία. Κι αυτοί, που τον σέβονται πρέπει να εκδηλώνουν το σεβασμό τους με ελευθερία και αγάπη"
Καλημέρα σε όλους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν ο άρχων Σηθ είναι η σκοτεινή πλευρά του Τζεντάϊ Ανακιν
και μέρος της σκιάς του,
τότε μέρος της Άνιμα ενός άνδρα είναι η Αριάδνη του Θησέα,
η Κίρκη, η Καλυψώ, η Ναυσικά και η Πηνελόπη του Οδυσσέα,
η συμφωνία με τις Ατλαντίδες Γαίες του Ηρακλή,
η Εύα και η Παρθένος Μαρία του χριστιανισμού και η Τρίνιτι του Νίο.
Αυτοί που κατάλαβαν τι είπε ο Ιησούς ...το εφάρμοσαν κίολας!
Ούτε τον προσκύνησαν γονατιστοί, ούτε τον προσωπολάτρεψαν,
ούτε τον έκαναν «εικονίτσες»
...να τον μοσχοπουλάνε στα παζάρια.
Οι υπόλοιποι στήσανε
ένα « επικερδές μαγαζί»
..στο όνομα του και στο πρόσωπο του
και δομήσαν απάνθρωπη εξουσία συνεργαζόμενοι με τις εκάστοτε διεφθαρμένες εξουσίες.
Αυτοί μας έχουν καταντήσει πρόσφυγες στην χώρα μας και ζητιάνους στο παλάτι μας.
@ παπα-Ηλία
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλευθερία και Αγάπη. Να προσθέσω και την Δικαιοσύνη και την Αλήθεια και έχουμε τέσσερις θεμελιώδεις έννοιες της ζωής που "βιάζονται" καθημερινά!
Και το χειρότερο, από αυτούς που είναι οι άρχοντες μας είτε πολιτικοί είτε πνευματικοί.
Το παρακάτω απόσπασμα του Νίτσε αφιερωμένο σ'αυτούς.
@ EL.ZIN
Έτσι ακριβώς αγαπημένοι μου φίλοι. Όποιος κατάλαβε το εφαρμόζει ήδη. Οι άλλοι αισχροκερδούν εις βάρος των συνανθρώπων τους.
Να προσθέσω για αυτούς που μας κάνουν "πρόσφυγες" στο ίδιο μας το σπίτι και ζητιάνους στο παλάτι μας κάτι που λέει ο Νίτσε στους "Δύο Βασιλιάδες" στο "Τάδε έφη":
"Η μοίρα του ανθρώπου δεν γνωρίζει μεγαλύτερη ατυχία απ'όταν αυτοί που έχουν την εξουσία στη γη δεν είναι οι πρώτοι ανάμεσα στους ανθρώπους..."
"Το πνεύμα, όπου θέλει πνει". Και φυσικά αποστρέφεται τις παπικές τιάρες, τις δεσποτικές μίτρες, τις μεγαλειότητες, τους ηγεμονικούς οίκους, τα τζάκια,κλπ,κλπ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπου βασιλεύει το ψέμα κι απ' όπου πηγάζει η πολύμορφη αδικία...
Μου φαίνεται ότι το κείμενό σου είναι ένα "σημάδι" για μένα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν από πάνω από 10 χρόνια είχα αρχίσει να διαβάζω το "Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού" αλλά το άφησα γιατί τότε δεν το πολυκαταλάβαινα..
μάλλον τώρα είναι καιρός να το διαβάσω!
Καλό απόγευμα και συγχαρητήρια για την επιλογή σου..
@ Christina
ΑπάντησηΔιαγραφήΧριστίνα μου σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Όσο για το συγκεκριμένο βιβλίο έχεις απόλυτο δίκιο όταν λες ότι είναι λίγο - πολύ ακαταλαβίστικο. Εγώ το διάβασα πριν 4-5 χρόνια περίπου και κατάλαβα ορισμένα μόνο πράγματα. Ουδέποτε δε εμβάθυνα πολύ και ποτέ μέχρι πριν την ανάρτηση δεν κάθησα να το ξαναδιαβάσω. Θα μπορούσα να πω ότι είναι μια πιο βαθειά βουτιά στην διδασκαλία του Γκουρτζίεφ. Μάλιστα είχε και την έγκριση του ιδίου όταν κυκλοφόρησε. Όμως αυτό δεν αναιρεί τις αξιοσημείωτες ιδέες του.
Αν θα ήθελες εσύ ή ο οποιοσδήποτε αναγνώστης του ιστιολογίου να αποκτήσει μια καλή άποψη του τι είναι αυτές οι ιδέες θα πρότεινα ανεπιφύλακτα το "Η πιθανή εξέλιξη του ανθρώπου" πάλι του Ουσπένσκυ. Είναι μικρό, (100 περίπου σελίδες) κατανοητό και περιεκτικό. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ένα μικρό θησαυρό! Ίσως μετά την ανάγνωση αυτού του βιβλίου και των βιβλίων του Γκουρτζίεφ θα ήταν πια πιο εύκολο να προχωρήσεις στον "Κόσμο του Θαυμαστού"