Περί βελτίωσης και σκοπού

Η βελτίωση ή η εξέλιξη αν προτιμάτε, δεν έρχεται μέσα από την προσπάθεια. Η προσπάθεια σε οδηγεί μόνο σε σύγκρουση. Το να γνωρίζεις ποιος είσαι σου δίνει κατανόηση που είναι η ίδια η βελτίωση ή η εξέλιξη.

Είμαι αυτός που είμαι. Και αυτό είναι από μόνο του η μοίρα μου. Μια μοίρα όμως που δεν μπορώ να ακολουθώ τυφλά σαν ζώο. Είμαι ζώο (το ξέρω) αλλά μπορώ τουλάχιστον να την παρατηρώ. Και άλλοτε απορώ, άλλοτε την θαυμάζω. Δεν την κρίνω, ούτε συμφωνώ μαζί της. Απλά την παρατηρώ και τότε γνωρίζω σιγά - σιγά τι είμαι. Αυτή θα μπορούσα να την ονομάσω: επιστήμη της συνείδησης. Εκεί βρίσκεται και το μυστικό της βελτίωσης...

Βελτίωση όχι έχοντας σκοπό να γίνω καλύτερος ή κάποιος άλλος από αυτό που είμαι. Εξάλλου που ξέρω τι είναι καλύτερο όταν δεν ξέρω τι είμαι; Ζω και δρω χωρίς σκοπό γιατί αν ο σκοπός τελειώσει και τότε μας περιμένει ο ακίνητος παράδεισος που είχαμε φανταστεί είτε για να μας απογοητεύσει, είτε για να μας κάνει να πεθάνουμε από ανία. 

Συνήθως βέβαια απλά ξεχνάμε και η σκέψη θέτει τον καινούργιο στόχο - καρότο. Η κίνηση προς ένα σκοπό μου πρόσφερε ατέλειωτα χρόνια ψευδαίσθησης ότι ζω. Ακόμα πέφτω στην παγίδα που και που, αλλά τώρα ξέρω ποιος με ξεγελάει. Είναι η σκέψη που έχει δικιά της ζωή και θέλει να ζω στην δικιά της προβολή.

Για επίλογο κράτησα κάτι που θεωρώ ότι ταιριάζει με την ανάρτηση. Γράφει ο Καρλ Γιούνγκ στο κεφάλαιο που αναφέρεται στο ταξίδι του στην Αφρική (Ουγκάντα). "Όχι ο άνθρωπος, αλλά ο Θεός ήταν ο διοικητής εδώ - με άλλα λόγια, όχι βούληση και σκοπός, αλλά ανεξιχνίαστο σχέδιο."

Το μαγαζί θα υπολειτουργεί ως και τις αρχές Μαρτίου λόγω διακοπών.

Εσύ πως σκέφτεσαι;

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από την αυτοβιογραφία του Καρλ Γιουνγκ  με τίτλο "Αναμνήσεις, Όνειρα, Σκέψεις" από το κεφάλαιο με τίτλο "Ταξίδια".

Ο Γιουνγκ σε ένα από τα ταξίδια του στις ΗΠΑ πήγε με φίλους να επισκεφτεί τους ινδιάνους του Νέου Μεξικού στο Pueblos. Εκεί είχε την τύχη (όπως λέει ο ίδιος) να μιλήσει με τον αρχηγό της φυλής των Tao Pueblos. Τον περιγράφει σαν έναν έξυπνο άνδρα ηλικίας γύρω στα 40 με 50 με το όνομα Ochwiay Biano (Λίμνη του Βουνού). Γράφει για την συζήτηση που είχε μαζί του: "μαγεύτηκα σίγουρα από τον κόσμο του, όπως ο κάθε Ευρωπαίος είναι μαγεμένος στον δικό του, αλλά τι κόσμος ήταν αυτός! Συζητώντας με έναν Ευρωπαίο, κάποιος πέφτει διαρκώς σε αμμουδερές ξέρες πραγμάτων που είναι από παλιά γνωστά, αλλά που κανείς δεν καταλαβαίνει. Με αυτόν τον ινδιάνο το σκάφος ταξίδευε ελεύθερα σε βαθιές, άγνωστες θάλασσες. Την ίδια στιγμή, δεν ξέρεις τι είναι πιο ευχάριστο: να βλέπεις τις νέες ακτές, ή να ανακαλύπτεις νέες προσεγγίσεις σε αρχαία γνώση που έχει σχεδόν ξεχαστεί".

"Δες", είπε ο Ochwiay Biano, "πόσο απάνθρωποι μοιάζουν οι λευκοί. Τα χείλια τους λεπτά, οι μύτες τους κοφτερές, τα πρόσωπα χαραγμένα και παραμορφωμένα από δίπλες. Τα μάτια τους έχουν μια χτυπητή έκφραση· πάντα αναζητούν κάτι. Τι αναζητούν; Οι λευκοί πάντα θέλουν κάτι· είναι πάντα σφικτοί και ανήσυχοι. Εμείς δεν ξέρουμε τι θέλουν. Δεν τους καταλαβαίνουμε. Νομίζουμε ότι είναι τρελοί".

Τον ρώτησα γιατί νομίζουν ότι είναι όλοι τρελοί.

"Λένε ότι σκέφτονται με τα κεφάλια τους" απάντησε.

"Μα φυσικά. Εσύ με τι σκέφτεσαι;" τον ρώτησα με έκπληξη.

"Εμείς σκεφτόμαστε εδώ", είπε δείχνοντας την καρδιά του.

Αφιερωμένο για όλους τους φίλους που"γνώρισα" μέσα από τα ιστολόγια και σκέφτονται με την καρδιά.

Τότε, μόνο τότε, είμαι ελεύθερος...

Πρώτη με πλησίασε η ΟΝΝΕΔ στα ευαίσθητα μαθητικά μου χρόνια. Έφταιγε η μόδα; ή οι φίλοι που παίρναν μέρος; Δεν ξέρω. Πήγα όμως. Όταν κάποιος έβγαλε σε προεκλογική περίοδο με κατσαβίδι το μάτι ενός πασόκου με ζώσανε τα φίδια. Δεν μίλησα όμως, είχα βλέπεις καλή ανατροφή. Όταν τυχαία όμως μια μέρα, ανοίγοντας ένα ντουλάπι στο Τ.Ο. Διοικητηρίου, είδα βόμβες μολότοφ, την έκανα με ελαφριά πηδηματάκια.

Στο πανεπιστήμιο ΔΑΠ και ΠΑΣΠ μου πρόσφεραν, χωρίς ντροπή, "ευκολίες" στην φοιτητική μου καριέρα και "ευκαιρίες" στην επαγγελματική μου αποκατάσταση. Είχε "πήξει" όμως λίγο το μυαλό και ντράπηκα να τις αρπάξω. Με πλησίασαν οι αριστεροί και μου είπαν: "Εσύ έχεις αριστερές ιδέες!". Χάρηκα στην αρχή γιατί θεώρησα ότι βρήκα το λιμάνι μου. Αλλά μετά μου εξήγησαν ότι δεν είναι σωστό να παρεκκλίνουν οι ιδέες μου από τη γραμμή του κόμματος. Αυτοί είχαν φάει την ζωή με το κουτάλι, είχαν αγωνιστεί και ξέρανε καλύτερα από εμένα. Δεν ήξερα τότε γιατί, αλλά ευτυχώς φοβήθηκα. Πήγα λοιπόν προς τη μεριά της αναρχίας. Αλλά πάλι το ξερό μου το κεφάλι με έβγαλε και από τούτο το νέο λιμάνι: Έπρεπε να οργανωθούμε, να γίνουμε πολλοί, να επικοινωνήσουμε ιδέες, να πάμε προς την ουτοπία, να δραστηριοποιηθούμε. Πως είναι δυνατόν να θέλεις να οργανώσεις την αναρχία, σκέφτηκα και είπα ότι η αναρχία μου κάτι άλλο σήμαινε...

Έτσι μου τελειώσαν οι ιδεολογίες και ελευθερώθηκα από τις ελπίδες που προσφέρουν για πάρτη μου οι "άλλοι".

...

Με βάφτισαν Χ.Ο. και μου είπαν να χαίρομαι γι' αυτό. Από μικρό παιδί λοιπόν αισθανόμουν ευγνωμοσύνη που δεν γεννήθηκα αλλού και δεν έγινα μωαμεθανός, βουδιστής ή τίποτα άλλο πέραν του σωστού. Μόλις όμως το σκέφτηκα αυτό (και πραγματικά το σκέφτηκα σε πολύ μικρή ηλικία) είπα: Μόνο 10 εκατομμύρια θα πάνε στον παράδεισο; Και οι υπόλοιποι στην κόλαση ΕΠΕΙΔΗ γεννήθηκαν αλλού; Δεν είναι δυνατόν. Δεν μίλησα όμως. Είχα καλή ανατροφή...

Μίλησα πολύ αργότερα όταν μια μέρα άκουσα κάποιον να λέει να μην ανοίγουμε την πόρτα στους Ιεχωβάδες. Γιατί, ρώτησα όλο αφέλεια. Μα γιατί αυτοί θέλουν να σε προσηλυτίσουν!!! Τότε δεν άντεξα και είπα: μα και εσείς το ίδιο κάνατε και δεν με ρωτήσατε κιόλας!

Έτσι μου τελειώσαν και τα πιστεύω και ελευθερώθηκα κι άλλο...

...

Δεν είμαι όμως ακόμα ελεύθερος. Μου έμεινε η αμφιβολία να με καίει. Να αναρωτιέμαι αν έκανα σωστά, αν σκέφτηκα όλες τις παραμέτρους. Στο φινάλε, ποιος είμαι εγώ που ξέρω καλύτερα; Αυτοί και σοβαροί φαίνονται και μεγαλύτεροι είναι. Άκου και πόσο όμορφα και μορφωμένα μιλάνε! Εξάλλου δες τριγύρω σου: όλο μίση, πόλεμοι, αδικία. Πρέπει κάτι να γίνει. Πρέπει να κάνουμε, να γίνουμε, δεν ξέρω τι, αλλά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι. Έτσι με τυραννάει η σκέψη και δεν μ' αφήνει σε ησυχία. Δεν μπορεί κάποιος να είναι ελεύθερος με τέτοια ερωτήματα...

 ...

Όμως υπάρχουν στιγμές, ελάχιστες δυστυχώς, που ελευθερώνομαι και από τις ερωτήσεις. Δεν με φοβίζει τότε να μην έχω ερώτηση. Είναι σαν να αμφιβάλλω για την ίδια μου την αμφιβολία.  Είναι σαν να αμφιβάλλω για το αν υπάρχω. Είναι σαν  να είμαι η ίδια η ασημαντότητα μου. Είμαι τίποτα, ή καλύτερα δεν είμαι καν ο εαυτός μου. Και τότε, μόνο τότε, μένω μόνος, εντελώς μόνος, και το μόνο που κάνω (όχι "εγώ"), είναι να "κοιτάω". Τότε, μόνο τότε, είναι η ζωή πραγματική. Τότε, μόνο τότε, είμαι ελεύθερος...

ΤΟ ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑ

Οι άνθρωποι εδώ στον ξένο τόπο
Το χρόνο υποδέχονται με άλλο τρόπο
Φαντασμαγορικά φωτίζουν ουρανό και γη
Με πυροτεχνήματα στήνουν τη γιορτή.

Χαίρονται, αλαλάζουν και γιορτάζουν,
Όπως όλοι οι λαοί το χρόνο σαν αλλάζουν
Με άλλα έθιμα αλλά τα ίδια ήθη
Απαραίτητα για να περνάς στη λήθη.

Γιατί θέλει και αυτό το χόμπι φόρο,
Λεφτά να σπαταλάς και της ζωής το δώρο.
Σκυφτός και μίζερος κύκλους γοργά να κάνεις
Σύννεφα, άστρα, φεγγάρι και ουρανό να χάνεις.

Είναι η ίδια η Ζωή ένα πυροτέχνημα
Που φανταστικό -αν θες- μπορείς να κάνεις τέχνημα.