S. Carmiggelt

Ο μεγάλος, με φαρδιούς ώμους άντρας, ο οποίος καθόταν δίπλα μου στο καφενείο, είπε: "Παλαιότερα δεν περίμενα από κανέναν τίποτα. Αν έκανε ή έλεγε κάτι που δεν μου άρεσε, τον χτυπούσα κατευθείαν.Θερμόαιμος, ε; Δεν μετανιώνω γιατί έτσι τους κρατούσα όλους στο χέρι. Ήξεραν τι τους περίμενε. Και όποιος δεν ήξερε το μάθαινε καλά με αυτές τις δύο".

Και μου έδειξε τις γροθιές του. 

Ήταν μεγάλες και σκληρές και μου έδωσαν την εντύπωση ότι το λογικότερο θα ήταν να μην κάνω ή πω τίποτα που δεν θα του άρεσε. Αυτό το προσεχτικό μου συμπέρασμα αποδείχτηκε όμως αχρείαστο, επειδή συνέχισε, λίγο λυπημένα: "Αλλά αυτό γίνονταν παλαιότερα."

Και μετά από μια γουλιά από την μπύρα του: "Ο άνθρωπος γερνάει, ε; Δεν μπορεί πια να τα κάνει όλα. Γι' αυτό τώρα ανέχομαι πράγματα που παλαιότερα δεν θα τα σήκωνα."

Μπορούσες να δεις πάνω του ότι αυτός ο μη μάχιμος τρόπος ζωής, κάτω από την πίεση των χρόνων που περάσαν, δεν του άρεσε καθόλου.

"Επειδή θερμόαιμος παραμένεις. Αυτό δεν ξεπερνιέται." είπε. "Πάρε για παράδειγμα αυτόν τον τύπο χθες το απόγευμα..."

Είχε 'ανάψει' ξεκάθαρα και αυτό φαινόταν στον τρόπο με τον οποίο έσφιξε το ποτήρι που από θαύμα δεν έσπασε.

"Κάθομαι στο αμάξι," άρχισε να διηγείται με φωνή που πίεζε για να παραμείνει ήρεμη, "οδηγώ σε ένα στενό δρομάκι. Ήσυχα. Δεν μου αρέσει η βιασύνη. Προχωρώ και φτάνω σε μια διάβαση πεζών. Δύο παιδάκια θέλουν να περάσουν απέναντι. Αλλά δεν τολμούν τα φουκαριάρικα. Τι κάνεις λοιπόν σαν άνθρωπος που χτυπά λίγο η καρδιά σου ακόμα και που καταλαβαίνεις πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα γι' αυτά τα μικρά σκουληκάκια σε αυτή τη μεγάλη αποθήκη αυτοκινήτων που λέγεται Άμστερνταμ;"

Με κοίταξε - με κόκκινα από το θυμό μάτια.

"Σταμάτησα," είπε. "και τους έγνεψα να περάσουν. Και τα παιδάκια ξεκίνησαν. Μάλλον σιγά. Αλλά ήταν τόσο μικρά. Ενώ περιμένω ξεκινά ένας τύπος που ήταν με το αυτοκίνητο του πίσω ακριβώς από μένα, να πατάει με μανία την κόρνα. Ο κύριος βιαζόταν. Ο κύριος έπρεπε να περάσει. Κοίτα, παλαιότερα θα κατέβαινα από το αμάξι και θα του έδινα μία στο κεφάλι. Αλλά φευ... κοίταξα πίσω μου. Ο τύπος ήταν  ντουλάπα, σίγουρα είκοσι χρόνια νεότερος μου. Άρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Αλλά δεν το κατάπια. Ξέρεις τι έκανα;"

Δεν είχα ιδέα.

"Βγήκα από το αμάξι μου. Ήρεμα περπάτησα προς το καπό. Το άνοιξα. Και ξεκίνησα να κοιτάω την μηχανή. Πολύ ήρεμα."

"Και μετά;" τον ρώτησα.

"Λοιπόν ο τύπος σταμάτησε να κορνάρει. Βγήκε και αυτός έξω και ήρθε και στάθηκε δίπλα μου. 'Τι χάλασε;' με ρώτησε. Του είπα: 'Να μην σε νοιάζει. Δεν είναι το αμάξι σου. Είναι το δικό μου αμάξι.' Έφυγε γρυλίζοντας και πήγε πάλι στο δικό του αμάξι για να περιμένει. Κοίταξα για λίγο ακόμα την μηχανή. Μετά έκλεισα το καπό και ήρεμα ξεκίνησα το αμάξι."
Καθώς άδειαζε το ποτήρι του, τον κοίταξα σίγουρα με εκτίμηση.

Τι πράξη!

Υποθέστε ότι για διαμαρτυρία ενάντια στην θορυβώδη ζωή του Άμστερνταμ, σταματήσετε το αμάξι σας εν ώρα κίνησης στο μέσο μιας κεντρικής οδού και για κάμποσο διάστημα κοιτάξετε προσεκτικά την μηχανή σας.

Σου φέρνει ίλιγγο αν σκεφτείς τι μπορείς να καταφέρεις μόνος σου.

Ο συνομιλητής μου σήκωσε τους ώμους του και είπε: "Ναι, έτσι πρέπει πλέον να τα φέρνω βόλτα."

Η ιστορία είναι του Simon Carmiggelt (1913-1987) από την συλλογή του 1967 με τίτλο "Αύριο, βλέπουμε". Η μετάφραση δική μου.